Op 14 juli was hij 12 jaar geworden, maar eigenlijk was er geen reden tot feesten.  Al enkele maanden geleden hadden we vastgesteld dat hij naast de aars een dikke bult aan het kweken was die hem het zitten niet makkelijk maakte. Een bezoek aan de dierenarts wees uit dat we te maken hadden met een gezwel waarin naast bloed en water nog wat andere celmaterie rondzwom die niets goeds te verwachten overliet. Chemo en bestralingen zouden misschien wel helpen, maar heel veel hoop kon onze dierendokter ons niet geven. Een spuitje bracht verlichting en zo konden we nog enkele maanden genieten van onze trouwe viervoeter.

Rond het einde van de maand juni zagen we een echte gedaanteverwisseling gebeuren met onze trouwe Rakker.  Hij vermagerde zienderogen en werd bijna vel over been terwijl het eten van zijn droogvoeding – waarop hij voorheen zo gretig van smulde – blijkbaar een karwei werd of misschien niet smakelijk genoeg meer overkwam. Hij kon het ons niet zeggen! Voor ander voedsel was hij dan weer plotseling in vuur en vlam, hij at mee van onze maaltijden en durfde nu en dan wel eens iets van de tafel pikken en wegwerken met die schrokkerige beweging die eigen is aan honden. Dat had hij voorheen nooit gedaan. Zijn buik groeide uit tot abnormale proporties en zwol vooral in de breedte uit. Het deed ons denken aan een zwangere geit zoals we die wel eens in wilddocumentaires of wildparken te zien krijgen. Het rondlopen werd alsmaar moeilijker – bij het nemen van een bocht gebeurde het wel eens dat door de middelpuntvliegende kracht van zijn buik, de achterste poten onderuit schoven en het rechtkrabbelen moest ondersteund worden. We stelden vast dat hij bij het liggen moeilijkheden had om vrij te ademen. Zijn ademhaling kwam in korte en steunende zuchten. Terug naar de dierenarts leek ons een oplossing en weeral sprak de dierendokter zijn diagnose uit met niet zo gunstige verwachtingen. De dikke buik was gevuld met water en dat kon alleen maar betekenen dat ofwel zijn hart ofwel zijn lever het normale werken niet meer naar behoeven vervulden. De levendigheid waarmee hij nog met zijn baasje omging, deed ons besluiten om een definitief afscheid nog wat uit te stellen omdat onze trouwe vriend op eerste zicht – naast de wel waarneembare ongemakken -  geen pijn leek te hebben. Hij kreeg nog een spuitje om het hem wat comfortabeler te maken, maar eigenlijk moesten we ons voorbereiden om ten laatste einde de week daarop afscheid te nemen. Het werden nog drie volle weken!! Mijn vrouw en ik probeerden alles zo te regelen dat hij zo weinig mogelijk alleen hoefde te blijven en omdat hij de trappen niet meer op kon, bleef baasje maar beneden op de zetel slapen, dicht bij zijn vriend, zijn trouwe compagnon, zijn lieve viervoeter. Moeder de vrouw was enkele weken weduwe in haar grote bed. Overdag zocht hij soelaas in zijn grote nest – goed voorzien van oude dekens zodat hij zacht kon liggen – en soms hielp baasje hem in zijn lievelingszetel. Alleen geraakte hij er niet meer in, de voorpoten wilden wel, maar de achterste volgden niet meer en de buik zat in de weg, maar de kussens van de zetel brachten hem zichtbaar gemak  en daar kon hij nog lange periodes van rust doorbrengen. De kussens drukten minder hard op zijn buik als op zijn deken of in zijn nest en het middenrif kwam dan wat vrijer om te ademen. Voor baasje was het ook nog een gelukkige tijd want die kon dan bijschuiven in de zetel en mocht de trouwe kop van zijn vriend dan warm op zijn schoot voelen rusten. Er is wat afgestreeld in die tijd! Wandelen was er niet meer bij en de plas- en andere hygiënische bezoekjes aan onze  tuin werden alsmaar korter en niet veraf meer. Bij het plassen werd het opheffen van de poot langzaam aan een moeilijke oefening en de laatste dagen liet hij het als het ware bijna lopen, maar nooit of nimmer deed hij het in huis of op de koer. De tuin was zijn plekje en als de nood hoog werd en de deur gesloten was, dan werd de baas met enkele duwen van zijn snoet aangemaand om de deur maar vlug open te doen.

Mensen die nooit dieren in huis hebben gehad, begrijpen dikwijls niet wat een verbondenheid mens en dier kunnen voelen. De vriendschap die je van zulk dier ontvangt is onvoorwaardelijk, trouw en oprecht. Geen schijnheiligheid! Geen achterbaks gedoe, maar zuivere vriendschap, liefde bijna of….laat die bijna er maar af.

De vreugde bij elk weerzien was zo echt, zo eeuwig, of je nu drie minuten weg was geweest of meerdere dagen. Ik kon geen stap verzetten of hij was achter of naast mij, zijn ogen op zijn baas gericht of zijn oren rechtopstaand in mijn richting om te luisteren naar wat er te gebeuren viel. En alhoewel hij een zogenaamd alfa-mannetje was, kende hij zijn rangorde in ons gezin, zijn roedel, maar al te goed.

De laatste week van juli verergerde de toestand. Liggen werd moeilijk en dit werd dan gecompenseerd door zitten en of rechtstaan, maar ook dat bleek niet eenvoudig. Zitten was schuinweg wegens het gezwel aan zijn aars en dus schoof hij onderuit en bij het rechtstaan was het gewicht in de buik een drukmiddel dat hem door de achterste poten deed zakken. De nacht van donderdag 30 juli was niet meer om aan te zien noch te horen, de ademhaling werd alsmaar moeilijker en in zijn ogen verscheen een blik met een duidelijke vraag: ‘doe hier iets aan, help me!’ Je kan dat niet vertellen aan mensen die nooit de ervaring van een huisdier hebben beleefd. Maar in die blik was een duidelijke boodschap. Vrijdag namen we dan terug contact op met onze dierenarts om de toestand te bespreken en we spraken af omstreeks 13 uur in zijn praktijk.

We moesten nog even geduld oefenen in de wachtzaal omdat er nog een andere patiënt in behandeling was, maar de dierendokter gaf onze Rakker een kalmerend spuitje. Na een viertal minuten legde hij zich met een ontspannen zucht neer, zijn kop half op mijn rechtervoet, half op de linkervoet van mijn vrouw. Hij is niet meer wakker geworden want een beetje later hebben de dierenarts en ik hem moeten oppakken om hem op de behandelingstafel te leggen, zelf kon hij niet meer gaan. Daarvoor had zijn verzwakt lichaam geen kracht genoeg meer. Twee spuitjes verder was hij vertrokken naar de eeuwige jachtvelden waar hij – naar ik hoop – naar hartenlust achter konijntjes kan lopen en brokken krijgt die hij het liefst heeft. Het zal omstreeks 13.30 uur geweest zijn als hij zijn laatste – zwakke – adem uitblies. Mijn vrouw en ik waren er echt het hart van in en ook mijn ‘mannenhart’ kon de tranen niet tegenhouden.

Het huis voelt nu leeg aan en ik betrap me dikwijls dat ik sta te luisteren of ik hem hoor. ’s Nachts word ik wakker en vraag me af waar hij ligt, want hij mocht in heel het huis zijn plekje zoeken. Sinds hij een inbraak enkele jaren geleden met kerstnacht verijdeld had en daarvoor een houten paneel van ongeveer 3 cm dik had doorgebeten van de keukendeur, bleven alle deuren open in huis en kon hij vrij rondlopen en slapen waar hij wou. Meestal echter lag hij op zijn mat aan de voet van ons bed en een enkele keer was hij er in geslaagd om geluidloos tussen ons beiden in te kruipen om er warmte te zoeken. Ons avondritueel was altijd hetzelfde. Nadat teevee of computer afgezet waren of het boek weggelegd, stond baasje recht en zei : ‘Kom Rakker, piske doen?’ en samen trokken we dan nog een laatste keer de tuin in voor die dag. Ik betrap me er nu nog op bij het stoppen van mijn activiteiten naar hem te zoeken en al tweemaal riep ik hem: ‘Rakker, kom, piske doen?’
Ik denk dan bij mezelf: ‘ben ik nu onnozel of wat is dat?’ en kom tot de vaststelling dat mijn Rakker weliswaar een dier was, maar toch een bijzondere plaats in mijn leven en mijn hart had en dat ik hem mis…

Rakker is een Mechelse scheper met de afmetingen en de juiste kleuren die van hem een rasdier maken. Zijn vader was een politiehond met stamboom, zijn moeder een heel mooie en lieve teef zonder stamboom. Bij de eerste en enige ontmoeting tussen hen beide, was het koekenbak. Een nest van tien pups was het resultaat. Een stevig nest want gewoonlijk wordt bij een eerste worp maximaal op 5 à 6 pups gerekend, maar hier waren het er direct tien. Het teefje hoorde toe aan een bevriend koppel en bij de bakker zagen we de aankondiging dat er pups te kopen waren. Het telefoonnummer kwam ons bekend voor en dus gingen we op bezoek om een poolshoogte te nemen van de situatie.

We zaten toen elf met drie honden: een moeder (kruising van een fox met een tekkel), een vader (een straathond van het puurste ras) en een van hun zonen (een prachtig glanzende bruine fox met de trekken van zijn vader). Moeder was al van betamelijke leeftijd, de vader ietsje jonger en de zoon uiteraard de jongste van de drie. Een vierde hond er bij zag vrouwlief eigenlijk niet zo zitten en bijgevolg vreesde ze een beetje dat ik toch voor een pup zou kiezen, mijn voorliefde kennend voor een Mechelaar, die trotse, slimme dieren.

Bij de vrienden aangekomen konden we met veel genoegen uitkijken naar het evolueren van de overblijvende acht pups want twee waren er verkocht. Een onder hen was bijzonder enthousiast bij het spelen en tijdens het gezellig bijbabbelen met de vrienden, werd het opeens warm aan mijn voeten. De kleine rakker had zich op mijn schoenen genesteld en was daar lekker in slaap gevallen. De dochter des huizes noemde hem pijl omdat hij een donkere streep op zijn staart had tot ongeveer een derde van zijn rug. Ik was kompleet weg van die pup, de kleine rakker had mijn hart veroverd! En dus gingen we buiten met pijl…pardon Rakker op de arm, de vrouw toch ook vermurwd door de kleine kerel en waarschijnlijk ook door de smekende ogen van haar echtgenoot.

Bij aankomst thuis ondervonden we geen moeilijkheden: moeder deed haar instincten nog maar eens eer aan en nam onmiddellijk zijn verdediging op en vader kon ook nog ‘vaderlijk’ uit de hoek komen. Met de ‘stief’broer was de verhouding ietsje meer gespannen, maar toch werd rekening gehouden met de rangorde en de geplogenheden van een roedel. Als Flup onze Rakker te vlug af was of te sterk bleek, dan ging Rakker op de rug en moest Flup inbinden zo niet kreeg hij correctie van zijn moeder en/of vader. Eigenlijk was dat wel mooi en leerrijk om aan te zien. De wetten van de natuur zitten goed in elkaar en de hiërarchie vervult zijn rol.

Onze jongste was nog thuis en ’s avonds zag je ons gezinnetje op wandel met vier honden. Rakker en Flup strijdend en trekkend om aan kop te lopen! Er zat niets anders op om wat gehoorzaamheidstraining te gaan volgen om dat fenomeen op te lossen. Een van mijn collega’s was een erkende hondentrainer en was bereid om mij wat privé training te geven. Samen met zijn golden retriever gingen we dan op stap langs de boorden van de Zenne in Zemst. De oudere hond moest als voorbeeld en opleider dienen voor de onze. Het is prachtig om zien hoe zo’n oudere getrainde hond een jongere mee op sleeptouw neemt en hem allerlei dingen leert waarbij geen menselijke hand noch stem nodig is.

Onze Rakker groeide als kool en weldra was hij kop en staart boven de andere drie, maar de terechtwijzingen door Cindy (ons moedertje) en Rick (ons vadertje) bleef hij aanvaarden. Flup werd hij echter de baas en weldra was het deze die op zijn rug ging liggen en zijn keel aanbood in overgave. Ook daar werden de wetten van de natuur en van de roedel dus geëerbiedigd!

Maar de natuur had ook wat anders in petto voor ons. Cindy stierf door ouderdom en Rick was 11 jaar toen hij aan kanker overleed. Flup daarentegen zag ooit de kans via het achterpoortje te ontsnappen en werd aangereden door een zware jeep, die eerst even stopte en daarna zijn weg gewoon verder zette zonder zich om het dier te bekommeren. Een vrouw die alles gezien had, raapte Flup op en bracht hem binnen bij een dierenarts aan de overkant van de straat. Gebroken poot en tand, diverse verwondingen en kneuzingen, herstelde langzaam, maar hebben toch zijn leven verkort. We moesten hem – enkele jaren later - maar vroeger dan voorzien afgeven. De heupgewrichten hadden waarschijnlijk ook te lijden gehad van het ongeval en de pijn werd te hevig en het verplaatsen onmogelijk.

Zo bleef Rakker alleen over om al die leemtes te vullen en hij heeft dat perfect gedaan. Als we gingen wandelen op eenzame plaatsen, kon ik hem loslaten en vond ik plezier in het zien van de rondjes die hij rond mij draaide of wanneer hij met zijn kop haast tegen mijn knie, kilometers kon wandelen. Mijn grootste plezier was om mij te verstoppen achter een boom of een struik als hij weer eens voorop liep. Het was mooi om zien hoe zijn naar achter gespitste oren opvingen dat hij mijn stappen niet meer hoorde, zich omdraaide en begon te zoeken. Het duurde nooit lang voor hij me vond en een dikke knuffel en somtijds een hondenkoekje waren dan zijn beloning.

Aan tafel zitten eten en plotseling iets warm en vochtig voelen op je knie of je dij en vaststellen dat je hond naast jou zit, zijn kop op je knie of dij, kwijlend voor een stukje van het lekkers op de tafel. Mooi! Maar dan consequent zijn en niets geven, alleen zijn droogvoer in zijn bak. Hard! Eindeloos oefenen op zit!, lig!, apporte!, zoek! Geduld! Herhaling!Belonen!Knuffel!Luidruchtig bewieroken: ‘goed gedaan, Rakker!Bravo!Goed, manneke!’. Mensen kijken op! Wat gebeurt daar?
Aan de lijn leren lopen: hij links, ik rechts…hij rechts…ik voorwaarts…hij voorwaarts…ik terug rechts…hij rechts…ik omkeren!!! Eindeloos, tot hij aanvoelde naar waar ik wou gaan en het trekken minder werd. Ik heb het echter te weinig gedaan, want mijn onregelmatig werk slorpte me veel te veel op. Maar toch, een hond waarmee je intuïtief kan communiceren… Je leert wat onvoorwaardelijke trouw is en oprechte vriendschap. Veel mensen kunnen je dat niet geven!

En nu? Mijn sprookje is uit…mijn vriend is vertrokken naar de eeuwige jachtvelden waarvan ik hoop dat ze echt bestaan zodat hij daar nog prachtige tijden kan meemaken en ooit hoor ik misschien nog eens zijn blaf – uit duizenden te herkennen  - die zei: ‘dag baas, ik heb je herkend’. Nog eens kijken in die mooie trouwe ogen die vertelden hoe blij hij was me te zien. De wind van zijn pluimstaart nog eens te voelen als hij opgewonden stond te wachten aan de kapstok op zijn lijn…

Sentimenteel? Ja, als jij dat daar in ziet. Neen, want pure  vriendschap…liefde voor mijn trouwe Rakker.  Vaarwel, mijn vriend, weet dat ik je mis!