|
Veronderstel:
Je bureaustoel staat er leeg zoals je hem de laatste keer verlaten hebt,
geen lichaamswarmte meer die de kussens doordringt
en behaaglijk zitten doet, voor jou, voor haar, voor hem
Het scherm van je pc flikkert niet meer,
maar vertoont de kenmerken van een dode ik,
geen leven meer, geen gloed noch warmte,
geen letters die over het scherm rollen,
de een al trager dan de ander.
Je documenten en je rommel,
het ligt er als naar gewoonte, overhoop, dwars, dooreen,
alleen jij wist er in de wanorde uit te halen wat je hebben moest
tot wanhoop van je wederhelft die er kuisen wou
maar jij die dat dan weer beletten zou.
De telefoon die rinkelt, maar jij die niet meer opnemen zal,
vertrokken op die verre reis waarvan niemand de bestemming kent,
de hemel zeggen de enen, de hel zeggen de anderen, het nirvana misschien?
of het mooie paradijs waar honderden maagden wachten
omdat de eeuwigheid een troost ontvangen mag.
Geen krinkelende, winkelende sigarenrook meer,
die in spiralen en dunne wolken zijn weg zocht naar het plafond
weg dus met al te snel vervuild papier en verf,
maar geen warme, lekkere geuren meer die het huis hun intieme kracht schenen te geven
Het is stil in huis, geen klikken meer van de aansteker
die duizendmaal per dag die Dominicaanse tabaksklomp in brand moest jagen.
In de herfst van je leven naar de herfst van het jaar,
in de necrologie speurend aan welke leeftijdsgroep
pietje de dood, de sombere zeisenman,
zijn destructieve werk nu weer bijzondere aandacht geeft
je zorgen makend, niet om de dood,
maar om de pijn en wat van jou achterblijft,
aan souvenirs, vergelende fotos en al of niet herinnerde,
al of niet spannende, momenten die in leven je leven maakten.
Maar met de troost dat in je kinderen,
en je kleinkinderen, en je achterkleinkinderen,
en je achterachterachter
misschien
wat genen achterblijven,
hun leven verder zetten, al was het in een onzekere toekomst?
Maar dat is dan het eeuwig leven
.
Veronderstel
|
