'PATATI PATATA
Een ontroerend verhaal over een liefdevolle relatie tussen dochter en haar dementerende moeder

The Breast Cancer Site
Klik deze site elke dag aan en help borstonderzoek betaalbaar houden

Archief per maand
  • 04-2010
  • 12-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 02-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008


    Feel good in TITI's elektronisch kletscafé waar het leven gezien wordt door een Oiljsterse vrouwenbril...en feel je niet good, dan retour à domicile!

    14-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De gok van Serge


    Wellustelingen....

    episode...

    112...


    Naderhand, toen de hyena in mij enigszins tot rust kwam en ik, nog in hallucinogene mist, logisch trachtte te denken, stonden de naakte feiten ontnuchterend helder voor mij. Marianne was dood.

     

    Ik kon niets meer doen. Niemand kon haar noch mij helpen. De dader kende ik! Daar lag zijn moordwapen en merkteken. Waar had ik dat ding nog gezien? Het kwam me vaag bekend voor. Op het altaar, uiteraard, de schoft had het me aangewezen. Nee, niet alleen daar. Waar dan? In Gerda’s kamer had ik in jaren geen voet gezet. Vanwaar die vage herkenning?

    Een kwalijke, doordingende geur hing in de kelder. De geur van uitwerpselen. Zou Marianne? Ik moest haar wassen. Dat prachtige lichaam mocht niet bedorven worden. Ik stond recht. 

     

    Niet Marianne, maar ik stonk. Mijn broek, mijn kousen, alles doordrenkt. Drek alom. Foert. Mijn stank zou haar lijfje niet bezoedelen en mezelf kon het geen reet schelen. Mij kon überhaupt niets meer schelen.

    Alle leven gleed eveneens uit mijn lichaam. Alleen mijn hart, mijn longen, ja, die functioneerden robotmatig. Ook mijn hersenen deden het nog. Nadenken, Max, nadenken.

     

    Marianne had me gebeld rond negen uur. Omstreeks kwart voor twee was ik weggereden bij Francis, had getankt in Keerbergen, dus rond twintig voor drie thuis gekomen. Daartussen moet het gebeurd zijn. Hoe die schoft was binnengeraakt, hoe hij wist dat ik niet thuis was, waarom Marianne nog na negen uur de deur opende en wat er zich binnenshuis had afgespeeld, zou ik nooit te weten komen.

     

    Wat had hij haar wijsgemaakt? Had hij zijn ontschuldigste makser opgezet? Want in veinzen, liegen en mensen om de tuin leidden was Serge een grootmeester. Onovertrefbaar.

    Marianne wist dat hij een ploert was.

    Hij zal daarom misschien meteen met volle kracht hebben toegeslagen, haar nog zwijmelend de keldertrap afgegooid.

    Waarom zo laat de deur openen, Marianne? Zou hij nadien in de hal op mij hebben gewacht? Moest ik zijn derde slachtoffer worden? Maar ik kwam niet. Toen dat in zijn satanisch brein doordrong, moet hij hard en schokkend van opluchting gelachten hebben. Zijn bloeddorst gelest op een manier die hijzelf niet voor mogelijk hield. Snel handelen nu. Crucifix schoon vegen. Geen vingerafdrukken nalaten. Zich zo snel mogelijk uit de voeten maken.

     

    Stel dat ik in mijn villa overnachtte, al had Francis aan hem het tegendeel verteld. Serge wist verdomd goed dat ik er nooit meer de nacht zou doorbrengen. De villa was vol van morbide herinneringen. Marianne betekende mijn nieuw begin.  Maar waar was ik dan?

     

    Natuurlijk besefte hij dat ik elk moment kon verschijnen. Bij het gejaagd verlaten van het huis, was hem dan, als in een aureool van gregoriaanse muziek, een beeld verschenen. Ja, dat beeld moet die schoft gezien hebben: ook mij ombrengen! Want ik had allicht de politie nog niet verwittigd. Was dat gebeurd, dan zou hij stellig al geklist zijn. Hij wou en zou de dagboeken vinden. Hij moest ze hebben. Zich indekken met onschuld en onweten. Een gok als een andere.


    Zelfs als Vloesbeghe reeds op de hoogte was gesteld door mij, meende Serge nog tijd te hebben om zijn plan uit te voeren.

    Wat was er dan verder in dat waanzinnig hoofd van hem omgegaan?

    Ik trachtte het me voor te stellen…


    Wordt vervolgd


    Reageer (0)

    13-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gebroken blik


    Wellustelingen....

    episode...

    111...


    Niet in de hal, niet slapend op de driezit in het salon, zeker niet in de woonkamer of keuken. Toch niet gevallen in de tuin?

    Een vochtige tocht deed me rillen. Ergens stond een deur of raaam open. De kelderdeur klapte dicht door de wind buiten. Marianne in de kelder!  Ik rukte de deur opende, schakelde het licht aan.

    ‘Marianne!’

    Daar lag ze.

    Onderaan de trap. Half ineengekrompen. Roerloos.Ik werd puimsteen. Ijskoud opbrandend van geschokt ongeloof werd ik. Kon niet meer ademen. Mijn benen voelden als totaal verlamd aan. En mijn varicen waren nog niet helemaal op hun effen. Verdomme, Max, kom tot jezelf. Handel, man! Ze moet geholpen worden! Een dokter! Nee, die speciale interventie ziekenwagen, met dokters erbij. Zou ze nog ademenen?

    Ik dook de trappen af. Voelde haar pols. Geen polslsag of nauwelijks? Haar hoofd en gezicht bebloed. Opengesperde ogen. Ademde ze? Was ze in shock? Ze leek er erg aan toe. Dra raakte ze onderkoeld op de kelderstenen in haar nachtkleedje. Niet nadenken, handelen. Iedere minuut was levensreddend. Mijn vrouw moet geholpen worden. Ik mocht haar niet verliezen. De MUG! De MUG bellen en direct naar Jette. Naar het AZ.

    Dan zag ik het!

    Ongeveer op een meter afstand van Marianne’s linkervoet. Het bronzen crucifix. Gerda’s crucifix. Serge! Het kruisbeeld. Zijn moordwapen. Haar dood. Onze dood.

    MARIANNE! MARIANNE!

    Smeerlap, mijn vrouw. Waarom mijn vrouw? Ik greep brullend het bronzen crucifix en slingerde het tegen de keldermuur.

    Marianne was dood. Vermoord. De liefde van mijn leven, het meest waardevolle stuk van mijn bestaan was niet meer te redden.

    Ik braakte. Had het gevoel al mijn schroeiende ingewanden uit te kotsen. Schreeuwend. Huilend als een zwaargewonde wolf. Een gemarteld dier. Creperend van pijn.


    Een breedgapende wonde aan haar achterhoofd.  Gestold bloed tussen haar prachtig blauwzwart haar.  Pas nu zag ik in de  doodsangst in haar opengesperde ogen. Ongeloof en wanhoop verpletterden me. Het besef vooral dat alles, haar leven, ons leven, ons voor goed ontnomen was. Haar gebroken blik vertelde het. 

    Ik sloot haar ogen.


    Verwilderd snikkend, verwrongen van afschuw, knielde ik naast haar neer. Nam haar teder in de armen. Kuste haar ogen, voorhoofd, de halfgeopende nog steeds prachtige lippen. Proefde de zilte smaak van mijn tranen, nu vermengd met haar bloed.

    Ik likte haar gezichtje schoon. Had ik vroeger nog gedaan, het zou voortaan nooit meer kunnen. Dronk haar bloed. Wou alles van haar in mij opnemen. Het kon nu nog.

    Ik jammerde in razende machteloosheid om dat prachtige haar met bloed doordrenkt, dat dra een vreemde substantie zou worden die niet bij haar hoorde. Ik greep haar hand, kuste elke vinger en  hield haar handpalm tegen mijn wang. Streel me lieveling, streel me toch. Nu, draag ik je naar boven. Mijn kindje  hoort niet zo il en vreemd te liggen. Kom, zoetje.

    Ik trachtte haar slap lichaam op te nemen. Naar boven brengen zou me moeilijk lukken. Geen kracht meer in de armen. Daar! De hoezen met de spullen van de tuinzetels. Ik legde haar behoedzaam op de kussens alsof die haar dood zouden verzachten, ontkennen, wegnemen. Mijn roosje, tussen de zonnebloemen op het canvas.

    Ik knoopte haar ponnetje dicht. Kuste haar opnieuw, steeds weer, overal. Ging zijlings naast haar liggen. Aaide voorzichtig haar wang. Draaide haar lokken rond de vingers. Snikte.

    Ik had haar nog zoveel te vertellen. Over Francis, die onze hulp nodig had en over zijn Valerie. Over het roodkopje dat zij ons zou schenken. Het kind, dat ik jou niet kon geven, komt er, lieveling. Via een ommetje, maar het komt er. Oma en opa! Stel je voor. Wat hou ik toch van jou, mijn bieke, zo veel meer dan toen ik vanavond wegreed.

     

    Ik streelde haar hoofdje. Mijn vingers plakten aan de breuklijnen van de verwondingen. Heftig zoog ik haar bloed op. Haar allerlaatste beetje leven opdrinken bracht mij in een staat van algehele chaotische zelfdood. Toen greep ik de crucifix en begon er tierend en brullend weer mee te hameren, tegen de muren, op de vloer. Totaal verdwaasd van woede, ellende, opstandigheid, haat en wraakzucht.

    Ik was geen mens meer. Alleen nog een wild gevaarlijk beest. Bloeddorstiger dan haar moordenaar. 


    Wordt vervolgd


    Reageer (0)

    12-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zo gegeerde rust


    Wellustelingen....

    episode...

    110...


     

    Ik ging voorzichtig naar boven.

    Maakte zelfs het licht niet aan. Ik wist dat Marianne vermoeid was. Wist ook dat ze dan even vast sliep als een notoire zuiplap na tien Duvels. In de badkamer trok ik mijn pyjama aan. Daarna tanden poetsen, een plasje en ik slofte naar bed.

     

    Marianne sliep altijd in aardedonker. Wou de zware overgordijnen hermetisch dicht.  Verdroeg niet eens het groenachtig schijnsel van de digitale klok. Duisternis en slaap vormden een onscheidbare eenheid. De perfecte harmonie nodig voor geest en lichaam, beweerde ze.

    Op de tast schoof ik naast haar. Zocht de warmte van haar lichaam. Draaide me voorzichtig lepelend naar haar toe. Niets! Verbazing. Leegte! Koelte op haar plaats. Ze was er niet!

    Ik veerde recht. Trok aan de schakelaar. Zag een leeg bed. Haar hoofdkussen nauwelijks ingedrukt. Het onderlaken lichtjes gerimpeld. Zij had dus wel in bed gelegen.

    Maar waar was zij nu?

     

    Een onzekere machteloosheid beving me. Een drukkende zweem van paniek. Niet wetend wat te doen en toch de verlamde wil om te handelen. Ik kon me echter nauwelijks bewegen. Dat besef van plots helemaal versteend zijn had me al overvallen. Nu brandde er angst bij. Almaar koortsige, groeiende angst. Een stortvloed aan vragen. Ik moest weten. Moest zoeken.

    In de badkamer lagen haar slipje, panty, bh en trui. Zelfs haar pantoffels.

     

    ‘Marianne! Marianne!’

     

    Ik schakelde alle lichten aan op de overloop. Liep naar de kamer van haar vader, de kleine logeerkamer van Jenneke. De grote en kleine zolder. Niemand natuurlijk.


    ‘Marianne, Marianne!’


    Ik schreeuwde haar naam zo luid ik kon:

    ‘Marianne! Hoor je mij? Marianne, alsjeblief antwoord!’

    Het huis bewaarde zijn stilte. In de garage stond haar wagen. Ze was dus niet weggereden. Waarom zou ze ?  In haar nachtponnetje  nog!Aan de muur haar grote shoppingbag, onder het prikbord. Ze had haar weekend-aankopen al genoteerd.

     

    ‘Marianne!’

    Reageer (0)

    11-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat zal het vandaag worden?


    Gisteren 20u30

     

    “Goeie arbiter, die Fransman!

    Daar zie, geef af naar rechts. Naar rechts zeg ik, domoor!

    Allez Fellaini, hoe is dat mogelijk. Zoiets verkopen ze voor 20 miljoen!

    Stijnen, zever niet de ref staat er met zijn neus op, gij gestepee!

    Die zwarte kan geen bal houden. Zie dat af, zie dat af!

    Maar Sonck toch replikeer niet, onnozelaar, die arbiter is echt niet van gisteren.

    Ja, jongen, drie keer rollen en blijven liggen. Voilà, wat heb ik gezegd.

    Veteranenvoetbal, niks van fut!

    Yes, yes, yes, dat is’t Sonckske, dat is’t jongen. Bie, komt naar de herhaling zijn. Dat is spelen! Wijsvingers de hoogte in en nu met buikje draaien!’

     

    Nadien kwam er nog ahoertgeroep voor een betwistbare penalty, waren er tribune hansworsten en hun carotiers, blinden en strijkijzers met jeanettentackles, bloemzak Vercauteren altijd onderuitgezakt naast de vroegere valse trage uit de Limburg, nu salontrainer en een of ander Sutterke dat nog veel te kort kwam. Veel chance maar niets van fut die van ons. Maar de Turken waren geen haar beter…


    Voetbal een proletarische happening? Altijd ten huize Titipoes.

     

    Eergisteren 20u10

     

    Terzake. Vadderke en Cools oog in oog met meisje Van Wanten. Duiding heet dat. Duiding van wat? Van bilhoge splitten en bijgestifte scheermeslippen? Sedert enkele VTM pipo’s onze nationale zender bemannen, ligt de verwildering, vervuiling zeg maar, wel heel nabij. In Zwitserland worden miljarden gespendeerd om een mini big bang te produceren  bij middel van een  cyclotron om zo de mysteries van de materie en van het universum trachten op te lossen. Peeters staat op scherp met het dictaat van De Wever, een “gestolen” GSM legt een bom onder onze veiligheidsdiensten, de productiestop van isotopen bezorgt tal van kankerpatiënten meer dan slaaploze nachten wat duidt Canvas… Miss Rolmops: ex-naaktje op de Nederlandse zenders, ex-foefje van prins Woefwoef, ex-VTMformat, ex-diva voor aso’s, ex zoveel.

     

    Eigenlijk een hoop zieligheid. Zieligheid die nu een boel perrewetten komt maken tegen de Van Thillo’s. De fut zit er nog in maar de rek raakt er uit. Dat heb je als je tegen de vijftig aanleunt en al je inhoud in je vormen zit.


    Het Van Wanten mens volgde destijds op de Hollandse zenders Xaviera D’Hollander op, die enig vlotgebekte hoerenkastmadam vol ouderwetse bevlogenheid. Oostendse Iris werd Wendy en ze werd geholpen om te weten hoe ze van wanten moest weten. Profileerde zichzelf met graagte als vleselijk brokje ontspanning voor Jan en Mieke. Vlinderde gesponserd door de boekskens van Pontius naar Pilatus, is oma van een ukje dat ouder is dan een van haar laatkomertjes, liet zich door VTM een halve gare aannaaien die haar commercieel bezwangerde en kijk…het mens is boos, heel boos. De lawaaizucht rond haar privéleven pikt ze niet langer, toch niet van een bepaald boekse…


    “En, meneer De Vadder ik doe dit niet voor geld hoor! Wel om een aanzet te geven voor alle BV’s die zich belaagd en belazerd weten door de boekskens. Geld komt eventueel in een tweede fase.”

     

    Van Wanten weet perfect waar het schoentje knelt. Haar gekweel is niet langer van deze tijd. Naar het schijnt zit het coachen van haar carrière haar Franske nog minder mee. Wendy en haar spagaat: té jong voor optredens in bejaardentehuizen (overwegend in handen van Caritasinstellingen bovendien…) en te gedemodeerd voor zaaloptredens of openingen van nieuwe zaken.

    Er zijn trouwens ernstige kapers op de mediakust….Hot Marijke, het piepje met de zweepjes; kettingen en tepelklemmen, beweert een federale minister onder haar vaste clientele te hebben. Van de salons van Hertoginnedal naar de SM-vertrekken van een jonge domina, met wit evaatje aan kruipend op de knietjes, ontblote kont en plumeau in de mond…rarara. Als het van de boekskens afhangt komen we dat beslist na torenhoge oplagecijfers wel te weten.

    Geef toe, beste lezer, 't is wat anders dan dan de dikke vis met borrelnootjes die ons al anderhalf jaar wordt door het strot geduwd  of handjesklappen met Samson en Gert, zelfs de  vuistdikke porei en  windhanen van Jean-Luc vallen in het niets met wat die frivole kippetje via de boekskens gaat serveren.






    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bijna over en out
    Wellustelingen....

    episode...

    109...


    Ik parkeerde de wagen en betrad het donker huis. Neen, ik zou Marianne niet wekken. Ik had zelfs geen behoefte aan slaap. Ik had aan niets behoefte. Tenzij Serge opgesloten te zien.

    Ik zag hem met Marianne. Hoorde hem zijn smerige voorstellen doen. Dan met Gerda. Haar schoppend in de keuken, ruziënd bovenaan de trap. Serge en zijn gefingeerde bereidwilligheid voor de uitvaart. Serge en zijn belofte aan die vunzige flemerd van een notaris. Ik zag mijn vrouw aanpappen met die opa. Ze kropen in bed en ze wou hem geld doen kakken. Beiden kraaiend van plezier. Alles keerde om in mijn binnenste.

    Mijn hoofd barstte.

    Mieren en muizen knaagden opnieuw al mijn blijdschap van daareven en mijn verwachtingen stuk. Ze wroetten en krioelden door mijn hersenen. Een angstfanfare van hoon, zelfverwijt, onmacht, woede en haat. Wurgend. Gedachten als koorden rond mijn hoofd. Ze trokken, lieten los, trokken opnieuw, drukten tot ik geen adem meer kreeg.

     

    Beheers je Max. Ga naar boven. Ga bij je vrouw. Rust naast haar. Het is vrijwel ochtend. Het is bijna voorbij. Je hebt het geklaard. Je hebt gewonnen. Nieuwe toekomst in de herfst van je leven. De langste en vreemdste  nacht  is seffens verleden tijd.

     

    Ik nam een flesje bruis uit de koelkast. Slurpte het koele water gulzig naar binnen. Dat deed deugd. Smaakte nu beter dan de meest uitgelezen wijn. Een simpel flesje bruis als start bij de herbronning van mijn leven. Geen enkel hongersignaal. Toch maar een appel. Hondsmoe maar klaarwakker. Hoe laat al? Tien voor drie. Tijd voor een goeie vier à vijf  uren rust. Dan nogmaals de politie bellen, de dagboeken van Gerda, de hele rimram rond de afgezant des duivels. Misschien een laatste verklaring op het bureau  ondertekenen. Twee dagen de krantenkoppen, die een hoop telefoontjes gingen veroorzaken. Dan: over en out.

     

    Deze tijd, volgend jaar,  allicht zijn proces. Kleine week rechtbank. Strafvordering,  verdict en gedaan.



    Wordt vervolgd


     

    Reageer (0)

    10-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Om de tuin geleid?
    Wellustelingen....

    episode...

    108...


    Ach, Laat miss life-style maar komen, het Cijnens-duo  zal haar met veel verve een toontje lager doen zingen, kwaken eerder.

     Eerst nog tanken en dan naar huis. Naar Marianne, my precious darling-baby. Valerie zal ook voor haar een bijzondere verassing zijn.

    Valerie! Ze beviel me. De manier waarop Francis haar had beschreven. Pittige naam voor een pittig meisje. Nog enkele weken, eerst de Vesuvius in Keerbergen laten uitspuwen en dan wou ik haar ontmoeten. De weldoenster van mijn zoon en de toekomstige moeder van mijn  eerste kleinkind.

     

    Marianne, ik en ons roodkopje aan zee. Zandkastelen bouwen. Natuurlijk, ging ik met hem zwemmen, voetballen en fietsen. Putten graven in de tuin. Ridderverhalen schrijven.Vergeet het,vriend, vergeet het! Denkduiveltje en zijn commentaar, altijd weer! De snotneuzen van vandaag graven geen putten meer. Games, play stations moeten ze hebben. Twee-duimen-speeltjes en dzjoef-dzjoef  met samourai Jack en Black Devil Dragon. Lichtgevende Star Wars zwaarden en af en toe, afhankelijk van de commercieel opgeschroefde rages, ouderwets knikkeren. Tegen die tijd ben jij er veel te stram voor. Arthritis en artrose, oude mannekenskwalen! By the way, er reeds aan gedacht, dat het ook een zij-tje kan zijn? Ik zie je al drukdoende Barbietjes toiletteren, pareltjes rijgen, teennageltjes lakken, pépé Max, hoofdhaar vol plastic knijpspeldjes! Daar gaat volk op afkomen! Laat dat kleinkind nog een paar jaar rustig in het zakje van Francis zitten, vriend.

    Concentreer je  op die schoft morgen in zijn kerk en de mogelijkheid dat de vogel gaan vliegen is. Het zou me niet verbazen, mocht hij op dit ogenblik in de Lufthansa businessclass een stewardess om een Jack Daniels vragen!

     

    Dzju, waarom had ik zo getalmd in die kerk? Waarom was ik naar die ploert toegereden?  Waarom niet direct politie geïnformeerd? Tiens, nog altijd geen telefoontje van Vloesberghe gekregen. Had ik er toch beter aan gedaan de dienstdoende agent een volledig relaas te geven, of zelf naar het commissariaat te rijden om verslag uit te brengen? Ze hadden hem meten gearresteerd zonder de tussenkomst van Vloesberghe. De onderzoeksrechter of de procureur waren er ook nog! Agenten hebben richtlijnen, die mannen weten wat hoort en moet.

     

    Vitale informatie, had ik gezegd. Informatie is echter geen bewijsvoering, vriend. Wat vitaal schijnt voor de ene, is voor de andere een olifant die een muis heeft gebaard. Maar ja, je wilt niet luisteren. Niet naar je zoon, niet naar Marianne, niet naar mij met al mijn gezond verstand. Een oude, koppige ezel, dat ben je. Voilà.

     

    Godverdomme, ik had me door dat loeder wellicht toch om de tuin laten leiden. De hoeveelste keer al? Nog niet geleerd!  De schurftige puist  die mijn vrouw als neukpop wou. Tegen betaling!

    Reageer (0)

    09-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Iedereen een nieuwe lei!


    Wellustelingen....

    episode...

    107...


    Waar die jongen zich toch zorgen over maakte! Zo’n  pracht van een opportuniteit kreeg hij niet elke dag aangeboden. Kermit, was een ander geval!. Een goeie notaris of indien nodig een prima advocaat en en de klus was zo geklaard. Ging China niet door, geen probleem. Pat had haar villa in Keerbergen en hij kon zo in mijn huis intrekken. De sombere herinneringen wegwerken met enkele verbouwingen. Voor mijn part zelfs de hele boel verkopen.

     

    Op een nieuwe en definitieve lei met zijn Valerie kon beginnen, dát wou ik. Het vermogen van zijn moeder, hoefde ik niet. Er waren gelukkig geen kinderen: die pionnen in vechtscheidingen, slachtloffers zonder inbreng. Alleen lijdzaam en niet begrijpend toezien. Bloesems onder puin.

    Twee jaar eerder échte liefde ervaren was met geen geld te betalen. Nee, mijn zoon mocht geen dag laten verloren gaan. Hij kikkerde meteen van mijn aanbod op. Vroeg of hij er werkelijk kon op rekenen. Of ik dit eerst niet wou doorpraten met Marianne. Ik schudde het hoofd. Het was reeds twintig voor twee, tijd om afscheid te nemen.

     

    ‘Nog één dag, jongen, zelfs minder en dit afschuwelijk hoofdstuk mag afgesloten worden.Tabula rasa, een nieuw begin, jij met Valerie en ik met Marianne. Ik bel je onmiddellijk na de arrestatie van Serge. Nu naar bed jij en…sweet dreams.’

     

    Hij omarmde me. Ik sloeg de kraag van mijn Burburry op en spurttein de pletsende reen naar mijn auto.

    Het leek voorbij.

    Alle stukjes van de puzzel lagen netjes in hun vak. Nog enkele maanden en ook Kermit was verleden tijd. Eindelijk! Maar Francis was nog niet klaar met Pat. Het koeioneren van de Cijnensen was haar specialiteit. Vooral de ouwe zou het nog moeten ontgelden. Het onderste uit de kan, zou nog te weinig zijn.


    Wordt vervolgd


    Reageer (0)

    08-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tussendoortje

    Wildplassers, wildparkeerders en sluikstorters..









    Ik heb er de pest aan. Het ergste is dat je er machteloos tegenover staat. Op openbare plaatsen bestaat de kans dat ze een enkel keertje tegen de lamp vliegen. Maar hier op Seniorennet, vergeet het. Op Sennet is er al lang geen sprake van een rage of hype, maar dagelijkse kost hoe langer hoe meer: poot opheffen en vlag deponeren, even langs gaan op z’n hondjes.

     

    De ene doet het ietwat schuchter, steekt zich weg achter een bloempot, een ukje met leuk jurkje of een moegelezen gejatte slogan versierd met knipperende dwarrelende sterren, de andere daarentegen…!! De macho-bompa en macha-moemoe…inhoud quasi nihil, aangemeten en versierde ego-uitstraling des te meer met behulp van flitsende bolides, gefotoshopte onnatuurlijke lijven en bloot, veel bloot.

     

    Hoe luidt de publicitaire boodschap ook weer? “Internet is van jou, van mij en van iedereen!” Een heel sociaal principe, dat ik enkel maar kan toejuichen behalve wanneer het meest verfijnde, prachtigste, meest poëtische Sennetblogje door zo’n wildplasser wordt ontsierd. Als ERNST schrijft hoe een man of vrouw  woelt en weent, verzilt in tranen in de holte van een bed zoekt naar een silhouet…naar LIEFDE…en deze zoektocht ondersteunt door het romantisch-speelse doch schitterend uitgevoerde wereldberoemde Menuet van Bocherini, mensen laat daar asjeblief in jullie reacties geen razende twintigtonner of hobbelende stootkar op los. ERNST is een inderdaad een blogje waar het heerlijk is om te vertoeven. Te mooi om te ontsieren met allerlei storende, bombastische klevers. Wat is er mis met gewoon jullie nickname en een of twee kleine woorden genre “Jefke was hier”?

     

     


     

     

    Reageer (4)

    07-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Roodharig lachebekje.


    Wellustelingen....

    episode...

    106...


    Zijn meisje? Denkduiveltje kwam erbij. Niet zo vlug, vriend. Wat als hij met een jongetje voor de pinnen komt? Jou kennende zie ik dat ventje niet zo direct in je wijnbanen drijven. En ze komen ervoor uit, de laatste jaren. Gelukkig! Doch stel dat Francis zich binnen de drie minuten out! Benieuwd je gezicht te zien. Ik weet het, ouders hebben daarmee geen problemen, zolang het niet die van hen  is. Je niet aantrekken, vriend, als het zo is, soit. Liefde is liefde! Jij met vrouwke, hij met zijn ventje.

     

    Volgend jaar gaan we dan met z’n allen naar de Gay Parade. Onze Francis, een meter zevenennegentig, boven op een wagen, pluimen op het hoofd en tussen de billen of in zwart leder. Zingen van YMCA. Oké, je me tais. Zet verder je oren goed open en zeker je hart!

     

    ‘Nee, pa, zo ver zijn we nog niet. Lang niet. Oelala! Valerie staat voor haar eindexamen. Ze droomt ervan om later te doctoreren. We kennen elkaar pas vier maanden!’

    ‘Hij zal toch geen tweede Gerda aan zijn been hebben?’ vroeg mijn bemoeial. Een koppel anno 2005, vier maanden samen en nog niet van de grond geweest! Hoelang hebben jij en Marianne erover gedaan? Vier dagen en boem-boem. Een geluk dat Francis vierentwintig jaar voorsprong heeft. Zoniet. Amaai!

     

    Valerie was drieëntwintig. Studeerde geschiedenis aan de VUB,  sociaal-economische. Jobstudente bij een bakker, op zaterdag en zondagvoormiddag. Francis ging alleen die dagen ’s morgens om broodjes. Na een viertal weken haalde hij zijn bestelling op om halfzeven. Een vijf-minuten-praatje  over de unief kon er dan wel af.

    Net toen ze op een zaterdagnamiddag om vier uur de bakkkerij verliet, reed hij voorbij. Bood haar een lift aan. Deden een terrasje. Voerde haar naar haar studentenkot. Nadien hielp hij haar nu en dan met de wekelijkse boodschappen. Bracht haar één keer, midden in de week, naar huis. Naar Herentals. Ze had immers griep en vrij hoge koorts.

    Momenteel schikte hij zijn werkplanning zoveel mogelijk in functie van haar lessenrooster.

     

    Valerie was een schatje. Een spraakwatervalletje waar hij uren kon naar luisteren. Haar oudere zus had net een tweeling gekregen. Valerie had de bevalling meegemaakt en was er ondersteboven van.

    Ze was stapelgek op haar nichtjes. Bijna elke week kocht ze twee babyspulletjes, maar niet identiek.  Twee fopspeentjes, twee slabbetjes, twee paar kousjes. Leuke kleinigheden. Valerie was zuinig met geld. Ze betaalde haar kot en etenswaren zelf. Kledij was overwegend tweedehands. Maar ze had klasse, grote klasse. Francis mocht haar financieel niet helpen. Tot ze problemen kreeg met haar verouderde pc en ze heel dankbaar zijn nieuwe laptop aannam, maar alleen in bruikleen. Dat was de voorwaarde.

     

    ‘Ze is gewoon fantastisch pa. Een brok dynamiet. Heeft interesse voor alles en nog wat. Wetenschap, politiek, letterkunde, plastische kunsten, daarom zit ze trouwens in de quizzploeg van de unief. Was tot voor twee jaar lid van een toneelclub in Herentals. Een klein, pittig en vinnig vechterje. Irish roots. Merk je zo. Hoogblond haar, lichte teint, maar bruinzwarte karbonkels van ogen, sproetjes op de neus en…lachkuiltjes rond de mondhoeken… Pa, door Valerie hoop ik ooit het woord liefde te kunnen schrijven zoals jij. In koeien van letters!’

    ‘Hoe staat het met Pat ? Heeft ze er weet van? Haar kennende zal dit geen lachertje worden.’

    ‘Eerlijk gezegd, pa, met een scheiding zal zij geen problemen hebben. Op voorwaarde dat ik me, laten we zeggen, heel royaal toon bij de verdeling van dit huis en de inboedel. We leven onder hetzelfde dak en we delen dezelfde keuken, maar daarmee is de kous af. Zij life-stylet met haar snobistische vriendinnen en rotzooit hoogstwaarschijnlijk met een fils-à-papa, die op de tenniscourts rondhangt. Tja, pa, iemand zal heel veel water bij de wijn moeten doen. Guess who? Vergeet niet dat een flink stuk van mijn verdiensten in dit huis geïnvesteerd is. Die afschuwelijke inrichting hier heb je voor geen habbekrats! Pat gaat niet uit werken, heeft officieel geen persoonlijke bron van inkomsten, maar ze kent de mijne. Haar alimentatie-eisen zullen wel navenant zijn.

    Deels daarom overweeg ik om hier uit de zaken te stappen en in te gaan op het voorstel van een Nederlands pharmaceutisch bedrijf. Ze gaan over tot uitbreiding van de productielijnen in China, pa. In se heeft Valerie daar echt geen problemen mee. Eerlijk gezegd, ze kijkt ernaar uit. Ik wil dat ze er meer dan ernstig over nadenkt. Erover spreekt met haar ouders, zich rekenschap geeft van de problemen die een totaal vreemde mentaliteit en cultuur kunnen opleveren.

     

    ‘Wij zijn van plan om in september een drietal weken ter plaatse een en ander na te gaan. Spreken met andere ex-pats, vooral met hun partners. De leefomstandigheden en voornamelijk de mogelijkheden voor Valerie onder de loep nemen. De Nederlanders willen immers mijn definitief besluit vóór het jaareinde kennen. Dus…en aan jou denk ik zeker, pa.  ’



    Wordt vervolgd



    Reageer (0)

    06-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onvervulde wens
    Wellustelingen....

    episode...

    105...


    Zijn monoloog ging door met horten en stoten. Hij bevestigde wat ik al die jaren had vermoed. Zijn huwelijk bleek net zo nep als dat van zijn ouders. Vooral mijn bekentenissen over mijn relatie hadden hem in feite beïnvloed. Waren op termijn doorslaggevend geweest. Ik had hem de ogen geopend. Doch slechte timing. De rompslomp rond het opstarten van zijn tweede eigen kantoor. Het constante geweeklaag van Gerda over mijn ontrouw.

     

    Nochtans verliepen zijn drie eerste huwelijksjaren relatief normaal, ondanks de buitennissige koopwoede van Pat en hun totaal uiteenlopende interesses. Het uitblijven van een zwangerschap, en vooral de oorzaak ervan, zette hun relatie in een ander, meer dan duidelijk perspectief.


    ‘Ik wou een gezinnetje hebben, pa, hoewel Pat niet echt kind-minded was. Uiteindelijk gaf ze toe. Geen condooms meer. Pat was anti dikmakende pil, weet je. Na twee jaar vergeefse pogingen, werd de gyneacologie ingeschakeld. Haar onderzoeken en testen waren positief. Het kon niet anders of ik zat in  nesten.

    Ze stond erop dat ik bij een andere dokter ging. Die van haar zinde haar helemaal niet. Afhankelijk van mijn conclusies was ze bereid over te schakelen. Ook mijn test bleek positief. Waarom het niet lukte mag Joost weten… incomptatibiliteit zeker zoals met tal van zaken. Pas maanden daarna ondekte ik, door een stom toeval, dat ze wel aan de pil was. Ik kon de pot op met mijn kinderwens. Zij liet haar getrimd lichaam niet verknoeien door zwangerschap, zei ze. Toen heb ik afgehaakt. Me op mijn werk gestort. Nu weet je hoe de vork aan de steel zit, pa.’

     

    ‘En haar opmerking van daarstraks dat meneer geen zin meer heeft?’ vroeg ik onbegrijpend.

    ‘Leugens zijn haar enige verweer. Overal tegen om het even wie, zelfs tegen haar eigen ouders. Natuurlijk staat ons seksleven, na de ontdekking van haar bedrog, op een meer dan laag pitje. Die onderzoeken, de spermatesten, de vragen en mijn angsten. Een trieste en pijnlijke periode, psychisch pijnlijk. Totaal overbodig op de koop toe. Haar maandelijkse comedie, één groot bedrog.  Weet je, pa, ik heb me eerst blauw geërgerd aan je verhouding met Marianne. Niet zozeer omwille van ma. Na al die jaren thuis had ik immers genoeg gezien. Maar dan…De gloed in je ogen, de warmte van je stem, de rillingen in mijn lichaam toen je Marianne beschreef. De manier waarop jullie alles innig-intens beleven. Dat zo’n liefde heden ten dage nog bestaat! Niemand houdt het voor mogelijk! Een utopie! Maar niet voor mijn vader. Herinner je je nog dat je mij eveneens zo een…hoe formuleerde je dat toen…een heerlijke verslaving, juist, een heerlijke verslaving toewenste?’

     

    Francis glimlachte zachtjes. Zag ik een lichte blos op zijn wangen? Als kind kreeg hij heerlijke rode koontjes door de opwinding telkens hij een geschenkje kreeg. Lag er voor hem een meer dan bijzonder geschenk klaar? Hij lokte opzettelijk een reactie uit. Daarom vroeg ik voorzichtig aftastend:

    ‘En…die verslaving ervaar je nu eveneens?’

    Hij lachte gegeneerd-bescheiden. Zijn ogen glinsterden, spraken boekdelen Net een jochie dat heel wat te vertellen heeft en niet weet waarmee te beginnen. Ik was nu al gelukkig samen met hem. Wat hij me ook nog meer over “haar” zou vertellen. Zij zou mijn zoon op wolkjes laten drijven. Ongekend nog, maar niet onbemind. Zijn meisje drong plots in de bloedbaan naar mijn hart.
     


    Wordt vervolgd



    Reageer (0)

    05-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ontredderde zoon en begripvolle vader.
    Wellustelingen....

    episode...

    104...


    Het gepaste moment echter om Vloesberghe nu te bellen. Het zou de spanning bij Francis breken. Ik toestte het nummer in. Een slaperige stem vertelde dat Vloesberghe in Holland zat. Nee, het privénummer van de inspecteur mocht niet worden doorgegeven. Morgen zou meneer Vloesberghe er om halftien vast en zeker zijn. Er was verder niemand van de recherche aanwezig.

    De telefoonstem ontwaakte en werd beroepsmatig nieuwsgierig:

    ‘Waarover gaat het eigenlijk, meneer? Kan ik helpen?’

    ‘De zaak Gerda Vanbesien. Ik ben Max Cijnens,  haar ...weduwenaar.’

    ‘Juist, de misdaad in de Begonialaan. U bent de meneer van de krant, nietwaar?’

    ‘Wil alstublieft dringend inspecteur Vloesberghe contacteren. Vraag hem mij ten spoedigste terug te bellen, zelfs deze nacht. Ik heb zeer belangrijke, vitale informatie aangaande de…dood van  mijn echtgenote. Zorg alstublieft dat hij me nog  bereikt. Ja, hij heeft mijn nummer, maar noteert u het toch maar, veiligheidshalve. Ik reken beslist op u.’

     

    Ik gaf mijn nummer door en ging bij mijn zoon in zijn werkkamer.

    Hij stond bij het raam. Ik zag hem in profiel. Zijn handen steunend op de vensterbank. Nerveuze trekkingen aan het kaaksgewricht. De typische Cijnens-tic bij stress of ingehouden woede.

    ‘Vloesberghe is momenteel niet te bereiken. Ze trachten hem op te roepen. Ik verwacht een telefoontje van hem, nog vannacht.’

     

    Mijn zoon draaide zich om. Door zijn reactie wist ik dat mijn woorden niet tot hem  waren doorgedrongen:

    ‘Mooi zo, bon. We zien dan wel.’

    ‘Francis, ik denk dat ik beter doorga.’

    ‘Wat is er precies aan de hand met Vloesberghe, pa?’

    Ik herhaalde mijn kort gesprek van daareven. Bewust van het feit dat elke vorm van communicatie eenrichtingsverkeer was. Ik wachtte op een wederwoord, een teken van hem. Hij zweeg. Ik ook. Francis nam zijn bril af, wreef over de ogen en schraapte de keel:

    ‘Kan je nog even blijven , pa?’

    ‘Zolang je wil, jongen’, antwoordde ik rustig.

    ‘Er is een en ander gaande tussen Pat en mij. Beter gezegd, het gaat helemaal niet meer. Vanavond was het nog…rustig, tot ma ter sprake kwam. Sedert de…gebeurtenissen met ma, is het hek compleet van de dam. Voortdurend die… hatelijke opmerkingen over jou, nu over ma…Ik pik dat niet meer. Er zijn grenzen, pa… Pat heeft die vanavond opnieuw overschreden. Bewust overschreden. Ik vind het verschrikkelijk… zeker ongepast om je daar uitgerekend  nu mee te vervelen. Sorry, pa, echt waar.’

     

    Eindelijk, de eerste zinnen van het gesprek waar ik jarenlang had op gewacht. De oprechte, maar trieste confidenties van een ontredderde, zoon aan zijn begrijpende vader. Plots was Serge bijzaak, Vloesberghe zeker, alleen mijn zoon telde.

    ‘Geen sorry, jongen, dit is je vader, hoor! Ik ben er altijd voor jou. Tot mijn laatste snik.


    Wordt vervolgd


    ’

    Reageer (0)

    04-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Backhands en forehands
    Wellustelingen....

    episode...

    103...


    Mijn mobieltje ging. Marianne wou weten of ik nog lang in Keerbergen bleef. Ze was moe en wou slapen. De tafel stond gedekt.

     ‘Niet te laat, hé schat. Maak me gerust wakker. Ik wil weten hoe Francis reageerde! Voorzichtig op de baan want het blijft maar regenen. Kiss you, love you. Doei!’

     

    Kermit was blijkbaar uitgerust met bionische oren. Haar nasale stem verbrak de stilte:

    ‘Wie weet met hoeveel hij er vandoor is! Staat dat nergens in die dagboeken? Je kunt maar zien dat je een goeie advocaat neemt!. Er moet toch nog iets te recupereren zijn, zeker?’

    Francis bleef ijzig kalm. Kroop uit de ongemakkelijke zetel recht. Wou ons gesprek ongestoord in zijn werkkamer verderzetten.

    ‘Ben ik weeral te veel? De geheimen van de Cijnensen zeker? Achter gesloten deuren! Is het zo erg wat die twee samen hebben uitgespookt! Ik val van niets meer achterover. Zeker niet van pastoors en gelovige trezebezen. Stille waters en de rest, als je het me vraagt!’

    ‘Jou wordt absoluut niets gevraagd, bemoeial. Geen woord meer over mijn moeder! Begrepen! Kom, pa’.



    Wordt vervolgd


     

    Kom, pa! Gemakkelijker gezegd dan gedaan op zo’n laag-bij-de-grond- zitje. Francis greep me bij de handen en trok me op. Kermit versperde de deur naar de hal.

    ‘Ik nog zwijgen? Lees wat moeder-overste over je vrouw uitkraamt. Madam deed bedevaarten omdat ze een kleinkind wou. Maar madam zou haar hart vasthouden met zo’n schoondochter als moeder. Met mijn lange nagels kon ik nog geen pop treffelijk aankleden. Zo schrijft ze dat. Plezant! Het enige dat zij goed kon vasthouden was haar paternoster, verdomme. Heeft dat mens op mijn kap gezeten, zeg! ‘t Staat hier. Over haar zoon geen woord! Hoe zou ze! Ik had beter de vrucht-van-haar- lichaam zijn boekje opgedaan! Meneer-nooit-geen-zin! Maar ja, mijn kind schoon kind. En zeggen dat ik elke dinsdag naar haar stomme prietpraat moest luisteren! Zwierig tegen mijn goesting. Daarvoor waren mijn nagels niet te lang, hé! Allemaal dank zij je charmante pa dààr!’

     

    Francis’ mond was dichtgeknepen, Zijn hand reageerde wel. Met Gerda’s schriftje nog wel. Eerst backhand dan forehand tegen Pats oren. Ze bedwong haar tranen en stormde naar boven.

    Francis ging naar zijn werkkamer. Ik stond in beraad: vlug afscheid nemen en naar huis gaan of doorpraten met mijn zoon na zo’n scène. In dit gezin was er meer dan één kink in de kabel.

    Reageer (1)

    03-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De verloren zoon is terug
    Wellustelingen....

    episode...

    102...


    Mijn bezoek aan Francis viel heel wat langer uit dan voorzien.

    Ze zaten beiden aan tafel in hun mortuarium. De enig mogelijke omschrijving voor de fameuze hi-tec keuken van Pat. Muisgrijs afgewisseld met zwart. Anthracietkleurige gefumeerde glazen als kastdeuren. Een lijkschouwerstafel van drie op twee in grijsblauwige harde steen, het blad met ingewerkte alu-ruitenblad.Waarom willen vrouwen, die nooit of zelden aan de kookpot staan, persé zo’n superuitgeruste, grote keuken? Die werktafel moet een fortuin gekost hebben! Ruimte zat om vier beehouwersgasten karkassen te laten uitbenen. Van trompe l’oeil gesproken! Boven een uiteinde ervan, een logge grootkeuken-afzuigbak. Ook grijs en verankerd in het zilvergrijze plafond. Geen spatje zonnige  kleur, geen gele banaan, geen groene appel, geen noot muziek. Monotonie troef. Lachneutraliserende design. Neurotiserend tafelen.

     

    Francis sprong meteen op en gaf me een zoen. Terug van weggeweest, mijn zoon. Zelden had zijn begroeting me zo’n deugd gedaan.

    Pat zat anderhalve meter verder aan de overzijde. Toon-in-toon met het interieur. Crèmekleurige homedress met donkergrijs monogram op de borst. Een heel vage hoofdknik kreeg ik. Ze prikte in haar bord en las ondertussen een magazine.

     

    ‘Al gegeten, pa? Kom schuif bij. Er is hier altijd méér dan voldoende!’

    ‘Nee, echt niet, ik heb geen honger. Vandaag toch niet.’

    Waarom legde Francis de nadruk op de laatste zin? Een onweerswolk nu al en hij was pas een uurtje terug uit Parijs? Pat reageerde niet. Ze geeuwde en at automatisch verder. Francis had plots geen trek meer. Nam zijn bord. Zocht een keukenrol. Trok aan een deur en een deksel vloog omhoog. Hij veegde het bord schoon en kieperde het papier met de restant in een immens grote alu-afvalbak.

     ‘Ik krijg die troep evenmin door mijn keel. Waar komt die rotzooi nu weeral vandaan, Pat?’

    ‘Een trendy Thai in de Vlaanderenstraat. Voedzaam en gezond!’

    ‘Kom, pa. Heb je de nieuwe zithoek van Pat al gezien. Rechtstreeks uit Milano. Eentje met blijf-liever-zitten-elementen. Eens erin raak je er echt niet meer uit. Glaasje wijn? Een Pomerol, nog altijd Frans!’

     

    Ik herkende mijn zoon bijna niet. Nooit zo’n spottende toon gehoord tegenover zijn vrouw. In dit huis hing geen overdrijvend onweer. Dit was als leven op het scherp van de snede. Zelfs Serge interesseerde hem ogenschijnlijk niet zo intens. 

    Ik vertelde hem de kern van de ganse zaak.

    Op het moment dat ik de dagboeken uithaalde, kwam Pat binnengesloft. Ze nam, nee, ze rukte de twee schriftjes uit mijn handen. Wierp er een naar Francis. Installeerde zich aan de tafel van de eetkamer en begon in het andere te lezen.

     

    ‘Eén dagboek ontbreekt, Francis. Het derde boekje waarin je moeder op een bijzonder pijnlijke manier haar laatste dagen beschreef. Indien nodig zal ik het aan Vloesberghe overhandigen. Doch liever niet. De bekentenis van Serge moet volstaan.’

    ‘Pa, ik heb ma …haar lichaam gevonden. Jij niet. Ik heb haar zien liggen. Erger kan niet!’

    ‘Precies, jongen. Alleen daarom hoef je niet te lezen hoe Serge haar geld aftroggelde om zijn speelschulden te vereffenen. Hoe hij haar religiositeit misbruikte. De boete die hij haar oplegde zodat zij mijn relatie nog meer traumatiseerde, me nog meer  beschimpte en verfoeide.  De pijn die zij…’

     

    ‘Wat zou je gewild hebben, hé? Dat ze applaudiseerde omdat je haar bedroog?’

    De bitsige opmerking van Pat miste haar effect niet op Francis. Ze werd kort verzocht verder geen commentaar te leveren. Nog beter was het naar haar kamer te gaan. Zijn vader praatte met hem, niet met haar.

    ‘Je had het over de pijn van ma. Ik wil alles weten pa, alles!’

    Hij stond moeizaam op en kwam naast mij zitten. In deze band van intimiteit was geen plaats voor Pat. We praatten zacht verder. Ik vertelde hem veel, maar niet alles. Repte geen woord over de slaafse onderwerping van zijn moeder, evenmin over extreme perversiteiten in de sacristie. Wel over de slagen met de palmtakken en finaal met de paterskoorden. Over Serge’s sjoemelende transacties op de Zavel en het geld dat Gerda hem overgemaakt had. Francis zat er even geschokt bij als ik. We zwegen beiden. Door te veel overmand.



    Wordt vervolgd



    Reageer (0)

    02-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gerechtigheid!
    Wellustelingen....

    episode...

    101...


    Mijn mobieltje was me voor. De brabançonne en het nummer van Francis op de display.

    ‘Ja, baas?’

    ‘Hé, Pa, moet je horen…’

    ‘Francis, ik weet nu...’

    ‘Pa, goed, luister eerst. Heb je de kranten gezien? Ben pas terug van Parijs en heb een blad meegegraaid uit de Thalys. De regionale pagina’s van de editie Brabant. Een jongerenbende is geklist. Verschillende inbraken in jouw gemeente en aanrandingen op oudere dames. Ze vermoedden dat ze ma ook op hun kerfstok hebben. Vloesberghe onderhoort hen morgen. Pa, hoor je mij. Ze zijn geklist! Eindelijk!’

    ‘Francis, de snotneuzen hebben met je moeder niks te zien. De dader heeft mij vandaag alles bekend. Serge! Jawel, jongen Serge! Ik stond net op het punt de politie te bellen.’

    ‘Waar zit die dan?’

    ‘In zijn huis of in zijn kerk, weet ik veel!’

    ‘Ben je gek?  Jij laat die zomaar achter?’

    ‘Geen nood, jongen, ik kom het je uitleggen. Over een halfuurtje ben ik bij jou. Alles staat in de dagboeken van je moeder, jongen, alles. Te veel als je het mij vraagt. Ik kom eraan.’

    Marianne was verwonderd dat ik nu nog naar Keerbergen wou. Ik beloofde haar niet te lang weg te blijven. Hooguit anderhalf uurtje. Eten kon ik nadien. Af en toe zijn microwaves  een zegen.

     

    Ik kuste haar. Trok mijn regenjas aan en ging weg. Ze riep me terug:

    ‘Max, je bent toch niet wrevelig over die notaris-affaire. Het had niets, maar hoegenaamd niets te betekenen. Emotioneel bedoel ik. Puur financiële noodzaak, lieveling. Ik ben altijd zo oprecht met jou geweest. Ik had te veel schaamte. Angst om je kwijt te raken, snap je? Kon ik de klok maar terugdraaien! We hadden beslist Gerda kunnen redden! Jij toch. Of je zoon. Je had hem gerust over Serge’s bezoek…’

    ‘Stil, lieveling, gedane zaken, weet je.’

    Zwijgen bleek voor een keer geen goud. Ook voor mij!

    ‘Morgen is er een nieuw begin. Over één zaak moet je echter nog je hoofdje breken, liefst vanavond. Morgen komen ze mee.’

    ‘Wie komt er mee?’

    ‘Stan en Laurel! Hun huis, hun voeder en hun gekakel maar….ook de eitjes. Think about it, baby! Kusje? Eentje, een vluggertje.’

     

    Ik verdween in de auto. Naar Francis. Plots weer met een zwaar gemoed, dat deze keer toch geen kwellende leegte liet. Gerechtigheid zou geschieden.
     

    Wirdt vervolgd




     

    Reageer (0)

    01-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verzinsels
    Wellustelingen....

    episode...

    100...


    Ik vloekte. Haar woorden snoerden mij de keel. Ik dacht aan wat hij mij op de mouw had gespeld. De ellende, de vragen, de twijfels van toen, het meesmuilen van Francis, de verwijten van Pat, de dagelijkse portie getier van Gerda. Alles kwam terug. Zeker het verdriet in de ogen van mijn vrouw, toen ze dacht dat ik …

     

    Ik deed haar heel kort mijn verhaal over Serge. Alles wat hij mij en Gerda had wijsgemaakt. Het gezicht van Marianne werd nog witter.

    ‘En jij geloofde die verzinsels, Max? Die loeder! Ik zweer je op het hoofd van mijn vader, dat ik buiten die ouwe geilaard geen andere man dan jij heb gehad. Jij bent mijn eerste en echte liefde, zoetje. Zoiets voel je toch. Vriendjes bij de vleet, eendagsvliegjes, met een kusje hier een een kneepje daar. Ook een drietal mannen. Voorbijgangers eigenlijk. Etentje en bioscoop. Meer niet. Nooit. Vorig jaar kwam dat stuk ongeluk opnieuw aan de deur.’

     

    ‘Serge? Hier opnieuw? Wanneer?’

    ‘Precies weet ik het niet meer. Een poos na je fameuze onthullingen aan je zoon. Vader was juist in bed. Er werd gebeld. Hij stond daar, de monnik in wolvenvel. Hij wou me dringend spreken. Over jou, zijn beste vriend. Ja, hij had ook atheïsten onder zijn kennissen. Jij was er een van. Ik was verkeerd bezig. Ik moest weten dat zijn vriend nooit zijn vrouw in steek zou laten voor mij. Je was immers financieel van haar afhankelijk. Kinderen hoefde ik ook niet te verwachten. Zou Max nooit willen. Zijn zoon was alles voor hem. Er was in zijn leven geen plaats voor anderen, zeker niet voor een bastaardje. Een mooie, jonge vrouw was geschapen door God voor het moederschap. Die vreugde zou ik ontberen door bij jou te blijven. Ik was mijn leven aan het vergooien en eens zou ik daarvoor een hoge prijs betalen. Ik wist toch dat hij over bewijzen beschikte van mijn chantage bij notaris Van der Veecken? Interessant materiaal voor de politie, zei hij, zelfs na jaren. En ja, hij wou me nog een laatste kans geven. Weet je wat die laatste kans was?’

     

    Ze schonk zich nog een glas cognac in. Ze nipte niet zoals gewoonlijk. Ze slokte gulzig het vocht naar binnen. Ik trachtte intussen Vloesberghe te bereiken.

    ‘Max, luister je? Die laatste kans! Twee briefjes van honderd. Voor jou, pak aan, zei hij. Mijn kloten staan opgezwollen van verlangen, ik moet je hebben. Wat hij heeft, wil ik ook. Hier, vooruit op tafel. Ik betaal. Trek je slipje uit en toon je tieten. Wil je dat ik op je buik kwak. Geen probleem. Het is zo voorbij en we spreken er niet meer over. Ik wil Max zijn, sluit je ogen en roep zijn naam.’

    ‘De smeerlap, dat loeder!’

    Marianne snikte klagend:

    ‘Max, hoe kun je dan nog enig vertrouwen in die vent hebben? Je moet Vloesberghe nu meteen bellen. Laat hem toch aanhouden! Tegen morgen zit hij misschien al ergens in Spanje’ ,besloot ze in radeloze paniek.

    ‘Je hebt gelijk, ik bel meteen!’


    Wordt vervolgd


    Reageer (0)

    31-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Smeulend vuur in oudere mannen!


    Wellustelingen....

    episode...

    99...


    Voor het eerst hoorde ik een andere stem. Een afzijdige, zonderling ijzige stem. Alsuit een grafkelder:

    ‘Wegens de ziekte van vader, regelde mama al geruime tijd alle financiële zaken. Bij de overname van de bierhandel zou zij de opbrengst beleggen. Vader had alle vertrouwen in haar. Toen zij ons in steek liet, ontdekten wij dat ze het merendeel van de overname had geïnd. Niks had ze belegd. Er bleef amper een half miljoen oude franken over. Vader was radeloos. Hij had wettelijke bijstand nodig. De notaris bezocht ons enkele keren thuis of liet ons ophalen. Een oudere dorpsnotaris. Hij wist alles van onze problemen af. Na mijn studies stelde hij me voor om in zijn kantoor aan de slag te gaan. Elke bron van inkomen was meer dan welgekomen. Vader wou het huis verkopen. Ik wilde dit niet. Dus moest ik geld verdienen. De echtscheiding heeft daarenboven heel lang aangesleept. Eerst wou vader niet. Moeder bleek overal en nergens te wonen. De notaris ontfermde zich echt over ons.

     

    Op kantoor speciaal over mij. Hij begeleidde me wanneer hij kon. Wou absoluut dat ik na een tweetal jaren verder zou studeren. Hij zou me helpen. Zelfs een lening toestaan. Zou er met vader over spreken. Eens een degelijke job kon alles geregulariseerd worden. Ik hoefde me echt geen zorgen te maken. Ik was amper twintig, Max, zo onervaren als wat.


    De notaris was meer dan een steun voor vader. Ik zat de godganse dag in dat muffig kantoor. Samen met twee ongehuwde zussen. Oude vrijsters, in de ware zin van het woord. Ik was de vreemde eend in de bijt. Ze dulden me niet. Pestten me op alle mogelijke manieren. Lieten me met archiefdozen sleuren van de zolder naar de kelder en omgekeerd. Ik moest zwijgen. Ik had dat karig maandloon meer dan nodig.’

     

    ‘Toen …begon je een relatie met hem, nietwaar?’ merkte ik droogjes op.

    Marianne keek me dof aan. Traanden haar ogen opeens? Haar stem klonk onvaster, als ondergedompeld in pijn:

    ‘Onderbreek me niet en luister. Een relatie! Hij sprong financieel bij. Ik wou een voorschot op mijn maandloon. Vader lag in Melsbroek. Een korte lening, zonder intrest. Later volgden enkele milde giften. Maar ik compenseerde die met overuren, hoor. Veel overuren. Te veel eigenlijk. Op zo’n avond, toen hij me naar huis voerde, liet hij me verstaan, dat ik makkelijk meer en véél van hem kon krijgen. Zonder overuren. Zelfs met een halve dag betaald verlof per week.  Ik moest me van de twee ouwe taarten niets aantrekken. Hij zou hen wel onder handen nemen. Geen gesleur meer voor mij. Alleen typewerk in zijn werkkamer en telefoon beantwoorden. Een beetje bereidwilligheid dat wenste hij.  Gewoon het saaie leven van een ouder wordende man af en toe opvrolijken. Het smeulend vuur in hem oplaaien. Meer niet.’

     

    Marianne zweeg even. Een korte pauze vol pijnvragen voor mij. Haalde daarop diep adem en vervolgde fluisteren, vol schaamte:

    ‘Ja, ik werd zijn lief, Max. Uit noodzaak. Jij kan dat niet begrijpen.  Heb jij ooit moeten tellen en hertellen om de maand rond te krijgen. Nee, hé. Ik wel. Jij huwde Gerda omwille van haar vermogen. Ik neukte die geilaard om vader de beste zorgen te geven. Geen excuus, hoor. Maar de waarheid.’

    ‘…je ging met hem bij Céline, ja?’


    ‘Ze was klant bij hem. Bovendien een schat van een vrouw. Terwijl hij lag te snurken, kleedde ik me aan, ging bij haar koffie drinken en wat praten. Mijn hart uitstorten. Je kent haar toch. Ze heeft me geweldig opgevangen, telkens weer. Door haar discrete tussenkomst kwam ik bij Darcy terecht.’

    ‘Wat liep er dan mis met die ouwe?’

    ‘Ik werd misselijk van hem. Hij was zo impotent als wat. Hij wou verhaaltjes horen. Stel je voor! Sneeuwitje die alle kabouters voortdurend over zich heen liet gaan. Of Hansje en Grietje die peperkoek vraten en mekaar bepotelden. Nadien was hij een baby, die moest gezoogd worden. Of ik was de baby en zijn onooglijk ding mijn fopspeen. Gewoonlijk viel hij dan in slaap. Bracht me nadien stijfdeftig thuis, maar kwam vader eerst begroeten.Die hypocriet! Je kent de spreuk van Alana Trump: ‘Don’t get mad, get everything’. Ik wou all of it en werd veeleisend. De ploert zwom immers in het geld.  Als ik dan toch het hoertje moest spelen, oké, haal er dan alles uit, meid, dacht ik. Ik werd wraakzuchtig. Geneerde me voor niets of niemand. Blafte tegen hem op kantoor zodat de twee zussen het allemaal hoorden en hij zou dokken. Ik dreigde zijn vrouw alles te vertellen.Een dwaas, hebzuchtig, maar vooral een radeloos en wanhopig  kind was ik. Toen kreeg ik de job bij Darcy en dumpte hem. Vader kon ditmaal niets aanmerken, want ik verdiende officieel stukken meer met betere kansen, interessanter werk. Je hebt er geen weet van hoe hoog vader opliep met die ouwe knar. In het begin heeft hij enorm veel

     gedaan. Via zijn connecties bezorgde hij ons in een mum van tijd fondsen en faciliteiten, waarop je normaliter drie jaar of  meer moet wachten. Dus eiste ik een miljoen oude franken. En zou pas nadien mijn ontslag indienen. Wat deed dan die brave, rechtgeaarde, zo schijnheilige burgervader? De politie erbij halen met het risico dat ik zijn vuil wasgoed  zou buitenhangen? Nee, hoor. Meneerke ging een biechtvader opzoeken in een naburig dorp. Pastoor Serge, nota bene! Weet je hoe die kwal reageerde? Hij beloofde de notaris met mij te komen praten. Vader lag toen voor de zoveelste keer in Melsbroek. De schoft wist dus  dat ik ’s avonds alleen was. Pastoors brengen altijd mensen tot rede, zei hij. Eerst was hij beleefd, onderdanig op het kruiperige af. Dan dreigde en siste hij dat hij me zou breken.’


    Wordt vervolgd


    Reageer (0)

    29-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een nieuwe onthulling
    Wellustelingen....

    episode...

    98...


    Ik reed naar huis, naar Marianne. Leek een gewicht van honderd kilo te torsen. De schoft zou er toch niet tussenuit knijpen?

     

    Instinctief voelde ik dat dit niet zou gebeuren. Vraag me niet waarom, beste lezer. Ik vertrouwde hem. Goed gek? Echt niet, eerder een alles overheersende zekerheid, terwijl mijn hoofd tolde. De hele ontzettende waarheid. Had Gerda mij toch maar een teken gegeven!  

    Doodgeslagen! Met een van haar eigen kruisbeelden, nog wel! Om haar geld, om zijn speelschulden. Het was zo absuurd. Wat een schoelje was die zogezegd devote hond toch! Ik had er geen woorden voor.

    En jij een idioot, die zo’n uitschot vertrouwt, antwoordde denkduiveltje. Ik wou dat hij morgenvroeg ribbedebie was. Vloesberghe zal je dan meer dan één sigaar laten roken, vriend, en  terecht.

    Had ik moeten schieten? Zonder pardon? Hem doorzeven en zien creperen? Zijn verdiende loon dat wel, maar wat met Marianne?

     

     

     

    Ik had nauwelijks de sleutel in het slot of ze liep me reeds tegemoet.

    ‘Venteke, hoe jij eruit ziet?’ riep ze ontdaan.

    Die geweldige vrouw van mij en haar bezorgdheid. Seffens zou ik met haar aan tafel zitten, altijd weer een hoogtepunt van de dag. Ondanks de troubles, ondanks Serge, ondanks de gebeurtenissen die me morgen te wachten stonden. Bij haar gleden alle zorgen meteen van mij af.

    Ik kreeg mijn kalmte terug. Stak haar de tas met dagboeken toe.

    ‘Lieveling, nu weet ik alles. Het is Serge. Hij heeft haar…hij heeft nog bekend ook. Onmenselijke, beeestachtige dingen heeft hij gedaan. Het staat hier zwart op wit.’


    Ze huiverde. Verbleekte. Kreeg het plots zo ongemakkelijk koud. Stond als radeloos te trillen. Hapte naar lucht. Haar stem sloeg over:

    ‘Hij was toch haar raadsman, haar vertrouweling, Wat is daar gebeurd, Max?’

    ‘Ga zitten, liefje. Schenk mij ook een cognac in. Gerda’s dagboeken, lees je beter morgen. Eerst alles laten bezinken. Het is te gruwelijk. ‘

    Ik leidde haar naar de woonkamer en begon te vertellen.  Marianne onderbrak me niet. Ik zag haar mooi gezichtje versomberen. Verstrakken. Vergrauwen. Alsof zij meer met Serge worstelde dan ik. Alsof de almaar groeiende afschuw om zijn handelingen haar nog smartelijker doorkerfde dan mij.

    Dan in paniek.

    ‘Neem direct contact met Vloesberghe, Max, nu meteen. Die schoft is tot alles in staat. Wacht niet tot morgen. Bel nu, alstublief?’

    ‘Seffens. Geen nood. Morgenmiddag wordt hij gearresteerd.’

    ‘En jij vertrouwt dat stuk ongeluk op zijn woord?’

    ‘Hij kan geen kanten op. Je had hem moeten zien. Meer dan een slappe vod. Totaal verloren.Het enige wat hij kan doen is zich verhangen en dan nog!

    Maar hij doet dat niet.  Die trouw gaat door. Zijn allerlaatste mis.’

    Marianne keek me doordringend aan.

    ‘Max, ik heb ook met die schoft te maken gehad. Ik heb het bewust verzwegen omdat ik je temperament ken.’


    Wordt vervolgd


    Reageer (3)

    28-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zeurende wijven.
    Wellustelingen....

    episode...

    97...


    Serge luisterde geduldig, was vol medeleven. Antwoordde niets. Die wijven bleven maar zeuren. Over de liesbreuk van vader, over zijn prostaat dat ze drie jaar geleden hadden moeten laten afpellen. De specialist had hem eerst medicamenten voorgeschreven, maar de ziekenbond kwam daar niet tussen. Dat is toch een schande, meneer, als je ziet hoe er overal met geld wordt gesmeten.

    Oeroud had iets vernomen van een school, twaalf jaar geleden nieuw gebouwd en nog niet in gebruik. Of meneer zich dat kon voorstellen! Om te zwijgen van al het geld dat ze aan die vreemdelingen hangen. Dat komt hier toe en wordt geholpen. Dat spreekt geen woord Vlaams, maar kent de juiste weg, nietwaar meneer. Oeroud had gehoord dat in 2011 de uitbetaling van de pensioenen in gevaar zou zijn. Ze sliep er nu al niet meer van.

     

    Allemaal de fout van die asielzoekers, maar ook van de mannen met veel te hoge pensioenen. Zoals rechters en hoge pieten op de ministeries, beaamde halfoud. Politiekers, meneer, allemaal potjeslikkers. Beroepsprofiteurs, nietwaar meneer pastoor? Neem de burgemeester en zijn familie. Aangetrouwde nichten en kozijns, allemaal hun postje bij de gemeente, het OCMW of de RVA. Eigen volk eerst, wist stokoud, met of zonder diploma.

     

    ‘Max’, zei Serge stroef, onzeker, ‘het is beter dat we onze zaak morgen afhandelen. Mijn parochianen moeten geholpen worden, zoals je ziet.’

    ‘Ik wacht wel!’

    ‘Morgen is er de huwelijksplechtigheid van Laurien en Sam. Ik heb vanavond nog wat voorbereiding voor de boeg.’

    ‘Mijn zaak is belangrijker, veel belangrijker!’

    De twee vrouwen staarden ons niet begrijpend aan. Halfoud wou weten wanneer de begrafenis feitelijk kon doorgaan. Die meneer daar, moest toch inzien dat het geen zottigheid is om met een lijk in huis te zitten. Het weer kon van de ene op de andere dag omslaan. Of we vader daar al zagen liggen bij tweeëndertig graden hitte! In hun familie ging er niemand in een frigo, die begrafenisonernemer maakt misbruik van de mensen hun verdriet daarom bleven teergeliefde doden bleven  beter tot de laatste minuut in hun eigen huis. Vader zou niets anders willen! 

     

    Serge trok me aarzelend wat terzijde. Ging verder op fluistertoon:

    ‘Luister, Max, ik regel die begrafenisplechtigheid nu liever met Bette en haar dochter. Zo niet roesten ze hier vast. Die twee wijken voor niets en niemand. Laat me alsjeblief ook het sacrament van het huwelijk aan Laurien en haar verloofde toedienen. Zij is mijn buurmeisje. Deze jonge mensen hebben recht op een heuglijke dag. Ze kijken er al zolang naar uit. Mijn misdaad mag dit voor hen en hun familie niet dwarsbomen. Ze komen vanavond de muziekinstallatie testen en de versieringen aanbrengen. Wees gerust, ik ben hier dan ook.  Ik ga niet lopen, Max. Ik vraag alleen de toelating om morgen om elf uur mijn allerlaatste sacrament te mogen toedienen. Indien je Vloesberghe nu haalt, kan dit niet. Doe het niet voor mij, doe het voor die jonge mensen. Mag ik rekenen op je vertrouwen, hoe moeilijk dit ook voor jou is?’

    ‘Ik sta hier morgen om elf  uur met Vloesberghe of met iemand van de politie. Ik verwittig hen nu reeds.’

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leven of Sporten!!??



    “Iedereen vraagt zich af wat er met de Belgische topsport moet gebeuren” beweert Hans Vandeweghe in De Morgen.

     

    Iedereen, meneer Vandeweghe? Jij allicht,  ik ferm niet. Mio marito zeker niet,. mijn kinderen nog minder, mijn slager helemaal niet, misschien mijn krantenman omwille van de mogelijke tijdelijke meerverkoop aan gazetten. En jij, beste lezer, vraag jij je af wat er in de cenakels van het BOIC en BLOSO feitelijk allemaal gebeurt? Ik lig wakker, nou ja wakker bij wijze van spreken, van andere zaken: de gevoelige verhoging van de voorschotten op verbruik van kraantjeswater- en mijn energiefactuur, de 84 euro toeslag op mijn brandverzekering bijvoorbeeld.

     

    Neen, Hans Vandeweghe overdrijft. Typisch voor journalisten, papiervolschrijvers en als iemand dit kan weten, dan Titipoes hier. Natuurlijk zal er stront aan de knikker zijn in onze hogere sportregionen. De Belgische sport is jaren gepolitiseerd, totaal versnipperd en dat is niet van gisteren. Wie politiek zegt, zegt gesjoemel, achterkamergefoefel en vriendjespolitiek.

     

    Bij de vraag waarom Nederlanders het zoveel beter doen dan wij op de Spelen, gaf Mart Smeets, het enige juiste antwoord”: “Omdat wij sporten en jullie leven!” Daarmee is alles gezegd. Een waarheid als een koe. En Mart Smeets kan het weten: sportkenner beroepshalve  en lievensgenieter bij uitstek, 125 kg bonhomie achter de micro.

    Trouwens mocht mijn kleinzoon later ooit voor de keuze staan topsport of waardevol diploma, dan weet ik nu al in welke richting mijn dochter hem zal pousseren. Voor het leven of op korte termijn? Voor het leven, tiens, met een lichaam zoals dat van zijn grootje dat op leeftijd nog heel wat aankan en niet vol vijzen en opgelapte stukken steekt op zijn vijfendertigste.

     

    Hoor ik Wilfried Meert, organisator van de Van Damme Memorial, met een zweem van dédain leuteren over het gebrek aan inzet  en zelfdiscipline bij de jongeren, dan gier ik het uit. Wilfried was namelijk een schoolgenoot van mij en op Titipoes na, de meest houterige en sportongeschikte student op school. Bij mijn weten  en voor zover ik mij nog kan herinneren, heeft hij ooit even gebaltrapt in en rond zijn dorp, is dan onmiddellijk als student nog overgeschakeld op vijf lijnen  lokale sportverslaggeving. Want Wilfried bezat één groot talent, toen al: zijn pen en dat wist hij meer dan aardig te versieren. En ja, met de loop der jaren, mits heel wat vallen en opstaan en doorzettingsvermogen bekwaamde hij zich uiteindelijk toch in een bijzonder sport. Een lichamelijke prestatie zonder dewelke je blijkbaar nooit kan doorstoten tot de hoogste ladder in alle geledingen in onze maatschappij, natuurlijk met uitzondering van de zonen of dochters van… of absolute topbrains: de discipline elleboogstoten.

     

    Hoe dan ook: chapeau Wilfried old –Mercurianboy. En voor al onze sportieve deelnemers aan de Spelen, wat hun uitslag ook moge zijn, proficiat. Hebben we weinig medailles, we hebben toch een goed leven!
    Nog iets. Sport ja, topsport de pot op!


    Reageer (3)

    27-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oeroud en halfoud.


    Wellustelingen....

    episode...

    96...


    In het portaal stonden wij plots tegenover twee vrouwen. Moeder en dochter zo te zien. Dezelfde haartooi, dezelfde gebogen houding, dezelfde harde mond, dezelfde sloffen aan de voeten en dezelfde vinnige, onderzoekende blikken.

    Ze kwamen bij meneer pastoor de begrafenis bespreken. Negen uur was al goed, zei oeroud. Vader zat dood in zijn zetel vanmorgen, vervolledige halfoud. Tweeenzeventig jaar en heel zijn leven hard gewerkt. ’t Was toch te jong. Ze wisten dat er morgen een trouw was in de kerk en in de namiddag een doop. Daarom waren ze nu gekomen. Halfoud moest volgende week geopereerd worden aan haar tenniselleboog. Ze had nog nooit een raket in de hand gehad. Wat een mens toch allemaal krijgt, nietwaar meneer. Veel volk zou er niet komen, maar het moest toch een schone begrafenis zijn. Ja, ze waren al naar het met het briefje van de dokter naar het gemeentehuis geweest. Kort na de middag. Overlijdensbewijzen voor de bank en voor de pensioenkas.

     

    Moet meneer pastoor nog andere papieren hebben? Morgen ging halfoud naar de ziekenbond. Ze wist dat ze recht hadden op een rouwpremie. Het was wel niet veel, maar toch iets, nietwaar meneer? Ze vertrouwden de begrafenisondernemer niet helemaal. Wat ze zelf konden, deden ze liever zelf en beter. Als je de prijs ziet van de kisten, meneer. Ze waren er echt niet goed van. Daarom hadden ze eerst in beraad gestaan het lichaam van vader aan de geneeskunde te schenken. Oeroud vreesde voor de praatjes in het dorp. Dus liever niet. Later, als halfoud de elleboog kon bewegen, zouden ze terugkomen om vijf namissen te bespreken. Elke maand een en de goedkoopste. De vroegmissen dus, Gerda’s missen. Een gebed om zeven uur is evengoed als een om elf uur, nietwaar? Of meneer pastoor nog vandaag de sacramenten van de doden kon komen geven?

     

    Meneer daar was toch niet de man van die mevrouw uit de villa? Of ze hem al hadden? De moordenaar, meneer. De dag van vandaag gebeurde er toch wel wat. Als halfoud boodschappen moest doen was oeroud altijd ongerust. Vandaar dat ze al hun groenten zelf kweekten. Ze hadden ook kippen en konijnen. Als meneer een konijn moest hebben, hoefde hij maar te spreken. Goed, mals vlees, tja hun dieren werden niet opgejaagd en voor hem aan de helft van de prijs van bij de marchand.



    Wordt vervolgd



     

    Reageer (0)

    Inhoud blog
  • Zomaar
  • Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • Kinderen of beestjes?
  • De duivel zit erop!
  • De nakomelingen van Boer Bavo
  • NJET
  • Ontmoetingen na bijna een halve eeuw
  • Olala
  • Op de vooravond van 21 juli...
  • 20-07-2009
  • 't Bakkerietje
  • Hilarische realiteit
  • Jammeren
  • A final curtain
  • Kamwielpaniek
  • Moederdagen
  • Impossible mais vrai!
  • Een zaterdagochtend
  • Omtrent Sarah en DeeDee.
  • Met de E van evolutie
  • In de nasleep van WO-lessen...
  • Mijn gedacht
  • Voor en spellen!
  • Smoelentrekkers
  • Titi is boos!
  • 't Groot Zot
  • Ik zie, ik zie...
  • Valentijn
  • Viva Leterme!
  • 18/12/2008
  • Voilà...
  • Sintje Merten in het land van Aalst
  • Vorstelijk eten.
  • Achtergesteld!
  • Voor mama

    Laatste commentaren
  • zeeppoeier-reclame (maart)
        op Wellustelingen 2
  • WO-16/05/2018 wordt het verhaal hernomen (maart)
        op Wellustelingen 1
  • sterk geschreven (maart)
        op Valentijn
  • paf (maart)
        op For every problem there's a solution...
  • Op wandel (Myette)
        op Zomaar
  • Levensverhalen (Joël)
        op Theomanistenclubje
  • kus (miekemuis en maatje)
        op Zomaar
  • Hoeraa... (ERnst)
        op Zomaar
  • Finalemente !!!!! (Chris (lilac))
        op Zomaar
  • Nogmaals ... (ERnst )
        op Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • ....kus (miekemuis en maatje)
        op Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • Jou ook... (jacqueline)
        op Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • ? (miekemuis en maatje)
        op Kinderen of beestjes?
  • hallo titi, (redpoppy54)
        op Kinderen of beestjes?
  • Weet je Titi (thea)
        op Kinderen of beestjes?
  • Ja, (ERnst)
        op Kinderen of beestjes?
  • Grrrrr (Titi)
        op Kinderen of beestjes?
  • Hoi Titi (thea)
        op Kinderen of beestjes?
  • knuffel (miekemuis en maatje)
        op Kinderen of beestjes?
  • En ja... (ERnst)
        op De duivel zit erop!
  • dat mont er van (hercule)
        op De duivel zit erop!
  • weg en verdwenen (miekemuis en maatje)
        op De duivel zit erop!
  • varen ??? (Chris)
        op NJET
  • de slager (Chris)
        op 't Bakkerietje
  • Vele groetjes uit Zonhoven (sloefke)
        op De nakomelingen van Boer Bavo


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!