In het portaal stonden wij plots tegenover twee vrouwen. Moeder en dochter zo te zien. Dezelfde haartooi, dezelfde gebogen houding, dezelfde harde mond, dezelfde sloffen aan de voeten en dezelfde vinnige, onderzoekende blikken.

Ze kwamen bij meneer pastoor de begrafenis bespreken. Negen uur was al goed, zei oeroud. Vader zat dood in zijn zetel vanmorgen, vervolledige halfoud. Tweeenzeventig jaar en heel zijn leven hard gewerkt. ’t Was toch te jong. Ze wisten dat er morgen een trouw was in de kerk en in de namiddag een doop. Daarom waren ze nu gekomen. Halfoud moest volgende week geopereerd worden aan haar tenniselleboog. Ze had nog nooit een raket in de hand gehad. Wat een mens toch allemaal krijgt, nietwaar meneer. Veel volk zou er niet komen, maar het moest toch een schone begrafenis zijn. Ja, ze waren al naar het met het briefje van de dokter naar het gemeentehuis geweest. Kort na de middag. Overlijdensbewijzen voor de bank en voor de pensioenkas.

Moet meneer pastoor nog andere papieren hebben? Morgen ging halfoud naar de ziekenbond. Ze wist dat ze recht hadden op een rouwpremie. Het was wel niet veel, maar toch iets, nietwaar meneer? Ze vertrouwden de begrafenisondernemer niet helemaal. Wat ze zelf konden, deden ze liever zelf en beter. Als je de prijs ziet van de kisten, meneer. Ze waren er echt niet goed van. Daarom hadden ze eerst in beraad gestaan het lichaam van vader aan de geneeskunde te schenken. Oeroud vreesde voor de praatjes in het dorp. Dus liever niet. Later, als halfoud de elleboog kon bewegen, zouden ze terugkomen om vijf namissen te bespreken. Elke maand een en de goedkoopste. De vroegmissen dus, Gerda’s missen. Een gebed om zeven uur is evengoed als een om elf uur, nietwaar? Of meneer pastoor nog vandaag de sacramenten van de doden kon komen geven?

Meneer daar was toch niet de man van die mevrouw uit de villa? Of ze hem al hadden? De moordenaar, meneer. De dag van vandaag gebeurde er toch wel wat. Als halfoud boodschappen moest doen was oeroud altijd ongerust. Vandaar dat ze al hun groenten zelf kweekten. Ze hadden ook kippen en konijnen. Als meneer een konijn moest hebben, hoefde hij maar te spreken. Goed, mals vlees, tja hun dieren werden niet opgejaagd en voor hem aan de helft van de prijs van bij de marchand.

Wordt vervolgd



 

‘Max,  ik vind het vreselijk. Verschrikkelijk. Mijn boete zal immens zijn. Is dit nu al. Ik begrijp het nog steeds niet. Ik wou dit niet. Hij alleen wou het, dat duivels monster in mij. Hij heeft Gerda de genadeslag toegebracht. Totale zinsverbijstering en onmiddellijke ontnuchtering… Jij begrijpt dit toch, Max?  Je wou haar toch ook dood, die avond na de reünie, met de wagen. Was er bij jou eveneens een duistere macht die je leidde? Kan de liefde voor een vrouw, een verstandig man tot misdaad aanzetten? Ja, jij hebt het ervaren. Geef toe, Max, alleen God hoort ons…’

‘Bullshit, smeerlap, dit pakt bij mij niet…’

Opnieuw zijn vaderlijk zalvende stem, als een in het verweer gedrongen wraakzuchtige die een nieuwe kans ziet:

‘Peccare nemini licet, Max, zondigen staat niemand vrij! Jawel, Max, bij jou pakte het goed uit. Slechts een fractie van een seconde maakt dat jij vrijuit gaat en ik…levenslang zal krijgen. Een fractie van een seconde! Is er echt een verschil tussen jou en mij, Max? Tussen jouw verslaving aan die mooie vrouw en de mijne aan de goktafels? Jouw handen hunkeren naar haar borsten, de mijne naar de speelkaarten. Uitzinnige passie ontspoort altijd. Omne nimium nocet. Elk teveel is schadelijk. Ik zal, biddend in de cel, de zware last van je schuld helpen dragen.’

‘Wat!? Je wou met je manoeuvers, mij ten slotte jouw wandaad in de schoenen schuiven. Je hebt Gerda dolgedraaid. Mij overal beklad. Marianne een duister verleden toegeschreven. Geld geïnd in naam van Gerda, terwijl zij opgebaard in je kerk lag. Mij nu nog de les spellen op de koop toe!’

Serge reageerde, opeens weer kalm en doortastend. Bij momenten toch nog de gladde aal blijvend in het vangnet van schuld, vrees en herwonnen zelfwaarde:

‘Je stond je vrouw naar het leven, Max. Gerda vertelde me altijd alles. Was je haat zo vreselijk, man? Ik spreek de waarheid. En wat Marianne betreft, vraag het haar. Misschien zie ik het anders. Ben ik verkeerd en is het niet alleen om geld te doen. Ik hoop het voor jou. Zoniet is je moordpoging een maat voor niets geweest.’

‘Vloesberghe moet meteen komen. Sta recht!’

Mijn stem beefde. Zou hij iets van onzekerheid in mijn ogen bespeuren?

‘Vooraleer hij komt, weet dat mijn lippen tijdens zijn ondervraging, verzegeld waren over je intenties. Ik heb bewust gezwegen. Ja, Max, zo ben ik ook! Jij blijkbaar niet.’

Hij verschrompelde weer. De kameleon van alle markten thuis. Zijn brede schouders leken te bezwijken onder de verpletterende last van zijn moordbesef. Hij bracht gesmoord, onderdanig stamelend uit:

‘Je hebt gelijk, Max, ik ben een gewetenloze smeerlap, een onwaardige. Mijn schuld is niet meer in te lossen…Geen cel, geen boete, zelfs niet het brandend kastijden in de diepste der hellen kan me nog bevrijden…Moet dit echt, Max, moeten onze daden openbaar gemaakt worden? Denk aan de wantoestanden, vooral in Amerika, de knapenschennis aldaar en het gezichtsverlies dat Rome erdoor lijdt. Denk vooral aan je zoon, Max! Door mijn ziekelijke obsessie ziet hij nog jarenlang het verminkte lichaam van zijn moeder voor ogen. Het allerergste zal hij evenwel luidop vernemen in de rechtbank, als jij gedwongen wordt je dodelijke intenties prijs te geven!’


Wordt vervolgd

Serge verloor plots weer zijn schijnbare kalmte en zelfverzekerdheid. Jammerde opnieuw, haast in een rochelend gesmeek:

‘Max, ik wou het niet…het was een…ongeval, puur ongeval… Je moet me geloven.’

‘Gerda opzettelijk de schedel inslaan is puur ongeval? Waarmee heb je het gedaan? Waarmee en hoe?’

Hij richtte zich moeizaam half op. Zijn natte, uitdrukkingsloze ogen, als doffe stenen naar binnen gedraaid, leken holten geworden. Hij beefde nu van kop tot teen. Gebroken was hij. Mijn waarheid had hem eindelijk hulpeloos op de knieën gekregen.

Hij wees, mompelde mat, voorgoed verloren:

‘Daar…op het altaar …die bronzen crucifix. Stond bovenop haar kamer…’

‘Met een kruisbeeld van Gerda!?’

Serge knikte. Grijnsde opnieuw. Of was het duivels geveinsd huilen? Net een waanzinnige. Schokkend. Volkomen los van de realiteit. Een man in nood. Daardoor amoreel. Zonder besef van eigen verlies.

‘Ja, daarmee, Max, met de vlag van God. Zijn standaard. Ze nam me de pentekening van Sint Maarten af. Zeventiendeeuws. Op de Zavel hebben ze daar kopers voor. Kon zeker tweeduizend of nog meer opbrengen. Gerda kwam haar belofte niet na. Ik greep een kruisbeeld en schreeuwde haar toe, in naam van Christus. Ze moest en zou absoluut haar belofte nakomen. God  verdraagt het niet dat je me aan mijn lot overlaat, riep ik.  Hij zal je verdoemen, de demonen keren terug in jou.’

Hij lette niet meer op mij. Sprak lispelend voort, nu in trance zelfs:

‘Ze liep de kamer uit. Ik volgde smekend en biddend. Ik was een baarlijke duivel, gilde ze. Ze dacht dat ik haar alleen kwaad wou. Ik had haar bezoedeld, besmet onteerd, geslagen, belogen en vernederd. Ze zou iedereen vertellen wat  haar was aangedaan. Vooral aan jou. We stonden bovenaan de trap. Ze spuwde op mij. Stampvoetend mepte ze daarom zichzelf in het gezicht, met beide handen. Trok zich de haren uit. Hysterisch werd ze. Ik wou haar kalmeren. Toen moet ze gestruikeld zijn…Ze kermde, onderaan de trap, bewoog bijna niet meer. Ik wou helpen, de ambulance bellen.  Ik weet nog altijd niet wat mij toen bezielde...Ze had mij misleid en de crucifix was in de handen van satan…  Het bloed spatte tegen de muur. Ze kermde minder en minder…’

‘Zwijg! Ik bel Vloesberghe.’

Met de P van penarie en potvernondenogaantoe…

Vooral de P van pendelaars, pendelbussen, pendelarbeid, pendelbazen, pendellucht, pendelraket, pendelen dus. Heen en weer. Gaan en keren. Klokvast als het moet, flexibel als het even kan vooral als er kleine mannen bij betrokken zijn.

Nieuw woord in de reeks : pendelpeuter. Ik spreek eerder van een versleur-uk, een soort C&A kid come & away. De kleintjes worden immers versleurd van hot naar her. Een dag bij tante Nellie, een dag bij Oma Sophie, twee dagen in de minicrèche en een dag bij Omi. Lukt dit een keertje niet dan nemen paps of mams beurtelings een dagje verlof. Tracht als kind dan ergens behoorlijk wortel te schieten in dit systeem!

Komt daarbij dat gewijzigde gezinssamenstellingen, zo’n situaties niet rooskleuriger maken. Om de veertien dagen is er so wie so de wettelijke uitwisseling tussen vaders en moeders. Vakantieperiodes worden soms netjes, soms krijsend ingedeeld. De kinderen, gedomicilieerd bij hun moeder gaan naar hun vader en de kinderen bij de vader gaan bij hun moeder. In mijn straat zie ik merkwaardige toestanden ontstaan: vast inwonende kinderen gaan soms twee tot drie verschillende richtingen uit. Anderen die ik nauwelijks zie dus haast niet ken, komen in hun plaats.

Volgens een journalist van De Standaard ziet de agenda van almaar meer kleuters er inderdaad zo uit. Valt dan de minicrèche weg wegens plotse sluiting dan is het hek van de dam. Paniek in alle regionen, want kinderopvang is een noodlijdende sector. Economische rentabiliteit is voor een thuiswerkende onthaalouder een lachertje naar het schijnt. Door het wegvallen van stabiliteit in de georganiseerde kinderopvang zitten vele jonge ouders met de gebakken peren. Voeg daarbij de alleenstaande ouder, zij met bescheiden inkomen, miserie dubbelop!

Anderzijds de alles opvangende en steeds bereidwillige (groot)ouders behoren langzaam maar zeker tot het uitstervend ras. Dit ras van grootmoeders wordt grandioos beschreven op het blogje van Bojako. Vaak hilarisch, soms met een traan. Mijn buurvrouw links, Anita, krijgt er dagelijks er vier over de vloer. De oudste is twaalf de jongste pas zes. Buurvrouw rechts heeft er een en eind november komt nummer twee erbij. Kleinzoon is eveneens bij ons geweest van zondag- tot vrijdagavond, acht jaar lang. Dag en nacht. Sedert de verhuis van zijn ouders is er een en ander gewijzigd. Twee tot driemaal per week blijft hij nog overnachten. Maar elke dag komt hij langs, een enkele keer blijft hij slechts vijf minuten. Kusje, hop and away. Meestal duurt het heel wat langer tot zijn mama belt en… van haar oortjes maakt. Half november, bij leven en welzijn, krijgen we er een kleindochter bij. Is er behoefte aan opvang, geen probleem. Het zal wat wennen worden maar mio marito en meme staan opnieuw paraat, if need be, dag en nacht.

Probleem is dat de grootouderlichting van de hedendaagse baby en peuter tot de babyboomgeneratie behoort. Oma’s zijn carrièrevrouwen of het soort van vrouwen dat financieel verplicht wordt tot het uiterste in hun loopbaan te gaan. De zorgen om hun latere pensioen, weet je. Komt daarbij dat sommigen vaak één, uitzonderlijk twee failliete huwelijken of relaties achter de rug hebben. Intriestige toestanden met zware repercussies op je banksaldo. Als je dan als vrouw tot je zestigste of nog langer uit werken wenst of moet gaan, dan heb je wel al je deel gehad. Wil je ook eens een keertje ongebonden zijn, vrij ademen want eindelijk verlost van de jarenlange dagelijkse huis-werkplaats-huissleur. Dan wil je reisjes doen in alle rust en vrede, buiten het toeristische seizoen. Dan wil je een concert of workshop meepikken en toetreden tot club waar je voordien nooit de tijd voor had. Experimenteren met de mogelijkheden die je vrouwzijn behaaglijker, voller en rijker maken. Opportuniteiten zat, gewoon de damesmagazines en lifestyle-uitzendingen volgen.

Kortom je wil genieten, tijd voor jezelf nemen terwijl het nog kan. Natuurlijk zijn kleinkinderen welkom, gewoonlijk ’s zondagmiddags op de koffie met een stuk taart of een gezamenlijk etentje nu en dan buitenhuis. Opvang kan doch alleen bij hoog, hoogdringendheid, liefst niet té lang. Wel, beste lezer, ik begrijp best die vrouwen en wie ben ik om hen met de vinger te wijzen. Alleen de Bojako’s, de Anita’s, de Agnessen en Lutgardes die ik ken, wij vrouwen zestigplussers, tja zie wij zitten zo niet in mekaar. Mentaliteitswijziging of de beschavingsclash der oma’s? Ik zou het echt niet weten.

Zo zat een van mijn jonge buurvrouwen drie weken geleden in zak en as. Het tweede kindje wordt verwacht eind oktober. De driejarige gaat volgende week voor het eerst naar school, die zit dus veilig de ganse dag. De reservatie bij een onthaalmoeder vlakbij werd al van bij de tweede zwangerschapstest vastgelegd, no problem alles kits. Tot de bom in de brievenbus viel: de onthaalmoeder sluit haar boetiek eind dit jaar. Ze kreeg eindelijk een beter betaalde baan in de verzorgingssector plus vakantiegeld, plus twaalfde maand en vooral vaste arbeidsuren. Dat is wat anders dan een hongerloon tussen de 15 en 20 euro per kind met ouders waarvan je nooit met zekerheid weet of ze op tijd hun kroost ophalen.

Kortom de zoveelste jonge moeder diep in de rats. En haar ouders dan? Die komen niet in vraag. Ma hangt al een poos aan de fles want want pa zit meestal bij zijn minnares. Haar schoonouders hebben liefst zeven kinderen en met de kleinkinderen zijn ze de tel kwijtgeraakt. Dus gaan we depanneren, Agnes en ik. Zij een dag, ik twee. De ouders kunnen met de vernieuwde wetgeving geruime tijd  wel wat versieren b ij hun werkgever. Een soort gefaseerd “ouderschapsverlof” opnemen, weet ik veel. Ze zitten beiden in overheidsdienst en volgens de ingewonnen informatie moet dat lukken. Als jonge ouders zorgen voor ons pensioen, vinden wij het maar normaal dat wij als thuiszittende “grootjes” een tegenprestatie doen. Enfin, half februari valt pas het verdict. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het hen lukt tegen die tijd een verzekerde, vaste opvang te vinden. Lukt het niet, dan staan wij klaar. Waar een wil is, is een weg en elk kind is dit overwaard.

Er keerde iets om in mijn binnenste. Even dacht ik terug aan vroeger. Aan het absolute gebrek aan intimiteit tussen Gerda en mij. Nu zag ik haar echter niet zo. Niet als een koele echtgenote, niet eens als iemand met wie ik onder hetzelfde dak had gewoond. Wel als een vrouw-in-het-algemeen, een moeder, een vrouw op leeftijd, zwak, goedgelovig, simplistisch en zo kwetsbaar. Levend in eigen specifieke cocoon, plots doorboord, pijnlijk vleselijk doorboord door een schurftige schoelie van een priester, die naam niet waardig. Voor wie levenslange cel of opsluiting in een psychiatrische instelling nog te mild was. Die tot zijn laatste snik alleen martelende dwangarbeid verdiende, in de galeien geslagen, aangevreten door ongedierte, uitgehongerd, gekastijd.

Ik vermande me. Zijn lispelende biechtstem ging verder:

‘Max, geloof me, ik wou het eerst niet… De duivel leek in haar… in mij… in ons gevaren. Ik… ik was me niet meer bewust van mijn handelen…Geloof me, het was geen genot…’

‘Gerda heeft nooit beseft was seksueel genot was’, siste ik hem toe ‘Haar onderlichaam beschouwde ze als een soort relikwie. Ze ontving een man alleen om te kunnen baren. Dat was haar plicht’.

Serge trachtte even geforceerd te grijnzen. Voor het eerst leek hij een beetje zelfverzekerder. Hij reageerde heel voorzichting:

‘En toch schonk het haar een bepaalde voldoening. De boete werd voor haar na een tijdje een vorm van bevrediging. Wat ze met jou nooit heeft meegemaakt! Ze zong zelfs. Ze plukte de dag als nooit tevoren. Geef toe, Max, ondanks alles moet je dat toch zijn opgevallen? Nooit bij stilgestaan? Nosce te ipsum! Ken u zelf, man!’

Neen, het was mij niet opgevallen. Niets aan Gerda viel me de laatste jaren nog op. Totale apathie, desinteresse tot en met, zelfs van in den beginne. Daardoor was het me nooit gelukt. Hem wel! Mijn onvermogen door de fysieke afkeer voor Gerda wierp die ploert me met wellust voor de voeten. Ik stond heel even perplex, Serge heel even triomferend.

‘Je gaf geen moer om haar. Je ging tot het uiterste, met slechts  één doel voor ogen: haar geld. Een simpele vrouw tot lichamelijke onderwerping brengen en dan aftroggelen!’

‘Best mogelijk…Ik zag nog uitsluitend hoe ze mij uit het slop kon helpen. Voor wat hoort nu eenmaal wat, vandaar… een luttel bedrag, twee à drieduizend euro wou ik. Peanuts voor haar. Maar zij wou niet.’

‘Voor enkele briefjes van duizend pleeg jij een afschuwelijke misdaad. Ze moest je zelfs betalen voor de smeerlapperijen die je haar aandeed!’


Wordt vervolgd

De browning beefde niet in mijn hand. Ik was zelfs zelden zo kalm geweest. Hij bleek almaar meer van streek. Zijn voorhoofd glom.

‘Haar dagboeken zijn de beste bewijsstuken. Er was niet alleen dat seksueel misbruik. Eens zij naar jouw pijpen danste, heb je haar bestolen op de koop toe. Om haar geld was het je te doen, geef toe! Uitsluitend om haar geld!’

‘Geld? Welk geld, man?’

Het loeder deed een vergeefse poging om verbaasd-spottend te glimlachen. In werkelijkheid zag hij er afschuwelijk uit.

‘Niet de restjes van haar huishoudgeld, noch de halfjaarlijkse intresten van haar beleggingen bij Francis. Dat waren habbekratsen voor jou, jij gore havik. Je wilde alles tot de laatste cent!’

Instinctief voelde ik aan, dat hij zich meer en meer rekenschap gaf van het feit dat ik perfect op de hoogte was en mijn beschuldigingen geen ijle lucht waren. Vooral de browning en mijn zelfverzekerdheid brokkelden hem af.

‘Je rekende erop dat een naïef mens als Gerda in de val zou trappen. Als die hoerenloper van haar man aan een prostituee zijn geld hing, was het maar meer dan billijk dat jij, afgezant van de heer, het beetje vermogen van die religiewaanzinnige zou krijgen.

Maar je was aan het verkeerde adres, nietwaar! Gerda loste niets. Francis zou het trouwens wel verhinderd hebben!’

‘Max, ik had Gerda een eerlijk voorstel willen doen... ik had…’

‘Hou je smoel, ik verwittig nu de politie.’

‘Ik heb je vrouw niet…’

‘Wat, smerige leugenaar!?’

Toen deed ik het onbewust. Van een revolver wist ik alleen dat je de veiligheidspal gesloten moet houden. Ik had er niet op gelet bij het laden ervan. Ik haalde nu blind de trekker over.

De kogel blafte langs Serge’s gezicht ergens tegen de voorkant van het altaar en kaatste verder terug. Een knal, met tientallen echo’s, die tussen ons een snoer van wrede angst legde.

Serge klappertande. Mijn benen trilden. Ik schreeuwde mijn speeksel tegen zijn glimmend voorhoofd.

‘Nu ga je bekennen. Nu, of …’

Hij zakte voorover. Verborg het hoofd in de handen. Huilde rauw. Stootte gebroken uit:

‘Ik wou het niet… Nooit de bedoeling gehad… Ik begrijp nog niet wat mij bezielde. Al die demonen van haar… zitten in mij… Ik werd een monster… Een monster zonder geweten, zonder hart. Ik …’

‘De feiten, verdomme, de feiten!’

Hij jammerde, klein, verloren, totaal gebroken en op:

‘Ruzie, wij hadden ruzie… het geld. Gerda wou niet. Ik nam de pentekening  mee… op de Zavel is een opkoper… Gerda  had mij dat geld beloofd.  Vast beloofd. Toen…  niets.  Ze hebben mij bedreigd…de datum was al drie dagen verstreken… Ik moest die schuld…’

‘Schuld? Welke schuld?’

De geslagen hond keek smekend op. Fluisterde toonloos:

“Speelschulden…in Antwerpen, het milieu aldaar…Ik gok, Max, al jaren…  Grof geld.’

Hij schreide.  Zelfs uit zijn trillende handen  leken tranen te druppelen. Zielig die kloot.

Als ik nu schoot, dwars door zijn verdorven brein. Hem hier, in zijn eigen godshuis, afmaakte, vertrappelde, van de grond veegde als een giftige adder. Eén seconde. Amper één luttele beweging en het was voorbij. Nee, die straf was te mild voor hem. Duizendvoudig moest hij boeten voor zijn misdaden. Duizendvoudig sterven aan zijn eigen schuldkruisen. Tot zelfs zijn naakte botten nog bloed bekenden.

Zijn stem kwam schor, nauwelijks hoorbaar, uit een verre diepte terug:

“Ik wist dat zij einde maand een deel van de intresten zou ontvangen. Met de lening erbij…ze wou niet… Ik moest betalen, Minstens drieduizend euro…onmiddellijk. Die kerels zijn gewetenloos, die…je hebt er geen idee van, Max…’

‘Jij verslaafde parasiet, je wou alles van Gerda!’

‘Nee, Max, echt niet. Ik wou alleen die lening. Ik zou haar later teugbetalen samen met de intresten. Geloof me toch!’

Hij hijgde huilerig-klagend:

‘Max, je moet me geloven. Het is de waarheid. Ik sta voor een berg schulden. Een kleine veertigduizend euro. Op verschillende plaatsen. Ik kan nergens meer heen. Ik wou geld lenen bij de dames, maar durfde niet.  Alleen Gerda heeft geholpen. Eveneens twee kleine stukken uit de kerk. Heb ik stiekem verkocht. Maar Adrienne ziet alles en zou de politie erbij halen. Daarom was ik zo blij dat Gerda er was, echt waar. Zij is zo ontvankelijk voor een hulpbehoevende evennaaste…’

‘Voor een plas drek, ja, niet een evennaaste. Wat is religie voor jou anders dan commercie. Een middel, een masker om je smerige handel te verbergen. Niet alleen dat gokken, maar ook bestiale perversiteiten. Je hebt Gerda keer op keer verkracht!’

‘ Dat was het niet’, mompelde hij met een vertwijfeld hoofdschudden, ‘Neen, geen verkrachting. Ze vroeg er zelf om.’

‘Wat!? Verdomde oerleugenaar. Alles gebeurde tegen haar wil. Ze was bang voor jou. Je bracht haar in een soort trance. Ze schrijft het en Gerda liegt niet. Ze besefte niet eens wat je met haar uitspookte!’

Hij steunde, in een laffe vorm van schuldbekentenis:

‘Ik heb haar nooit vooraan gepenetreerd. Het waren rituelen. Zelfs verboden genot… dat zogezegde genot… kan een zware straf zijn. Jij, Max, jij begrijpt dat niet.’

‘Jij, jij verzuipt in  eigen leugens. Hoe zei je het ook weer?  Een gebied waar alleen geesten huizen! Je sacristie behoort daar ook toe? Middeleeuwse boetedoening! Ze raakte er zelfs bewusteloos bij, smeerlap!’

Het motregende nog steeds. De vage schemering kroop mistig uit de aarde. Ik leek heel alleen op een zwarte plek.

Ik stopte bij de vervallen pastorij in het dorp. Belde aan. Geen reactie. Ik wachtte nog een minuutje en liep toen naar de kerk. De zijdeur stond op een kier.

Serge zat op een van de voorste stoelen bij het altaar. In jeans en hemdsmouwen. Een kwajongen op z’n zondags. Hij keek op. Een bleek verbaasd en toch uitnodigend sereen gezicht. Alsof hij me verwachtte en bij voorbaat wist wat ik hem te zeggen had:

‘Ha, de Max!’

Ik bleef wijdbeens voor hem staan, de rechterhand rond de revolver in mijn zak. Nog niets zeggend. Tegen vette varkens spreekt men niet. Die keelt men.

‘Tempori parce’, monkelde hij. ‘Wees zuinig met de tijd. Wat kan ik voor jou doen?’

Ik reageerde niet. Hij bekeek me scherper. Argwanend. Dan weer zijn vaderlijke beroepstoon van zielenherder:

‘Max, kerel, hoe jij eruit ziet, zeg! Wat voor spoken heb jij ontmoet! Kom, ik heb nog een halve fles uitstekende Saint Estephe.’

‘Blijf waar je bent!’ siste ik giftig. ‘Verroer verdomme niet of ik plak je hersenen aan je altaar!’

‘Potius mori ’, begon hij onzeker te stamelen, opeens erg bang lijkend.

‘Hou op met je gezever. Je weet verdomd heel goed waarom ik hier ben!’

‘Neen, Max, ik weet het echt niet.’

‘Jij hebt Gerda omgebracht, jij zwijn, en je rekent erop mij of wie dan ook die moord in de schoenen te schuiven.’

‘Max, ik …wat is dat voor larie…ik..’

Hij wou opstaan, Schijnbaar diep verontwaardigd. Verblekend ineenkrimpend. Ik stoote hem brutaal terug.

‘Jij hebt Gerda van de trap geduwd en haar met een zwaar voorwerp de schedel verbrijzeld. Beken, smeerlap, geef toe dat jij het hebt gedaan!’

‘Waar haal je dat allemaal vandaan, Max?  Ik heb met die vreselijke zaak niets, hoegenaamd niets te maken. God is mijn getuige…’

‘Loop met je god naar de kloten. Of nee, roep liever zijn hulp in, nu je hem broodnodig hebt.’

Serge’s lippen bewogen schichtig. Hij bad, de huichelaar. Smeekte zijn god om steun. Gesmoord bracht hij uit:

‘Max, ik begrijp niet wat er met jou aan de hand is. Je draait door, man. Waar haal je toch al die onzin, die leugens vandaan? Ik herken je niet meer!’

‘’Ik heb haar dagboeken gevonden!’

‘Welke dagboeken? De politie heeft toch alles doorzocht en…!’

‘De politie heeft helemaal niks. Ik doorzie het nu allemaal. Jij en niemand anders heeft het gedaan. Jij! Jij!’

‘Nee, Max!’

‘Ja, smeerlap, ja!’

Zijn adem ging sneller op en neer. Hij deed opnieuw een poging om op te staan, keek nu wit geschrokken in de loop van de browning.

‘Vooruit, schoft, de waarheid!’

‘Max, ik zweer je…’

‘Hoe heb je haar vermoord!’

‘Ik heb echt niet…’

‘Uit haar schriften heb ik opgemaakt hoe je haar behekst hebt met je demonische vertelsels, hoe je haar gestraft hebt eerst met paedicatio-aanrandingen …’

‘Wat!??’

‘Dat is, monster dat je bent, het uitvoeren met geweld van anale coïtus op een volwassen persoon, om een medisch gerechtelijke term te gebruiken. Knoop dit in je hoofd, je zal hem nog vaker horen. Nadien heb je haar vaginaal gepenetreerd, haar goedgelovigheid en naïviteit schandalig misbruikt  en tenslotte heb je haar omgebracht,  jij verdorven rotzak.’

Hij staarde me eerst verwilderd aan, daarna vertwijfeld, hatelijk en duivels wraakzuchtig. Een in het nauw gedreven roofdier, dat bloed rook en zich uit behoudsnood zelfs op zijn eigen schaduw zou storten.

‘Max, blijf redelijk. Doe die revolver weg.’

‘Jij bekent nu en dan ga ik met jou naar de politie!’


Wordt vervolgd


 

Portefeuilledwang!

“Waar halen ze het lef vandaan?” dat is de vraag die ik me al wekenlang stel tussen Terzake en het Weerbericht in. Komt door die rode curvelijn en de stem die vraagt hoe warm mijn zomer is? Fortis-sponsoring.

Als je denkt schaamtelozer kan niet, wel het kan wel. Vorige maandag, in Amsterdam. Tweehonderd “kleine” overbezorgde Hollandse aandeelhouders mochten vragen stellen aan de Fortis top zijnde: een geparachuteerde socialist ex-ASLK, nieuwbakken CEO  en het Fortis-icoon, burggraaf Lippens Maurice himself. Historische infosessie volgens de kranten. Burggraaf Lippens sloeg mea culpa. Ik zag hem in het journaal zowaar nederig het hoofd buigen en met vooraf ingestudeerde brok in de keel en goed getimde stemvibraties beweren dat hij alle begrip had voor de ontgoocheling van de aandeelhouders. Hij wist dat de pijn niet alleen ging over het feit dat hun dividend niet cash werd uitbetaald. Hij vroeg hun vertrouwen , smeekte om hun geloof want het ging hem aan het hart.

Het kleinste kind weet dat hypocrisie altijd het sterkste punt van de adel is geweest, maar dit slaat alle records. Deze ganzenlevervreter in maatpak, ritselaar met woekerwinsten nu één groot deemoedig vat? Komt op hetzelfde neer als een De Winter die plots een vurig pleidooi houdt pro SP-a. Zou hij aan de leugendetector durven hangen, de burggraaf? Beseft hij hoeveel afgerukte ledematen hij op het geweten heeft door zijn kredietfaciliteiten aan de wapenboeren? De schofterige ijdeltuit! Jammer dat er geen openlijke tuchtiging daar in Amsterdam is gekomen. Ik hoop op een krachtig kabaalprotest tijdens de volgende sessies in ons land. IJdele hoop, ook alhier zal er weinig van in huis komen en Lippens zal gaan zoals hij gekomen is: ondroordringbaar zoals zijn Fortiskluizen.

En ondertussen zitten heel wat mensen dik in de nesten. Jonge mensen door de verhoogde woonkredieten, starters die rekenen op bedrijfskredieten en een verhoging van verzekeringspremies is op komst. De oorzaak? Wat banken aan de ene kant verliezen, plukken ze aan de andere zijde, te weten de onooglijke vruchtjes van onze spaarzaamheid: spaarboekjes en –varkentjes. Wat jaren onmogelijk was, kan plots wel. Basisrenten stijgen, verhoging van groei- en getrouwheidspremies, stimuli bij onlinesparen, garanties tot 2010 zonder minimuminleg en zonder kosten enfin het kan niet meer op. De kranten staan de voorbije dagen vol van advertenties. Banken en filialen waarvan die ik voordien nooit heb gehoord schieten als paddestoelen uit de grond. Alleen Test-Aankoop raadt aan de kleine lettertjes te lezen .

Tja, oplichters floreren vaak in de hoogste kringen. Volgende week zijn de Wetstraatezen  er opnieuw bij. Benieuwd wat het wordt. BHV of mazout? Ik tip op verkiezingen. De zoveelste…

Ik sloot het laatste dagboek, stopte het met de twee andere in een uitgerafelde tas uit de muurkast en bleef roerloos op de trap zitten.

Met stijf dichtgeknepen ogen. Niet willend dat al die obscene beelden van mijn eega, honds parend met een priester, als jodelende kwelgeesten naar mij toedoken. Het was te veel ontzetting. Ik verdroeg het niet.

Maar die beelden vermengd met haar vreemde, onzinnige, bange en schokkende woorden, met dat hele chaotische gebeuren, bestookten me feller en feller. Met hun ongeloof. Hun hoon. Hun waarheid vooral. Die me beetje bij beetje veel méér openbaarden.

Gerda! Ik wist het nu! Verdomd ik wist het allemaal! De waarheid stond hier in dit schriftje, als in een gruwel van bloedletters gekerfd. Die bonsden en dreunden in mijn hoofd.

Die waarheid. Ze maakte me ijskoud. Deed me kermen en blazen van afgrijzen, opstandigheid, woede, machteloosheid en onbegrip. Dat varken van een pastoor had Gerda het hoofd ingeslagen.

Hij en niemand anders. Hij was haar moordenaar.

Hij. Hij. Hij!

Ik had daar nog uren kunnen zitten.

Ik deed het niet. Ik had een opdracht. Serge rekenschap vragen. Hem doen boeten. Hem laten inrekenen. Eerst en vooral Vloesberghe opbellen. Hem in een notedop vertellen wat ik wist. Hem meteen tot onmiddellijk ingrijpen aanporren. Neen, wacht. Die eer gunde ik mij. In de allereerste plaats.

Dit was de rekening, die ik vooraf met zo’n smeerlap had te klaren. Met die godverdomde schurk, die mij allicht de moord op Gerda in de schoenen had willen schuiven.

Die demonische slijmerd van een ploert was beter lid geworden van de Spaanse Karmelieten van het Heilig Gelaat. Die dubieuze kring van afvallige paters in dat godverloren dorp El Palmar de Troya, net onder Sevilla, waar de anti-paus Clemente Dominguez Gomez als een halfgare blinde mol had geregeerd.

Duistere praktijken met vrouwen en kinderen waren schering en inslag geweest in die zogezegd door de ware godheid geheiligde gemeenschap. Tot een tiental geestelijken dringend naar een ziekenhuis in Sevilla werden afgevoerd: hun penis doorboord met een ring, rug en buik rooddoorstreept en bloederig opengeslagen met bespijkerde stokken. In de naam van hun god kende zelfs het walgelijk ongeoorloofde geen grenzen meer.

Ik stond recht. Mijn lichaam voelde aan als een stuiptrekking.Een plots oude man was ik. Met stramme loden armen en een zware sleur van andere ledematen en organen. Doch ook een man, die heel goed wist wat hem te doen stond. Dat zegde de browning in mijn regenjaszak.

Ik haalde hem eruit, liet enkele kogels gedachtenloos in mijn handpalm rollen. Stopte ze even mechanisch in de lader. Hield de revolver rustig mikkend voor mij, Grijnsde breed-verachtelijk, alsof ik een Al Capone trawant was geworden. Liet de revolver weer in mijn zak glijden. Nam de tas met de schriften. Sloot de buitendeuren af en reed weg.


Wordt vervolgd

Delen van volgende passages zijn moeilijk leesbaar, vooral de introductie. Uit het gewirwar van lettertekens en halve zinnen heb ik uiteindelijk onderstaande gedistilleerd.

21 juni - Bestolen heeft hij de schurk. Mijn twee kristallen kandelaars en de parels van mijn moeder zaliger. Ik dacht mijn laatste uur gekomen. Ik kan met moeite voet bewegen. En mijn hart blijft bonzen. Het houdt niet op en Serge is een uur weg. Hij is zot geworden! De zwarte vlekken voor mijn ogen verminderen. Slagen op mijn hoofd. Ik ben mijn nieuwe bril kwijt, afgevallen.

Moeite om mijn stylo vast te houden. Mijn vingeren beven. Mijn handen, ikk kan dat niet bedwingen. Serge is een beul en een verkrachter. Een bedrieger van de smerigste soort. Heb vlakaf gezegd dat Adrienne en Florence donderdag alles zullen weten. Ik zwijg niet meer, voor niemand.

Hij vloekte en maar schelden. Serge zei woorden die ik  niet kon verstaan maar ik wilde dat niet verstaan hoor. Dat ik een sloerie en een loopse teef was. Ik moest zwijgen, anders zou iedereen weten dat ik hem verleid heb. Door met mijn bloot achterste voor hem te waggelen.

Serge weet dat hij naar zijn geld kan fluiten.

Zijn klauwen gingen naar omhoog. Ik vreesde dat hij mijn keel zou toeknijpen. Een slag op mijn hoofd en ik flauw te vallen. Ik greep de stoel goed vast. Viel niet flauw.

De sleutels van mijn kamer vond hij niet. Ze zaten in mijn zak. Hij hoorde ze zeker en vast rammelen. Over mijn lijk smerige dief, heb ik geroepen. Riskeer het niet om nog één vinger naar mij uit te steken. Als er met mij iets ergs gebeurt, zult ge groen lachen, dat zweer ik op het hoofd van mijn zoon.

Hij spuwde in mijn gezicht. Hij weet dat ik al zijn beestige streken in mijn dagboeken heb staan. Die liggen sedert vrijdag bij mijn notaris, zei ik. Als er iets voorvalt krijgt Max die. Heb gelogen om geen slaag meer te krijgen, alle baten helpen. Maar ik ga dat toch doen, nog deze week. De stoel weggetrokken, ik viel. Serge bleef schoppen,  Mijn staartbeen brandt in mijn rug. Hij heeft de schuiven opengetrokken. Ik kroop weg naar de tuin.

Heb zeker een halfuur achter het kiekekot gezeten. Was hij gekomen, dan kon ik roepen op de mannen, die in de nieuwe straat aan het bouwen zijn. Die zouden me wel gehoord hebben. Hij mag niet meer in mijn buurt komen. Zoals hij nu is, is hij tot alles in staat. Zal ik toch naar de politie gaan? Ik moet zien dat ik mij bescherm. Die pastoor is een monster!

Wordt vervolgd

Analfabeet én slechtziend?

Word taxichauffeur in Beijing!

Dit is een tip van Wieneke van Vucht, een jonge redactrice die in opdracht van het Nederlandse praatprograma Pauw & Witteman momenteel in Peking zit. Het schaap nam al enkele keren een taxi en is er een minuut later gewoon uitgebonjourd.

Waarom? Communicatieproblemen, de chauffeur sprak geen Engels en zij geen Chinees. Op zich nog geen probleem want het kind heeft een voorraad hotelkaartjes mee in het Chinees. Doch wat als de taximan niet kan lezen? Of wat als hij kan lezen maar slechtziende is? Wieneke heeft er al meer dan een met een vergrootglas bezig gezien. Een chauffeur met de neus tegen de voorruit geplakt is er echt geen uitzondering.

For every problem there is a solution, dacht Wieneke. Haar zouden ze niet langer liggen hebben, dus als de donder geoefend om de straatnaam en hotelnaam plus minus verstaanbaar te leren uitspreken. Gegarandeerd succes? Elders wel in Beijing niet. De chauffeurs beginnen te ratelen dat oren en zien vergaan. Tracht het kind met alle mogelijke gebaren hen bij te brengen dat ze er geen moer van snapt, dan maken de chauffeurs gewoon een wegwerpgebaar. Op dat moment is het opschieten geblazen zoniet krijgt de hulpeloze passagier nog een sliert Chinese verwensingen mee.

Nochtans de organisatoren hebben aan alles en nog wat gedacht, zeker voor dit soort van perikelen. Zo is er een speciaal nummer dat de taximan kan bellen als hij, figuurlijk dan, de pedalen kwijtraakt. Andere chauffeurs hebben ook een soort meertalige folder in de auto liggen. Daarop staan twintig belangrijke zinnen in het Engels, Frans en Chinees. Een handige taxichauffeur pakt meteen deze kaart, de passagier wijst aan en klaar is Kees.

Waar begint de week mee? Met …

19 juni - Heer, Mijn God, mijn verdriet is niet te beschrijven. Eigenlijk is het geen verdriet, maar koleire en grote schaamte. Gij weet, Heer, dat ik van jongs af aan moest horen dat ik niet van de slimste ben. Nu besef ik dat ik echt oerdom ben.

Had ik van bij het begin van mijn huwelijk meer naar Max geluisterd. Doen zoals hij en mijn voeten aan iedereen vegen! Max is zo opgevoed, ik echter niet. Met hem wordt er rekening gehouden!

Met mij gaat iedereen een gang. Iedereen, Heer, ook mijn zoon, soms toch. Gij niet, Heer, Gij aanvaardt de mens zoals hij is, slim of dom, gezond of gebrekkig. Gij maakt geen onderscheid. Maar Gij zit daarboven, waar alles peis en vree is. Moest Gij terug naar hier kunnen komen, Gij zoudt Uw ogen nogal opentrekken!

Gij hebt er geen gedacht van wat hier allemaal gaande is! Ver moet Gij zelfs nie  zoeken, Almachtige. Uw eigen priesters, gewijd door de bisschop in Uw naam, generen zich niet om de gelovigen een peer te stoven. Ik weet wel, Heer, het zijn allemaal geen Serges. Maar waarom hebt Gij zo’n slechterik op mijn weg gezet? Wat heb ik U misdaan, Heer? Ik verdien dit toch niet? Op zo’n manier moet Gij toch niet verbaasd zijn dat menig mens salut zegt tegen Uw kerk? Wat zoudt Gij willen, Heer, als zelfs Uw eigen volk Uw tien geboden niet opvolgt!

Mensen die niet in U geloven hebben het gemakkelijk, hoor! Kijk simpel naar Max. Zonde bestaat voor hem niet. Boetvaardigheid is alleen voor zotten en kwezels, beweert hij. Elk normaal wezen weet dat hij niet mag stelen, bedriegen of iemand de kop inslaan. Max heeft daarvoor geen god nodig, zegt hij. Zijn hemel zit tussen zijn oren, zegt hij en zijn paradijs werkt op een bureau in Brussel.

Ik zal U altijd nodig hebben, Heer, vooral volgende week donderdag. Tijdens de bedevaart naar Groot Bijgaarden, ter ere van de heilige Wivina, ga ik Adrienne, Justine en Florence alles over Serge vertellen. Over zijn streken met het geld, misschien een beetje over mijn boetedoening, maar niet hoe ik misbruikt werd. Daarvoor is mijn schaamte te groot. Sta mij bij, Heer, laat het licht van Uw Goedheid schijnen en vertroosting brengen voor uw schaamtevolle dienares.

Heb Dank, O, Heer.

Wordt vervolgd


 

 17 Juni - Heer Jezus Christus, Gij hebt gezegd: vraagt en gij zult verkrijgen, zoek en gij zult vinden, klop en u zal worden opengedaan.  Zou ik die drie dingen terzelfdertijd mogen doen, Heer? Ik geraak er anders niet meer  uit. Dat fameus kwartiertje van Serge is zeker een dik uur geworden! 

Toen hij arriveerde, zag ik dat hij in zak en as zat. Nochtans in de vroegmis zoudt ge dat niet gezegd hebben. Opperste Rechter, moest ik nu weten in welke psalmen, en waar in het Boek der Openbaring of in het Evangelie ik moet zoeken om al die vragen in mijn hoofd te beantwoorden, ik zou nu bij U niet aankloppen. Maar ik weet niet waar te beginnen.

Alwetende, Serge heeft U toch ook al verteld van zijn problemen? Miljoenen mensen hebben reeds tot U gebeden om hun verstand te verlichten, om hen te helpen met Uw wijsheid. Ook tot de Heilige Moeder. Aan de grot van Lourdes, in Oostakker, in Beauraing overal hangen de muren vol met plastieken handjes, beentjes en platen als dank voor  genezing en steun. Zelfs  in onze kerk hangen er enkele. Als Gij dat voor al die mensen doet, is het dan niet mogelijk Uwe priester ook te helpen? Ik weet het, Heer, er zijn dingen gebeurd die het licht niet verdragen. Maar hij was niet alleen. Uw boetelinge heeft er ook schuld aan, zelfs al heb ik dat eerst niet geweten.

Vandaar, Oppermachtige, dat ik mij nederig tot U wend om hem te helpen. Hij had ten zeerste gehoopt op een grotere tussenkomst van de gemeente, doch de gemeenteraad, overwegend liberalen en socialisten, heeft de beloofde 5000 euro zomaar verworpen. Onze collecte heeft amper 200 euro opgebracht en van  de wafelslag moet de afrekening nog gemaakt worden.

Justine zegt dat ze al zal tevreden is als de kosten gedekt zijn. Een ongeluk komt nooit alleen, Heer. Hij heeft tevens zware kosten aan zijn auto. Die wagen is al meer dan zeven jaar oud. Ik moet toegeven, hij heeft er van in den beginne mee gesukkeld. Garage in en garage uit. Hij rijdt nu met de auto van Florence.. Maar Serge wil van haar goedheid geen misbruik blijven maken.

Hij smeekte me om hem een lening toe te staan van 4500 euro. Hij zou dat op twaalf maanden kunnen afbetalen met een goeie intrest.  Misschien zelfs nog eerder. Voor mij was dat een peulschil, beweerde hij. Allemaal goed en wel, maar die peuschil zit bij mijn zoon.

Serge begrijpt niet dat Max wel zijn geld terugkrijgt en ik niet. Hij zei dat ik veel te weinig haar op mijn tanden heb. Het stomste wat een ouder kan doen, is al zijn geld toevertrouwen aan kinderen, zei hij. Precies of Francis me bij de bok zal zetten! Ik zou niet weten waarom ik geheimen  moet hebben voor mijn bloedeigen zoon.

‘Omdat je aan dat geld nooit aan kunt, als je het nodig hebt, Gerda, omdat je altijd een reden moet opgeven, omdat zoiets meneer niet zint en omdat ik absoluut nu wil weten of je me gaat helpen, daarom!’

Hij begon opnieuw te roepen. Ik sloot vlug de terrasdeur. De oren van Ingrid de kuisvrouw altijd open staan. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat niet ik, maar hij geld nodig had. En als hij gekomen was om wild tegen mij te schreeuwen, hij wist waar de deur was.

Hij veranderde onmiddellijk in een lam en verzocht mij heel nederig of hij maandagvoormidddag nog even mocht binnenkomen. Hij zou een schuldbekentenis bij hebben en een afbetalingsplan. Ik kon dat zelfs aan Francis tonen.

‘Hij zal versteld zijn van de intrest die ik aan zijn moeder beloof. Acht vijfenzeventig procent netto, Gerda, Daar kan die zoon van jou niets  op tegenhebben! Alles zwart op wit. De rekening is vlug gemaakt!’

Ik moest Serge tot driemaal toe beloven dat ik hierover goed zou nadenken. Ging ik akkoord, dan zou het toch mogelijk zijn de helft van de lening cash te voorzien, wou hij nog weten.

Hij zegende mij en vertrok, keerde zich om halfweg de oprit om en zwaaide glimlachend ten afscheid.

Ingrid  kwam vragen of ze een en ander van Delhaize moest meebrengen.   

“Ja, madame’, merkte ze op, ‘ wat een keel en dat voor een pastoor! Roept hij in de kerk ook zo? Geen wonder dat de mensen op een ander naar de mis gaan! Ik mag me daar niet mee bemoeien, madame. ’t Is niet omdat ik niet katholiek ben, maar die man heeft serieus een slag van de molen gekregen.  Ze zeggen ook dat hij geweldig drinkt!’

‘De mensen weten altijd iets te vertellen, Ingrid, en meneer pastoor is doorgaans een fijne en beleefde man. Maar hij heeft nu een paar probleempjes…’

‘Probleempjes, madame?  Hij staat overal in ’t krijt! Zijn rammelkar,  al drie weken bij onze garagist. Alfons begint er niet aan want meneer pastoor moet eerst zijn oude facturen betalen. De baas van mijn man, heeft hem buitengeworpen en gezegd dat hij op een ander moest gaan om zijn stallingen te laten afbreken. Al zeven maanden wacht hij op zijn voorschot. Mijn man zegt dat die zaal één groot kot is. Staat op invallen. Goed voor afbraak. Dan heeft die gast nog het lef om een tussenkomst van de gemeente te vragen! Naar het schijnt hebben ze hem vierkant uitgelachen.Geen halve cent, zei onze schepen. Hij is daar ook zo beginnen te tieren, zelfs te vloeken. Het is niet om u te kleineren, madame, maar die kruisdragers denken dat alles hun gepermitteerd is en dat iedereen voor hen moet kruipen. Die tijd is al jaren voorbij, gelukkig maar!’

Heer, mijn God, hebt Gij dat allemaal gehoord?  Gij wist het, nietwaar! Gij hebt mij willen sparen, al die tijd. De woorden van Ingrid zijn het teken waar ik U om  gevraaagd heb.

 Serge blijft me beliegen. De voorschotten, die ik hem heb toevertrouwd, mijn monstrans en mijn gebedenboek? Allemaal aftroggelarij, allemaal leugens. De maat is nu meer dan vol! Ik zal hem dwingen de waarheid te vertellen. Ik moet maandag weten wat hij met mijn geld heeft uitgespookt. Meer nog, ik eis dat hij me terugbetaalt. Als het moet dan vertel ik alles aan Francis. Genoeg is genoeg! Adrienne, Florence en Justine worden eveneens ingelicht. Wie weet wat heeft hij hun reeds afgetrocheld! Serge is een schurk.  Nu heb ik hem door!

Heb Dank, O, Heer, voor de woorden van Ingrid, Uw goddelijk teken, ik heb zoveel twijfel gehad. Nu zijn mijn vermoedens bevestigd.


Wordt vervolgd

 16 Juni - Zoals Ge weet, Heer, was het niet gemakkelijk om de knoop door te hakken, gisterenavond. Ze zeggen dat je het ijzer moet smeden terwijl het heet is  Mijn ijzer is allang heet, geloof me!.

Serge zat op de altaartrap te bidden bij mijn binnenkomen. Hij keek zelfs niet op toen de deur opgenging. Ik heb middenin stilletjes plaatsgenomen. Na een goeie vijf minuten kwam hij bij mij. Hij draaide de stoel vóór mij om zodat wij tegenover elkaar zaten.. Ik zag dat hij geweend had.

Hij had met U gesproken, Heer. Hij had U verteld hoe hij vergiffenis aan U en mij wou vragen. Gij begrijpt toch, Heer, dat het mijn christelijke plicht was om hem wandelen te sturen. Dat is toch niet normaal, Almachtige. Wat hij wou doen, in Uw Huis nog wel!

Zou het kunnen, Heer, dat hij weet dat zijn schuldenlast bij U zodanig groot is, dat hij begint door te draaien? Ik vrees van wel. Ik heb hem gezegd, dat God geen enkel schaap laat vallen, zelfs zijn zwartste niet. Dat ik voelde dat Gij, in Uw grote Genade, mij evenmin liet vallen. Serge zei dat er tussen hem en mij een levensgroot verschil is: hij is priester. Ja, natuurlijk. Maar hij had daar eerder moeten aan denken!

Hij ging op de knieën zitten. Zijn hoofd boog naar de vloer en hij kuste mijn voeten, de toppen mijn schoenen eigenlijk. Ik wist niet wat ik zag, Heer, en nog minder wat ik moest zeggen:

‘Maar allez ,Serge, wat doe je nu, gebruik je verstand!’

‘Christus heeft mij dit voorgedaan. Hij heef de voeten van zijn volgelingen gewassen en gekust. Wie of wat belet een priester om nederig en dankbaar de voeten van zijn volgelinge, zijn meest oprechte volgelinge, te kussen? Wie of wat belet die volgelinge om aan de laatste wens van haar schuldenaar te voldoen? Kom, Gerda, vrees niet, volg mij!’

Serge nam mijn hand en leidde mij naar een biechtstoel. Hij deed de deurtjes open en ik moest op zijn bank plaatsnemen. Hij wou dat ik zijn biecht aanhoorde. Ik sputterde tegen.

Dit was zijn eerlijkste verlangen, zijn laatste wens. Ik moest niet spreken alleen luisteren, zei hij. Ik luisterde maar ik zat daar echt niet op mijn gemak, Heer. Wat hij me toen allemaal opgebiecht heeft, mijn haren kwamen ervan omhoog.

Wist Gij, Heer, dat zijn moeder hemel en aarde heeft bewogen om aan een kind te geraken. Bij zo ver, dat ze aan de Heilige Maagd beloofde haar eestgeborene aan God te schenken. Een priester of een pater en als het een meisje was, zou het een nonneke worden. Na Serge zijn er nog twee gekomen. Maar hij had het aan zijn been. Hij was haar offer. Hij wou echt geen priester worden, eerder dokter of advocaat. Hij vond dat een betere manier om de mensen te helpen. Maar hij had geen keuze: ofwel seminarie ofwel zijn biezen pakken. Hij was toen nog geen zeventtien.

Het schoonste van al, Heer, zijn oudste zuster wou niets lievers dan in het klooster treden en die mocht niet. Ze hadden haar nodig op de boerderij. Hij vertelde me dat hij in zijn jonge jaren nogal opstandig en zeer opvliegend was, ook in het seminarie. Hij hoopte dat hij er zou buiten vliegen. Maar ze wisten toen al dat de roepingen aan het verminderen waren en dat ze, als het zo doorging, binnen twintig jaar zwarte priesters zouden moeten invoeren om nog iemand te hebben in al hun parochies. Daarom heeft het seminarie veel door de vingers gezien, ook zijn temperament. En zo is hij dan toch nog gewijd.

Hij heeft er nochtans serieus aan gedacht zijn kap over de haag te smijten. Als priester had hij echter zijn vaste verdienste en woonst. De crisis was toen al aan de gang en als gewezen pastoor werk vinden? De vrouwen stonden niet aan te schuiven om hem te trouwen! In Brussel of Antwerpen zou dat minder een probleem zijn geweest. Maar Serge was een kind van de boerenbuiten, hij hield niet van grote steden. Hij heeft er dan maar het beste van gemaakt. Hoe ouder een mens hoe bezadigder.

In een kleine gemeenschap  zoals de onze viel zijn leven nog goed mee, zei hij. Maar ik moest niet denken dat het priesterschap een gemakkelijke job is. De mensen willen dat je er voor hen bent, op elk uur van de dag. Dat gaat zo in kleine dorpen. Als priester moet je overal problemen aanhoren en trachten op te lossen. Neem een handvol onderwijzers  dokters, rechters en moeders samen, dan heb je ongeveer wat een priester moet zijn. Een geestelijke is meer dan een medemens. Moet altijd  een goed luisterend oor en de juiste raad hebben. Maar een priester is ook een man  met noden, pijnen en dromen.Hij fluiserde me zuchtend toe:

‘Wie luistert naar de mens in de priester? Ik heb geen thuis, geen vrouw.. Ik kan geen stoom aflaten. Ik heb niemand. Ik ben full- full-timer, Gerda, vierentwintig uur per dag! Toen heb ik een goed mens zoals jij leren kennen, een gelovige vrouw en een fantastische moeder. Ik heb die geweldige vrouw dag na dag zien wegkwijnen van verdriet door de ontrouw van haar man. Een man die zo’n  vrouw niet waard is. Een man die met ons geloof de spot drijft. Een man die met plezier zijn vrouw door hellevuren laat gaan en al onze hulp weigert. Max was je gek aan het maken, Gerda. Besef dat toch! De angsten die hij je bezorgde! De schuld- en wraakgevoelens, diep in jou.

Jij het topunt van vergevingsgezindheid! De demonen in je lichaam, wie heeft jou begrepen, wie heeft jou geholpen om ze te verdrijven? Kan jij je inbeelden wat dit voor mij al die jaren betekend heeft? De vrouw naar wie mijn diepste gevoelens uitgaan, de vrouw die iets te laat in mijn leven kwam…’

Ik vroeg Serge om met die verwarde biecht op te houden. Kon het niet langer meer aanhoren. Waar eindigde de waarheid? Waar begon de leugen?

‘Gerda, ik wil dat je alles  weet. Weinig mensen bezitten de gave gewoon logisch te denken. Jij wel. Ik weet het, je zelfbeeld is te negatief. Je beseft de kracht niet die je uitstraalt, de invloed die van jou uitgaat! Dat doorzettingsvermogen van jou! Ik ben iemand zoals jij onwaardig, ik een priester. De dames gaan meteen arriveren voor de avondreünie. Gerda, alsjeblief, sta me nog een kwartiertje van je tijd toe. Neen, niet vandaag. Morgen, bij jou thuis. Ik moet met iemand kunen praten. Gerda, hoe vaak heb ik in het verleden tijd voor jou gemaakt? In ruil voor al die uren, kan je me die luttele minuten toch niet weigeren. De poetsvrouw komt toch ’s vrijdags? Je bent dan  niet alleen met mij! Ik heb je raad nodig, Gerda. De situatie is zo dramatisch dat vleselijke lust nu voor mij totaal onbestaande is. Gerda, alsjeblief!’

Wordt vervolgd

15 Juni – Heer, mijn God, ik groet U. Ik was goedgezind vanmorgen. Heb mijn stoute schoenen aangetrokken en ben naar de vroegmis geweest. Er zat wel tien man meer dan vorige week. Dat moet U toch plezier doen, nietwaar!  Mij ook. Mijn eerste gedachte was dat Gij, Heer,  die mensen hebt aangespoord om mij te steunen. Gij weet alles, dus Gij wist dat ik zou gaan. Gij moet niet doen alsof, Heer. Pas op, ik weet dat Gij lacht. Af en toe zie ik U ook! Dat wist Ge niet, hé?

Ik ben, tegen mijn oude gewoonte in, op het laatste nippertje gekomen. Serge was nog in de sacristie. Ik heb mij tussen Adrienne en Madeleine gezet, kaarsrecht, mijn handtas op de knieën. Mijn stoel was vrijgehouden. Adrienne en Justine bekeken me alsof ze Lazarus zagen. Madeleine’s mond ging nog meer naar beneden dan anders. Ik hoorde haar snuiven. Ze snuift altijd als ze iets hoort of ziet wat haar niet aanstaat.

Ik verdenk er haar van dat ze een pik op mij heeft. Alleen omdat Serge meer tegen mij sprak dan tegen haar. Vroeger, bedoel ik, toen ik nog niet beter wist. Florence en Madeleine denken dat ze heimelijk verliefd is op Serge. Elke week wast en strijkt ze voor hem, stopt zijn kousen en maakt soep voor hem. Hij ziet haar echter niet staan.

Ik was benieuwd hoe Serge zou reageren als hij mij zag zitten. Adrienne had mij zondag getelefoneerd. Ze wou weten waarom ze me nog niet had gezien in de kerk. Ik heb haar wijsgemaakt dat ik problemen had met de bloeddruk en zo. Het was niet wijs om ’s morgens met nuchtere maag naar de vroegmis te gaan. Ze droeg nog altijd gips en wees erop dat Serge er niet goed uitzag. Precies of hij serieus in de put zat. Madeleine was er zodanig vanonder de voeten, dat het in haar darmen geslagen was. Serge liep erbij zoals een gedrogeerde beweerde ze.

De deur van de sacristie ging open en mijn onteerder in stijfgestreken witte albe liep sukkelachtig, de handpalmen tegen elkaar en de ogen neerwaarts, naar het altaar.  

Hij zag er echt slecht uit. Hij scheen te strompelen. Zijn gezicht was vaalgrijs. Wallen onder de ogen. De zware hals verdwenen tussen zijn schouders. Hij keek op. Zag mij. Maar hij was niet verrast, Heer. Hij glimlachte zelfs  minzaam. Zijn zware hals herrees meteen uit zijn schouders. Zijn ogen straalden. Florence, die dag van dienst aan het altaar, was uit haar lood geslagen en vond haar tekst niet. De heilige martelaren Vitus, Modestus en Crescentia kregen die octend een pracht van een nagedachtenismis.

Daarna kwam Serge mij onmiddellijk begroeten. Hij vroeg of het beter ging. Ik knikte. Ik moest wel veinzen, Justine liep naast mij.

‘We mogen je vanavond toch verwachten, Gerda?’ vroeg ze.

Vooraleer ik een woord kon uitbrengen, was hij daar:

‘Natuurlijk komt zij vanavond. Je ziet er goed uitgerust uit Gerda! Je hebt geen enkel excuus meer.’

Hij vergezelde me ongevraagd tot in het portaal. Justine verplaatste hier en daar enkele stoelen. Hij maakte van haar onoplettendheid gebruik om me toe te fluisteren dat hij me verwachtte omstreeks kwart over zes. In verband met ons laatste telefoongespek.

Ik heb niets geantwoord, Heer. In feite wil ik niet gaan. Langs de andere kant, gesterkt door Uw hand, zou ik hem met plezier zijn vet willen geven. Wat denkt gij, Heer? Ik ga nu een uurtje wieden. Straks komt Francis. Als hij weg is, zal ik zien hoe mijn muts staat. Almachtige, denk Gij er ook eens over na, alstublieft?

Heb dank, O, Heer.

Mijn zoon is pas vertrokken. Ik vermoed dat er opnieuw een haar in de soep ligt daar in Keerbergen. Het valt meer en meer voor de laatste weken. Ik merk het aan zijn manier van stappen en praten. Als ik over iets begin, springt hij direct op wat anders.

Hij heeft me wel verteld dat ze dit jaar in augustus niet met vakantie gaan. Ze raken er niet aan uit. Mijn zoon wil rust. Misschien enkele dagen ergens in het Zuiden van Frankrijk

In feite zou hij liever thuis blijven. In september heeft hij immers een studiereis van een drietal weken naar China. Met een beperkt groepje dit keer.

Twee jaar geleden is hij in gezelschap van de prins en enkele ministers  naar Korea geweest. Fier dat ik toen was! Ik heb hem op tw met zijne Hoogheid zien praten. Pat heeft dan drie weken geen woord tegen mijn zoon gezegd. Zo kwaad. Gewoon omdat ze niet mee mocht. Ik kon mijn zoon geen ongelijk geven. Heer, ziet Gij haar daar al lopen tussen dat chic en slim volk?

Ze gaat dus niet mee naar Frankrijk. Zij wil naar Amerika, wil tussen het rijk volk zijn. Meer dan twaalf uur vliegen om tussen de massa te lopen!, Heer, ze is dan  toch beter af met Blankenberge? Madam wil dat niet.

Madam vindt Blankenberge te veel friet- en mayonnaisevolk.

Weet Gij wat hun probleem is, Heer? Te veel geld en geen kinderen. Wie ben ik echter om me daar mee te bemoeien. Ik heb al genoeg aan het hoofd!

Het is nu halfzes en, eerlijk gezegd, ik sta in beraad. Gaan of niet gaan. Waarom hoor ik van U niets, Heer? Gij weet hoe onzeker ik ben.

Wordt vervolgd

13 juni – Heer, mijn God, ik durf mijn missaal niet meer te openen. Mijn jarenlange geestelijke begeleider ligt op de linnenkast. Ik ben de christelijke naam van Gerarda niet langer waardig. Maria-Magdalena noch minder. Ik ben zelfs geen schuldenaar meer. Ik ben een soort onmens Door mijn geloofsovertuiging en mijn niet aflatende gehoorzaamheid werd ik Uw zwart schaap. Jarenlang heb ik alle vertrouwen gehad in de woorden, die Gij in de mond van Serge hebt gelegd. Nu weet ik, Heer, dat dit niet altijd Uw woorden waren.

Serge heeft mij misleid en mij aangezet tot daden, die in Uw ogen geen genade kennen. Wat ik niet versta, Heer, is dat Gij in Uw grote wijsheid Serge hebt laten begaan. Gij hadt hem moeten een slag van Gods hand geven. Het is juist, Heer, ik weet dat Uw handen dienen om te zalven en te steunen, maar Gij hebt ook twee voeten! 

Op het moment dat hij met mij zo’n dingen deed, mij gebruikte en ik al die pijn moest verdragen, hadt Gij die voor mijn part gerust mogen gebruiken. De Schepper heeft mij wel veel geloof meegegeven bij mijn geboorte, maar wetende wat ik nu weet had ik liever wat meer verstand gehad.

Mijn moeder heeft me dat nog gezegd. Gewoon wat boerenverstand was al genoeg. Max heeft altijd gesproken over mijn goedgelovigheid en mijn onnozelheid. Tot op zekere hoogte had hij gelijk. Dat zie ik nu zelf in. Ik zou nog liever mijn tong afbijten dan hem dit te bekennen. Moest Max maar een beetje weten van wat er tussen mij en Serge is voorgevallen! Waarom dat is voorgevallen! Gij zoudt wat zien, Heer. Hij zou er vlug korte metten mee maken. Hij weet de weg, hij zit aan de bron. Zijn gazet zou er vol van staan.

Aan de andere kant, ik zit er ook tussen. Als mijn naam wordt beschadigd, beschadigt Max ook zijn aangezicht en dat van mijn zoon. Heer, ik ben ten einde raad. Verlicht mijn pad en toon me de weg om Serge het gras vanonder zijn voeten  te maaien.’t  Liefst zonder dat hij zijn mond over mij opendoet.

Ik weet niet waar ik zou moeten kruipen van schaamte als deze feiten aan andermans oren komen  Serge moet boeten, Heer. Niet op de dag van het laaste oordeel, dat duurt nog veel te lang. Hij is zo sterk als een os, kan wel honderd worden. Neen, zo’n priester mag niet langer vrij rondlopen.

Het is best mogelijk dat hij Adrienne of Justine vroeger ook benaderd en onteerd heeft. Hij is tot alles in staat. Geldwolf en verkrachter. Justine zou zwijgen uit schaamte, Adrienne niet.

Nee, Adrienne durft hij niet aan te pakken, hij is daarvoor te laf. Hij weet dat ze alles uitbazuint. Alleen dwaze en onnozele vrouwen zoals ik, daar kan hij mee sollen. Niet met een gendarme als Adrienne. Excuseer mij, Heer, de telefoon gaat. Het zal  vast en zeker mijn zoon zijn.

Heer, ik beef over gans mijn lichaam. Het was mijn zoon niet. Gij gaat al Uw oren niet geloven, Heer, het was mijn  onteerder. Mijn eerste gedachte was de telefoon toe te smijten. Maar ik heb me kloek gehouden en geluisterd. Hij moet niet weten dat ik schrik heb van hem. Ik krijg al hartkloppingen en vapeurs alleen door zijn stem.

Hij zei dat hij niet wist hoe hij moest beginnen. Ik antwoorde ferm dat hij moest beginnen met het begin. Hij moet geschrokken zijn, want ik schrok ook toen ik mijn eigen stem  hoorde. Zo bazig, Heer! Hadt Gij misschien mijn stembanden in de hand? Als dat zo is, aanvaard mijn opperste dank, O, Heer. Ik weet dat Gij  opnieuw achter mij staat.

Om terug te komen op mijn onteerder: hij wil me zien en spreken. Ik heb hem feestelijk bedankt. Met al de Chinezen, maar niet met deze, riep ik hem toe. Toen begon hij te wenen. Hij kon het niet meer aan. Hij zat tot over de oren in de problemen. De enige, op wie hij alle hoop had gesteld, had hem in de dieperik geduwd. Hij wou me nog een keer apart zien om mij vergiffenis te vragen voor al het onrecht dat hij me had aangedaan.

Hij moest ook aan U, Heer, schuld bekennen en wou boete doen. Hij had me nodig als getuige. Mijn aanwezigheid zou hem ontlasten  van zonden op de dag des oordeels. Pas als dat gebeurd was, kon hij met een geruster gemoed de wereld vaarwel zeggen.

 Ik moet U eerlijk bekennen, Heer, de manier waarop hij zo  sprak, het sloeg in mijn benen en daarom vroeg ik hem:

‘Je bent toch geen zottigheden van plan?’

‘Gerda, engelbewaarder van mij, ik volg de stem van mijn geweten. Als er een mens is, die zich niet schuldig mag voelen door mijn daden, dan ben jij het. Vergeet dat nooit. Jouw ziel en gemoed zullen rust kennen. Bekommer je niet om mij. Je betekent te veel voor mij.”

Geef toe, Heer, dat zoiets prietpraat is. Berouw komt na de zonde. Gij hebt daar toch niks mee te maken, Almachtige? Zoudt Gij Serge echt doen inzien hebben dat hij mijn geloof en onschuld schandalig heeft misbruikt? Hebben mijn gebeden van de laatste dagen en nachten er dan toch iets aan gedaan? 

Wel, Heer, het is best mogelijk! Ik voel ook goed aan dat Gij mij stukken sterker hebt gemaakt. Ik denk dat ik hem aankan. In alle oprechtheid  gezegd, diep in mijn hart tracht ik ernaar om hem het een en het ander betaald te zetten. Op een godvruchtige manier, hoor, Heer. Het zal mij goed doen.

Heb dank, O, Heer

Wordt vervolgd

10 Juni- Dag van de Heilige Margarita, Koningin en Weduwe.

Heer, vergeef mij, dat ik vandaag niet naar de vroegmis ben geweest om U te ontvangen. Ik heb gisterenavond nogal wat meegemaakt met Serge! Ik ben er vast van overtuigd dat door de uitdrijving mijn demonen nu in hem zijn gevaren.

Hij verwijt mij dat ik lieg en ontrouw ben aan God. Als mensen een gelofte aan God doen, moeten ze die nakomen, zegt hij streng. Blijkbaar doe ik dat niet. Ik heb aan U niets beloofd, Heer, alleen aan Serge. Gij kent hem nu ook al een beetje, Heer.

Of het aan U is of aan hem, als het op geld aankomt, is dat één pot nat, zegt hij. En als dat lolleken nog lang blijft duren, kunnen de hemel en alle heiligen voor zijn part vierkant naar de maan lopen. Ik het eerst van al. Heer, dat is nu toch geen taal voor een priester? Om hem te kalmeren zei ik:

‘Toe, Serge, het komt allemaal in orde met de tijd!’

Hij antwoordde dat hij het schijt had aan de tijd. Ik heb dan van mijn hart een steen gemaakt en de grote middelen ingezet. ‘Kom, Serge’ ,zei ik, ‘laat ons een kwartiertje boete doen in de sacristie. Het zal je goed doen. Ik wil Marianne zijn. ’t Is nu toch al een tijdje geleden. Jij mag Max zijn. Kom gauw mee, jongen!’

Hij lachte als vervaarlijk. Zijn lach ging me door merg en been en echode doorheen de lege kerk. Ik hoorde als het ware satan lachen. Zijn onderste prothese viel bijna uit de mond. Hij proestte het uit en het speeksel spoot in mijn gelaat. Ik rook zijn adem. Hij was dronken, Dronken in de kerk! Niet te geloven, Heer! En dan zijn woorden! Heer ge gaat het niet geloven:

‘Jij, Marianne? Onnozele tuit. Marianne heeft borsten waar iedere man van kwijlt  die van jou zijn knielappen. Max, die smeerlap, die heeft pas alles. Die heeft de vrouw, van wie ik droom. Een vrouw, die elke man verandert in een wandelende sproeikop. Een vrouw die me gek maakt en die ik niet kan bezitten. Een vrouw waarin in wil verdrinken, waaraan een man dood gaat. En Max heeft ook geld. Veel, veel geld. Jij durft je te vergelijken met haar? Jij ontpluimde karthuizer. Om jou te neuken, moet een man blind zijn of zoals ik de ogen dichtknijpen. Telkens als ik die droge zuurpruim van jou beroerde, stelde ik mij een jackpot voor. Maar die slak van jou is leeg. Daar rolt niets meer uit. Beloven, altijd maar beloven! Ik heb dringend geld nodig. Heel dringend. Ik heb nog precies drie dagen om te betalen en dan…’

Ik wou weggaan, Serge trok mij bruusk tegen zich aan. Zijn grove hand scheurde mijn blouse open en haalde een borst uit mijn soutien. Het deed pijn. Serge ging mij doen boeten voor al die loze beloften.

Ik trachtte zijn aandacht af te leiden door te zeggen dat de kerdeur niet op slot was en iedereen zo kon binnenkomen. Er kwam geen kat overdag, dus wat zouden ze hier s’ avonds komen zoeken, snauwde hij.

Zijn andere hand ging onder mijn rok. Hij trok mijn kousen en onderbroek met een ruk naar beneden. Zijn zware hand gleed tusen mijn dijen. Ik wou dit niet meer. Dit was vies. Dit was meer dan zonde. God ziet alles, dus Christus zag nu hoe Serge me bewerkte.

Mijn geest verzette zich, mijn lichaam niet. Hij maakte met de vrije hand zijn gulp open.

‘Haal er hem uit, Marianne, nu!’

 Hij spuwde de woorden in mijn gezicht. Ik tastte maar vond niets.

‘Meer naar links, Marianne.’

 Ik vond daar ook niets. Hij bleef snauwen:

‘Naar links, teef, naar links, je bent rechts bezig, Links zeg ik!’

‘ Ja, maar wat is het nu eigenlijk. Links voor jou of links voor mii?. Als jij links zegt is dat van mijn plaats toch rechts, onnozelaar. Haal er hem zelf uit, als je hem nog vindt!’

Hij bleef aan zijn voorbroek friemelen .

‘Pak vast, Marianne!’

‘Waar?’ vroeg ik

‘Hier!’

‘Waar hier?’

‘Speel je ermee of wat?’

 Zijn stem galmde door de kerk.

‘Ik kan er niet mee spelen. Ik zie geen steek. ’t Is hier te donker!’

Hij nam mijn rechterhand en duwde die tegen zijn gulp. Nu voelde ik inderdaad warm vlees. Een heel klein beetje vlees. Formaat van een vlezige dikke duim.

‘Ga je er nu eindelijk aan beginnen, Marianne, alsjeblief?’ prevelde hij .

‘Amaai,, mijn verlosser heeft op korte tijd serieus van zijn pluimen verloren!’

Serge hoorde me niet. Hij lalde, dronken als hij was.

‘Ik begeer je , Marianne, al maanden en maanden. Je maakt mij kapot. Ik wil je god zijn, maar jij ziet me als een sater. Antwoord mij, Marianne, ben ik je god of je sater?

‘Geen van beiden, voor een sater zijt ge veel te klein en voor God veel te zat!’

‘Marianne, omnipotens sempiterne Deus, ik ben dronken, dronken van jou. Maak mijn jongen sterk met je ma…magische vingers. Ascendant ad te, Domine, moge tot U opstijgen, O Heer, mijn krachtige…’

Jij gaat niet opstijgen, schoft, Je blijft aan de grond en als het van mij afhangt voor altijd. Ik heb je door en je pastoortrucs eveneens. Ik nam zijn vlezige duim en de twee bijhorende dikke radijzen goed beet.

‘Ja, Marianne. Verder doen. Zo is het goed’, zeverde hij, de ogen halfdicht.

Ik kneep erin zoals je een druipnatte spons uitknijpt, zette mijn nagels goed in zijn vellen, met volle kracht  en dan een kwartdraai rechts. Serge greep pijnlijk kermend zijn kruis, zeeg op de knieën en lag uitgeteld, zielig-versuft,  ge-etaleerd  voor de altaartrappen.

‘Dit is nog beter, nietwaar,Serge?’

Ik knoopte traagjes mijn jas dicht, nam mijn handtas van de stoel, knielde. Verliet op mijn gemak de kerk en ging naar huis.

Wordt vervolgd

25 Mei – dag van de Heilige Gregorius VII, Paus en Belijder.

Het is vandaag een bijzonder heugelijk dag, Heer, voor de ganse parochie maar vooral voor U. De plannen voor de vernieuwing van de  parochiezaal  zijn eindelijk na twee jaar af. Serge gaat ze in de loop van deze week halen bij de aannemer. Aan de gevel hebben wij alleen de ramen laten vervangen.

Serge vindt dat we niet moeten beginnen met te breken, want dan hebben wij een plan van de architect nodig en een vergunning van de gemeente. Gij weet ook, Heer, als men op de gemeente moet wachten, is onze zaal binnen vier jaar nog niet gereed. Komt daarbij, dat de burgemeester een liberaal is. Serge vreest dat de blauwen zoiets zullen rekken tot in het oneindige.

 Maar de zaal zal mooi worden binnenin. Wij gaan daar veel kunnen organiseren en wij willen tevens een bureel inrichten voor parochiaal dienstbetoon. Serge heeft prachtige ideeën. Maar koken kost geld, dus is alle hulp welkom. Vorige week heb ik een deel van het voorschot van de aannemer helpen mee betalen. Ik had nog een kleine 3000 euro op mijn rekening staan en de dertigste van elke maand krijg ik mijn leefgeld van Max. Daarvan kan ik ook nog 800 euro bijleggen.

Ik heb niet zoveel nodig om te leven. Max blijft de poetsvrouw en de algemen kosten toch betalen. Ik ben erg fier en voldaan, Heer, dat ik hieraan mag meewerken.

Heb dank, O, Heer.

30 mei – Dag van de Heilige Felix I, Paus en Martelaar.

Heden ten dage zijn de mensen toch dikke zelfzuchtigen nietwaar, Heer? Serge is er het hart vanin. Adrienne, Justine en ik ook. De collecte op de gemeente om de kapotte glazen in de grote ramen te vervangen heeft bijna niks opgebracht. De gemeente wil maar voor 1500 euro tussenbeide komen in onze parochiezaal. Serge, de sukkelaar, wou de plannen opgeven. Maar wij hebben ons verzet.

Wij gaan ermee door!

Ik heb eergisteren woorden gehad met mijn zoon omdat ik een deel van mijn geld terugwil en dat zou willen gebruiken, Heer. Hij wou weten waarom ik dat nodig had. Ik heb hem gezegd dat het zijn zaken niet zijn. Vijfduizend euro maar en dan nog voor goede werken. Precies of ik hem daarmee het vel afstroop! Een uur geleden had ik zijn madam aan de telefoon. Die begon ook te razen. Maar ik laat me niet meer doen en zeker niet door haar. Dat is verleden tijd.

Weet Ge wat die snotneus mij voor de voeten wierp, Heer? Of ik er ook ene moest onderhouden zoals Max! Ze vindt het schandalig  dat wij zogezegd met hun vermogen willen gaan lopen. Het geld van mijn ouders, van onze winkel waarin ik jarenlang heb moeten werken, haar vermogen? Het spreekwoord zegt: kleine kinderen kleine kruisen, grote kinderen, grote! Het spreekwoord zegt wel niets over schoondochters, maar die van mij, wel, dat is begot een hakenkruis.

God, Gij, die elke mens verlicht, wilt Gij het hart van die twee in Keerbergen dubbel verlichten?

Heb dank, O, Heer.

2 juni - Dag van  de Heiligen Marcellinus, Petrus en Erasmus, Martelaren.

Heer, ik heb deze nacht Uw Engelen en Aartsengelen  aangeroepen en hun gevraagd om samen met mij en met  de hemelse legerscharen het loflied van Uw heerlijkheid te zingen zodat Gij ons kunt helpen,. Want zelfs in mijn gebeden vind ik geen vertroosting meer.

Mijn zoon wil de vijfduizend euro in schijven uitbetalen. Eelke maand duizend euro, zegt hij, en zijn plaaster wil mijn intresten laten kapitaliseren. Serge rukte zich gisteren bijna de haren uit het hoofd. Ik begreep hem heel goed. Ik had hem dat geld beloofd.

Hij had het nodig als voorschot op de nieuwe toiletten en lavabo’s en een stuk voor de nieuwe vloeren en faïencetegels. Die commercanten zijn echte profiteurs, hoor! Ze weten dat de kerk het moeilijk heeft. Denkt Gij dat ze compassie hebben met Uw Huis? Ze hebben Serge zelfs al wandelen gestuurd, wel beleefd maar toch. Met kerkfabrieken moeten ze veel te lang op hun geld wachten zeggen ze. Maar de kerkfabriek heeft niets te maken met onze zaal. In feite is dat privé.

Ik heb, in afwachting van de stortingen door mijn zoon en mijn huishoudgeld, de kleinste zilveren monstrans en een gebedenboek uit de XVIIe eeuw aan Serge gegeven. Hij kent op de Zavel mensen die onder antiek doen. Doch hij weet niet of het voldoende zal opbrengen.

Hemelse Geesten, verenig U met mij in gebed om de God van alle Barmhartigheid te vereren, opdat hij de mensen op de Zavel goed laat doen, zodat Serge zijn voorschotten kan betalen.

Vooraleer ik het vergeet, Serge heeft mij verteld over de goddelijke ingeving, die hij heeft ontvangen tijdens zijn brevieren. Hoe kan ik U danken, O mijn Heer, voor deze grote eer door Uw weldaad. Ik heb Serge beloofd dat ik een heel bijzondere koperen plaat zal laten maken. Maar Serge heeft dit geweigerd. Hij wil daar zelf voor zorgen bij een Antwerpse graveur, die hij goed kent. Het zal een grote plaat worden, heeft hij gezegd: Feestzaal Gerda Vanbesien, weldoenster van parochiale werken.

Heb dank, O, Heer om mij aldus te vereeuwigen voor mijn bescheiden bijdrage.


Wordt vervolgd

 4 juni - Dag van de Heilige Franciscus Caracciolo, Belijder.

Heer, aanhoor toch mijn smeekbeden en tracht Serge te helpen. Op de Zavel hebben ze zijn aanbod geweigerd omdat hij niet kon zeggen waar die antiek precies vandaan komt. Niemand weet dat! Dat zijn bijna allemaal giften die mijn tantenonnekens ontvangen hebben voor hun goede werken bij alleenstaande ouderen van dagen. Dat is jaren geleden. Er stond daar toen geen naam op.

Op de Zavel zien ze ook dat hij een priester in nood is, want anders doet een mens zo’n mooie stukken niet van de hand. Ze wilden wel iets arrangeren maar dan tegen minder dan de helft van de geschatte waarde. Dat gaat toch niet op, Heer.

Ik heb Serge daarom voorgesteld om samen te gaan. Als het moet ga ik alleen binnen, terwijl hij buiten wacht. Het is waar wat Serge zegt. Het kleinste kind ziet dat ik een dame van stand ben. Zo iemand doet alleen kostbare voorwerpen van de hand in uiterste gevallen van nood. Die handelaars hebben dat meteen ook door. Serge wil me dit echter niet aandoen. Een Gerda Vanbesien gaat niet op bedeltocht voor een parochiezaal, zegt hij. Nee, nee, hij gaat, op hoop van zege, trachten ergens in de streek van Brasschaat kopers te vinden. Inmiddels zal ik  bidden en voor hem duimen.

En, Heer, ik heb opnieuw woorden gehad met mijn zoon. Het geld van Max betaalt hij uit in schijven en dat van mij blijft maar aanmodderen. Serge zegt dat dit een schande is. Hij viel bijna achterover toen hij hoorde van de miljoenen van Max. Hij is ervan overtuigd dat hij dit allemaal aan die vrouw zal geven. Maar wat kan ik daartegen doen?  Serge werd kwaad. Hij vindt dat ik voorrang heb op die Marianne.

Hij heeft gelijk want ik ben de wettelijke vrouw en zij maar een minnares. Maar ik durf aan Max geen geld te vragen. Dat was niet de afspraak. Elk het zijne. Serge had nochtans een geweldig idee. Hij zou met dat geld zijn glasramen laten maken. Hij kende in Aalst een hoogst artistieke kunstglazenier. Die heeft de glasramen in de kerk van Beveren-Waas ontworpen. Als het past gaan wij daar een kijkje nemen. Het is wel naar de moderne kant maar ’t schijn iets enigs te zijn. Die meneer heeft ook in kathedralen de antieke glazen hersteld en bijgewerkt.

Serge was van plan hem te vragen mijn gezicht te laten afbeelden in de vijf Mariafiguren. Niet volledig mijn gelaat, maar de grote trekken. Ik weende toen ik dat voorstel hoorde. Als mijn zoon nog veel van zijn theater maakt, eis ik al mijn geld op, zoals Max. Dan kan Serge het voor mij beheren en wij zullen er beiden goed gebruik van maken. Niet zoals die duivelin van een Pat het wenst, maar zoals Gij, Almachtige, het wil.

Heer, mijn God, aanhoor mijn smeken en breng mijn zoon op andere gedachten, zodat mijn nageslacht, als dat er ooit komt, mij kan aanschouwen in het huis waar ik altijd het liefste was: in Uw Kerk.

Heb dank, O, Heer.


Wordt vervolgd