Wat een geraffineerd schepseltje toch en dan de manier waarop zij theatraal haar jasje uittrok om haar charmante leugen te bevestigen! Te drukkend hier? Met een airco die op maximum draaide? Fris was het, eerder kil. Alleen het personeel liep er verhit bij. Zelfs de giechelkonten hadden een vestje of sjal over de schouders.

Hij was haar dankbaar voor dat naïeve leugentje. Stel dat zij gevraagd had wat er loos was. Wat dan, meester in creatief denken en schrijven, maar archislecht wanneer het om een aanvaardbare uitvlucht gaat.

Zo terug bleek een méér dan rekbaar begrip voor haar. Ze bleef maar weg. Max twijfelde. Zou hij haar tegemoet gaan? Liever niet. Marianne leek hem een creatuurtje van wie je niet met zekerheid kan zeggen wanneer, hoe en waar het zou opdagen. Hij ging op de toppen van de tenen staan.

‘Zal ik je even omhoog tillen, Max?’ grijnsde Gerard, personeelchef van de groep.

‘Kijk eens aan, prachtig jasje. Escada, beslist Escada en dat parfum. Weet je wat La Monroe er ooit over zei? The only thing I wear in bed is Channel Cinq en de avond is nog jong, vriend. Tot overmorgen zeker?’

Hij kneep Max in de arm, knipoogde samenzweerderig en grijnsde opnieuw. Die zelfingenomen kwal, de overjarige gazettendekhengst! Geen zinnig mens begreep waarom de uitgeverij zo’n hufter in dienst nam, laat staan bleef houden! Er circuleerden geruchten over hem en Simonne, doch geruchten zijn in elk groot bedrijf schering en inslag. Wie weet, misschien kwam hij nu aan de beurt door dat jasje en die handtas. So what! Verdorie, waar blijft ze

------

Max vond zichzelf voor pispaal staan. Hij rekte zich opnieuw, keek rond en zag dat prachtig glanzend blauwzwart haar. Nonchalant langzaam liep hij op haar toe.

Ze was omringd door drie bijzonder knappe mannen, dertigers, eerder meridionale types in driedelig maatpak. Tiens, dat hij hen niet eerder had opgemerkt. Max observeerde haar fronsend. Ze ratelde onafgebroken, gesticuleerde met de handen. Vuur in de ogen, schouders en borsten accentueerden nog feillozer haar lichaamstaal. Zo te zien genoten de dertigers en hoe!

Hij vond haar tè bewust koketteren. Dit was op het randje van het flirten af, puur opzwepen, met liefst drie mannen tegelijkertijd. Toen pas merkte hij een plomp, oud heertje op. Marianne toornde boven hem uit. Hij leek wel het voorwerp van al haar aandacht, het doelwit van haar bodylanguage.

Wat moet een vrouw zoals zij met dat gedrocht? Haar plagerig lachje bracht hem en de dertigers aan het gieren. Hier en daar keken mensen op. De dwerg staarde haar echt dweperig aan, gulzig zelfs.

Nog even en het kwijl loopt uit zijn mond, dacht Max. Ze zet die ouwe geilaard aan tot hoerige gedachten.

Hij ontdekte een andere Marianne. Hij stond perplex, was echt geshockeerd. Dit dametje was duidelijk niet aan haar proefstuk. Idioot, idioot die hij was. Amper een kwartier geleden had hij zich licht, zelfs merkwaardig prettig gevoeld. Een verademing na die sombere weken. Hij had geneuried, bijna luidop gezongen. De pijn uit zijn lichaam geperst, verlangend, ja, om dat prachtige mensenkind terug te zien. Tuurlijk had haar nabijheid hem die kolieken bezorgd. Wat anders?

Hij hoorde de maffioso en zijn acolieten bulderen. Marianne wiebelde bevallig met dat prachtige kontje van haar. En maar katoen geven! Ze greep zowaar de kweilende bulldog vast en maakte enkele danspasjes met hem. Hij gaf haar onmiddellijk hoffelijk door aan één van zijn dertigers.

Salsa. Zij dansten godgebetert een salsa! En hoe! De dertiger kleefde zijn gespierd lichaam aan het hare. Streelde haar schouders, boetseerde, opgezweept door de muziek, de lijn van haar lichaam met zijn handen.

 En zij wreef wulps een perfect gebruind been tegen het zijne. Omstanders klapten ritmisch in de handen. Toegegeven, een schitterend koppel. Tja, hij zuiders met zonovergoten temperament en zij, alles behalve sanseveria! Zie haar genieten als stralend middelpunt van de belangstelling!

‘ That’s it’, zei Max.

Hij wrong zich tussen de kijklustigen door en tikte Marianne op de schouder.

 ‘Moet weg, taxi wacht’, sprak hij sec. Zij keek hem echt verbaasd aan, vertraagde het dansritme en wou beslist iets opwerpen. Doch de dertiger sleurde haar extatisch glimlachend mee in de zoveelste sensuele salsadraaikolk of hoe ze dat gemanoeuvreer ook mogen noemen. Max hing haar jasje op de schouder van de ouwe.

‘Kapstok, oké’, beet hij en verdween.

In de lounge werd hij tegengehouden door de portier.

‘Excusez-moi,  monsieur, madame vous fait signe.’

‘Max, hé Max, je vergeet iets.’

Die stem en voor het eerst zijn naam door die stem. Tergend langzaam draaide hij zich om en daar stond ze. Marianne zei eerst niets. Alleen haar wijsvinger wees naar zijn hand en het tasje. Zij nam het rustig aan en begon dan wat nerveus:

‘Taxi, Max? Mijn wagen staat vlakbij. Kan ik je een lift geven? ’t Is maar een ommetje voor mij, allez, amper tien minuten en op dit uur misschien zes. De taxistandplaats is …’

‘Neen, hoeft niet.’

‘Max, please!’

Zij plantte zich pal voor zijn neus en vouwde haar handen in gebed, vervolledigde het plaatje met een Bardot- pruillipje en ratelde door:

‘Allez toe, als compensatie voor de gemiste toast. Eigenlijk heb jij het laten afweten bij de eerste keer en voor de tweede keer beken ik schuld. Belangrijke prospects, die Grieken. Ze bezitten…’

‘Waar staat de wagen?’ Zijn stem klonk koel professioneel.

‘Verderop, een eindje de Broekstraat in.’


Wordt vervolgd

‘Hallo, meneer Cijnens, leuke party, leuk blad, alvast succes, hoor’. Stereotiepe woorden, maar wat een stem! Ook dat nog, kreunde Max binnenin. Een harp, leek het hem, meesterlijk bespeeld; neen, veeleer Chopin, ja Chopin’s Ballade nr.1 in G mineur Opus 23. Bevallig, lieflijk, monter, aangenaam ontspannend en bijzonder onderhoudend. Haar lichaam, haar stem, gans haar verschijning, niet het geniaal grandioze, maar een uiterst verfijnd in elkaar vloeiend geheel.

Max kreeg het benauwd. Dit loopt mis, dacht hij, misschien zelfs goed mis. Zweet parelde tegen zijn halsboord. De stress, de strijd, de wekenlange hoogoplopende ruzies met Simonne en haar pippo’s, die zenuwslopende onrust bij zijn team, dat wreekt zich hoe dan ook. En nu die vrouw, een vrouw die Chopin en Shamoshko platwalste. Die gevoelsgeladenheid en gewaarwordingen die zij opwekte in zijn onderlichaam, zijn zwakke plek: zijn endeldarm.

Max vloekte binnensmonds. Hij herkende al te goed de afschuwelijke voortekens: aanhoudende vreselijke krampen, en dat onmiskenbaar rotelend geluid binnenin. Zou zij het ook horen, vroeg hij zich kleintjes af.

Hij moest weg vooraleer hij zich onsterfelijk belachelijk maakte. Weg, weg! Uitgerekend toen wenkte zij de ober, nam twee coupes van het dienblad, reikte hem een glas aan.

 ‘Zullen we samen toasten op het blad en, waarom niet, ook op onze ontmoeting, meneer Cijnens?’ vroeg zij vrijpostig en uitdagend. Opnieuw die melodieuze stem!

‘Sorry, sorry’, stamelde hij, duwde de champagne terug in haar hand en baande zich haastig en met dichtgeknepen billen een weg tussen de menigte.

Max haalde nipt de men’s room. De winderige salvo’s vlogen in het rond. Verdorie toch, hoe bestaat het. Zo lang geleden en uitgerekend nu!

Hij besefte pas dat hij luidop sprak door een beleefd waarschuwend gekuch achter een van de deuren. Max bleef zitten tot de salvo’s afnamen en de pijn uit zijn lichaam gleed. Die verdomde borborygmi! Beslist te veel ijsgekoelde troep gedronken en dan die charade hier. Hij verdrong de tweede optie: die jonge vrouw en alles wat zij uitstraalde. Te gek om los te lopen.

Een ontmoeting van hoelang? Amper enkele minuten. Een gesprek van hooguit twee zinnen. Heel even haar hand vastgehouden. Komaan zeg! Doch die sprankelende melodieuze stem, dat zweempje zwoel, prikkelend parfum bij elke beweging, de gracieuze manier waarop zij hem met haar persmap koelte toewaaide net vóór zijn spectaculaire afgang.

Max waste zoals altijd, dit in tegenstelling tot het merendeel van zijn seksegenoten, zorgvuldig de handen, inspecteerde zijn uiterlijk in de spiegel, dasje zat goed, het haar viel mee, de ogen ietwat vermoeid. Dju, die baardstoppels. Hoe laat was het? Kwart voor acht? Even paniek, zijn wagen bij de garagist, rats vergeten! Dan maar een taxi straks.

 Hij keerde terug naar het atrium. Zijn ogen zochten instinctief Marianne. Hij stak heel bescheiden even de hand op. Zij knikte en lipte ‘Ik kom’. Tenminste, hij veronderstelde dat, neen hij hoopte het.

Ze verliet lachend wuivend haar gezelschap en kwam naar hem toe. Wat een charme, wat een charme, dacht hij vertederd. Niet zijn hart bonsde sneller, bij hem zongen de hersenen: een aria uit South Pacific, “Some enchanted evening, you may see a stranger across the crowded room”.

‘Beter, meneer Cijnens? Jawel, stukken beter zo te zien. Niet langer pips, hé? Eerlijk gezegd, ook ik vind het hier te drukkend en ik ben pas rond zessen gearriveerd. U, al uren neem ik aan? Tja, noblesse oblige! O ja, die uitgestelde toast! Zullen we? Nu? Even kijken wat ik voor ons kan vinden. Ben zo terug Dit keer geen sorry, sorry!’

Prompt duwde ze haar jasje en handtas in zijn handen. En fladderde weg.


Wordt vervolgd

Tot nu toe had hij slechts een vijftal mannen in driedelig maatpak opgemerkt. Net “fossielen” in dit snobwereldje, hij was er één van. Zij paradeerden in charmant gezelschap, hij kankerde alleen.

‘Max, Max, cher ami’.

Een verroeste stem, het gerinkel van armbanden, een schorre, doorrookte, geforceerde lach en een rochelige hoestbui, dat kon alleen Marietta zijn. Max draaide zich richting stem.

Zij kwam op hem af, afgewaggeld eigenlijk. Ach, la veuve joyeuse en haar Veuve Cliquot Brut. Goeie ouwe Marietta! De jaren hadden wel vat op haar lichaam, niet op haar garderobe. Channel all the way, begon aan de oren eindigde aan de tenen.

Marietta, de rechterhand in de hoogte met haar onafscheidelijke cigarillo in het even onafscheidelijke goudzwarte kokertje, was nog zo’n vijftien voetstappen van hem verwijderd. Het zou op z’n minst nog  enkele minuten duren vooraleer zij zich zou vastklampen aan zijn armen en haar onderkaak aanbieden voor een net-niet zoen.

Nog zo’n fossiel, dacht Max en genoot van haar mimiek en aanpak. Zo kende hij haar al jaren. Ze deed perfect wat het agentschap van haar als medebeheerder verwachtte, haar corebusiness: recepties aflopen, handjes geven, kushandjes werpen, kaaksbeen aanbieden, gezien worden en weetjes vergaren. Scherpe nagels priemden bijna door zijn jas en overhemd, kin naar boven, de weeïge geur van een overdosis Nr. 5 en de cigarillo te dicht bij zijn slapen.

‘Alors, cher ami, ça va?’

Max gaf geen antwoord, hoefde niet. Marietta verwachtte nooit enig antwoord, iets wat hij bijzonder apprecieerde. Bij Marietta kreeg je daar trouwens niet de tijd voor. De cigarillo ging meteen de hoogte in, de gouden armbanden rinkelden, hét Marietta-signaal dat ze meteen wou doorfladderen naar een andere cher ami. Alleen dit keer niet.

‘Marianne, chère enfant, viens donc! Ah, la voilà, Max, je te présente Marianne Dries, elle s’occupe…’

Max hoorde nog vaag iets over administratie en audio-visueel in het agentschap. Een hand werd hem aangeboden, een frêle, goedverzorgde hand, om de pols een ragfijn gouden kettinkje. Max keek op en zag DE vrouw. Adembenemend. Niet de klassieke schoonheid in al haar perfectie, maar een jonge klassedame. Slank, verzorgd en bijzonder smaakvol gekleed. Weelderig blauwzwart haar. Flitsende groene ogen. Heerlijk sensuele lippen.

 Alles bij elkaar, zoals hij een tijdje later ondervond, een charmant-brutaal, zelfverzekerd en onweerstaanbaar verleidelijk schepseltje, dat hem terzelfdertijd wat verschrikt afstootte en onzeglijk tergend aantrok.


Wordt vervolgd

  Pot

+ Pot

+ Patat

EXQUIZA wordt de winnaar!

Natuurlijk gaan de twee jonge meiden de wedstrijd winnen. De kaarten liggen al lang in hun voordeel. Televoting bepaalt. Televoting dat is de kijker, de honderduizenden die vanavond met een zakje chips, pindanootjes en pils uitzonderlijk niet in hun zetel luieren, doch  tot de laatste seconde aan het vingeren gaan.

“Kom op mensen, drukken, drukken! Laat komen jullie sms-jes want jullie bepalen. De winnaar hangt van jullie mobieltjes af”.

Het meisje met de pepermolen kent haar vak. Zij is niet aan haar proefstuk toe. Een opjutster van jewelste professioneel en privé, maar toegegeven, heel charmant.

VTM kleurt niet alleen onze dagen. VTM daagt meer dan ooit uit. Zet ons provinciegewijs tegen elkaar op. Kanakna, het productiehuis, heeft met “Mijn Restaurant” een serieuze hoofdvogel afgeschoten, een kijkcijferkanon hors classe en…gefundenrs Fressen voor de zender, aanverwante krant en magazines. Die mediagoeroe’s  weten verdomd goed hoe de kijkerssnaren te bespelen. Dat uitgerekend die meiden geselecteerd werden heeft niets te maken met het feit dat je op tweehonderd manieren een patat weet op te dienen, maar alles met hun geaardheid. Vervang de meiden door twee homo’s, een flamboyant nichterig geval in de zaal en een ruige gast achter het fornuis, daar hebben wij toch niets aan?. Vlaanderen is al jaren vertrouwd met de janettenkeuken. Maar twee vrouwen, die tussendoor elkaar een tong draaien of bij het kontje pakken, die hun hetero hulpje jennen en ten behoeve van hun clientèle als prijsstier verloten…dat is ander eten! En vanavond na het binnenhalen van de prijs, als kers op de taart een… huwelijksaanzoek! Vlaanderen valt van ontroering in katzwijm en de holibi-scène juicht. Wedden dat de patriarchale uitlatingen van ene Bart de Wever een historische dreun krijgen? Maar goed ook want zoals eerder geschreven de derde emancipatiegolf komt eraan, alle baten helpen. De pot op met die onruststoker en zijn archaïsche klokkentorenmentaliteit!

Ja, de twee Barbiepotjes zijn geboren winnaars. De “culinaire” genoegens aldaar zijn niet bepaald aan mij besteed, het zijn de meiden die het hem doen. Er zit schwung. Het zijn lefgozers. Ambiance troef en daar gaat het hun bij hun publiek om, ambiance à volonté en Limburgse gezelligheid. Zelfs indien moeder en zoon Leuven het via de beroepsjury zouden halen, ze hebben geen schijn van kans om een dergelijke zaak te runnen. Hoe La Mama ook haar “devoren” doet, het mens heeft hèt niet en zal het nooit hebben. Een moeder Theresa figuur zet je niet in een zaal waar getipt wordt op de betere clientèle. Dat zet je in de refter van een of ander klooster.

Ja, Titi en huisgenoot hebben enkele afleveringen gevolgd, aanvankelijk op verzoek van een kennis – leraar aan een kokschool- en nadien echt voor de lol. De man in kwestie heeft een montage gemaakt van de bloopers als studiemateriaal, hilarisch tot en met en zeer gegeerd door de studenten.

Alles behalve hilarisch, zelfs afgrijselijk voor ons is de “verbouwing” van “ De Barbarie” tot “Matizze”. Waarom chef Caraels er na anderhalf decennium de brui  aangeeft hoeven wij niet te weten, doch de misdadigers die er aan de slag zijn gegaan verdienen de dood met de kogel. Een van de prachtigste eettempels van ’ t Stad gewoon kapot gemaakt. Weg zilverkasten, weg kroonluchters, weg savoir-faire. De huisspecialiteit “ Barbarie met acaciahoning”, net engeltjes die je tong en gehemelte strelen…

Wat de would-be uitbaters trendy noemen is voor mij gewoon modernistisch verval, zoiets als De Colvenier ombouwen tot een Mac Donalds.

Rond  zevenen open ik “mijn restaurant”: kabeljauwhaasjes op vel gebraden op een bedje van groene linzen, jonge wortelen en mini spekjes, krokant koekje van puree afgewerkt met saus op basis van een oude Lussac en als dessert een tipje Savoietaart, het overgrote deel heeft ons ventje al mee.

Max verdroomde in herinneringen…

Ruim vier jaar waren zij samen. Het leek of het pas gisteren was. Als er één cliché is dat zijn recht van bestaan mag opeisen dan is het dit. Max mocht er niet aan denken hoe het hem zonder haar zou vergaan zijn.

Zij wandelde zijn leven binnen en de drenkeling, die hij toen was, greep haar als een reddingsboei.

Bestaat er finaal toch zoiets als lotsbestemming? Een opper-iets dat mensen op de meest cruciale levensfase samenbrengt? Stom toeval dan? In zijn euforie na hun eerste ontmoetingen had hij heel, heel even maar, met de gedachte gespeeld de freelance-astrololoog van “De Klapper” hierover voorzichtig te polsen. Dom natuurlijk. Een hoofdredacteur kan dit niet maken, temeer omdat hij zich in de loop van de jaren vaak smalend had uitgelaten over dat sterrenbeeldengedoe met al die huizen, graden en de ganse santenboetiek. Dan die hilarische taferelen opgevoerd door zijn redacteurs bij de selectie van de lezersbrieven hieromtrent. De huizen rond Venus, Mars en Pluto bleven het immers goed doen bij de Vlaamse stieren en maagden. Zo goed zelfs dat de twee kolommen van “De Klapper” nu, na de facelift, uitgebreid werden tot liefst één pagina.

Facelift, restyling! Die zeveraars van marketeers toch! “De Klapper” was amper vijftien en had al twee verjongingskuren ondergaan

 ‘Oubollig’ orakelden de wizz-kids van de groep.

‘ Max, dat magazine van jou, sorry to say, ouwe troep. Jezus man, alleen de naam al.’

‘In oude ketels wordt nog altijd de beste soep gekookt’, repliceerde Max bitsig. Hij verwees naar de laatste CIM cijfers: 135.000 gecontroleerde exemplaren, naar hun verkoopstatistieken, naar de advertentiebudgetten in portefeuille, naar zijn reeds afgeslankte, doch goeddraaiende hechte redactie, naar zijn abonnees en zijn stevig opgebouwde netwerken in tal van milieu’s.

Hij herinnerde Simonne, in een vorig leven marketingmanager van de uitgeverij, aan de stuipen die ze kreeg bij de gevreesde fenomenale groei van televisiereclame. Toen werd van zijn weekblad méér dan dankbaar gebruik gemaakt om de persen draaiende te houden en de technische werkloosheid enigermate te beperken. Had “De Klapper”, samen met de populaire krant van de groep, haar niet uit de stront getrokken toen bleek dat haar nieuwe producten quasi  een voor een stilzwijgend uit de markt werden gehaald?

Een geluk meiske, dat de familie-aandelen je aanzien gered hebben. Welk normaal gerund bedrijf zou die windeieren van jou en je yups hebben geduld ? Simonne gaf geen krimp. Ze liet Max uitrazen.  ’t Was allemaal boter aan de galg, wist hij. Hij besefte dat hij verloren had. Het verdict was gevallen. Zijn “De Klapper” was nostalgie. De laptopbrigade had gebaard: “JOOL’S”.

Hun lichtgewicht werd vandaag boven de doopvont gehouden. Het had niet één, doch liefst drie G-spots: glossy, glamour en glitter. Instant bevrediging van de geslaagde druk-druk singles en tweeverdieners, met of zonder 1,75 kinderen. Een illusiewereld waarmee de mens voor gek wordt gezet

Het atrium van het Brusselse Radisson-SAS hotel was tsjokvol. Simonne, dat gefacelifte kreng, begaf zich als een vorstin onder haar gasten. In de hand een glas champagne, in haar kielzog haar flemerige, verwijfde woordvoerder-secretaris en het pas geïnstalleerde marketing-wonder, de zoveelste erfenis na de zoveelste bedrijfsovername.

Voor Max geen champagne. Water, plat water en ijskoud om het brandend maagzuur te bedwingen. Hij ontweek wie hij ontwijken kon. Drie grote videoschermen brachten wat soelaas, hielpen de tijd doden. De spraakmakende interviews van “Jool’s”, peinsde Max,. Een gewezen Gouden Schoen in pooierskledij en de goudblonde Afrikaanse middenvelder van Club in thalassotherapie, geflankeerd door twee blanke halfnaakte grietjes. Vooruit, vinden ze het doel niet, dan toch de weg naar de goudkranen. Op het andere scherm volgden een fluorroze en grasgroen bankstel elkaar in flikkertempo op. Design!?

‘Chef, daar mag een mens toch niet te lang naar kijken en zeker niet op zitten’.

‘Dat, Fred, heet visueel prikkelende reclame en met dat materiaal mag jij voortaan op de lay-out naar hartelust jongleren’.

 Fred, ex-“De Klapper”, kruiste beide armen boven het beginnend hangbuikje. Zijn vlezige onderlip krulde afkeurend.

‘Afwachten, chef, afwachten. Bon, ze zullen wel weten wat ze doen, maar Düren is een schone stad, zegt het spreekwoord.’

‘Komaan, Fredje, zo zwaar moet je er ook niet aan tillen.’

 Max ondersteunde zijn woorden met een schouderklopje.

‘Ik heb mijn twijfels, chef, serieus, hoor’.

‘Hoezo twijfels?’

‘Ze hebben geen waspoeders, tiens. Geen Dreft, geen Dixan en zeker geen Omo en  wasverzachters. Ik versta dat niet. Wij zaten er vol van. Allez, chef, ge weet toch wat voor toeren wij soms moesten uithalen om al die waspoeders niet te dicht bij elkaar te zetten. Geef toe, ge hebt er ook soms op gevloekt. En dan verleden jaar, heb ik van die van hierboven onder mijn jezuïeten gekregen! Chef, dat was mijn beste dag niet, hoor. Miljaar. Weet ge wat die pekelteef mij toen verweet? Iets van geen waspoeders geen weekblad. Allez, ’t kwam erop neer ofwel Omo ofwel den dop. En nu, chef, nu zitten wij met de helft méér volk, maar zonder Omo. Zie, dat versta ik niet. Pas op, ik ben niet alleen, hé. Dat moet ze mij nu eens uitleggen. Jaren kon het blad niet zonder en nu mag, wat zeg ik, nu moèt het zonder.’

‘Zonder wat, Fred?’

‘Zonder Omo godomme! Neen, chef, ik heb er geen goed oog in. Een geluk dat gij er nog zijt. Iedereen zegt dat. Gij zijt  een chique type, geen gemakkelijke, dat wel. Maar uw hart zit op de juiste plaats. Dat kan van die van hierboven met haar jannet niet gezegd worden!’

‘Woordvoerder, Fredje, spin doctor eigenlijk’ .

‘’t Blijft al gelijk, chance dat haar vader vóór haar geboren is. Zo’n vedetten in een bedrijf, dat is de ondergang van de werkman! Geld bonjourt ge niet buiten, dat verplaatst ge. Zo simpel is ’t. Chef, ik ga zien of er nog ergens een pint te krijgen is. Anders salut en de kost.’

Opnieuw alleen. Vreemd, ooit kende Max haast iedereen op zo’n party en nu, met uitzondering van eigen personeel, haast niemand. De achtergrondmuziek werd harder. Metaalachtige, krassende geluiden. De gasten rumoeriger. Mobieltjes gingen van de zakken en handtassen naar de oren, werden gewisseld en de berichtjes op gekraai onthaald.

 Waren deze lui de gesofistikeerde media-accounts en hun precieuze high-class adverteerders? Die giechelkonten met uitgerafelde en gescheurde jeans? Die gebruinde, geparfumeerde hanglummels met gegeleerde haarpieken, die graatmagere designfalsetjes met geëpileerde wenkbrauwen?

 Jonge vrouwen, bijna nog schoolmeisjes, blootsvoets, de teennagels blauw en zwart gelakt, gewikkeld in verfomfaaide lange rokken, splitten vooraan, achteraan, opzij en daarover hesjes en jakjes en gedrapeerde lappen stof. Laagjesmensen. Eenvormigheid troef. Was dit het potentieel waarop “Jool’s” joeg? Hij pezen voor dit zooitje? No way! Nog vier jaar en geen dag langer.

Wordt vervolgd

LENTE 2008

Werk in de tuin, confituren voor twee gezinnen en enkele vrienden,  pakken krantenknipsels klasseren, diepvriezer vullen met seizoengroenten, ons terras heeft een likje verf nodig om te zwijgen van de kelder, fotoalbums dienen absoluut bijgewerkt, alle pvc-ramen wachten op hun jaarlijkse intensieve opknapbeurt, zomerkledij opstrijken, meneer heeft buiten mijn weten om voor enkele concerten gereserveerd, dochter en schoonzoon zien af van hun jaarlijkse reisje dus rekent ventje op zijn oudjes om de komende twee maanden verlof voor hem op te leuken, liefst samen met zijn vrienden etc… etc… Dit alles, liever lezers, om jullie erover in te lichten dat iets zal te lijden hebben onder deze activiteiten: mijn blogje.

Of ik dacht dat jullie hierdoor moord en brand gaan schreeuwen, bijlange niet. Zoveel lezers heb ik echt niet, niet langer. De meesten hebben al maanden geleden afgehaakt. Titi en haar streken kunnen best gemist worden, want soms onverenigbaar met de normen en waarden van braaf Vlaanderen. Uitgerekend die streekgebonden normen en waarden, de Vlaamse geplogenheden heb ik in een verhaal gegoten. Een roman is het niet, noem het een blog-novella, met alle kruidige ingrediënten vandien : driehoeksverhouding, betuttelende geestelijkheid, hebzuchtige volwassen kinderen, gladjanussen in de uitgeverswereld, passie en seks, een behoorlijke portie zelfs. Zal ik eraan beginnen ? Ja ? Here we go !

Wellustelingen

Lente 2005

« A faire pâlir tous les Marquis de Sade

A faire rougir les putains de la rade

A faire crier grâce à tous les échos

A faire trembler les murs de Jéricho

Je vais t’aimer »

(M. Sardou – Thibaut/Revaux))

Loom en voldaan lagen ze in bed. Uitgeteld van nazinderende lust. Hun bleke naaktheid glinsterde van de zweterige en zurige geur van lichaamsvochten. Ze hadden alweer zo verdomd zalig gevrijd. Kreunend, hijgend, briesend en soms huilend als wild parende dieren, die een laatste offer aan zichzelf willen brengen en dat besef ondergaan als een herrijzenis.

Marianne en Max zwegen al een hele poos. Net of dat totaal opgaan in elkaar, die dubbele ontlading, die bijna pijnlijk intense bevrediging, alle gedachten en gevoelens hadden verlamd. Zo was het al jaren tussen hen. Week na week. Iedere woensdagnamiddag, soms ’s vrijdags, in dat afgelegen rustiek villa-hotelletje, waar de oudere, stijlvolle eigenares méér dan een complice was geworden.

‘Don’t touch me, nu nog niet’, had Marianne sloom gefluisterd toen ze van hem was afgegleden, helemaal van de kaart, beverig bevangen van de kloppende stroom adrenaline, die haar als het ware van de haarwortels tot de tenen elektriseerde.

Max voelde zich opnieuw in haar en ervoer dat waanzinnig genot alsof haar heftig krijsende passie hem de huid afstroopte. Alsof hij in haar zuignappen verdronk. Hij stopte. Bij een vrouw als Marianne geen zelfzucht. Alsof ze een harmonieuze eenheid vormden, werd zij opnieuw bovendeel van hem. Hij likte haar tot zij hem bevrijd ondersproeide en hij even later in haar opnieuw levend stierf .

« A se croire mort et  refaire l’amour encore, je vais t’aimer »,  haar ogen zongen Sardou.


Wordt vervolgd

Pfoeh..die jaarlijkse zelfkwelling

Kleerkasteninhoudcontrole. Ik kijk er meer en meer echt tegen op. Het werk an sich stoort me niet, wel de beslissingen:“ Wat kan nog en wat kan niet langer?”. Met andere woorden “Waarmee zie ik er nog plus minus convenabel uit deze zomer?”.

“Met alles” beweert hij enthousiast. Nu indien ik één iemands oordeel over mijn  zomerse outfit met vijf kilo zout neem, dan mio marito, mijn brildragende, onrealistische en steeds overdrijvende trooster. Een geluk, de mode kan mij vierkant gestolen worden. De Hollandse ketens verdienen aan mij geen eurocent. Geef mij maar de betere boetieks, liever nog een vakkundige naaister. Ja, ik ben en blijf een ijdeltuit en neen ik spendeer jaarlijks geen hopen geld aan mijn garderobe. Meer nog, ik draag nog steeds enkele fijne spulletjes van vijf, tien, zelfs vijftien jaar geleden: een zoom wordt in- of uitgelegd, een schoudervulling aangepast, een neepje verwijderd of aangebracht. Sporadisch komt er nu en dan een nieuw hebbedingetje of accessoire bij, maar uitsluitend combineerbaar met de rest en vooral toon-in-toon. Het gekke is dat kennissen hoogst verwonderd staan wanneer ik als bewijs oude foto’s toon. L’histoire se répète wordt gezegd, wel mode evenzeer. Probleem is natuurlijk alles opbergbaar te maken en vooral naarmate je als vrouw de zestig overschrijdt, te weten kan dit nog of kan het echt niet meer!

Het gewicht speelt mij geen parten, de kilo’s blijven stabiel zonder noemenswaardig dieet,vergt wel een flinke dosis discipline om aan bepaalde culinaire verleidingen te weerstaan. Maar het is de rest verdorie! Mijn vel! Ik heb niet langer een perzikhuidje, doch een vel. Wat doet zo’n vel? Dat begint te hangen, dat zakt, dat wiebelt, dat zwaddert, dat trekt plooien enfin de rek raakt eruit. Tot overmaat van ramp ontwaar ik een drietal lichte aanzetjes tot verkleuring. Lentigo of zonnevlekken, zei de dermatoloog, een verzachtende naam voor ouderdomsvlekken. Een normaal wezen krijgt die voornamelijk op de lichaamsdelen die blootgesteld zijn aan de zon. Ik niet. Trouwens ik verdraag geen zon en dat ik niet mainstream ben is al lang een vaststaand feit. Ik krijg ze op delen die alleen blootgesteld zijn aan de ogen van intimi, in feite alleen mijn huisarts, mijn andere en enige intimus merkt ze niet, nog niet.

Lees ik dan een tijdje terug een lofzang op de armen “ want zij zullen het koninkrijk Gods makkelijker binnenkomen dan de armen van geest” schrijft de columnist. Opgelet hij, de man, heeft het over armen in de betekenis van ledematen. Over armen die optillen, omhelzen, beschermen en ontvangen. Over armen van mollige vrouwen kneedbaar als briochedeeg, over armen van tienermeisjes, dun en spichtig als uitschietende takjes, over malse babyarmpjes en mannenarmen staalhard en gespierd.

Blote vrouwenarmen vind ik inderdaad iets speciaals hebben, ze vertellen veel over ons vrouwzijn. Volgens mijn huisintimus goddelijke tentakels die hem begeleiden naar de poorten van het paradijs. Het zal wel, maar hoe ouder ze worden hoe makkelijker ze forfait geven. Er komt sleet op, zit er geen arthrose in het schouderkapsel dan zit er reuma in. Met een tenniselleboog raak je geen bal meer aan. Waren ze ooit als wellustig kronkelende slangen, ze eindigen gegarandeerd als uitgerokken trekzakken, uit grofkorrelig struisvogelleder.

Doorstaat onze boezem de potloodproef niet langer, krijgen wij een doorhangpoep, zitten wij zoals die lieve kleine biggetjes met hangbuikjes, geen onoverkomelijk probleem for every such problem there is ( more or less) a solution: aangepaste lingerie. Een kalkoenhals fleurt op met trendy halsbandjes…maar wat met onderarmen als een mislukte soufflé? Twee mogelijkheden: ofwel chirugische ingreep met alle lasten, pijnlijke en financiële, vandien ofwel doen zoals ik…niet aantrekken. Een mouwtje , een juist gedrapeerde prachtige foulard en olé, olé! Is bloot out, we’re still sexy at sixty. Anderzijds, mijn drie favoriete zomerse niemendalletjes, ooit mijn tweede huidjes, mijn snoezige pluimgewichtjes eentje met spaghettibandjes, mijn zijden panterprintje met iets te hoge zijsplit en mijn zwart voilen wapperjurkje met diepe V-halsuitsnijding ik kan ze best nog één, wie weet, nog twee seizoentjes aan. Heerlijk!

Op zwoele zomeravonden, zitten wij dan op ons terras; een koele Chablis voor ons twee, voor hem enkele borrelhapjes, dan brengt hij mij een serenade met de mandoline van mijn grootvader. Hij kent geen noot muziek, heeft een stem als afgesleten schuurpapier, maar zijn kleines Kompliment doet het altijd weer:

“Toch ben je 'n oma, een echte oma
Zo'n oma waar ik trots op ben
M'n kloek, m'n goed gebouwde hen
Toch ben je 'n oma, een echte oma
Met al een kleinzoon van tien jaar
En opa in de twijfelaar”

Bij leven en welzijn ciao

Titipoes, dat ijdeltuiterig wicht

La mort maar niet Subite…

Gisteren gelezen op de site van Knack online:

“Twee prostituees moesten zich vandaag voor de Antwerpse strafrechter komen verantwoorden voor schuldig verzuim. Een 38-jarige zakenman was tijdens een SM-sessie met de dames overleden. Zijn weduwe eist nu een schadevergoeding van maar liefst 1,4 miljoen euro omdat de prostituees haar in nood verkerende man niet geholpen hebben. De procureur vond dat echter niet aangetoond en vorderde zelf de vrijspraak.
Het slachtoffer was gedelegeerd bestuurder van een rederij. Op 23 december 2005 was hij na een bedrijfsfeest rond 19.00 uur naar Villa Tinto getrokken in het Antwerpse Schipperskwartier. Daar had hij een zes uur durende SM-sessie met twee prostituees. "Een van zijn geliefkoosde spelletjes was elektroseks, waarbij hij via tepelklemmen elektrische schokken kreeg toegediend", stelde de procureur.

Een van de prostituees verliet rond 1.00 uur 's nachts de kamer, omdat ze de volgende dag naar Spanje zou vertrekken. Het slachtoffer had daarna nog seksuele betrekkingen met haar collega. Na afloop klaagde de man dat hij het warm had. "Ik zette de airco aan, maar kreeg het daardoor zelf koud. Terwijl ik een trui aantrok, hoorde ik hem snurken. Ik dacht dat hij in slaap was gevallen. Het was al laat en hij had ook behoorlijk wat champagne en cocaïne gebruikt", verklaarde de vrouw.
Toen ze de man niet wakker kreeg, belde ze in paniek haar collega op. "Ik gaf haar de raad om een natte handdoek in zijn nek te leggen. Toen ik terug in de kamer kwam, voelde hij nog warm aan. Ik kreeg hem ook niet wakker en heb dan de conciërge verwittigd. Zij heeft de hulpdiensten erbij gehaald."

Een MUG-team probeerde de zakenman nog tevergeefs te reanimeren. Volgens de wetsdokter is het slachtoffer mogelijk gestorven doordat de drugs een zuurstoftekort in de hartspier hadden teweeggebracht. Het valt niet uit te sluiten dat de elektroshocks het effect nog vergroot hebben.

Beide prostituees worden vervolgd wegens schuldig verzuim, maar het openbaar ministerie vorderde voor allebei zelf de vrijspraak. Het slachtoffer had immers alleen maar gezegd dat hij het warm had. Volgens de procureur konden de beklaagden daaruit onmogelijk afleiden dat hij in gevaar verkeerde. Toen ze beseften dat er iets mis was, verwittigden ze meteen de conciërge.
De advocaten van de prostituees sloten zich daar volledig bij aan en vroegen de rechtbank eveneens om hun cliënten vrij te spreken. De weduwe dreigt dan wel haar schadevergoeding te mislopen. Vonnis op 3 juni.

Bron (belga/mvdb)”

Het zal je maar overkomen, de flikken in je huis:

“Madame, ga zitten, wij hebben droevig nieuws, uw echtgenoot is in benarde omstandigheden om het leven gekomen”.

“ Goeie goden, benarde omstandigheden, hij is toch niet verm…”.

“ Neen, nee madame, alleen den elektriek was niet al te katholiek aangesloten.”

Van krantenknipsels naar dressingcontrole

Krantenknipsels. Mijn passie, beter gezegd  één van mijn passies. Ik knip me onnozel al ruim 18 jaar. Hij zucht. Ik weet het hij wordt er gek van. Gek van mijn stapels mappen, nog gekker van  de stapeltjes “Klassement” netjes thematisch opgeborgen in fardes. Hoelang ik die onzin ga aanhouden? Weet ik veel, beslist nog een drie, viertal jaartjes. Waarom? Om te herlezen, tiens, later wanneer ik de buik vol heb van internet, wanneer mijn ogen en mijn pc-scherm foert zeggen tegen mekaar en wanneer de kranten afglijden naar meer beeld dan woord.

Goeie oefening trouwens in het updaten van mijn taalkennis en het reilen en zeilen in tal van- voor ons toch- postmoderne dus ongekende circuits. De jongerensubcultuur bijvoorbeeld en haar muziek. Nog zo’n vijf jaar en kleinzoon kleeft wellicht een of andere tijdsgebonden trendy hype aan. De digitale kloof tussen hem en mij is nu al groot. Grootmoeder wil kost wat kost op andere terreinen bijblijven.

“ Ik ga tenminste met de tijd mee, vriend, allez soms toch!”sneer ik. Hij zucht opnieuw, onbegrijpend. Cybergothic, emospotting, shoegazer, cappucinosoulstem; krautrock en bumpersticksentiment daar heeft die man van mij geen greintje benul van en -om het op zijn Thea’s te zeggen- dat soort woorden bezorgt hem het apezuur. Ishtar kent hij als godin van de liefde, niet als Vlaanderens Eurovisionsong-vertegenwoordiger.Vraag hem naar de a cappella-Björk avant-gardepop met Afrikaanse ritmes en punk met paganisme, die een lofi spektakel bracht in het Koninklijk Circus, valt hij achterover. Weet niet wie dat worldwide knuffelpopje is. Onder ons gezegd, ik evenmin, alleen de pagina ligt hier voor mijn neus: een obees geval verpakt in oranje wikkels en multicolore haarslierten over ogen, neus en mond. Klaar voor mijn classement verticale zo’n wicht , recht de papiermand in

Mio marito, té braaf om dood te kloppen maar zo oer-conservatief, zo oubollig. Leest zich verrot en blijft maar hangen bij Roth, Oz, Naipul, Grisham en konsoorten, zelfs bij Flaubert en de Shake. Dat koppige conservatisme van hem heeft vaneigens weerslag op zijn alledaags taalgebruik. Een voorbeeldje? Kakken! Wie kakt nu nog? Ik bedoel wie spreekt nog over kakken? Goed, het is een doewoord dat een normale dagelijkse noodzakelijkheid omschrijft, doch heden te dage omwille van de plastische associatie, om het half uur op commerciële kanalen door o.m. Danone omschreven wordt als het resultaat van een goeie darmtransit voornamelijk dankzij de actieve bifidus in hun papjes. Als ik Danone-analyses moet geloven zit half België verstopt. Niet mio marito. Voor hem geen darmflora stimuli, in zelden gevallen van nood enkele gedroogde pruimen of een koffielepel lijnzaad en hij kakt als vanouds, met verve. Terwijl iedereen, in navolging van de commercials dus na de nodige wachttijd en met verplichte dagelijkse spijzing van het Danone-aandeelhoudersrendement-  met een gelukzalige glimlach naar het kleinste kamertje zweeft, omschrijft mijn man het resultaat van zijn deugdelijke darmtransit -resulterend uit dagelijkse portie verse groenten, lekker brokje vlees of vis, huisgemaakte soepen en  veel fruit- als een gezonde jongen, ferm gedraaid of met plezier  gelegd.

In gezelschap, jawel in gezelschap want de darmtransituitstoot is naar verluid een typisch Oiljsters gespreksthema tijdens het tafelen, zal hij het uiteraard hebben over ontlasting of stoelgang. Stoelgang godgebetert... nog zo’n woord uit de oudheid! Kakken, als woordje, neen  ik hou er niet van. Doe mij dan liever –voor een keer- het Hollandse “poepen”. Komt op hetzelfde neer maar ligt beter in de mond, klinkt niet zo platjes maar voor Vlamingen zit er wel en serieus verschil op.

Kleerkasteninhoudcontrole, een tweejaarlijks gebeuren hier. Kijk, lieve mensen, daar word ik pas goed gek van. Waarom? Vertel ik bij leven en welzijn een dezer dagen. De piepkuikens en doorgestoken appeltjes wachten. Stukken smakelijker dan bifiduspapjes. En bovenal een  weldaad voor…de kak.

Mochten jullie het nog niet weten, de derde golf komt er aan: die van de feministen. Stonden ze in mijn “jonge tijd” op barricades, de postmoderne lichting zit meer dan confortabel :op platformen en cross-mediaal. Bovendien zien ze er stukken beter uit dan de vorige garde: hoge hakjes, gebruinde benen, sexy jurkjes, strakke kontjes, rad van tong en…zo vrouwelijk. Dat is andere koek dan die balorige, potige en pilszuipende manwijven zonder bh en met flanellen houtakkershemden aan in de zestiger jaren.

“Wij, feministen, uit onze weg gulder!”schreeuwden ze in Gent. Feministen, mijn oor! Overwegend lesbische meiden en foeilelijke tantes, kansloos op de huwelijksmarkt, daardoor anti-make up,  anti-kuis en kook, anti-kind, anti-mannen, anti-alles. Neen, ik had er geen affiniteit mee.

De enige markante herinneringen uit die tijd zijn de voordrachten in de Passage 44 of de Magdalenazaal met Marijke Van Hemeldonck; met Detiège, Lydia De Pauw en een jonge toffe Dorrestein. De grootste ontgoocheling: Simonne de Beauvoir, een drankorgel van jewelste, naar het einde van haar betoog toe onverstaanbaar haar gelal. Le deuxième sexe had meer dan één verre dans le nez die dag. En stinken! Ik wou haar autogram, doch de walm die van dat mens uitging, niet te harden: een mengeling van alcohol, eau de cologne en…urine.

Wie hadden we nog? Paula Semer met haar programma “ Penelope” en Maria Rosseels, zwaar katholiek van huize uit maar een en al vuur en vlam. Wisselde het naaien voor de journalistiek en schopte verbaal Van Roey (1) in het kruis. Rosseels tegen de stroom in om het leven van de nonnen te verbeteren, begin er maar aan in die tijd.

Met Leona Detiège en ons make, dwars door Brussel gestapt, om dokter Peers vrij te krijgen. De fameuze “recht op abortus” betoging” en de slogan “Baas in eigen buik”gescandeerd. Tot daar mijn bijdrage aan de tweede golf. Nou ja bijdrage, ik stond erbij en keek er naar.

Vandaar dat ik benieuwd ben hoe de derde emancipatiestrijd zal gevoerd worden, wij hebben nu internet maar evenzeer een conservatief gezinde en vooral xenofobe Westerse maatschappij. Tuurlijk zal ik dit keer mijn steentje bijdragen, tijd zat. Mijn inhalingsmanoeuvre. Een ouwe geit met jonge poezen, zij aan zij!

“Je hebt alleen maar ongelijk als je berust, als je niets meer doet”

Marijke van Hemeldonck

(1) Kardinaal Van Roey: oefende tot eind 1950 een geweldige invloed uit op en via het koningshuis. Zou naar het schijnt mede-arrangeur zijn het "plotse" in  1941 in het geniep gesloten huwelijk van de toenmalige koning Leopold met de bloedmooie diplomatendochter-nurse van zijn kinderen. Huwelijk dat, in de volksmond toch, mede aan de basis lag van de fameuze koningskwestie, waardoor in dit landjebegin jaren 50 enorme rellen uitbraken tussen de voor- en tegenstanders van het koningshuis, te weten de Vlaming waren pro en de Walen anti, net zoals nu maar andersom.

Hoe komt dat nu toch!!??

Samenzweringen? Gekonkelfoes onder Franssprekenden? Als het dat niet is, dan is het gewoon nijd. Punt uit!  Lees je nu op alle fora. Vorige week komt hier een Frans boerke uit Bretagne met twee acolieten een Serviër en een Zweed, rapporteurs van de Raad van Europa, voor twee dagen onze hoofdstad aandoen om met afgevaardigden van de gewesten te spreken en meteen worden wij, de Vlaamstalige bewoners van dit landje, voor separatisten , voor een stelletje extreme nationalisten afgedaan.

Allemaal de schuld van Marino Keulen als je het mij vraagt. “Ze hebben er niets van begrepen!” fluimt hij, rood van koleire. En waarom hebben ze het niet begrepen, excellentie? Omdat u  het niet verkocht kreeg verdorie. Slecht gecommuniceerd. Natuurlijk leg aan een Fransman en een Zweed het probleem van de taalgrens maar uit. Vertel aan elk zinnig mens, onafgezien van zijn nationaliteit, dat alhier in drie dorpen  er bv drie gemeentelijke bibliotheken zijn die uitsluitend nederlandstalige boeken mogen  uitlenen, terwijl 80% van de dorpsbewoners Franssprekend zijn. Vertel verder dat die anderstaligen destijds over die taalgrens getrokken werden door uitgerekend Vlamingen, die hun landbouwgronden in residentiële kavels wisten te laten wijzigen en er aldus een meer dan schoon centje aan opstreken. Vertel ook dat de inwoners van de drie dorpjes, op enkele uitzonderingen na, daar geen problemen mee hebben. Vertel dat burgemeesters niet door ons kiezers, maar door gemeenteraden, door coalities en politieke partijen aangesteld.

Wat moeten onze buurlanden nu wel denken? Door Fourniret raken Dutroux en de protestantse gezinskiller beetje bij beetje in de catacomben van het wereldgeheugen en lap nu worden wij verweten van kleinburgerlijk provincialisme, van kneuterigheid.

Tot overmaat van ramp wordt aan de veruit schoonste stad van Vlaanderen, Antwerpen, onze metropool, door eigen volk geweld aangedaan. Eigenlijk de ganse provincie Antwerpen gewoon door een enquête van een of ander Gents onderzoeksbureau. Als dat geen schande is! Van eigen volk moet je het hebben.

Ik weet het Antwerpenaren, hoe je het draait of keert, zijn  een ras apart. En dan? Dat is eigen aan inwoners van grootse steden, toch? Goed het zijn grote teuten, en ze lopen weleens een keertje naast de schoenen en hun taaltje is alles behalve correct maar ik zit heel wal liever uren te kouten met iemand van Hoogstraten dan met…jawel een Aalstenaar. Ik hou van die provincie en vooral van ’t Stad, stad van vrijdenkers en klokkentorens. “’t Stad is van A” lees ik overal. Bedankt Antwerpen, bedankt.

“Fusioneren die handel….”

Zegt de zotte pruik uit Venlo “ Want jullie hebben meer met ons gemeen dan met de Walen.”

 Dus gaat hij bij Jan Peter Balkenende aandringen om een klapke te houden met onze Chris Peeters, temeer omdat uit peilingen plots blijkt dat de meerderheid van de Hollanders en bijna de helft van de Vlamingen zo’n verstandshuwelijk wel zien zitten. Wel ik zie dat helemaal niet zitten. Dat komt niet omdat ik een averechtse Vlaming ben. Delen wij op de gorgelende keelklanken na en van ver dezelfde taal, Nederlanders of Hollanders, zoals wij liever zeggen, delen de grootste der Vlaamse typische eigenschappen niet.

Waarom hebben wij jarenlang jullie grensgemeenten platgelopen? Rarara  Wilders! Sas van Gent, Hulst en Sluis…namen met hemelse echo’s in onze oren. Klonken als kassa kassaconcerto’s bij de ING en RABObank. Wij waren er kind aan huis. Tenminste als je tot de categorie hard- en zwartwerkende middenstanders of burgerij behoorde. De nieuw- en oudgeld aristocraten kwam bij jullie niet langs. Luxemburg stad en Geneve waren meer hun ding. Natuurlijk kenden ze Nederland, Breskens meer bepaald, hun sloepjes lager er bij trossen aangemeerd. Dan van Breskens naar hun stulpje in Knokke-Zoute eigenlijk het vernoemen niet waard.

Dit komt omdat wij geboren foefelaars zijn ,sjoemelaars zoals ze boven de Moerdijk zeggen. Daarom! Zwartwerk zit in onze genen. Een generatiegebeuren van groot op klein. Wordt meegegeven met de moedermelk. Volgens de laatste gegevens van onze belastingdiensten wordt de huidige “zwart geld” kist op zo’n kleine 60 miljard euro geraamd. Wetende dat onze ambtenaren als wanhopige Don Quichottes aan de voordeur de financiële horizon afspeuren, terwijl bijdehandse accountants onmiddellijk de achterpoortjes openzetten, durf ik met quasi zekerheid er nog zo’n slordige 25 miljard aan toevoegen. Vandaar dat wij op de Europese ranking van zwartwerkcircuits zo maar eventjes op de vijfde plaats staan na Griekenland, Spanje, Italië en Portugal. Latinolanden, maffiagebieden en wij leunen er tegenaan! Kunnen de Hollanders niet zeggen. Daarom dat balorige jochies zoals Sam Klepper, Mieremet en de Escobar der lage landen, Eijk; destijds in Neerpelt neerstreken. Daarom dat de gorgelende g’s te horen zijn in de Brasschaatse villawijken.

Weet je wat Holland voor de modale Vlaming betekent, Wilders? Bloembollen, molenwieken, te gekke familienamen, coffeeshops, lange mensen met blonde haren, balorige Antillanen, mooie grachten, water alom, schalkse eigentijdse prinsen, schaatsers, goeie voetbal, mooipraters en lawaaimakers, Oranje gekte, gezworen fietsers, uitstekende zakenlui, bitterballen, papat en kool, spelregels, Zeeuwse mosselen en heerlijke maatjesharing, kneuterige huizenbouw, zwarte en witte scholen, problemen met de gezondheidszorg, caravans met geel-zwarte nummerplaten op onze autowegen, plastic flessen vullen met ons leidingswater, Balkenende, ijzeren Rita, groen Femke en de ESGEEPEE!

Staatskundig Gereformeerde Partij!

Toen ik voor het eerst van die partij hoorde dacht ik meteen aan een vereniging van op rust gestelde krasse knarren. Betweterige opa’s met wit gesteven overhemden en stropdassen aan. Een rijtje mannen met druppelsgewijze afvoer en gehoorapparaten. Paternalistisch, anti alles wat het dagelijkse leven aangenaam maakt. Beslist anti-vrouw en anti-bedgenot, maar pro kweekmoeders. Altijd belerend vingertje en hopeloos achterhaald.

Gereformeerd alleen het woord laat een vuige nasmaak. Dezelfde vieze smaak die Taouil Nordine en zijn soortgenoten nalaat. Nordine is een mediageile imam uit Antwerpen. Een reus van een vent, altijd in traditioneel lang gewaad, steeds met bidpots op. Om en bij de 130 kg, met de piepstem van een eunuch door testosteron tekort. Hij kan hand in hand gaan met de SGP’er Van der Vlies, beiden gezworen creationisten. De ene zweert bij Allah de andere kwijlt bij God. Volgens die Nordine is de eerste mens gemaakt van…klei en in die klei heeft zijn Allah een geest geblazen. De Van der Vliezen van deze wereld zweren bij het al even absurde scheppingsverhaal.

En dan beweren dat wij veel gemeen hebben! Met wie kom je eigenlijk lachen, kameraad?

Yes,’t spel marcheert…of toch bijna???

Tellers blokkeren, blogs verdwijnen, statistieken geven niet thuis, kortom de servers  of welke apparatuur van Seniorennet het ook mag wezen slaan op drift en de seniorennetwerkgebruikers slaan tilt. Moord en brand op het blogforum. Ons Redpopje moet beslist eerstdaags hoogdringend naar de kapper om die plots uitschietende grijze haarplukjes te laten bijkleuren. Jongens, jongens wat een bedoening!  Mochten er nu nog SOS berichten moeten doorgestuurd, à la limite stiekem een geheime afspraak gemaakt of geannuleerd, ik zou er ergens kunnen inkomen, doch jengelen als kleine koters die hun speeltje kwijt zijn gewoon door het niet kunnen plaatsen van een posting, een reactie, een plaatje of nog stupider de rankings niet kunnen nagaan…asjeblief ,dat voor volwassen mensen!

Anderzijds, zoals mijn buurvrouw steeds wijselijk beweert “ons lieveheerke moet er van alle soorten hebben”. Dus ook van opgezweepte forumcriticasters en lamlendige internoenen zoals Titi, die slechts tilt slaat bij haar tellers die kilowatturen en gasverbruik aanduiden.

Waar ik echt niet bij kan is het toch eerder onprofessionele beleid van Seniorennet. Eerder dilettantistisch voor een van de meest bezochte sites in Vlaanderen, sedert kort met een broertje boven de Moerdijk erbij. Hier wordt immers een flink pak reclame gegenereerd. Bovendien pakt de familie Vyncke het mede met hun magazine en tv cross-mediaal aan. Gaat er iets fout –wat de laatste tijd frequent gebeurt- dan is het steeds hetzelfde excuus: ofwel moet webmaster Pascal studeren, ofwel zit hij in examenperiode, soms is hij op verlof en eergisteren liep alles in het honderd juist op het moment dat de jongen zijn verjaardag aan het vieren was. Juist, een mens verjaart maar eens per jaar, doch wie de pretentie heeft dagelijks tientallen duizenden via zijn site te kunnen bedienen, wel die moet zorgen dat er in geval van afwezigheid van de webmaster een evenwaardige stand-by gegarandeerd wordt.

Zocht de familie Vyncke een poos geleden geen bediende met IT-opleiding? Niet gevonden zeker of té onderbetaald? Jammer, geweldig medium nochtans dit seniorennet, een schot in de roos. De uitbating …tja! Alles kan beter en per slot van rekening het kost ons hier haast niets, alles wordt voorgekauwd en op een bordje gepresenteerd Geen commentaar, Titi, braaf meiske zijn en klep dicht.

Ik heb je weer ontmoet Kristien…

nu in Vrij Nederland en opnieuw naakt. Mens toch, moet dat nu? Gewoon om je pamflet te slijten over de man en zijn pimpernikkel.  Je trekt van leer tegen de wereldliteratuur waarin seksueel geweld tegen vrouwen wordt beschreven, seksueel geweld zijnde het feit dat mannelijke schrijvers zich moeilijk verplaatsen in de vrouwelijke lustbeleving. Hoe zouden zij onze lustervaringen kunnen verwoorden indien zelfs een Benöîte Grault, de auteur die de wereld deed smachten naar die ene passionele minnaar, er niet in slaagde. By the way, hoe vaak heb jij in je werken de mannelijke lustbeleving uit de doeken gedaan? En wie vertelde ooit over de grootsheid van de vrouwelijke extase en was niet beroerd zijn orgasme te vergelijken met..een mekkerend schaap. Niemand minder dan Herman De Coninck, jouw eigen man.

Ach, Kristien, laat begaan. Laat hen schitterende frases bedenken om hun onvermogen en kleinheid met de mantel van gesublimeerde liefdeskunst bedekken, wij weten toch beter, nietwaar?

Vandaag de dag van de verpleging. Gisteren moederkensdag. Eergisteren pleegmoederdag. Vorige maand secretaressedag. Volgende maand vaderkensdag. Wat hebben we nog:  grootoudersdag, studentendag, huisdierendag, dag van de leraar, seniorendag, wipdag, singledag, dag van de klant, alleenstaande ouderdag, welzijnswerkersdag, vrijwillgersdag, dag van de koning, goeiedagdag. Enfin, ze zijn niet langer te tellen die dagen van van alles en nog wat. En ja, het kon niet uitblijven, nu is er de… lachdag!

Want wij zijn naar verluid vergeten hoe we moeten lachen! Jullie niet, ik zeker niet, doch de meesten onder ons wel. Bijgevolg moet er geoefend worden, niet thuis maar op een ander. Hoe meer zielen des te meer lachgeluid dacht een dame uit Merksem en zij startte de vzw “Lachclubs van België”.  Het mens was uit pure schaamte het lachen verleerd omdat iedereen er haar sedert haar jeugd had op aangekeken. Je hebt mensen die het lachen niet kunnen laten, zelfs al wenend lachen ze nog, mensen van wie smalend gezegd wordt dat ze hun eigen uitlachen. Ik denk dat de Merksemse dame jarenlang getreiterd werd omwille van haar niet te stuiten gelach, daarom besloot haar lach in te slikken en daardoor haar draai in het leven verloor.

Je draai terugvinden is allesbehalve een lachertje ervoer de dame en ze probeerde uit wat er ook maar uit te proberen viel: yoga, fitness, gym, acupunctuur, oorkaarsen, reiki en verslond alle mogelijke boeken die het handelden over “De zin van  het Leven”. Vergeefse moeite! Tot ze via tv een Indiase dokter aan het werk zag. De zoveelste goeroe met de zoveelste therapie: de lachtherapie.

 De brave en marktgerichte ziel introduceerde lachsessies, door de aanhangers of leden spontaan te laten lachen. “Eureka” klonk het in Merksem en het mens had hem gevonden ..haar draai. “Een heftige ervaring” verklaarde ze “lachen en huilen liggen zo dicht bij elkaar!”.

Ik heb daar geen goeroe voor nodig, lachen en huilen is de specialiteit van kleinzoon, van de meeste kinderen in een bepaalde leeftijdsgroep om van pubers en menstruerende vrouwen te zwijgen. Willen jullie horen hoe zo’n lachsessies verlopen?

Here we go!

-        eerst een dansje doen, kwestie van in stemming te raken en de spieren los te maken

-        mond openen en hahaha-hihihi geroep

-        dan de lachoefeningen ingedeeld in categorieën: de verlegen lach of de Mathildelach, de bruullach, de leeuwenlach, de brandweerlach, de milkshakelach, hoogstwaarschijnlijk eveneens de Jacques Vermeirenlach, de Leterme of tsjevenlach, de VT4 belmeisjeslach, de geforceerde standup-comedianslach, de Woody Woodpeckerlach en dé lach der lachen, het bi-gekraai van Margriet en om terug in balans te komen de sarcastische smile van Brusselmans.

-        Tussen al die imitaties door zijn er speciale lachen die een totale inzet van lichaamsdelen vereisen zoals bv. de hondjeslach. De deelnemers dienen hiertoe op handen en voeten te kruipen en hun “poot” op te heffen, kwestie van hun gebied af te baken. Nogal wiedes dat er dusdoende wat afgelachen wordt!  Vooral door de toeschouwers.

-        Elke sessie eindigt met een lachmeditatie ttz ademhalingsoefeningen uit de yoga.

De hondjeslach verdorie! Hoe komen ze erbij! Een zeggen dat dit bij sommigen geen baat brengt! Hoe verzuurd moet een mens wel zijn als er zelfs geen gremel af kan bij het observeren van het summum van menselijke idiotie?

Ten huize Titi wordt elke dag meer dan een potje afgelachen. Het begint meestal bij het ontbijt door de krant. Geef ons zo’n potsierlijke reportage zoals beschreven hierboven en we zijn vertrokken. En in feite, why not? Het is wat anders dan die heropgewarmde nostalgie over droom en ideaal, waarmee  een stel verwelkte soixante-huitards ons sedert twee weken mee om de oren slaan. De krantencommentaren vorige week,  vooral vóór en  na D-day in de Wetstraat, suspense eindigend in slapstick. ’s Morgens Hitchcock, rond de noen eerder Fellini en na middernacht een remake van La Cage aux Folles., met perfecte cast: de kalende schedelkomiek uit Gooik, paterke Servais, de bochtenwringer en op en neerlopend in de wandelgangen, Elio, de kakelnicht cheveux corbeau en zonder strik. Meer moet dat voor ons tweetjes niet zijn.

Zo verslikte mio marito zich haast in de koffie toen hij de kritiek las op “Vuile madammen” reeks uitgegeven door De Standaard, met name “Het seksuele leven van Cathérine M.” Volgens  hoofdredacteur Peter Vandermeersch louter een boekhoudkundige opsomming van  sekstoeren geschreven door een  50 jarige Parisienne uit de beau monde, kunstcritica bovendien. Eigenlijk dirty talking, Bois de Boulogne exhibitionisme opgediend als literatuur en met toeters en bellen gemarketeerd zodanig dat er wereldwijd bijna 3 miljoen exemplaren, in twintig talen over de toonbank gingen.

“Dit boek van Millet is niet voor vrouwen die van joyeuze of passionele seks houden” luidde de commentaar. En wat joyeuze en passionele seks inhoudt werd direct verklaard als zijnde: “ De huid die bijna ondraaglijk gaat tintelen bij de eerste streling. De vuurrode zonnen van plezier die vanuit het roodheet smeltpunt uiteenspatten door het hele lijf. De triomfantelijke schipbreuk in een draaikolk van vermiljoen en het gelukzalige uitdrijven op een langoureuze stroming van vloeibaar goud”.

Whow!! Zelden werd een clitoraal orgasme zo briljant omschreven. Om te zwijmelen. Dit uit de pen van Peter Vandermeersch?

“Neen, nee niet van hem, maar –hou je vast- van La Doornaert!” antwoordde mijn man.

Wablieft!!?? Mia Doornaert, of all people! De suffragette in Burburry uit de Westhoek?  Een mens dat amper glimlacht, hooguit een geforceerde grimas produceert. De Vestaalse maagd van de Standaard blijkt een passionara in erotiek! Amaai  mijn frak. Zo zie je maar. Mia Doornaert loopt overwegend in broekpakken, chique broekpakken, maar broekpakken. Vrouwen die zelden hun enkels, benen en knieën tonen daar is, vond ik, iets mis mee, anatomisch en spiritueel. Ooit al een aanzet tot heupswing gezien bij Mia? Bij dame Clinton?Frau Merkel is zelfs het vernoemen niet waard. Zo’n vrouwen vliegen op weduwschap,  stuk voor stuk des fesses tristes en carrièredrift zat.

Toegegeven, na de bloemlezing van Doornaert, moet ik mijn mening grondig herzien, errare humanum en de rest. Bij vrouwe Clinton valt er weinig te rapen. Frau Angela, daarentegen…laat ze maar los. Nog één sardonisch handkusje van Sarko en het is in de sacoche.

En wat u betreft, lieve lachclubdame uit Merksem, de zin van het leven is gewoon zin hebben in het leven! In alle facetten van het leven. Om je op weg te helpen, vergeet je samenkomsten en dat hondjesgedoe. Doe een samenspel met je partner,sluit je ogen en denk aan de vuurrode zonnen van Mia’s plezier, wees een heidens altaar, bespeeld en gestreeld met vingers van licht, laat je adem en lichaam neerschrijven op gelijnd muziekpapier en de aarde scheuren met een kreet (het voorlaatste met dank aan Hugo en het laatste is wel persoonlijk, mio marito schreef dit na een avond en een… stop, Titi, privacy komt in gevaar).

Bij leven en welzijn, tot na de lentehittegolf!

Half maart 1997

“Ik heb iets voor jou, mams, iets heel speciaals, iets unieks” zei ze. Het was een minipakje, zo’n 5 op 5 cm, in goudkleurige folie verpakt. Ze had er een hartje op getekend, daarin één woordje “Memeke”. Midden het wit plastic plaatje een cirkeltje, daarin een plustekentje, vieuxroze en duidelijk zichtbaar: het eerste teken van zijn begin. Acht maanden later lag hij in mijn armen, mijn kleine prins, kind van mijn kind.

Half maart 2008

We zouden de trein van 11u39 nemen. De tafel was gereserveerd in ons favoriete restaurant. De kapster net buiten, kortom we stonden paraat om op ons dooie gemakje te vertrekken. Tijd zat, dachten we. Buiten de waard gerekend! De waard zijnde ons viervoetig zwart monster dat telkens ik schoenen met hoge hakken binnenshuis draag, in de mot heeft dat hij enkele uren in de tuin of garage moet. Wij, geschud met de zak Friskies, de koelkast enkele keren geopend - signaal dat gegarandeerd bij hem Pavlovreactie teweegbrengt-, knipgeluiden met de schaar gemaakt, zijn naam geroepen doch Titi veegde aan al onze pogingen vierkant zijn poten, zijn andere delen is hij immers al vijftien jaar kwijtgeraakt. Terwijl mio marito, nog net niet aan zijn kookpunt gekomen , de trappen opvloog om onze kater te zoeken, ging de parlofoon. Dochterlief. Of mams vijf minuutjes tijd had. Uren heb ik voor haar , doch net nu…

“Mams, ga zitten” zei ze. Haar stem klonk zacht maar gebiedend. Totaal ongewoon. De voorbode van veel, maar weinig goeds. Met ons ventje was er gelukkig niets aan de hand zoniet zou ze in alle staten zijn, wat dan wel? Toch geen slechts nieuws over haar recent uitstrijkje, of schoonzoon die zijn C4 heeft gekregen? Nog erger: zware relationele problemen, ze wilden toch niet gaan scheiden? Stupide gedachten als kolkende golven.

“Ik heb iets voor jou, mams” ging ze zachtjes verder “ik hoop dat jij ook dit zult koesteren en willen bewaren.” Ze peuterde in haar tasje en overhandigde mij een strip. Half wit half blauw. Middenin twee rode verticale streepjes. Meer dan duidelijk zichtbaar, zelfs zonder bril. Toen, …toen stond voor mij plots de wereld stil.

“Bewust…zeer gewenst...zo gelukkig … half november” woorden die van heel, heel ver kwamen en in mijn bovenkamer cirkelde die ene vraag: " Kind toch, waarom...waarom nog  na elf jaar?". Haar bekken, haar uterus, haar spieren, het genetisch materiaal alles elf jaar ouder. En ons ventje dan!  Hoe zou hij reageren? Na elf jaar  haar aandacht moeten delen, zijn humaniorastudies moeten aanvatten met een huilend wichtje vlakbij. Wat met al die mooie plannen die wij voor hem hadden? En wat met ons? Ook wij elf jaar ouder. Zullen wij nog de kracht hebben om bij te springen, om te herbeginnen na elf jaar?

“Van heerlijk nieuws gesproken!” kraaide mijn man “daar gaan wij straks een coupeke op drinken”.Hij knuffelde en omhelsde dochter en hops, begon zowaar te dansen met onze kater in de armen. En ik, wel ik moest alle moeite doen om eerder niet te huilen. Heftige emoties en angst, geen ideale combinatie. Beschaamd was ik, diep beschaamd om die totaal tegenstrijdige gevoelens. Het “plustekentje” van ons ventje toentertijd ..ik, gek van verrukking. De verticale streepjes nu, ik een vat  onzekerheid en vraagtekens, vele vraagtekens.

“En, mams, gaat het?”

Haar mooie ogen keken mij vragend-bezorgd aan. Stel dat ook zij zich mijn verrukking van jaren geleden herinnerde, en nu…Dit kan niet zijn, dit wil ik niet, dit verdient ze niet en dat wichtje zeker niet.

Ik nam mijn kind in de armen. Speelde zoals vroeger zachtjes piano op haar wervelkolom, voelde dat ze vermagerd was, werd opnieuw bezorgd, besloot direct om ’s avonds enkele porties soep voor haar te maken en vis, ik moest meer vis in huis halen, goed voor de ontwikkeling van de hersenen van de foetus heb ik ergens gelezen, fruit is er altijd in huis.

Ik streelde haar licht opbollend buikje, gaf een zoen op haar navel en fluisterde mijn tweede kleinkind in wording toe dat hij of zij meer dan welkom was.

“Waaraan denk je, lieverd, aan het kindje?” vroeg hij in de trein en drukte me heel dicht tegen hem aan.

“Eerlijk gezegd niet, wel aan het feit dat we niet te lang mogen wegblijven. Ik wil vanavond nog soep maken en jij mag niet vergeten de wekker te zetten. Wij moeten er morgen op tijd uit.”

“Op een zaterdag? Waarom? Speciale plannen?”

“Ja, diepvriezen. Vijf kilo spinazie en vijf kilo fijne boontjes. Haar lievelingskost. Gauw ontbijten, dan naar de markt en wij beginnen eraan!”

Wordt natuurlijk  vervolgd, bij leven en welzijn.

Titi, the low impact granny .

Waarom zou ik mezelf geen pluim mogen geven? Wat die krullenbol, die zichzelf als “Vlaanderens Low Impact Man” profileert, van plan is te realiseren, wel ik presteer dit al jaren en zonder jobonderbreking destijds. Met dit verschil: bij hem gaat het louter om ecologische redenen bij mij eerder uit aangeboren zuinigheid. In feite komt het op krek hetzelfde neer. Andere concept maar ongeveer gelijklopend resultaat. Alleen hij haalt de media, Titi niet. Kwestie van de weg te weten natuurlijk en haantjesgedrag “ Zie mij ecologisch zijn!” Vinden jullie zijn experiment nu echt zo’n huzarenstukje? Doen wij huisvrouwen toch al jaren zeker: ons profijt nagaan, kieskeurig en zuinig zijn! Onze ouderlijke geboden: deuren sluiten de warmte “gaat” buiten, licht niet onnodig laten branden, geen broebelvolle baden…wie kent ze niet! Matig zijn, zelfs met de matigheid.

“Hoe meer reclame er voor bepaalde producten wordt gemaakt, hoe minder mijn moeder die vertrouwt!”  Beste Low Impact Man, ik ben iets té jong om je moeder te zijn, doch mijn credo is “

Publicity never seduced me!

Goed “never” is veel gezegd, “nauwelijks” is juister. In feite ben ik vrijwel  immuun voor reclame. Komt door mijn beroepservaring en onmiddellijke herkenning van de truukjes van de foor. Vandaar dat een duidelijke vermelding op de brievenbusklep maakt dat er geen stapels reclamedrukwerk gepost worden en het uitzonderlijke gedropte flyertje gaat recta in de kartonnen box voor papierophaling.

Zo is het waterverbruik ten huize Titi het vernoemen niet waard: wasmachine, toiletten en sanitair in de badkamer zijn aangesloten op regenwater. Leidingwater is uitsluitend voor het bereiden van etenswaren en vaatwas.

Mijn energierekening over 2007 is 375 euro minder dan in 2006. Wat zeg je dat kan niet! Kan wel. Door paps had ik gewoonlijk twee à drie volle machines wasgoed per week, thans met ons tweetjes amper vier per maand. Fijn wasgoed gebeurt steeds met de hand. Drielagige ramen, degelijke isolatie en menopauze maken dat onze verwarming zelden ’s winter hoger staat dan 20° C.

Voor onze verplaatsingen gebruiken wij onze voeten en voor langere afstanden is er het openbaar vervoer. De wagen? Opgegeven ruim vijf jaar al. Scheelt jaarlijks zo’n 1800 euro in ons jaarbudget (verzekering, onderhoud, keuring) zonder één Km te rijden.

Restafval dan.  Hij de LIM streeft naar 1 kg per maand. Neen, dat haal ik niet wel anderhalve tot sporadisch twee volle zakken per maand. En in PDM klopt hij me eveneens met mijn vier zakken ’s jaars. Alhoewel ik heb bitterweinig wegwerpverpakkingen. Groenten of fruit onder plastic wil ik niet, voorbereide grootwarenhuismaaltijden en blikjesvoer zijn taboe. Grote uitzondering momenteel de voorverpakte aardbeien. Alle dranken (bieren, melk doch wijnen lukken minder) in glazen flessen met statiegeld. Cola, limonades en plat of bruisend water komen er niet in. Wij drinken leidingwater (heel lekker in onze regio doch eerst gekookt). Fruitsap komt direct vanonder de pers.

Een vleesloos menu daar passen wij voor, doch eisen gewoonlijk lokale seizoengebonden producten, met uitzondering van kiwi’s, mango’s en bananen.

Wij hebben slechts één TV-toestel, een pc, één vaste telefoon, wel twee strijkijzers, geen hogedrukreiniger, geen dvd of ouderwetse video, geen CD speler, geen elektrische tandenborstels, geen vaatwasmachine ( ik heb een man), geen thuistapinstallatie, het gras wordt om de twee weken gemaaid, voor het bakken van mijn brood gebruik ik geen broodbakmachine, op mijn haarspray na vind je zelden spuitbussen, voor mijn wekelijkse poetsbeurt blijf ik zweren bij bruine zeep, flanellen stofdoeken, echte sponsen en zeemvellen, javel en ouderwetse dweilen. Aangezien ik doodgraag en regelmatig grondig poets heb ik al die commerciële troep die “vuil krachtig aanpakt” echt niet nodig. Die wc-potten en tegels die in de commercials getoond worden, om te braken, toch?

Het maandelijks energieverbruik wordt minutieus bijgehouden en indien nodig aangepast. Een generator aangesloten op onze hometrainer  zoals de LIM voorstelt, komt uiteraard niet in vraag, zie je ons al bezig! Reizen daarentegen, zelfs korte citytrips, hebben we definitief afgezworen. Niet alleen omwille van de drukte, de poespas met de voorbereidingen, het déja of trop-vu gevoel, de overbevolkte vliegtuigen en treinen, de luidruchtige en ongemanierde toeristen maar omwille van de matrassen in de hotelkamers. Ik weet het, het klinkt belachelijk en dit is echt geen goedkoop excuus, maar sedert wij enkele maanden geleden een nieuwe, doch schandalig dure matras hebben aangeschaft, slaap ik op wolkjes ondanks de vapeurs. Trouwens ons drie laatste hotelovernachtingen waren daardoor echt desastreus.

Neen, reizen interesseert ons hoegenaamd niet meer. Wij hebben andere vooruitzichten. Vooruitzichten die wij echt niet meer voor mogelijk hielden. Vooruitzichten die ons aanvankelijk ietwat bezorgd maakten, die ons nu echter doen wegdromen en mogelijk daardoor op wolkjes laten slapen: ons ventje krijgt er een broertje of zusje bij. Ja, onze dochter is zwanger. Na elf jaar oponthoud, zo’n ukje bij, door de ouders meer dan gewenst voor ons totaal onverwacht. Natuurlijk dat we zweven. Langs de andere kant, vaneigens dat  het angstzweet ons nog vaak zal uitbreken! Zeker weten.

Over plotse straatstilte en afrodisiacumreceptjes op interloctueel nivoo… .

Vreemd!  Na dagenlang aanhoudend straatgeraas, gewekt worden door het gekwetter van straatmusjes. Droom ik of wat? Toch niet. Ik wip uit bed, trek de overgordijnen open en wat zie ik?  Ik heb mijn straat terug. Genormaliseerd. Terug zoals voorheen. Geen baanmastodonten, geen remgepiep, geen getoeter, geen oorverdovende blasters. Die ene chauffeur die elke werkdag stipt om kwart over zes mijn slaap verstoort door aan de deur van haar collega  “Roezegedoeze, pak vast” te claxoneren, wel…ik had haar kunnen zoenen. Die schatjes van flikken hebben toch woord gehouden, de verplichte omleiding zoals aanvankelijk voorzien, maar door de wegvandalen niet gerespecteerd, wordt eindelijk gecontroleerd en dit op 400 m van mijn bed. Yes, Yes…

Wegenwerken, altijd miserie geblazen. In onze buurt louter uitgevoerd omwille van bescherming van onbezonnen autofreaks met té zware voet. Duizenden euro’s onnodig door jou en mij te op te hoesten omwille hun onbeschoftheid, hun wangedrag, hun no-nonsens cultuur en foert-verkeerswet-mentaliteit.

“Komt allemaal door wat ze ingelepeld krijgen via de commerciële zenders, plasbakcultuur en internetgezwets, voer voor cyberidioten” beweert mio marito. Daarmee treedt hij ene Andrew Keen, Silicon Valley yup bij. Ook hij hekelt de @kultuur. Youtube leidt bv. tot digitaal narcisme. Kennissites als Wikipedia betekenen een aantasting van de autoriteit van experten, want verheerlijking van de amateur. Keen heeft het over de kakafonie van anonieme blogs, een digitaal oerwoud van middelmatigheid bevolkt door amateuraapjes. Een Engelse onderzoekster meent te kunnen bewijzen dat door buitensporig pc gebruik, vooral virtueel gamen en chatten, dopamine vrijkomt, de stof die het wellnessgevoel creëert, de mogelijke toegangspoort tot verslaving. Chatten en gamen dan toch potentieel gevaarlijk gedrag? Nou, internet-oenen zoals ik hebben daar gelukkig geen last van.

Maar GY&T, onze nieuwe columngenote uit het Gentse kan ervan meespreken.

“Chatters zouden wettelijke bescherming moeten genieten.De verplichte vermelding "Deze activiteit is nefast voor elk facet van uw gezondheid" zou elke chatruimte in tekengrootte 36 moeten voorafgaan”

staat op haar blogje te lezen. Waarom zij er dan moridicus blijft mee doorgaan is me een vraag! Wat zo’n knappe en hoogst intelligente dame moet hebben van rendez-vous met oelewappers van jewelste; daar kan mijn klein verstand niet bij. Een vrouw van haar kaliber kan toch nietzó wanhopig zijn? Het effect van dopamine dan? Het spel van kat en muis? Spiderwoman die met intens plezier haar web uitspreidt? Neen, niet GY&T, tal van anderen wellicht, doch deze quality lady niet, zeker weten. Vooropgesteld dat mijn kennis van de the human species mij geen hakje gezet, want Titipoes en mensenkennis zijn niet bepaald degelijk communicerende vaten zeker wanneer beiden in blogland staan, werd al ten overvloede bewezen.

Ik zou het anders aan boord leggen. Gelegenheden zat toch?. Eerstens het betere knusse restaurantje bezocht door oudere dagschotelhabitués. Na enkele dagen de gegadigde in het vizier te houden, is in afwachting van het dessert een praatje vlug gemaakt. Geheel vrijblijvend en meteen een duidelijk beeld van de Pappenheimer in kwestie. Kerkconcerten van Bach en Mozart,altijd druk bezocht door alleenstaanden en…mannen met, toch het vermoeden, niveau. Matineevoorstellingen van toneelopvoeringen, het bijwonen van namiddagpaneldiscussies in culturele centra bij voorkeur wanneer het over beleggingen of ouderdomsziekten gaat, ook vernissages van tentoonstellingen. Denk niet dat ik een relatie-experte ben, doch mio marito en ik zijn fervente toneelgangers. De “Toneel op de Middag” sessies in de BOZAR bijvoorbeeld zijn onze cup of tea. En ja, ik werd er al enkele keren enthousiast begroet en aangesproken door habitués, echt charmante heren, dit terwijl mijn man aan een sanitaire behoefte voldeed. En brengt dit alles geen baat dan is er nog altijd het wekelijks bezoek aan…het kerkhof. Neen GT&Y ik zwans niet. In Aalst is het kerkhof the place to be wanneer het om Cupido en senioren gaat. De engagementen die aldaar worden aangegaan, met boterbriefje en al, niet te tellen kind! Ten bewijze zal ik een dezer dagen de story van Simonneke en Willem van stal halen: “Huwen met scheiding van kelders!”.

Jawel, vrouwen zoals ik hebben makkelijk praten wanneer ze in een jarenlange stabiele en nog steeds deugddoende relatie zitten. Doch mijn Rosetti Fratelli hakjes om zeep helpen om in de druilerige regen achter een naarling aan te lopen waarvan de mond pas opengaat na enkele glazen alcohol, jamais de la vie! Of eindeloos wachten in een pub terwijl de ober denkt “Ocharme toch, nog eentje” en dan  vlugvlug een smoes bedenken om geen gek figuur te slaan. Een dergelijk gedoe in een GSM-tijdperk, komaan GY&T. Laat die klojo’s wachten, mens. Bel een halfuur na de afspraaktijd en schud een fileprobleem uit de mouw. Zit hij te wachten, goed dan rij je door. Is hij er niet, kere weer om, tijd en naft gespaard.

 “The best is yet to come” schreef je in een reactie. Met andere woorden je gaat ons entertainen met de exploten van reeks vaginazoekers. Geef toe, lieve GT&Y, er zullen vast en zeker uitzonderingen tussenzitten, doch meestal…n’est ce pas? Natuurlijk, op een bepaalde leeftijd, vind hem maar die prins op het witte paard  zelfs eentje met grijze baard. The One and Only vinden staat heden ten dage gelijk met de spreekwoordelijke speld in de hooimijt.

Over the One and Only gesproken, die hier op Seniorennet, GY&T kent hem niet mijn trouwe lezers wel,  weten jullie wat die lieverd mij gisterenavond heeft toegestuurd? Een baaldag-wegwerk-drankje op basis van champagne en rozenblaadjes, tevens heilzaam als afrodiasacum, beweerde hij. Of het geholpen heeft? Ik zou het niet weten, geen amaretto in huis. Eigenlijk doet het drankje niet ter zake, de intentie telt en…alleen de gedachte aan een verbaal duel tussen een vrouw zoals GY&T en ons aller professioneel scalpelhanteerder Milo, hoe hij handig als steeds haar  interloctuelen fileert, floeps baaldag weg!

Rond het middaguur de eerste stank van tuinbbq’s opgesnoven. Deuren en ramen blijven dan potdicht. Walgelijke walmen achteraan en niet te harden lawaai vooraan. Wegenwerken vlakbij maken mijn straat tot vluchtweg. Getoeter, gevloek en akelige monotone beat uit de versterkers aan die onzalige en nutteloze verhoogde berm vlakbij. Tja,  als een eerder smalle straat een poos als stukje van een nationale baan fungeert…

Mijn buurvrouw, geurarm geboren, zit met haar jaarlijkse plantendrang. Ze heeft jeuk in de vingers en praat constant tegen de planten:

“Ik ga je wat kleinen, vriend, je begint te woekeren ”

Eindelijk denk ik! Vlakbij mijn afsluiting staat een hoge afschuwelijke struik, zomers rendez-vous plaats voor alle soorten vliegend ongedierte. Ruim tien jaar heb ik de pest aan die struik. Voor mijn buurvrouw heeft het onding een bijzondere sentimentele waarde: de laatste aanplanting door haar vader, drie dagen voor zijn dood. Alleen daarom durf ik niet te morren. Alleen daarom…

Zonet de zoveelste waarschuwing van het Klimaatpanel van de Verenigde Naties gelezen. De inkt ervan is nog niet droog en kijk, de helikopter van de politie draait rondjes boven onze daken en de autosnelweg richting kust. Mijn oude kater wordt halfgek maar Westtoerisme zal lachen, de bezoedelaars zijn onderweg. Het friet- en mayonaisevolk overrompelt Blankenberge en de nieuwste lentetoiletten en Vuitton tassen willen showen in Knokke, met een gretigheid die onfatsoenlijk is.

Zijn het de lentekriebels die mij zo chagrijnig maken? Het vooruitzicht op de zomermaanden met té warm weer? De vapeurrijke avonden en nachten, ik mag er niet aan denken. Dat lallend mansvolk dan met fel getatoueerde armen in hun Marcellekens op de terrassen als ik de deur uitga? Die lanterfantende vrouwen met té sterke deodorants en met plastieken teensletsen aan? En niet te vergeten die wekelijkse grasmaaibeurten, de angst om zware zomers onweersbuien, het verdriet om wegwerphuisdieren en dat soort dingen meer.

De zomer is hier slechts welkom omwille van mijn verminderd energiegebruik, voor de rest bah…wellicht heb ik een baaldag eigen aan het ouder worden, aan al de zomerdromen die ik ooit had en waarvan er zo weinig zijn uitgekomen. Belachelijk in feite.

Eentje weg…eentje bij… > .

Zo gaat het in het leven en  zo gaat het op Seniorennet.

Eentje weg…en wat voor eentje! Uitgerekend een van mijn lievelingen: UILENSPIEGEL. De man die de kunst beheerst om in vier lijnen en dertig woorden net dat uit te leggen waarvoor academici ellenlange papers nodig hebben, voorzien van voetnoten en eindeloze bibliografie. Schrifturen waar leken, zoals  ik, met de nodige dosis goeie moed aan beginnen en er na tien minuten de brui aan geven. En die lieve Uilenspiegel, filosoof in een notendop, die knijpt er voor een tijdje tussenuit. Jammer! Laat zijn besluit toch niet gezondheidsgebonden zijn. Misschien is hij wat blogmoe, die schat. Geen nood, Uiltje, zoiets overkomt iedereen die niet aan blogitis lijdt.

Geen opmerkingen, lieve lezer, I know. Ook Titi heeft een poos geleden forfait gegeven wegens “omstandigheden” zoals dat heet. Aangezien de aard van die omstandigheden, net zoals de hierboven geciteerde schrifturen geen aarde aan mijn Aalsterse dijk brachten,  zijn we op ons floeren sokjes doch dit keer op ons dooie gemakje de retour, tot vreugde van enkelen en gegrom van velen.

Eentje weg dus, voor onbepaalde tijd en hopsakee eentje bij in onze categorie “ Columns”. Een zij’tje. Eentje die van plan is met vlijmscherp scalpel te krassen in mannelijk intellectueel vlees. Niet eentje genre “ Proficiat uw blog is correct aangemaakt, u kan onmiddellijk starten” om drie maanden later nog geen stap verder te staan. Deze dame heeft het over een voor mij totaal onbekend terrein: internetdating met brief encounters. Over verwachting en ontgoocheling en alles er tussen in. Over ontmoetingen die onder hoogspanning staan. Over belazeren en belazerd worden. Over momenten van betovering, die overgaan naar passie vol zuchten van overgave. Over haar parels voor zwijnen want ja, ze bekent, enkele van die diertjes heeft ze liefgehad. Misschien zal ze na verloop van tijd in eigen boezem willen kijken, zichzelf confronteren met de eelt op haar hart. Hoe dan ook ze kan schrijven, die gave van haar is een bezoek overwaard!

Aangezien ik nog steeds met buttons aan het klooien ga, je vindt haar op dit net onder “goldenyearsandtears”. Gouden jaren met tranen, voor mij een gedurfd schot in de roos dus benieuwd naar je reactie.