Een zang samenkomst in Doorn.
Volgens mij is het Gerke die daar achteraan in het midden zit met dat witte bloesje en blonde haren.

Bij ons thuis op “De Boomgaard”gingen we zondags naar verschillende kerken of geloofsgroepen. Zelf  waren we Ned. Hervormd en bezochten we trouw deze kerk. Vanaf een jaar of 10 gingen wij ook regelmatig mee, maar ik was vaak meer aan het rondkijken in die mooie oude kerk dan dat de preken van ds Jansen mij boeiden. De bank  aan het Lindese end was ook smal en hard. Ds Langstraat had meer charisma en daar kon ik wel goed naar luisteren., meer Hour of Pour sfeer.
Ons meisje voor dag en nacht Riek Antink was gereformeerd en bezocht de Geref. kerk. Dat was wat strenger in de leer. Zij gingen bv nooit naar het Lindese feest. Zóóó jammer!
Opoe en opa Bijenhof hoorden weer bij een andere geloofsgroep. Ze wilden geen naam hebben, maar noemden zich Christenen. Van huis uit wel N.H., maar het heeft hen altijd gestoord dat je plek in de kerk in die tijd afhing van wat je betaalde. In de 30er jaren was er een evangelisatiegroep actief waarbij de voorgangers twee aan twee rondtrokken net als de apostelen vroeger. Oorspronkelijk kwamen ze uit Zuid Afrika. Jurgens was één van hen en hoewel mama en tante Hermien met hun mannen naar de Hervormde kerk gingen bleven ze groot respect voor deze voorganger houden. Ze waren ook voor de volwassen doop. Opa Bijenhof vertrouwde mij eens toe:”Coba wil d’r noe niks meer aover zeggen, maor zi’j en Rika bunt vrogger ok volwassen edeupt”.
Vanuit Linde fietste opa op zondag altijd naar de “dienst” bij Oonk. Ze hadden een eigen liedboekje met opwekkingsliederen en om de beurt verzorgden ze een lezing en uitleg van zo'n bijbelgedeelte. Toen opoe overleden was ging hij na die dienst  naar tante Hermien of later ook naar tante Riek toen die in Vorden kwam wonen.
Dan kwam bij de verjaardagen ook opa Eggink die meer een vrijdenker was. Een allegaartje was het bij ons, maar iedereen liet elkaar in zijn waarde.
Wat verderop bij ons in de buurt woonden ook Rooms- Katholieken. Daar werd met respect over gesproken, maar ik denk niet dat we met een roomse jongen thuis konden komen. Zover ging de tolerantie niet. Op Goede Vrijdag kon je een verschil in opvatting merken. De roomsen werkten gewoon terwijl de protestanten zondag hielden.
Toen er opnieuw tentzending naar Vorden kwam werden we gestimuleerd om daar eens heen te gaan. De nadruk werd erg gelegd op de noodzaak om een “Kind van God” te worden. Onze eigen ds Langstraat preekte daar zelfs.
Er werden door hen ook jeugdkampen georganiseerd en samen met Gerke en Gerrie zijn we een paar keer een week op zo’n kamp geweest in Doorn, geleid door o.a. ds Kits en Nol Esmeyer. De leus was: Jong Nederland voor Christus! We hebben het er erg naar onze zin gehad. Voor Gerke helemaal...... Ze heeft daar haar Wim ontmoet waar ze nu ook al 43 jaar lief en leed mee deelt.
Verder had je ook geen vakantie, behalve het dagje uit met pa en mama wanneer de rogge van het land, de haver los en de knollen in de grond zaten! Dat was meestal rond 10 augustus. Dat was even een moment van ontspanning voor de meeste boeren. Dan was ook de bekende Hengelse Peerdemarkt.

12-07-2008 om 08:41 geschreven door Hetty  

Ned.Hervormde Kerk te Vorden

Heel lang geleden leerden we op de School met den Bijbel in Vorden, behalve elke week een psalmversje en de bijbelverhalen, enkele verschillen tussen het rooms katholieke  en het protestantse geloof. Tetzel die voor de roomse paus geld aan het inzamelen was voor de bouw van de St Pieterskerk in Rome was zoiets. Wanneer je maar goed geld gaf kwam alles later goed met je. Je tijd in het vagevuur kon aanzienlijk korter worden. De tekst van Tetzel:
Zodra het geld in het kistje klinkt
Je zieltje in de hemel springt…. maakte indruk.
Het verhaal van Luther die de 95 stellingen aan de deur van de Slotkapel sloeg in Wittenberg  werd boeiend verteld. En dan al die brandstapels en de hagepreken…..
Dan kwam er nog bij dat de roomsen ook nog geloofden dat bij het Heilig Avondmaal het brood en de wijn ècht in het lichaam en bloed van Jezus veranderden en dat wij protestanten dat alleen symbolisch zagen. Bovendien moesten ze vele goede werken verrichten om uiteindelijk in de hemel te kunnen komen, terwijl wij  alleen door genade en het geloof alleen die hemel kunnen bereiken.
Toen we later Belijdenis van het geloof aflegden hadden we alweer een paar jaar Catechesatie achter de rug en ik ken nog een aantal artikelen des geloofs uit m’n hoofd. Wat is uw enige hoop in leven en sterven? Dat ik niet van mijzelf ben, maar ....... De laatste catechesatieles kregen we van ds van Zorge. Hij legde ook nog even uit waarom we Hervormd zouden moeten zijn. Het had te maken met een slimmigheidje van de Gereformeerden die in Amsterdam panelen uit een kerkdeur gezaagd zouden hebben om zo die kerk voor hen te behouden. Ja…. ik was daar best mee bezig… met al die verschillen. Ik probeerde zelfs in de bus een gesprek daarover te beginnen met een kloosterling die op de Kranenburg thuishoorde. Hij ging er niet erg op in. Er werd gefluisterd over de bruine paters van de Kranenburg die op de fiets het nonnenklooster op de Keyenborch bezochten en... dan nog zachter ....
Ik begon eigenlijk een eigen mening te vormen toen Kunkeltje (haar echte naam weet ik niet meer), onze juf Duits, ons de Ringparabel vertelde. Het ging over een Christen, een Jood en een Moslim die alledrie dachten dat zij de echte ring met de parel in hun bezit hadden. Uiteindelijk bleek het om dezelfde ring te gaan.

11-07-2008 om 12:41 geschreven door Hetty  

Op de camping met mijn klas op brugklaskamp.

Tot ze daarbij ook nog verlamd raakt.
Sjef  koopt zo’n “pausemobiel”, je weet wel zo’n vierkante auto met een verhoogd achterstuk.
Zo kan hij Bernadien  mèt rolstoel toch iedere week ophalen om  even weer thuis te zijn.
Bernadien is ondertussen al 8 jaar ziek en krijgt steeds meer klachten. Terwijl Sjef haar diezelfde week nog even  naar huis had gehaald, overlijdt ze aan het eind van die week, 55 jaar oud. De begrafenis is indrukwekkend. Alle oud-gedienden van de voormalige Rk- LTS De Zuidoosthoek zijn er. Ze ligt opgebaard in een blauwe gesloten kist, haar lievelingskleur. Op de kist staat een groot portret van Bernadien zoals we ons haar maar moeten herinneren met haar vrolijke lach en haar grote bos krullend haar.
Hun oudste zoon leest een ontboezeming van Sjef voor over Bernadien, over hoe ze elkaar op de Mulo al ontdekt hadden, hun relatie en hun huwelijk. Over de tijd dat ze in Nijmegen woonden en later in Emmen en ook over de moeilijke tijd toen hij besefte dat hij de Bernadien die hij kende voorgoed kwijt was. Heel ontroerend! Ook een zus en later een nichtje vertellen over hun zus en tante Bernadien… precies zoals ze was.
Sjef en Bernadien zijn  beiden van huis uit wel Rooms- Katholiek, maar voelden zich daar niet meer bij betrokken en daarom wil Sjef ook geen kerkdienst.
Een waardig afscheid van Bernadien, een onvergetelijke collega en vriendin.

10-07-2008 om 22:21 geschreven door Hetty  

Collega Joop helpt bij het koken op het brugklaskamp.

Dan slaat het noodlot toe. Zo noem je dat toch! In de kerstvakantie krijgt ze een herseninfarct, denken ze. Ze is in één klap haar korte geheugen kwijt. Frits- een andere collega- en ik bezoeken haar regelmatig. Sjef schrijft alles wat er gebeurd was op in een schrift zodat ze na kan lezen wat ze meegemaakt heeft. “Wat is het vandaag voor dag”? vraagt ze iedere keer. Ik zeg dan bv 26 januari. “Oooo, “zegt ze dan,”Sjef was gisteren jarig en ik weet er niets meer van”. En dat terwijl we in het schrift lezen dat ze naar huis is geweest en haar zus heeft ontmoet op de verjaardag.Ze beseft dat er iets heel ergs aan de hand is.
Als ze weer thuis is ga ik geregeld met haar op pad…bibliotheek…winkelen…eindje rijden. Sjef is in die tijd overspannen thuis, maar aan het werk kan hij zo niet meer. Maar thuis gaat het ook niet met haar. Uiteindelijk wordt Bernadien ter observatie opgenomen in Groningen. Het blijkt dat alle ellende veroorzaakt wordt door een virus in de hersenstam. Ook hier ga ik of met Wim of met Frits naar haar toe en wandelen we samen de stad in. Op een keer ben ik al een uurtje samen met Frits en Bernadien op stap geweest. We zitten nog even in de hal. Frits gaat even naar het toilet en wanneer hij terug komt zegt ze:”Oooo Frits, wat leuk dat ik je zie”. Wat hebben we met hen te doen!
Het is de oude Bernadien niet meer.
Ze wordt wat later opgenomen in een opvang voor jong dementerenden in Assen. Daar heeft ze een mooi eigen appartementje. Sjef komt praktisch elke dag op de motor naar Assen en haalt haar iedere week ook een keer op naar huis.  Frits en ik gaan ook daar regelmatig bezoek. Ze herkent ons altijd. We nemen vaak  puzzelboekjes mee, want daar is ze gek op. Ze hield altijd van lekker ruiken en ik had ook een keer zeepjes meegebracht in de vorm van varkentjes. “Wat moet ik daar mee? Neem die maar weer mee”! We praten altijd over die goeie oude tijd en nemen haar mee naar restaurantjes om even in een andere omgeving te zijn.

09-07-2008 om 08:42 geschreven door Hetty  

Gek dat ik van Bernadien helemaal geen foto's heb. Maar hier nog wel één uit de onbezorgde tijd toen de jongens nog klein waren: Rick en Mark bij ome Johan op de tractor.

Bernadien en ik waren echt maatjes op school. Buiten school hadden we ons eigen gedoetje, maar we wisselden veel gedachten en ideeën en belevenissen uit. Al onze ups en downs deelden we met elkaar. Haar Sjef was ook een Achterhoeker. Zo één van:” Doe maor gewoon…. dan doe ‘j al gek genog”. Hij was adjunct op de Meao, nu Drente College. Het liefst ging hij naar school op de café racer van zijn zoon en die zette hij  dan ook nog zo voor het grijpen op het schoolplein. Niemand heeft hem ooit meegenomen. Sjef hield ook niet erg van vakantie. Ooit gingen ze naar Parijs. Ze parkeerden hun auto in een buitenwijk en gingen met de metro de stad in. Toen ze terugkwamen lag de ruit eruit en was er heel wat gestolen. Nee… Sjef ging het liefst op de motor toeren met Bernadien. Maar nog liever bleef hij thuis.
Alle ondeugden van ons beider jongens passeerden de revue. Om de ondeugd van haar oudste moest ze steeds lachen. Hij doubleerde op school, ging naar het Havo examen met “Het bittere kruit” op de Nederlandse boekenlijst. “Waarom schrijf je kruit met een t”, vroeg Bernadien. “Dan weet ik zeker dat ze me daarover vragen”, was het antwoord. En het gebeurde! Hij ging ook nog VWO doen en de truc werkte opnieuw. Ik denk dat ze Sjef daar in herkende. De jongste leek sprekend op haar en was de oogappel van Sjef.
En ik vertelde over onze  jongens met hun pubertroubles, maar ook de leuke kanten van ons stel.
Af en toe vormden we een front wanneer de mannen-collega’s wat dominant gingen doen. Toen Otto, onze collega Engels, voor de vierde keer eindelijk slaagde voor zijn akte zei ze:”Zullen we hem een kaart sturen met een felicitatie en dan zetten we gewoon als afzender: de meisjes”! Ik kan me niet meer herinneren of dat ook gebeurd is.
Bernadien gaf R.T.- remedial teaching- en voor de andere helft was ze mentor van een klas en gaf alle  algemene vakken aan die klas.
We hebben nog net  samen de aankondiging van de fusie met het KDC meegemaakt. Toen bleek dat ze ms had. Ze werkte op halve kracht door. Met de kerst voorstelling in 1990 voor de leerlingen deden we beiden nog mee en lagen af en toe krom van het lachen in de coulissen.

08-07-2008 om 17:36 geschreven door Hetty  

07-07-2008 om 20:56 geschreven door Hetty  

Betsy, de pony, vond het allemaal best!

We leenden daarna ieder jaar een tijdje een bokje en konden de hele zomer genieten van de jonge geitjes die na 5 maanden  geboren werden . In oktober als het bokje kwam gingen die jonge geitjes weer met de geitenhouder mee naar een soort kinderboerderij. Zo bleef de veestapel bij ons enigszins beperkt.
Maar geiten….! Wanneer je geen hoog gaas om je wei hebt gaat letterlijk alles er aan.  Alle jonge groen in de tuin wordt opgevreten. Scott deed erg zijn best om ze uit de tuin te houden, maar het zijn geen schapen. Hij probeerde ze steeds aan te kijken en  naar de wei te drijven, maar die loeders  doken steeds de verkeerde kant op.  Geiten zijn zó ondeugend…..maar wel leuk. Ze gingen op  pony Betsy staan om bij de bladeren van de boom te kunnen.
Er werd eens een tweeling bij Coba geboren, een wit ooitje en een pikzwart rammetje. Ze werden Freddy en Ankie genoemd naar de donkerste jongen en het blondste meisje van mijn klas. En ze kwamen allemaal kijken.
We dronken vaak koffie achter bij de wei om van al dat grut te genieten en dat doen we nog steeds. Zelfs de katten vinden het gezellig als je buiten gaat zitten en komen erbij.
Nu zijn de schapen en geiten weg. Suze en Loedertje zijn gesteriliseerd. Amber en Sara zijn volgend jaar pas aan de beurt. Binnenkort mag Hector z'n kunsten vertonen. Dan wordt het feest in de wei. Bij de schapen moest je goed opletten als je de dekking wilde zien, maar Hector maakt daar geen punt van. Ha!
De kuikens….moeten we even afwachten. Nog een week dan kunnen de eersten er zijn, maar Wim heeft al ontdekt dat de kriel die in het hokje zit te broeden op..... niks zit. Ooit zo'n domme kip meegemaakt?
Maar … we hebben Tessa en Toska! Geen pups voorlopig. Maar wel tophonden. Straks mogen ze mee naar de camping bij Johan: camping De Boomgaard.
Wanneer we meer dieren hadden konden we niet zo gemakkelijk meer weg.
Soms …. moet je keuzes maken. En …. inderdaad…niet zeuren!

06-07-2008 om 08:44 geschreven door Hetty  

Na die vreselijke dag kregen we verschillende kippen en krielen. Het werd een multicultureel gezelschap!

Op school vertelde ik vaak over onze veestapel. Ik vertelde over de kuikens waarvan een paar hennetjes bleken te zijn en één haantje. "Och…mevrouw, mag hij Sandro heten", vroeg Sandro, één van de brugklassers. Sandro werd één van de mooiste hanen die ik ooit gezien heb, maar kreeg steeds ruzie met vader Hendrik, onze allereerste haan die we van Henk en Anneke gekregen hadden. M’n collega Gerard Hempen had wel kippen, maar nog geen haan en kwam Sandro halen. Maar Sandro had bij die hennen van hem niets in te brengen. Gerard zei steeds:“Volgens mij is hij homo. Af en toe staat hij klaar als de hennen langs komen en net als  hij  de sprong zal wagen, doen die  gauw een stapje extra zodat hij telkens mis springt”. Maar Sandro mocht blijven en is oud geworden tot hij vanzelf een keer de pijp uit ging.
Op een bepaald moment hadden we zelf geen haan meer. Er was een loslopende hond op het erf geweest en heeft bijna al onze kippen om zeep gebracht. Bij Wielens hadden ze hem een poosje op de deel gehad, maar  toch maar weer los gelaten. Het was vreselijk om thuis te komen. Eerst vond ik een jong hennetje vlak bij huis…doodgebeten. De haan had z’n beide hennen tot het eind verdedigd. Ze lagen samen op het land van de boer …ook dood. Toen we later een loslopende hond zagen belde Wim de politie. Die zei: “Vang hem maar”. Dat vond Wim geen oplossing en zei zoiets van: Dan regel ik het zelf wel. Nog geen vijf minuten later was er wel een politieauto. Ze dachten zeker dat Wim de hond neer zou knallen.
Nu had ik  een meisje in de klas waar ze een haan over hadden. Dus wij er naar toe en de haan uitgezocht. “Willen jullie ook onze twee lieve geitjes hebben, want wij moeten verhuizen”. Ik keek ze aan èn was verkocht. Nu hadden we dus ook al geiten.

05-07-2008 om 22:49 geschreven door Hetty  

05-07-2008 om 17:18 geschreven door Hetty  

De grote keukentent in latere tijd. In het midden mèt pijp zit Leo, altijd een kleurrijk figuur!

“Weet je nog van die caravan met Bernard”? Wanneer het woord kamperen viel in de lerarenkamer…dan kwamen de sterke verhalen boven.
Ik was niet de eerste die met caravan meeging op kamp. De tweede klassen moesten aan het eind van het jaar kiezen in welke richting ze verder wilden gaan. Ze konden kiezen uit electro, timmeren, schilderen, mechanische techniek of autotechniek. Daarom werden aan het eind van die tweede klassen ook kampen georganiseerd met die nieuwe groepsindeling. De nieuwe klasseleraar, zoals de mentor toen nog genoemd werd, had dan al een goed idee over wat hem te wachten stond. En de jongens konden alvast aan elkaar wennen.
Bernard Platzer was een metaalman. Hij wilde ook niet in zo’n bekrompen tent slapen en nam z’n caravan mee. Bernard hield ook niet van laat naar bed gaan.  Terwijl de meeste collega’s het nogal vol hielden onder het genot van enkele glazen wijn, lag Bernard al op één oor.
Ze hadden zin in een goeie stunt en Bernard was het slachtoffer. Midden in de nacht hebben ze hem met caravan en al over de camping gesleept. Maar Bernard gaf geen krimp. Hij bewóóg nog niet. Jaren lang werd de stunt door verteld. Bernard glimlachte alleen maar!
Er waren altijd een paar collega’s die de jongens in hun tentjes in de gaten hielden. Leo en Jan waren daar goed in. Bij te veel spektakel werd er een extra nachtwandeling ingelast of werd zo’n knul wel buiten de tent gezet als hij zo graag buiten wilde zijn. Na een half uur was de lol er wel af en had je er geen kind meer aan.
“s Morgens was het altijd Rieks die met z’n krantje en een hele grote pot thee helemaal wakker op ons zat te wachten!  s‘Avonds na het avondspel had hij ook een hele pan Hema worsten warm gemaakt, voor ieder een halve. Tussendoor kregen de jongens  regelmatig een stuk Mars om de energie wat op peil te houden.
Wanneer ik nu nog jongens van toen, mannen van nu, spreek  is het kamperen op de Rk LTS  De Zuidoosthoek één van de hoogtepunten uit hun schooltijd.

05-07-2008 om 13:53 geschreven door Hetty  

Na 1990 kregen we na de fusie vbo-mavo, havo en vwo klassen en dus ook meisjes!

De taken waren goed verdeeld bij de organisatie van die brugklaskampen. In de loop der tijd waren er tenten en kookgerei aangeschaft en Wim Többen  had daarover het oppertoezicht. Verder was er voor de mentoren een grote rol weggelegd, want die zorgden voor het programma. De mentoren kregen een paar uur vrijgeroosterd om van te voren de tenten te gaan opzetten. Ze mochten een hulpje uitzoeken om hen te ondersteunen bij alle voorbereidende werkzaamheden en tijdens het kamp zelf. Voor de leerlingen waren er driepersoons tenten en er was een grote tent als verzamelpunt waar ook de leiding sliep. Toen ik meeging hadden we net ons eerste caravannetje, het Knausje, en die ging mee en Wim kwam ’s avonds ook gezellig meedoen en sliep dan ook op kamp. Die tenten...... het was nog een hele toestand om die fatsoenlijk op te zetten. Ik was natuurlijk niks gewend en kwam geradbraakt weer thuis.
Die brugklaskampen besloegen een hele week. Er waren twee groepen. De mentoren van de eerste groepen zorgden voor het opzetten van het kamp en die van de tweede groep voor het afbreken.
Maar dan begon het feest. Zo’n kamp was bedoeld om aan elkaar en de school te wennen. Op de fiets naar “De Hunzebergen“ in Borger met een stel brugklassers is niet niks, vooral omdat je ze nog niet kent. Ze zwiepen eerst alle kanten op. Dat zie je dan voor je gebeuren, want ik fietste meestal achteraan. Ik had graag John Wolters of Tonny Tibben bij me. Ook met Leo of Joop kon je goed samen op pad. Vaak gingen we onderweg nog wat ondernemen zoals een bezoekje aan het onderduikershol en aan de schaapskudde. We lieten het stelletje ongeregeld na de eerste oversteek al stoppen en dan werden ze toegesproken: twee aan twee, en bij de fluit achter elkaar—tegenliggers!!--. Daarna waren het nog maar enkelen die nog uit de band sprongen. Dan werden de dagen gevuld met spoorzoeken, zwemmen,kanoën, een bezoekje aan het grote hunebed met spannend verhaal van Leo, het douanespel met de smokkelaars en ’s avonds in het donker het dierengeluidenspel. Tussendoor werd er in de plaatselijke supermarkt per tent ingeslagen wat ze nodig hadden om in leven te blijven, want ze moesten zelf koken. Ze kregen per tent 25 gulden voor twee dagen.—eind jaren 80-- Ik heb zulke leuke herinneringen aan dat koken. Op school hadden we al besproken wat ze op hun boodschappenbriefje moesten zetten. Ze leerden elkaar kennen…ze moesten immers samenwerken. Bij iedereen at ik een klein hapje mee.  Wij hadden na zo’n kamp wel door wat voor vlees we in de kuip hadden. Het opperhoofd van de keukentent was meestal Rieks Reuvers, het rustpunt van alles. Dat was onze stek. Daar kwamen de jongens met hun vragen en om ’s morgens brood boter, jam en hagelslag te halen.
Tijdens de LTS tijd vond ik de kampen geweldig, maar na de fusie ging alles anders. Er werd op tijd en geld beknibbeld en het werd veel massaler. Jammer!

04-07-2008 om 16:27 geschreven door Hetty  

Toen Rick bij de Emco in de paprika's was gaan werken waren pa en Diny, maar ook Glenn en Greta van de partij op de Open Dag!

Vroeger stond er naast de school een klooster waar verschillende broeders woonden die ook op school les gaven. Lang voor mijn tijd gaf de directeur  hier Engels. Hij was een kloosterling en als ik goed ben ingelicht droeg hij nog zo’n mooie witte pij. Laat hij toch verliefd worden op Marietje, een meisje van de administratie en Marietje op hem. Ach... hij ging in eerste instantie terug naar zijn eigen klooster ergens in Brabant. Het hielp niet. De liefde was echt.  Hij trad uit en trouwde zijn Marietje. Ze zijn heel gelukkig geworden. Later werd hij een  heel fijne directeur van onze LTS.
Ook collega Frits is een uitgetreden kloosterling en zijn vrouw een voormalig nonnetje. Toch hadden we nog twee echte fraters in ons midden al was dat aan hun uiterlijk niet meer te zien. Frater Brouwer gaf met veel liefde voor de minder bedeelde jongens les in handvaardigheid. Ik herinner me zijn afscheidsspeech waarin hij pleitte voor minder gebruik van het rode potlood, maar meer voor het stimuleren van de leerlingen!
We hadden het goed bij die mannen. Zat je bij Bernard  aan de koffietafel… ging het over politiek of financiën. Bij Teun werden er steeds moppen getapt en kropen we bijna van het lachen. John Wolters was als militair ooit naar Nieuw Guinea geweest en wist daar van alles over op te dissen. Tinus Timmer, de collega metaal kon je zo van achter bij de schouders pakken en optillen. Je had hem dan wel uitgedaagd natuurlijk. Een paar apart waren de vrienden Leo en Jan, beiden specialisten op het gebied van individueel onderwijs. Ik heb nog steeds groot respect voor ze. En Glenn…ook een metaalman was vroeger bij de Marine geweest en we werden bevriend, samen met zijn Greta en mijn Wim.
Maar allemaal hadden ze het over hun beroemde brugklaskampen. Daar werd ik onderhand ook wel nieuwsgierig naar.

04-07-2008 om 16:24 geschreven door Hetty  

03-07-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

02-07-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Omstreeks z’n 15e jaar kwam ook Mark in geldnood. Met z’n zakgeld kwam hij niet zo ver en dan heb je ouders die de hand aardig op de knip (moeten) houden. Een korte tijd heeft hij ook ramen gewassen in de buurt, maar Mark was er zo één die kwam en ging wanneer hij er zelf zin in had. En dat had hij niet altijd. Nee dat was nou niet zo’n succes.
In die tijd ging ik ook weer aan het werk en wel op de r.k. LTS De Zuid-Oosthoek.
Buurvrouw Korry kwam aan de deur:”Heb jij niet zin om op Jan z’n LTS in de brugklassen nederlands te gaan geven? Jan belde net dat ze daar plotseling verlegen zitten". De vorige docent was opnieuw wat over de toeren en had zijn hele handeltje aan boeken zo in de docentenkamer van zich af gegooid. Ze zagen het niet meer zitten dat hij terug zou komen. Deze collega werd door de leerlingen “de cowboy” genoemd vanwege de soort laarzen die hij meestal droeg. Zo gebeurde het dat hij op zaterdag in Emmen nageroepen werd:”Hé… cowboy …”! Dan werd hij zo woest dat hij die jongens de hele V en D door achterna zat.
Ik hoefde niet lang te denken. Eigenlijk popelde ik weer om op een school aan de slag te gaan. Ik had op de basisschool in de Rietlanden wel eens een paar dagen ingevallen, maar dit leek me wel een nieuwe uitdaging. Alleen dat r.k……? Ik kon gelijk ‘s middags al op sollicitatiegesprek. Directeur Harry Reinders en onderdirecteur John Muysers ontvingen me met open armen. Het klikte meteen. Ik vertelde mijn staat van dienst en achtergrond. Toen ik zei dat ik niet rk was en niet gewend kruisjes te slaan… moesten ze lachen. Daar ging het niet om op deze school, maar wel hoe je verder in het leven staat. Ik mocht ’s morgens op m’n eigen manier beginnen. De boeken  kreeg ik meteen mee naar huis en kon beginnen met voorbereiden.
De volgende morgen begon ik ….en ik ben bijna 20 jaar gebleven!
Met  opgroeiend kroost en een werkende man moest er qua huishouden wel wat georganiseerd worden. En het kwam goed uit dat Mark wel zin had om, uiteraard voor een aanvulling op zijn zakgeld, de handen uit de mouwen te steken! Hij stofzuigde regelmatig en hij bleek erg goed te zijn in opruimen. We hadden een deal!

01-07-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

1982--Onze eerste vakantie op camping Kirschenteuer, samen met Klaas en Sanny met vriend Ipe en Renny. Hier werden waarschijnlijk voor het eerst de gokautomaten op een camping gecheckt.

[b]De tijd brak aan dat de jongens met hun zakgeld niet meer rond konden komen. Ze werden handig met flipperkasten en later gokautomaten…bleek nadien.. Niet dat ze constant aan het flipperen of gokken waren, maar ze wachtten op hèt strategische moment in de patatzaak aan de Twekkelerweg. En dat moment was dáár wanneer een speler zuchtend de strijd tegen zo’n apparaat opgaf en het strijdperk verliet. Dan kwamen ze in aktie. Want...... als er een poosje niets gewonnen was had je méér kans. Eerst werd er gekeken of er nog vrije spelen opstonden. Met deze vrije spelen hebben ze al menig patatje verdiend.  Daarna probeerden ze of het geluk mèt hen was.
We hadden dat eerst niet zo door, maar tijdens de vakanties bleken ze erg vaardig op dit punt en toen kwam de aap uit de mouw. Ook op de campings werd vroeg opgestaan om bij de apparaten langs te gaan. Ik heb zelfs nog een moment gedacht dat Gerhard misschien  monteur zou worden van die apparaten in cafetaria’s.
Maar nee…het leverde toch geen stabiele verdiensten op en Gerhard meldde zich aan bij een schoonmaakbedrijf die de ramen van scholen ging wassen in de vakanties. Denk maar niet dat je daar zo maar voor aangenomen werd. Je moest eerst serieus oefenen en dan een soort examen doen. Gerhard slaagde. Hij heeft de laatste jaren in Hengelo zo z’n zakcentjes aangevuld. Het werken had  ook consequenties, want hij werd ook voor feestjes uitgenodigd en ja… dan moet je ook een biertje drinken. Zo kwam hij na een bruiloft zo vol drank thuis dat hij vanuit z’n bed de wc niet meer kon halen en uit het raam driehoog kotste. Alle ramen onder zijn kamerraam zaten onder… Hij was nog niets gewend. De andere morgen werd de ladder uitgeschoven en kon hij de ramen van de twee onderste verdiepingen gaan wassen.
Toen we later eens met Berend en Rick naar Wales gingen namen we de overtocht met de vrachtferry. Dat was mèt caravan een vrij goedkope nachtelijke overtocht. Je kreeg een lekker buffet, een hut en 's morgens je ontbijt in een zak mee. Ook daar werd flink door de chauffeurs aan de gokkasten gezeten. Maar zij niet alleen. Op een gegeven moment komt Rick met twee volle handen vijfjes bij ons, Berend glimmend in zijn kielzog.. Ik zeg: “Wat is dat nou? Hoe kom je daar nou aan”? Rick is een man van weinig woorden en zei alleen maar:”Pok pok pok pok”!
Ook in Emmen ging Gerhard op pad in de buurt. Wij kochten de ladder en hij ging in een speciale outfit de buurt rond. Petje op…bodywarmer aan…shagje gedraaid…ladder op de schouder en daar ging hij de buurt in om bij de huizen de bovenramen te wassen. “Goeiemorgen….de glazenwasser!  Ze waren heel blij met hem, want Gerhard is trouw. Wanneer hij zegt dat hij over 6 of 8 weken terugkomt doet hij dat.
Hij heeft regelmatig de kreet gehoord:”Kopje koffie… glazenwasser”?

30-06-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Beetje onduidelijke foto, maar dit is Gerhard metTreesje, het nichtje van juffr. v d Meulen. Hij moet hier ong.8 maanden zijn. Zo vroeg begon je in die tijd al met zindelijkheidstraining. Pampers waren er nog net niet!

Wim is altijd een zorgzame vader geweest. Hoewel hij slecht tegen luchtjes kan was hij de eerste die baby Gerhards poepbroek verwisselde. Hij was niet alleen zorgzaam, maar hij gaf ook altijd vreselijk goede adviezen. Het was alleen wel zo dat je die wel op diende te volgen….anders was het hek van de dam. Hij snapt niet dat je iets op een andere manier ook handig kunt vinden want dat is het volgens hem niet.
Zolang we in Hengelo woonden kwam hij tussen de middag thuis eten, behalve als hij met inspecteurs uit eten ging. Dat gebeurde nog wel eens en dan hadden wij het wel lekker rustig. We zaten net zo lang aan tafel…daar ging het niet om. We konden alleen meer praten en verhalen vertellen. Dat wil je toch weten. Alle belevenissen van vriendjes en juffen passeerden de revue. Wim niet… die kwam om te eten. En er moest vooral netjes gegeten worden. Ik heb wel eens gelezen dat Prins Bernhard ook zo gesteld was op de tafelmanieren van zijn kroost. En vooral niet smakken! En beslist met de mond dicht kauwen.
Toen ik na de eerste klas op het Baudartius in Zutphen een vriendinnetje Wilma te logeren had vroeg die later zo tussen neus en lippen: ”Mag jij thuis smakken aan tafel”? Ik zei natuurlijk dat dat bij ons ook niet mocht. “Nou, je moeder doet het anders wel”! En terwijl ik dit schrijf hoor ik weer het genoeglijk zachte smakgeluidje van mama. Die kon inderdaad smakelijk zitten eten. Dat had ze ook niet van een vreemde, want Opa Bijenhof deed dat net zo.
Toen Wim in de begintijd van onze verkering in het weekend bij ons logeerde mocht hij steeds naast opa Bijenhof zitten. En hoewel hij zeer op opa gesteld was griezelde hij van die smakgeluidjes, maar kon daar natuurlijk niets van zeggen. En ik keek wel uit…..ach opa...laat hem toch... mij interesseerde het niet zo.
Maar dank zij Wim wordt er bij ons aan tafel niet “gesmakst”, zoals wij dat altijd noemden.

29-06-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Ong. 1990 toen we nog aan de Kuifmees woonden.
Wim lijkt wat zorgelijk, maar dat viel wel mee...!

[b]Toen Gerhard naar de Mavo zou gaan kreeg hij een nieuwe fiets. Het was wel geen Gazelle, maar hij was wel splinternieuw. Het duurde niet lang of er zaten allemaal deukjes in de velg van het achterwiel. Het was snel duidelijk hoe dat kwam. Buurman Bertus zag het het eerst gebeuren. Hij reed gewoon met z’n zware boekentas achterop …bom…  zo van de stoep af en wat later … kwak… zo weer tegenop.
Dat was het begin van de “fietsellende”. Toen Rick  voor het eerst naar de Tuinbouwschool in Enschede ging kreeg die ook een nieuwe fiets. Bij ons vandaan was het goed te doen. De tweede dag  werd hij al kletsnat thuisgebracht door een student van de TH  halverwege Enschede. Het fietspad liep daar vlak langs. “Ja ik reed gewoon, maar ik zag de bocht in het fietspad te laat en toen reed ik zo rechtdoor....  de vijver in”. “ En toen dan”? “Blub…blub…blub”! Daar ging dus de fiets met tas.
Ik weet niet meer of Mark ooit een nieuwe fiets gehad heeft…waarschijnlijk wel. Maar voor die jongens van ons was dat boter aan de galg gesmeerd. Bij Mark was het meer de slordigheid of moet ik zeggen.. de nonchalance, toen hij wat ouder was, die ons parten ging spelen. Had hij een lekke band..nam hij gewoon mijn fiets. Het ergste was het toen de heren begonnen uit te gaan. Daar hadden we met Gerhard nog niet veel last van gehad, maar Mark vond dat hij er eerder aan toe was. Ik ben de tel kwijt van de gejatte of vernielde fietsen. Op het laatst stond er nog een speciale café-racer onder dak bij ons. Die liep zo slecht dat je die zelfs niet op slot hoefde te zetten, want de potentiële dief gooide die na 10 meter toch wel weer van zich af.
Het ergste wat ik me herinner, behalve dat akkefietje met Wims nieuwe fiets, was toen Mark mijn nieuwe fiets had meegenomen. Mijn oude was al gejat. Hij had hem wel netjes op slot èn extra aan een paal had gezet. Toen hij uitgefeest was vond hij m’n fiets ( wel dure Gazelle) in elkaar getrapt, maar wel nog aan de paal weer terug. Hij was blijkbaar zo kwaad dat hij een andere damesfiets meejatte, want hij durfde niet helemaal zonder iets weer thuis te komen.
Ik was zóóó kwaad:”Je denkt toch zeker niet dat ik op een gejatte fiets ga rijden. Terugbrengen die handel”!
Eén keer dacht ik hem te pakken te hebben. Mark reed vaak met een studiegenoot mee vanaf basisschool Het Rietveld. Ik reed op een ochtend naar school en zie daar een fiets tegen een paaltje staan die verdacht veel op die van Wim leek. Op school vertel ik het aan vriend en collega Glenn. Die kende onze fietstroubles langzamerhand ook wel en zei:”Meenemen en thuis verstoppen”!  Die middag stond de fiets er nog en ja …het was die van Wim. Ik doe hem achter in de auto en zet hem achter het huis. Even later komt Mark thuis…één streep naar achteren natuurlijk. Als ik het me goed herinner....  kwam hij toch heel opgelucht binnen!!

28-06-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Op onze 25-jarige bruiloft kwam ons buurtje samen met onze jongens èn Judith in aktie! We worden er flink tussen genomen op een melodie van Doe maar! Ze eindigen telkens met: Daar word je niet goed van-- Wim z'n favoriete gemopper.

 [b]Ik kan niet anders zeggen dan dat we het altijd  getroffen hebben met onze buren.
Aan de Kuifmees in de Rietlanden kwam er nog bij dat je allemaal een nieuw begin maakte in een nieuwe wijk. Samen met Roelie en Adriaan hadden wij al teeners . Zij drie meiden en wij drie jongens. De anderen hadden veel jongere kinderen en we hebben er heel wat geboren zien worden, figuurlijk dan!
Wij zuchtten wel eens over  de problemen van ons opgroeiend stel. Onveranderd kregen we van  Jan en Korry en Ger en Lies te horen:”Er is niks mis met jullie jongens…leuk stel…..komt allemaal goed. Tegen de tijd dat we verhuisden hadden zij ze in die leeftijd…puberproblemen?
Toen konden wij zeggen…:”Die kinderen van jullie…niks mis mee…hartstikke leuk stel…komt allemaal goed”.
Eens kwamen we van een vakantie naar Engeland terug. Lies liet zich amper zien. Beetje vreemd. Achter het huis stonden vier afvalzakken met kleren en lappen. Ik zeg:”Wat is dit nou”? “O… we hebben de zolder voor jullie opgeruimd! Lies zei nog:”Laat alles eerst nog maar achter het huis staan”, anders hadden we het al weggegooid. Kijk maar eens hoe netjes het geworden is”. Ik inspecteerde eerst de zakken. Eén zak heb ik gered. Daar zat Wim z’n nette blauwe broek in. Gerhard dacht dat het zijn broek van de Marine was.
Maar de zolder was netjes. “Ja, we hebben alles gewoon naar beneden gegooid en toen met een hark verder naar beneden gewerkt. Erik hielp ook mee”.
Jan Scheve zag dat vanaf de overkant gebeuren en kwam wat ongerust poolshoogte nemen. “Ach”, zei Lies toen, “ik hou het wel in de gaten”.
’s Avonds aan tafel kwam het volgende probleem ter sprake: Wims nieuwe fiets zat in de kreukels. Er was duidelijk afgesproken dat na alle narigheid met onze fietsen ( gejat…bochel in ’t wiel..lekke band) die splinternieuwe van Wim zeer beslist niet gebruikt mocht worden.
De eerste avond …wij waren koud weg… nam Mark  de fiets al mee en op de terugweg ’s nachts zag hij die dikke steen te laat. Flinke schade.., die onze fietsenmaker niet zo maar wilde repareren. ”Wacht eerst maar eens tot je vader er weer is”, zei die.
Na het eten kwam Liesbeth toch maar goeiendag zeggen. “Heb je nou alles verteld”?
Nee… missen deden ze ons niet. Toen Rick in 1990 een ontstoken elleboog had ging Ger met hem naar het ziekenhuis.
Nee over onze buren hadden we niet te klagen. Ook nu niet, al wonen ze hier wel 500 m verderop aan het Schoolpad!

27-06-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

26-06-2008 om 09:15 geschreven door Hetty