2007 zal geboekstaafd blijven als de lastigste vakantie ooit. Niet dat ik tegen alle dagen aankeek als tegen een niet te bedwingen berg. Verre van. Soms was er geen vuiltje aan de lucht, liep het leven op rolletjes. Maar andere dagen moest ik zo stevig in mijn schoenen staan dat ik er kramp van in mijn tenen kreeg.
Moederlijke vaardigheden verwierf ik niet van vandaag op morgen. Langzaamaan werd ik in het vak ingewijd.
Het begon met doorwaakte nachten waarin ik aan de hongerige behoeften van mijn telg voldeed. Met het ontcijferen van elk kreetje dat een vraag om aandacht, verzorging of voeding kon inhouden.
Voor ik het wist diende ik het hoofd te bieden aan de fratsen van mijn rebellerende peuter waarbij de machtige ik-gevoelens ontwaakten.
Tijdens de basisschoolleeftijd kon ik hiervan een beetje bekomen en nieuwe krachten opdoen voor de volgende episode: de publiciteitsjaren
Amai, merci, alstublieft, dat vréét energie! Orkaan Dean heeft er niks aan!
Het is voorbij middernacht en hij staat in het deurgat stoom af te blazen. Ik vrees voor de slaap van mijn bejaarde buren, kan hij zijn stem niet dempen? Neen, fluisteren maakt zijn stem kapot. Bovendien begrijp ik hem niet.
Ik ben van vóór zijn tijd. (Uiteraard)
Ik wil hem kluisteren. (Bij voorbaat gedoemd te mislukken)
Hij wil weg. (Alle dagen ook al is het na tien uur s avonds)
Iedereen zit nu lekker bij zijn vrienden, behalve hij. (En de zonen en dochters van mijn familie en vrienden)
En zo gaat het nog een tijdje door.
Ik versta hem maar al te goed. Ik ben mijn eigen jeugd nog lang niet vergeten. Ik wou ook altijd meer dan me toegestaan werd. Ik staarde me ook blind op de vrijheden van een ander.
Hij vindt dat ik blij mag zijn dat hij niet aan de drugs zit, niet vecht en niet steelt, dat hij niet spijbelt en elk jaar overgaat, dat hij niet rookt, dat hij sport
Ik denk aan zijn faalangstige jeugdvriend die al bijna vijf jaar niet meer naar school gaat, aan zijn jaargenoot uit een zeer goede thuis die door drugs toch in de goot belandt, aan die andere vriend die op dertienjarige leeftijd wees werd, aan Ik heb veel om dankbaar te zijn.
Maar hij ook, en ik hoop dat hij dit beseft. Zijn minder fortuinlijke Afrikaanse familie om maar een voorbeeld te geven Onderwijs, geen evidentie. Stromend water en elektriciteit, evenmin. Frisdranken en koeken, een ongekende luxe. Gezondheid, onbetaalbaar. Aids, een bedreiging. Uitzicht op beter? Zij leven op hoop
Zij hebben alvast één iets waarnaar ik snak: ZON!
Alhoewel, het is daar momenteel ook regenseizoen
Reacties op bericht (7)
28-08-2007
Ach lieve Lieve...
loslaten gemakkelijker gezegd dan gedaan. Met mijn dochter heb ik haast geen problemen gehad maar ja het is al meer dan een decenia geleden and times change.
Kleinzoon daarentegen die zal wel uit een ander vaatje tappen, nog geen tien en toch al opstoten van Sturm und Drang.
28-08-2007 om 23:40
geschreven door Titipoes
Hen vooral
het gevoel geven dat je ze loslaat is heel belangrijk, denk ik. Mijn zoon is volwassen, maar als hij vroeger thuiskwam van zijn avonden uit, zat ik er steeds, rustig in de zetel te lezen. Pa was slapen. Ik vroeg alleen of hij zich geamuseerd had en verder niets. Hij ging dan nog wat eten en drinken en ik las rustig door. En dan kwam hij vanzelf, om te vertellen hoe het geweest was en luisterde ik met de grootste interesse. En vooral oppassen om niet verontwaardigd te reageren, als we iets horen, wat we niet zo leuk vinden. Maar zolang ze met je praten, hoe dan ook, is het in orde! (vind ik.)
Groetjes van
28-08-2007 om 19:42
geschreven door Michelly
...
Een beetje rebelsheid maakt ze weerbaar, moet je maar denken. ;-)
28-08-2007 om 18:17
geschreven door Menck
25-08-2007
Aiai
Maak me nu niet bang! Ik sta ervoor. Ze hebben grenzen nodig terwijl ze niks liever doen dan ze te willen slopen.
25-08-2007 om 21:19
geschreven door zapnimf
Maak je geen zorgen,
Je hebt twee schatten van kinderen en hetgeen je nu meemaakt hebben wij al achter de rug. Laat hem maar even puberen en knijp je ogen eventjes dicht, jong zijn ben je maar even en daar moet je ook kunnen van genieten. Mijn kinderen kijken met heimwee terug naar deze jaren. Mijn dochter kroop uit haar raam om uit te zetten, en mijn zoon proefde van alle soorten dranken en een jointje. Dat stadium moeten ze blijkbaar doormaken om volwassen te worden. Ook ik heb veel nachtjes gelaten van slapen, maar alles is tenslotte in orde gekomen.
25-08-2007 om 11:19
geschreven door Venus
..
Die navelstreng zal er onzichtbaar altijd zijn, bij ons Lea toch, waarom dan ook niet bij jou. Wij maken ons dezelfde zorgen over onze kleinzoon Nicholas, 17, is beginnen roken, gelukkig geen stuff, en een pintje gaat er ook wel in. K'zie hem nog niet overdrijven. Hij heeft een muziek groepje, speelt lead en basgitaar en zingt zo vals als een gecastreerde kater op het moment van't castreren. Jou kennende krijgt je zoon alles mee wat er te krijgen is. Voor de rest is het afwachten en je moederhart vasthouden zoals alle andere lieve en bezorgde moeders (en opa's). T'komt wel goed met die gast, maar dat loslaten is sneller gezegd dan gedaan. Nietwaar Bojako'tje. Zonnige groetjes en een kus op het puntje van je neus.
25-08-2007 om 01:08
geschreven door Ludovikus
24-08-2007
..
"Hij vindt dat ik blij mag zijn dat hij niet aan de drugs zit, niet vecht en niet steelt, dat hij niet spijbelt en elk jaar overgaat, dat hij niet rookt, dat hij sport"
wel Lieveke, ik vind dat ook hoor, dat op zich is al een hele prestatie voor een jongen op die leeftijd. Misschien denk je van niet en wens je dat hij bovendien ook nog netjes, lief, gemakkelijk in de omgang, minder luidruchtig enz. is .... maar dat is een utopie. De moeders die zo'n student in huis hebben, neem nu Hotlips met haar Benjamin, die maken zich daarom dan net weer zorgen. Die is volgens haar té stil. Van een utopie kan je enkel maar dromen lief kind. Ik kan je enkel maar proberen te troosten met de woorden: "bij ons was het nét zoals bij u, en nu zijn het twee ongelooflijk toffe mannen en vaders geworden". Probeer hen misschien niet te veranderen, maar werk aan jezelf. Kweek jezelf een meer 'je m'en fou' attitude aan. Dat helpt de zaken soms wat relativeren. Ze loslaten zal je toch uiteindelijk moeten kunnen hoor. Die navelstreng uiteindelijk helemaal doorknippen doet vreselijk pijn, voor de moeder in elk geval toch.
Dikke zoen en knuffel!
24-08-2007 om 09:29
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
