Onder mijn duim puilen de watten eruit. Bij nadere inspectie - zonder beglaasde ogen zie ik tegenwoordig beter - merk ik op dat het verband gesmolten is. Eén dag oud, en reeds vermassacreerd. Ik had net zo goed in de fik kunnen staan tijdens het koken, een gips heeft namelijk geen zenuwen, en trekt zich niet in pijn terug wanneer het zich brandt, zo te zien
Twee ziekenhuisvrije zussen schoten er nog over van ons zestal die zaterdag: Steentje en ik. Heb ik het lot uitgedaagd met die uitspraak? Nog voor mijn woorden helemaal koud waren stond ik in de afdeling Spoed. Tijdens een georganiseerde fietstocht kneep ik na een waarschuwing reflexmatig mijn pas bijgestelde voorrem dicht, ging overkop en belandde in de berm. Zat mijn rechterhand op dat moment niet in mijn broekzak dan had ik wellicht nog tijdig kunnen bijsturen. Als en indien, t zijn vijgen na Pasen
Mijn ongeplande duik in het gras bracht het hele peloton tot stilstand. De schade beperkte zich tot wat schaafwonden, een pijnlijke knie en een pols die me zorgen baarde. Geen bezemwagen in ons kielzog, zelfs geen verbandkistje in ons midden, enkel een spiegelei, maar daar had ik voor het ogenblik weinig aan. Ik besloot het nog wat aan te zien en kroop weer op mijn fiets. Als het echt niet ging kon ik er alsnog mee stoppen, alleen had ik geen flauw benul waar we ons bevonden. Nog steeds in de buurt van Melle, schatte ik. Nog vele kilometers voor de boeg. Enfin, voor het wiel.
Ik trotseerde valse plats en allerhande hellingen maar elke bobbel in het wegdek zinderde door mijn linkerhand. Goed dat mijn schoonzus mijn oog richtte op de overvloedig bolsterende kastanjeboom of de schoonheid van het landschap was volledig aan me voorbijgegaan. Nu bengelde ik aan het staartje, daarstraks overmoedig samen met sportief Steentje in de voorhoede. Af en toe een duwtje in de rug, wat was ik mijn broer dankbaar!
Ik doorploeterde zonder kleerscheuren de twintig kilometen die ons scheidden van onze eerste stopplaats, de Boomgaard in Sint-Lievens-Houtem waar we de inwendige mens gingen versterken.
Daar trommelden we onze eigen familiale nooddienst op en mijn schoonbroer gaf zijn voorgenomen rustig ontspannen middagje op en pikte me op. Rijwiel in de koffer en retour naar mijn aan het startpunt geparkeerde wagen.
Nog geen uur later meldde ik me aan de balie in het UZ. Het was druk, waarschuwde men. Nauwelijks in de wachtplaats neergestreken werd ik reeds afgeroepen. Waaw! Helaas, twee uren later zat ik er nog. In de gang, want alle hokjes waren bezet, het leed achter de gordijnen nauwelijks verhullend, privacy miniem. Ik voelde mijn deernis groeien. Voor de oude man met de gebroken schouder, de jonge vrouw die niet mocht drinken, de jongen die na verzorging door de politie werd weggeleid. Hij was vast niet ouder dan mijn tienerzoon.
Als een prof in hoogsteigen persoon een stoel bijschuift gaat het niet om een banale kwaal.
Ik kon best wat wachten...
Ten langen leste kwamen ze me halen voor een fotootje Na nog een sessie op de stoel in de gang mocht ik uiteindelijk ook verdwijnen achter een gordijn alwaar mijn arm niet bepaald zachtzinnig werd betast. De tijd kroop voorbij tot ik andermaal een verpleger volgen mocht
Op het ogenblik dat hij begon te goochelen met verbanden die zich in plaaster transformeerden, besefte ik dat ik de komende dagen heel wat beperkingen tegemoet ging. Even nog koesterde ik de hoop zelfstandig met mijn auto weg te komen, maar toen mijn duim ook ingekapseld werd, vervloog die hoop. Als pijnscheuten schoten de komende afspraken me door het hoofd: dit en dat en dat onuitvoerbaar!
Ondertussen ben ik wel blij dat mijn pijn solide gebunkerd is, want de minste onverhoedse polsbeweging voel ik tot in het puntje van mijn tenen Maar ik sta voor een uitdaging: ontdekken waar mijn nieuwe grenzen liggen. Het heeft alvast dit voordeel: elke vertrouwde handeling wordt uit zijn routine gelicht en ervaar ik heel bewust
Reacties op bericht (9)
05-09-2007
Nog eens ai ai!
Terug uit bad geraken vond ik een moeilijke (met gebroken elleboog).
Een ongecompliceerde genezing gewenst!
05-09-2007 om 14:19
geschreven door zapnimf
01-09-2007
Dat komt ervan, lieve Lieve...
je niet aan de elementaire regel houden: beide handen steeds aan het stuuriTroost je, lieverd, zolang je zelfstandig naar toilet kunt, zijn er geen al te grote potten gebroken en denkt eraan een prachtgelegenheid om jouw wijsneusjes met een ietwat gewijzigde levensvorm te confronteren. Van harte een spoedig doch vooral rustgevend herstel.
01-09-2007 om 16:56
geschreven door Titipoes
30-08-2007
..
Lieve Lieve, heb ik iets gemist in je verhaal? Is er iets gebroken? Is het je duim, je pols? Soit! Niets zo ellendig als zo,n onbuigzame plaaster. Die vroegere echte plaastere plaasters, die witte, die lood zware, die waar je met op een zwart bord kon schrijven, die smolten niet. De eerste dagen voel je de pijn het felst, maar dat weet je zelf wel, wat zeg ik nu. Jullie moeten toch flink gereden hebben om bij het remmen over je stuur te gaan. Hopelijk geen flitspaal in de buurt. Spoedig herstel meisje. Groetjes.
30-08-2007 om 18:09
geschreven door Ludovikus
Gebroken pols ?
Hé, dag Lieve,
Geloof het of niet, maar vorige week zaterdag brak ik mijn linkerpols door een stomme val, een struikelen over een slechtgeplaatste straatsteen. Daar liep ik nog mee rond tot maandagochtend, denkend dat hij alleen maar verstuikt was. Helaas was de pijn niet meer te harden en ging ik maandag naar de spoed. Dat werd een opname en een operatie onder volledige verdoving. Lelijke breuk, constateerde de behandelende orthopedist. Er werden drie metalen pinnetjes aangebracht om het zaakje bij elkaar te houden; die moeten er over 2 weken terug uit. De verdoving viel mee en ook het ontwaken. Alleen kan ik nu moeizaam met één hand en één vinger typen. Iedere verkeerde beweging van de pols, in het gips, veroorzaakt pijnscheuten. Aankleden en wassen verloopt moeizaam en ook boterhammetjes snijden en beleggen. Hoe een mens niet beseft hoe tevreden hij moet zijn wanneer alles normaal functioneert zonder nadenken. Ik wist niet eens dat ik een pols had, nu wel...
Maar alles bij elkaar zijn er veel ergere dingen, want wat ik daar in de spoed zag voorbijkomen deed mijn eigen kleine miserie op slag in het niet verdwijnen. Het ergste van alles vond ik nog het eindeloos wachten overal op je beurt, foto's nemen, rond gereden worden in een bed op wieltjes door een doolhof van gangen, telkens andere gezichten die zich over me bogen. Toch heb ik even hartelijk moeten lachen toen de man die mij het gips moest aanmeten op mijn vraag of het later verwijderen van die metalen pinnetjes pijn zou veroorzaken, antwoordde : "Daar heb ik nog nooit iets van gevoeld !" Ook humor kan helend werken...
Groetjes,
Walter.
30-08-2007 om 15:42
geschreven door walter
*
O gut gut toch! Ik begrijp dat er nu best wat moeilijkheden op je af komen. Ik hoop dat je hulp hebt. En Lieve, wees een beetje voorzichtig bij je huishoudelijke taken, een gebroken pols is meer dan genoeg. Dikke knufff
30-08-2007 om 02:41
geschreven door huismusje/troubadoerke
29-08-2007
Vertel me
nu ook nog dat het je rechterarm is en dat je rechtshandig bent! Ik moet er niet aan denken, dat me zoiets gebeurt, want ik kan links dus letterlijk niets!!! En jij hebt zelfs dat lange bericht geschreven, waarin je je wedervaren vertelt! Pffff, moed heb je wel hé. Maar inderdaad, laat je maar eens verwennen! Daar zal toch wel iemand voor te vinden zijn hé!
29-08-2007 om 23:43
geschreven door Michelly
Ik...
...wens je een spoedig herstel. Hoe gaat het typen je af?
29-08-2007 om 18:29
geschreven door Menck
...
Tja Lieve, zo'n duik pak je blijkbaar niet straffeloos meer op onze leeftijd. En dat een plaaster geen gevoel heeft, daar kan ik van meespreken. Heb ook ooit eens zo'n ding danig vermassacreerd, al was het aan een draaiende schijf van een charcuteriemachine ipv aan een vlam.
Zoals bo'ke zegt: probeer voor één keer zoveel mogelijk de rollen om te keren en laat je op jouw beurt eens verwennen. Spoedig herstel!
29-08-2007 om 08:42
geschreven door affodil
..
ocharme toch dutske, nu begrijp ik het van die arm, ik was helemaal in de war want ik dacht : 't was toch de dochter die haar arm in de plaaster had. eerst Paz, nu jij, worden botten echt brozer naarmate we ouder worden? Over je stuur vliegen is natuurlijk ook niet niets. tikken zal nu wel moeilijk zijn, om maar te zwijgen van de honderd-en-één duizend andere zaken die een huisvrouw-moeder-verpleegster moet doen. Laat je maar zo goed mogelijk verwennen en overweeg indien mogelijk familiehulp!
heel heel dikke knuffel en kus!
29-08-2007 om 02:54
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
