Het is de periode van het jaar dat het vroeg deemstert. Jongleren met theelichtjes. Lange tafelgesprekken. Spelletjes.
Tijd dat we de aandacht meer naar binnen richten.
Een blauwrood boekje sluipt mijn herinnering binnen. 201 vragen om je ouders beter te leren kennen. Draaide je het om naar de blauwe zijde dan kreeg je legio kansen om je kind te doorgronden. Niet dat het voor ons drieën een must was, want om gespreksonderwerpen zaten we nooit verlegen. Maar het was eens een andere invalshoek.
Nu kreeg ik enkele dagen geleden een soortgelijk vragenlijstje toegestuurd, volledig ingevuld zelfs. En al zijn zon vragen doorgaans niet aan mij besteed, naarmate ik verder las, kon het me meer en meer bekoren waardoor ik voldeed aan het verzoek. De grootste verrassing waren de binnensijpelende verhaaltjes, dikwijls grappig, soms ontroerend.
Ariadne gaf me carte-blanche, ik mocht ervan profiteren, een buitenkans dus, en meer aansporing heb ik niet nodig
Wat ze wilde worden toen ze klein was?
Tja, ze dierf het nauwelijks op te schrijven nonneke bij de zwartjes en dan nog het liefste bij de melaatsen. Dat was in haar prille periode voor ze zich bewust werd van het mannelijke geslacht.
Daarna wou ze eigenlijk spraaktherapeute worden, maar dan liefst zo eentje die wonderen verrichtte met kinderen die rechtstreeks uit de jungle kwamen, en er zou dan een schone, ontroerende film over gemaakt worden.
Dokter sprak haar ook aan, maar dan in ongure gebieden, omgeven door gesluierde mannen. Ze zou dan opereren onder barre omstandigheden en al die schone mannen zouden verliefd op haar worden.
Alle ingezonden toekomstdromen zijn eigenlijk verrukkelijk
Als kleuter en lagere schoolkind was ik een bekend gynaecoloog in de straat.
- eerst (mij ingelepeld door mijn moeder): huishoudkundige regentes
- dan: (mij lichtjes aangeraden door de zusterkes) non
- toen: (onder invloed van de boekskes) binnenhuisarchitecte
- helaas of gelukkig heb ik al die dromen opgegeven ;-)
Ik moet één keer gezegd hebben dokter en dat hebben ze bij ons zo dikwijls herhaald dat ik niets anders meer durfde worden, eigenlijk zou ik archeoloog of bibliothecaris en enig personeelslid van een enorme bibliotheek op een onbewoond eiland willen geweest zijn.
In mijn kleinte was ik timmerman, sportman, genekoloog (na een tijdje
huisdokter geweest te zijn), maar eigenlijk wou ik schoolmeester worden.
Maar op mijn achttiende heb ik getwijfeld tussen pedagogiek en textiel ...
De herinneringen aan de kindertijd moeten hiervoor niet onderdoen.
Buiten mijn bloeiende dokterspraktijk (zie vraag 29) heb ik heerlijke herinneringen aan de ongedwongen SPEELtijd van toen. Heelder dagen ravotten op het pleintje in het midden van onze sociale woonwijk met een massa kinderen. De verhaaltjes die onze va vertelde. Hij zat in de gang op de pispot en vertelde terwijl de drie kamerdeuren open stonden zodat iedereen kon meeluisteren.
Ik heb zoveel goede herinneringen want ik had een zeer mooie jeugd, omringd door fantastische mensen. Ik kan echt geen keuze maken...
Misschien toch ééntje: in de winter kroop ik soms in bed bij mijn papa en ik vroeg dan steeds om hetzelfde verhaaltje te vertellen... over een paardje dat verloren liep in het bos, gevangen genomen werd door gevaarlijke mannen (veedieven dus maar dat was toen een moeilijk woord) maar op het nippertje gered werd door zijn papa en zijn mama; ik kon daar eindeloos naar luisteren...
Moeilijk uit te leggen aan stadsmensen : het spelen in ons zandkot in het bos. Of een spannend boek uitlezen: zalig!
Toen ik aan ons buurvrouw wijsmaakte op zevenjarige leeftijd dat ik van thuis een export mocht drinken, die ik dan nog kreeg ook en waarbij ik steenzat naar huis kwam.
Mijn naarste, walgelijkste herinnering komt onmiddellijk naar boven, maar
de leukste is moeilijk. Ik herinner me wel de geboorte van mijn jongste
broer. Vader kwam ons wakker maken en ik zag broertje in bed liggen in de arm van mijn moeder en ik was op slag verliefd. Hij werd 'mijn' baby alhoewel ik nog geen vijf jaar oud was en dat is altijd zo gebleven.
Die onbezorgde ongelooflijk gewone jeugd ... spelen, vallen, opstaan,
blijten, lachen, vechten, naar verhalen luisteren, verliefd worden op de non
in de kakschool, ...
Ook de auto-ongelukken doen veel schrijfstof opdwarrelen.
In 1988 werd ik in Gent aangereden door de persattaché van toenmalig premier Wilfried Martens in een dikke Volvo. Achteraf bleken de vakken A en B op de ingevulde papieren op mysterieuze wijze verwisseld te zijn. Ikke voor de rechtbank. Alles werd daar geseponeerd. Raar hé ? In 1991 reed aan de lichten van de Makro in de dichte mist een vrachtwagen in het gat van mijn Skodaatje. De bumper van de vrachtwagen zat net achter mijn rug. Veel geluk gehad toen en mijn Skodaatje rijp voor de sloop. In 2001 reed ik een fietser omver en in 2004 deed ik dat nog eens over. Beide keren was de fietser (gelukkig niet ernstig) gewond.
Mijn beste prestatie was het in prak rijden met een Toyotaatje (ingedeukte motorbehuizing) van een Ferrari (perte totale) met alleen al een geluidsinstallatie van 200.000 bfr. Die snotneus die dat masjien bestuurde kwam dan nog van rechts.
Een plots overlopende boom deed mijn spiegel eens vliegen. En een geparkeerde auto (ook niet gezien) en een mens die plots achteruit reed aan een kruispunt. (was uiteindelijk het einde van mijn vorig Opelleke)
Ik vermeld er ééntje: ik reed met mijn tweepeekaatje naar een tante. Plots zag ik iets groot en zwart, hoorde een harde knal en kwam tot stilstand...
Ik was tegen een loslopende bouvier gereden. De viervoeter liep met veel gejank weg en ik belde naar mijn pa om me te depanneren.
Een tiental keer ben ik genomen, zowel langs voor en achter en je gelooft
het of niet, op 1 keer na lag ik niet aan de basis.
Hout vasthouden.
Toegegeven, allemaal reacties om van te snoepen, hé!
Reacties op bericht (2)
04-12-2007
Ja, dromen en belevenissen.
Toen we klein waren wouden we allemaal groot worden en nu we terug een beetje beginnen te verkleinen zou ik alleen weer heel klein willen zijn maar wel een beetje bewuster. Borstvoeding bv. ik ben al helemaal van mijn melk als ik er nog maar aan denk. Ik dacht eerst "watertanden" te schrijven maar zo sadistsisch ben ik nu ook weer niet.
04-12-2007 om 22:54
geschreven door Ollie
29-11-2007
..
Ik zit hier lekker te genieten van je belevenissen. Wat ben ik blij dat ik je nooit voor je bolides gereden ben of ik had ook op je lijstje gestaan. Pis jaloers ben ik op al de beroepen die je uitgeoefend hebt, ware of niet. Alles wat ik kon antwoorden op wat ik wilde worden was: "GROOT" en ben nooit verder dan 1.73m geraakt.
29-11-2007 om 14:12
geschreven door Ludovikus
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
