Ik pluk een brief met een zwart randje uit de bus. Het handschrift herken ik niet.
Tante Yvonne, overleden in het ziekenhuis, amper vijfenzeventig jaar oud. Ze is de vrouw van de peter van ons Bietje, een jongere broer van papa.
Is, zeg ik, maar de brief meldt me woordeloos dat dit verleden tijd is.
Jong, vind ik, waar is de tijd dat ik de leeftijd van 75 als stokoud bestempelde?
Mijn broer pikt me thuis op en samen rijden we naar de Kempen. Vierennegentig kilometer gezellig keuvelen. Heerlijk!
Bietje heeft samen met haar man tien minuten voorsprong op ons, wat we, gezien ons gezapig tempo niet inhalen Eens ter plekke, blijkt dat de rouwbrief voor Seske niet besteld werd wegens een voorhistorisch adres, dus bellen we haar alsnog in extremis. Ik hoop dat ze kan komen Jaaa dus, met een versgewassen hoofd zelfs, want zonder kon ze zich niet tussen de mensen begeven
In de kerk laat ik mijn gedachten de vrije loop. Hier heeft mijn vader nog vertoefd toen hij een jongen was, weliswaar zonder dit alles visueel in zich op te kunnen nemen. Op zevenjarige leeftijd was hij immers reeds blind. We zitten net onder de preekstoel vanwaar vroeger meneer pastoor de gemeenschap toesprak. Waarom eigenlijk, vraag ik me af, het altaar staat toch ook op een soort podium, van daar zien en horen we hem toch ook goed
Onze tante werd behandeld voor haar spataders en de operatie was geslaagd. Ze mocht naar huis en terwijl ze met nonkel Jos naar de uitgang liep, stuikte ze in elkaar. Een longembolie. Intensieve zorgen mochten niet baten. Onvoorzien en onverwacht werd de levenslijn afgesneden, zonder dat iemand afscheid had kunnen nemen.
Het is een mooie begrafenismis en de zon door de glas-in-lood-ramen brengt onverhoopt troost. Gezamenlijk wandelen we naar de begraafplaats.
Vroeger werden we tot aan de pas gedolven kuil geleid. Na de laatste gebeden liet men de kist met behulp van touwen in de put zakken. Met een symbolische schep aarde en een bloem werd het definitieve afscheid van de overledene ingezet. Nu houden we halt aan een standbeeld in het centrum van het kerkhof en wordt ons de teraardebestelling bespaard.
Tweehonderdvijftig genodigden zijn er voor de koffietafel. We zijn een grote familie. Het is fijn de nonkels en tantes, de nichten en kozijns weer te zien. Veel contact hebben we immers niet met elkaar. Wij leven immers in de Vlaanders, zij in de Kempen
De oudste broer van onze papa is reeds vierennegentig jaar en nog heel kras. Zijn benen laten het wat afweten de laatste tijd, maar hij kookt nog dagelijks zijn eigen potje. Zijn jongste dochter zorgt voor de was en de plas. Hij verwoordt zijn angst om dement te worden, hij maakte immers het verlies van decorum en realiteitszin reeds mee met zijn vrouw.
Ook tante Lie kan erover meespreken, zeven jaar verzorgde ze haar demente man, en ze is ondertussen zelf reeds achtentachtig. Nog geen haar veranderd, vinden we Nog helemaal zoals we haar altijd gekend hebben.
Mijn ogen strelen de gerimpelde gezichten, wat heb ik hen lief!
Ach wat doet het deugd om eens back to the roots te gaan, naar de plaats waar het ouderlijk huis van onze vader staat En natuurlijk maken we als vanouds plannen om deze zomer, de familiebanden wat nauwer aan te halen. Om, in betere omstandigheden, gulzig en onverzadigbaar, uit de mond van de nonkels, de wilde wedervaardigheden te aanhoren van onze papa
Reacties op bericht (3)
09-02-2007
De belofte
om elkaar terug te zien in beter tijden worden in vele families gemaakt, maar er zal werk moeten van gemaakt worden om deze waar te maken. Ook van mij een innige deelneming bij het verlies van je tante.
09-02-2007 om 10:28
geschreven door venus
07-02-2007
..
Innige deelneming Lieve, ook ik vind het vreselijk dat we enkel nog nichten, neven, tantes en nonkels terugzien op begrafenissen. Soms ook nog op een trouw, maar er wordt niet veel meer getrouwd.
Dikke knuffel,
07-02-2007 om 15:19
geschreven door bojako
*
Spijtig dat die trieste gelegenheid aanleiding moest geven voor een familiebijeenkomst. Maak die plannen voor de zomerbijeenkomst maar waar Lieve. Innige deelneming bij het verlies van je tante Yvonne.
07-02-2007 om 04:37
geschreven door huismusje/troubadoerke
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
