Ik ben Joseph
Ik ben een man en woon in Evergem (België) en mijn beroep is Gepensioneerde Ambtenaar .
Ik ben geboren op 18/03/1953 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kennis en Vorming in de psychosociale sfeer. Sofrologie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
Zaken die raken
17-04-2015
Onnoemelijk leed Moord op kind...
Onnoemelijk leed….
Vandaag in de krant:
"Chloé (9) verkracht en vermoord voor enkele druppels uit waterpistool"
Een kind van negen jaar, speels, onschuldig, met een oneindige toekomst in het vooruitzicht.
Met liefde omringd door familie en vrienden.
Met zorg opgevoed in de lente van een jong leven.
Spelend met een waterpistool, zoals alle kinderen graag spelen.
Wat gaat er in het hoofd van een man om die besluit om een kind ven negen jaar dat aan het spelen was te wurgen, te ontvoeren, te misbruiken en te doden.
Is rehabilitatie of reclassering nog mogelijk voor zo een dader?
Ik weet het niet.
Is die man toerekeningsvatbaar? Heeft hij norm- en of schuldbesef?
Dit zijn zaken waar de ouder en naastbestaanden momenteel geen boodschap aan hebben.
Een kind verliezen is zeer zwaar om dragen, onnoemelijk zwaar.
Maar op dergelijke wijze uw kind verliezen moet een enorme beproeving zijn waarbij je je leven lang door een hel moet gaan.
Wij leven mee met het zwaar leed dat de ouders en naastbestaanden van Chloé moeten doorstaan.
Moet de mensheid, die naam waardig zich niet dringend gaan bezinnen over hoe men dergelijke mensonterende zaken kan voorkomen of beperken. Hoe we de meest kwetsbare personen op een menselijke en menswaardige wijze kunnen beschermen tegen duistere individuen men minder goede bedoelingen.
Vooreerst wil ik mijn diepst medeleven en respect betonen met alle slachtoffers van de vliegtuigramp van Germanwings-vlucht 9525.
Een onnoemelijk leed moet over de mensen gekomen zijn, familieleden, vrienden, collega's , kortom alle nabestaande en naastbestaanden van de slachtoffers .
Een vreselijk ongeval dat in één klap het leven van zoveel mensen benam.
Zoveel leed dat zich verderzet naar familie, vrienden en kennissen.
Onnoemelijk zwaar om dragen.
Zaken die raken…
Maar hoe erg moet het drama zijn, hoe zwaar om dragen als je daarna te horen krijgt dat het geen ongeval zou geweest zijn maar een wanhoopsdaad van één verantwoordelijk persoon.
Dit leed is niet te dragen, bijna niet te verwerken. Je dierbare verliezen door een ongrijpbare daad van een derde. Mensen met zoveel toekomst, zoveel levenskansen en moed door de wanhoopsdaad van één persoon alles ontnemen is onmenselijk.
De nabestaanden worden geconfronteerd met dubbele "waarom" vragen en dit is bijna niet te dragen of te verwerken.
Experten hebben goed praten dat de copiloot niet dacht aan de passagiers en de bemanning op het moment van de feiten. Maar was die man dan zo intens bezeten of ziek en buiten zichzelf? Heeft voordien dan niemand opgemerkt dat er iets niets in orde was , met alle gevolgen van dien? Nadien verschijnen er in de media allerlei berichten van familie, collega's, medici en bekenden dat ze dit en dat wisten of vastgesteld hadden . Waarom heeft dan vooraf er niemand gereageerd of ingegrepen op het gedrag van een persoon met een zo grote verantwoordelijkheid? Hij ie zorg moest dragen voor het leven van zoveel mensen.
Ligt hierin het antwoord verscholen op de vraag waarom en nog zoveel gevallen van suïcide zijn, ook in ons land, vooral in ons land. Op de vraag waarom er zoveel mensen moesten meegaan in de wanhoopsdaad van één persoon zal vermoedelijk nooit een zinnig antwoord komen.
Wat wel zeker is dat de nabestaanden van de slachtoffers voor een ondraaglijke toekomst staan. Een toekomst die met vallen een opstaan maar zal uitklaren met steun en hulp van veel begripvolle mensen die hen met liefde en goedheid omringen.
Ik wens die mensen heel veel sterkte in de moeilijke tijden toe.
Op 24/09/2013 schreef ik onderstaande tekst op mijn blog:
Wij moeten u opsluiten mijn kind want wij zijn als gemeenschap, als maatschappij, niet in staan om voor u op een veilige en liefdevolle wijze te zorgen.
Wij zijn niet bekwaam om u een minimum aan zorgen te verstrekken op een menswaardige ethisch verantwoorde wijze.
Wij zijn niet in staat, omdat gij anders door het leven gaat, om voor u te zorgen, om u een weg te laten gaan in uw leven, om u een beetje te laten zijn wie je wil zijn, op uw wijze, in uw tempo.
Niettegenstaande zoveel doctoraatstitels en thesissen in de psychiatrische- en menswetenschappen staan wij nu machteloos.
Niettegenstaande alle boeken die volgeschreven zijn met verhalen, wetenschap, therapieën en over psychiatrie en kennis, macht en … wijsheid zijn wij niet in staat om u een beetje mens te laten zijn waarop gij, al ieder kind, recht hebt.
Zijn wij soms een liefdevolle communicatie tussen twee mensen vergeten, gewoon jezelf laten zijn, zonder angst en zonder vrees.
Je laten zijn wie je bent, je benaderen zonder angst en zonder vrees met een minimum aan beste zorg, zonder dreigementen met opsluiten.
Minderjarige gedumpt door ziekenhuis bij jeugdrechter en opgesloten in politiecel.
Vandaag staat een artikel in de krant met als titel "
Ziekenhuis: 'Het meisje besefte wat er zou gebeuren als ze opnieuw de grenzen overschreed'
Alsof een minderjarig met zware psychische problemen ( anders is er geen sprake van gedwongen opname) wakker ligt van een vermanende vinger.
Het lijkt er meer en meer op dat onze maatschappij en onze gesubsidieerde instellingen niet in staat zijn om met psychisch lijden en lijden van minderjarigen om te gaan. Ofwel kan men het niet of wil men het niet. Zich steeds verstoppen achter vage regels en verhalen is niet goed en brengt schade toe aan de patiënt die de beste zorgen moet krijgen. Een kind droppen bij een Jeugdrechter en daarna opsluiten in een cel bij de politie: Een nationale schande is het.
Mocht dit in het buitenland gebeuren dan zou België hier zeker op reageren.
Of het laksheid is of gebrek aan creativiteit was, ik weet het niet maar er moet zeker een haalbare en humane oplossing geweest zijn voor dit kind, al was het maar tijdelijk.
Crisisopvang is er in alle maten en vormen, diensten 112, MUG en zelfs medische helikopterdiensten. Maar een minderjarige die door omstandigheden of redenen van medisch psychische aard door het lint gaat >>>>> OPSLUITEN dan maar.
Onlangs zag ik op Tv een paar vooraanstaande ministers een bedrijfsbezoek brengen aan een groot koekjesbedrijf in de regio. Mooi dat de bestuurders van het land aandacht schonken aan onze regio en er ook een koekje van kwamen proeven.
Keurig uitgedost in smetloos wit deden zij een rondgang in het bedrijf en mochten zij getuige zijn van de geboorte van de producten van een van ' s lands grootste koekerijen.
Met kinderlijke vreugde proefde onze premier en zijn vicepremier van de zoete lekkernij.
Jaren geleden kwam ook onze Koning al eens op bezoek in dit bedrijf om zij smaakzin te testen.
Ik heb een paar jaar geleden een fietstocht, uitstap, georganiseerd met buurtbewoners, patiënten en ex-patiënten van een psychiatrische instelling. Toen stelde ik de vraag om het koekjesbedrijf te mogen bezoeken. Psychiatrische patiënten zijn zoetekauwen en het zou toch mooi geweest zijn om in navolging van 's lands prominenten eens een bezoek te brengen aan dit bedrijf.
Na lang wachten op mijn vraag tot bezoek :
Wij konden het bedrijf passeren langs de straatzijde….. Niet op het bedrijfsterrein en niet binnen dus.
Kwestie van uw relaties goed te verzorgen en uw publiciteit hoog te houden zeker.
Vorige week was er een uitzending op de tv met als titel leven met een dode op je geweten.
Eigenlijk was het een heruitzending van een Franse reportage met ondertitels
"Une mort sur la conscience"
Twee zaken raakten mij sterk aan in de reportage.
Er was een treinbestuurder die jaren geleden een auto had aangereden met zijn trein. De auto was slalommend door de slagbomen gereden. Die man raakt maar niet los van de zaak, in wezen lijdt hij aan een post traumatisch stress syndroom of PTSS. Jammer dat hier in de reportage niet over gesproken wordt. Er zijn nochtans goede therapieën om mensen met PTSS te behandelen. Een goed opgeleide therapeut met ervaring kan zulke mensen helpen. Exposure kent goede resultaten opleveren als er een goede begeleiding is door iemand met een goede opleiding en ervaring. EMDR , Eye movement desensitization and reprocessing lijkt ook verwonderlijke resultaten te geven bij PTSS
In de reportage zelf gaf men te veel de nadruk op het schuldgevoel en het verhaal schuldig te zijn en dat gaf geen goed beeld op de zaak. De treinbestuurder was eerder slachtoffer dan dader en verdiende alle hulp en begeleiding. Hulp die hij blijkbaar onvoldoende kreeg.
Een tweede zaak betrof een ongeval waarin een meisje van ongeveer negentien jaar oud het leven liet. De vriend van het meisje bestuurde de auto. Toen hij naar een flesje drank greep ging de auto van de weg en over de kop. Zij vriendin kwam om het leven. De ouders van het meisje kwamen in een oerwoud van emoties en rouw. Uiteindelijk begonnen procedures tegen de jongen, vriend van hun overleden dochter met alle gevolgen van dien. Rechtszittingen procedureslagen enz. Telkens opnieuw de wonde oprijten en de pijn beleven. Men vergat dat de jongen die misschien minieme schuld had aan het ongeval (met weliswaar zware gevolgen) ook zijn vriendin kwijt was en ook hierom moest rouwen en rouw verwerken. In plaats van zware procedures te handhaven had met er misschien beter aan gedaan om eens na te gaan of de ouders van dat meisje niet te maken hadden met ondraaglijk lijden door gecompliceerde rouw. Het was misschien beter geweest voor die mensen om hen te helpen in de heel zware rouwverwerking. In plaats van heel lang en zwaar juridisch te procederen tegen de vriend van hun dochter die vermoedelijk ook eens hun vriend was geweest.
Ook hier werd met geen woord over gerept in de reportage.
Als je de media de laatste maanden volgt kun je er niet om heen. Er is wat in beweging bij justitie. Wat er juist in beweging is en welke richting het uitgaat is een andere vraag.
Na het euthanasieverzoek van een geïnterneerde dat eerst niet ontvankelijk was, dan wel, dan toch niet uitgevoerd kan worden weet niemand nog wat er gaande is.
Stel u zelf in de plaats van de man die, ja wel voor erge feiten, in de gevangenis zit. Jaren in de gevangenis zit maar toch volgens de geldende wetten en regels in aanmerking komt voor euthanasie. Wetten die op een democratische wijze tot stand gekomen zijn en voor ieder ingezetene van ons land gelden.
Geïnterneerden hebben al zo weinig rechten in ons land en behoren tot een vergeten groep minderheden in onze samenleving.
Gaat het daarom niet goed met het euthanasieverzoek van die man. De man die op basis van ondraaglijk psychisch lijden in aanmerking komt voor euthanasie.
Is het welles - nietes spelletje tussen eminente deskundigen niet het versterken of erger maken van het ondraaglijk lijden van de man. Ik weet het de zaak is complex en de wetgeving niet steeds sluitend en duidelijk. Maar na al die tijd mag er een concreet besluit genomen worden zonder het lijden te verlengen of te versterken.
En ja er zullen wel mensen zijn die zeggen wat met de slachtoffers die ook enorm geleden hebben… Alle respect , mijn diepste respect daarvoor . Maar als wij onze samenleving als een menswaardige samenleving willen handhaven dan moeten wij ook daders en daderschap menswaardig benaderen.
Benader de dader(s) als mensen maar veroordeel hun daden en veroordeel hun daden sterk als dit maatschappelijk verantwoord en noodzakelijk is. Een menswaardige benadering van daderschap houdt ook in dat men akkoord gaat met het recht op waardig sterven. Ook als dit sterven democratisch tot stand gekomen is en in wetten van het land geregeld werd.
Verder ondraaglijk lijden versterken en in stand houden is pas onmenselijk en mensonwaardig.
Het verzoek van de geïnterneerde associëren met de discriminerende en slechte behandeling van de geïnterneerden in de gevangenissen gaat niet op. Ondraaglijk fysiek lijden of psychisch lijden kun je niet vergelijken met een politieke nalatigheid die jaren in stand gehouden werden wordt.
En ja men zal zich nu kunnen verstoppen achter het bestaan van FPC in Gent maar dat heeft een capaciteit van 260 bewoners er komt nog een centrum in Antwerpen zodat de capaciteit in totaal naar 500 Bewoners zou kunnen gaan maar dat is nog steeds de helft van het aantal geïnterneerden in de gevangenissen in België.
Schande is ook het feit dat de meeste verzorgingsinstellingen niet staan te springen om geïnterneerden op te nemen in hun instelling. Gelukkig zijn er een paar uitzonderingen die wel deze mensen een kans geven met resultaat. Dit bewijst dat het anders kan en dat de overheid in hun beleid naar geïnterneerden toe wel anders kan werken en (on)draaglijk lijden kan verminderen en helen.
Onbegrip bij familie en partner van psychiatrische patiënten.
Toevallig hoorde ik kortgeleden, in dezelfde week, op dezelfde dag, twee mensen praten over hun partner die opgenomen was in de psychiatrie.
Bij wat doorpraten en doorvragen over de verzorging en de behandeling bleek alles vrij goed te gaan.
Maar... er was een probleem. De partners bleken vol onbegrip over de houding en het gedrag in de aandoening van hun partner.
De man of vrouw die ze zolang hadden liefgehad en waarmee ze alles hadden gedeeld was niet meer dezelfde. Sorry maar dat begrijp ik die. Dat kan ik niet verstaan zei men. Daar kan ik niet mee omgaan ( met de ziekte)
Jammer, echt jammer dat partners en huisgenoten zo vol onbegrip aan hun lot worden overgelaten.
Op die wijze ontstaat er een grote kloof in een relatie die perfect was. Door een toevallig opduiken van een ongewilde ziekte ontstaat er een pijnlijke opening in de relatie. Een relatie die misschien tientallen jaren goed verlopen is en door het toevallig opdoemen van een psychische aandoening nu in crisis komt.
De gezonde partner moet nu de taken van de andere overnemen en zich ook nog proberen inleven in de ziekte van de andere.
Dikwijls blijven die mensen in de kou en blijven zij met heel veel vragen achter. Zoals nu toevallig op één dag twee getuigen vertellen.
In een tijd waarin men het heeft over vermaatschappelijking van de zorg, vermenselijking van de psychiatrie, integratie en re-integratie is men blijkbaar een partner vergeten, een belangrijke partner en dat is heel schrijnend.
Ik hoop dat dit alleenstaande gevallen zouden zijn maar het is wal frappant dat op één dag toevallig twee mensen met hetzelfde verhaal aankomen bij mij.
Is het zo moeilijk om de naaste familie of partners wat nader te betrekken in de zorg van de patiënten.
Zouden de zorgbehoevenden en hun relatie met hun naasten niet meer gebaat zijn met een betere , duidelijke en eerlijke communicatie?
Onwetendheid roep vragen op en zorgt voor wrevel en onbegrip.
Soms zal zwijgen of Oost-Indisch doof blijven omdat het niet past in de filosofie van de instelling de kloof in de relatie tussen de cliënt en zijn duurbare naaste relatie maar vergroten hetgeen toch heel jammer is.
Dit zijn toch geen voorbeelden van vermaatschappelijking van de zorg , nee eerder een uitsluiten van de betrokkenheid van de naasten die ook betrokken zijn in het gebeuren en die vaak vergeten worden.
Sinds 2002 zit in Indonesië een Nederlander, die tot de doodstraf is veroordeeld. Nu bereikte ons plotseling het nieuws dat deze gedetineerde samen met vijf lotgenoten a.s. zondag voor het vuurpeloton zal worden gezet.
Epafras heeft het initiatief genomen om met een aantal organisaties een brief aan de president te schrijven, in de hoop dat hij dit besluit alsnog terug zal draaien.
De fantastische optocht in Parijs en de andere westerse steden was nog niet goed afgelopen of de media gaf al uitgebreid verslag. Direct grote belangstelling voor de eerste rij van wereldleiders arm in arm aan de kop van de optocht.
Daags nadien werd reeds druk gephotoshopt naar eigen goeddunken en overtuiging naar streek en doelpubliek. Sorry Charlie. Netanyahu en Abbas liepen broederlijk naast elkaar zij het met een goede tussenruimte als symbool van vrede en liefde. Ik vraag mij af wat er ondertussen in Gaza aan het gebeuren was. Of in Syrië of Libië of elders in het midden oosten en Afrika.
De wereldleiders zijn ondertussen hun eigen weg gegaan.
En gaat het nu beter in deze wereld? Kijk er maar de media op na.
Ik vrees ervoor dat het net zoals vroeger niet veel zal veranderen.
Na de aanslagen op 11 september 2001 in New York, de aanslagen in Londen en Madrid en recenter de aanslag op het joods museum in Brussel. Het duurt niet lang en de wereld draait verder.
Who cares?
Enkel de slachtoffers bleven achter met hun immens verdriet. De zware last van de rouw en het onnoemelijk leed dat zij moeten verwerken na deze gruwelijke feiten.
De wereld is ziekelijk depressief geworden. Het collectief bewustzijn van de wereld lijkt bangelijk lethargisch geworden ten opzichte van dood en vernieling. (Als het maar niet tot bij mij komt)
Het collectief bewustzijn van de wereld is dringend aan een update toe. Anhedonie, besluitloosheid, willen maar niet kunnen , de moed verliezen, allemaal tekenen van depressie.
Een grote proficiat een de veiligheidsdiensten in ons land voor hun werk de voorbije dagen, het loont maar waakzaamheid is geboden.
Extremisme, fundamentalisme, tirannie zijn zaken die wij niet kennen en die niet thuishoren in onze beschaving, in onze wereld.
Naar mijn bescheiden mening staan die zaken voor niets ontziende macht en vermogen om hun doelen te bereiken.
Moeten wij ook niet eens nadenken in het Westen, in ons land.
Meer en meer mensen krijgen het moeilijk.
De drempel tussen de laagste inkomens en het bestaansminimum wordt kleiner. De regering gooit nu met een aalmoes van belastingvermindering maar neemt een veelvoud terug op ander gebied.
Ook dit zorgt voor wrevel en onrust bij mensen die het niet breed hebben.
Ook dit jaar zie je drama’s gebeuren door onmacht en armoede, in ons land, onze buurt, onze gezinnen en ook dat is extreem.
Sorry Charlie die betere wereld zal nog niet voor direct zijn.
Je kunt er niet overheen, de media zit vol van artikels over zelfmoord en zelfmoordproblematiek. Vlaanderen komt niet goed uit de cijfer als het over suïcide gaat. Niettegenstaande allerlei inspanningen van de overheid en de investering van geld en middelen blijft Vlaanderen hoog scoren in de zelfmoordcijfers.
Als reden wordt er van alles gezocht, werkloosheid, pestgedrag, vrouwen, kwetsbare groepen enz.
Ik kom regelmatig in contact met mensen die worstelen met hun drang naar levensbeëindiging. Een open eerlijk contact met de mensen die lijden en zoekende zijn is naar mijn mening een eerste vereiste om iets te betekenen voor die mensen. Nooit betuttelen of bemoederen. De mensen hun verhaal laten doen en samen op zoek naar zin- en betekenisgeving kan helend werken.
Soms is het lijden zo erg en is de drang voor levensbeëindiging zo sterk dat hulpverlening moeilijk wordt. Dan nog kan empathisch luisteren en een stille aanwezigheid heilzaam zijn. Ik denk dat de vereenzaming van mensen die in een problematische situatie zitten nefast is voor hun situatie.
Onze huidige levenstrend van "Elk voor zich" zal ook wel iets aan de situatie doen.Het leven gaat te vlug en mensen die door ziekte of omstandigheden niet meekunnen komen in een negatieve spiraal terecht.
Communicatie tussen mensen hetzij in buurtverband, professioneel of zelfs familiaal wordt zakelijk gehouden en mag niet te lang duren. Het zou beter zijn op een menselijke vriendschappelijk en empatische wijze met elkaar om te gaan.
Moderne media als chatten, email sms Facebook Twitter enz. laten snelle communicatie toe dat is wel waar, maar… Deze communicatie is heel dikwijls oppervlakkig en zonder veel inhoud. Ook in een telefoongesprek is het moeilijk om openlijk en goed te communiceren met mensen die in een crisis zitten op kampen met levensvragen. Bij ondervinding weet ik dat een rechtstreeks contact tussen mensen veel beter werkt. In een rechtstreeks gesprek kun je voluit meegaan in de problematiek. Het is enkel een kwestie van empatisch communiceren en vol mededogen mee te gaan in het gesprek. Enkel op die manier kun je op weg gaan naar zingeving en betekenisgeving.
De weg die wij moeten inslaan om iets te betekenen, iets te bereiken in het fenomeen van de zelfmoorden, is de weg van rechtstreekse dialoog. Dialogeren in de familiekring, op het werk, in de buurt, in de verenigingen moet een eerste stap zijn in de goede richting. Zonder schroom het onderwerp bespreekbaar maken op alle niveaus is een must. Niet veroordelen of beoordelen maar begripvol luisteren en durven een eindje meegaan in de denkwereld van de andere kan helpen.
Herstelbewegingen, kwartiermakers, buurtwerkers kortom mensen van allerlei slag en afkomst zouden de taak moeten hebben als antennes in de gemeenschap te staan en problemen tijdig te ontdekken. Gelukkig is dit meer en meer het geval.
Ik ben er van overtuigd dat een deel van de pogingen en uitvoeringen kan verholpen worden door intens en open te communiceren. Eenzaamheid bestrijden moet een kerntaak zijn als men wil werken aan suïcide-preventie. Door eenzaamheid en verlaten te zijn of het gevoel hebben van verlaten te zijn vallen deze mensen vroeg ten prooi aan aangeleerde hulpeloosheid waardoor zij nog dieper afzakken van de realiteit en hetgeen goed is voor hen.
Ik lees vandaag toevallig in de krant dat een deel van de psychologen blij zijn met de erkenning van hun beroep en dat zij veel meer beschikbaar zijn. Op deze wijze kunnen (gezins-) drama's voorkomen worden staat er. Dan stel mij toch de vraag waarom drama's de laatste tijd regelmatig voorvallen en suïcide nog veel te veel voorkomt.
De mobiele teams in de psychiatrie werken heel goed en zijn heel nabij als het nodig is.De crisisteams raken van de grond, heel goed maar er zijn nog grote wachtlijsten.
Moet de bevolking niet meer en dichter betrokken worden in geven van nabijheid aan mensen die in tegenstroom met hun leven zitten? Kunnen signalen niet vroeger opgevangen worden. Kan de zorg om psychisch lijden meer maatschappelijk gemaakt, menselijker gemaakt worden? Maar ook geheel onze maatschappij heeft ,nood aan warmte, meer menselijkheid. Dan pas zal men kunnen spreken van maatschappelijk zorg in de ware context van het verhaal.
Inspanningen van onder andere buurtwerkers, kwartiermakers, herstelbeweging en alle mensen die begaan zijn met psychisch lijden en zeker de mobiele teams mogen niet onderschat worden en zijn een heel noodzakelijk gegeven in dit verhaal.
Maar de grote massa moet mee op de kar springen. In familie, werkniveau, buurt- verenigingsleven moet men meer geïnformeerd en gesensibiliseerd worden om aandacht en empathie te hebben in dit belangrijk verhaal.
Daarom heb ik een voorstelling voor groepen en organisaties gemaakt over 'Psychisch ziek zijn en omgaan met psychisch zieke mensen'. Hierbij wordt vooral de nadruk gelegd op het verhaal van de interactie tussen zieke en ander mensen.
Wij wensen aan ieder bezoeker van deze blog het allerbeste toe.
Geluk, gezondheid, vriendschap, vrede, liefde voor U en allen die u dierbaar zijn.
Joseph
De woorden van het vorig jaar, behoren tot de taal van vorig jaar. De woorden van een nieuw jaar wachten op een nieuwe stem. Ergens mee eindigen, is ergens mee beginnen. T. S. Eliot
Tot nu toe komen er reacties op het feit de Koning gratie gaat verlenen voor een paar verkeersinbreuken. Dit is een heel goed voorbeeld van de onverdraagzaamheid en de na-ijver die er heerst in onze samenleving. Dik opgeklopt en aangewakkerd door de media en de pers en ja, ook onze politiekers zelf hebben een serieuze duw aan de kar gegeven om de zaak belangrijk te maken en in de belangstelling te plaatsen. Er waren nog maar weinig juiste gegevens bekend omtrent de aard en oorsprong van het toekennen van genade of een waterval van kritiek werd over de gemeenschap losgelaten.
Mensen reageren totaal zonder nadenken, zonder de achtergrond te kennen en een beetje empathie te betonen met de betrokken personen.
Genade is wel van onze tijd en duidt op verdraagzaamheid met andere mensen en groepen. Sommige mensen kiezen er gewoon niet voor om tegenslag te hebben in het leven, het overkomst hen. Ook de molen van het gerecht werkt niet steeds perfect. Ik zou de slachtoffers van gerechtelijker dwalingen niet graag te eten geven. En ja die zijn er zeker, niemand is perfect, zelfs de magistraten en rechters niet.
Dan het enige sprankeltje hoop, de laatste poort naar erkenning, 'Genadeverzoek' wegnemen en afschaffen is voor mij een brug te ver. Genade behoort in een moderne democratie een 'waarde' te zijn, een garantie voor een menselijker samenleving.
Ik wil hier geen pleidooi houden voor straffeloosheid, zeker niet, maar we moeten in onze samenleving af van het zwart-wit denken. Iedereen denkt de beste te zijn en acht zich soms onfeilbaar. Zoals ieder van ons psychische kwetsbaarheid kan ontmoeten in zijn levensloop, zo staat het niemand vrij van, door omstandigheden, een misstap te begaan. Ik pleit ervoor om de daden van misdadigers te veroordelen en te bestraffen maar je moet steeds de dader als een mens beschouwen, zeker als je niet over alle gegevens beschikt en oordeelt naar halve waarheden en geruchten.
Sommige mensen hebben genade nodig om verder te leven, gewoon omdat door een gebrek aan vaardigheden, financiële middelen en steun uit de gemeenschap zij het niet kunnen redden. Soms worden bepaalde categorieën mensen twee en driemaal gestraft voor hetgeen zij gedaan hebben of waar zij maar ten dele voor verantwoordelijk zijn.
Een zakenman die met een zware vervuilende luxewagen van de zaak een snelheidsovertreding begaat zal weinig wakker liggen van een verkeersboete. Iemand die moet wroeten en vechten om de eindjes aan elkaar te knopen en die wanhopig is bij de vraag wat hij zijn kinderen te eten gaat geven of hoe men de woonst gaat verwarmen de komende winter en die dan geconfronteerd word met dezelfde boete zal heel anders reageren en dit is heel menselijk en begrijpelijk.
Laat daarom genade zijn zoals het is maar correct toegepast. Niet om politieke vriendjes of relaties te helpen maar om onze democratie een dienst te bewijzen door begrip, empathie en mededogen te betonen aan de bevolkingsgroepen die het nodig hebben.
Vandaag in de
media: Pastoor laat parochianen tekenen voor
begrafenis.
Met alle respect voor ieders
geloofsovertuiging en alle vormen van geloofsbeleving maar als deze pastoor nu
denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden is hij niet goed bezig.
De regeling voor begrafenissen crematies is
reeds lang vastgelegd en geregeld door de Vlaamse overheid, decreet van 2004.
Vrije keuze en autonomie van het individu
laten toe om voor een uitvaart te kiezen die bij hun eigen overtuiging past.
Kinderen en ouders zijn veelal heel nabij,
meer nabij dan een pastoor die men zelden of nooit ziet.
Existentiële of zingevingsvragen worden ook
besproken met de na- en naastbestaanden. Kinderen waarmee men meestal een heel
goede band heeft en waarmee communicatie goed mogelijk is.
Ik vrees ervoor dat mijnheer pastoor in
kwestie door zijn formulier tweedracht zal zaaien in families waar er voorheen
vredevol gesproken werd over levenseindevragen, waar nog een liefdevol dialoog
mogelijk was zal er nu twijfel ontstaan.
Vooral de uitdrukking "Dat hij dacht
dat de mensen het zo niet gewild hadden. Ze waren nochtans religieus, in een
tijd waarin hun nabestaanden niet zo veel meer hebben met het geloof en de
kerk" baart mij zorgen.
Hier gaat mijnheer pastoor al denken voor zijn
schapen en invullen hetgeen hij denkt voor zijn volgelingen.Zorgwekkend en zeer onrealistisch.
Het formulier dat hij beoogt en waarvan
melding gemaakt wordt is reeds lang gekend.Bij het Vlaams decreet op de
begraafplaatsen en lijkbezorging werd een registratieformulier voorzien
downloaden op
deze link van de Vlaamse Overheid.
Dit model laat de burger toe te kiezen
welke eredienst hij wenst bij zijn uitvaart naargelang zijn overtuiging.
Niemand hoeft dan in zijn plaats te kiezen
en het formulier laat heel veel ruimte om te kiezen naargelang je eigen
overtuiging.
Er wordt je niet opgedrongen, gewoonvrijwillig jouw keuze maken op dat moment
zonder bemoeienissen of belangenvermenging van derden. Dit is ten volle gebruik
maken van je eigen autonomie en zelfbeschikkingsrecht.
Ik wil er nog op wijzen dat aangaande het formulier
waarvan sprake in het krantenartikel van mijnheer pastoor, vermeld staat, dat
dat de keuze definitief is. Dit is niet waar, die keuze kan altijd herroepen
worden.
Tenslotte heb ik zo mijn bedenkingen bij
een keuzeformulier waarop maar één religieuze overtuiging staat zodat de andere
uitgesloten worden.
Als deze ter beschikking gelegd worden in
een "Open huis" van de gemeenschap waar iedereen welkom is dan moet
men zich wel houden aan de regelgeving van de overheid en het formulier dat
voorzien is door de overheid gebruiken. Hierop heeft men wel de
keuzemogelijkheid tussen alle overtuigingen.
Vredevolle gelijkwaardigheid over alle overtuigingen
heen noemt men pluralisme. Opdringen van een bepaalde overtuiging zou men
bekrompenheid kunnen noemen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Zeer hoge verloning voor directrice Samusocial in Brussel
Zeer hoge verloning
voor directrice Samusocial in Brussel.
Onlangs stond een
persartikel in de krant dat de directrice van Samusocialin Brussel een jaarloon van bijna 200.000
euro opstrijkt.
Dit doet toch de
wenkbrauwen fronsen bij het lezen van zo'n bedrag.
Dat managers een
verloning verdienen, ja goed maar een bedrag dat vele mensen doet duizelen,
mensen die afhankelijk zijn van anderen voor wat voedsel, een beetje
verzorging, wat warmte, een beetje kleren of een nachtopvang, dat gaat er bij
mij niet zo goed in.
Verkoop dat maar
eens aan iemand die door psychische tegenslag uit de boot viel en met vallen en
opstaan probeert om overeind te blieven in onze maatschappij. Ik zou het niet
kunnen uitleggen zonder het woord "schande" in de mond te nemen. Terwijl
mensen in de stad honger en koude lijden een vergoeding van 200.000 per jaar
opstrijken om wat te doen?
En verontschuldig
mij voor mijn verontwaardiging maar mevrouw de directrice woont ook nog in een
huisje van het OCMW in Brussel. (vandaag gelezen in de pers).
En ja ze zou wel
1190 huur betalen aan het OCMW maar toch. Als het OCMW Brussel dan toch krap
zit wat onderdak aan hun doelgroepen betreft waarom richten ze dat huis, dat
waarschijnlijk wel geen sociale woning zal zijn, dan niet in voor mensen die
het wel nodig hebben?
En ja mevrouw de
directrice is ook nog blijkbaar raadslid van het OCMW Brussel en moet daarom
binnen de twee jaar haar huisje verlaten (?).
Zou de afkorting van OCMW in Brussel dan toch beteken
Onze Centen Moeten Weg ?
En ja via de website
van Samusocial kun je online doneren maar laat de directrice nu eerst eens een
voorbeeld geven.
Ik ben er zeker van
dat er zich heel veel mensen , ook van Samusocial zich inzetten voor het welzijn van
daklozen en minderheden en het werk en de inzet van die mensen mag niet in het
gedrang komen door buitensporigheden van de leiding maar het mag gezegd worden
en het is goed dat dit eens in de media komt.
Ik wil hiermee geen
afbreuk doen aan het werk van de duizenden vrijwilligers die overal te lande
zich inzetten om een beter bestaan te geven aan minderheden, aan mensen die
het niet zo breed hebben, aan mensen die anders door het leven gaan, maar ook deze
realiteit mag eens besproken worden en het is goed dat dit eens de media haalt.
Onderzoek in verband met de medische zorgen naar ouderen.
Onlangs stond in de
krant de resultaten van een onderzoek gedaan in verband met de medische zorgen
naar ouderen.
De uitspraak
"Schrap dure behandelingen voor 85 plussers" heeft mij wel geraakt.
Hoewel ik lang nog
geen 80 laat staan 85 ben heeft de uitslag van dit onderzoek mij wel aan het
denken gezet.
Het laatste
levensjaar lijkt voor wat betreft de medische verzorging en kosten, het duurste
jaar te zijn, de leeftijd speel blijkbaar niet zo'n grote rol.
Wat wel een feit is,
is het gegeven dat de oudere mensen een leven lang bijgedragen hebben aan de
welvaart van dit land en deze gemeenschap. Zij hebben voldoende sociale rechten
en taksen betaald om voor de rest van hun leven een zorgeloos bestaan te kunnen
leiden.
Wie haalt het in
zijn hoofd om dan een onderzoek te doen, en op welke wijze en met welk
doelpubliek?
In onze huidige
crisistijd is het normaal dat ouders hun kinderen helpen, ook financieel om een
beetje stabiliteit in hun leven te krijgen, om een eigendom te verwerven enz.
Zijn het dan die
kinderen die zeggen dat dure behandelingen na 85niet meer hoeven?
Voor heel wat 85
plussers heeft het leven ook na 85 jaar nog wat te bieden.
Ik herinner mij een
onderzoek enkele maanden geleden waarna een krantenkop verscheen "De helft
van de Vlamingen verkies de dood boven dementie" Ook zo een onderzoek met
een grote stok op een leeg vat.
Als je de mensen
geen duidelijk informatie geeft vooraleer je deze vragen stelt dan kan het
resultaat alle richtingen uitgaan.
Mensen hebben geen
kennis en geen besef van de mogelijkheden of onmogelijkheden van euthanasie bij
dementie. Laat staan van de existentiële vragen en de emotionele pijn die bij
zo een beslissing naar boven komt.
Dergelijk artikels
zijn natuurlijk altijd goed om te scoren in de krantenkoppen want het zijn
"Zaken die raken".
Dat ze onvrede en
onrust zaaien bij een bepaalde bevolkingsgroep dat zal de opstellers geen zorg
zijn, zij hebben geen goed item om mee te scoren.
Ik zou de raad geven
om als men u vraagt een enquête mee te doen, heel bewust na te gaan wat er van
de kwestie is en ook na te gaan of men uw antwoord al niet heeft ingecalculeerd
in het resultaat vooraleer de vraag werd gesteld.
Mocht het onderzoek
toch juist zijn dan vraag ik aan de respondenten van dit onderzoek om eens goed
na te denken want de productieve laag van de bevolking vandaag is morgen een
ouderling. Elk op zijn beurt, en als men dan een enquête doet zal de wetenschap
al veel verder geëvolueerd zijn en zijn er terug al meer mogelijkheden dus
nadenken ?
Een 13 jarig meisje opgesloten gecolloceerd in de psychiatrie.
Een
zwaar autistisch meisje werd onlangs opgesloten in de psychiatrie op
last van het gerecht. De instelling waar ze verbleef kon niet meer voor
haar zorgen.
Erg toch dat wij als maatschappij niet meer in staat zijn
om voor deze mensen te zorgen. Ondanks alle wetenschap, alle technische
middelen, alle medicatie en kennis, miljoenen investeringen van de
overheid naar zorg toe.
Wij
moeten u opsluiten mijn kind want wij zijn als gemeenschap, als
maatschappij, niet in staan om voor u op een veilige en liefdevolle
wijze te zorgen.
Wij zijn niet bekwaam om u een minimum aan zorgen te verstrekken op een menswaardige ethisch verantwoorde wijze.
Wij
zijn niet in staat, omdat gij anders door het leven gaat, om voor u te
zorgen, om u een weg te laten gaan in uw leven, om u een beetje te laten
zijn wie je wil zijn, op uw wijze, in uw tempo.
Niettegenstaande zoveel doctoraatstitels en thesissen in de psychiatrische- en menswetenschappen staan wij nu machteloos.
Niettegenstaande
alle boeken die volgeschreven zijn met verhalen, wetenschap, therapieën
en over psychiatrie en kennis, macht en wijsheid zijn wij niet in
staat om u een beetje mens te laten zijn waarop gij, al ieder kind,
recht hebt.
Zijn wij soms een liefdevolle communicatie tussen twee mensen vergeten, gewoon jezelf laten zijn, zonder angst en zonder vrees.
Je
laten zijn wij je bent, je benaderen zonder angst en zonder vrees met
een minimum aan beste zorg, zonder dreigementen met opsluiten.
Dit dramatische feit geeft de machteloosheid aan van onze geestelijke gezondheid naar kinderen toe.
Collolocatie
tussen instellingen komt vaak voor. Soms heb ik de indruk dat het een
ruilhandel in "Lastige lieden" is en als dit waar is is dit schandalig.
Lastige lieden zijn ook mensen die niet voor hun toestand gekozen hebben en zeker onze aandacht verdienen.
In maart was er Alicia die gedwongen was opgenomen wegens Anorexia en naar de rechter stapte
Ook het droevig voorval met Jonathan J. die kwam te overlijden tijden een optreden in de procedure.
Wanneer
gaat de beleidsmensen in ons land zich eens bewust worden van de juiste
omvang van de problemen rond de gedwongen opnames, internering en zeker
ook rond fixaties.
Zelfbeschikkin ? Ziekenhuis voor rechter omdat het patiënt wil redden
Artikel in de
krant:Ziekenhuis voor rechter omdat het
patiënt wil redden.
Merkwaardig toch. Er
is sprake van een negatieve wilsbeschikking die voor zover ik mij kan
informerennaar vorm en inhoud conform
de wetgeving is. Er is een wettig vertegenwoordiger die de belangen van de
patiënt kan behartigen in geval deze zelf zijn wil niet meer kan uiten
Zo wat zou het
probleem dan zijn?Therapeutische
hardnekkigheid die maar al te vaak de oorzaak is van het feit dat mensen
onnodig en bijkomend lijden. Dit extra lijden hebben zij bovenop hun zieke en
hun toestand niet gevraagd. Al te vaak wordt dit lijden door gebrek aan kennis
van de patentrechten en de wetgeving hierrond nog versterkt met alle gevolgen
vandien.
Dokters die denken
dat zij het zelfbeschikkingsrecht en de autonomie van de patiënten in eigen
handen moeten nemen zijn geen dokters van deze tijd meer.
Zorg , zorg dragen
en zorg verstrekken is een fenomeen dat in onze tijd gedragen moet worden door
een geheel van mensen maar waar de patiëntcentraal staat en waar respect moet heersen voor zijn zelfbeschikking en
autonomie.
Wie dit niet
begrijpt is niet goed bezig in de zorg en is ofwel bezig om de zorg in te
vullen naar eigen interpretatie of eigen voordeel of merites.
Als er een negatieve
wilsverklaring is en er is een wettig vertegenwoordigerdan moet dit met alle middelen gerespecteerd
worden zo simpel is dit. Wij leven in een democratie waar de wetgeving op
democratische wijze tot stand gekomen is. Alleheisa daarrond zoeken doet mij denken aan goedkoop populisme op de rug
van de (lijdende) patiënt.
Ik ben Joseph
