|
Van Uitvaart Vlaanderen
Jagen op gedachtenisprentjes, alle begrafenisondernemers krijgen ermee te maken.
Tot grote ergernis, een half lege kerk na de offergang, wanneer iemand jong of heel oud komt te overlijden.
Een voorbeeld uit de praktijk
Mevrouw M. komt te overlijden op 100 jarige leeftijd. De begrafenisondernemer heeft voor de uitvaart
met de familie gesproken over eventueel aanwezigen die ze niet zouden kennen,
dat er wellicht 'jagers' aanwezig zullen zijn op de uitvaart.
De dag van de uitvaart is daar en de overledene wordt in de kerk geplaatst.
Een goede begrafenisondernemer kent zijn gemeente waarin hij werkt en herkent snel
wie er niet voor de overledene of familie naar de uitvaart komt.
Acht personen nemen plaats in de kerk waarvan de familie niet weet wie ze zijn.
Zelfs tijdens de uitvaart komen er nog personen de kerk binnen
waarvan de begrafenisondernemer vrij zeker is dat zij niet van de gemeente zijn.
Het personeel kon buiten aan de kerk duidelijk opmerken dat er twee personen in één auto zaten.
In de kerk gaat dit koppel, man en vrouw, apart zitten.
De man in de linkerbeuk, de vrouw in de rechterbeuk. Wanneer de offergang start,
is men zeker dat men twee of meer prentjes kan bemachtigen.
Deze personen vertrekken meteen na de offergang, ze verlaten de kerk en stappen in de auto.
De auto draagt een nummerplaat met reclame van een garage. Deze garage was 100 km in een andere provincie gelegen.
Zou het kunnen dat het koppel tot 200 km, heen en weer, rijdt om een prentje te bemachtigen?
Volgt men de website van de begrafenisondernemers om zo op de hoogte te zijn van bepaalde uitvaarten?
Of krantenberichten?
Na de offergang werd het personeel van de begrafenisondernemer 'bestormd' om nog meer prentjes te kunnen bemachtigen.
Men kan gerust de vergelijking maken met gieren. Want of deze praktijken erg respectvol zijn, is nog maar de vraag.
Nabestaanden bieden prentjes aan als herinnering aan de overledene, niet als koopwaar.
Postzegels verzamelen, begrijpelijk. Bidprentjes en de manier waarop, onbegrijpelijk.
Als uitvaartwebsite werden wij na de uitvaart van Jan Hoet meermaals gecontacteerd of we
bidprentjes van Jan Hoet zouden kunnen afleveren. Het woord 'moeten' is vaak in deze e-mails te lezen.
Heel hardnekkig en arrogant werd ons om deze bidprentjes gevraagd.
Reactie #1 - 25-04-2014
Prentjesjagers gaan inderdaad zeer ver met hun misselijke hobby.
Een totaal ontredderde man contacteerde ons enkele maanden terug dat op een beurs
een prentje van zijn pas overleden echtgenote werd aangeboden voor een paar euro.
In het crematorium worden wij dagelijks geconfronteerd met de opdringerigheid van de hebzuchtige verzamelaars.
Bekende personen, honderdjarigen, dramatische overlijdens, plechtigheden van kinderen …
het zijn allemaal verzamelobjecten die op ruilbeurzen geld waard zijn.
Soms komen ze met busjes in bermuda short om aan zoveel mogelijk prentjes te geraken. (…) Kris C.
Overleden personen worden objecten, nagedachtenis wordt handelswaar:
het Funerair Pokémon Syndroom
m – EZW-04/2014, bijgewerkt
http://uitvaartvlaanderen.be/Jagen-op-gedachtenisprentjes__I138?utm_source=Uitvaartvlaanderen.be+-+Uitvaartsites.be&utm_campaign=3cb76596dc-Nieuwsbrief+24%2F11%2F2013&utm_medium=email&utm_term=0_4b9518fc61-3cb76596dc-79742633#blt
|
