Inhoud blog
  • Ziezo!
  • 730. nachtvlinder
  • 729. samenwerking
  • 728. stout & straffen
  • 727. hij zat te lezen
  • 726. de praatmaat
  • 725. none = geen
  • 724. de vaat & de bvba
  • 723. op 't hoekje
  • 722. beschouwelijk
  • 721. droge koude
  • 720. de aha-erlebnis
  • 719. quasi tegendraads
  • 718. vervolgontmoeting
  • 717. er weze licht
  • 716. buurman Jan
  • 715. twéé moeiallen ?
  • 714. boom die sprak
  • 713. een zielige smoes
  • 712. wachtkamer, 1957
  • 711. schrijfantennes
  • 710. littekens
  • 709. grapje op 't bord
  • 708. maan, muis, mug
  • 707. straatnieuws
  • 706. groepsdruk
  • 705. stuur' Knorrepot
  • 704. destructief - II
  • 703. drie suizen
  • 702. destructief - I
  • 701. ín de zon lopen
  • 700. mambo - Swayze
  • 699. steakmes
  • 698. ze meent het
  • 697. de reis van MML
  • 696. lippenstiften
  • 695. schaduw
  • 694. 00°- 000°
  • 693. matabiche
  • 692. efkes denken ...
  • 691. gouden momentje
  • 689. voor slapelozen
  • 690. liefdesverdriet
  • 688. een hond II / II
  • 687. vertrouwen
  • 686. met maten
  • 685. de non, 1971
  • 684. sfeervol ?
  • 683. een hond I / II
  • 682. een vleugje boom
  • 681. uit '96
  • 680. kerkbezoek
  • 679. soep & tekst
  • 678. voor niks
  • 677. de inbreker
  • 676. namen geven
  • 675. heldere koppekes
  • 674. eerste schooldag
  • 673. kindervriendschap
  • 672. van Rika & Leiden
  • 671. tuinpad
  • ------ majesteitelijk
  • 670. wie doet zoiets?
  • 669. alle baten helpen
  • ------ stel ...
  • 668. eerst afwerken ?
  • 667. onkunde >< onwil
  • ------ stokstijf-stil
  • 666. leren zwemmen
  • 665. ruitjespapier
  • ------ op de stoep
  • 664. de modelmoeder
  • 663. die giechel II / II
  • ------ aangehouden
  • 662. winkelding
  • 661. die giechel I / II
  • ------ 't geeft moed
  • 660. foto II / II
  • 659. foto I / II
  • ------ de buis van -
  • 658. flets
  • 657. de Drie Gratiën
  • ------ hoogstam, toen
  • 656. kolen in potten
  • 655. rode kool
  • ------ WTF
  • 654. trullo, trulli
  • 653. boer zoekt volk
  • ------ pech & chance
  • 652. een telefoonlarf
  • 651. match & mismatch
  • ------ wat een kwal !
  • 650. de D-T affaire
  • 649. compliment
  • ------ eendagsvlieg
  • 648. hij stopt ermee
  • 647. een voettocht
  • ------ kinderlogika
  • 646. handtekening
  • 645. horror vacui
  • ------ in Canada
  • 644. schrijven
  • 643. radio Oostende
  • ------ het 4de gebod
  • 642. neurofysiodinges
  • 641. afwezig - III/III
  • ------ de afwezigheid
  • 640. 't is weg
  • 639. afwezig - II / III
  • ------ actrices & tranen
  • 638. beiaard
  • 637. afwezig - I / III
  • ------ humor à la Ma
  • 636. verzonnen verhaal
  • 635. pannekoekendag
  • ------ wat wasser ?
  • 634. een duo-werking
  • 633. kruisbestuiving
  • ------ speciaal moment
  • 632. nog over goud 2v2
  • 631. nog over goud 1v2
  • ------ sterke hond
  • 630. keukenplezier
  • 629. over uitvindingen
  • ------ spiegelen
  • 628. gevonden II / II
  • 627. gevonden I / II
  • ------ schermbeveiliging
  • 626 mondeling
  • 625. zwijnerij
  • ------ fruit is
  • 624. kattemenoeltje
  • 623. Brugse kant
  • ------ boemerang
  • 622. dans der parasols
  • 621. weinig woorden
  • ------ over regen
  • 620. kat & personeel
  • 619. een kattenkijk
  • ------ een vergadering
  • 618. in trance
  • 617. een blij momentje
  • ------ een katte-bak
  • 616. te koop in Urk ?
  • 615. ongerustheid
  • ------ tafelmanieren
  • 614. Oeselgem II/II
  • 613. Oeselgem I/II
  • ------ succesje
  • 612. de lijst
  • 611. kartonnen dozen
  • ------ drie beren
  • 610. ontbijt
  • 609. de kat Viktor
  • ------ mensen
  • 608. een bromance?
  • 607. kretek aroma
  • ------ heilige grond ...
  • 606. kappertjes
  • 605. allebei gevlekt
  • ------ biljarten
  • 604. op late leeftijd
  • 603. dat boek ~ 1946
  • ------ interpretaties
  • 602. potje breekt, ...
  • 601. de Toer
  • ------ zeilcursus
  • 600. ik ben een GG
  • 599. warm & koud
  • ------- alsof
  • 598. hitte & roerloos
  • 597. de perelaar
  • ------ luid & duidelijk
  • 596. hondje op strand
  • 595. wakker worden
  • ------ zonder stem
  • 594. een nieuw boek
  • 593. commotie alom
  • ------ zonder poten
  • 592. camouflage
  • 591. zomerochtenden
  • ------ gespiegel
  • 590. Belgische Oscar
  • 589. luifel & gordijn
  • ------ puur chantage
  • 588. een nieuwe start
  • 587. kussen vergeten
  • ------ een bekommernis
  • 586. hondsdagen
  • 585. wapens aan tafel
  • ------ het wit scherm
  • 584. klasgenoten
  • 583. computerstoel
  • ------ een 'kiebel'
  • 582. zorgzaamheid
  • 581. lidgeld
  • ------ hondenluik
  • 580. niet vals spelen
  • 579. chouchou
    'een heel jaar maart?'
    schrijfvloer 02 ~ afgerond, klaar
    03-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.067. prentjes jagen

    Van Uitvaart Vlaanderen

    Jagen op gedachtenisprentjes, alle begrafenisondernemers krijgen ermee te maken.   
    Tot grote ergernis, een half lege kerk na de offergang, wanneer iemand jong of heel oud komt te overlijden.   

    Een voorbeeld uit de praktijk

    Mevrouw M. komt te overlijden op 100 jarige leeftijd. De begrafenisondernemer heeft voor de uitvaart
    met de familie gesproken over eventueel aanwezigen die ze niet zouden kennen,
    dat er wellicht 'jagers' aanwezig zullen zijn op de uitvaart.
    De dag van de uitvaart is daar en de overledene wordt in de kerk geplaatst.  
    Een goede begrafenisondernemer kent zijn gemeente waarin hij werkt en herkent snel
    wie er niet voor de overledene of familie naar de uitvaart komt.   

    Acht personen nemen plaats in de kerk waarvan de familie niet weet wie ze zijn.  
    Zelfs tijdens de uitvaart komen er nog personen de kerk binnen
    waarvan de begrafenisondernemer vrij zeker is dat zij niet van de gemeente zijn.
    Het personeel kon buiten aan de kerk duidelijk opmerken dat er twee personen in één auto zaten.  
    In de kerk gaat dit koppel, man en vrouw, apart zitten.   
    De man in de linkerbeuk, de vrouw in de rechterbeuk. Wanneer de offergang start,
    is men zeker dat men twee of meer prentjes kan bemachtigen.   
    Deze personen vertrekken meteen na de offergang, ze verlaten de kerk en stappen in de auto.   
    De auto draagt een nummerplaat met reclame van een garage.  Deze garage was 100 km in een andere provincie gelegen.

    Zou het kunnen dat het koppel tot 200 km, heen en weer, rijdt om een prentje te bemachtigen?   
    Volgt men de website van de begrafenisondernemers om zo op de hoogte te zijn van bepaalde uitvaarten?   
    Of krantenberichten? 
    Na de offergang werd het personeel van de begrafenisondernemer 'bestormd' om nog meer prentjes te kunnen bemachtigen. 

    Men kan gerust de vergelijking maken met gieren. Want of deze praktijken erg respectvol zijn, is nog maar de vraag.
    Nabestaanden bieden prentjes aan als herinnering aan de overledene, niet als koopwaar.   
    Postzegels verzamelen, begrijpelijk. Bidprentjes en de manier waarop, onbegrijpelijk.  

    Als uitvaartwebsite werden wij na de uitvaart van Jan Hoet meermaals gecontacteerd of we
    bidprentjes van Jan Hoet zouden kunnen afleveren. Het woord 'moeten' is vaak in deze e-mails te lezen. 
    Heel hardnekkig en arrogant werd ons om deze bidprentjes gevraagd.  

                 Reactie #1 - 25-04-2014
                   Prentjesjagers gaan inderdaad zeer ver met hun misselijke hobby.
                   Een totaal ontredderde man contacteerde ons enkele maanden terug dat op een beurs
                   een prentje van zijn pas overleden echtgenote werd aangeboden voor een paar euro.

    In het crematorium worden wij dagelijks geconfronteerd met de opdringerigheid van de hebzuchtige verzamelaars.
    Bekende personen, honderdjarigen, dramatische overlijdens, plechtigheden van kinderen …
    het zijn allemaal verzamelobjecten die op ruilbeurzen geld waard zijn.
    Soms komen ze met busjes in bermuda short om aan zoveel mogelijk prentjes te geraken. (…) Kris C.

    Overleden personen worden objecten, nagedachtenis wordt handelswaar:
    het Funerair Pokémon Syndroom

     – EZW-04/2014, bijgewerkt
    http://uitvaartvlaanderen.be/Jagen-op-gedachtenisprentjes__I138?utm_source=Uitvaartvlaanderen.be+-+Uitvaartsites.be&utm_campaign=3cb76596dc-Nieuwsbrief+24%2F11%2F2013&utm_medium=email&utm_term=0_4b9518fc61-3cb76596dc-79742633#blt

     

    03-11-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    02-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.066. het jongetje

    naar een verhaal dat ik ooit ergens gelezen heb 

    Een aantal jaren geleden liep ik toevallig achter deze mensen.
    Een jongetje stapte met zijn ouders over het kerkhof.
    De chrysanten bij de graven kwamen tot zijn middel. 'k Schatte hem acht jaar.
    De ouders hielden hem bij de hand, in de vrije arm droegen ze elk een pot bloemen.

    - Papa is het hier óók jaarmarkt? klonk het helder.
    - Nee jongen, dit is geen markt, zei de papa.
    - Waarom zijn hier zoveel bloemen?
    - Omdat het een beetje feest is, hé jongen.
    - Feest van wie?
    - Van alle mensen die dood zijn.
    - Ja?
    - Ja, zei de papa en keek voor hulp naar de mama.
    - We zijn hier toch al geweest hé schat, naar het graf van Opa Flor, zei de mama.
    Het jongetje knikte.
    - En naar Oma Nina, voegde hij er aan toe.
    - Ja jongen, Oma Nina ook, zei de mama en ze gaf hem een kneepje in zijn kleine hand.

    Het bleef een tijdje stil, de mama moest eerst iets wegslikken.

    - En vandaag is het hun feest en ook van alle andere mensen die hier liggen.
    - Allemaal?
    - Ja schat, van allemaal, één keer per jaar. Goed hé ...

    Ze zetten een pot bloemen bij Opa Flor & een pot bij Oma Nina.
    Het was fris, maar de zon scheen en
    voor het jongetje was het een fijne wandeling zo langs al die kleuren.

    Tussen zijn ouders in dartelde hij richting uitgang. Aan de poort draaide hij zich om en wuifde.
    De ouders vroegen zich af of ze misschien iemand van de familie of een bekende misgelopen waren.
    Hij wuifde nog eens en toen klonk het helder als een glazen klokje :
    " Gelukkige Verjaardag, allemaal ! "

    De papa nam hem op de arm en gaf hem een klinkende kus.
    De mama gaf hem een aai over de bol.

    En ik moest drie keer slikken. 

    m  - EZW-11/2009, HiH-11/2014, herzien

    02-11-2018 om 02:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.065. Cath. Vandoorne

    te gast bij Wim Helsen, Cathérine Vandoorne
    met een gedicht van Hendrik Marsman, ‘Lex Barbarorum’

          
           Geef mij een mes.

           ik wil deze zwarte zieke plek
           uit mijn lichaam wegsnijden.

           ik heb mij langzaam recht overeind gezet.
           ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
           in een huiverend, donker beven:
           ik erken maar één wet:
           léven.

           allen, die wegkwijnen aan een verdriet,
           verraden het en dat wìl ik niet.

              'Lex barbarorum' is Latijn voor ‘Wet van de barbaren’.
     

      Afbeeldingsresultaat voor cathérine vandoorne

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Vandoorne in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a4/
    10min

    Over Cathérine Vandoorne, radio-2 madam: zie google, allerlei
    Over Hendrik Marsman : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_Marsman

    Eerste indruk : eindelijk! Het gesprek gaat eindelijk eens over de tekst en niet over de gast.

    02-11-2018 om 02:39 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    01-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.064. de catwalks
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

            mijn uren op de catwalks

            Bij tankers lopen de cargo-pijplijnen voor een deel aan dek.
            Dat heet het common-gedeelte van de pijperijen.
            Bovenop de pijpleidingen lopen loopbruggetjes, passerelles in het Frans, catwalks in het Engels.

            foto 13.jpg, zie bijlage onderaan

    Ik mag dus zonder liegen of blozen zeggen dat ik jarenlang over catwalks gelopen heb,
    gewoon, zomaar, om een luchtje te scheppen. 

    In bijlage vijf foto's van het deck van een gastanker. Ze dateren van januari 2004.
    We lagen toen efkes op anker omdat we een konvooi crude-oil-tankers
    moesten laten passeren, ergens ten einde de Zee van Marmara, bij de Dardanellen.
    Het was er toen ijzig koud. Daarna mochten we verder, verder de Dardanellen in (de Hellespont)
    en vervolgens de Egeïsche Zee in, richting warmte. Tja, daar kan men moeilijk anders dan naar bakboord hé.
    Aan stuurboord valt voor een grote vrachtvaarder niks te zoeken.

    De catwalk van een gastanker kan leutig zijn, het systeem biedt een hoop interessante vormen en
    gezichtshoeken om te fotograferen.
    (Nu hopen dat ik de bijlages tot een goed einde breng.)

                    foto 08.jpg, zie bijlage onderaan

                        foto 09.jpg, zie bijlage onderaan

                        foto 10.jpg, zie bijlage onderaan 

    De pijplijnen van een olietanker ziet er anders uit, ze lopen naast mekaar in één rechte lijn tot aan de voorpiek.
    Op de foto een beetje saai, maar in het echt helemaal niet. Die foto's moet ik nog zoeken.   
    Aan deck moest iedereen altijd bottinnen dragen of op zijn minst gesloten schoenen.
    Dat zijn de veiligheidsvoorschriften, gelijk welk seizoen het is of gelijk in welke klimaatzone.

    Naar die heuvels konden we niet naartoe.
    Er waren ter plaatse geen voorzieningen om het schip te laten aanmeren

    en daarbij, we hadden daar niks te zoeken.
    De rederij zou nogal lachen als de bemanning van een vrachtschip aan het cruisen sloeg.
    En 't schip was er niet ingeklaard ookni. We zouden geeneens aan de wal gemógen hebben.

    We lagen daar maar efkes op anker, te wachten om een konvooi olietankers te laten passeren.
    In sommige zee-engtes is dat verplicht, in konvooi varen.
    Het heeft iets te maken met het aantal diepe vaargeulen, en de breedte van die diepe vaargeulen.
    En met potentieel gevaarlijke lading natuurlijk en met het aantal uren passage van dat soort gevaar.

    Schepen met minder diepgang, kleinere schepen dus,
    die in ondiep water kunnen varen, moeten niet in konvooi.


    In koude seizoenen is het aan deck, op zo'n stalen bouwsel, extra-koud.
    De kou kruipt uit de scheepsvloer, uit de schotten, uit elk stuk metaal
    recht in een mens haar gewrichten & botten. Tot in het merg kruipt de kou.

    En als men niet oplet en voorzichtig is vriest men vast aan dat staal.
    Om te fotograferen deed ik mijn handschoenen uit natuurlijk, maar men legt best geen blote hand op de reling.
    Telkens ik een paar treden op of af moest deed ik de handschoenen weer aan,
    om me te kunnen vasthouden aan de reling. Sommige treden waren glad. Maar de lucht was prachtig. 

                     foto 20.jpg, zie bijlage onderaan, konvooi op komst 

    We zijn nu zoveel jaren verder en ik ben nog altijd blij dat ik
    me 
    in de bijtende kou gewaagd heb om foto's te maken, tijdens die drie uren op anker.

    m - EZW- 12/2013, HiH-02/2015 - bijgewerkt

    Bijlagen:
    08.JPG (116.7 KB)   
    09.JPG (105.9 KB)   
    10.JPG (79.2 KB)   
    13.JPG (97.5 KB)   
    20.JPG (104.8 KB)   

    01-11-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.063. Marnix Peeters

    te gast bij Wim Helsen ~ Marnix Peeters  
    met een tekst van A.F.Th. van der Heijden  

    Bij elke eeuwwisseling sterft ergens wel een honderdjarige terwijl elders
    een kind ter wereld komt, voorbestemd om honderd jaar te worden en
    te sterven aan het eind van de eeuw, tijdens de geboorte van
    weer een volgende honderdjarige en zo verder.
    Zet twintig van die uitverkorenen wijdbeens hand in hand achter elkaar
    van hier tot het jaar nul en je hebt onze jaartelling op 'n rijtje,
    - een knokige aquaduct dwars door de Europese tijd.

    Uit: 'Asbestemming' Adri van der Heijden

         

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Peeters in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a3/ 
    09min50

    Over Marnix Peeters, journalist, columnist, schrijver : http://nl.wikisage.org/wiki/Marnix_Peeters 
    Over A.F.Th. van der Heijden : https://nl.wikipedia.org/wiki/A.F.Th._van_der_Heijden

    01-11-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    31-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.062. een grotere tafel

    de pa en de ma

    Er was eens een Meisje dat bij haar Vader woonde. Er was eens een Jongen die bij zijn Moeder woonde.
    Voor die vier personen heb ik namen nodig want ik moet er personages van maken ivm de privacy.
    En nu zit ik strop. Ik moet vier namen bedenken.
    Op dit uur kan ik onmogelijk hulp vragen aan LM, hij slaapt nog. Dat hoor ik tot hier.
    Op hoop van zege dan maar. Het meisje heet Luddy, van Ludmilla. De jongen heet Hannes, van Johannes.
    Ja zeg, ik weet niks anders. Ziezo, daarmee zullen we het moeten doen.
    Een pa met dochter Luddy. Een ma met zoon Hannes. Gewoonlijk verzint LM de namen maar hij slaapt.

    *

    De kinderen kenden mekaar vaagweg van de lagere school.
    Tijdens hun humaniora-jaren zaten ze in dezelfde afdeling. Later volgden ze allebei kiné.
    Tijdens hun opleiding hielpen ze mekaar met de studies en er groeide iets.
    Ze gingen samen op kot, ze werden een studentenhuishouden.

    De ouders kenden mekaar vaagweg van toen de kinderen nog op school waren maar
    er volgde nu wel een officiële kennismaking. En die viel mee.

    Hannes werd kind aan huis bij Luddy en Vader,
    Luddy werd kind aan huis bij Hannes en Moeder.
    Ook de weekends brachten de kinderen samen door, ofwel bij Luddy thuis ofwel bij Hannes thuis.
    Zodoende kwamen de Ma en de Pa bij mekaar over de vloer
    want in het weekend wil men het eigen kind toch zien & spreken, newaar.
    Niet enkel de was & de strijk afzetten aan de deur.
    En men bleef eten. Na verloop van tijd kwam men zelfs vroeger, om te helpen koken.

    De etentjes waren gewoonlijk een succes. Vooral omdat het niet de kinderen waren die kookten en
    het was heel gezellig samen koken en met vier aan tafel.
    De kinderen gingen uit, de Pa en de Ma bleven natafelen.

    De kinderen verloofden zich. En toen ging er iets mis, de verloving sprong af.
    Er kwam geen huwelijk en de kinderen zagen mekaar niet meer.

    Maar zo had de Ma het niet begrepen. En de Pa evenmin.

    Zij had het wel voor die kolder van Luddy, die kleine plotse gektes. Dat had de jongedame van haar vader.
    Want die man had dat ook, die zotternijen, maar dan getemperd, zottebollen met een ondertoon van sérieux.
    Hij had het wel voor het kordate van Hannes, gedecideerd zijn. Dat had de jongeman van zijn moeder.
    Want zij had dat ook, die beslistheid, maar dan genuanceerder, meer doordacht en daardoor milder.

    Luddy en Hannes hebben later elk iemand ontmoet en zij hebben elk een gezin en
    bij elke familiebijeenkomst zit iedereen aan tafel bij De Pa en De Ma.
    Want die twee zijn toen getrouwd, nog voor hun kinderen hun nieuwe partner ontmoet hadden.
    Gek hé. Of misschien gewoon oké.
    Er is natuurlijk een grotere tafel gekocht, want nu zijn ze al met tien ipv toen met vier.

    m  - EZW-03/2014, HiH-10/2016, bijgewerkt

    31-10-2018 om 00:52 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.061. Fatma Taspinar

    te gast bij Wim Helsen ~ Fatma Taspinar
    met twee gedichten van haar ouders

           Ik heb je nu eenmaal lief
           vergeten is niet aan de orde
           je liefde is in mijn hart verborgen
           niet enkel in mijn woorden
           het is aan jou dat mijn hart toebehoort
           aan niemand anders mijn lief

           Papa Hamza Taspinar
     

           De schoorsteen rookt
           de bergen kleuren bont,
           mijn geliefde,
           door het wachten
           is mijn jeugd vervlogen

          Mama Chazia Taspinar

     Afbeeldingsresultaat voor fatma Taspinar

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.

    Taspinar in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a2/ 
    11min 46, in het Turks rijmen de gedichten en klinken ze melodieus

    Over Fatma Taspinar, nieuwsanker : http://nl.wikisage.org/wiki/Fatma_Taspinar 
    Over de Kaukasus : NO Turkije, op de grens met Armenië & Georgië, https://nl.wikipedia.org/wiki/Kaukasus_(gebergte)

    31-10-2018 om 00:51 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    30-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.060. verdwijnzalf

    proefondervindelijk getest

    Het was al een poos na kinderbedtijd. Tijdens een etentje bij mensen thuis kwamen
    de twee jonge kinderen des huizes in hun blootje de eetkamer binnenen stapten traag rond de tafel.

    De ouders waren zo verbaasd dat ze deden of er niets aan de hand was en zij babbelden er over heen.
    De gasten gingen daarin mee en zij ook bleven onverstoord alsof er niks ongewoons aan de gang was.

    Na hun plechtige ronde schreden de kinderen de kamer uit en aan tafel viel een stilte.
    Dan hoorde men een helder stemmetje : "Ziet ge wel dat het een Verdwijn Zalf is!"

    Ipv te slapen waren ze uit hun bed gekomen omdat mama dat vandaag toch niet hoort
    -dat is voldoende reden- en ze hadden in de badkamer
    een heel mooi potje gevonden met dure crème die rimpels doet verdwijnen.

    In hun fantasiewereldje was dat een toverzalf. Met die toverzalf hebben ze zich ingesmeerd,
    daarom moesten de pyjamakes uit.
    Verdwijnen en onzichtbaar zijn, allemaal goed en wel, maar zoiets moet ook getest worden hé.
    En dat hebben ze gedaan, voor een relevant aantal proefpersonen, de tafelgasten van hun ouders.

    Die ouders zullen nu wel fier zijn want de combinatie
    van creatief denken -het is een toverzalf die doet verdwijnen-
    met logisch denken -onzichtbaarheid moet getest worden-
    is toch magnifiek, voor zo'n jonge kinderen.
    Volgens mij worden die twee kinders later grote wetenschappers.

    Houd moed, Professor Van Broeckhoven, de versterking in uw labo is op komst!

    m
      - met dank aan RD - EZW-07/2012, HiH-09/2014,10/2016 - 

    30-10-2018 om 03:37 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.059. Alex Callier

    te gast bij Wim Helsen ~ Alex Callier
    met een tekst uit 'Ik ben de drummer van de band Okay' van Toby Litt.

           “Mijn oren tuiten verschrikkelijk. Oorsuizingen. Het is niet ernstig, ik weet het,
           maar het houdt nooit op. Heb ik het je al eens verteld?
           Ik vergeet het alleen echt als we zelf muziek aan het maken zijn,
           of als ik naar iets anders luister. Rock meestal, bij klassiek hoor ik het er nog overheen.
           Net alsof iemand een gitaar tegen een versterker heeft gezet die nog aanstaat
           en dan binnen in mijn hoofd. Maar rondzingen kent tenminste nog variatie,
           raakt verwrongen en in een knoop van een noot. (zoals ‘I feel fine’ van de Beatles)
           Wat ik hoor is het geluid van een televisie als er storing is
           voordat ze het bordje EVEN GEDULD A.U.B. laten zien.
           Een biep-geluid met een oneindig aantal ie’s
           De b heb ik lang geleden gehoord en als ik de p hoor zal ik weten dat ik dood ben.”

                                    

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Callier in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a1/
    10min46

    over het boek : 'Ik ben de drummer van de band Okay'

    Clap, drummer van een Canadese rockband, is de aimabele tegenpool van de ijdele zanger Syph
    en wordt vaak over het hoofd gezien. Vanuit het perspectief van de drummer kijken we naar
    het reilen en zeilen van een rockband en alle relationele perikelen die op de achtergrond meespelen.
    Toby Litt schept er duidelijk genoegen in om de interviews met de rocksterren en de dialogen met de fans
    met lichte overdrijving en ironie vast te leggen. Seks en drugs passeren de revue,
    maar dat is niet waar het in deze roman echt om gaat. Litts roman is een feest van herkenning:
    een roman vol nostalgie, die doet terugverlangen naar de tijd van ongepolijste popbands en rauwe rock-'n - roll.
    Litt, zoals altijd een speelse verteller, grijpt de muziek aan om te mijmeren
    over thema's als mannelijkheid, spiritualiteit en het proces van ouder worden. (van 't Net)

    over Toby Litt :

    Toby Litt werd geboren in Bedfordshire, Engeland, en studeerde Engels en creative writing.
    Hij schreef onder andere een thriller, twee verhalenbundels, een indringend psychologisch portret en een chicklit-parodie.
    Wat de boeken van Litt met elkaar verbindt is het alfabet –
    de titel van elk nieuw boek begint met de volgende letter van het alfabet.
    Het literaire tijdschrift Granta plaatste Toby Litt
    in de ereloge van de beste jonge, Engelse literaire auteurs. (tekst van 't Net)


    over Alex Callier :https://nl.wikipedia.org/wiki/Alex_Callier  

    Eerste indruk : Het gesprek gaat niét over de schrijver, noch over de tekst,
    maar over de oorsuizingen van Callier, wat me eerder een onderwerp voor een Gezondheidsprogramma lijkt.

    over oorsuizingen : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tinnitus ...

    30-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    29-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.058. tuin winterklaar

    een krabbertje

    Een tuin hebben we niet. Bewust niet. Wie op verplaatsing werkt
    met contracten van 6 maanden (later 4 maanden) komt terug thuis in een wildernis.
    Of in een woestenij, als het een droge zomer geweest is. Een tuin is niet echt iets voor zeelieden.
    Tenzij het zoiets is, maar zelfs dan  ...

                Zen Garden of Kyoto
                         
    In ons stuk van de straat is wel ruim groenvoorziening,
    veel kleur en voor ons is er geen werk aan. Dat is het helemaal hé!
    Het ziet er natuurlijk wel getrimd uit. Parkachtig. Helemaal niks wilds.
    Maar dat is oké, we krijgen het zicht op heel die parkweelde cadeau,
    gratis en voor niks, een ontwerp met veel kleur in al dat gebladerte.
    Dus gaan we niet moeilijk doen over stijl of genre.

    Planten hebben we evenmin. Dat is ook gekomen door de job.
    Wanneer er al eens een noodvervanging moet gebeuren en
    men moet binnen de 24hrs vertrokken zijn én het appartement afgesloten hebben,
    dan blijft er geen tijd over om planten naar een tijdelijk onderdak te brengen.
    Vandaar : geen planten.
    Vermits we buiten omgeven zijn door groen missen we binnen geen planten. 

    Wat we wel hebben zijn keien. 'k Bracht van zowat elke los- en laadterminal een steen mee.
    Die krijgen dan met stift een datum en plaatsnaam.
    Daarna gaan hij bij in een schotel of schoteltje. Voor als we een presse-papier nodig hebben.
    In de zomer hebben we er veel nodig want dan staan ramen en deuren hier open.
    Dreigt er iets weg te waaien? Leg er een steen op.

    Die stenen liggen samen in schotels, grote en kleine bij elkaar.
    'k Probeerde er al eens een patroon in te krijgen, in een van de twee schotels.
    Maar dan had LM een presse-papier nodig, merkte niks van de schikking en nam wat hij nodig had.
    Veel zaaks zal mijn schikking dus niet geweest zijn.

    Nu is het al wat duidelijker, nu gebruik ik buiten de keien ook kiezel en zand.
    Mos mag ook. Maar dat gebruik ik liever niet. Schelpjes mogen zogezegd niet. Die gebruik ik dan weer wel.
    Ze noemen het zentuintjes, maar in mijn geval zal de benaming zandtuintje al goed zijn.

    De foto's op 't Net  tonen desktoptuintjes meestal in rechthoekige recipiënten.
    Hier thuis staan ze in ronde dingen. Soms groot, soms heel klein, maar altijd rond.
    Er zijn al genoeg hoekige dingen in de woonkamer. 
    En als het kan met een theelichtje of drie erin, maar dat hoeft niet echt.
    De rijfjes heb ik niet. Ik gebruik keukengerei. Dat gaat ook.

                 mini zen garden kit desktop zen garden raking sand zen garden 5 must have office desktop toys i mean office desktop zen garden mini zen garden kit singapore
                
    Zo wat zitten krabben in zand vind ik plezant. Dat deed ik als kind al.
    't Is misschien niet de meest spectaculaire manier van tuinieren, maar het houdt me rustig.
    En ik vind die dingen al eens mooi. Nu ja, mooi, soms kan het er mee door. Dat is al iets.
    Mijn dingen zijn ondertussen al iets strakker dan wat op het fotootje staat hoor. Dat is zo te zien nog niet af.
    't Was maar om het gereedschap te laten zien. Een krabbertje. 

    m - EZW-06/2012, HiH-10/2015 en zelf ook een krabbertje - http://www.smithsonianmag.com/lifelists/the-tranquil-zen-garden-of-kyoto-11696765/ ,
    http://puppylovefrsq.info/mini-zen-garden-kit/ , Afbeeldingen van miniature desktop zen garden ,

    29-10-2018 om 03:15 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.057. Joplin & Joplin

    Scott & Janis

    De muziek van Scott Joplin kende een heropleving na 1973, door de film The Sting.

    klank aanzetten :
    https://www.youtube.com/watch?v=fPmruHc4S9Q 
    03min 34
    Voor deze plaat hadden we een duidelijke plek in de winkel, ze stond bij de filmmuziek.

    Er werden nog twee platen uitgebracht met muziek van Joplin,
    Joshua Rifkin aan de piano. Een staaltje, voor wie tijd en zin heeft :
    https://www.youtube.com/watch?v=3KxXZOHchtU 
    11min50
    Dit was minder duidelijk. Bij de Jazz dan maar. We moesten Scott Joplin toch érgens een plek geven.

    In volle Joplin-folie kwam een klant iets halen voor zijn dochter.
    Het stond op een papiertje wat ze wou : freedom ‘s just another word for nothing left to lose 
    Oh, dacht ik, wat heeft dat meiske geluk dat haar vader bij mij terecht gekomen is en niét bij mijn pa,
    want die wenste zich niet bezig te houden met ‘djoemdjoem-muziek’.
    Daarmee bedoelde hij rock en alle aanverwante. 

    Dat is een zinnetje uit ‘Me and Bobby McGee’, zei ik, maar die plaat zal ik moeten bestellen. (Pearl, 1971)
    Dat schikte de meneer, hij moest volgende week toch in de buurt zijn.
    Mijn pa had halvelings iets gehoord over Joplin enachteraf zei hij : “Van Joplin moogt ge 12 bijbestellen.”
    Ik zweeg in alle talen en noteerde 13 x Pearl van Janis Joplin in het bestelboek.
    Toen de levering kwam kreeg Pa bijna een geraaktheid. Rommel in zijn winkel!
    https://www.youtube.com/watch?v=WXV_QjenbDw 
    04min28

    Janis Joplin Janis Joplin-Pearl (album cover).jpg   Afbeeldingsresultaat voor the sting album cover  Scott Joplin

    En toch zijn die 12 ook verkocht en vrij snel zelfs.
    Een exemplaar vooraan in het uitstalraam zetten en de foto van Janis op de hoes deed de rest.
    Scott stond er al een tijdje natuurlijk. In het ander uitstalraam.

    m – HiH-10/2016 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Scott_Joplin , https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Sting_(1973)#Muziek ,
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Janis_Joplin , https://en.wikipedia.org/wiki/Pearl_(album)

    29-10-2018 om 03:13 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.056. de juiste vlaggen

    een kwestie van veiligheid

    Een man in de Stad mailt naar zijn vriend in de Polders : 
    In onze buurt is nog altijd om de andere dag een inbraak of een beroving.
    Ik was dat grondig beu. Onze dure beveiligingsinstallaties zijn onvoldoende.
    Ons alarmsysteem heb ik losgekoppeld en ik heb me uitgeschreven bij de burgerwacht.

    In de hoeken van de voortuin heb ik
    een Afghaanse en een Pakistaanse vlag geplant
    en in het midden de zwarte vlag van de IS.

    Nu wordt ons huis in het oog gehouden 24/7 x 365 door
    de politie, de Federale, de Nationale Veiligheid, Binnenlandse zaken, Buitenlandse zaken,
    MI-5, MI-6, de Mossad en de CIA. En dat alles gratis!
    Mijn kinderen worden gevolgd wanneer ze naar school gaan
    en mijn vrouw ook, telkens wanneer ze de deur uit gaat.
    Ik wordt gevolgd van en naar het werk.

    In ons huis geen inbraken meer en onze wagens worden ook met rust gelaten. 
    Mijn vrouw, onze kinderen en ik worden continu bewaakt.
    Wij hebben ons nog nooit zo veilig gevoeld!

    m - EZW-10/2014, herzien – met dank aan RD

     

    28-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.055. lerares weg

    “Ik studeerde af in 1958.
    Drie jaar hadden wij Engelse les gekregen van één van de beste leerkrachten die we hadden.
    Enfin best, ik bedoel vriendelijk en begripvol.
    En toen, ineens kreeg België de eer om een expo neer te poten in Brussel.
    En toen weer, zei ineens onze liefste leerkracht Engels dat zij vanaf maart tijdelijk geen les meer kon geven
    want ze was geslaagd voor hostess op de expo. Een opdoffer van formaat.

    En een vervangster van niemandal. Een vrouw die dacht dat ze het lauw water had uitgevonden.
    Ik weet, het was voor haar niet gemakkelijk om zo maar in te vallen bij leerlingen van 16 tot 18 jaar.
    Maar het was voor ons ook niet gemakkelijk. Haar vorm van lesgeven was nog triester dan triest.
    Maart, April en half Mei, hadden we nog Engelse les en dan begonnen de voorbereidingen tot de examens.
    Leg nu maar eens uw eindexamen af bij een juf die je helemaal niet moet, en dat telde voor heel de klas,
    met wie je geen binding hebt.
    En iedereen was tegen haar, maar ze verdiende het, je kon niet praten met dat mens.

    En wat gebeurde: tijdens het schriftelijk examen werden er briefjes doorgegeven.
    Maar zo dachten wij, gelukkig had zij niets in de gaten. Dat examen was op een vrijdag.
    Maandag kwamen wij in de klas en de klasoverste verscheen. Met de melding van de spiekbriefjes.
    Wij werden naar een grote zaal verbannen,
    werden meters uit elkaar gezet en moesten opnieuw een examen afleggen.

    Heel de klas was er maar nipt door, allemaal met de hakken over de sloot.
    Het mondeling examen daarna was nog erger.
    Wilde het wel lukken voor mij, dat Engels altijd mijn favoriete vak was,
    dus schriftelijk met de hakken over de sloot

    maar toch nog het meeste punten, en mondeling had ik ook de meeste punten,
    al lagen die ook voor heel de klas aan de lage kant.

    Wij zijn met heel de klas naar de expo geweest, onze favoriete juf heeft ons rondgeleid,
    maar wij hebben haar wel gezegd dat ze ons ferm had liggen.
    Het was haar vergeven, want ze was een uitstekende hostess,
    ze heeft zelfs met haar foto in alle kranten gestaan destijds.

    Wel wij hebben haar toen een flesje parfum cadeau gedaan van Nina Ricci, 
    als dank voor de 3 jaren, of liever voor de bijna 3 jaren.” Jacqueline.

    Uw verhaal bracht me helemaal terug naar mijn eigen schooltijd.
    Wij hadden ook een lerares (Frans) die na Pasen niet zou terug komen.
    Ze ging trouwen met iemand uit Lyon. Er moest dus een afscheidscadeau gekocht worden
    Het geld inzamelen was het gemakkelijkste deel. Maar dan …
    Iets kiezen, dat gaan kopen, de stress achteraf, hadden we wel goed gekozen?
    En na de paasvakantie dat vreemd gevoel van z' is weg, écht weg. Voor altijd.

    Wat er gekozen werd en wat er gekocht werd weet ik niet meer, daar hielden Lieve en Chris zich mee bezig.
    Maar ik herinner me wel de stress 'als ze het maar goed vindt' en dan achteraf zo dikwijls dat verloren gevoel,
    toen we les kregen van iemand anders.

    m - HiH-09/2016, herwerkt – bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van Jacqueline

    28-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.054. bijna halloween

    In een kattenleven bestaan ook monsters en
    een huiskat heeft er misschien meer dan een terreinkat.
    Of toch andere.
                            Afbeeldingsresultaat voor https://www.tuxboard.com/simon-s-cat-halloween/        

    zonder woorden, enkel geluidjes :
    https://www.youtube.com/watch?v=pTBjHjRhx_Y
    01min38 en goed voor de glimlach


    m – HiH-10/2016, herzien - https://www.tuxboard.com/simon-s-cat-halloween/ 

    27-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.053. Lou Reed

    Vijf jaar geleden, 27/10/2013
    Die morgen hoorde ik op VRT1-radio een interview met Serge Simonart over Lou Reed.
    Gek genoeg heb ik de integrale tekst daarvan toen gevonden op de site van Humo.

    Het bloedend hart van Serge Simonart 
    http://www.jeroendenaeghel.be/het-bloedend-hart-van-serge-simonart/ , https://www.hln.be/showbizz/celebrities/lou-reed-71-overleden~a890cf0d/

    Serge Simonart herdenkt Lou Reed
    maandag 28 oktober 2013 - 11u33, door ( ss )
    11 maart 1975. Na het concert van Lou Reed in de Antwerpse Arena Hall,
    glipt de assertieve opdringerige puber die ik dan ben binnen in de kleedkamer –
    we spreken over de middeleeuwen, de security was toen nog laks,
    en mijn Engels was op m’n veertiende al uitstekend,
    dus de Vlaamse roadies dachten dat ik bij de Amerikaanse roadies hoorde en vice versa.

    Bovendien had ik, sluw, gezorgd dat de bassist mij een handtekening gaf ... op de achterkant van een All Area-pasje.

    In de kleedkamer zie ik het volgende: Lou snuift iets wits – cocaïne, besef ik pas veel later.
    Samen met zijn gitarist Bob Kulick vijst hij hun gitaren open.
    Zijn vriendin Rachel aait over m’n hoofd en gaat naast me zitten en geeft me een drankje dat bitter smaakt.
    Rachel, die ik op dat moment héél mooi vind, is, en ook dàt besef ik pas veel later, een transseksueel.
    Op officiële foto’s meldt Lou dat Rachel ‘my boyfriend’ is, ook al ziet hij er uit als een vamp.

    Tenminste, in het begin, want ik blijf tweeëneenhalf uur zitten, en aan het eind
    – het is dan bijna 3 uur ’s ochtends, mijn ouders staan op het punt om
    de politie hun verdwenen zoon te laten zoeken, bespeur ik op Rachels kin een zwarte schaduw
    – doorbrekende baardhaartjes.
    Ik mag Lou’s gitaar vasthouden.
    Hij leert me een paar akkoorden – ‘Sweet Jane’, denk ik later, maar misschien heb ik dat er bij gefantaseerd.
    Hij wil mijn elpee signeren, maar de pen werkt niet – ik heb de hoes met de heilige krabbel nog.
    Niets wijst er op dat ik hem later nog negen keer als muziekjournalist zal spreken.

    Tijdens ons eerste interview, backstage op Werchter, zinder ik van anticipatie:
    ik ben nog steeds piepjong, maar ik hou van zijn werk
    - mijn drug was: ’s nachts met de koptelefoon naar ‘Berlin’ luisteren -,
    en ik ben perfect voorbereid, dus wat kan er in godsnaam misgaan?

    Maar Lou blijkt koel, zelfs kil, en heel ongeduldig.
    Ik ben eerder verbaasd, ontgoocheld, maar ik merk dat zijn entourage echt voor hem beeft.
    En mijn voorganger, een Waalse collega van Télémoustique, een stoere amateurbokser,
    kwam daarnet na zijn abrupt afgebroken interview huilend buiten!

    Gaandeweg ontdooit Lou. Hij blijft bits, maar bekijkt me meer geamuseerd dan vijandig,
    en antwoordt tenminste op mijn vragen.
    Aan het eind krijg ik zelfs een compliment, en hij vraagt aan zijn rosse assistente
    ‘Hebben we een cadeau voor deze jongen?’
    Misschien bedoelt hij een gesigneerd T-shirt of tourprogramma.
    Maar de rosse vindt niets, en Lou concludeert laconiek ‘Apparently not.

    Als ik buiten wil stappen, houdt hij me tegen en zegt:
    '
    Stay true, okay? To yourself and to what you believe in.
    Pas later verneem ik: Lou was toen net afgekickt van een alcoholverslaving,
    die op haar beurt een lichtgewicht alternatief moest bieden voor zijn heroïneverslaving.
    En niemand is slechter geluimd dan een alcoholicus die niet meer mag drinken.

    In New York ontmoet ik Lou in de Bowery
    , als ik daar ben voor David Sylvian en Iggy Pop.
    Hij herkent me niet, maar als ik verontschuldigend zeg
    ‘Sorry, ik wilde me niet opdringen, enkel beleefd dag zeggen. Ik heb je geïnterviewd...’,
    nodigt hij me uit voor een drankje in het gore café waar ik op Iggy wacht.
    Eerst denk ik dat ook hij op Iggy wacht, maar hij vertrekt al eerder.
    We praten een minuut of twintig over emigranten
    (toen het Red Star Line museum onlangs opende, dacht ik meteen: ze hadden Lou moeten vragen),
    en over fotografie.

    Pas veel later maakt hij professionele foto’s, en zie ik hem op een vernissage van zijn fotowerk
    praten met mijn andere held, David Bowie. Ik wuif van ver en laat hen met rust – want
    zo scoor je als journalist punten, niét door constant aandacht op te eisen.

    Als ik hem een paar jaar later weer in New York spreek, is het in het kantoor van zijn manager,
    in een wolkenkrabber hoog boven Broadway.

    Dirk Blanchart heeft me gevraagd om een exemplaar van zijn cd aan Lou te overhandigen
    – Dirk schreef het nummer ‘Uncle Lou’, dat mooi vat wat jongere muzikanten voor hem voelen.
    Lou is in hun ogen de norm, het rolmodel, de oudere wijze die ze niet willen teleurstellen.

    Meerdere keren zullen andere rocksterren me iets zeggen als
    ‘Ik wilde een plaat maken die genade zou vinden in de ogen van Lou Reed.’

    Het interview wordt pas echt een gesprek als ik de naam Orson Welles laat vallen.
    Lou blijkt een grote fan. Als hij begint te vertellen hoe hij Welles ooit op het vliegveld tegen het enorme lijf liep,
    en hij ‘te nerveus was om hem aan te spreken’, zie ik de eerste glimp van de mens, de rockster als fan van de filmster.
    ‘Lou was blij met jouw interview,’ zegt zijn assistente later.  
    Ik schaam me dat ik met die melding blij ben als een klein kind.

    Ten tijde van ‘Magic and Loss’ spreek ik hem in Parijs. Alweer blijkt de hele entourage bloednerveus.

    Als ‘Set the twilight reeling’ uitkomt, is de sfeer nog meer gespannen.
    Noch zijn assistente, noch de mensen van zijn Amerikaanse en Franse platenfirma
    begrijpen wat die titel precies wil zeggen, en niemand durft het hem te vragen

    In zijn hotelsuite blijkt Lou niet alleen.
    Naast hem zit een vrouw die ik niet ken – type dominatrix, strenge blik, koele stem.
    Ik begroet Lou. Geen teken van herkenning. Ik stel m’n eerste vraag.
    Hij heft zwijgend en theatraal z’n hand.
    Ordent tergend traag zijn aansteker, sigaarsnijder en sigarenetui en telefoon op het smalle koffietafeltje dat ons scheidt.
    Het lijkt een uur in beslag te nemen.
    Dan vraagt hij plots korzelig ‘Wel, ga je nog een vraag stellen?’
    Na tien minuten verdwijnt de dominatrix – ik ben goedgekeurd.
    Het gesprek duurt een half uur langer dan voorzien, en nadien geeft Lou me ongevraagd een gesigneerd exemplaar
    van z’n net verschenen ‘Between thought and Expression’. Met opdracht ‘For my friend Serge, best wishes, Lou.’ Vriend?!

    Later besef ik wat een bourgeois Lou is geworden. Geenszins de stoere straatvechter en evenmin het underground spook,
    maar wel een gezapige man van middelbare leeftijd die pro forma
    een zware moto voor z’n hotel laat parkeren, en op de hoes poseert met een Blade Runner-achtige valhelm,
    maar die privé een paar teckels houdt, en een schoothondje, en graag dineert in ouderwetse chique hotels
    zoals het Royal Monceau en het George V, plekken waar je elk zuchtje rock ’n roll meteen wordt gesmoord.

    Serge Simonart
    m – EZW-10/2013 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Serge_Simonart , https://nl.wikipedia.org/wiki/Lou_Reed

    27-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    26-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.052. een babbeltje

    behangtafel & zwanger

    De kleindochter van een buurvrouw was van de behangtafel gevallen. En die was geleend.
    - De tafel is nu kapot. Helemaal kapot. En mijn kleindochter is zwanger.
    - Van de behangtafel gevallen … ? Wat dééd ze op de behangtafel?

    Ik deed mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden.

    - Ze wou de luster afstoffen maar ze kon daar geen stoel zetten
      omdat de behangtafel daar stond en dan is ze maar op die tafel gaan staan.
    - Ah, dus de kleindochter wás al zwanger? 
    Gewoon een babbeltje slaan kan soms toch zo ingewikkeld zijn.

    - Ja vijf maanden, en dan al die onderzoeken en dan de kosten van die tafel … 

    Plots viel er niks nog te lachen, zwanger begot. Moeder en kind stellen het wel
    en de kosten van die behangtafel beschouw ik als een vervroegd kraamcadeau.

    - Op een behangtafel kan men niet staan, misschien heeft ze zwangerschapsdementie, zei ik.
    ’k Zag dat het woord dementie niet in goede aarde viel. Er was wrevel.

    - Dat komt door de hormonen, verduidelijkte ik snel.
    - Ze neemt geen hormonen ! zei ze met heilige verontwaardiging, ik had haar kleindochter beledigd.
    - Neenee, ik bedoel uit balans, omdat haar eigen hormonen …
    Eigen hormonen, dat leverde me een argwanende blik op.

    Waarom, waaróm draait een simpel babbeltje uit op een moeilijk gesprek?

        
    Het woord zwangerschapsdementie hoorde ik voor het eerst in een spelprogramma
         waar Maaike Cafmeyer in het panel zat. Wanneer Cafmeyer ergens in meespeelt of meedoet kijk ik,
         ook al is dat het domste quizprogramma want zij weet daar met zo’n terloopse onbevangenheid
         actief aanwezig te zijn, dat ik me afvraag of ze soms aan het acteren is. Een vakvrouw.
         Maar die keer was het écht zwangerschapsdementie, vertelde ze, geen pose of acteerwerk. 
         Niet slim om aan De Slimste Mens deel te nemen wanneer men zwangerschapsdementie heeft. 

    En op een behangtafel gaan staan is dat evenmin.

    m - HiH-10/2016 - http://www.24baby.nl/zwanger/zwangerschapskwaaltjes/zwangerschapsdementie/ , https://nl.wikipedia.org/wiki/Maaike_Cafmeyer

    26-10-2018 om 03:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.051. liederlijk vrij

    de soep en de lied-erlijke vrijheid

    Vanmiddag hadden we tomatensoep. Een van mijn duizend geïmproviseerde varianten.
    Ze viel in de smaak blijkbaar, want LM deed er complimenteus over
    en dat zei ik hem. Dat hij weer te lyrisch bezig was naar mijn zin. 
    'k Beloofde dat ik de samenstelling zou opschrijven en ik begon heel prozaïsch de ingrediënten op te noemen.

    - Ge vergeet de bouillon, zei hij.
    - Ah ja. Misschien ligt het aan de bouillon dat ge de soep vandaag zo lekker vindt, 
      aan mijn geheime kruidensamenstelling.

    - Die moet ge niet vertellen, dat is uw liederlijke vrijheid.
    Hier viel ik stil.

    - Liederlijke vrijheid? Weet ge wat dat wil zeggen?
    - Jaja, maar nu ga ik wat liggen. 
    En hij verdween voor een siëstje.

    'k Snap het nu. Denk ik.
    Hij bedoelde waarschijnlijk dat de samenstelling van een bouillon
    hoort tot de keukengeheimpjes en deel uitmaakt van de creatieve vrijheid.

    Ik had zijn ode aan dit tomatensoepje een te lyrische lofzang genoemd
    en hij weet vaag ergens dat de woorden gedicht en lied verwant zijn. 
    Zo werd bij hem creatieve vrijheid dichterlijke vrijheid en dan vanzelf naar lied en lied-erlijke vrijheid.
    Dat alles in minder dan een seconde, in een flits :
    van creatieve vrijheid over dichterlijke vrijheid naar lied-erlijke vrijheid.

    Misschien moet ik hem met Kerstmis de nieuwe editie van de Dikke Van Dale cadeau doen.
    Alhoewel … hij heeft de vorige nog niet uit. 

    Enfin, ik heb nu officieel de vrijheid om mijn bouillons samen te stellen zoals ik dat wil.
    In zijn idee desnoods al zingend.

    m – HiH-10/2015, bijgewerkt - http://synoniemen.net/grafisch.php?zoekterm=liederlijk, http://www.woorden-boek.nl/index.php?woord=liederlijk , http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/liederlijk

    26-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.050. zonder kalender

    1981, in de pre-LM periode

    Die dinsdag had ik moeten vertrekken.
    Woensdagmorgen belde de rederij mij om te vragen wat er aan de hand was
    en woensdagavond stond ik aan boord, volle 24hrs te laat en in mijn thuiskledij. Niet eens gedoucht.

    Dat komt zo : ik had geen telefoon. Dat vond ik niet nodig omdat ik
    maar een paar maanden per jaar in België was. TV idem, ook niet nodig.
    Als contactnummer had ik het telefoonnummer van het cafeetje opgegeven.
    In '81 keken de werkgevers daar niet van op, veel zeelieden hadden een cafénummer als contact.

    Toen ik dinsdag niet aan boord verscheen op de verwachtte tijd,
    nam het schip in Livorno woensdagmorgen contact op met de rederij in Antwerpen,
    de rederij nam contact op met de Pool der Zeelieden en
    de Pool der Zeelieden nam contact op met het buurtcafeetje in Ganshoren.
    De bazin stuurde iemand de straat op om me te halen en ik ging spoorslag mee naar 't café,
    om te horen wat er aan de hand was. Met mijn onnozele kop dacht ik dat het schip vertraging had,
    nog op anker lag, nog niet tegen de kaai lag en dat ik daardoor een dag of wat extra verlof zou hebben.
    Ik huppelde dus de straat af naar het cafeetje en belde opgewekt de rederij.
    Toen ik hoorde dat ik al in Livorno had moeten staan, wist ik niet wat me overkwam.
    Paniek. Regelrechte paniek.
    'k Zat al in de schemerzone van contractbreuk want ik was niet intijds aan boord van het schip,
    ik was niet op mijn werk. Ongewettigd afwezig!

    Ik heb aan de bazin gevraagd een taxi te sturen naar mijn thuisadres
    en tegen dat ik met mijn valies beneden was, stond de taxi daar.
    ’k Was te vroeg op Zaventem, maar dat vond ik niet erg. Toen ik een beetje tot rust gekomen was besefte ik
    dat ik best later had kunnen vertrekken van thuis en me na een douche had kunnen omkleden.

    's Avond was ik aan boord in Livorno.
    Eerst me gaan melden bij de kaptein, zeemansboek afgegeven en linea recta onder de douche.
    Onder de douche in mijn eigen cabine natuurlijk. Het voelde aan als thuis, een cabine.
    Gelukkig was ik nog geraakt waar ik moest zijn, waar ik voor getekend had.

    Van waar die vergissing tussen dinsdag en donderdag ?
    Nadat ik gemonsterd was bij de Pool der Zeelieden in Antwerpen,
    moest ik bij het reisagentschap in kwestie mijn vliegticket gaan afhalen
    en de dame aan de balie zei dat ik de 15de moest vertrekken, om zo-&-zo laat op de luchthaven zijn.
    Oké, zei ik, de 15de welke dag is dat. Donderdag, zei ze.
    En ik geloofde dat zonder nakijken, omdat dagen en datums deel uitmaken van die mensen hun beroep.
    Wat zou ik beroepsmensen controleren?
    Blind vertrouwen. Dwaas vertrouwen.
    De 15de was geen donderdag.
    De 15de was een dinsdag.

    En zo kwam het dat ik mijn vlucht kwijt was en ook bijna mijn job kwijt was.
    Het is nipt goed gekomen.

    Maar weet ge waarom ik geen kalender in huis had?
    Wanneer men in de late lente afmonstert en in België komt, zijn er
    geen agenda's en geen kalenders meer te koop. 
    Wanneer men dan in de late zomer weer vertrekt, is dat zonder kalender in het hoofd.
    Een luchtig leven, jawel. Maar met nadelen.

    15 september 1981 was een dinsdag. Laat u niks wijsmaken.

    m - HiH-01/2016,07-2016, nagekeken

    25-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.049. Goliath = 30 cm

    Eind september hadden we het efkes over de huisspin (tekst 725, 'een gans jaar maart?' - seniorennet.be )  
    en dat ze dit jaar wat groter is dan andere jaren, dankzij veel insectjes door het zacht najaar.
    Spinnen van 7cm diameter. Zelf gezien. 
    Wat als een huisspin zo groot wordt als een bloemkool, een spinisaurus … schreef ik er toen op los. 
    Awel, zulke spinnen bestaan. Groter dan een voetbal. Niet in huis. Maar toch, ze bestaan.
    In de jungle van Zuid-Amerika. In Guyana en in Suriname werd er een gezien. Dat zijn er al twee.

    Een spanwijdte van 30 cm (dertig!), vertelt ene Piotr Naskrecki opgetogen op zijn blog.
    Het beest is een Goliath vogel-eter Tarantula. Maar het dier eet geen vogels.

                          With the leg span of nearly 30 cm, the Goliath birdeater is an animal that should be treated with respect, even though it is pretty much harmless to humans.

    voor meer en duidelijker foto’s, link aanklikken, vooral doen :
    http://thesmallermajority.com/2014/10/08/the-sound-of-little-hooves-in-the-night/

    Vorige maand dacht ik nog dat een spin zo groot als een bloemkool een beetje er over was …

    m – EZW-10/2014, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Goliathvogelspin , tekst 752 = https://blog.seniorennet.be/maart_ of 'een gans jaar maart?' - seniorennet.be

    25-10-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-10-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.048. slijk & schimmel

    de Zwarte Markt in Tessenderlo

    LM en ik zijn daar ooit een keer geweest, meer dan 20 jaar geleden. Het was bedoeld als uitstapje. 
    De weg naar de inkom van de hallen was toen een slijk- & modderpoel,
    we begonnen ons namiddagje al met natte voeten.


    We kochten er een kaasje (Goudkuipje) en een rolletje kruidenboter.
    En gaandeweg merkte ik dat het er muf rook.
    Bij een tapijtenstand en later ook bij een lederwarenstand viel het me op.
    Alsof de goederen daar tijdens de week bleven liggen in onverwarmde (vochtige) hallen.

    De jongen van de tapijtenstand probeerde ons te doen geloven dat een kelim met de hand geknoopt was.
    Toen ik hem voorzichtig zei dat kelim geweven werd, niet geknoopt,
    en dat zoiets toch te zien was aan de draad,

    waren we plots luid-&-duidelijk geen vrienden meer. Oeioei. 
    Híj zag het verschil niet tussen geweven en geknoopt, maar wíj waren de slechteriken ?
    Tja … dat soort plots agressief-defensief gedoe kennen we ondertussen al.

    Na het nodige geslenter langs standen en kramen kwamen we bij
    een stand van Ename en LM vond dat hij wel een moment van troost verdiend had.
    Dat vond ik ook, alleen moest het voor mij geen Ename zijn,
    want dat woord deed met teveel denken aan ‘enema’, het Engels woord voor lavement.

    Terwijl we aan dat tafeltje zaten keek ik eens naar mijn kruidenbotertje
    en ik zag dat de vervaldatum overplakt was met het etiket van de handelaar.
    Toeval? Ik prutste het etiket los en zag dat het rolletje kruidenboter al danig over tijd was.
    Ik ging terug naar de stand. Alleen. LM wil bij dat soort situaties niet aanwezig zijn. 
    Bij de stand kreeg ik mijn centen terug, maar niet zonder discussie.
    Dat rolletje kwam zogezegd niet van bij hen …
    Gelukkig hing hun naam & adres nog aan het kruidenbotertje.
    ’k Ben gewoon wat luider beginnen praten om de omstaanders en de voorbijgangers
    te laten horen dat … en plots kwam het in orde. ’k Kreeg ineens wél mijn centjes terug.

    Bij de auto vroeg LM of ik wou rijden.
    Watte? Ikke? En ik rij niet graag!
    Er hielp geen soebatten, ik moest rijden.

    Was het de Ename, waren het schimmelige wasems in de hallen, waren het de uren in natte schoenen … 
    Toen we thuiskwamen voelden we ons ellendig, rillerig en moe.

    Wat me direct te binnen schiet over die namiddag, meer dat twintig jaar geleden:
    het was er toen muf, het was er toen klef. 
    En wanneer ik ’s anderendaags het Goudkuipje open deed rook dat naar schimmel. 

    Hoe het nu is in de hallen zou ik begot niet weten. Nog altijd onverwarmd? 
    Naar de beelden van Google Earth zijn de modderplassen toch al weggewerkt.

    m – EZW-10/2013, herzien

    24-10-2018 om 06:11 geschreven door maart


    >> Reageer (1)




    E-mail

    klik op knop om me te mailen


    Zoeken in blog


    Archief per maand
  • 03-2020
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 08-2019
  • 07-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!