In 1997 besloot LM dat er een woonst gekocht moest worden. Liefst terstond,
want er was iets gunstig met de rentevoeten. En toen vouwde hij de krant dicht. 
Die rentevoeten nam ik zeer serieus en dezelfde namiddag nog startten we onze zoektocht.

Eerst hadden we weer een kompas nodig, want huizen zoeken doet men met een kompas
omdat mijn grootvader (langs moederskant) ooit gezegd heeft tegen mijn ma
dat ze op zoek naar bouwgrond een kompas moest meenemen.
Om te weten waar de woonkamer kwam te liggen. Aan de zuidkant.
En om te weten waar de zuidkant ligt, heeft men een kompas nodig.
Hoogstens zuidwest, maar dat was al een toegeving.

Nu kijkt men op Google Earth hoe een gebouw of terrein georiënteerd ligt,
maar toen was het nog met een kompas te doen.

Het vorig kompas had ik uitgeleend aan Tina en zij wist het niet zo direct te vinden.
Mogelijk lag het bij haar dochter, zei ze. In Frankrijk!
Jamaar, ze had nooit gedacht dat wij dat kompas nog eens zouden nodig hebben
en vermits ginder in het zuiden al eens een bergwandeling gemaakt werd …
het ene flauw excuus na het andere. Kortom,
ze had het kompas niet meer en ze kon er niet snel aan geraken ookni. 

Nieuw kompas gaan kopen dan maar,
want ik wou het geen tweede keer meemaken dat iemand ons probeerde wijs te maken
dat de namiddagzon binnen scheen in een woonkamer die pal oost lag,
zoals vijf jaar eerder toen we op zoek waren naar een huurappartement.

LM was toen geneigd het vrouwke nog te geloven ook,
om redenen die niks met zuid of zuidwest te maken hadden.
Ze zag er 'vriendelijk' uit, vond hij, dus geloofwaardig.
Al goed dat ik toen mijn kompas op de vensterbank kon leggen : oost.
Er kwam enkel 's ochtends zonlicht binnen.
Ze zag er 'leugenachtig' uit, vond mijn windvaantje, niet zo vriendelijk meer dat medammeke.

Vandaar, eer we op zoek gingen naar een koopappartement, moesten we een kompas kopen.
Maar dit keer geen duur stuk meer. Een gewoon kompasje weet ook het noorden liggen. 
Op de Statielei in Mortsel zouden we dat wel vinden, desnoods bij 't Bazarke dacht ik.
Toen was die winkel nog een gezellig gedoe, niet zo'n gestroomlijnd geval.

We hadden tamelijk wat boodschappen te doen en we splitsten op.
LM de ene kant van de lei, ik de andere en toen ik bij de bakker buiten kwam,
bedacht ik dat ik al eens in die speelgoedwinkel kon gaan vragen naar een kompas.

Nee, dat hadden ze niet, maar kompassen waren besteld, want er was de laatste tijd weer vraag naar.
Goed, dat wist ik dan alvast. Het was april, de jeugdbewegingen waren hun zomerkampen aan het plannen
en vandaar die vraag naar kompassen natuurlijk. Meende ik te begrijpen in al mijn onnozelheid. 

Want wat bleek achteraf, LM was een kwartier eerder in diezelfde winkel ook al gaan vragen naar een kompas.
Dat bedoelde die man met 'de laatste tijd', twee vragen binnen de vijftien minuten.
Geen van ons twee had bij de ijverige man een kompas gereserveerd
want later was niet goed genoeg, we wilden het nú, vandaag, heute.
LM en ik  zijn langs de meneer zijn uitstalramen geslopen, de Statielei uit, op weg naar elders
want wij wouwen & zouwen dezelfde dag nog een kompas
om onze zoektocht naar een koopappartement te kunnen beginnen. 

Waar we die dag het kleinood gevonden hebben weet ik niet meer,
maar een tien dagen later hadden we wel dit appartement beet
dat op alle punten, min één, voldeed aan onze wenslijst.
De oriëntatie van het gebouw was helemaal wat we wilden : de woonkamer pal zuid gelegen.
Het enige probleem was dat het gebouw er nog niet stond. Maar dat bleek een détail.
De papieren werden getekend en we konden met een gerust hart vertrekken voor het volgend contract op zee.
Het kompas werd opgeborgen, want aan boord gebruikt men voor de navigatie groter en beter.

m – HiH-11/2016, herzien