In 1997 besloot LM dat er een woonst gekocht moest worden. Liefst terstond, want er was iets gunstig met de rentevoeten. En toen vouwde hij de krant dicht. Die rentevoeten nam ik zeer serieus en dezelfde namiddag nog startten we onze zoektocht.
Eerst hadden we weer een kompas nodig, want huizen zoeken doet men met een kompas omdat mijn grootvader (langs moederskant) ooit gezegd heeft tegen mijn ma dat ze op zoek naar bouwgrond een kompas moest meenemen. Om te weten waar de woonkamer kwam te liggen. Aan de zuidkant. En om te weten waar de zuidkant ligt, heeft men een kompas nodig. Hoogstens zuidwest, maar dat was al een toegeving.
Nu kijkt men op Google Earth hoe een gebouw of terrein georiënteerd ligt, maar toen was het nog met een kompas te doen.
Het vorig kompas had ik uitgeleend aan Tina en zij wist het niet zo direct te vinden. Mogelijk lag het bij haar dochter, zei ze. In Frankrijk! Jamaar, ze had nooit gedacht dat wij dat kompas nog eens zouden nodig hebben en vermits ginder in het zuiden al eens een bergwandeling gemaakt werd … het ene flauw excuus na het andere. Kortom, ze had het kompas niet meer en ze kon er niet snel aan geraken ookni.
Nieuw kompas gaan kopen dan maar, want ik wou het geen tweede keer meemaken dat iemand ons probeerde wijs te maken dat de namiddagzon binnen scheen in een woonkamer die pal oost lag, zoals vijf jaar eerder toen we op zoek waren naar een huurappartement.
LM was toen geneigd het vrouwke nog te geloven ook, om redenen die niks met zuid of zuidwest te maken hadden. Ze zag er 'vriendelijk' uit, vond hij, dus geloofwaardig. Al goed dat ik toen mijn kompas op de vensterbank kon leggen : oost. Er kwam enkel 's ochtends zonlicht binnen. Ze zag er 'leugenachtig' uit, vond mijn windvaantje, niet zo vriendelijk meer dat medammeke.
Vandaar, eer we op zoek gingen naar een koopappartement, moesten we een kompas kopen. Maar dit keer geen duur stuk meer. Een gewoon kompasje weet ook het noorden liggen. Op de Statielei in Mortsel zouden we dat wel vinden, desnoods bij 't Bazarke dacht ik. Toen was die winkel nog een gezellig gedoe, niet zo'n gestroomlijnd geval.
We hadden tamelijk wat boodschappen te doen en we splitsten op. LM de ene kant van de lei, ik de andere en toen ik bij de bakker buiten kwam, bedacht ik dat ik al eens in die speelgoedwinkel kon gaan vragen naar een kompas.
Nee, dat hadden ze niet, maar kompassen waren besteld, want er was de laatste tijd weer vraag naar. Goed, dat wist ik dan alvast. Het was april, de jeugdbewegingen waren hun zomerkampen aan het plannen en vandaar die vraag naar kompassen natuurlijk. Meende ik te begrijpen in al mijn onnozelheid.
Want wat bleek achteraf, LM was een kwartier eerder in diezelfde winkel ook al gaan vragen naar een kompas. Dat bedoelde die man met 'de laatste tijd', twee vragen binnen de vijftien minuten. Geen van ons twee had bij de ijverige man een kompas gereserveerd want later was niet goed genoeg, we wilden het nú, vandaag, heute. LM en ik zijn langs de meneer zijn uitstalramen geslopen, de Statielei uit, op weg naar elders want wij wouwen & zouwen dezelfde dag nog een kompas om onze zoektocht naar een koopappartement te kunnen beginnen.
Waar we die dag het kleinood gevonden hebben weet ik niet meer, maar een tien dagen later hadden we wel dit appartement beet dat op alle punten, min één, voldeed aan onze wenslijst. De oriëntatie van het gebouw was helemaal wat we wilden : de woonkamer pal zuid gelegen. Het enige probleem was dat het gebouw er nog niet stond. Maar dat bleek een détail. De papieren werden getekend en we konden met een gerust hart vertrekken voor het volgend contract op zee. Het kompas werd opgeborgen, want aan boord gebruikt men voor de navigatie groter en beter.
Gisterenavond kreeg ik een magnifiek filmpje in de mailbus, muziek met beeld. Maar de animatie is géén tekenfilmpje. Eerst een woordje uitleg over die beeldvorming.
Line Rider (wikipedia)
Line Rider is een Flash-computerspel. Het was oorspronkelijk gemaakt voor examendoeleinden door Boštjan Čadez, een student in Slovenië. Het werd een internetfenomeen in oktober 2006.
De basis is : men tekent een of meerdere lijnen met de muis waar dan een klein poppetje op een slee op kan rijden. Maar het poppetje kan wel snel van z'n sleetje afvallen !
De maker heeft gezegd dat hij het spel meer een speeltje dan een spel vindt, omdat er namelijk geen duidelijk doel is.
Ook al lijkt het spel zo simpel, toch zijn er erg veel ingewikkelde parcours ontworpen waar loopings en andere stunts bij zitten. Veel mensen hebben er een filmpje van gemaakt en het op YouTube gezet, onder andere.
Onderstaand kunststuk is dus gemaakt met als gereedschap het Line Rider-spel, met alle beperkingen van dat spel, door iemand die zich DoodleChaos noemt. Het werk nam meer dan drie maanden in beslag. Het filmpje werd 23/10/2018 op You Tube gezet en telt nu al meer dan 1,6 mio bezoeken.
klank aanzetten: https://www.youtube.com/watch?v=vcBn04IyELc 04min25 – let op het noodlottig parcours "I spent over 3 months synchronizing a line rider track to Beethoven's 5th drawing everything by hand. There is no animation happening here. Any time a character leaves the screen they are being directed by unseen lines to the next location. This is not the full length of the piece. I spliced together parts to make it possible for me to finish the project in a practical amount of time. I don't think my sanity could handle 3 more months of this melody. Thanks again to Conundrumer for technical support for supporting multiple riders."
Drie maanden werk om (binnen de regels van Line Rider) een parcours te ontwerpen van vier minuten, om vier minuten muziek in beeld te brengen. Het volledig Allegro con brio duurt ongeveer 08 minuten, dat is 2 x langer dan het filmpje.
Wie zelf eens wil proberen een parcours te tekenen om een poppetje te laten sleerijden zonder dat het onbedoeld de afgrond intuimelt : https://www.linerider.com/ . Succes gewenst. Niet zo simpel hé. Daarom noem ik het ontwerp van Mr of Mevr DoodleChaos geniaal.
te gast bij Wim Helsen, Tiny Bertels met Envoi van Mohamed El Bachiri
Als ik niet had meegemaakt wat ik heb meegemaakt Als niemand me ooit het woord had gegeven Als niemand me ooit de kans had gegeven om te spreken. Had je nooit gehoord wat ik te zeggen heb.
Ik, metrobestuurder, Was een moslim zoals zovelen, Die je niet hoort, Die je niet ziet Maar die o zo talrijk zijn.
PS ~ do-29/11 : bij het zien van de ontroering van Tiny Bertels bij Wim Helsen kreeg ik plots het onbehaaglijk gevoel 'dit is acteerwerk', dit is propaganda voor een of andere zaak. Dit gesprek moet de boekskes halen … Mijn zussen en ik zijn grootgebracht door twee acteurs en geloof me, ook al zijn ze met iets anders bezig, den theater is nooit ver weg. Bekijk het gesprek nog eens en laat weten of ik overdrijf.
Soms zijn de simpelste momenten in het leven, de meest waardevolle.van P²
We hebben een musculus pyramidalis. Dat is Latijn en ongeveer alles in ons lijf is Latijn, dus dit kan er nog maar bij. Musculus betekent kleine spier en pyramidalis betekent pyramide-vormig. Het valt me enorm mee dat Latijn is geen Chinees is.
Die kleine spier is belangrijk voor de (gecontroleerde) ademhaling, maar ze zit niet in de buurt van de longen, ze zit lager. Veel lager. Ze zit vooraan op het bekken, hier :
Als men kucht of hoest, spant dat spiertje zich op. Probeer eens. Vingers boven het bekkenbeen leggen, niet óp maar er boven, het helpt als men de buik in trekt, en een paar keer kuchen ... Het was efkes zoeken, maar ik heb een pyramidalis. Gij toch ook?
Dat spiertje hebben we nodig om de uitleg van Warre Borgmans te volgen. Hij heeft het over ADEM. Die tekst sloot mooi aan bij het Overdenksel van die dag over simpel en waardevol. En wat is er tegelijk zo simpel en zo waardevol als adem. Borgmans heeft daarover een tekst die Solsjenitsyn schreef na zijn vrijlating:
“Vannacht heeft het een beetje geregend en nu drijven er wolken langs de hemel voorbij, af en toe vallen er wat druppels. Ik sta onder de haast uitgebloeide appelboom, ik adem. Niet alleen de appelboom, maar ook het gras en de kruiden rondom zijn door de regen opgefrist, en er bestaat geen naam voor de zoete geur die de lucht dronken voert. Ik zuig mijn longen ermee vol, bespeur het aroma met mijn hele borstkas, ik adem, adem, nu eens met open, dan weer met gesloten ogen, ik weet niet wat fijner is.
Zo adem te halen, op deze plaats adem te halen, dat is wellicht de enige, maar kostbaarste vrijheid waarvan de gevangenis ons berooft. Zolang je na de regen nog adem mag halen onder een appelboom, zolang is het leven nog de moeite waard”
Kunnen ademen als een vrij mens. Simpel. En waardevol.
te gast bij Wim Helsen, Clement Peerens met 'Stadskoepletten' van Wannes Van de Velde
'k had ne vetplant gesoigneerd met geduld en concentratie 'k had ne vetplant gesoigneerd maar toen viel 'em in de gratie van een meisken aan de statie mijne plant is gekreveerd 'k had ne vetplant gesoigneerd
houd uw billen nu wat stil draait zo fel niet met uw ogen houd uw billen nu wat stil laat uw zuchten nu maar zwijgen want ge kunt me toch niet krijgen 't is een ander die ik wil houd uw billen nu wat stil
Ergens halverwege de 90-er jaren vroeg Laura me om met Pieter naar Droomland te gaan, of een gelijkaardige winkel, een magazijn vol speelgoed. Hij kan toen 11 of zo geweest zijn, bijna-groot of al-groot. Zo voelde hij zich. Hij zou daar op verkenning gaan voor zijn moeder en dan verslag uitbrengen wat de Sint zoal kon brengen voor de drie jongsten. En voor hemzelf.
Het verkennen kon hij alleen, maar hij had vervoer nodig en dat vervoer was ik. 'k Vroeg of hij met de auto wou gaan of met de bus. Hij koos de bus. Zij wonen in een zeer landelijke streek. Afgelegen eigenlijk. Vanuit een bus naar ons stadsverkeer en naar het straatgedoe kunnen kijken was voor Pieter een kleine gebeurtenis.
In de winkel liep hij rond zoals Laura voorspeld had. Niet wild enthousiast maar wel heel gedreven. We moesten alle rekken langs. Alle. En hij nam elke cataloog en folder mee. Elke. Pas wanneer hij alles gezien en bekeken had konden we naar huis. Voor zo'n jong kind vond ik dat hij tamelijk methodisch te werk ging. Maar dat was enkel zo wanneer hij een duidelijke opdracht had, hoorde ik achteraf van Laura. Uit zichzelf had hij een voorkeur voor de prettige chaos, vandaar regelmatig een opdracht zoals toen het verkennen van een winkel. Die opdrachten vervulde hij meestal plichtsbewust, een opdracht gaf hem een vorm van focus en rust.
Na het verkennen konden we de winkel uit. Toen de bushalte in zicht kwam, zagen we de bus wegrijden. Dat betekende een halfuur wachten. Owee, dacht ik, een halfuur niks doen kan lang zijn voor een jongetje. En voor mij ook. Zitten wachten aan een bushalte bij een stoplicht, draaiende motoren, uitlaatgassen …
'k Stelde voor een warme choco te gaan drinken in het café. Hij had geen kou. 'k Vertelde iets om de tijd te korten, hij luisterde maar half. Hij zat met wiebelende beentjes te kijken naar het verkeer. Zoveel auto's zo traag zien langskomen was voor hem een verzetje. Hij zat te genieten van wat het moment te bieden had. Dat heb ik die dag van hem geleerd. Zitten wachten hoeft geen loos moment te zijn. Men kan ook rondkijken en zien wat de omgeving biedt aan droom- of denkwerk. Misschien loopt er wel een kolonne mieren die men kan bekijken.
Daar heb ik later heel veel keren nut van gehad, van hoe Pieter toen zat rond te kijken, content met het moment. Vreemd genoeg vaak ook tijdens wachten op vervoer, zoals toen. In havengebieden. Alles moet er snel gaan behalve blijkbaar personenvervoer.
En daar waar de omgeving werkelijk níks te bieden heeft, ben ik alleen met mijn gedachten. Die rust is dan mogelijk een luxe.
“ … en heb ik mijn hond bij. Hij is zeer netjes en hij gedraagt zich. Zijn bench breng ik mee, want liever dan hem te laten overnachten in de auto, zou ik hem ’s nachts op de kamer willen houden. Is dat toegestaan ? ”
Er kwam onmiddellijk antwoord van de hoteleigenaar :
“ Geachte Heer, ik ben in de hotellerie sinds meer dan twintig jaar en in al die tijd heeft hier nog nooit een hond badhanddoeken gestolen of beddengoed of bestek of asbakken. Ik heb nog nooit in het midden van de nacht een hond aan de deur moeten zetten wegens dronkenschap of baldadig gedrag en hier is nog nooit een hond buitengeslopen zonder te betalen. Daarom is uw hond welkom in mijn hotel. En als hij zich garant wil stellen voor u, bent u dat ook.”
Een geestige hotelhouder, vind ik. Was het Basil Fawlty?
Onderstaande is een filmke voor wanneer men niet kan inslapen. Omdat geeuwen aanstekelijk werkt. Misschien lukt inslapen daarna wél. Bekijk het vanavond nog eens. Succes gewenst!
Hét programma dat volgens een vakjury de meeste invloed gehad heeft op latere producties. Binnen het huis van vertrouwen dook een programma op met een nieuwe aanpak, het Huis van Wantrouwen. Maw : eindelijk kon het ook anders!
Het huis van wantrouwen was een populair Vlaams televisieprogramma (1991-1992), gepresenteerd door Mark Uytterhoevenen & WouterVandenhaute.
Het Programma
Sportjournalist Mark Uytterhoeven kreeg samen met Wouter Vandenhaute in 1991 de kans een talkshow te presenteren op TV1 (tegenwoordig één). 'Het Huis Van Wantrouwen', zoals het programma heette, was een woordspeling op de titel die men aan het BRTN-gebouw (nu de VRT) gaf: Het Huis Van Vertrouwen. Vanuit een studio die was ingericht als een huiskamer interviewden Uytterhoeven en Vandenhaute gasten en toonden sketches, gehermonteerd archiefmateriaal en grappige rubrieken. Dit idee was geïnspireerd door het BBC-programma 'Noel's House Party' met Noël Edmonds. Eén zo'n rubriek was 'Het Venster', waarin hun gast voor het venster van hun huis verscheen en vragen moest beantwoorden voor hij langs de deur binnen mocht komen. (...) Uytterhoeven had tijdens het W.K. voetbal van 1990 al bewezen dat hij een praatprogramma met humor kon combineren. Zijn speelse presentatiestijl en ironische commentaar bij archieffilmpjes werden ook in'Het Huis van Wantrouwen' gretig gehanteerd. (…) Schrijver Herman Brusselmans werd bekender in Vlaanderen dankzij de rubriek 'Klare Taal' waarin hij stukjes proza voorlas en de volgende catchphrases uitte: 'Doch dit geheel terzijde'en 'Ik dank u voor uw wááándacht'.
Ook bekend waren de sketches rond Remo Perrottiwaarmee elke aflevering afsloot. De filmpjes werden door Perrotti bedacht, geregisseerd door Toon Loenders en werden geproduceerd door het nog jonge huis Kladaradatsch! waarvan Loeders de oprichter is. Alle filmpjes waren in fast motion gefilmd en voorzien van geluidseffectjes. Perotti voerde meestal supersnel een activiteit uit en besloot dan: 'Sjamayee!' (dat zoveel leek te betekenen als: 'Nou moe?' of 'Asjemenou'). Deze clips werden later ook gebruikt om het programma Sportweekend mee af te sluiten en werden ook uitgezonden in Mexico, Colombia en Nieuw-Zeeland.
Het programma werd een immens succes en behaalde gigantische kijkcijfers. De invloed en de impact die de show destijds op de Vlaamse televisie had, was niet te onderschatten. Praatprogramma's waren in Vlaanderen tot dan toe een vrij ernstige en voorzichtige aangelegenheid. 'Het Huis van Wantrouwen' had een veel speelsere, frissere en vernieuwende sfeer. Zelfs Uytterhoeven die tijdens een interview zijn voeten op de bank legde, werd op applaus onthaald. Uitdrukkingen als 'Yo De Mannen', 'Doch dit geheel terzijde', 'Ik dank u voor uw wááándacht' en 'Sjamayee' werden een trend en de faam en populariteit van Uytterhoeven en Vandenhaute namen toe.
Dankzij 'Het Huis Van Wantrouwen' kreeg Uytterhoeven een status in het Vlaamse televisielandschap en waren de verwachtingen voor elk nieuw programma dat hij maakte hooggespannen.
De show, die weliswaar op donderdagavond werd uitgezonden, baande de weg voor latere Vlaamse kijkcijferkanonnen-talkshows op zondagavond als 'Morgen Maandag', 'Schalkse Ruiters' en 'De XII Werken Van Vanoudenhoven'.
Het programma werd in 1991 bekroond met de HA! van Humo, en won zowel in 1991 als in 1992 Humo's Prijs van de Kijker. Ook won het in 1991 de Prijs van de Radio- en Televisiekritiek. In 2011 organiseerde men in Nederland een 'Canon van de Nederlandse Televisie', waarbij de 60 meest invloedrijke Nederlandse televisieprogramma's werden verkozen. De Vlaamse krant De Morgen organiseerde een gelijkaardig initiatief rond de 'Meest invloedrijke Vlaamse televisieprogramma's' en liet diverse televisiemakers hierover stemmen. De winnaar werd 'Het Huis van Wantrouwen'.
Matthijs van Nieuwkerk noemde Uytterhoeven en dit programma een inspiratie voor zijn eigen, latere presentatiestijl: "Mark Uytterhoeven is ook voor mij altijd een lichtend voorbeeld geweest."
In NRC Handelsblad omschreef Kees van Kooten hem ooit als 'een soort Belgische Matthijs Van Nieuwkerk' : “ (...) Ik herinner me de tijd dat ik kabeltelevisie kreeg, begin jaren 90. Ineens kon ik vanuit Amsterdam naar de Vlaamse televisie kijken: een wereld ging open! Veruit jullie beste programma vond ik toen ‘Het Huis van Wantrouwen’. Het onderliggende format was uiterst strak - die verschillende kamers, en dan die voordeur die openging – maar het had zo'n losheid, zo'n vanzelfsprekendheid, dat je dat format helemaal niet meer zag. Je zag alleen Uytterhoeven, de meester in zijn universum.En natuurlijk Wouter Vandenhaute." wiki
Ooit was er een tijd dat ik in slaap viel als een jonge hond, ik ging liggen en ik sliep. Gelijk waar. In een kruiwagen heb ik nooit geprobeerd, dat leek me te benepen. En een badkuip leek me te smal en te mal. Maar verder? Ik kon overal slapen. Op zand en grind tijdens de vakanties. Op beton ooit. Kon dat niet? Het moést kunnen, vond ik voor mezelf. Gewoon op de buik slapen, ik zag mijn ribbenkast als ingebouwde lattenbodem. Wat ze toen blijkbaar nog was.
Op zand slapen was doenbaar maar slapen op een keienstrand, daar heb ik me nooit aan gewaagd. Er zijn grenzen. Grind … wel , ik was blij dat ik in een slaapzak lag maar het was niet echt moeilijk. Beton? Geen probleem, gewoon op de buik slapen. Als ik het zo opsom, dan geloof ik het bijna zelf niet. Heb ik dat allemaal ooit gekund ?
m– HiH-11/2016, herzien en ook -&#àà §!!µoe!!- getest & geradbraakt
Gisteren dacht ik ineens aan overslapen. Wanneer men zich overslaapt voor een belangrijke afspraak, iets dat zomaar niet kan verzet worden met een telefoontje, dat is ware ellende.
Men schiet wakker met "O nee, o néé!". Dat is de eerste fase, de paniekfase. Direct daarop volgt het besef dat haast en spoed niks meer kunnen oplossen, men is te laat. Onherroepelijk te laat. Dan volgt de stille wanhoop, 'wat nu?'. Men is overgeleverd aan de genade van de andere. Men kan hopen op begrip, misschien op mededogen. Meer niet. En eventjes is het leven een ellende. (qed)
-----
Als puber vond ik overslapen een geldig excuus. Méér dan een excuus : het was een aanvaardbare verklaring waarom men te laat was. Degenen die daar anders over dachten vond ik wereldvreemd, om een beleefd woord te gebruiken.
Op school liepen 1000 meisjes rond die het overslapen van nabij kenden en de twee dozijn nonnen en leerkrachten zouden ons dan eens vertellen dat het niet kon? Het kon wél. Het gebeurde elke dag wel ergens.
Jaren later las ik een uitleg die ik als puber had willen kennen : een puberlijf is volop bezig met groeien en verpoppen. Groeien en verpoppen vreten energie, dat energieverbruik veroorzaakt vermoeienis, die vermoeienis moet er uit geslapen worden. Daarom beschermt een puber zijn/haar slaap soms zo sterk, en is 'met geen stokken uit bed te krijgen'. Dat is puur fysiologisch. Had ik dat toen maar geweten.
Vroeger gaan slapen? Daarmee is vroeger inslapen niet gegarandeerd. Inslapen heeft iets met de melatonine-afscheiding te maken, het slaaphormoon. In een puberlijf staat de aanmaak van melatonine niet meer op het vrij stabiel kinderritme maar ook nog niet op een volgroeid en volwassen ritme. Vandaar dat laat inslapen. Had ik dat toen maar geweten!
Wanneer 's ochtends de schoolpoort al dicht was moest men aanbellen en daarna binnen aan het loket van de zuster portierster een verklaring geven. 't Is door de fysiologie - zou ik dan gezegd hebben. Bij zulke geleerde woorden zou de zuster portierster van dienst verder geen vragen stellen, mogelijk ging het over een nieuw soort retraîte want de progressieve aanpak was toen danig in de mode, ook die van de religie. En ik zie haar al het briefje invullen : Fisiolegie. Dat briefje geeft men dan af aan de leerkracht, die noteert iets en zo belandt Fisiolegie uiteindelijk op het secretariaat. Had ik toen maar iets gekend van de fysiologika …
te gast bij Wim Helsen, Wim Lybaert met ‘De man die alles at’ van Jeffrey Steingarten
Ik stond driftig te schrijven terwijl Marcella en Victor de naam riepen van elke vis die ze zagen, alles bij elkaar een stuk of vijftig: iriserende sardines en ansjovissen van blinkend zilver en turquoise, vliegende vissen met puntige bekken en zeeslakken die nergens heen kropen in hun glanzende gevlekte huisjes, kleine grijze garnaaltjes die sprongen als krekels en enorme blauwe garnalen die te deftig waren om te bewegen, mosselen met een Navajodessin op de schelp en kammosselen zo klein als aspirientjes, tere platvissen om te grilleren of te bakken en gestreepte vissen vol graten voor soep of risotto, ruitvormige tarbot en breed uitwaaierende roggen, met inkt besmeurde inktvis, pijlinktvis en octopus. We keken hoe een vishandelaar een berg sardines met zijn handen van graten en ingewanden ontdeed terwijl een collega een zeeduivel slachtte om de staart te verkopen als coda di rospo, de wangen voor een pastasaus, en de groteske kop om soep van te trekken.
Dat die leraar niet alles weet, dat is dan nog beleefd uitgedrukt hé. Die leraar zat gewoon naast de kwestie en zou weer naar school moeten want een winterslaap heeft niks te maken met de dood. In de Romantiek heeft de literatuur dat er zeer onjuist van gemaakt, winter = dood, maar de Romantiek en beeldspraak zijn leerstof voor het middelbaar. In de lagere school zou de leraar het mogen hebben over winterslaap, wat veel juister is. En jonge kinderen denken concreet. Men maakt kinderen zo geen flauwekul wijs. En zeker niet over dood en zo, want tot nader order is die definitief. Ik kan daar zo gruwelijk boos over worden, dat ik die leraar zijn strotje had willen vasthouden tot er iets zinnigs uit kwam. Gelukkig voor die man zijn het mijn zaken niet of hij door de inspectie komt.
'k Vind het magnifiek dat een van zijn leerlingen uit zichzelf de link legde tussen de rust en de groei in de natuur en de groei van zijn haar: 'ik kan het groeien niet tegenhouden' Met dat zinnetje schiet mijn verbeelding in gang en ik zie een scenario dat waarschijnlijk niks meer met de jongen in kwestie te maken heeft.
ik kan het groeien niet tegenhouden
Er was een jongetje van negen dat een hekel gekregen had aan de kapper. De schaar was een akelig ding met twee messen die knabbelende geluiden maakten, soms vlak naast zijn oor. Een tondeuse heeft nijdige tandjes die heel snel heen en weer gaan en daardoor was het gedoe in zijn nekje een verschrikking. Kortom, een bezoek aan de kapper was voor dat jongetje een beproeving geworden. En een salon stonk naar productjes. De kapper zelf ook.
Op een dag was het weer zover, na school volgde het maandelijks bezoek aan de kapper.
- Mama? - Ja jongen? - Kan ik mijn haar tegenhouden? - Tegenhouden? - Tegenhouden met groeien … - Nee jongen, haar groeit altíjd hé. - Ook als ik slaap? - Vooral wanneer ge slaapt.
Het jongetje zweeg gelaten. Er was niks aan te doen. Als haar zelfs groeit wanneer ge slaapt …
Het bleef een tijd stil. De mama keek in de achteruitkijkspiegel en zag haar Hartje daar zo berustend zitten. Plots vastbesloten maakte ze rechtsomkeer en vanaf toen gingen ze nog om de tien weken naar de kapper. Eerder niet.
m- HiH-11/2015, naar een gegeven van xyz, volledig herwerkt, - bravo die mama !
Of we aan boord dan papieren zakjes hadden, vroeg hij. Papieren zakjes? Papieren zakjes zijn voor ferries en cruisers, passagiersschepen. De vrachtvaart heeft geen papieren zakjes aan boord.
Anciens kunnen ertegen. Enkel kadetten en aspiranten worden soms werkelijk zeeziek. Dan bloedt mijn hart, ik ben er ook door gemoeten.
Iemand die zo aan het lijden is gelooft niet dat zeeziekte ooit zal wegblijven. Terwijl het echt wél betert. En daarna definitief wegblijft. Gewoon zichzelf de tijd geven, het binnenoor de tijd geven zich aan te passen.
Mijn schrik is maar dat bekwame jonge mensen zouden afhaken vanwege (een beetje) beginnersmisselijkheid. Want dat is al gebeurd. Jong volk dat we niet meer terug zien, mensen die opgegeven hebben, soms in Biskaje al.
Een schip vól jonge mensen, vol beginners (leger) zou ik niet willen meemaken. Iedereen misselijk? Wie schiet er dan over om het op te kuisen? Die vier anciens? Captain, Chief Engineer, Chief Mate en 2nd Engineer? Dat zal nogal ! Mon oeil !
Wat wel gebeurt bij zeer zwaar weer is dat de anciens nausea krijgen, schele hoofdpijn. Mensen met nausea gedragen zich ofwel zeer zwijgzaam, of wel kortaf, misschien kribbig. Nuja, bij zwaar weer is niemand het zonnetje aan boord hoor. Tenzij diegenen die vinden dat het de moment is om de cursus Human Resources Management in de praktijk te brengen en dat dan doen ook, met een krampachtig, verbeten, geforceerd, een onwaarachtig positivo-gedoe. Die mensen werken dan enorm op de zenuwen van degenen die proberen IN STILTE te lijden.
Men slaapt slecht en veel te weinig. Overdag raakt men vermoeid alleen al door zich te verplaatsten en zich vast te houden of te grijpen aan de relingen in de alleyways (de gangen) en in de staircase (de gesloten trapruimte) Vanaf 10° uitwijking wordt immers de lift buiten gebruik gesteld.
26° uitwijking hebben we ook al meegemaakt, maar daar zijn we dan uit weg gevaren, uit die stormzone. Niet voor het goed van de bemanning hoor, voor het goed van de lading en de aandeelhouders.
Trappen op of af, zijn beklimmingen en afdalingen waarvan men 's avonds pijne dijen en pijne billen heeft. Nog nooit zoveel spieren en spiertjes gevoeld als in de dagen met zwaar weer. En toch werd er ook op die dagen werk gepresteerd.
Canada-Europa in de winter, in winterweer, met een containerschip, hoog op het water. Rollen en stampen gedurende heel de overtocht. Mét de 6+hrs timeshift op 8 dagen tijd, dat betekent zes uren minder slapen. Er werd in die acht dagen niet gejammerd over de pijntjes van timeshift zoals walmensen doen over één zomeruurtje of winteruurtje om de zes maanden. Ochot-ochére. Zich aanpassen aan tijdszones is in vrachtvaart gewone kost.
Uiteraard zijn zwaar weer en zware omstandigheden voor niks goed. Tenzij om de mensen te leren kennen. Welke kalibers de collega's zijn ? Het stormweer zal dat uitwijzen.
te gast bij Wim Helsen, Tsar B met 'Carmen V' van Catullus
01. Laten wij leven mijn Lesbia, en laten wij ook liefhebben, en laten we de praatjes van de al te strenge oude mannen maar één cent waard achten! Zonnen kunnen ondergaan en weer opkomen 05. maar voor ons, als het korte licht eenmaal onder is gegaan, is er één eeuwige nacht waarin we moeten slapen. Geef mij duizend kussen, vervolgens honderd, vervolgens duizend anderen, vervolgens een tweede honderd Vervolgens voortdurend weer duizend anderen, vervolgens honderd. 10. Vervolgens, wanneer wij vele duizenden zullen hebben volgemaakt, zullen we ze door elkaar gooien, opdat wij het niet meer weten, of opdat een of andere slechterik niet jaloers kan worden, wanneer hij weet dat er zoveel kussen zijn.
01. Vivamus, mea Lesbia, atque amemus, rumoresque senum severiorum omnes unius aestimemus assis. soles occidere et redire possunt: 05. nobis cum semel occidit brevis lux, nox est perpetua una dormienda. da mi basia mille, deinde centum, dein mille altera, dein secunda centum, deinde usque altera mille, dinde centum; 10. dein, cum milia multa fecerimus, conturbabimus illa, ne sciamus, aut nequis malus invidere possit, cum tantum sciat esse basiorum.
Bedenking: Als eerste lyrische dichter heeft Catullus een hele reeks dichters en schrijvers beïnvloed. en hij is geboren in Verona las ik in Wikipedia. Verona? Zou het als eerbetoon aan Catullus zijn dat Shakespeare zijn Romeo & Julia in Verona laat spelen?
Het hoeft niet meer voor mij ~ door Rocor, 09/2008
Ik geloofde dat niet, dat is ‘staminee’ praat, en als dat waar is, dan wil ik mijnheer niemand heten, dan ben ik beschaamd, als dat niet meer kan…
Mijn overbuurmeisje is mooi, vriendelijk, beleefd, correct, ze heeft een vriend en wil gaan trouwen. Ze wil niet samen hokken maar trouwen op de ouderwetse manier, met alles erop en eraan, ieder zijn keuze natuurlijk. In het wit met lange sleep, met auto’s naar het stadhuis, vandaar naar de kerk. Een mooie kerkdienst, bij het buiten komen met rijst gooien, bloemetjes krijgen van tientallen kinderen die dan op hun beurt een crème-glace mogen nemen aan de bestelde ijskar. Het voorrijden met de auto’s aan de kerk, met applaus, de zon die meelacht, een ceremonie meester die de deuren openhoudt en er voor zorgt dat de sleep ook binnen de auto geraakt.
Een ongelooflijk gelukkig paar, schoon gekleed, even slikken voor de ouders. Dit is definitief: hun kind heeft gekozen en is getrouwd. Wij hebben er alle vertrouwen in. Vandaar op weg naar het kasteel park om foto’s te maken, met de fotograaf die voortdurend zijn lenzen aanpast aan de lichtsterkte, want deze foto’s moeten een generatie, en zelfs langer, kunnen meegaan. Dan naar de receptie waar iedereen al een beetje ontspannen is, om naar de mooie kledij te kijken. Mannen in het zwart, vrouwen met diepe bruine inkijk-decolletés.
’s Avonds een feestmaal en door het jonge paar een bezoekje aan iedere tafel om de mensen te danken voor hun aanwezigheid en hun geschenk, en dan hop naar het echte leven.
Ge denkt nu, wat is daar mis mee, Roger?
Ons buurmeisje had dus gevraagd: “U hebt een mooie wagen, dezelfde kleur als drie van onze vrienden, wilt U rijden als wij trouwen? Wij zitten in een old-timer, dat zou voor ons de max zijn. Allemaal auto’s van dezelfde kleur, ge moet maar zeggen hoeveel het kost!” Allé zeg, vrienden ondereen, dan vraagt ge daar toch niets voor! Wij dus met witte lintjes aan onze spiegels, een voile achterin en ons beste pak aan. We waren precies echt.
Toen we stonden te wachten om het JAWOORD te horen, aan het stadhuis met de chauffeurs, zegt plots iemand: ‘Weten jullie dat ge een boete kunt krijgen om dit te doen? U neemt het werk af van anderen!!’ ‘Hela man, wij zijn vrienden die iemand een plezier doen!’
Als dat waar is wat die man zegt, dan denk ik, als we als grootvader in de toekomst ons kleinkind naar school brengen, dat we een geschreven document met foto erop moeten bijhebben en ook een bewijs van goed gedrag en zeden, om te tonen dat we geen slechte bedoelingen hebben en er niet voor betaald worden. Als ge uw kinderen helpt om te verbouwen moet ge de juiste papieren hebben of ge wordt beboet. Dan vraag ik mij af: Waar is Vriendschap? Waar is Liefde? Waar is Verdraagzaamheid? (De oude hippie-leuze? Hier?)
Hou toch op, ik ga een partij oprichten voor de gepensioneerden: de VLV, die het verschil zal maken tussen de drie GGG’s: Geld, Gat en God. Ik neem er ook nog Macht bij.
Ons buurmeisje zag er tevreden uit, want toen ik in mijn ‘herte’ keek voor het slapen gaan, zag ik dat ik niemand pijn had gedaan en zag haar samen met haar man diep gelukkig wezen. En ik ook, omdat ik daar een beetje aan meegeholpen had.
te gast bij Wim Helsen, John Porter met een tekst van Lin-Manuel Miranda
I am not throwing away my shot! I am not throwing away my shot! Hey yo, I'm just like my country I'm young, scrappy and hungry And I'm not throwing away my shot! I'm 'a get a scholarship to King's College I prob'ly shouldn't brag, but dag, I amaze and astonish The problem is I got a lot of brains but no polish I gotta holler just to be heard With every word, I drop knowledge! I'm a diamond in the rough, a shiny piece of coal Tryin' to reach my goal. My power of speech: unimpeachable Only nineteen but my mind is older These New York City streets get colder, I shoulder Ev'ry burden, ev'ry disadvantage I have learned to manage, I don't have a gun to brandish I walk these streets famished The plan is to fan this spark into a flame But damn, it’s getting dark, so let me spell out the name I am the—[HAMILTON/LAFAYETTE/MULLIGAN/LAURENS] A-L-E-X-A-N-D-E-R—we are—meant to be…
DO-22/11 : Sinds gisteren, na deze aflevering, bleef het maar malen hoe de lijn ‘I am not throwing away my shot!’ moest of kon geïnterpreteerd worden. To throw away a shot … is het straattaal? Ik begrijp elk woord maar ik snap de uitdrukking niet. Vanmiddag aan tafel schoot het me te binnen en ik verslikte me bijna. Natuurlijk! To throw away a shot = kruit verschieten, kracht en tijd verspillen, kansen verspelen. Alexander Hamilton is niet van plan kansen te verspelen of tijd en energie te verspillen. Iedereen wist dat al? Eh, bij mij duurt het wat langer …
Bedden. Om te slapen heeft men een bed nodig. Wel, in onze contreien toch. Toen LM en ik nog in Borsbeek woonden bouwden onze jonge benedenburen een huis, anderhalve straat verder. Wanneer we boodschappen gingen doen liepen we daar langs en de man vroeg ons al eens binnen om de vorderingen te bekijken die wij met gepast enthousiasme aanschouwden want hij en zijn vrouw hielden de moed erin en zoiets verdient een applausje.
Toen de trap er stond was het huis zo goed als af. Nog niet echt áf natuurlijk, maar al wel bewoonbaar. Iets later werd er verhuisd. Het was een feestelijke verhuis, familie en vrienden hielpen mee. Groot spul ging in de wagen. Klein spul werd te voet verhuisd, de kinderen mochten helpen dragen. Alles en iedereen moest mee, wij ook, het was een optocht.
Een paar dagen later liep ik met mijn boodschappen langs hun huis en daar stond de garagepoort open. Op een grondzeil was ze iets aan het monteren. Nog een meubel? Ze hadden toch alles al?
Ik bleef staan en zei goeiemorgen. - Nog meubelen erbij? vroeg ik.
Ze hief haar hoofd en zei met een brede lach. - Een kinderbedje. - Is dat écht? Écht? Proficiat! Proficiat!
En ik bleef helpen monteren, want zij had misschien ervaring met beton, bakstenen, en zwanger zijn maar ik had ervaring met vijsjes, assemblagegepruts, en kalm blijven.
Een bedje dus. Het plan lag open op het zeildoek. De onderdelen lagen kriskras door elkaar. 'k Had in mijn leven al veel dingen gemonteerd maar niet een bedje voor een kind dat nog in de verpakking zat.
Eerst hebben we de stukken per soort gelegd. Daarna het meubelbeslag op volgorde. En toen kwam er schot in de zaak. Naarmate het bedje vorm kreeg werd ze meer dromerig maar ik kreeg van langsom meer het gevoel dat er iets niet klopte.
Toen het ding bijna op poten stond vroeg ik - Dat bedje is toch voor de woonkamer hé. - Nee, voor boven, zei ze. - Dat geraakt nooit door de bocht in de trap, we hadden het boven moeten monteren. - Waarom zegt ge dat dan niet direct? - Omdat ik dacht dat het naar de woonkamer moest, een dagbedje. - Voor de woonkamer hebben we al iets. - Maar ge pakt een bedje voor boven hier beneden uit! zei ik, en ik hief mijn armen in bijbelse vertwijfeling.
Oelala, wat had ik aangericht met dit gebaar. Er rolde een traan over haar wang. Ze had haar man willen verrassen door zelf het bedje te monteren en dan zouden ze het 's avonds samen op zijn plaats zetten. Zo hadden ze het met dat ding in de woonkamer ook gedaan.
Jaja. Alleen … dit bedje moest niet naar de woonkamer, het moest de trap op.
We hebben het bouwsel halvelings gedemonteerd. Het kon nog altijd niet door de bocht in de trap. Terug naar de garage dan maar. Daar hebben we het volledig uit elkaar gevezen. Alle onderdelen hebben we in een doos en een wasmand naar boven gebracht. Het meubelbeslag wou ik persé zelf naar boven dragen omdat daarvan geen enkel stukje mocht verloren gaan of het meubeltje stond niet meer stevig. 't Ging over een kinderbedje hé. Het moést stevig zijn want zodra kinderen kunnen staan doen ze soms geweldige krachttoeren met de zijsponnen. 'k Kreeg het warm van alle mogelijke rampen die zouden kunnen gebeuren indien dit meubel niet juist en stevig gemonteerd zou zijn omdat er één vijsje ontbrak. Door die gedachte struikelde ik bijna op de voorlaatste trede.
Boven hebben we opnieuw alle onderdelen naast het plan gelegd en na verloop van tijd stond er een bedje. Zelf gemonteerd, als verassing voor haar man …
Tijd om te verdwijnen, het was middag en thuis zat LM honger te lijden.
-----
Tijdens ons volgend contract op zee werd de kleine geboren, een jongen. Toen LM en ik terug in België waren kwam ik Lena met haar zoontje tegen op weg naar ergens.
- Ligt hij te dromen? - Ja, soms droomt hij. - Maar voor de rest slaapt hij goed? - Dat mag wel hé, zei ze, we hebben toen genoeg werk gehad met zijn bedje.
m – HiH-11/2016 - wij waren niet er enige dummies hoor. Jaren later heb ik een gelijkaardig montage-verhaal meegemaakt, toen met een kast.
te gast bij Wim Helsen, Pedro Elias met 'Things The Grandchildren Should Know' van Mark Oliver Everett:
Toen ik nog heel jong was, gaf iemand van onze familie - ik weet niet meer wie – mijn ouders een gele glazen kerstbal met de naam 'LIZ' op, en een rode kerstbal met de naam 'MARK' op. Liz en ik kwamen op het idee dat wiens bal het eerst zou breken, het eerst zou sterven. Tijdens een bepaalde kerstperiode, toen ik negen of tien was, jongleerde ik zoals altijd met de LIZ- en MARK-kerstballen; iets wat ik elk jaar deed om Liz te doen flippen. En zoals elk jaar smeekte Liz om te stoppen, zeggende dat het niet grappig was en toen, ja, toen landde de bal van Liz tegen de buitenkant van mijn hand. Ik probeerde hem op te vangen met mijn handpalm maar kon er niet meer bij. De bal viel in stukken uiteen op de vloer.
De MARK-bal heeft het tot op de dag van vandaag overleefd. Ik wou dat het de MARK-bal was die ik die dag had laten vallen.
Vanmorgen maakte Peter een nieuw email-adres aan. Dat was jaren geleden. Hij wist niet zo goed meer hoe het juist moet. En er is ondertussen ook zoveel veranderd in de procedures! Maar hij wou wel hetzelfde wachtwoord blijven gebruiken, dat is voor hem gemakkelijk te onthouden : broccoli. Helaas had het systeem deze keer eigen plannen :
Geef een wachtwoord in broccoli Het wachtwoord moet meer dan acht tekens bevatten gekookte broccoli Het wachtwoord moet minsten 1 cijferteken bevatten 1 gekookte broccoli Het wachtwoord mag geen spaties bevatten 1gekooktebroccoli Het wachtwoord moet minstens 1 hoofdletter bevatten 1STOMMEgekooktebroccoli Het wachtwoord mag niet meerdere opeenvolgende hoofdletters bevatten 1StommeGekookteBroccoliVanMijnKlo… Het wachtwoord mag geen leestekens bevatten 1StommeGekookteBroccoliVanMijnKlo DIT WACHTWOORD IS REEDS IN GEBRUIK
(-.-) van een nieuwsbrief – HiH-11/2015, ongewijzigd
