een wandelstok

Toen mijn zussen en ik klein waren vertelde mijn Ma verhaaltjes over Liezebelleke.
Dat was een figuurtje dat ze zelf ontworpen had. Daarmee had ze zich iets over het hoofd getrokken,
want wij vroegen naar vervolgverhaaltjes en Ma kon maar zien dat ze iets improviseerde.
Liefst iets dat voor onze drie leeftijden boeiend en geschikt was.

Voor Laura moesten er konijntjes in het verhaal komen. Elke keer.
Op een keer vertelde Ma dat het konijntje niet meer mocht meespelen met het kaarten
omdat het soms de klaveren op at. Ik zat te glunderen om de verspringing,
Tina had het klaveren/klavers nog niet door en Laura begon te wenen omdat het konijntje
niet meer mocht meespelen met de andere dieren. Ja, improvisatie is glad ijs.

Liezebelleke droeg haar haar op een dotje, ze woonde in een bos,
ze maakte lekkere toversoepen met veel groentjes en
ze had een groene wandelstok waar bloemetjes op groeiden.

- Ja, Liezebelleke was oud.
- Hoe oud?
- 55 jaar.
- Stok-oud ?
- Ja, stokoud.

Liezebelleke was geen fee en ook geen heks. Liezebelleke was een constructie van
enkele pedagogische principes, een paar artistieke toevoegingen en een vleugje Oma.

---

Een jaar of tien geleden had Tina ergens een nieuw model wandelstok gevonden voor mijn Ma.
Deze was in metaal, uitschuifbaar en blinkend zwart met kleine kleurrijke bloempjes er op.
Ma was tevreden over het pluimgewicht, ook over het feit dat de stok uitschuifbaar was
maar bij de bloemetjes had ze haar bedenkingen.

Wij hadden schoon vertellen over de loek van laque de chine en zo, ze vond het eigenlijk een hippie-stok.
Waarop dan weer twee van haar dochters in hun wiek geschoten waren.
Zo blijft het boeiend in onze familie.

Ma heeft zich verzoend met die stok.
Niet vanwege het pluimgewicht of het feit dat men hem in de handtas kon wegtoveren
en al zeker niet vanwege de loek de chine, maar vanwege de kindersnuitekes.

Jonge kinderen vonden haar wandelstok zeer mooi.
In de rij aan de kassa stond er eentje te prutsen aan de bloemetjes.
Op het bankje bij de parking kwam er eentje recht op haar wandelstok af.
Zelfs kinderen die al hoger waren dan de wandelstok vonden hem mooi.

- Hoe zou dat komen, vroeg ze, dat kinderen die stok mooi vinden.
  Omdat hij blinkt? Of omdat er bloemetjes op staan?
- Omdat het de stok is van Liezebelleke …
- Ja, dat zou kunnen. Zal ik nu mijn haar laten groeien voor een dotje? vroeg ze.

Want het plaatje moest kloppen. Zo was ze.

m – HiH-03/2016, bijgewerkt -