gegijzeld door Murphy

Die zaterdag was LM naar zijn zussen en ik zat hier achterin te genieten van de luchtcirculatie.
De ramen stonden open én ze waren vastgezet,
de deuren stonden open en de deurstoppers stonden op hun plaats.
Ik zat aan de laptop te genieten van een vrije halve dag in de frisse lucht
en ik tokkelde er op los. Simpele geneugten voor een simpel meiske.

Plots een doffe knal.
Ik ken dat geluid, de deur van de nachthal was dicht gewaaid.
Het was toen 14h10.

Was ik daar een deurstopper vergeten? Aan dié tussendeur? Dat kon bijna niet!
'k Ging kijken. De deurstopper stond links van de deurstijl.
Helemaal weg geschoten als een puck bij ijshockey, maar dan
door een deur die een plotse windvlaag te verwerken had gekregen.
Een puck weegt tussen de 156 en de 170 gram, zojuist opgezocht.
De deurstopper = 1,106kg, zojuist gewogen. Dit issem :

                               
Er was geen schade, noch aan de deur, noch aan de deurstijl.
Maar door het vochtig weer was de deur uitgezet en ze wou niet weer open.
Daar stond ik dan, ik heb niet meer de kracht om een weerspannige deur open te dwingen.

De buren van het gelijksvloer hebben een reservesleutel van ons appartement.
Als zij of hij nu eens vanuit de woonkamer kwam duwen aan de deur, en ik zou vanuit de nachthal trekken …
Jáá, de buren zijn naar hun buitenverblijf !
LM bellen dan?
Mijn telefoon lag in de woonkamer, aan de andere kant van de deur.
En hij zou pas rond 19h thuis zijn. 'k Had nog 5 hrs te gaan.
Eens nadenken.

Aan deze kant van de deur had ik de WC en in de badkamer had ik drinkwater van de kraan.
Hiernaast kon ik op bed gaan liggen, gesteld dat ik de situatie slaapverwekkend zou gaan vinden.
Hier had ik een flink aantal boeken, de laptop en een TVtje om me de komende 5hrs bezig te houden.

Aan de andere kant van de deur lag mijn telefoon.
En in de keuken staat de frigo die plots onbereikbaar was.
Gelukkig had ik niks op het vuur staan.

5hrs … ik had geen zin om gedurende zoveel tijd
stomweg geblokkeerd te zitten door een stomme windvlaag die een stomme deur had doen dichtwaaien.
Dit was weer op en top Murphy :
als er een deur kan dichtwaaien zál ze dichtwaaien en wel op het moment dat ge alleen thuis zijt.

Nog eens nadenken.
De deur was uitgezet door de vocht. Dan doe ik ze krimpen met warme lucht.
Dat doet de vocht verdampen en de deur zal krimpen.
Haardroger erbij gehaald, verlengdraad uit de berging gehaald, en blazen op maximum.
Ik ging langzaam langs de kieren tussen de deurstijl en de deur zelf.
Niet dat daar veel kier te zien was, de deur was immers uitgezet.
Enkel ter hoogte van het slot en de klink zag ik een fijn lijntje daglicht uit de woonkamer.
Ter hoogte van de klink had het metalen binnenwerk gedurende de vochtige dagen het hout in toom gehouden.

Warme lucht blazen, haardroger laten koelen,
blazen, haardroger laten koelen,
blazen …
De deurstijlen zijn in metaal. Zou dat helpen bij het opwarmen?
Zouden de metalen deurstijlen warmte afgeven aan de zijkant van de deur?
En zou het hout van de deur dan sneller krimpen?
Ik hoopte van wel en prevelde een paar dingetjes
die de god van donder en bliksem zouden moeten vermurwen.

Na een tijd blazen gaf ik een ruk aan de deur.
Naar mijn gevoel bewoog er iets. Of was dat wensdenken?
Eens voelen aan de randen, oja, de deur was 0,1 mm uit de stijlen gekomen.

Ik had meer kracht nodig.
Stond ik maar aan de andere kant, dan kon ik er mijn gewicht tegenaan gooien.
Maar dan had ik de haardroger niet gehad.
Gewicht tegenaan gooien … als ik er nu eens met mijn gewicht ging aanhángen?

Eerst spoot ik nog traag een paar keer warme lucht heen en weer langs de randen van de deur.
Ondertussen dacht ik na.
Met twee handen aan de klink hangen was niet voldoende.
Het mocht wat meer zijn, wat krachtiger. En ik herinnerde me iets van aan boord.
Iets met touw en een slag om de arm en spreidstand met de ene voet voor de andere.
Die spreidstand is belangrijk omdat de dijbenen en de bilspieren dan mee werken.

Nu touw.
In de gereedschapsbakken in de berging liggen straps, dat zijn de binders die we
rond de bagage klikten toen we nog naar verre landen moesten.
Zo'n strap kon dienen om te trekken. 't Was een knalrode. Toepasselijk,
mijn humeur was even optimistisch knalrood want dit-kwam-goéd!
En als het niet direct lukte,
dan deed ik nog sessies warme lucht met de haardroger tót het lukte.
De deur had immers al gereageerd.

'k Knoopte de strap rond de klink (platte knoop maken of men tuimelt achteruit!),
sloeg hem eenmaal rond mijn rechter voorarm zodat hij niet weg kon,
duwde met mijn linkerhand de klink naar beneden,
ging in die bewuste spreidstand staan en prevelde nog iets nuttigs.
Of dat laatste geholpen heeft weet ik niet maar na drie snokken was de deur open.

'k Ben nog altijd blij dat de presspot toen niet op het vuur stond,
want dan had ik niet zo koel kunnen nadenken over deur & haardroger & strap.

Dit verhaal typen heeft langer geduurd dan dat gedoe gisteren,
om 14h40 had ik de deur open. Na een half uurtje. Dat vind ik redelijk.
'k Ben wel onmiddellijk in de keuken gaan kijken.
Ik wíst wel dat er niks op het vuur stond maar ik wou het nog zien ook,
want als Murphy meedoet weet men nooit.

m – HiH-07/2016, bijgewerkt -