kinderwoorden

Mijn zusje Laura had cijfers leren lezen. En vanaf toen las zij
de cijfers op de wegwijzers luidop voor, vanop het midden van de achterbank.

- Vijf!
- Vijf wat? vroeg iemand dan plichtsbewust.
- Vijf killemojter!
Als er twee cijfers waren ging ze rechtop staan in het midden tussen de twee voorzetels.
'Ga zítten' - ik heb het ma honderden keren horen zeggen.
In '64 waren er nog geen autogordels. 

Maar Laura was soms te opgewonden
- Eén zés! knalde ze blij in mijn ouders hun oor, het linkeroor van ma en het rechteroor van pa.
- Zestien, zei dan iemand plichtgetrouw.
- Zestien, herhaalde Laura dan.
- Zestien wat? omdat ze het van ons verwachtte en wij haar snuiteke zo graag zagen als ze het woord uitsprak.
- Zestien killemojter, zei ze en haar wimpers gingen op en neer bij elke lettergreep van dat moeilijk woord. 

Het woord killemojter is nog een 25 jaar meegegaan. Wel, af en toe werd het nog eens gebruikt
in vaste uitdrukkingen zoals 'miljoen killemojter', als iets echt ver weg was. 

De uitdrukking is pas bewust achterwege gelaten toen Laura's oudste leerde praten.
En het dook terug op toen die oudste stages begon te doen. Ver weg. In Zweden en zo.
Dat was ver voor het moederhart van Laura, miljoen killemojter ver.

m - EZW-02/2012, HiH-11/2016 - bijgewerkt