***

Zij kon wel veel hebben,

maar de innemende persoonlijkheid

van deze uiterst aimabele man

verpletterde haar toch 'n beetje.

Het lag aan zijn omvang.

Er bestond niet de minste twijfel

dat de galante adjunct van de consul

der Nederlanden er een eigen

kleermaker op nahield.

Zij vroeg zich even af waar de

corpulente heren-matentabel

ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?

En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.

Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,

in zijn rolstoel bijna onvindbaar

met zijn dank haar niet-aflatende zorg

reeds bereikt 43 kg brutogewicht

wel viermaal in deze klomp kon verdwijnen.

's Mans minimalistisch ingericht kantoor

was in de breedte navenant.

Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.

Beatrix in het midden, geheel staatsie

tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.

Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.

Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje

zo'n 170 km tot deze designer oase

gerold en haarspeldgebocht,

vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,

te pakken te krijgen.

De originele waren uiteraard verloren gelegd

tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport

tussen ziekenhuizen.

Europa eindigt immers waar Griekenland begint.

Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.

Nederlands sprak deze ontzettend lieve man

tot zijn grote spijt niet,

maar zijn begrip, zijn gewichtigheid

en zijn daadkracht waren vlekkeloos.

Even snel als onze frappé werd opgediend,

werd ook de laissez-passer na enkele

handtekeningen en long distance calls afgeleverd.

Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd

leek het zowaar ook.

Nu nog de rolstoel met precaire inhoud

netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.

Een makkie.

Dacht je?

***   

***

Kinderen zijn vreemde wezens.

Laat jij ze nu quasi dagelijks

internetsgewijs geruststellen

dat het (provisorisch)

amicaal, amoureus, artistiek

bureaucratisch, culinair

diplomatisch, emotioneel, financieel

fysiek, geografisch, humoristisch

intellectueel, klimatologisch, klinisch

lifestylish, mainstreamig, mentaal

mobiel, organisatorisch, panoramisch

pensioentechnisch, psychoanalytisch

religieus, sociaal, utilitair, verbaal

vestimentair en visueel

heel goed met je gaat.

Dat horen zij te weten.

Dat horen zij ook graag.

Per slot, je zit daar ook wel

geïsoleerd op je olijvenberg

solitair mooi te wezen

en aard te schokken.

Laat nu uitgerekend zij

je inspirerende aanwezigheid missen.

Daar zit je dan.

Op je relax-aan-beide-zijden-bank.

Op vier maal vallen van hen verwijderd.

En gedeisd zal je je nu houden.

Drie maanden.

Dat heb je ze immers moeten beloven.

Onvoorwaardelijk.

Hoewel dubbelbeglaasd in je Vlaamse flat

bevries je zowat.

Je paft je een emfyseem

je belt je een schuld

je schrijft je een kramp

je heimt je een wee.

Een week.

"Drukdruk hoor mams, ik bel je nog wel".

Twee weken.

"Zit nog in Frankrijk, moeke, tot volgend weekend nog wel".

Drie weken.

"Kom je eten, mams? Is nu toch al een poos hoor".

Waardeloos.

Hier moet je onderuit zien te komen.

Jij gaat niet dood op déze bank.

Mooi niet.

***

***

Haar sproetjeshuid zit als folie

rond haar knoken getrokken.

Duidelijk een stapel teveel

aan raki, saffies en foute mannen.

In een welgevormder verleden

verliet zij haar kneuterige tulpenbollenkerel

voor een nieuw leven

met een al even nieuwe Zeus.

En meerde in zijn kielzog aan

op mijn stukje eiland.

Het sprookje duurde

tot haar tanden even los stonden

als zijn handen bleken te zijn.

Deze ervaring rijker,

besloot zij zich

in de veel kortere armen te gooien

van een liefsnoeterige en fors besnorde zeeman,

net als zij na een woelig bestaan

op zoek naar rustiger wateren.

Consequent wijf, heerlijk toch?

Op z'n Ischa Meijer's,

"geen gelul, broek af! had je maar niet moeten liften!"

Verpleegster is ze.

Beter nog, een verpleegster

die Nederlands spreekt.

En al helemaal onbetaalbaar,

het enige medisch betrouwbaar creatuur

in het ziekenhuis.

Met zachte woorden

peuterde zij Koenjoek (*) langzaam

uit de coma

waarin hij was weggezonken.

Zij aan zij wroetten, stampvoetten wij

wekenlang om hem opnieuw te leren praten,

lopen, functioneren, leven.

Zoals het op ons eiland hoort,

hebben wij hiertoe overgedoseerd

getierd, gedreigd,

achterover gedrukt, gecorrumpeerd.

En hersenbeschadigend

gelachen, gedronken,

gedanst, gefeest.

     Zoals dit overal wel hoort.    

Ach wat, gewoon.

Zo'n sprietgriet

vergeet je toch niet?

***

(*)

1. Javaans slim, stout aapje.

2. Een vriend van ondergetekende.

***

Ik heb deze kelk niet

tot de laatste druppel uitgedronken.

Dit goddelijk lijf vind je dus

ter aanklikking op relatieplaneten (*) 

niet meer terug.

Enkel nog een bescheiden acte de présence

op enig sociaal smoelenboek, hooguit.

Zàt ben ik het.

Gekke gerritjes, walgelijke willytjes,

miezerige markjes, bezeten bertjes,

labiele leotjes, eenzame evertjes,

falende florkes ...

ruim voortaan jullie puin

lekker alleen op.

Jullie lang uitgestelde, onafgewerkte,

maar echt wel subliem geschreven

kladblokjes

heb ik van mijn bureaublad verwijderd.

Weg met die bittere handel.

Vrijuit ga ik in dit débâcle niet,

mijn ticket was a priori one way.

Zoeken deed ik jullie niet,

jullie vinden wou ik al evenmin.

Daarom. Ook dat.

***
(*) voor een goed begrip en verder failliet van dit land te vermijden : énkel het "internetdaten" heb ik achter me gelaten.
Dit high level S.Net blijf ik nog wel even teisteren.
Met uw goedvinden.

 

***

Voor het zitje 1D moet je meteen

feestelijk bedanken

als je een binnenlandse OA vlucht boekt.

58 paar ogen en neuzen volgen gedwee

in hun vrij oncomfortabele positie

de eilandenrichting die de piloot

met zijn hopelijk bewezen expertise

met hen uitgaat.

2 paar ogen vooraan moeten noodgedwongen

de andere richting uitkijken.

Voor de ogen die aan het raampje kleven,

een iets minder confronterende situatie

dan voor die van zitje 1D.

Verborgen achter een overdosis zonnebril

stellen die zichzelf wel een poos gerust

met het proberen inschatten

van de plofafstand tot de eeuwigheid

mocht de eindtarmac alsnog niet gehaald

worden.

Zitje 1D bevindt zich aan de nooduitgang.

En neemt een deel van het gangpad in.

Wel veilig dus. Veel beenruimte ook.

Dat is het net.

Het overkomt je als je vorige vlucht

zoveel onverklaarbare vertraging had

dat je je vroegboekkortingse

maar evengoed oliedure sofitelmatras

nauwelijks hebt kunnen strelen.

Laat nu staan dat je op de koop toe de

euvele moed

uit je geperst zou hebben

om in een van je hermetisch afgesloten

koffers

op zoek te gaan naar die decente broek

waarvoor je dat flatteuze vertrekrokje  

beter had geruild.

Achteraf beschouwd.

Het zijn niet enkel die benen.

Je staat, zit, hangt ten voeten uit in die

1D etalage.

Met je beide poten aan de drempel van het

slachthuis.

Een dikbilrund. Een callipyge.

The today's seat 1D focus.

Met elk trilhaar voel je

wat 58 OA medegevangenen denken,

welke vragen zij zich stellen,

welke voorstellingen zij zich maken.

Met elke oogopslag zie je het ook

duidelijk.

Je bent weliswaar niet vies

van een theaterscènetje meer of minder,

bij voorkeur persoons- en plaatsgebonden.

Je kan een beetje publiek

dan ook wel smaken.

Maar op seat 1D word je je door de

doordringende blikbende van 58

striemend pijnlijk bewust

van je locktite kleefknieën

van je zo lang als een nacht zonder liefde

benen

van je playtex divine onder je strakke

topje

van je nu pigmentlost witte dak

van je precaire partnerfree genadestatus.

En je duikt geabsorbeerd in de franstalige

krant

die je zonet samen met je onvermijdelijke

saffies

mastercardsgewijs hebt aangekocht

- want je wil je credibiliteit niet aan

zeg maar

HLN vergooien -

en je weet perfect welke hausse Crédit

Agricole

op de CAC40 heeft gekend

en in hoeveel zalen Bouli's film wordt

verdeeld

want je hebt het zevenmaal gelezen.

En je weigert beleefd de vacuümverpakte

onsmakelijke croissant,

wegens het vermoeden van kruimels rond je

mondhoeken

en op je gewelfde borst.

En je bedankt innemend in het Engels voor

het kopje koffie,

wegens het gegarandeerd omstoten

en het gebrek aan deponeermogelijkheden

ervan.

En als je al wil stoppen, dan zeker niet

sanitair.

En je pent je overweldigende indrukken

niet neer

op het exclusieve sofitelbriefpapier

dat je hebt meegegrist

- voor wat hoort wat -

wegens jezelf opgedrongen

beperkte rek-, buig-, draai- en

duwbewegingen.

Le stress en vrac.

Een dik uurtje.

Zo voorbij.

Tweemaal raden welk zitje OA mij had

voorbehouden

tijdens de terugvlucht?

Die verhullende broek had ik

klaargelegd... en aangetrokken.

***

***

Ik zeg dag met het handje.

Voor enkele weken althans.

Mijn valiezen zijn er klaar voor,

mijn wilde warhoofd nog niet.

Mij missen, zal je alvast niet doen.

Dat is een geruststelling.

Of het moet al Titi zijn, onze koesterpoes,

die half horkig Vlaanderen verrot

in het kruis en de kont schopt,

maar zowaar nu ook oeifoeistout

uit haar aalsterse hoek en pen kruipt.

Ik zal haar missen.

En warket’s ontroerende beeldende woordkunst ook. 

Dat moet ik hem zeker nog eens zeggen.

En mijn schuldig verzuim ook bekennen

bij de vele anderen.

Ik sta in het krijt.

Kerels, kinderen, krantenbezorgers,

ze kunnen me voorlopig wat.

De eerste categorie kan dus opgelucht ademhalen.

Ik zal jullie niet meer aanvallen,

niet meer breken, niet meer beledigen,

niet meer afmaken.

Voorlopig althans.

De tweede categorie kan dus zijn adem inhouden.

Nog maar eens.

Ik beloof jullie dat ik terugkom.

Ik beloof jullie dat dit voor het laatst is.

Voorlopig althans.

De derde categorie kan dus op adem komen.

Geen vroegtijdig dedju-gesus

wegens een niet-reglementaire brievenbus.

Geen gegrijp van turven bij de lurven.

Voorlopig althans.

Incognito ga ik.

In loco non citato.

Waar de stroom bij onweer uitvalt.

En ook de waterleiding het soms opgeeft.

Waar steeds een koele zeebries waait

en de grond te heet onder mijn voeten is.

Hij zal er ook zijn.

Voor het delen en het vermenigvuldigen

van mijn 137 doe-woorden.

Waarvan 9 vermoedelijk niet wettelijk zijn.

En 128 niet voor publicatie vatbaar.

Woorden om te proeven, te kauwen, te

herkauwen, te bijten, in te slikken,

in te zwelgen,

door te spoelen, te verteren,
 
in een hoopje te verdampen

en neer te schrijven.

Maar ik kom terug.

Want, aan wie moet ik die anders kwijt?

***

Men kan zich afvragen welk deel

van het nochtans niet mis te verstane

extreem radikale woordje

"NEEN"

sommige kerels niet begrijpen.

Voor een goed begrip

en ten behoeve van diegenen met

nietsontziende beperkte leermogelijkheden,

een bijzonder hardleerse stupiede instelling

en totaal empatisch onvermogen :

"NEEN"

als dusdanig

krachtig geformuleerd door een vrouw

die jou al veel langer

dan je zelf wil of kan aannemen

heeft verdrongen en vergeten

kan, in het Nederlands welteverstaan,

niets anders betekenen dan :

ga en blijf weg

laat mij met rust

verlos mij van je

vervoeg je nageboorte

verdwijn, barst, verpulver, explodeer

flikker, kras, lazer, los, rot, ruk, sodemieter en de pot op

haal de pleuris

krijg de klere, de builenpest

cholesteroliseer

doe jezelf wat aan

kruip in je kist

versier je een crematie

val dood.

Zij wil dus :

je misselijke tronie niet meer zien

je flauw gezever niet meer horen

geen belachelijke berichten meer van je ontvangen

geen deel meer uitmaken van je beroerde bestaan.

Zij wil dus :

dat ze de klok kon terugdraaien

dat ze een blackout krijgt

dat ze je nooit had ontmoet

dat ze je nooit had geloofd

dat ze je dromen nooit had gedeeld.

Zij is over je heen.

Zij heeft je overleefd.

Zij heeft je niets vergeven.

Zij haat je.

Zij wil niets meer met je te maken hebben.

Je bent nu niet meer dan een kwade geest,

een nare herinnering,

een bittere pil.

Zij wil je kwijt.

En doorgaan met haar leven.

Zonder een zweem van je.

In elk geval en absoluut zonder je.

Je bent haar kwijt. Definitief.

Is dat nu duidelijk?

***

***

Reeds twee opeenvolgende avonden

sloeg hij haar stilletjes,

maar heel nauwlettend gade.

Dat niet alleen, ook de all inclusive tequila sloeg hij,

maximal ontspannen aan de hotelbar,

mit Mass aber regelmässig achterover.

Zonder zijn blik van haar af te wenden,

wisselde hij met tussenpozen enkele woorden

met zijn Herr vriend, die geen tequila lustte,

maar des te meer het happy single

loslopend vrouwenwild dat zo'n five star resort

doorgaans al vanaf maart pleegt te bevolken.

Het is niet anders, een surplus aan vrije tijd,

aan gezondheid en aan geld brengt mensen ertoe

dingen te gaan doen die zij leuk vinden.

Zij verleggen hun grenzen, niet enkel de geografische.

Iets gevaarlijker, iets scherper op de snee.

Het was haar uiteraard niet ontgaan.

Het ontbreken van elke vorm van Frau in zijn buurt,

was het laatste zetje om dan ook een ondeugend knipoogje

zijn richting uit te sturen.

Herr Doktor stelde zichzelf uiterst hoffelijk

en bescheiden voor, een zachte stem, zachte ogen,

zachtheid all over.

Vleesgeworden charme, finesse, réserve en politesse avant-la-lettre.

Zij wou graag even op het krukje naast hem plaatsnemen,

zelfs even zo'n tequila met hem proeven. 

"Du lächst immer", verbaasde hij zich.

En herhaalde het.
 
En luisterde elke avond weer geamuseerd

naar haar belevenissen van die dag,

verbeterde minzaam haar verkeerde vervoegingen en verbuigingen,

overtuigde haar ervan dat zij niet allemaal

richtige Schweinhunde waren.

Schetste die Geschichte historisch, kulturell, politisch

en zweeg pünktlich over hetgeen haar niet interesseerde.

Een zonnige week lang keken zij uit

naar het ontbijtbuffet en naar de guest bar,

die zij besloten voortaan samen alle eer aan te doen.

Haar dauernde opgewektheid dreef Herr Doktor erheen,

zijn aaibare aanwezigheid wou ze niet missen.

Het afscheid die morgen hadden zij

met heel veel koffies voor zich uit geschoven.

Hij zag bleek, ondanks zijn zongebruinde tint.

Zijn beide ogen waren helemaal opgezwollen,

dit had zij de avond ervoor niet opgemerkt.

"Ik ben ermee opgestaan", stelde hij haar gerust.

"Eine Entzündung".

Hij zou thuis onmiddellijk zijn huisarts raadplegen.

Hij nam zijn bril af.

Zij wreef heel zachtjes en heel langzaam

over zijn ontstoken lieve ogen.

En zij besloten nu afscheid van elkaar te nemen.

"Dein Ritter kommt noch, ganz bestimmt"

zei hij, vol emotie en vertrouwen.

Zij vond geen woorden.

***

***

Zij was vastbesloten dat jaar de goed ingepakte nepkerstboom,

die nu al tien maanden, gekwetst, maar fier

helemaal achteraan tegen de muur leunde,

niet uit de garage te sleuren.

Vooreerst, zij zag er hevig tegenop over de stapel

kartonnen dozen heen te stappen.

Laat staan, ze met korte voetstoten opzij te schuiven.

Jaren verslonden lectuur zat er veilig en al even onbereikbaar in verstopt.

Maanden vrolijkekleurtjeskleding ook.

Warme, frivole, oogstrelende spulletjes

waarin zij zich zo fijn had gevoeld en hij haar zo bewonderd had.

Zij droeg nu zwart.

Bovendien, in haar eentje uren staren naar flonkerende lichtkraaltjes en een teveel

aan glanzende, speelse kerstballen, die stuk voor stuk een eigen

klein verhaaltje in zich droegen, dit wou zij zichzelf vooral besparen. 

Dit tafereel zou in haar annus horribilis geen slingers meer

kunnen aanbrengen.

"Ik wil best even met je praten, op voorwaarde dat je ernstig bent",

schreef zij geïrriteerd als antwoord op een uiterst beleefd vraagje

dat op een koude avond over haar scherm liep.

Zij was het moe,

vernederd en totaal uit haar hum

onsmakelijke perverten lik op stuk te geven

en definitief van haar scherm te verwijderen.

Hij schrok ervan.

En haastte zich, ietwat uit zijn evenwicht gebracht,

haar van zijn eerlijke, meer nog, controleerbare bedoelingen

te overtuigen. Want zoveel was zeker, een eerlijk man was hij.

En bovendien was dit ook de welhaast enige eigenschap die hij

van een vrouw verwachtte : eerlijkheid.

Wat elke man dus ipso facto verlangt,

maar geen enkele mee om kan.

Dualiteit heet dat.


Hij was de eerste man die haar, na elf maanden rouw,

mee uit eten nam.

Zij probeerde ervan te genieten.

Hij was een ernstige, aardige man met een drukke

zaak en een agenda, die een easygoing opbouwen

van een geslaagde relatie duidelijk in de weg stond.

Dergelijke adempauzes kwamen haar op dat moment

erg goed uit trouwens.

Zij konden het goed met elkaar vinden.

Zij zochten en vonden tijd.

Zij spraken en zwegen.

Zij ontdekten en verborgen niets.

En zij haalde alsnog op lijfsgevaar

die fake kerstboom uit haar garage.

Het romantische plaatje was volledig.

Zij tuigden samen de boom op,

liepen elkaar voor de voeten in de keuken,

warmden hun voeten aan de haard,

dronken zich een stuk in de voeten,

legden hun voeten in, op, onder en tussen elkaar,

veegden aan de hele wereld hun voeten...

Té volledig.

Wie zou zich het eerst uit de voeten maken?

Op nieuwjaarsdag zouden zij elkaar terugzien.

Zij haspelde de obligate familiewensen en -kussen

in een angstwekkend en verdacht snel tempo af

en verwittigde hem bij thuiskomst ongeduldig.

Even ongeduldig echter lag hij in zijn zetel niet.

"Loonde het nog wel de moeite die afstand af te leggen"?

Zij was diep ontgoocheld.

En eerlijk.

Vooral eerlijk.

Het moet hard aangekomen zijn.

"Jammer, maar hier moest hij een punt achter zetten.

Het was een droom geweest. Zijn droom die werkelijkheid geworden was".

De droom die zijn beschadigd ego over een afstand van 23 km

op de E17 te pletter reed.

***

***

Steeds opnieuw en tot haar ontzetting

moet zij het vaststellen :

vakantie stemt haar milder

tegenover haar mannelijke medemens.

Het moet het overmatig proeven en snuiven

van de zon en het zilt zijn,

het principieel aanvaarden van de best wel

draaglijke lichtheid van dit bestaan,

het bewaren van het juiste evenwicht

tussen verlangen en onverschilligheid,

de behaaglijke rust die zij goedkoper

ook wel kan vinden,

of gewoon en zonder meer, haar hormonen.

Eén van de aangename, en verder weinige,

aspecten aan een man, waar zij een bijzonder

genoegen in kan scheppen,

- weliswaar helaas op latere leeftijd -

is zijn gevoel voor humor.

Zijn gevoel voor haar humor, dan.

En schateren kon hij, die man.

Staand, lopend, dansend, zittend, liggend, hij blééf lachen.

Zijn gehele verdere leven lachte hem toe, en zij ook.

Hoogst onprettig daarbij was, dat hij aldus doende

steevast op haar armen kletste.

Nou, nogmaals, het was vakantie.

En dan is zij milder gestemd, weet u.

Diezelfde activiteit op haar billen,

had zij nog irritanter gevonden.

Twee dagen en nachten verging het lachen hen niet.

Maar het leven is dus geen lachertje.

Toen hij haar terugzag, weende hij.

Toen hij Mozart voor haar klavierde, liepen tranen over zijn wangen.

Toen zij verbaasd iets te lang in zijn ogen keek, traande hij opnieuw.

Toen zij uiteindelijk wegreed, huilde hij.

Hij schreef, hij belde, hij snotterde telkens.

Drie lange dagen.

Zonder haar, was hij geen cent waard.

Zonder haar, was ook zijn leven geen cent meer waard.

Het deprimeerde haar danig.

Zij vroeg zich af waar een mens zoveel vocht vandaan haalde.

Het vooruitzicht op een gelukkige oude dag met een dreigende katarakt,

artritis en basocellulaire epithelioom,

tot daar nog aan toe,

maar dit alles in het weinig opbeurende

gezelschap van een bijna onophoudelijk

emotioneel losgeslagen manspersoon,    

het leek haar plots vom Gute zuviel.

Zij maakte hem dit duidelijk, onder bedekte termen.

Tendres paroles.

"Ga je dit op je blog zetten, popje?" vroeg hij haar, eens drooggelegd.

"Neen, liefje, dit is ons verhaal".

Hier zal hij dus niet kunnen om lachen.

***