Betreft: een verklarende nota over de inzet (betekenis) van BHV.
Hier een nota geschreven door de voorzitter van de PS, de heer Elio Di Rupo over de betekenis van het dossier BHV (Ce que'est l'enjeu BHV). Dit is mijn inziens een zeer interessante en vooral verhelderende tekst over de motieven van de Franstaligen om BHV niet te splitsen zonder dikke prijs. In deze tekst bekennen de Franstalige socialisten kleur i.v.m. het dossier BHV of m.a.w. hier leggen ze hun kaarten op tafel. Een tekst die elke Vlaamse politieker en ieder ander absoluut moet lezen.
Ik stuur u de tekst in de oorspronkelijke taal, het Frans. De vertaling laat ik over aan anderen.
Bijkomende informatie kan men vinden op de webstek:

GOS (reactie weggeplukt bij Angeltjes)

Ondanks mijn zwakke kennis van de Franse taal heb ik een poging gedaan. De vertaling is dus zeker voor verbetering vatbaar.



Pedagogische nota.
BHV, waarom is het niet zo makkelijk? Veel burgers vragen zich af waarom  politici zoveel tijd besteden aan BHV, terwijl er zoveel andere prioriteiten zijn: de koopkracht, de kosten van levensonderhoud, de groeiende ongelijkheid tussen inkomens, de stijging van de armoede,  westerse economische crisis zelfs recessie, en ga zo maar door. Sommige mensen zeggen: "we moeten weerstaan." Anderen vragen zich af waarom de Vlamingen de splitsing van BHV niet laten vallen. Het valt te vrezen dat zonder een toelichting  BHV leidt tot een symbool van de tweespalt. Het gaat er om de geografische leefgebieden die  de Walen en de Brusselaars  zien voor onze kinderen en hun nakomelingen niet te hypothekeren. Deze ruimten mogen ons land worden, zoals vandaag. Maar als Vlaanderen blijft streven naar onafhankelijkheid, is het normaal dat de francofonen ook hun toekomst uittekenen. Een federatie "Wallonië-Brussel". Onder de vele mogelijke scenario's (alleen Wallonië, Brussel als Internationale hoofdstad, Wallonië bij Frankrijk…), is er ook de alliantie van Wallonië en Brussel, die anderen kunnen beschouwen als de Federatie Wallonië-Brussel . Brussel en Wallonië, in vol economisch herstel, vormen een BBP per inwoner uitgedrukt in standaardkoopkracht, wat neerkomt op 27.500. Dat van Vlaanderen op 27.000. Samen, een federatie die Brussel en Wallonië verenigt staat op de 25e plaats bij de 97 regio's in Europa, net boven de Vlaanderen dat de 26e plaats bezet..

Samen tellen, Wallonië en Brussel,  4,4 miljoen mensen, waaronder twee minderheden:  75.000 Duitstaligen, al met een eigen regering en  parlement, en 100.000 Vlamingen die op dezelfde manier kunnen worden behandeld. Deze gegevens illustreren het belang van een sterke relatie tussen Brussel en Wallonië, in de vorm van een federatie of anderszins. Met 4,4 miljoen inwoners zijn Brussel en Wallonië geheel vergelijkbaar met Ierland (4,3 miljoen) of Noorwegen (4,7 miljoen).

2 Een beetje geschiedenis.
Het arrondissement  BHV bestaat zeker sinds 1847 (het arrondissement heette toen het arrondissement  van Brussel) en waarschijnlijk sinds de eerste verkiezingen in het land. In 1932 heeft de toenmalige regering besloten om de eerste taalgrens vast te leggen. Er wordt opgelegd dat de administratie in Vlaanderen in het Nederlands (di pipo spreekt van “du flamand”), in Wallonië het Frans en in Brussel, samengesteld uit 16 gemeenten, tweetalig gebeurt. Ondanks de taalkundige grens, is BHV bewaard gebleven als een arrondissement.
Het is en blijft een belangrijk cement voor ons land. BHV is aangesloten en verbindt Brussel altijd met Wallonië, ondanks  dat het gebied ten zuiden van Brussel toegewezen werd aan Vlaanderen. Francofonen die wonen of gaan wonen in de periferie van Brussel (Halle -Vilvoorde), genieten van fundamentele rechten:
1 - Het recht om te worden berecht door Franstalige magistraten
2 - Het recht om te stemmen voor kandidaten die voorkomen op de lijsten in Brussel en Halle-Vilvoorde.

De kieswet is niet alleen voor de verkiezing van afgevaardigden naar het Parlement, maar ook voor de Senaat en het Parlement. Deze rechten beperken het toepassingsgebied van de strategische taalgrens. Hoewel sommige francofonen  in Vlaanderen wonen hebben ze evenveel rechten als francofonen, wat hen direct verbindt met Brussel en Wallonië. In 2002, op verzoek van de Vlaamse regering, werden de kiesdistricten voor het Huis van Afgevaardigden gewijzigd. Zij legden de grenzen van de kiesdistricten vast met de provinciegrenzen, met uitzondering van Leuven en BHV, dat nog en altijd werd gehandhaafd als arrondissement en cement van ons land. Het Grondwettelijk Hof, in een van zijn uitspraken, heeft geoordeeld dat de uitzondering voor Leuven en BHV ongrondwettelijk is terwijl alle andere arrondissementen samen vallen met de provincies.  Zij vraagt de wetgever om een oplossing te vinden om deze situatie recht te zetten. Maar het Hof heeft nooit gezegd om BHV te splitsen. Franstalige parlementsleden hebben dan ook diverse voorstellen gedaan, met name om terug te keren naar de situatie van voor 2002, en zodoende vòòr elk probleem.
Helaas heeft de meerderheid van de Vlaamse parlementairen dit niet aanvaard. Herinner dat van de 150 federale afgevaardigden er 88 Vlaamse en slechts 62 Franse zijn!

3 Het is een belangrijke brug tussen Wallonië en Brussel dat francofonen die leven binnen de 6 faciliteitengemeenten rond Brussel recht hebben op alle administratieve documenten in hun eigen taal en in het Frans om te gaan met hun gemeentelijke administratie. Deze rechten worden uitgeoefend, ondanks het bestaan van de taalkundige grens. Ze zijn 'bruggen tussen Wallonië en Brussel ", binnen de taalgrens. U moet weten dat het internationaal publiekrecht, zoals door professor Christian Behrendt, toepassing van het beginsel 'u zult bezitten wat u bezat’. Met andere woorden behoudt een entiteit, wanneer zij onafhankelijk wordt, het gebied dat zij eerst bezat.


Bij ons zijn "bruggen tussen Wallonië en Brussel" die binnen de  taalgrens liggen(BHV - faciliteiten), in geval van een mogelijke splitsing van het land, volgens het principe "U zult bezitten wat u bezat” veel moeilijker terug te krijgen: de Walen en  Brusselaars zouden het bestaan van  BHV kunnen aanvoeren om de taalgrens te verleggen. Als de Vlaamse parlementariërs  BHV splitsen en, in de nasleep de faciliteiten uitdoven, zou dit het verwijderen van 'bruggen tussen Walen en Brusselaars" zijn. En als Vlaanderen onafhankelijk wordt , kan de taalkundige grens worden beschouwd, op grond van het internationaal recht, als een staatsgrens. In dit geval verdwijnt voorgoed de rechtsbinding met Brussel. Brussel zal dus volledig omsloten worden door Vlaanderen. Tussen de hoofdstad en Wallonië zal er geen enkele samenhang meer zijn. Laten we eerlijk zijn, dit is  de essentie van de strijd: een keer Brussel definitief een enclave binnen het grondgebied van Vlaanderen wordt,  is het laatste obstakel, voor de uiteindelijke verdeling van het land,  uit de weg geruimd. Achter deze soms abstracte institutionele discussies, bestaat er een reëel probleem dat alle inzet van de francofonen waard is: die van de bescherming van ons land en de weigering om echte staatsgrenzen te creëren die de Walen van de Brusselaars hopeloos zouden scheiden en deze laatsten in Vlaanderen zouden isoleren.  Maar de Walen en de Brusselaars hebben alle belang bij het behoud van een sterke band tussen hen. BHV is een van de sterkste. Ziezo, kort samengevat, de essentie van de strijd voor BHV!

4 Aanvullende informatie.
In 1932 heeft de regering beslist om de eerste taalgrens vast te leggen. Met als gevolg Nederlands (pipo blijft flamand hanteren) in Vlaanderen, Frans in Wallonië en in Brussel tweetaligheid dat dan samengesteld is uit 16 gemeenten.  In 1932 wordt een eerste balans opgemaakt door de leiders. De taalkundige grens werd veranderd naar gelang de resultaten van een volkstelling naar taalkeuze. Dit evenwicht is het gezond verstand. Volgens een gemeente was samengesteld uit meer of minder Franstaligen of Nederlandstaligen, dan zou zij toebehoren tot Wallonië, Brussel of Vlaanderen. Die aanpak heeft het voordeel dat ze gebaseerd is op objectieve gegevens, namelijk de taal die wordt gesproken door de burgers. Zo is na de Tweede Wereldoorlog, de volkstelling van 1947, waarvan de resultaten niet werden uitgevoerd tot 1954, het aantal gemeenten in Brussel van 16 tot 19 gebracht: 3 gemeenten (Ganshoren, Sint-Agatha-Berchem en Evere) werden toegevoegd bij het tweetalige gebied Brussel. Maar sindsdien zijn de communautaire spanningen toegenomen. Meer, er kon geen enkele  volkstelling meer worden georganiseerd omdat die zou aantonen dat de "olievlek Brussel" uitbreidde en de gemeenten rond Brussel meer en meer franstaligen kenden. Krachtige politieke rapporten hebben dan de objectieve gegevens vervangen.In 1962 besloten de politieke verantwoordelijken om de taalgrenzen niet meer aan te passen in functie van de resultaten van taaltellingen. Het werd "definitief". In ruil daarvoor werden rechten toegekend aan francofonen in verschillende gemeenten langs de taalgrens (met inbegrip van de 6 randgemeenten). Dit zijn de beroemde faciliteiten, zodat de francofonen alle administratieve documenten in hun eigen taal krijgen en in het Frans kunnen omgaan met hun gemeentelijke administratie. BHV werd nog eens als arrondissement behouden, dat een fundamenteel cement van ons land vormt. Hetzelfde zal gelden bij de splitsing, in 1993, van de voormalige provincie Brabant. Op dat moment heeft het grondwettelijk Hof trouwens de handhaving van de kieskring BHV toegelaten, overwegende dat dat “uit een keuze voortkwam uit zorg voor een algemeen compromis op grond waarvan het noodzakelijke evenwicht werd gezocht tussen de belangen van de verschillende gemeenschappen en regio's binnen de Belgische staat. "

De originele tekst:


Note pédagogique. BHV, pourquoi ce n’est pas si facile ? Nombreux sont les citoyens qui se demandent pourquoi les responsables politiques passent tant de temps sur BHV, alors qu’il y a tant de réalités à affronter : pouvoir d’achat, coût de la vie, inégalité croissante entre les revenus, pauvreté en progression, crise économique occidentale voire récession, etc. Certaines personnes disent « il faut résister ». D’autres se demandent pourquoi ne pas laisser les Flamands scinder BHV. Il est à craindre que sans une explication pédagogique, BHV se résume à un symbole d’une discorde. Alors qu’il s’agit de ne pas hypothéquer les espaces géographiques de vie que les Wallons et les Bruxellois voient pour nos enfants et leurs descendants. Ces espaces peuvent être notre pays comme aujourd’hui. Mais si la Flandre veut continuer à cheminer vers son indépendance, il est normal que les Francophones dessinent également leur avenir. Une fédération « Wallonie-Bruxelles » Parmi les nombreux scénarios possibles (Wallonie seule, Bruxelles Capitale internationale, Wallonie rattachée à la France …), il y a aussi l’alliance de la Wallonie et de Bruxelles, que certains pourraient appeler la Fédération Wallonie- Bruxelles. Bruxelles et la Wallonie, en pleine relance économique, représentent un PIB par habitant exprimé en standard de pouvoir d’achat qui s’élève à 27.500. Celui de la Flandre à 27.000. Ensemble, une fédération qui réunirait Bruxelles et la Wallonie se placerait au 25e rang des 97 Régions d’Europe, juste au-dessus de la Flandre qui occuperait alors la 26ème place. Ensemble, Wallonie et Bruxelles comptent 4,4 millions de citoyens dont deux minorités : les Germanophones au nombre de 75.000, déjà dotés d’un gouvernement et d’un parlement propre, et 100.000 Flamands qui pourraient bénéficier du même traitement. Ces données illustrent l’importance d’une relation forte entre Bruxelles et la Wallonie, sous forme de fédération ou autre. Avec 4,4 millions d’habitants, Bruxelles et la Wallonie ensemble seraient comparables à l’Irlande (4,3 millions d’habitants) ou à la Norvège (4,7 millions d’habitants). 2 Un peu d’histoire L’arrondissement BHV existe certainement depuis 1847 (l’arrondissement s’appelait arrondissement de Bruxelles) et vraisemblablement depuis les premières élections du pays. En 1932, le gouvernement de l’époque décide de tracer la première frontière linguistique. Il impose dans les administrations l’utilisation du flamand en Flandre, du français en Wallonie et des deux langues à Bruxelles, alors composée de 16 communes. Malgré la frontière linguistique, BHV a été préservé comme arrondissement. Il constituait et constitue toujours un ciment important de notre pays. BHV reliait et relie toujours Bruxelles à la Wallonie, malgré la partie au sud de Bruxelles attribuée à la Flandre. Les Francophones qui résident ou qui vont résider dans le pourtour de Bruxelles (Hal-Vilvorde) bénéficient alors de droits fondamentaux : 1. Droit d’être jugé par des magistrats francophones ; 2. droit de voter pour des candidats qui se présentent sur des listes communes à Bruxelles et à Hal-Vilvorde. Le droit électoral s’exerce non seulement pour élire les députés à la Chambre, mais également pour le Sénat et le Parlement européen. Ces droits limitent la portée stratégique de la frontière linguistique. Bien que certains Francophones habitent en Flandre, ils ont des droits en tant que Francophones ; ce qui les relie directement à Bruxelles et à la Wallonie. En 2002, à la demande des Flamands du gouvernement, les arrondissements électoraux pour la Chambre des Représentants furent modifiés. Ils épousèrent les contours des provinces, sauf pour Leuven et BHV qui, encore et toujours, fut maintenu comme arrondissement et ciment de notre pays. La Cour constitutionnelle, dans l’un de ses arrêts, a jugé qu’il n’était pas constitutionnel de faire correspondre tous les arrondissements aux provinces et de faire une exception pour Leuven et BHV. Elle a demandé au législateur de trouver une solution pour remédier à cette anomalie. Mais jamais la Cour n’a exigé de scinder BHV. Les Parlementaires francophones ont dès lors formulé plusieurs propositions, notamment pour revenir à la situation d’avant 2002, éliminant ainsi tout problème. Malheureusement, la majorité flamande du Parlement ne l’a pas accepté. Rappelons que sur les 150 Députés fédéraux, 88 sont flamands et seuls 62 sont francophones ! 3 Un pont essentiel entre la Wallonie et Bruxelles Les Francophones qui résident dans les 6 communes à facilités autour de Bruxelles ont le droit de recevoir tous les documents administratifs dans leur langue et de traiter en français avec leur administration communale. Ces droits s’exercent malgré l’existence de la frontière linguistique. Ils constituent des « ponts entre la Wallonie et Bruxelles », qui enjambent la frontière linguistique. Il faut savoir qu’en droit international public, comme l’a indiqué le Professeur Christian Behrendt, on applique le principe ‘tu posséderas comme tu as possédé’. En d'autres termes, une entité, lorsqu'elle devient indépendante, conserve le territoire qu'elle possédait auparavant. Chez nous, les « ponts entre la Wallonie et Bruxelles » qui enjambent la frontière linguistique (BHV – Facilités) rendraient, dans le cas d'une éventuelle scission du pays, l'application du principe ‘tu posséderas comme tu as possédé’ beaucoup plus difficile : les Wallons et Bruxellois pourraient arguer de l'existence de BHV pour atténuer le caractère tranché de la frontière linguistique. Si les parlementaires flamands scindaient BHV et, dans la foulée, éteignaient les facilités, cela reviendrait à supprimer les « ponts entre Wallons et Bruxellois ». Et si la Flandre décidait de devenir indépendante, la frontière linguistique pourrait alors être considérée en droit international comme une frontière d’Etat. Dans ce cas, toute liaison en droit avec Bruxelles disparaîtrait définitivement. Bruxelles se retrouverait donc enclavée totalement en Flandre. Plus aucun continuum n’existerait entre la Capitale et la Wallonie. Ne nous leurrons pas, c'est bien là que réside l'essentiel du combat : une fois Bruxelles définitivement enclavée au sein du territoire de la Flandre, le dernier obstacle à la scission définitive du pays sera tombé. Derrière ces discussions institutionnelles parfois abstraites, il y a donc un véritable enjeu qui mérite la fermeté de tous les francophones : celui de la sauvegarde de notre pays et le refus de créer de véritables frontières d'Etat qui sépareraient irrémédiablement les Wallons des Bruxellois et isoleraient ces derniers en Flandre. Or, les Wallons comme les Bruxellois ont intérêt à garder une liaison forte entre eux. BHV en est l'une des plus fortes. Voilà, en résumé, le sens du combat de BHV ! 4 Informations complémentaires En 1932, le gouvernement décide de tracer la première frontière linguistique. Il impose dans les administrations l’utilisation du flamand en Flandre, du français en Wallonie et des deux langues à Bruxelles, alors composée de 16 communes. En 1932, un premier équilibre avait ainsi été conçu par les dirigeants. La frontière linguistique était modifiable au gré des résultats des recensements linguistiques. Cet équilibre relevait du bon sens. Selon qu’une commune était composée de plus ou moins de Francophones ou de Flamands, elle se serait retrouvée en Wallonie, à Bruxelles ou en Flandre. Une telle approche présentait l’avantage d’être fondée sur des données objectives, à savoir la langue parlée par les citoyens. C’est ainsi qu’après la Seconde Guerre mondiale, le recensement de 1947, dont les résultats n’ont été mis en oeuvre qu’en 1954, a porté le nombre de communes de Bruxelles de 16 à 19 : 3 communes (Ganshoren, Berchem-Sainte- Agathe et Evere) ont ainsi rejoint le territoire bilingue de Bruxelles. Mais depuis lors, les tensions communautaires se sont faites plus vives. Plus aucun recensement n’a pu être organisé, car ceux-ci révélaient la « tache d’huile bruxelloise » (olievlek), à savoir que les communes entourant Bruxelles devenaient de plus en plus francophones. Les rapports de force politiques ont alors supplanté les données objectives. C’est ainsi qu’en 1962, les responsables politiques décidèrent de ne plus permettre à la frontière linguistique de se modifier en fonction des résultats des recensements linguistiques. Elle devenait « définitive ». En contrepartie, des droits furent accordés aux Francophones de plusieurs communes situées le long de la frontière linguistique (dont les 6 périphériques). Ce sont les fameuses facilités, qui permettent notamment aux Francophones de recevoir tous les documents administratifs dans leur langue et de traiter en français avec leur administration communale. BHV fut une fois encore préservé comme arrondissement, constituant un ciment fondamental de notre pays. Il en sera de même lors de la scission, en 1993, de l’ancienne Province de Brabant. A cette époque, la Cour constitutionnelle a d’ailleurs admis le maintien de la circonscription électorale de Bruxelles-Hal-Vilvorde, considérant que cela procédait « d’un choix dicté par le souci d’un compromis global dans le cadre duquel l’indispensable équilibre a été recherché entre les intérêts des différentes communautés et régions au sein de l’Etat belge ».



Reactie weggeplukt bij Angeltjes


Ik heb alvast even de moeite  gedaan het stukje te overlopen.
Di Rupo heeft een academische graad van doctor in de scheikunde.Dat veronderstelt dat men dan over een analytisch inzicht moet beschikken en voldoende wiskundige kennis moet hebben om tenminste statistieken te kunnen interpreteren.Ik begin het waarlijk te geloven dat er in Wallonië met universitaire titels gesmeten wordt.

Hij moet dringend van adviseur en ghostwriter veranderen.Als hij het stukje zelf geschreven heeft is hij dringend aan een hersenonderzoek toe.

-Brussel en Wallonië zijn aan een volle economische heropleving bezig (....)
-Het bruto binnenlands product per capita (BR.+ Wal.) uitgedrukt in besteedbaar inkomen overstijgt dat van Vlaanderen.(....)Vergeet hij even de transfers en de andere profiteringsmechanismen uit de federale staat ?
-Door het bevolkingsaantal te vergelijken met de Ierse Republiek en Noorwegen legt hij ook een weinig subtiel verband naar de welstand van die landen(...).Is die welstand daar gekomen door de socialisten misschien ?
-Het zit hem nog altijd dwars dat de Vlamingen meer verkozenen hebben dan de franstaligen ( quelle horreur !) maar dat die meerderheid geneutraliseerd wordt in alle belangrijke dossiers vergeet hij maar even.

Veel bedrijven trekken weg uit Brussel en gaan naar de Vlaamse rand.Een trend die blijkbaar niet te stoppen is.Bedoelt hij met Brusselse economie misschien de horeca-economie ten gevolge van de vele buitenlandse grootverdieners ?Die zal blijven bestaan zolang de EU en de NAVO hun zetel in Brussel zullen hebben. Ik denk niet dat hij het heeft over de economische inbreng van zijn  Berber- electoraat.

Indien je zulke onzin op papier zou zetten als eerstejaars sociale- en politieke wetenschappen zou men je dringend aanraden je geluk buiten de universiteit te gaan zoeken.

Het geeft in ieder geval de mogelijkheid een inzicht te verkrijgen in de geest van dit heerschap.

Gelukkig heeft Di Rupo nog kwaliteiten als intrigant.

Aramburo