Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Elke week ga ik op bezoek bij mijn moeder. Ze is slecht te been, dus als Mohamed niet naar de berg kan komen .... Onlangs heb ik een paar leuke CD's voor haar gevonden, die ga ik vandaag meenemen. Daar houdt ze van, muziek. Ze is een kind van de oorlog, acht was ze toen die uitbrak. Nooit iets te kort gehad, in die tijd. Ze kwam uit een heel muzikale familie. Mijn grootvader, oudooms en tantes hadden een orkest: big band. Thuis werd stiekem naar BBC geluisterd .... Dus als ik mlijn moeder een plezier wil doen, zoek ik platen van Glenn Miller, Tommy Dorsey en al die andere grote namen. Ze hebben geen geheimen voor me, ik kreeg ze met de paplepel ingegoten. Als klein meisje zong ik mee met the Andrew Sisters, danste op de tonen van Trini Lopez en keek naar de films van Sinatra. Ik kende het verhaal van de Ratpack, swingde met Sammy Davis jr. Haar lieveling was Ella Fitzgerald, de zwarte muziek, rauw en doorleefd want mama was een grote liefhebber van Jazz. Mijn vader daarentegen leefde voor zijn gitaar. Hij had een klassieke muziekopleiding genoten. Ik zie hem nog aan de eetkamertafel zitten, de gitaar in zijn armen oefenent op één of ander ellendig stuk muziek. Nee, dan vond ik concerto d'aranjuez veel leuker. Virtuoze gitaarmuziek, zwoel en een beetje zoet ... heerlijk. Zijn lievelingen waren Jose Reliciano, ook een blinde ... toevallig? En natuurlijk Django Reinhardt. En dat allemaal in het disco tijdperk. Mijn vriendinnen vonden dat wij maar een gek gezin hadden. Geen Vlaamse schlagers of Dolly Dots, of Luv ... Ik kende die groepjes wel hoor, ik keek ook naar Toppop, maar ik vond er maar niks aan. Al die huppelende trienen met hun achterwerk halfbloot.... Nee, ik koos voor de soul. Isaac Hayes, met zijn kelderstem, zacht en vooral erotisch ... Ik was blijkbaar heel vroeg volwassen, grijns. Of Marvin Gaye, daar kon je tenminste op dansen. Op mijn zestiende leerde ik een Surinaamse jongen kennen en toen was het hek helemaal van de dam. Voor mij alleen nog zwarte muziek .... Mijn moeder kon die redenering volgen. Ik bleek haar soepele heupen en bewegingsdrag geërft te hebben. Je neemt je verleden mee. Dus mijn kinderen werden als baby al getroost met blues en zachte soul. Want dat is voor mij wel een vereiste: muziek moet een melodie hebben en zacht zijn. Een goed rocknummer zo nu en dan is leuk maar ik mag er geen hoofdpijn van krijgen. en dat vind mijn dochter ook. In de tijd van de boem boemmuziek, luistert zij naar musicals, melodieuse zangstemmen en de oldtimers. Als ze gaat stzappen gaat ze volledig uit de bol. De drums bonken in haar hersenen en ze geeft zich volledig. Maar dat is op feestjes. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat een hele dag zou doen. Laatst ontdekte ze een CD van Robbie Williams, de held van deze tijd. Hij zong liedjes van Sinatra, Davis en de oude garde. Geweldig vond ze die CD. En toen ik haar later, smanen met mijn moeder, oude nummers hoorde draaien, stond ik versteld. Ze kende alle teksten, alle liedjes ... Waarschijnlijk vinden haar vriendinnen haar maar een speciaal gevalletje, net als mij, zoveel jaren geleden. Wij horen niet bij die meute, die iets mooi vinden omdat het de bedoeling is dat je het mooi vind. Nee, wij zijn meisjes met een eigen wil, een eigen goesting en niet alleen wat muziek betreft. En daar mogen we fier op zijn. Ik zit met mijn dochter en moeder aan tafel, de CD's passeren één voor één. We zingen, vertellen mopjes, halen herinneringen op. Drie vrouwen... drie generaties... zo verschillend en toch zo gelijk...
Het is heerlijk buiten. De zon schijnt, geen wolkje aan de lucht, alles blauw en groen. Ik sleur een tuinstoel uit de grage, zet me in het zonnetje en geniet. Die eerste stralen... onbetaalbaar. De vogels tsjierpen en fladderen al enkele weken langs mijn hoofd, ze hebben het druk. Iedere lente wordt hier grote schoonmaak gehouden bij de gevleugelde vrienden. Eksters zitten in mijn schoorsteen. Gooien alle rotzooi van het vorige jaar uit hun nest, dus in mijn tuin en herbeginnen dan vlijtig te bouwen. De duiven installeren zich op mijn wasdraad, kakken op plaatsen waar ik het niet leuk meer vind en lachen me uit als ik volle kracht mijn hand in hun hoopje kak duw. En dan die kleine, lieve pietevogels. Ik heb geen idee hoe je ze noemt, voor mij zijn het pietevogeltjes. Klein, met een rode borst en ergens nog iets blauw ook. Ze maken echt overal hun nestje. In mijn bruidssluier, mijn klimplanten tegen de gevel en een paar jaar geleden zelfs in mijn brievenbus. Toen had ik nog een brievenbus naast mijn voordeur. Je weet wel, een gleufje: een ingebouwde windzuiger. Maar elk jaar kwamen die piepevogels erin zitten, verbouwen en daarna gillen. Het moet een heel vruchtbare moeder geweest zijn, de kuikens bleven maar komen. En als er een kleintje niet sterk genoeg was, nou dan bleef dat gewoon in het nest tot het begon te stinken. Nu ben ik een heel proper meisje, dus de brievenbus werd toegemetseld en de pioepevogels moesten maar een ander onderkomen zoeken. En nu ... zitten ze dus verspreid. Mij niet gelaten hoor. Eigenlijk zijn ze best grappig... En dan is er Pierre. Pierre is een mus. Een stoere, verantwoordelijke mus, die door het vuur loopt, of liever trippelt, voor zijn gezinnetje. Ik heb Pierre een aantal jaren geleden leren kennen. Hij woonde toen in mijn garage in de achterachterhoek. Samen met een aantal neven en nichten, vermoed ik. ze hadden er een soort flatgebouw voor mussen gebouwd, inclusief zonnebank en wintertuin. Het was een echt kunstwerkje. Als het zonnig was, scheen de zon in hun nesten, verborgen tussen de bruidssluier die binnen in mijn garage gegroeid was. Elke ochtend zag ik Pierre vertrekken, fladderend door het gebroken ruitje van de garage. Maar samen met Pierre en zijn gezin, kwam ook het gezin muis mijn garage inpalmen. En dus werd het garageraampje gemaakt, muis gedood. En Pierre? Die verloor ik uit het oog. Maar vorige zomer, tijdens de hitte, hoorde ik gestommel op mijn tuintafel. Ik was een boek aan het lezen op mijn terras en ik hoorde kleine pootjes over mijn tafel schuiven ... Pierre ... Hij was helemaal niet bang, tjiepte vrolijk alsof hij blij was om terug te zijn. De rest van de zomer waren we onafscheidelijk. Elke ochtend opende ik mijn deur, riep zijn naam en binnen een paar tellen was hij daar, vrolijk fluitend. Ik deed mijn werk in huis, hij zat op de venssterbank en vertelde me hoe zijn dag verliep. Als ik buiten zat, kwam hij erbij zitten, naast mijn boek of glaasje wijn. Als hij te lang duurde eer ik reageerde op zijn getjiep, stapte hij tot in mijn veranda, tjierpte eens extra hard en vertrok weer naar buiten. Jaa, Pierre had een karaktertje... Het werd herfst, winter, mijn deur bleef dicht. Mijn garagepoort ook. Elke dag legde ik stukjes brood en al wat vogeltjes lekker vinden op mijn terras. En gisteren... Een zacht getik tegen het raam van de veranda. Ik doe de deur open, vind het eigenlijk een vervelend geluid. Fluk maakt van zijn oren, maar het tikken blijft doorgaan. En terwijl ik naar buiten ga hoor ik links van me, op de vensterbank: Tsjiep... tsjiep... Pierre is terug ... dit wordt een prachtige zomer ...
Weer vrijdag. Afgelopen week ben ik naar Glin geweest, naar het opleidingscentrum voor geleidehonden. Er stond een bezoek bij de oogarts op het programma en een gesprek met de psychologe. Ja, een hond krijg je niet zomaar. Je moet kunnen bewijzen dat je blind of heel slechtziend bent en geestelijk in orde. Dat blind zijn was geen probleem, dat hadden ze snel door. Maar de psychotesten waren heel intens. Ze vroeg de stront uit mijn gat, zoals ze zeggen. Het duurde ook een tijdje, het werd al middag toen ik buitenkwam. De uitslag van de testen zou ik na het eten krijgen. En dat eten? In de eetzaal van het Home voor oude blinden. Want ja hoor, onze Belgische Staat heeft ook daaraan gedacht. Als je versleten, oud en blind bent mag je gaan vegeteren in Glin. God behoede me. Alhoewel ik er zeker van ben dat dat voor sommige mensen de ideale oplossing is. En het eten is er heerlijk, dat moet ik toegeven. Het interieur van de eetzaal is heel sober, geen kleuren, geen tierlatijntjes. Het eten dat je op je bord krijgt is heerlijk, maar er wordt geen aandacht besteed aan bordvulling. Als het er maar op ligt ... Waarom zouden ze ook? In ons geval wil het oog toch niks... Na het eten kreeg ik mijn uitslag: Geslaagd. Op naar de volgende test. Een gesprek met de verantwoordelijke van de opleidingen. Een schat van een man die leeft voor zijn dieren. Hij wilde vooral weten hoe ik mijn dagen doorbracht. Of ik een globetrotter was of eerder een huismus? Belangrijk, daar baseren ze namelijk de matching met de hond op. Met probeert een hond te vinden die, qua karakter en werklust, bij mij past.. Tja, die werklust is dan misschien wel een probleem... Ook dat gesprek bleek in goede aarde te vallen. Ik mocht naar de ultieme test: wandelen met een geleidehond. Er kwam een trainer, die me meenam en voorstelde aan Luigi. Luigi is een vierjarige Labrador, hij verzorgd de public relations van het centrum. Hij neemt de aspiranten mee op sleeptouw en vertoont zijn kunsten in de scholen en tijdens de voorlichtingsdagen. Na een knuffel van mij en een likje van Luigi, wist ik dat het goed zat. Ik kreeg een aantal commando's die ik zeker zou nodig hebben en hop, weg was ik. Ze hadden me verteld dat je je volledig moet overgeven aan de hond. Hem helemaal moet vertrouwen en dat ik is het moeilijkste. Wel, niet voor mij. Ik heb me nooit zo veilig gevoeld. Ik neem de beugel, geef het commando: "Allons y" en loop de straat op. Met opgeheven hoofd, ontspannen schouders en een grote glimlach op mijn gezicht. We wandelen over een bouwterrein met heel onregelmatige bodem, we gaan door straten die ik helemaal niet ken, stoppen op de hoek, wachten aan een verkeerslicht, vermijden obstakels op de stoep... Voor ik het besef heb ik vier kilometer afgelegd zonder ook maar een spoortje van zenuwen. Ik ben vrij, ik wandel alleen. Na vier jaar geen arm om me te leiden, om me te behoeden voor gevaar... Nee, helemaal alleen, waar ik wil, wanneer ik wil. Mijn Luigi doet feilloos wat ik vraag en als ik hem beloon met een lief woord en een aai over zijn bol krijg ik een dikke kus. Hij is mijn held. Ik ben weer terug in het centtrum en er volgt weer een gesprek, samen met de verantwoordelijke en de trainer die me op afstand was gevolgd. Blijkbaar heb ik het prima gedaan. de beslissing is gevallen, ze gaan een hond voor me opleiden... Volgens de verantwoordelijke zal ik ongeveer een jaar moeten wachten, maar dan is mijn beestje klaar. Een jaar, ongelooflijk lang en toch weer zo voorbij. En dan... ben ik weer vrij...
Ik heb een afspraak in Mons. In Glin om precies te zijn. Met de trein moet ik eerst naar Berchem, dan naar Brussel en dan weer overstappen naar Mons. Een hele onderneming. Dus beslissen mijn vriendin en ik om met de auto te gaan. We willen namelijk op tijd weer thuis zijn, voor het spitsuur als het kan. Die ochtend, om acht uur, stappen we in de auto, de Waalse gronden tegemoet. Het is lekker weer. Een beetje fris maaar zonnig en we zijn er helemaal klaar voor. Naar een uurtje rijden stoppen we we bij een wegrestaurant. We gaan aan de koffie. Dat hoort bij een uitstapje, vinden we. Het is er al druk, abnormaal druk zelfs. Mijn vriendin weet me te vertellen dat er een bus schoolkinderen is gestopt, die nu allemaal moeten gelaafd worden. We beslissen om maar verder te rijden, maar eerst even plassen. We lopen tussen de tafeltjes door, ik knots overal met mijn witte stok tegen. Kan me niks schelen, moeten ze maar uitkijken. Hoe dichter we bij de toiletten komen, hoe drukker het wordt. Hebben ze heir dan een bus vrolijke pissers binnengeduwd? Eindelijk, ik zit. Na de broodnodige boodschap gaan we naar de WC - madame. Mijn vriendin betaald, maar als ik mijn geld wil nemen zegt de madame dat ik niet moet betalen. Blijkbaar mag een gehandicapte gratis plassen. Zeg nu nog eens dat blind zijn niet plezant is ... De rest van de reis verloopt vlekkeloos. En ook de rest van de dag is een succes. Ik geniet met volle teugen en als het weer tijd is om terug te keren ben ik doodop, maar intens gelukkig. Het is ondertussen 17.00h geworden.En we moeten nog vertrekken in Mons. Dat wordt dus toch het spitsuur. Alles gaat goed tot in Luik. We rijden stapvoets, file zoals verwacht en opeens slaat de motor af. Mijn vriendin start opnieuw en ja, we kunnen weer verder. Maar een paar meter verder gaat het helemaal fout. De auto valt weer stil, is niet meer aan de praat te krijgen. Mijn vriendin laat hem zo goed mogelijk uitbollen, maar vermits we op het linkerrijvak zitten, kan ze alleen maar naar links draaien. Daar staan we dan ... half op de berm, half op de rijweg aan de linkerkant met overal toeterende auto's rondom ons. Ik krijg gelijk de slappe lach. "Tja, we moeten uitstappen." Zeg ik. "We mogen niet bijven zitten, veel te gevaarlijk." Ik kan aan mijn kant niet uitstappen, zelfs mijn deur niet openen. Dus kruip ik met witte stok, sjakoch en al, over de versnellingspook en ga er aan de linkerkant uit. Ondertussen heeft mijn vriendin de VAB al gebeld; die gaan zo komen. Na een paar minuten is de file opgekuist, de auto's vlammen ons weer voorbij. Het wordt nu echt heet onder onze voeten en we gaan bescherming zoeken. We kruipen over de afsluiting van de middenberm en belanden in de brandnetels. Gelukkig heb ik mijn stok bij. Als een gek begin ik de netels plat te slaan. Pas nadien begrijp ik waarom de automobilisten zo raar reageren. Het zal me ook een zicht geweest zijn.... De meeste chauffeurs doen teken dat we de autostrade moeten oversteken, naar de rechterkant. Nou, ikke niet, zenne... Ondertussen is de politie voorbij gekomen maar niet gestopt. Die mannen hadden hun uur er zeker opzitten. Na een half uur wachten op de middenberm, komt de politie in actie. Met toeters en bellen zetten ze de weg af en de takelwagen laadt de wagen op. We mogen ook mee, we weten alleen niet goed waar naatrtoe. De chauffeur van de takelwagen begroet ons: "Mfmffch" Wat volgens mij zoveel wil zeggen als Bonjour. Vriendelijke kerel. We rijden ergens naartoe waar Jezuske nog niet geweest is. Mijn vriendin verteld me wat ze ziet. Dat de baan steeds smaller wordt, de huizen steeds kleiner en stoffiger. Dat de chauffeur haar doet denken aan een clochard, type Catweezle. "Als we voorbij een bos komen, stap ik niet uit. Ik klop op zijn kl..." Zeg ik. In het Nederlands wel te verstaan. We beginnen commentaar te leveren op de Walen, de huizen, de hygiene en vooral op die arme chauffeur. Zijn hele anatomie moet eraan geloven.... We stoppen bij de garage. Donker, vuil, in een doodlopende straat. Mijn vriendin, die weer dringend moet plassen, besluit om niks te vragen. We pissen wel elders... De vervangwagen staat te wachten. We moeten alleen nog een paar formulieren tekenen. Geen probleem. Als we vertrekken zegt de chauffeur dat we voorzichtig moeten zijn, je weet maar nooit... Hij praat vloeiend Nederlands. We vertrekken en 8 kilometer verder zitten we in Tongeren...
Ja, zo noem ik hem: mijn klein ventje. Zijn naam is Fluk, hij is acht jaar. Hij lijkt een beetje op Arnold Schwarzenegger, maar dan met meer haar. Hij maakt even veel lawaai... god, wat kan hij blaffen. Hij is ook een beetje krom. Want de spieren, hij is geweldig gespierd... Dat komt volgens mij van het constant in en uit de sofa springen. Een beetje te vergelijken met het hoogspringen van ons. Zijn bilspieren zijn dan ook geweldig ontwikkeld. Elke ochtend, na mijn ontbijt, ga ik de rolluiken in de woonkamer ophijsen. Hij ligt dan nog te slapen, veel te vroeg. Maar toch, één oog gaat open en als hij ziet dat ik het ben, doet hij zelfs de moeite om te bewegen. Dat wil zeggen: hij draait van van buiklig naar ruglig, een hele onderneming zo vroeg in de ochtend. Ik mag dan, en dat is een privelege, zijn buik en bilspieren masseren. Ik voel me net de masseur van Tom Boonen, voor een grote wedstrijd. Let wel: de massage moet vakkundig worden uitgevoerd anders gaan we terug naar de buiklig en wordt er voor de rest van de dag geen knuffel meer toegestaan. Als de spieren zijn opgewarmd, kan de dag beginnen. Hij verlaagd zich niet tot stressgevoelens. Gaat eerst uitgebreid ontbijten, daarna even een plasje doen. Dat is, als er geen jagers in de buurt zijn. Tijdens het jachtseizoen gaat hij namelijk niet plassen. Het geluid van geweerschoten in de verte herrinerd hem aan zijn voorvaderen en hoe hard die moesten lopen achter het opgejaagde wild. En dat is iets wat mijn ventje niet doet, hij rent niet. Hij struint, wandelt, kuiert door zijn tuin. Ook nooit daarbuiten. Nooit op straat. Zijn straat. Een auto die te dicht bij het huis komt? Zijn huis. Een fietser die passeert op straat? Zijn straat. En dat laat hij merken ook. Hij blaft, keft en gromt. Iedereen mag weten dat hij er is ... de hele buurt weet het dan ook. Maar hij is lief. Elke avond zitten we samen, kijken tv al begrijpt hij er op sommige momenten even veel van als ik. We eten samen quiche met zalm en brocolli en kruipen daarna onder ons dekentje om naar een film te kijken. En als er iemand binnen komt die hij niet moet, gaat hij voor me staan en doet alsof hij gaat aanvallen. Hij valt niet aan. Het vervolg van het verhaal is dat hij altijd achter mijn benen duikt, maar dat weten de mensen niet en ik ga het ze ook niet vertellen. Mijn stoere bink, mijn Schwarzenegger. Volgende week verjaart hij. Ik heb zijn strikje al klaar gelegd. Zijn nondejuke. Komt alleen op de proppen met verjaardagen en feestdagen. Hij kent het. Vind het geweldig om te dragen. Dan is het feest, ook voor hem. Stoer en met opgeheven hoofd paradeert hij door het huis. Hij wacht op de taart. Zijn eigen pateeke. Een sjoeke. Elk jaar. Goed voor de bilspieren. Op naar het volgende jaar.
Gasthuisberg, vier jaar geleden. Het verdict is gevallen, de dag voor mijn verjaardag. Blind... niks meer aan te doen, ook geen operatie kan het nog veranderen. Ik lijk het allemaal niet te beseffen, moet zelfs lachen als mijn kinderen met cadeautjes komen en belletjes om aan mijn bed te hangen. Het valt allemaal best mee, troost ik mezelf., kon veel erger. Maar de volgende dag komen de muren op me af. Ik zie ze niet, maar voel hoe ze steeds dichter bij komen, me verstikken. Ik vertel de verpleegster dat ik weg moet, even een sigaretje roken of wat dan ook. Ze heeft geen tijd, veel te druk ... Ok, dan ga ik wel alleen ... Ze helpt me naar de lift, toont op welke knop ik moet drukken en daar ga ik. Beneden moet ik mijn plan trekken. Al ooit in Gasthuisberg geweest? Zelfs al ziende loop je verloren ... ik dus ook. Maar ik geef niet op, een paar keer per dag doe ik hetzelfde traject en ja hoor, ik leer het. Als ik terugga naar mijn kamer draai ik te vlug af n beland bij mijn buurman. "Hoi, ik heb je al een paar keer door de gang zien komen." Zegt hij. Hij brengt me terug naar mijn kamer en als hij hoort dat ik van het rookklokaal kom spreken we af dat ik met hem mee mag de volgende keer. Na het eten komt hij me halen en we gaan, hand in hand naar beneden. Hij vertelt me dat hij een motrongeluk heeft gehad, jaren geleden. Verbrijzelde benen, verbijzeld bekken ... een aantal operaties en vooral veel pijn. Hij is jonger dan ik, kan niet meer werken, zal dat ook nooit meer kunnen. Maar zijn geloof houdt hem recht, zegt hij. "Noem me maar Gabriël, zoals de engel." Atwoord hij op mijn vraag hoe hij heet. Hij heeft een heel apart geloof, ik snap het niet zo goed. Is in Afrika geweest omdat daar iemand woont die wonderen verricht. Gaat ook naar een andere kerk... Hij voelt zich gelukkig, meer dan eens overtuigd hij me daarvan. De verpleegsters vinden hem maar een raar geval ... zo gek als een achterdeur, zegt er één. Maar enlke dag gaan we een aantal keren naar beneden, arm in arm. Het zou een Disneyfilm kunnen zijn, de blinde en de gek ... Steeds meer vertel ik over mezelf, over mijn gevoelens nu ik blind ben. "Het leven begint nu voor je, zien kan ook een handicap zijn, een negatief aspect, een belemmering." Zijn woorden dringen niet echt tot me door. Hij verteld me dat hij, sinds hij niet meer kan wereken, pas echt gaan leven is. Vroeg in de ochtend gaat hij de tuin in, luistert hoe de wereld wakker wordt. "Dat moet jij ook gaan doen ... ga in je tuin zitten, luster naar de stilte. Of ga ergens in een centrum zitten, luister hoe de wereld draait." Ik, die altijd heel gestrest heb geleefd vind zijn woorden maar abracadabra, iets voor geloofsfanaten. Die nacht wordt ik wakker, na een boze droom. Ik lig te huilen in mijn bed. Hard en gemeend. Gabriël moet me gehoord hebben. Hij komt naast mijn bed zitten, neemt mijn hand en zwijgt. Ik ook. Zou niet weten waar ik moet beginnen. Toch moet ik weer in slaap gevallen zijn. En hij is weer naar zijn kamer gegaan. Na het ontbijt komt hij me weer halen om te gaan roken. Er wordt niet meer gesproken over de vorige nacht. Hij zegt aleen: "Dat moest er even uit." Vanaf die dag brengen we ook onze avonden samen door. We trakteren onszelf op chocomelk en cola en Luikse wafels en al wat je nog in een automaat kan vinden. We kijken samen naar de film, hij verteld me wat er gebeurd op het scherm. Na anderhalve week mag ik naar huis. Hij nog niet, er volgt nog een operatie. Ik ga afscheid nemen. Kort en bondig. Ik heb zijn adres niet, hij het mijne ook niet. Ik ken niet eens zijn echte naam. Ze vonden hem maar een raar persoon, een beetje gek. Ik hoop dat er veel gekken op de wereld rondlopen...
Als blinde moet je voorbereid zijn. je kan niet zomaar snel even dit of dat gaan doen. Nee, je moet plannen, bus vast leggen, trein uren opzoeken, begeleider contacteren... Ik probeer dan ook alles, goed op tijd, voor te bereiden. Zo ook mijn huishouden. Mijn dochter zit de hele dag op school en ik doe bijna het hele huishouden. Maar dat betekent wel dat er bepaalde dingen moeten geregeld worden op voorhand. Mijn diepvries zit vol vlees, mooi verpakt, in papier. Maar wat is nu de biefstuk? En waar zitten de koteletten precies? Na een paar weken van rare combinaties, leer je het wel. Mijn eerste week als kokkin besond uit stoofvlees met spinazie, spaghetiiesaus met aardappels en prei met roomsaus, biefstuk met balletjes in tomatensaus ... Ja, een diepvries is gemakkelijk, als je tenminste weet wat erin zit. Vanaf die dag heeft elk vleesje zijn eigen plaats: biefstuk linksboven, frites ernaast. Varkensvlees in de middelste lade, kip in de onderste samen met de groenten. Poepsimpel en veel lekkerder. Mijn volgende probleem was de was. "Niks aan, zei een vriend van me die ook blind is. Ik laat mijn poetsvrouw overal knoopjes innaaien. Vierkant voor de blauwe kleding, rond voor de gele kleding, met twee gaatjes voor de witte en ga zo maar door. Gewoon een kwestie van even voelen..." Tja, maar mijn sokken zijn veelkleurig. Rode sokken met een blauwe bloem en aan de rand een witte streep. Dus dat wordt een klein vierkantknoopje, een rond ernaast en ook een kleintje met veir gaatjes. Allemaal op één sok. Je zou voor minder eksterogen krijgen. Dus moet mijn dochter, elke week, sokken koppelen. Niks aan te doen. Maar het blijft natuurlijk wel een probleem. Even dacht ik dat ik het gevonden had. Ik kocht drie doosjes plastic wasspelden en elke keer als er sokken voor de was waren, nam ik ze bijeen met een wasspeld ... Niks geen verloren gelopen sokken meer ... Het enige wat ik daarmee bereikt heb is een orkest in mijn washok. Twee uur lang. Toen moesten ze nog in de droogautomaat. Weer twee uur. Tereteretere ... En toen ik ze uit de wasmachine haalde, waren ze losgeraakt en helemaal ineen gedraaid. Soit, goed geprobeerd, denk ik dan. Uiteindelijk heb ik op die vier jaar al heel veel geleerd hoor. Zo mag je, als je gaat winkelen, nooit twee dezelfde verpakkingen kopen. Mijn wasmiddel? Allemaal verschillende flessen. Mijn kuismiddel? Allemaal verschillende flessen. Alleen met schoonheidsproducten wil het wel eens mis gaan. Ik ga in bad. Kleed me uit , laat het water lopen... Doe een goede scheut badschuim in het water ... Ja, ik heb hem speciaal gekocht omdat hij zo lekker ruikt... Ik stap in bad ... heerlijk... Na een paar minuten merk ik dat het badschuim toch niet zo goed schuimt als zou moeten. Aan de rand van het bad hangt nu een vettige substantie. Maar het ruikt wel heerlijk, dat moet ik toegeven. Zal ik dan toch mijn dochter maar even roepen? In mooie grote letters staat het woord "Bodylotion" op de fles ... Tja, ik moet nog heel veel leren, ik weet het. Maar ik vind het allemaal goed doenbaar en ik lach me rot met mijn stommiteiten. Mijn dochter gaat op kot. In september. dat is binnen een paar maanden. Zucht... Maar ik ben er klaar voor, denk ik.
Agaathje is misschien niet zo handig in bad, maar ik ruik nu wel heel lekker ... Alles staat of valt met verpakkingen, zo simpel is het ...
Hij is een buurjongen van in mijn jeugd. We waren altijd samen, als klein kind al. Hij was degene die me leerde rolschatsen, verstoppertje met me speelde en net geen doktertje wou zijn. Hij was ook degene die me verdedigde tegen de boze wereld, maar vooral tegen die rotjongens van de straat. Hij was toen al agressief, maar nooit tegen mij. Toen we ouder werden, was hij degene die me mee nam naar de disco, maar evengoed naar een rustige zaak waar we urenlang zaten te filosoferen. Over de wereld en hoe we die zouden veranderen. over onze studie en over de liefde. Hij was galant, plaatste mij op een voetstuk. Voor hem was ik zijn prinsesje al heeft hij me dat nooit gezegd. Nee, dat kon je als man niet toegeven, niet als je een echte man was. Hij vocht nog altijd voor me, troostte me als ik weer een hopeloos was en met zijn rustige stem zong hij liedjes voor me. Nooit heeft hij me verteld dat hij verliefd op me was, dat moest ik jaren later horen van zijn broer. Maar ik was het dus wel, stapelverliefd. Ik zei ook niets, een meisje doet zoiets niet. Al die jaren wachtte ik, tot hij eindelijk het lef zou hebben om het me te vertelle, maar nee,... niets. Ik trouwde met een ander. En mijn huwelijk mislukte. Soms dacht ik nog eens aan mijn oude vriend. Wat zou er gebeurt zijn als ... Zouden we gelukkig zijn geworden? En nu, na al die jaren, zie ik zijn broer weer. Ik zit op een terrasje, te genieten van de vroege lente. Mijn geboortedorp voelt vreemd bekend aan, zelfs na al die tijd. Hij komt bij me zitten, we drinken wat en nog wat... Dan komen de verhalen, over vroeger en nu. Mijn vriend is para gewonden, heeft carière gemaakt in het leger. Hij is ook getrouwd, ook zonder succes. Ik luister, mijn hart bibbert een beetje. Herinneringen dwalen door mijn hoofd, ik heb nog altijd een zwak voor hem. Zijn broer verteld verder. Dat mijn vriend gescheiden is, geen kinderen. Dat hij laatst een vrouw leren kennen heeft, een schat van een vrouw. Hij heeft haar voorgesteld aan de familie. Iedereen is vertederd door haar lieftalligheid. Ik luister nog steeds, met minder zin welliswaar. Op de één of andere manier doet deze mededeling afbraak aan mijn perfecte dag. En dan gaat zijn broer verder: "Gisteren heeft onze R. me gebeld. Hij wil die vrouw niet meer zien. Hij is te weten gekomen dat zij niet gezond is. Naar het schijnt zou ze een spierziekte hebben en R heeft gezegd dat je daar niets mee bent. Om zijn woorden te gebruiken: 'Mee zo een wijf zijde niks ...'" Ik luister stomverbaasd. Al die jaren dacht ik dat hij ... Niks galant of bezorgd of troostend. Hij was een oude vlam ... een mens kan zich vergissen ...
Ik heb het nooit geweten, tot een paar dagen geleden, maar ik heb een zwakke plek. Andere mensen sukkelen met hun lever, gal, oren of verstand. Ik niet. Alhoewel, dat sukkelen met mijn verstand ... daar willen sommigen nog wel eens aan twijfelen. Nee, mijn zwakke plek zit lager, veel lager. Ik heb wat met voeten. Niet dat die van mij zo anders zijn, helemaal niet. Mijn voeten zijn van normale grootte en met alle tien de tenen eraan hangend. Ze zijn ook heel normaal gevormd, al moet ik toegeven dat mijn teentjes wat klein zijn uitgevallen. Nee, je zou denken dat er helemaal niets mis is met mijn onderdanen. En toch ... Een paar weken geleden vlieg ik door het huis. Mijn bus staat te wachten, ik wil naar de academie. Maar mijn hond moet nog eten krijgen, hij moet nog plassen, de radio moet uit, de koffiezet ook, mijn schoenen staan niet op hun plaats ... Ik kom uit de badkamer op weg naar de keuken, roep mijn hond en ... BAM ... volle kracht bots ik tegen de deurstijl van de gang. Terwijl ik sta te foeteren lopen de tranen over mijn wangen, maar het is mijn eigen schuld. Het is dan wel niet mijn neus die dit keer het slachtoffer is van mijn energie, maar de kleine teen van mijn linkervoet. En ik kan natuurlijk niet even kijken hoeveel schade ik heb aangericht. Dus trek ik mijn laarsjes maar aan en vertrek naar de academie. Die avond vraag ik aan mijn dochter om even te kijken. Mijn linkervoet is een beetje gezwollen, mijn kleine teen ziet donkerblauw en het lijkt of er geen nagel meer aanzit. Tja, volgende keer maar wat rustiger doen misschien?Het lukt me aardig om de rest van de week mijn enthousiasme wat in te tomen. Ik kan ook niet anders. Het eerste wat ze je leren als je blind wordt, is dat een deur ofwel open ofwel dicht moet zijn. Nooit halfopen, dan loop je er namelijk zonder twijfel tegenop. Met je gezicht, of je ribben, of je teen dus. Mijn dochter weet dat en ze let er ook wel op. Meestal gaat het goed. Maar niet altijd. Ik ben aan het wassen. Als een gek wasmachine inladen, opzetten, andere was in de droogautomaat steken, opzetten ... het washok is naast het toilet. Mijn dochter is daar net geweest. Heel lang, boekje lezen. Gewapend met mijn wasmand vertrek ik uit het washok. Mankend. Ik heb een verstuikte linkerteen, of hoe zeg je dat? Als ik mijn draai om naar de keuken te gaan, een beetje hevig, ik geef het toe, smak ik tegen de toiletdeur. Weer niet met mijn gezicht, gelukkig voor mijn neus. Daar had ik namelijk mijn wasmand tegen gedrukt. Nee, ik smak met mijn teen, mijn kleine teen van mijn rechtervoet deze keer. Ik laat de was vallen en begin alle duivels uit de hel te vloeken. Al huppelend ga ik richting woonkamer, scheld nog even tegen mijn dochter en vraag haar dan om even te kijken. Naar mijn rechtervoet. Ze ligt ondertussen helemaal in een deuk, maar doet braafjes wat ik vraag. Niks aan te zien, volgens haar. Maar een paar uur later is de pijn wel erger geworden. Ik beslis een dokter in te schakelen. "Daar is niet veel aan te doen, hoor. Je kan hem zo slecht in de gips leggen, hé" Zegt mijn arts. Een mens met gevoel voor humor. Tja, als er dan toch niet veel aan te doen is, zal ik maar niet zeuren, zeker? Maar hoe moet je manken met twee voeten? En welke schoenen doe ik aan? Ik ga niet thuis blijven, oh nee ... Volgens mijn dochter, altijd even recht door zee, kijken de mensen me vreemd na als ik passeer. Ik heb de gang van een blinde gans, zegt ze ... Van je familie moet je het hebben ...Maar dan gaat het weer fout. Na enkele dagen heb ik een manier gevonden om vrouwelijk en elegant te bewegen. Tenminste, dat vertel ik mezelf. Maar het is alweer even geleden dat er werd opgeruimd. Mijn brailleboeken liggen her en der verspreid. Kleding over de stoelen, schoenen onder tafel ... Hoge tijd om weer in gang te schieten. Na een paar uur is alles weer spic en span, ik wordt hier zo goed in. Mijn boeken liggen op de trap, die neem ik wel mee als ik ga slapen. dat doet elk normaal mens toch? De volgende ochtend. Slaapdronken waggel ik naar beneden. Halfweg de trap voel ik iets glads. Maar ik ben moe, slaap nog. Geen interesse voor dat gladde ding. Had ik beter wel gehad besef ik nu ... schwietch ... daar ga ik ... helemaal tot beneden, net Bobejaanland. Ik voel niks, ook geen pijn. Ik moet lachen ... hoe dom kan je zijn ... Ik zit te gieren van de pret, mijn boeken als een waaier van bolletjespapier om me heen. En dan sta ik recht. Of ik probeer het. Mijn kleine teen van mijn linkervoet is verstuikt, maar aan de beterhand. De kleine teen van mijn rechtervoet is gebroken, nog altijd. En de middelste teen van mijn linkervoet is nu hevig aan het kloppen. Mijn voet zwelt als een ballon, mijn teen lijkt wel een worstje van Van den Boeynants, in zijn betere jaren. Ik heb maar twee voeten, harder manken kan ik niet meer. Mijn dochter geeft me haar oude birkenstocks met voetbed en verstelbare gespen en nu waggel ik weer. Dan eens naar links, dan weer naar rechts. Soms voel ik eens aan mijn tenen of ze al ontzwollen zijn en ik filosofeer. Over de zin van het leven, de zin van tenen en deurstijlen, trappen en brailleboeken ... Ja, ik heb iets met tenen, het lot heeft het beslist...
Ik heb al heel mijn leven honden gehad. In alle maten en kleuren. Mijn honden zijn mijn kindjes, mijn beste vrienden. Maar nu ik blind ben is het opvoeden van een hond niet meer zo evident. Momenteel heb ik nog een hondje: Fluk. Hij is acht jaar en een Yorkshire Terrier. Ik noem hem mijn stoere bink. Maar het is geen geleidehond, natuurlijk. Blijkbaar heeft hij wel door dat ik blind ben, want hij blaft om me duidelijk te maken waar ik ben. En als ik iets laat vallen, gaat hij erbij staan en blaft. Ik moet dan alleen maar bukken en het oppakken. Maar hij wandelt niet, wil zelfs niet in de tuin komen ... al een hele tijd speel ik met het idee om een geleidehond aan te vragen. Maar elke keer als ik er aan dacht dat ik me volledig zou moeten laten leiden door een hond, veranderde ik van gedachte. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest en ook nu nog probeer ik alles zelf te doen. Ik ben geen sukkeltje, ik ben zelfs niet gehandicapt. Ik heb alleen maar een probleem met mijn ogen. En ik hoef geen hond, ik trek mijn plan wel alleen ...
En ja, ik kan inderdaad heel veel. Maar hoe langer ik blind ben, hoe meer ik besef dat ik niet alles kan. Ik was en strijk, poets en kook. Maar als ik ergens naartoe wil, heb ik mensen nodig. Als je pas ziek bent, staat iedereen klaar voor je. Ze brengen je overal naartoe, helpen je met plezier. Maar het nieuwe gaat er vlug af en je vrienden hebben hun eigen leven. Zelf leef je in je coconnetje, maar zij moeten verder in de samenleving. Dat betekent rennen, stress, hup, hup, hup ... Heel normaal hoor, ik snap het wel, maar ik moet ook verder. Dus ga ik alles op mijn eigen ikje proberen. Soms lukt het en soms niet. Ik struikel, val, blauwe plekken, verstuikte voeten, gebroken neus... Ik loop constant verloren, bots tegen reclame op de stoep. Met kerstmis hang ik in de bomen op het trotoir. Maar ik geef niet op, ik zal raken waar ik wil zijn, ik ben niet gehandicapt, ik heb alleen een probleempje met mijn ogen ... En dan, op een ochtend, valt mijn euro. Ik zit aan de keukentafel en ik besef eindelijk dat ik een keuze heb. Ik kan hier blijven zitten en het leven aan me voorbij laten gaan. Of ik kan accepteren dat ik nu eenmaal niet alles kan en handelen. Je bent pas verloren als je dat zelf geloofd. Ik zet mijn pc aan en beging te surfen. Ik lees alle artikels over blindegeleidehonden die ik maar kan vinden. Ik zoek contact met andere blinden die al een hond hebben. Ik mail en bel de verschillende scholen ... Hoe langer ik hiermee bezig ben, hoe enthousiaster ik wordt. Misschien lukt het dan toch nog. Niet meer thuis zitten, terwijl iedereen aan het feesten is. Niet langer zin hebben om ergens naartoe te gaan en dan tot de conclusie komen dat je er alleen nooit kan raken. Ik wil kunnen beslissen, mijn jas aantrekken en vertrekken. De wijde wereld in. Zo maar. Omdat ik er zin in heb. Ik bel het opleidingscentrum dat me het meest geschikt lijkt. Maak een afspraak met de sociaal assistente. De bal gaat aan het rollen. Ik heb een geleidehond aagevraagd. Ik, die niet gehandicapt ben. Ik heb alleen een probleempje met mijn ogen ...
Mensen begrijpen me niet. Ze denken dat ik komedie speel. Dat is omdat je aan mijn ogen niet kan zien dat ik blind ben. Ik kijk je gewoon aan, mijn ogen volgen je. Omdat ik je stem volg, niet omdat ik je zie. Mijn familie en vrienden reageren hier niet op, ze weten dat ik geluid volg. Maar vreemden snappen het niet. Daarom vind ik het ook vervelend dat ze aan de voordeur bellen. Nu ja, bellen? Ik heb geen bel, die is kapot. Op een goede dag zei zei ze: ppprrrrriiiiiii, en toen cccchhhhhhoeeee, en dat een hele dag en de volgende nacht. Heel vervelend. Die heb ik dus afgesloten. Rust aan mijn kop.... Sindsdien moeten ze kloppen. Met zo een groot ijzeren klopding, midden op de deur. Maakt een hoop kabaal. Maar dat is blijkbaar te moeilijk voor sommigen. Die blijven bellen en wachten. Heel lang. Wachten tot ik ze zie staan. En dat kan dus lang duren...
Ze kloppen aan de deur. Mijn hondje wordt woest. Ik ga open doen. Heel voorzichtig. Deur op een spleetje. Kwestie van veiligheid. Een mannenstem zegt: "Lotjes kopen van de fluitende pietjes?" Of iets in die trand. Hij klinkt een beetje kortaf. Ik zeg hem dat ik nooit wat koop aan de deur. Doe mijn deur niet verder open. Hij klinkt nu heel boers. "Waarom doe je de deur niet helemaal open? Ik za je niet aanvallen, zenne." Zegt hij. Ik wordt ook een beetje lastig nu. "Ik doe mijn deur niet verder open, omdat ik dat nooit doe voor vreemde mannen. Mag niet van mijn mama." Hij kan er niet mee lachten. Blijkbaar merkt hij dat er iets niet in orde is met mijn ogen, want hij begint te vertellen over de vogelclub. Vriendelijker dit keer. Na een kwartier lullen over die vogels ben ik het beu. Ik heb niks met die beestjes. Ik ben heel beleefd opgevoed, maar vind dat ik nu mijn goede wil wel getoond heb. Nogmaals zeg ik hem dat ik eigenlijk helemaal geen lotjes ga kopen. Zijn verkooptechniek is mislukt en hij weet het. Gedaan met vriendelijk zijn. Nors deelt hij me mee dat hij me maar een gierige pin vind. En dat laat ik me niet zeggen. Je kan veel beweren over me, maar niet dat ik gierig ben. Ik ben het zat en nog niet zo'n beetje. Maar gesofisticeerde dame als ik ben, blijf ik zelfs nog beleefd. Ik noem hem meneer. "Meneer, loop naar de duvel met uw fluitend pietje, ik ben op mijn kookpunt!" Zeg ik nu vrij hard. Ik gooi de deur dicht. Terwijl hij wegloopt van mijn deur, hoor ik hem roepen: "Gij zijt een oversekste trut!"
Ik ben een vrouw. En vrouwen winkelen. Op zich geen uitzondering. Maar dat ben ik dus wel, heb ik begrepen. Ik heb afgesproken met mijn dochter, na school. Dus eerst maar eens de bus bellen. Als dat geregeld is, ga ik naar de slaapkamer, gewapend met mijn kleurendetector. Die verteld me welke kleuren mijn kleren hebben. Vandaag ga ik voor "ceriserode truitje met zwarte broek". Terwijl ik de keuken passeer, nip ik even van mijn koffie en laat de hond plassen in de tuin. Hij wil alleen naar buiten als ik erbij ben, dus blijf ik braaf wachten tot hij klaar is. Na een kwartier vind ik het welletjes. Ik ben verstijfd van de kou. Ik begin te roepen dat hij nu wel moet binnen komen. En dan hoor ik hem: snurkend op de sofa ... Ik duw boos de deur dicht, trek mijn jas aan, zoek mijn witte stok en ga naar buiten staan wachten op de bus. De rit naar de stad verloopt vlekkeloos. Ik stap af aan de bushalte, daar zal ik wachten op mijn dochter, hebben we afgesproken. Zij komt met de fiets, die kan ze daar dan laten staan. Ik zet me op het bankje. Na enkele minuten hoor ik haar fiets. Ze gooit hem tegen het bushokje en ik denk: "Moet dat nu zo bruut?" Maar ze is een puber, wat wil je? Ik sta op, ga naar haar toe en zeg dat ik er klaar voor ben. Een onbekende stem vraagt me wie ik ben ... Mijn dochter is nog gekomen hoor, een beetje later. En we hebben een heerlijke middag gehad. Ik heb ook iets nieuws gekocht. Een broek. Een zwarte .Zoals altijd. Ook mijn dochter heeft weer wat neiuws gevonden. Terwijl ze staat te passen in de kleeedkamer neem ik mijn gsm. Ik zit namelijk al een hele dag te wachten op een belangrijke telefoon. En die komt maar niet. Misschien moet ik dus zelf maar eens bellen om te informeren. Ik draai het nummer, niemand antwoord. Ondertussen is dochterlief weer tevoorschijn gekomen. Ik ben opgelucht dat ze tevreden is met haar eigen keuze. "Zullen we wat gaan drinken?" Een uur later verlaten we de taverne. Nog een winkel, daar hebben ze ook leuke kleding. Ik volg als een braaf hondje. Terwijl ze weer de kleedkamer in duikt, zoek ik mijn gsm en probeer het nog eens. Mijn geduld is op en dat laat ik merken. Hardop. Misschien iets te hard. Nog altijd krijg ik niemand aan de lijn. Een vriendelijke meneer tikt op mijn schouder. "Madammeke, je gaat nooit antwoord krijgen als je probeert te bellen met je kleurendetector." Zegt hij liefjes. OK, dan ligt mijn GSM dus in de lade van de keukenkast, denk ik. Hoef ik die straks ook niet meer te zoeken... Handig toch, die behulpzame mannen ... Ik ga naar de bushalte, neem mijn bus en geniet van mij nieuwe broek. het leven kan toch mooi zijn ...
Ik heb een blog. Vraag me niet hoe ik dat gedaan heb, ik heb hoofdpijn. Al vier jaar hoor ik een stem. De stem van mijn madam. De madam van de pc. Ik werk met een spraakprogramma en een brailleregel. Mijn madame vertelt me dan welke letter ik typ, letter per letter. Maar niet alleen dat, ze vertelt me evengoed welke interpunctie er gebruikt wordt. Het klinkt dan als: Dee spatie ie spatie tee spatie ie spatie es spatie ee spatie ee spatie en spatie tee spatie ee spatie es spatie tee pee uu en tee. Nu ben ik echt wel een geduldig meisje, maar probeer daar maar eens een paar uur naar te luisteren ... Daar komt nog bij dat ik nog fouten typ, ik ben wel eens te snel, die ik dan niet kan verbeteren omdat ik het knopje niet vind. Of mijn madam zegt dat ik een bepaald programma moet starten. Ik wil wel hoor, maar hoe doe je dat en waarom zou ik dat doen? Nee, techniek is niets voor mij ... Maar iedereen heeft een blog, dus ik ook. Samen met een vriendin vul ik de nodige info in, stuur het mailtje op, krijg antwoord, activeer alles ... ik ben vertrokken. En dan kom ik tot de conclusie dat ik niet van colom kan veranderen. Mijn madam blijft steeds dezelfde rij lezen en ik geraak maar niet op de rest van de site. Het ligt aan mij, dat besef ik maar al te goed. Weer een sneltoets die ik niet weet staan. De hele nacht oefen ik, zoek mijn heel machien ondersteboven ... niks. De volgende dag zit ik, half in slaap op toilet als ... poef ... ik weet het. Ik vlieg naar mijn pc, zet de koptelefoon op, hoor mijn madam. Gelukkig, ze klinkt wakkerder dan ik ... Ineens gaat alles goed. De zon schijnt. Mijn pc werkt. Mijn hondje ligt te slapen, languit in de zetel. Ik ben gelukkig ... Ik heb hoofdpijn ... maar ik ben gelukkig ... ik heb een blog.
Elke week ga ik op bezoek bij mijn moeder. Ze is slecht te been, dus als Mohamed niet naar de berg kan komen ....
Het is heerlijk buiten. De zon schijnt, geen wolkje aan de lucht, alles blauw en groen. Ik sleur een tuinstoel uit de grage, zet me in het zonnetje en geniet. Die eerste stralen... onbetaalbaar. De vogels tsjierpen en fladderen al enkele weken langs mijn hoofd, ze hebben het druk. Iedere lente wordt hier grote schoonmaak gehouden bij de gevleugelde vrienden. Eksters zitten in mijn schoorsteen. Gooien alle rotzooi van het vorige jaar uit hun nest, dus in mijn tuin en herbeginnen dan vlijtig te bouwen. De duiven installeren zich op mijn wasdraad, kakken op plaatsen waar ik het niet leuk meer vind en lachen me uit als ik volle kracht mijn hand in hun hoopje kak duw. En dan die kleine, lieve pietevogels. Ik heb geen idee hoe je ze noemt, voor mij zijn het pietevogeltjes. Klein, met een rode borst en ergens nog iets blauw ook. Ze maken echt overal hun nestje. In mijn bruidssluier, mijn klimplanten tegen de gevel en een paar jaar geleden zelfs in mijn brievenbus. Toen had ik nog een brievenbus naast mijn voordeur. Je weet wel, een gleufje: een ingebouwde windzuiger. Maar elk jaar kwamen die piepevogels erin zitten, verbouwen en daarna gillen. Het moet een heel vruchtbare moeder geweest zijn, de kuikens bleven maar komen. En als er een kleintje niet sterk genoeg was, nou dan bleef dat gewoon in het nest tot het begon te stinken. Nu ben ik een heel proper meisje, dus de brievenbus werd toegemetseld en de pioepevogels moesten maar een ander onderkomen zoeken. En nu ... zitten ze dus verspreid. Mij niet gelaten hoor. Eigenlijk zijn ze best grappig...
Weer vrijdag. Afgelopen week ben ik naar Glin geweest, naar het opleidingscentrum voor geleidehonden. Er stond een bezoek bij de oogarts op het programma en een gesprek met de psychologe. Ja, een hond krijg je niet zomaar. Je moet kunnen bewijzen dat je blind of heel slechtziend bent en geestelijk in orde. Dat blind zijn was geen probleem, dat hadden ze snel door. Maar de psychotesten waren heel intens. Ze vroeg de stront uit mijn gat, zoals ze zeggen. Het duurde ook een tijdje, het werd al middag toen ik buitenkwam. De uitslag van de testen zou ik na het eten krijgen. En dat eten? In de eetzaal van het Home voor oude blinden. Want ja hoor, onze Belgische Staat heeft ook daaraan gedacht. Als je versleten, oud en blind bent mag je gaan vegeteren in Glin. God behoede me. Alhoewel ik er zeker van ben dat dat voor sommige mensen de ideale oplossing is. En het eten is er heerlijk, dat moet ik toegeven. Het interieur van de eetzaal is heel sober, geen kleuren, geen tierlatijntjes. Het eten dat je op je bord krijgt is heerlijk, maar er wordt geen aandacht besteed aan bordvulling. Als het er maar op ligt ... Waarom zouden ze ook? In ons geval wil het oog toch niks...
Ik heb een afspraak in Mons. In Glin om precies te zijn. Met de trein moet ik eerst naar Berchem, dan naar Brussel en dan weer overstappen naar Mons. Een hele onderneming. Dus beslissen mijn vriendin en ik om met de auto te gaan. We willen namelijk op tijd weer thuis zijn, voor het spitsuur als het kan. Die ochtend, om acht uur, stappen we in de auto, de Waalse gronden tegemoet. Het is lekker weer. Een beetje fris maaar zonnig en we zijn er helemaal klaar voor. Naar een uurtje rijden stoppen we we bij een wegrestaurant. We gaan aan de koffie. Dat hoort bij een uitstapje, vinden we. Het is er al druk, abnormaal druk zelfs. Mijn vriendin weet me te vertellen dat er een bus schoolkinderen is gestopt, die nu allemaal moeten gelaafd worden. We beslissen om maar verder te rijden, maar eerst even plassen. We lopen tussen de tafeltjes door, ik knots overal met mijn witte stok tegen. Kan me niks schelen, moeten ze maar uitkijken. Hoe dichter we bij de toiletten komen, hoe drukker het wordt. Hebben ze heir dan een bus vrolijke pissers binnengeduwd?
Ik heb al heel mijn leven honden gehad. In alle maten en kleuren. Mijn honden zijn mijn kindjes, mijn beste vrienden. Maar nu ik blind ben is het opvoeden van een hond niet meer zo evident. Momenteel heb ik nog een hondje: Fluk. Hij is acht jaar en een Yorkshire Terrier. Ik noem hem mijn stoere bink. Maar het is geen geleidehond, natuurlijk. Blijkbaar heeft hij wel door dat ik blind ben, want hij blaft om me duidelijk te maken waar ik ben. En als ik iets laat vallen, gaat hij erbij staan en blaft. Ik moet dan alleen maar bukken en het oppakken. Maar hij wandelt niet, wil zelfs niet in de tuin komen ...
Mensen begrijpen me niet. Ze denken dat ik komedie speel. Dat is omdat je aan mijn ogen niet kan zien dat ik blind ben. Ik kijk je gewoon aan, mijn ogen volgen je. Omdat ik je stem volg, niet omdat ik je zie. Mijn familie en vrienden reageren hier niet op, ze weten dat ik geluid volg. Maar vreemden snappen het niet.
Ik ben een vrouw. En vrouwen winkelen. Op zich geen uitzondering. Maar dat ben ik dus wel, heb ik begrepen. Ik heb afgesproken met mijn dochter, na school. Dus eerst maar eens de bus bellen. Als dat geregeld is, ga ik naar de slaapkamer, gewapend met mijn kleurendetector. Die verteld me welke kleuren mijn kleren hebben. Vandaag ga ik voor "ceriserode truitje met zwarte broek". Terwijl ik de keuken passeer, nip ik even van mijn koffie en laat de hond plassen in de tuin. Hij wil alleen naar buiten als ik erbij ben, dus blijf ik braaf wachten tot hij klaar is. Na een kwartier vind ik het welletjes. Ik ben verstijfd van de kou. Ik begin te roepen dat hij nu wel moet binnen komen. En dan hoor ik hem: snurkend op de sofa ... Ik duw boos de deur dicht, trek mijn jas aan, zoek mijn witte stok en ga naar buiten staan wachten op de bus.
Ik heb een blog. Vraag me niet hoe ik dat gedaan heb, ik heb hoofdpijn.
