Bonn 1770 –Wenen 1827 Duits componist, behoort tot de meest bewonderde componisten uit de westerse muziekgeschiedenis.Uitgaande van de Weense klassieke traditie ontwikkelde hij geleidelijk een individuele stijl, waarmee hij de voorbode werd van de romantiek. Hij heeft in de 19de eeuw een zeer grote invloed uitgeoefend.
____________________________
Mozart
Salzburg 1756 – Wenen 1791
Oostenrijks componist, geldt als een van de grootste fenomenen uit de muziekgeschiedenis. Zoon van Leopold Mozart en Anna Maria Pertl (1720–1778), toonde al zeer vroeg een grote muzikale aanleg, die vanaf 1760 door zijn vader werd ontwikkeld.
____________________________
Chopin
Frédéric François (Pools: Fryderyk Franciszek) Zelazowa Wola, bij Warschau, 1810 – Parijs 1849
Pools componist en pianist Chopin was de zoon van een Franse vader en een Poolse moeder.
Schreef vrijwel uitsluitend pianomuziek, waarin elegante, expressieve melodieën. Experimentele harmonieën en vrije vormen worden gecombineerd met een briljante pianotechniek. Zijn werk vormt het hoogtepunt van de romantische pianomuziek en is excellent voor het instrument geschreven. Het vormt een persoonlijke synthese van Pools-traditionele en West-Europese klassieke elementen. Aanvankelijk trad hij op als concertpianist. Later echter trok hij zich steeds meer uit de openbaarheid terug en concentreerde hij zich op het lesgeven.
____________________________
Mensen kun je vergelijken met muzieknoten . Als ze eenmaal op elkaar zijn afgestemd , vormen ze een prachtig orkest. Deze mooie tekst schreef Amouretje in mijn gastenboek.
Eventjes hierbij toelichten hoe ik aan mijn nicknaam gekomen ben. In 2002 vroeg een vriendin mij om ook eens te komen chatten in een room waar zij geregeld chatte. Ik een leek op dit gebied, ging toch maar eens kijken wat dat inhield...en daar begon het,je moest een nicknaam intypen...god en nu? vroeg ik me af. Lag daar de cd van Anastacia voor mijn neus en zo typte ik dus "Anastacia" in als nicknaam en ben er nu zowat mee vergroeid geraakt na al die jaren.
Lynn Anderson (26 september 1947) is een Amerikaanse countryzangeres. Ze is het meest bekend door het nummer "I never promised you a Rose Garden" waarmee ze in 1970 een Grammy Award won. Ze was één van de meest succesvolle Amerikaanse zangeressen van de jaren zeventig van de twintigste eeuw.
Ik wil eens iets proberen hier op mijn blog...zoals jullie weten ben ik heel veel bezig met mijn pianostudies...dagelijks ben ik minimaal twee uur aan het studeren. Meestal geraak ik pas laat aan de computer en als ik dan eens rondsurf op de blogs zie ik zoveel mensen met creativiteit. Ik heb een tekst waar ik aan hou en wou al langer eens een mooi beeld daarbij maken. Maar het komt er maar niet van. Nu wou ik vragen of jullie creative geesten daar iets van kunnen maken? Ik zou deze dan op mijn blog plaatsen met de creator erbij uiteraard! Goed idee of slecht idee maakt niet uit...het proberen waard toch en een uitdaging voor de creative geesten onder ons bloggers.
Hier gaat het over: een belangrijk gegeven in "houden van" (the most important thing in love...)
If you love somethin'... Set it free
If it comes back... It's yours
If it doesn't... It never was
Op onze schouw hangt een foto met die tekst erop....zijnde een zonsondergang met een berg en een vogel ...doet me denken aan de cover van de Lp van Neil Diamond.
Twee piano recital - Kiyotaka Izumi en Polina Chernova
Deze zondagnamiddag heb ik volop genoten van het piano recital met twee vleugels van mijn leraar piano Kiyotaka Izumi en zijn wederhelft Polina Chernova. Op het programma stonden W.A. Mozart "De Toverfluit" Ouverture C.Saint-Saëns "Het Carnaval der Dieren" F.Busoni "Duettino Concertante nach W.A.Mozart S.Rachmaninov Suite Nr.2 op.17 voor twee piano's
Loreena McKennitt is een Canadese zangeres en componiste die haar eigen werk beheert en produceert. Ze staat aan het hoofd van haar eigen platenmaatschappij, Quinlan Road, waarmee ze wereldwijd succes boekt. In de bijna twintig jaar van haar carrière is zij met haar 'eclectische Keltische' muziek over de hele wereld beroemd geworden en heeft zij in vijftien landen en vier continenten gouden platen, platinaplaten en multi-platinaplaten gewonnen.
Loreena McKennitt- Penelope's Song
Dit is muziek waar je met je ogen dicht kan wegdromen! nog eentje om te genieten
En we gaan weer Jazzy zingen... "The Entertainer" van Scott Joplin "I hear music" words by Frank Loesser & music Burton Lane "Black coffee" P F Webster & S Burke In een losse sfeer...gezelligheid troef!!!
Zij gaat NATUURLIJK naar de hemel , waar ze door Sinte Pieter met open armen ontvangen wordt. Ze krijgt er een rondleiding als een koningin. Alles is mooi, schoon en proper maar .... tot ze in een gang komen waar er een verschrikkelijk gekrijs te horen is achter één van de deuren. wat gebeurt daar in 's hemelsnaam?" vraagt het nonneke. "Och", zegt Sinte Pieter, "daar moet je niet op letten, daar worden de gaatjes in de rug geboord om de vleugeltjes op te hangen."
Ze gaan verder en alles is weer mooi, schoon en proper. Tot ze weer in een gang komen met een nog verschrikkelijker gekrijs achter één van de deuren. "Wat is dat daar dan?", vraagt het nonneke met de hand voor de mond om haar verbazing en afschuw te verbergen. "Och", zegt Sinte Pieter, "niet op Letten, hier boort men een gaatje in het achterhoofd om het aureooltje op te hangen." "Amaai", zegt het nonneke, nu héél verontwaardigd en uit haar lood geslagen , "Hier blijf ik niet! Wat een bloederige en wrede toestand is me dat hier! Dan ga ik veel liever naar de hel !!!" Nu is het de beurt aan Sinte Pieter om verontwaardigd te kijken en hij roept dan ook verschrikt uit: "Maar daar gebeuren verschrikkelijke dingen ! Die wil jij niet meemaken! Daar gaan ze je zelfs verkrachten!" "Dat is niks", zegt de non, "DAAR heb ik al een gaatje voor.
Het meest opvallende bij het begin van de voorstelling is de vleugelpiano links achter op het podium. De dans begint, solo, een danseres alleen. De muziek valt in. Pianist Alain Franco speelt werk van Bach.
Maar we horen in de voorstelling ook muziek van de latere componisten Webern en Schönberg. Afwisselend live op piano of orkestopnames vanop een cd die de pianist aanzet, waardoor het publiek telkens het verschil aanvoelt.
De Keersmaeker werkt weer met pianist Franco
Het is niet de eerste keer dat pianist Alain Franco en Anne Teresa De Keersmaeker samenwerken.
Hij werkte mee aan "Dun soir un jour", een voorstelling met muziek van Debussy, Stravinsky en Benjamin, en aan de "Steve Reich Evening", een avondvullende voorstelling waarin een compilatie was gemaakt van de verschillende ROSASproducties die de voorbije jaren op muziek van Steve Reich gemaakt waren.
Ruimte voor improvisatie
Het is ook niet de eerste keer dat Anne Teresa De Keersmaeker voor Bach kiest.
In 1933 maakte ze "Toccata", op de Toccatas van Bach.
Maar waar de dans daar, net zoals bij Reich, haast samenvalt met de muziek kiest de choreografe er hier voor om de dans soms perfect af te stemmen op de muziek en even later ruimte te maken voor improvisatie van de dansers.
Wat maakt dat "Zeitung" zijn toeschouwers iets minder leidt dan vroegere voorstellingen zoals bijvoorbeeld "Rain", wat een ander soort generositeit oplevert.
Breekbare bewegingen
De warmte die de voorstelling uitstraalt, zit in ook in de manier van bewegen en de dynamiek van de groep.
De ogenschijnlijk ruwere bewegingen krijgen hun karakter doordat veel bewegingen vanuit het centrum van het lichaam vertrekken en minder focussen op geraffineerde bewegingen van de handen en voeten, verklaarde Anne Teresa De Keersmaeker in een interview vooraf. En dat voel je ook.
Daardoor krijgen de bewegingen iets uitgesproken breekbaars, menselijks.
Dansers gaan nooit echt op in de groep
De dansers dansen nu eens solo, even later wordt dat een pas de deux of een trio, om heel uitzonderlijk, haast toevallig met zn negenen samen te dansen.
"Zeitung" vertrekt duidelijk van de individualiteit van de danser. Die gaat nooit echt op in de groep dansers. Soms dansen ze heel even samen, om weer uiteen te vallen in een groep van verschillende individuen.
Stuk voor stuk, schitterende dansers. Om uiteindelijk te eindigen bij het begint een danseres, alleen in een grote, sobere ruimte.
"Zeitung" is een voorstelling die focust op pure dans en beweging en hoe die zich verhouden tot muziek en ruimte. Dat levert momenten van pure schoonheid op.
De aandacht voor het individuele en de hartverwarmende live-muziek in knap licht zorgen voor momenten van ontroering. Maar altijd in een zelfde sfeer van soberheid en eenvoud. Grote klasse.
"Zeitung"
productie van: Rosas, het Kaaitheater en De Munt choreografie: Anne Teresa De Keersmaeker piano: Alain Franco
Mijnheer pastoor wint een reis naar Zwitserland voor twee personen, en vraagt moeder overste mee. Daar aangekomen zijn alle hotels volgeboekt behalve één, waar de bruidssuite nog vrij is. "Ah nee", zegt Moeder overste, "ik heb de kuisheidsgelofte afgelegd en mag niet met een man slapen." "Ofwel slapen we in de bruidssuite, ofwel blijft ge hier de hele nacht maar staan", zegt mijnheer pastoor. Ze gaat dan maar akkoord en ze gaan naar de kamer. Daar aangekomen vliegt moeder overste naar het venster. Ze trekt het venster open en neemt een handvol sneeuw, ze trekt hare rok omhoog en smeert de sneeuw tussen haar benen. "Wat doet gij nu?" vraagt mijnheer pastoor. "Ik ben mijn maagdelijkheid aan 't bevriezen" zegt moeder overste. Waarop mijnheer pastoor zijn broek laat zakken en zijne paternoster rond zijne piet draait.
"Maar mijnheer pastoor, wat doet gij nu?" vraagt moeder overste. "Awel", zegt mijnheer pastoor, "ik leg mijn sneeuwkettingen op!"
Plamena Mangova 'Ik wil me niet met de muziek opsluiten'
Plamena Mangova won vorig jaar op haar 27ste de 2de Prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd Piano. Deze maand brengt ze haar tweede solo-cd uit met werken van Beethoven. Zaterdag trad ze op in deSingel met de sublieme violiste Natalja Prischepenko.
Plamena Mangova werd in 1980 geboren in Pleven, een stad in het noorden van Bulgarije, tegen de Roemeense grens aan. Ze begon haar opleiding bij de Russische Marina Kapatsinskaja aan de Staatsmuziekacademie 'Pancho Vladigerov' in Sofia. Na een reeks concerten en prijzen, en een studieperiode in Spanje, kreeg ze in oktober 2004 een beurs van de Muziekstichting Koningin Elisabeth om zich te vervolmaken in de Muziekkapel bij Abdel-Rahman El Bacha.
Daar ontmoette ze de Franse violist, pedagoog en dirigent Augustin Dumay, met wie ze kamermuziek en Mozartconcerto's deed. Ze leerde er ook Natalja Prisjepenko kennen, de uitmuntende eerste violiste van het Artemis Quartet en, zoals Mangova, opgeleid in de Russische school. Op 8 maart concerteren zij samen in deSingel in Antwerpen met op het programma werken van Stravinsky, Schubert en (de Kreutzersonate van) Beethoven.
Op 15 maart ligt de 2de solo-cd van Plamena Mangova in de winkel, een coproductie van Fortis en Fuga Libera. Op deze cd uitsluitend Beethoven: de Appassionata uit zijn middenperiode, geflankeerd door de vroege Variaties op " La Stessa, La Stessissima" uit de opera Falstaff, en de late Bagatellen op.126.
Mangova: ' Ik wilde zeker Beethoven doen. Ik was er klaar voor. Het zijn stukken die ik goed onder de knie heb, stukken die gerijpt zijn, want dat vind ik een voorwaarde om iets op te nemen.. Je moet toch je eigen opinie kunnen geven!'
Reizen om het leven te leren
Op de vraag of ze zou ingaan op het gouden aanbod om de 32 Beethovensonates in zijn geheel op te nemen zegt ze dan ook: 'Nee. Nu nog niet. De Schubert- of Beethovensonates zijn als de Bijbel. Daar spring je niet zomaar respectloos mee om. Goede wijn moet rijpen. Eerst wil ik nog vele andere componisten en werken bestuderen en verkennen, en als de tijd dan ooit rijp is en iemand stelt mij die vraag dàn, dan wil ik er 100 procent voor gaan.'
Plamena Mangova straalt terwijl ze vertelt. Vermoeidheid schijnt op deze vrouw geen vat te hebben, ook al is haar concertagenda slopend. Ze reist gewoon héél graag. 'Dat is mijn geluk. Als je in dit vak een hekel aan reizen hebt, kun je 't wel vergeten. Reizen is voor mij een manier om het leven beter te leren kennen. Ik wil me niet met de muziek opsluiten. Hoe belangrijk ze ook is, ze blijft maar een microscopisch klein gegeven in het universum. Er valt daarnaast nog zoveel te ontdekken. Ik bezoek graag musea in de steden waar ik kom. Ik houd van boeken, liefst met een filosofische inhoud. Verder vind ik het belangrijk mensen te ontmoeten, met hen te praten, tijd door te brengen met vrienden . Ik wil niet dat mijn leven zomaar aan mij voorbij gaat.' (Greet Van 't veld)
Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek. Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen. Tot mijn vriend zei 'het is misschien gek...maar jouw kop past niet meer bij je nek'. Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak en geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak. Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden, De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag want nu zaten die volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zùlke prammen. Toen op een avond na het vrijen , keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen duidelijke kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen. Ik was op ieder feestje weer in tel maar zat wel héél strak in mijn vel. Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens 'ga je lekker ouwe zak'. Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen. En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zonder reden in de sauna overleed! Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. Nu laat ik de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen... Dames laat je niet verlakken , laat de boel toch rustig zakken. Met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkinnen, echte schoonheid zit vanbinnen!
Wanda's vaatwasser deed het opeens niet meer. Ze belde de reparateur. Omdat ze de volgende dag naar haar werk moest, vertelde ze de man waar ze de sleutel had liggen., 'Ik leg de sleutel onder de mat bij de voordeur. Maak de vaatwasser, leg de rekening maar op het aanrecht, en eind van deze week maak ik het geld over .' 'Oh, je hoeft niet op de hond te letten, Spike. Hij zal je niet lastig vallen. Maar wat je ook doet, spreek NIET, onder geen enkele omstandigheid, tegen de papegaai!' 'IK HERHAAL; ZEG NIETS TEGEN DE PAPEGAAI!!!' Toen de reparateur 's ochtends aankwam vond hij zonder problemen de sleutel. Hij deed de deur open en zag de grootste, gevaarlijk uitziende hond, die hij ooit gezien had. En, net zoals Wanda gezegd had, De hond lag rustig op het kleed en keek naar wat de man aan het doen was. De papegaai echter, bleef maar vervelend hij schreeuwde en vloekte de hele tijd tegen de man . Tenslotte kreeg de man er genoeg van en kon zich niet langer inhouden 'Hou toch eens je kop, jij stomme, lelijke vogel!' Waarop de Papegaai antwoordde: 'Pak hem, Spike!' Waaruit blijkt - Mannen kunnen gewoon niet luisteren!
Minimalisme op het maximum Ludovico Einaudi: ingetogen virtuositeit. In het buitenland is Ludovico Einaudi (****) een begrip en voeren zijn cd's regelmatig de klassieke charts aan. In België maakte de Italiaanse pianist afgelopen weekend een vliegende start. Einaudi's eerste bezoek aan ons land was meteen goed voor twee compleet uitverkochte concerten. De magie in de Beursschouwburg was haast letterlijk voelbaar. Einaudi is geen hokjesdenker. Zelf noemt hij zich een minimalist in de traditie van Michael Nyman, Craig Armstrong en Philip Glass, maar naast zijn intimistische pianoplaten werkt hij net zo vlot samen met een rockmuzikant als Yann Tiersen of de Malinese koraspeler Ballaké Sissoko. In Brussel had Einaudi twee metgezellen meegebracht die zijn veelzijdigheid nog uitvoeriger onderstreepten. Robert Lippok van het Duitse postrockgezelschap To Rococo Rot omkaderde de composities met elektronische soundscapes, terwijl cellist Marco Decimo vooral de weemoed in het repertoire beklemtoonde. Al in de eerste vijf minuten merkte je dat dit geen gewoon concert zou worden. Einaudi, geconcentreerd achter zijn Steinwayvleugelpiano, speelde zowel zichzelf als het publiek naar een gemoedsgesteldheid die plaats en tijd oversteeg. Het was alsof de muziek in het luchtledige zweefde en bezit van je nam. Lippok smokkelde een schuchtere beat binnen, zodat het geheel zowel tijdloos klassiek als vinger-aan-de-pols-modern aandeed. Ingehouden adem Daarmee werd ook meteen aangegeven dat Einaudi's jongste cd, Divenire, centraal zou staan, een plaat waar de ontmoeting tussen akoestische en elektronische instrumenten uitmondt in een geluid dat raakpunten vertoont met het experimentelere werk van Radiohead. Maar ook toen de pianist dieper in zijn repertoire groef, kon je een speld horen vallen. De muziek mocht dan minimalistisch zijn, het rendement dat hij ermee sorteerde was maximaal: het publiek zat met ingehouden adem te luisteren. Frappant overigens hoe Einaudi met een handvol schijnbaar eenvoudige akkoorden toch moeiteloos wist te ontroeren. Dat had deels te maken met het filmische karakter van zijn repertoire. Een nummer als 'Le onde' kon bijvoorbeeld zo op de soundtrack van een relationeel drama van Wong Kar-wai of Krzysztof Kieslowski. Dansende vingers Halverwege de set ruimde Einaudi plaats in voor een paar solostukken waarin zijn vingers schijnbaar autonoom over het klavier dansten, maar zelfs toen bleef de sfeer ingetogen en voelde de pianist niet de behoefte om zichzelf in de kijker te zetten. De muziek was de enige ster op het podium. En die bleef, ook zonder visuals, breedsprakige bindteksten of oogverblindende verlichting, glorieus overeind. Pas in de laatste ronde werd de toon iets extroverter met het dynamische 'Eden roc'. Lippok toverde een technobeat tevoorschijn, Decimo legde zijn strijkstok neer en begon aan de snaren van zijn cello te pulken, en ook Einaudi zelf speelde in een hogere versnelling. Een einde in schoonheid, dat na een toegift uiteindelijk werd beloond met een staande ovatie. (Bart Steenhaut) (De Morgen)
worden niet toegelaten, zij die wegens voortschrijdende dementie geen onderscheid meer kunnen maken tussen een computermuis en een knaagdier
worden nog wel toegelaten: zij die wegens dementie de grootste zottigheid uitkramen (dat valt hier immers toch niet op)
nuttige tips en speciale wensen (deze zijn op voorhand kenbaar te maken op het onthaal):
zij die overlijden tijdens de cursus kunnen kiezen om ofwel begraven te worden op de terreinen van het huis, waarbij ze een oud beeldscherm kunnen krijgen als zerk,
ofwel kunnen ze tegen betaling worden opgezet en tentoongesteld op de volgende open-deur-dag
enfin... zullen er voor zorgen dat ze met z'n allen content zijn...
Eén van mijn favoriete componisten- Ludovico Einaudi
Ik heb jammer genoeg geen tickets kunnen bemachtigen voor het concert vanavond in de Maz. in Brugge. Blijkbaar zijn er toch nog veel Belgen die hem leren kennen... niet moeilijk, want zijn muziek is ....ik heb er geen specifieke woorden voor. Moet een mens zelf uitmaken door te luisteren.
Vanmiddag was er een berichtgeving op het Vrt journaal
Een ambtenaar zit achter z'n bureau te suffen in het middagzonnetje. Opeens ziet hij een spin en denkt: "Die ga ik dood trappen." Net op het moment dat hij z'n voet wil neerzetten hoort hij de spin met een zacht stemmetje spreken: "Nee, niet doen, als je me in leven laat mag je 3 wensen doen!" "Hmm" denkt de man, "al goed, ik laat je heel, maar dan wens ik op een onbewoond tropisch eiland te wonen." PLOEP. De man zit op een prachtig exotisch eiland. De spin vraagt: "Je hebt nog 2 wensen over, dus zeg het maar!" "Oké," zegt de man, "ik wil 3 bloedmooie jonge dames om me heen." PLOEP. Drie welgevormde dames om de man. "Je hebt nog een wens over, dus denk goed na!" "Nee, dat hoeft niet," zegt de man, "ik weet het al, ik wil de rest van m'n leven een lekker lui leventje lijden." PLOEP. En hij zit weer achter zijn bureau!
(© Herman Sorgeloos) 
(© Herman Sorgeloos) 
(© Herman Sorgeloos) 
(© Herman Sorgeloos) 
