De laatste woensdagavondrit. En weeral een triestig weertje om in te gaan fietsen, zodat ik moest wachten tot 6 uur om te kunnen vertrekken in redelijk droge omstandigheden. En dan wetende dat het om 07.45u reeds donker is, komen er ook niet veel kilometers op de teller. Enkele kilometers vooraf, dan twee en een halve ronde rond ons dorp en terug naar huis, alles samen toch goed voor 42 km. Dat was het dus op woensdagavond, want vanaf nu staat er spinning op het programma.
Mijn laatste zondag van dit seizoen met een rit naar Westdorpe-Zuiddorpe. Een mooi weertje vergezelde ons. Gelukkig is het de laatste weken tijdens het weekend steeds mooi weer, beter dan de laatste woensdagen in elk geval. En ook vandaag is het weer feest, dus snel nog enkele calorietjes verbranden. Vandaag wordt mijn schoonmoeder 85 jaar. Een zeer respectabele leeftijd en ook een mooi getal, dus dat moet gevierd worden met een etentje. Na gisteravond is dat al het tweede feestmaal in minder dan 16 uur. Dat gaat duidelijk niet de goede kant op voor onze conditie. Maar met een lange winter voor de boeg is er toch nog tijd genoeg om dat langzaam terug op te bouwen. Voila weeral een goed voornemen gemaakt. Nu dat nog uitvoeren !!! Afstand = 79 km, Tijd = 2u56', Gem = 28,1 km/u, HR = 121/163, Kcal = 1520.
Terug mooi weer en er dus weer eens tegenaan. De laatste keer dit seizoen naar De Griete. Maar ik ben beperkt in tijd omdat is reeds om half zes in Gent moet zijn voor een feestje op de Gentse Barge. Daarom iets vroeger vertrokken en halfweg teruggedraaid om zo zeker ten laatst om vier uur terug thuis te zijn. Want men weet nooit als er eens wat pech (lekke band of erger) mee gemoeid is. Uiteindelijk had ik toch ook 75 km op de teller staan en was ik netjes op tijd om mij rustig voor te bereiden op het komende feestje. Alles ging door op de 'Gentse Barge', een copie van een 18e eeuwse schuit. Een tochtje van 4 uur op de Leie, met aperitief op het bovendek en daarna eten benedendeks. Daarna de DJ zijn werk laten doen en de beentjes eens uitslaan. Een toffe avond. Afstand = 75 km, Tijd = 2u43', Gem = 27,9 km/u, HR = 132/158, Kcal = 1662.
Weerom een baaldag. Een hele dag zitten wachten om 's avonds te kunnen gaan fietsen en dan begint het rond half zes toch wel weeral eens te regenen zeker. Gevolg: rustig binnen blijven. Want ik heb geen goesting meer om mij volledig klaar te maken om te gaan fietsen voor ongeveer één uurtje en bovendien ook nog eens vuil en smerig thuis te komen. En in deze grijze weersomstandigheden is het wel nodig om ten laatste om kwart voor acht binnen te zijn wegens geen fietslicht. Hopelijk in het komende weekend beter.
Onze klassieker van de polderritten stond vandaag op het programma: naar den beton. Terug ideaal fietsweer, maar wel een klein beetje meer wind dan gisteren. En vermits het al zo lang geleden was dat ik nog eens had meegedaan in een snel gedeelte, was de goesting deze keer wel aanwezig. En dus liet ik mij verleiden om met de snelsten mee te gaan. Al vrij vlug dacht ik er de brui aan te geven, maar toch doorgebeten en uiteindelijk ging het nog redelijk goed. Alleen op het einde voelde ik wel dat veel versnellen er niet meer inzat. Maar het is toch einde seizoen, en ik moet mij niet meer voorbereiden op een of ander WK, dus is het al goed genoeg. Afstand = 75 km, Tijd = 2u43', Gem = 29,7 km/u, HR = 128/179, Kcal = 1579.
De 3 uren van Nieuwkerken Vandaag onze eigen 3 uren en mooi weer, dus dat wordt een aangename namiddag op de fiets. En bovendien was er dit jaar werk gemaakt van het uitstippelen van een grote ronde met zelfs enkele onbekende, of toch minder bekende wegen. Ook van het afpijlen was werk gemaakt, met duidelijke bordjes die veelvuldig en goed zichtbaar waren opgehangen. Proficiat mannen, doe zo voort. Het was eigenlijk een voorbeeld van hoe men een route moet afpijlen: duidelijk zichtbaar, goed op voorhand aangeduid en meestal ook nog eens een bevestiging kort na een kruispunt. Weinig of geen discussie mogelijk. En na de rit nog een pintje en een lekkere boterham met een worstje van de BBQ, de specialiteit van Werner. Afstand = 88 km, Tijd = 3u07', HR = 114/156, Kcal = 2113
Eindelijk, na vier weken, kan ik nog eens mijn goeie, ouwe getrouwe Pinarello bestijgen. En dat bolt wel degelijk veel lichter dan de voorbije weken met de mountain bike. Het kan ook moeilijk anders, minder gewicht, grotere wielen, dunnere bandjes en dan ook nog eens 8 kg druk erin. Maar het ritje was van kortere duur want het is ondertussen toch al bijna half september en dus al wat vroeger donker. En daar moeten we toch wel rekening mee houden, wegens geen verlichting op de fiets. Een ongeluk gebeurt zo al snel genoeg. Afstand = 56 km, Tijd = 2u01', Gem = 28,0 km/u, HR = 122/152, Kcal = 1072.
De riem eraf. Een weekendje zonder fietsen maar wel een verlengd weekendje Brugge. Eventjes de riem eraf en eens aan iets anders denken dan fietsen of sporten. Meestal is een verlof daar de ideale gelegenheid voor om eens een tweetal weken zonder fiets door te brengen. Maar ons voorbije verlof stond wel juist in het teken van de fiets en de bergen. Dus heb ik het op deze manier opgelost. Veel rondgewandeld in Brugge, die Schone, en dus heel veel gezien. Op tijd en stond ook eens een rustpauze om iets te eten en te drinken, en zo vloog dit verlengde weekend weeral voorbij. Een mens zou dat al eens meer moeten doen, want het is wel ideaal om de gedachten eens helemaal op iets anders te richten.
Spinning Als we gisteravond dan toch niet konden gaan fietsen buiten, zal ik dat dan vandaag maar doen. Op de spinningfiets, buiten op het terras. Veel frisser en veel meer zuurstof dan binnen. Maar zweten is bijna hetzelfde, zeker als ge een beetje doorduwt. En met een pittig muziekje erbij is dat helemaal niet moeilijk. En na een lekkere douche voelt een mens zich dan toch weer goed. Tijd = 1u20', HR = 149/166, Kcal = 998.
Terug naar Meerdonk Het is al een tijdje geleden, maar vandaag is het dan weer zover, onze wekelijkse avondrit richting Meerdonk. Maar dan moet het weer wel een beetje meewillen en dat was nu juist niet het geval. Regen op het moment dat er moet vertrokken worden, dus thuisblijven is de boodschap. Kilometers gereden = NUL komma NUL.
De laatste dag De laatste keer bergop vooraleer terug in de polders te gaan fietsen. En nog maar eens de Croix de Fer, maar dan zeker niet tot boven, want ik had Linda beloofd om met haar in de namiddag nog een tochtje rond Allemont te doen. Dus heb ik heel, heel rustig naar boven gereden, en steeds de hartslag in het oog gehouden. Meegereden tot aan het meer boven en dan na een 15-tal kilometers ben ik dan teruggedraaid. Maar ik moest dan toch weer die verdomde bergaf van de heenweg naar omhoog en dat deed toch wel pijn in de beentjes. Het melkzuur van gisteren was dus duidelijk nog niet verdwenen. En naar ik achteraf hoorde was dat bij iedereen wel een beetje het geval. In de namiddag hebben we dan het rondje van 18 km rond het meer van Verney en naar het kerkje van Allemont gereden. En ons Linda had de voorbije dagen ook goed getraind precies, want zij ging overal vrij vlot mee omhoog, zelfs op die eerste kilometer van de Croix de Fer. Er is misschien een berggeit aan haar verloren gegaan. 's Avonds eten we met de hele groep van 16 samen in het hotel om ons afscheid te vieren, want morgen gaat het weer huiswaarts. Het einde van het verlof is aangebroken en de tijd om in te pakken ook.
Alpe d'Huez De grote dag is aangebroken. De dag waarvoor wij hier naartoe zijn gekomen, het beklimmen van de wereldberoemde en ook beruchte Alpe d'Huez. En juist op deze dag voel ik mij niet al te best. Van verkeerd eten of van teveel drinken kan het niet zijn, want ik heb het gisteravond vrij sober gehouden. Maar ik zit al een aantal dagen met last aan de maag, dus stress voor het grote moment kan het eigenlijk ook niet zijn. Toch niet meer op onze leeftijd want we hebben al andere watertjes doorzwommen, denk maar aan de Mont Ventoux twee jaar geleden. Maar blijft het feit dat ik deze morgen met een veel te hoge hartslag ben opgestaan en ik krijg die niet echt naar beneden. Of zou het kunnen dat ik door de inspanningen bergop van de voorbije dagen nog niet volledig gerecupereerd ben? Dus vertrek ik met een klein hartje richting Bourg d'Oisans, zogezegd rustig losrijden maar met een hartslag die reeds zo hoog ging dat ik dacht van al bezig te zijn met de klim. Maar ja, het is nu niet anders en we zullen wel zien hoe en of we wel boven geraken. Op de kleine parking aan het brugje nog een fotosessie met Gust, onze sportdirecteur van dienst, die ons ging begeleiden met een grote Belgische vlag. Dan de tellers op nul gezet en vooruit met de geit. Reeds na de eerste meters zag ik mijn hartslag omhoog schieten tot tegen de rode grens, dus eventjes rustiger proberen rijden, alhoewel dat sneller gezegd dan gedaan is. Want juist die eerste kilometers zijn loodzwaar. Ik had gelezen dat wie in La Garde geraakt, na een 4 of 5 bochten, meestal ook wel boven geraakt. Hopen maar en rustig blijven, zeker niet forceren door anderen trachten te volgen. En niet te veel naar die verdomde hartslagmeter kijken, want dat geeft toch maar een slecht gevoel als ge die hoge getallen ziet staan. En plots is daar La Garde, zo ver zijn we dan toch al. Het geeft de burger wat moed en zowaar begint het plots beter te gaan. Kom ik erdoor of is het hier inderdaad veel minder steil? Ik haal Werner en Hilaire terug bij en rij hen zowaar voorbij. Toch nog eens kijken naar de meter en zien dat ik eigenlijk wel wat moet vertragen. Maar toch blijf ik in tweede positie fietsen. Beter is niet mogelijk want Walter is in de verste verte niet meer te bespeuren. Die ging er dan ook een serieuze lap op geven had hij gezegd, dus laat die maar rustig doen. Toen ik verder eens omkeek zag ik Hilaire steeds op enkele tientallen meter achter mij hangen, en plots was hij daar terug en reed hij mij weer voorbij. Niet aanpikken want veel hoger in hartslag kon ik niet meer gaan. Dus zal het derde worden als ik niet meer instort, want die gedachte bleef door mijn hoofd spelen. Ik had immers al zolang tegen en zelfs over de limiet gereden, zodat een inzinking niet echt denkbeeldig was. Maar laat ons daar nu niet aan denken. Ondertussen passeren we Huez en komen we zelfs in het zicht van de hotels boven waar de streep getrokken is. Ook de fotograaf passeren we en dan bereik ik eindelijk de eerste huizen van het dorp. Hier is het wel een beetje zoeken welke straat we juist moeten nemen, maar gelukkig staan er houten borden die de weg van de Tour de France wijzen. En dan plots gaat het licht bergaf, voorbij het rond punt en over de eindstreep. Nieuwsgierig naar de eindtijd gekeken en zowaar stond daar 1u16'23" te pronken. Ik had heimelijk gehoopt op 1u20' en was ook al blij geweest met 1u30', maar dit klopt alle verwachtingen. En dat met zo een slecht gevoel vooraf (en ook nog wel wat onderweg). Maar of het wel echt gezond geweest is, dat is een andere vraag. We dalen terug samen af naar Bourg d'Oisans, drinken iets op een terras, praten nog wat bij en gaan daarna aperitieven op de camping. 's Avonds in het hotel wacht nog een verrassing: het is BBQ. Lekker. Totale afstand gereden = 53 km.
Gegevens van de klim van Alpe d'Huez: Lengte = 13 km Hoogteverschil = 1061 m Gemiddeld stijgingspercentage = 8,2% Steilste kilometer = 11,5% Tijd = 1u16'23" HR = 167/174 Kcal = 1174.
La Bérarde Het weer is terug beter geworden en dus vandaag een tochtje om niet te forceren tegen morgen. Daarom lijkt La Bérarde de ideale gelegenheid: 20 kilometer vlak tot aan het begin van de vallei, en dan de eerste kilometers ook nog vals plat, gevolgd door een achttal kilometer klimwerk tot Saint-Christophe. Dan terug naar beneden en de spieren wat losrijden tegen morgen. In de namiddag dan onze rit van gisteren nog eens overdoen, maar dan wel met de auto. En er is ook geen mist meer, dus prachtige vergezichten op het meer en later op de bochten van Alpe d'Huez. Alles samen toch weeral een leuke dag gehad. Afstand = 64 km, HM = 875 m, HR = 137/169, Kcal = 2066.
La Bérarde - Villard Reculas - Col d'Ornon Bewolkt, mistig en slechts 12 graden. Ook op de camping blijkt niemand veel goesting te hebben om te vertrekken. Dus spreken we af om de middag af te wachten en eventueel dan nog te vertrekken. Wij gaan deze morgen dan maar met de auto naar La Bérarde: een mooie klim die doodloopt op een natuurpark om te gaan wandelen. In de vallei loopt een mooie rivier met stroomversnellingen, die men gebruikt om te gaan raften. We geraken tot St-Christophe maar komen dan weer in de mist terecht en is er verder niets meer te zien. Dan maar rustig terug naar het hotel, waar het weer wel lijkt te verbeteren. Dan onze eerder geplande rit maar in de namiddag rijden, namelijk de zijkant van de Alpe d'Huez op tot Villard-Reculas (= de ongekende, maar toch vrij zware Col de Poutran) op een hoogte van 1540 meter, dan afdalen tot het dorpje Huez en verder de klim van Alpe d'Huez naar beneden. Kunnen we de bochten al eens in omgekeerde volgorde bekijken. Verder dan naar de Col d'Ornon, ook een mooi, gelijkmatig klimmetje. Boven eventjes wachten op iedereen en dan samen terug dezelfde weg naar beneden en via de N91 naar het hotel. Afstand = 60 km, HM = 1496 m, HR = 145/176, Kcal = 2397.
La Marmotte Deze nacht een echt onweer in de bergen meegemaakt: donder en bliksem en regen. En tussen al die bergen blijft het rommelen en rommelen. Dat belooft voor morgen, want nu zal de hitte wel voorbij zijn. En inderdaad 's morgens ziet het er mistig en grijs en regenachtig uit. En ook op de camping heeft niemand veel goesting om te vertrekken, dus plan B vandaag. En dat is met de auto eens de Marmotte rijden om zo ook eens de Télégraphe en de Galibier van dichtbij te zien. Dus nog maar eens de Col de la Croix de Fer over en dat gaat deze keer veel vlotter dan gisteren, maar dan wel met de auto natuurlijk. Vanaf de top was het dus allemaal nieuw, en hoe. Een smalle, steile en gevaarlijke afdaling, vooral de eerste kilometers. Dat zou ik niet echt graag met de fiets doen, want er was geen enkele bescherming langs de kant. Bovendien kregen we in volle afdaling nog een omleiding wegens werken aan de tunnels. Dus via de Col du Mollard in volle afdaling terug omhoog voor een omleiding van ongeveer 8km. Beter met de auto dan met de fiets, want dat gaat wel een heel stukje trager. Maar wel mooie weggetjes op en af en veel draaien en keren. We komen dan toch in St-Jean de Maurienne en via St-Michel de Maurienne aan de voet van de Col du Télégraphe. Hier even iets gegeten en dan de Télégraphe op maar wel in de gietende regen. Tot hiertoe hadden we nog niet veel fietsers gezien in dit weer, maar hier waren wel degelijk de echt moedigen bezig. Sommigen ingepakt in volledig regenpak (hoe krijgt ge dan nog lucht?), anderen dan weer in halve zomerkledij, alles was er te zien. Van de Col en de omgeving hebben we natuurlijk niet veel kunnen zien. Daarna kwamen we dan terug weer wat lager in Valloire waar de gevreesde Col du Galibier ligt te wachten. Gelukkig werd het weer wat beter zodat we toch nog mooie vergezichten kregen en ook nog verschillende dapperen die bezig waren met deze zware klus. Enkele keren gestopt en dan pas kunt ge kilometers ver de weg onder u zien liggen en daarop enkele stippen die langzaam naar boven kruipen. Boven op de Galibier was het open weer maar wel slechts 6 graden. Maar dat open weer was slechts aan een kant, want aan de kant van onze afdaling was er geen hand voor de ogen te zien. Mist, mist en nog eens mist, geen 20 meter ver te zien. Gelukkig reden er een paar autos voor mij zodat ik mij kon concentreren op de lichten voor mij. Bovendien werden we plots geconfronteerd met een kudde overstekende koeien: levensgevaarlijk als ge dat op uw eentje tegenkomt met de fiets. Na een drietal kilometers kwamen we gelukkig onder de mist terecht, zodat we de verdere afdaling van de Galibier en ook de Col du Lautaret in normale omstandigheden konden afwerken. Vanavond staat ook nog een drink op het programma want Hilaire Franssens treedt toe tot het selecte groepje der zestigjarigen. Proficiat en welkom in de club.
Gegevens Col du Télégraphe: Hoogte = 1566 m Hoogteverschil = 854 m Lengte = 11,5 km Gemiddeld stijgingspercentage = 7,4% Steilste kilometer = 8%
Gegevens Col du Galibier: Hoogte = 2646 m Hoogteverschil = 1226 m Lengte = 17 km Gemiddeld stijgingspercentage = 7,2% Steilste kilometer = 10%
Col de la Croix de Fer Reeds op deze eerste dag staat de Croix de Fer geprogrammeerd. We zitten hier letterlijk aan de voet van deze Alpencol. Ik had het profiel al eens bekeken, en gezien dat er in de klim 2 korte afdalingen zitten. Het geheel is wel 25 km lang, dus dat wordt zware kost en het is dan ook nog heel warm. En het werd inderdaad zware kost, want reeds van in het begin lagen de stijgingspercentages vrij hoog. En juist als ge denkt een iets of wat redelijk traptempo te hebben gevonden, komt daar plots die eerste afdaling, en wat voor een: 12% naar beneden en zo verliest men rap 200m hoogte die dan nadien toch weer moeten bestegen worden en dat ook weer aan 14% omhoog. En zoiets snijdt echt de benen af tot ge weer in een normaal traptempo kunt komen. Maar weer voor niet lang want dan komt de tweede afdaling er reeds aan. Deze keer minder steil naar beneden en ook aan een redelijker percentage terug omhoog. Uiteindelijk komt dan de splitsing voor de Col du Glandon en de Croix de Fer en ziet men in de verte reeds de autos op de top staan. De laatste kilometers lopen gestaag omhoog tot men uiteindelijk op een hoogte van 2068m de top bereikt. Daarna volgt de snelle afdaling, ware er niet die 2 afdalingen van op de heenweg, die nu wel weer opnieuw opgereden moeten worden. En die 12% zijn op dat ogenblik helemaal niet welkom, maar als men terug thuis wil komen zit er niets anders op dan stoempen, stoempen, stoempen. Uiteindelijk na 59 km moe maar tevreden terug in het hotel. Afstand = 59 km, HR = 145/175, HM = 1700 m, Kcal = 2833
Na een korte rustpauze moeten we ook nog de namiddag volmaken. Met de auto de klim van Alpe d'Huez eens gaan verkennen lijkt een leuk idee. Zo kan ik al eens bekijken waar de moeilijke stukken zitten tegen zaterdag. Het ziet er wel geweldig steil uit, vooral in de eerste bochten. En al wordt het dan nadien precies wat minder steil, het blijft toch stevig omhooggaan, met zelfs nog enkele venijnige stukken ertussen. Dat wordt weeral afzien zaterdag, maar daar zijn we tenslotte toch voor gekomen.
Gegevens Col du Croix de Fer: Lengte = 24km, Hoogteverschil =1258m, Gemiddeld stijgingspercentage = 5,2%, Steilste kilometer = 10%
Smogalarm Ons laatste lekker ontbijt in de Luberon, afscheid nemen van iedereen en dan volle gas voor 300 km naar Allemont. Maar dat plezier was snel over want op de autstrade was er een snelheidsbeperking tot 110 km/u wegens de hitte en de smog. Waar hebben we dat nog gehoord ? En eigenlijk is het hier geen verrassing want de temperatuur loopt vandaag op tot 39 graden. Bij ons was er al smogalarm in april bij een temperatuur van amper 28 graden. Maar snelheidsbeperking of niet, er kon toch niet snel gereden worden. Waar komen al die autos vandaan, en waar gaan ze naartoe ? Ik zal het eens aan Jambers vragen. Feit is dat er door de grote verkeersstroom toch niet sneller kon gereden worden dan 80-90 km/u. Gelukkig moet ik zo niet de hele weg naar huis afleggen, wanr vanaf Valence-Sud kon ik de A6 verlaten om richting Grenoble te rijden. En plots was het weer rustig op de weg. We komen stilaan maar zeker in een volledig andere streek terecht. In de verte stekende hoge Alpentoppen reeds de kop op en wat later zitten we er middenin. We nemen onze intrek in het hotel La Douce Montagne en krijgen een uitnodiging van Walter en Marleen om een frisse pint te komen drinken op de camping. Die ligt gelukkig slechts op 50m van ons hotel zodat we snel de dorst kunnen lessen. Daarna ons boeltje uitpakken en ons eerste avondmaal in de Alpen.
Fontaine-la-Vaucluse - Pernes-les-Fontaines - Venasque Onze laatste dag in de Luberon en nog zoveel te zien. Gisteravond gehoord dat Fontaine-la-Vaucluse echt wel de moeite waard is om te bezoeken en dus gaan we dat maar eens doen. Het is weer een snikhete dag, waarbij de temperatuur maar bleef stijgen tot 38 graden. Warempel een hittegolf en dat kunt ge voelen. In het dorp loopt een lommerrijke wandelweg, langs het water tot aan de bron van de Sorgue. Deze bron ligt vlak onder een steile klif van 200m hoog en de diepte ervan is tot heden nog steeds niet gekend. Men heeft al gepeild tot op 380m diepte maar de bodem ervan nog niet gevonden. Bij het terugkeren eventjes iets gedronken op een prachtig gelegen terras vlak aan de rivier en dan terug tot in het centrum. Hier ook vele winkeltjes en terrasjes wat het geheel een gezellige indruk geeft. Een pizza-baguette gegeten op een bank langs het water en dan verder richting Pernes-les-Fontaines. Dit dorpje is vooral bekend om zijn vele, zeer oude, fonteinen met speciale spuitkoppen. Maar het is zo heet dat het hele dorp wel uitgestorven lijkt. We lopen eventjes rond, vinden er enkele, maar hebben geen zin om nog veel verder in deze hitte rond te lopen. We vervolgen onze weg richting Venasque, weeral een van de mooiste dorpjes van Frankrijk. Hoog gelegen en zeer oud, maar ook hier de complete stilte. Siesta op zondagmiddag ? We krijgen wel een prachtig zicht van hierboven op de Mont Ventoux die precies maar enkele kilometers verder ligt te branden in de zon. Gelukkig was het 2 jaar geleden wel goed weer maar niet zo heet als nu om daar naar boven te rijden. We trekken dan maar snel terug naar ons stulpje om nog eens te zwemmen en te zonnen want dit is onze laatste kans hier. Daarna de koffers pakken, een aperitiefje drinken, nog een laatste keer gaan eten en dan onze beddenbak in. Want morgen staat de verhuis naar Allemont op het menu. Afwachten wat we daar allemaal gaan meemaken.
Isle-sur-la-Sorgue Gisteravond, bij het gaan bekijken van een woning in de buurt, een kleine slipper gemaakt, waarbij Linda de knie tegen een balk heeft gestoten. Gevolg een zere knie en geen velo vandaag. Wel zeven zonnen aan het firmament en heet, heet, heet. Per auto dan maar naar Isle-sur-la-Sorgue, een dorp dat echt als een eiland is ingesloten door de gesplitste rivier, de Sorgue, waarop nog verschillende watermolens in werking zijn. We volgen een uitgestippeld wandeltraject kris-kras door het dorp, en komen langs mooie pleintjes en smalle straatjes. Eten iets op een terrasje met zicht op de kerk en gaan terug richting parking. We wisten wel dat dit dorpje gekend was voor zijn antiekmarkt op zondagmorgen (zoals in Tongeren), maar wisten niet dat er ook nog meer dan honderd antiquairs waren samengebracht op 3 lokaties, zoals een patio en twee grote binnentuinen. En het waren geen prullenzaken maar echt serieuze winkels met prachtig antieke dingen. Nadien reden we verder naar Fontaine-la-Vaucluse, maar hier stonden alle parkings overvol en dus reden we maar gewoon verder. We ontdekten een toeristische weg waar steile stukken tussen zaten à la Redoute. Prachtige weg. Onderweg kochten we nog enkele plantjes lavendel en dan verder zo snel mogelijk naar het zwembad voor nog een tweetal uurtjes platte rust.
Lacoste - Menerbes - Oppède-Le-Vieux De volgende 3 dorpjes in de streek staan op het programma. We dalen af naar de grote weg en beginnen aan de langzame klim richting Lacoste. Dit is niet het dorp van de gekende polo-shirts, maar wel gekend omdat bijna het hele dorp is opgekocht door Pierre Cardin. Hij laat hier alles restaureren en heeft zelfs een heus teather geïnstalleerd in een voormalig steengroeve. Dan verder richting Ménerbes, een dorp met naam, maar dat valt eigenlijk een beetje tegen als ge de voorbije dagen die andere prachtige dingen gezien hebt. Het mooiste was eigenlijk te zien als we het dorp reeds uitgereden waren, want dan pas kregen we een geweldig zicht op het hooggelegen dorp. Verder richting Oppède-Le-Vieux, maar we kwamen wel in Oppède terecht, maar de echt oude stad hebben we niet gevonden. Een wegje te vroeg afgeslagen waarschijnlijk. Maar wat ge niet gezien hebt kunt ge ook niet missen achteraf. En dus rijden we maar terug naar ons eigen dorpje om daar in het oude centrum nog een terrasje te doen. Lekker gezellig de andere toeristen die passeren gadeslaan. Vervolgens terug wat opfrissen voor het avondmaal. Er waren enkele koppels vertrokken en vervangen door anderen. Zo gaat dat nu eenmaal op verlof. Avondmaal met veel volk aan de grote tafel op het terras.
