Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
04-02-2014
Niks voor het baasje
Niks voor het baasje…
Het is niet aan ’t baasje besteed en toch doet hij het elk jaar weer… zo ook vandaag weer.
Sinds enkele jaren versturen wij geen kerst- en nieuwjaarswensen meer langs de post. Bij ons gaan al de wensen via de internetsnelweg naar de betrokkenen toe. De enkele mensen die in onze kennissenkring geen internet adepten zijn krijgen nog een kaartje via de post.
De niet onbelangrijke som euro’s die we aldus sparen, spenderen we aan een cadeautje voor dierenasiel Veeweyde te Weelde. Daar zijn ze elk jaar weer blij met een forse gift aan honden brokken. http://www.veeweydeturnhout.net/
Deze namiddag was er wel een speciale gelegenheid waardoor hij wat moest wachten op inlichtingen over de handelswijze van hoe een Franse adoptiehond in België terug te krijgen naar Frankrijk. Ons baasje moest daar toch wel haast een half uur wachten op de verantwoordelijke die nog met andere beestenzaken bezig was.
Inmiddels had hij al kennis gemaakt met twee hondjes van gemengd ras maar waar zeker een windhonden bloed in aanwezig was. Het waren hondjes die duidelijk goed gesocialiseerd waren en rond ons baasje draaiden alsof hij ze al geadopteerd had…
En het was nog haast gebeurd als er maar een schijn van kans bestond dat ons baasje er een warm nestje voor in gedachten had. Maar een nummer vijf en zes, zit er echter in onze roedel niet in ! Dat had hij twee weken geleden moeten weten, dan was er een Ford Transit of Mercedes Sprinter busje moeten gekocht worden om de ritten naar Frankrijk een beetje comfortabel te houden.
Moest er iemand zijn die een plaatsje heeft voor één van de twee halve windhondjes met een zacht karakter , een pikzwart en een “getijgerd”, die laat het maar weten. Dan rijden we ze samen ophalen, ons baasje kennen ze al als dat baasje dat naar vier Drentsche Patrijshonden ruikt !
Voor ons baasje is het geen goei zaak voor hemzelf, hij zou gans de beestenboel meebrengen en dat kan natuurlijk niet. Dus blijft er alleen maar hartzeer voor hem over…
Ons hoofdbestuur heeft vandaag hard gewerkt. Volgens ons heeft ’t baasje en ’t vrouwtje echt de lente in het bloed want ze zijn vandaag de ganse dag in de tuin en op het terras bezig geweest.
Het baasje is ook met de nieuwe auto, met de aanhanger er achter naar het containerpark geweest. Het oude salon, waar wij de helft van ons leven in gesleten hebben, is naar het containerpark verhuisd. Het baasje wilde de grote zetel, voor de NL lezers, “de bank” onder de veranda laten staan. Daar konden wij dan in gaan liggen als het goed weer was en de baasjes moesten gaan boodschappen doen. Maar we zagen er het nut niet van en we hebben er dan juist maar eens pro forma in gelegen. Alleen omdat ons baasje het vroeg.
Het was veel plezanter van in de tuin te gaan touwtrekken met het dekentje dat nog altijd in de zetel lag. Maar dat dekentje was niet berekend op vier Drenten die twee aan twee in tegengestelde richting aan dat dekentje trokken. Toen de tuin vol rafels lag en het deken meer op koord dan deken geleek zijn we er maar mee gestopt. Het hoofdbestuur was “not amused” bij thuiskomst. Maar dat is ook alweer enkele maanden geleden. Wat nog restte van ons verblijf buiten was die grote zetel. En sinds vandaag is die ook weg.
Morgen gaat het baasje een beschermende film tegen de achterruit van de nieuwe auto kleven. Dit om de achterruit verwarming te beschermen tegen klauwende Drentennagels. Dan moet enkel het scheidingsrek terug achter de achterzetel geplaatst worden . Wanneer dat werkje achter de rug is mogen ook wij terug mee met de nieuwe auto.
Zo, dat waren onze belevenissen van vandaag, de grote gazetten gaan we met zo’n nieuwtjes niet halen, maar we hadden toch mooi weer en we waren de ganse dag buiten !
Toch om te beginnen maar even een beetje verklaring bij de “kop” van dit bericht. “Ze” is Jeanny Wessels al enigszins wereldberoemd hier op dit blog door de veelvuldige reacties onder de berichten. “Het” is het doel dat ze beoogde, namelijk de 350.000° view op dit blog binnen rijven !
Obama zou zeggen “Yes we can”. Nu zeggen we dat van Jeanny dus ook, yes you can ! Jeanny gaat in de linkerkolom van dit blog dus de vierde dame zijn die in het rijtje komt van eeuwige roem vergaarders op dit blog.
En we weten het maar al te goed, ze had de beste intenties en ambitie om zich bij Monika, Ute en Karin te nestelen als vierde in de rij. We weten niet maar het baasje heeft zo een flauw vermoeden dat ze toch wel “iets” vroeger dan ons baasje is opgestaan om de teller netjes in ’t oog te kunnen houden alvorens op ’t gepaste moment toe te slaan. Ze heeft waarschijnlijk toch wel even met “de vinger aan de knop” zitten wachten.
50.000 Views in minder dan zes jaar is ook niet niks voor een blog dat hoofdzakelijk vier Drentsche Patrijshonden als onderwerp heeft. Soms is er dan wel eens een week niks anders dan “blikken oude auto nieuws” maar dat is ook maar heel sporadisch. Belle & co zijn de hoofdonderwerpen van dit blog en dat moet ook zo blijven.
Maar eigenlijk zou de teller van de blogs op 445.000 moeten staan, want er was ook nog een tweetal jaren het Belle, Hera & Heros blog actief met krak dezelfde verhaaltjes. Ook dat blog wist in twee jaar tijd 95.000 views te verzamelen.
Ons baasje had dat blog in het leven geroepen toen het blog hier, het Bas & Belle blog door onverklaarbare redenen enkele maanden heel traag opende, waardoor verschillende lezers afhaakten. Het http://www.bloggen.be/belle_hera_en_heros/ blog bestaat echter nog steeds hoewel er niet actief meer op gepost wordt. We houden dat blog in reserve voor het moment dat ook hier op dit blog weer eens iets schort dat niet door de beugel kan .
Van Jeanny vragen we nog dat ze een favoriete foto van haar stuurt die we dan plaatsen boven de foto van de hondjes van Karin in de linker kolom van dit blog. Verder wensen we haar een heel dikke proficiat voor het attente wacht/nacht-werk om toch maar de eeuwige roem binnen te rijven.
Proficiat Jeanny
En nu op naar de 400.000° view ! Welke man wil zich komen nestelen tussen die vier madammen ?
Gisteren ochtend bracht de postbode het lang verwachte pakket met nummerplaat en “roos formulier”. Beide, nummerplaat en roos formulier, hebben een andere kleur als de vorige Plaque en certificat d’ immatriculation van de rode Mitsubishi.
Onze “witte” rijdt immers terug met Belgische plaat en papieren nadat de Belgische overheid moeilijk begon te doen over de Belgische fraudeurs en belastingontduikers die met buitenlandse inschrijving en nummerplaten rond reden, zoals ons hoofdbestuur.
Nu maar hopen dat ook de Fransoozen niet moeilijk beginnen doen omdat we ginds de helft van het jaar met Belgische papieren en nummerplaten rondrijden. Het baasje heeft de indruk dat de Europese gedachte enkel maar ingeroepen wordt wanneer het de verschillende regeringen voor hen goed uitkomt.
Maar we zullen er maar niet meer over zagen, de “witte parelmoeren” staat voor de deur en daar zijn we best blij mee.
Zelf hebben wij Drentjes nog niet mogen meerijden. Het baasje wil eerst en vooral een beschermende film tegen de achterruit kleven ter bescherming van de achterruit verwarming. Bij de rode Mitsubishi is die gesneuveld toen de verenigde roedel tegen de achterruit begon te krabben omdat er een andere hond te dicht bij hun geparkeerde auto kwam. De op de ruit opgekleefde verwarmingsdraadjes konden dat nagelgeweld niet aan en een electrische draad die onderbroken is … dat werkt niet meer !
Opmerkelijk is ook dat gisteren de magnetische klevende reclameborden van de Drentenkennel “aent Grotenhoutbosch” van de Citroën Berlingo verdwenen zijn aan de rechterkant van de auto.
Aan de linkerkant, de bestuurderskant zijn ze niet verdwenen. Dus heeft een grappenmaker ze weggenomen want in feite kan men daar niets mee doen. Nu gebeurde het wel eens dat die magneten loskwamen en dat ze dan ergens in de snelwegkant terecht kwamen. Dat is meermaals gebeurd met de magneetstrips die men bij VAB Europech gebruikte. Die waren dikker dan die van Vistaprint die op onze auto’s hangen en tot nu toe bleken die stevig te blijven hangen. Dat ze weggenomen zijn staat buiten kijf, Twee magneetstrips die gaan vliegen op hetzelfde moment is te onwaarschijnlijk om waar te zijn.
Maandag gaat het baasje even langs bij de politie om het feit van de verdwijning te melden. Dit als voorzorg om geen PV te krijgen moest zo’n magneetstrip opduiken bij ander afval langs de baan en dat zou lijken op sluikstorten. Het baasje is daar voorzichtig in geworden nadat hij om soortgelijke reden ooit de gemeentepolitie aan de deur heeft gehad… Het bleek toen onterecht maar je riskeert daar toch –terecht- een flinke boete voor .
Gisterenavond viel dit bericht in onze mailbox… Het was afkomstig uit Roosteren Nederlands Limburg, en zoals de vaste lezers van dit blog weten, handelt het dan over Cartouche en/of zijn zoon Lennaert.
Van die twee zijn we toch al wat fratsen gewend maar dat hij de kuren van zijn zus Lucy gaat imiteren is toch wel levensgevaarlijk.
Zoals je hier enige tijd geleden kon lezen trok Lucy haar kop uit haar halsband en ging zomaar eventjes klaar staan om een auto “te pakken”.
Zo fanatiek tegenover auto’s als Lucy is Lennaert nog niet maar de kuren die hij laat zien zijn minstens even levensgevaarlijk.
Maar we gaan hier niet te veel vertellen en laten hem en zijn baasjes hieronder zelf aan het woord. Het bericht is bestemd gericht aan moeder Hera.
Belle & co
Hallo Mama,
Vandaag is toch wel iets ergs voorgevallen! Van de week nog ving ik de opmerking op dat ik toch veel op mijn zusje Lucy lijk, en nu lijk ik nog meer op haar! Waarom? Ook ik zat bijna onder een auto en het ging nog maar net goed!
Vrouwtje was werken en baasje wilde zijn auto gaan wassen. Hij had de wandelschoenen en zijn lekker warme groene wandeljas aangetrokken. En als ik die combinatie zie dan denk “Wandeltijd!!!” Hij opende het hek en stoof ik de straat op, maar nog erger ik rende direct naar de drukke provinciale weg en stak zonder in te houden of om te kijken pardoes over. Baasje vreesde het ergste en voordat hij bij de weg was stonden de auto’s al stil. Gelukkig dan maar want hier mag je 80 km rijden, en een aanrijding zou ik dan ook niet overleefd hebben. Ook waren er dan toch mensen die uitstapte en me probeerde te pakken. Toen ik het baasje zag rende ik blij terug de weg over maar niet naar huis, maar zo hard als ik kon de andere richting op waar ze honden in rennen houden. Daar heb ik eens flink geblaft en ruzie gemaakt totdat baasje met het fietsje opdook.
Baasje ging thuis aangekomen direct met vrouwtje bellen die zwijgend het verhaal heeft aangehoord. En nu zit ze al in de startblokken om naar de gehoorzaamheid opfriscursus te gaan. Ja mama ik denk toch wel dat ik die cursus echt nodig heb en baasje en vrouwtje durven er nauwelijks over na te denken wat had kunnen gebeuren…….
Onze Lucy heeft weer eens de duivel in haar lijf… Miss energy laat niemand van de roedelgenoten een minuutje met rust. Ieder van de roedelgenoten is er aan voor de moeite en zal willens nillens spelen met onze jongste.
Ze wringt en draait zich in alle bochten om toch de anderen maar aan te zetten om ook mee te doen aan haar gekte. Het loopt soms de spuigaten uit en ook bij haar grote favoriet en speelkameraad Heros is het soms te veel van het goede.
Daarstraks is het baasje even tussengekomen en heeft hij Lucy eens flink op haar plaats gezet. Hij heeft haar bij haar nekvel genomen en haar eens even op haar rug gelegd ten teken van “kijk eens grietje, het is nu goed geweest en laat het duidelijk zijn dat IK de baas ben en niet jij !” En zoals steeds,… ze heeft het begrepen en enkele minuten later lag ze te slapen tussen de poten van Heros maar ook bij Belle ligt ze graag samen op het grote kussen!
Anderzijds laten we ook blijken dat de échte winter nog moet komen. De eetkommen van ’s morgens en van ’s avonds zijn in no time leeg en ze kunnen niet hoog genoeg gevuld zijn. We weten er goed weg mee met wat de pot ons schaft. Het afwassen van onze kommen kan het hoofdbestuur niet beter dan wat wij met onze tongen presteren.
We beginnen met een volle kom en we leveren nadien een kom af waarvan de bodem een spiegel is. Ze zijn dan netjes leeg gelikt van de bodem tot aan de bovenrand. Meer zelfs…, Lucy die altijd eerst klaar is gaat dan naast de kom van Belle liggen die steeds de traagste eter is. Ze ligt dan op de loer tot er iets naast de kom valt.
Aan de kom zelf komt ze niet, Belle is nog altijd alfa teef en roedelleidster en die laat je met rust. Belle laat dat gedrag toe maar komt Lucy te dicht dan maakt ze dat met een heel zachte grom duidelijk. En Lucy is een goed verstaander .
Het gaat terug snel hier met de bezoekers op het blog. Toen we begin december nog “hoopten” dat we de 350.000 views zouden hebben tegen 14 februari, mogen we er nu wel zeker van zijn dat we het streefcijfer gaan halen.
De serie over wat voor blik hier in de loop van de jaren voor de deur heeft gestaan heeft blijkbaar een behoorlijk deel bezoekers terug naar ons blog gehaald. En dan dient ons baasje er bij te vertellen dat ‘m nog een episode had kunnen toevoegen !
Hij is namelijk nog twee auto’s vergeten te vermelden… en eentje staat heden ten dage nog wel extra in de belangstelling. ’t Baasje is gewoon de Citroën Berlingo “Drentmobiel” vergeten te vermelden. Nota bene “onze” auto, speciaal gekocht om met ons naar de jachttraining te gaan. Om geen natte honden op zijn lederen Masjebashi zetels te moeten zetten ! En dat vergeet ‘m dan, hoe is het meugelaaik ?
Ook nog vergeten was ‘m de Mitsubishi Canter die ons baasje kocht toen we een paar jaar in La Magdeleine woonden. Het is lang geleden want zelfs Belle die toch al meer dan acht jaar oud heeft het ook maar “van horen zeggen”. De Canter heeft nochtans goed dienst gedaan bij het opruimen van de rommel die in de schuur, stal en “chai” was blijven liggen van de vorige eigenaars. De Canter heeft hoofdzakelijk gereden tussen ons huis en de dêchetterie (containerpark) in Villefagnan…
Inmiddels zijn we benieuwd naar wanneer en wie het cijfer 350.000 op de teller ziet verschijnen ! Let wel, er dient als bewijs een foto bijgeleverd worden met het cijfer en een deel van het op dat moment actuele bericht op het blog. Want ons baasje heeft nog al eens te maken gehad met “foefelaars” die dan ook “eeuwige roem” willen vergaren op dit blog!
Waar we ook nog benieuwd naar zijn is de dag wanneer de papieren en nummerplaat van ons nieuw gerij hier of in de garage in de bus valt. Afgaande van wat we vernomen hebben zal het niet voor volgende week maandag zijn… Als het toch maar van papieren afhangt is hier in dit land alles mogelijk en hebben we het laatste waarschijnlijk nog helemaal niet meegemaakt !
Zo stond het deze ochtend in de krant te lezen, Pete Seeger de singer/songwriter van de protest evergreen “We shall overcome” en tal van andere songs die in het geheugen gegrift staan van de 60er jaren generatie is dood…
Ons baasje leerde de song goed kennen in de maanden na de Parijse studenten revolte in ’68, het laatste jaar van zijn studententijd. Hoeveel maal de song gecoverd werd is haast niet te tellen, maar nog steeds klinkt in de huidige tijd nog steeds de immer actuele song.
Het ganse repertoire dat Pete Seeger bij elkaar schreef en zong is te lang om hier te beginnen opnoemen, maar wel willen we opmerken dat zelfs onze Bas destijds geconfronteerd werd met Pete Seeger & co.
Dat zat zo… Op één van de CD’s in de auto staat het nummer “good night Irene” van de Weavers. Pete Seeger maakte lange tijd deel uit van de Weavers en uit die tijd stamt de opname. De tekst is vrij simpel en het baasje zong dikwijls dat liedje in de auto mee. http://www.youtube.com/watch?v=jj3s8qq3kU4
Was het nu door de meeslepende melodie of door de abominabele zangkwaliteit van ons baasje ? We weten het niet maar Bas begon dan telkens als een bronstige wolf mee te huilen in de auto. Het is tal van keren gebeurd dat het baasje tegen Bas zegde “Bas gaan we nog eens een duet’je doen ?” en dan zette het baasje “good night Irene” op. Zonder fout ging Bas zijn kop omhoog en kwam de wolf in hem boven.
Maar ook veel bekende Country, blues, protest en popzangers hadden nummers van Pete Seeger in hun repertoire. De bekendste is allicht Bruce Springsteen, die samen met Pete Seeger de song “this land is your land” zong op de inauguratie van president Obama. Maar ook Joan Baez, Diana Ross, The Birds, Trini Lopez, Johnny Cash, en vele andere brachten de nummers van Pete Seeger op de podia wereldwijd.
Het zou vrijdag gebeuren, dat lukte niet… het zou maandag gebeuren…telefoon , thet zal niet voor woensdag zijn… en ja ons baasje baalt gewoon.
Het gaat ‘m natuurlijk over die nieuwe witte Mitsubishi die in de garage klaar staat om geleverd te worden, en omdat er weer een reeks ambetantenaren ambetant doen!
Omdat de gekochte auto een directiewagen is diende die eerst aangeboden te worden bij de automobielinspectie, dat is gebeurd op woensdag door de garage. Die automobielinspectie moet de papieren doorsturen naar de verzekering maar dat lukte niet online… De papieren zijn dan als papierendocument doorgestuurd met de post, maar bij de verzekering zijn ze niet gearriveerd.(toen kwam de eerste “GVD stoemme klojo’s”). Nu moet de verzekering de papieren nog doorsturen naar de DIV voor inschrijving en voor de nummerplaat, en die stuurt dan de nummerplaat naar de garage ! Daar tussenin zijn al meerdere GVD’s gevloekt door ’t baasje.
Dat ‘m op de levering van een nieuwe auto moet wachten is normaal, maar hier staat een Mitsubishi voor de deur die bij de douane geëxporteerd is uit Frankrijk, maar nog niet is ingeschreven in België. Die bestaat op dit moment officieel niet voor geen van de twee landen, en in principe mag er dus niet meer mee gereden worden, tenzij met proefritten platen van de garage ! ! ! ! En met garagenummerplaten mag alleen gereden worden door garagepersoneel !
Dat is dus B-A-L-E-N met hoofdletters ! Te meer omdat die Franse nummerplaten die nog aan de rode Mitsubishi hangen een gezocht object is voor alles wat langs de baan loopt met een klak op. En meestal in ’t blauw loopt, met varianten als een gele regenfrak met fluostrepen. Het baasje let dus wel op dit moment wat ‘m doet met die auto .
Het zit op dit moment zo hoog bij ’t baasje dat ‘m al wat naar een officiële ambtenaar van de Belze staat ruikt, de raad geeft van uit z’n buurt te blijven…
Het gaat hier op z’n ’s zondags… wat langer slapen en dan nog een groot deel van de dag luieren. Dat wat ons Drenten betreft toch.
De baasjes zijn met van alles en nog wat bezig, in de keuken ruikt het lekker naar taart die het vrouwtje aan het bakken is (en waar wij straks ook wel een stukje van krijgen hopen we) . Het baasje is bezig met de adminstratie van z’n nieuwe Masjebashi en zit z’n hersenen te pijnigen op een centimeters dikke handleiding.
Dat dopor nemen van zo’n handleiding is wel noodzakelijk want blijkbaar heeft ‘m vijf jaar met een Mitsubishi Outlander (de rode) gereden terwijl daar tal van zaken bij opzat zonder dat het baasje het gemerkt of gebruikt heeft ! En dat is dan autotechnieker op pensioen !
’t Zal met de volgende niet meer egbeuren hoorden we hem zeggen, maar we weten nu al dat ‘m de dag na afleveren al terug in de garage staat om z’n GSM te laten werken op “bleutooth”. En dat is dan nog maar het begin. We zien de bui al hangen wat al die elektronica betreft, WiFi, bleutooth, MP3 , allemaal zaken die hij al tegengekomen is in de handleiding en waar onze baas helemaal geen kaas van gegeten heeft.
Als ’t onder de motorkap zit of onder de vloer, dan heeft het geen geheimen voor onze baas. Maar zo gauw de bedrading in een grijs kastje verdwijnt (meestal met koelribben op) dan moet ‘m passen en het aan de testapparatuur in de garage overlaten.
Morgen zal de nummerplaat wel in de bus vallen waarschijnlijk en kunne we “de witte” afhalen in de garage. Het eerste wat het baasje dan gaat doen is een beschermfolie voor de achterruit verwarming plaatsen . Met Drentjes is dat wel een noodzaak, want die uiterst kwetsbare draadjes liggen in het bereik van stevige hondennagels, en dan is het snel gebeurt en amen en uit met ruitverwarming ….
Ondertussen laten we het hoofdbestuur maar rustig bezig, wij doen nog wat verder met oogledengymnastiek. Af en toe een ooglid opheffen wanneer we iets horen of ruiken is best al vermoeiend genoeg op een luie zondagmiddag.
Nu die nieuwe auto er staat aan te komen is het baasje druk in de weer geweest om de Masjebashi, waar vijf jaren Drenten in zijn vervoerd geweest, terug een beetje netjes te maken.
Normaal hoeft dat niet, de garage doet dat volgende week nog eens lichtjes over, maar ’t baasje wil niet dat er onder de zetels en op moeilijk te bereiken plaatsen nog vrachten hondenharen te vinden zijn.
Hij was zo druk bezig dat hij het blog vergeten was. Stom natuurlijk maar het is niet anders. Komt er ook nog bij dat er weinig te melden valt. Gisterenavond hebben we wel “met de late gestaan” en hebben we gans de avond thuiswacht gehad. Vrijdagavonden in januari blijken de uitverkoren dagen te zijn om feestjes te bouwen en nieuwjaarsrecepties af te dweilen.
Vorige week was dat zo op baasjes’ voormalige school, en gisterenavond is “ozze Dré” ons baasje zijn broer ons hoofdbestuur komen ophalen. Ze zijn een uur of vijf weggebleven en toen ze terug thuis kwamen roken ze naar lekker eten en ons baasje rook naar “den Balou” dat is de Duitse herder van het favoriete restaurant van onze baasjes. Als ze daar de laatste zijn in ’t restaurant mag Balou goeie avond komen zeggen aan ons baasje.
Het zal er weer hééééél lekker geweest zijn want er was niks voor ons bij deze keer.
Gewoonlijk brengt het vrouwtje wel eens iets in een plastic zakje mee als er te veel opgediend was, of wanneer ze het allemaal niet op kregen. Maar deze keer was het niets, niente, ne rien, nichts, nada, nothing in the pocket ! En we zijn zeker dat het baasje het niet aan Balou gegeven heeft, want Balou is bezig bij de honden weight watchers…
Maar toch hebben we niet voor niks have en goed gevrijwaard van gespuis met oneerlijke bedoelingen. Uit de bijzondere koekentrommel zijn weer van die extra lekkere worstjes tevoorschijn gekomen… en daar doen we het voor, zeker weten !
Na het familiebericht van Lennaert vorige week, kwam er ook nog eens een “Lando gazet” in onze mailbox gevallen.
Uiteraard willen we jullie deelgenoot maken van de verhalen van die knappe Drent uit Oud Turnhout die sinds kort al “zijn papieren” in orde heeft om opgenomen te worden in de lijst van dekreuen in België en Nederland.
Alleen een paar mooie foto’s die voldeden aan de site voorwaarden ontbraken nog . Daar zijn we dan naar “ons bos” voor getrokken en Lando heeft zich laten portretteren tijdens zijn spel in het bos en ven. Voor de gemakkelijkheid hadden we niemand van onze eigen roedel meegenomen. Dat had toch maar meer moeilijkheden opgeleverd.
Lando had nu al gekheid genoeg in zich om het de portrettentrekker niet makkelijk te maken.
Hier komt een greep uit de gemaakte foto’s en Lando’s verhaaltje…
Belle & co
Dag Drentenfamie,
Vandaag was echt een leuke dag. Toen ik vanochtend zei: “Gaan we straks naar Jan en Simonne” ging Lando zijn kopje al scheef en gingen zijn oren op en neer. We gingen nl foto’s maken voor op de dekreuensite. Het weer was ons goed gezind en Lando heeft tijdens de fotosessie heerlijk kunnen dollen in het bos, over het veld, op zoek naar konijnenholletjes die er met massa’s aanwezig waren. Hele leuke locatie. Af en toe nam hij best wat afstand op het voor hem vreemd terrein maar hij kwam ook steeds terug als we verder gingen. Ook al krijg je een Drent niet snel moe, toen we terug naar de auto gingen liep hij wel heel verdacht netjes tussen Jan en mij in. Geen piepklein trekje aan de lijn, mmmmhhh, toch moe Lando?
Bij thuiskomst kreeg Lando een bot dat we van Jan hadden meegekregen en dat hij nog nooit geproefd had. Wat is dat voor een raar ding dacht Lando en bleef er dan ook meters van af maar verloor het niet uit het oog. Na een tijdje toch eens wat dichterbij gaan zitten en weer kijken. En dan, .., zou ik m’n poot ernaar durven uitsteken? Snel dan en dan huppekee achteruit rennen en blaffen. Na een paar pogingen raapte hij de moed bijeen, begon eraan te knabbelen en liet het niet meer los. Hij verstopte het zelfs onder het kussen in het hondenhok in de veranda dat daar eigenlijk maar voor de show staat want hij komt er nooit in. Om iets lekkers in te verstoppen leek het hem dus blijkbaar wel de ideale locatie. Echt leuk om zien wat voor plezier hij er mee had.
Bij de heel “speciallekes” horen dan een Mercedes 814 vrachtwagen die het baasje kocht toen hem gevraagd werd of hij ook auto’s samen met caravans wilde repatriëren. Een goede investering was het niet omdat de auto’s met caravan meestal niet langs “onze” kant van Frankrijk naar Spanje rijden. De caravanrijders zijn dan ook nog eens meestal Nederlanders en die zijn bij ANWB aangesloten. De meeste caravanrijders gaan immers via Luxemburg-Dijon-Lyon-Perpignan naar Spanje en die route lag iets te ver van onze zijde van Frankrijk.
Een viertal jaren heeft de Mercedes enkele maanden per jaar dienst gedaan. Toen is hij verhuisd naar een garagist die een goedkope takelwagen zocht. (foto is van een soortgelijke vrachtwagen)
Nog een specialleke, en die staat nog steeds in onze garage is een Triumph Spitfire 1500 uit het jaar 1978. Het baasje kocht die van een aangetrouwde neef bij wie de auto met defecte motor en gedemonteerd in de garage stond. Dat jaar mochten er in de garage op school geen vreemde (auto’s van buiten de school in de garage binnen) en om toch maar zinnig aan de slag te blijven met de leerlingen hebben de leerlingen samen die auto terug in elkaar geknutseld als eindejaarsproject. Zelden heeft het baasje meer gemotiveerde leerlingen aan het werk in de garage gehad. En op het einde van het jaar stond er op de jaarlijkse opendeurdag een glimmende , in de kleur “British racing green” perfect in orde gestelde Triumph Spitfire. Een daar rond een vijftiental trotse leerlingen !
In het bericht van gisteren zijn de foto’s vergeten van de twee Austin Mini’s die hier ooit de garage vulden. Eerst was er een blauwe mini 850. Toen die op de automobielinspectie was afgekeurd voor iets teveel roest is de Mini naar school verhuisd en omgebouwd naar een cabrio met vaste rolbeugel. Dit naar een model dat ons baasje had zien staan op oldtimer beurs in Essen Duitsland. Dit was een project over twee leerjaren en de leerlingen waren hier ook telkens met meer enthousiasme aan bezig dan wat men normaal verwacht van leerlingen uit de beroepsafdeling…
Met de oranje Mini met 1250 cc motor, “het vliegmachien” heeft het vrouwtje ook twee jaar mee gereden. Die Mini kwam toen de blauwe was afgekeurd en werd weggedaan toen de blauwe VW Golf II vrij kwam als tweede wagen. Een kameraad van een neef van ons kocht die Mini en heeft er nog ettelijke jaren mee gereden. Ons baasje vermoedt zelfs dat die Mini bij die gast in de keldergarage terecht is gekomen als collectors item !
’t Baasje denkt dat het verhaal nu volledig is wat betreft de auto’s die ooit in onze garage stonden. Morgen staat er waarschijnlijk opnieuw een nieuwe klaar om aan de lijst te worden toegevoegd.
Verhalen over en met de vernoemde auto’s in deze en vorige episodes zijn legio, daar kan ons baasje niet alleen enkele episodes mee vullen maar wel een boek mee vullen. En ’t zal nog een dik boek kunnen worden ook. De dikte van het boek hangt af van wie er mee komt herinneringen op halen. Vooral de wagens waar depannage mee gedaan is staan bol van verhalen. Maar dat is misschien toekomstmuziek !
In de vorige drie berichten over ons “gerij” was hoofdzakelijk aandacht gegeven aan de wat we noemden de 1° auto of de meest gebruikte of de wagen waarmee op reis werd gegaan.
Meestal was er een tweede auto omdat ons hoofdbestuur op verschillende plaatsen werkten. Of ook omdat de depannage een ander voertuig behoefde.
Vandaag hebben we het gewoon over de tweede personen auto, zeg maar die waar het vrouwtje mee naar school in Turnhout reed.
Eerst was er een Renault 5 waar het vrouwtje een bloedhekel aan had omdat er moest geschakeld worden met een soort wandelstok die uit het dashbord kwam. Daar moest aan gedraaid en getrokken worden en dat lukte maar niet ! Het 5je werd dan ook snel verkocht en er kwam een blauwe Austin Mini 850 in de plaats.
Dat was een autootje naar ’t vrouwtjes zin, en toen na een drietal jaren de roest het won tegen het laswerk van het baasje kwam er een “nieuwe” occasie Mini. Ditmaal een 1250 cc en dus eigenlijk meer een race geval. Weinig “dikke” sportwagens die het konden halen van Mini bij het vertrek aan de verkeerslichten.
Toen de Range Rover werd aangekocht verhuisde de Blauwe Golf II naar de tweede plaats en werd de oranje Mini 1250 verkocht aan een jonge gast die er ook nog enkele jaren goed zorg voor gedragen heeft.
Ondertussen waren er plannen om op reis te gaan naar Noorwegen en het baasje had een als camper omgebouwd Volkswagen busje T2 zien staan. Voor de prijs hoefden ze het niet te laten, want één week hotel in Noorwegen was duurder dan de aankoopprijs van het busje ! Tot Trondheim heeft het hoofdbestuur met dat busje gezeten. Maar ook de Dordogne en Bretagne heeft kennis gemaakt met het groene busje met verhoogde polyesterdak. Met uitzondering van Noorwegen ging onze Sloeber overal met de baasjes mee op reis met het busje.
Na het VW busje kwam er een door een collega van ’t baasje tot camper omgebouwde Citroën C35 bus. Groter en comfortabeler dan de VW en onze eerste Drent, onze Bas heeft samen met die camper de “route Napoléon” van Grenoble tot Nice bezocht. Bas was toen acht maanden oud en het baasje heeft wel honderd maal moeten uitleggen aan de fransoozen dat Bas een “épagneul à perdrix de Drenthe” was en geen te grote “épagneul Breton”. Nadien bezochten we ook het Franse binnenland zoals het Centraal Massief, de Cevennen, de Ardéche en zelfs toen al voor de eerste maal de stad Cognac. Hier komen we heden meermaals sinds we onze stek gevonden hebben in de Charente waar Cognac de tweede grootste stad van het departement is.
Toen we het huis in de Charente hadden gekocht kwam er een Suzuki Grand Vitara in de plaats van de Golf II. Dat was een spiksplinter nieuwe auto en het baasje had die laten ombouwen naar LPG. De allereerste Suzuki Grand Vitara op LPG volgens de garagehouder zelfs wereldwijd de allereerste ! Dat was goedkoop rijden naar de Charente met die LPG wagen, tot de Franse overheid merkte dat er meer en meer op LPG werd gereden en dat ze belangrijke taksen misten en de LPG was plots niet interessant niet meer. De Suzuki werd verkocht aan de Engelse overburen in de Charente die volgens henzelf nog nooit zo’n goede auto hadden gehad !
Als derde periode krijgen we de Mitsubishi periode, die tot op heden nog altijd stand houdt.
De eerste Mitsubishi kwam er na de Range Rover. Die RR met zijn V8 benzinemotor had een draaikolk in de benzinebak en een stofzuiger in ’t baasje zijn portemonee.
De eerste Mitsubishi L 200 pick up kwam er omdat ons baasje met hem depannage buitenland ging doen. Het was een zwarte L 200 met een witte cover over de laadbak. Met hem is het baasje tot over de poolcirkel tot in Alta in Noorwegen geweest om een verongelukte moto te gaan ophalen. Maar hij is er ook mee naar Sardinië mee geweest en verschillende malen Polen . Deze L200 had een vervelende eigenschap… de versnellingsbak was niet berekend op een aanhanger van 3000 kg, en er zijn dus, steeds onder garantie ,drie versnellingsbakken onder gegaan op de 220.000 km die hij bij ons heeft afgebokst.
De eerste keer dat ons baasje met die zwarte L 200 naar Sicilië was geweest, heeft ‘m zo sterk gezweet (het was 40°C in de schaduw) dat hij da dag na de terugkomst een airco heeft laten plaatsen.
De twee volgende L 200 Mitsubishi’s waren twee witte mét airco standaard bij levering. Ook deze twee Mitsubishi’s hebben al de hoeken van Europa gezien. Het interessante aan deze auto’s was de garantie. Mitsubishi gaf 3 jaar garantie met onbeperkte kilometers. En dat laatste was het beste voor ons baasje want beide wagens zijn weggegaan bij 240.000 km na vier jaar. De keuze was bij de zwarte L200 op Mitsubishi gevallen omdat die een 135 PK turbo dieselmotor had + een dubbele cabine om gestrande reizigers mee terug te brengen. Toyota had destijds geen Turbo motor. Nissan had die wel maar enkel een 1,5 “king cab” cabine, en Mazda had enkel een benzinemotor. Dan waren er ook nog de Amerikaanse pick up’s van Chevrolet, GMC en Ford maar dat waren ook al zo’n brandstof verslindende monsters als de Range Rover.
Na de twee witte L 200 Mitsubishi’s kwam er een tweekleurige, licht/donker grijze L 200 in luxe versie dus. Die heeft hoofdzakelijk nog in Frankrijk gedepanneerd omdat we toen dat huis in de Charente al hadden gekocht. Toen deed het baasje enkel nog verzamel werk in zuid west Frankrijk waarna men vanuit België met een meerlader vrachtwagen de auto’s bij ons kwam ophalen.
Vijf jaar geleden stopte het depannagewerk, en kwam de rode Mitsubishi Outlander op de oprit te staan. De auto is geleverd in de week dat Bas tijdens de wandeling in het bos zijn fatale hartinfarct kreeg. Het baasje heeft Bas met de grijze L 200 naar het crematorium gebracht en is zijn asse met de spiksplinternieuwe Outlander gaan ophalen in Viersel bij het dierencrematorium.
En nu, vijf jaar later en 170.000 km later komt er terug een witte Mitsubishi op de oprit te staan. Geen L 200 maar een Outlander nieuwste model. De rode Mitsubishi is gisteren ochtend terug in België ingevoerd na zijn vijf jaren met Franse nummerplaat te hebben rondgehotst. Eind deze week is de witte klaar, er moet nog een onontbeerlijke trekhaak gemonteerd worden en windschermen aan de zijramen. In deze versie van Outlander is immers geen schuifdak leverbaar, en dat is toch wel een heel fijn accessoire met vier Drentjes in de auto. Nu kunnen de vensters zonder rijgeluid en trek van de wind op een ruime spleet open.
Er zijn digitale foto’s van de twee eerste L 200 Mitsubishi’s, maar die zijn genomen met een Sony Mavica camera die nog met diskettes werkte en die kunnen op de laptop’s niet meer gebruikt worden wegens geen diskettelezer meer aan boord…
Morgen al het ander “gerij” dat hier de “vloot” uitmaakte… en dat is misschien ook nog wel stof genoeg voor twee episodes…
Vandaag het vervolgverhaal van gisteren en ’t handelt nog steeds niet over Drentsche Patrijshonden, maar wel over ’t baasjes tweede hobby “rijdend blik”.
Vandaag handelt het om de “post-Ford” periode, die ook wel de “pre-Mitsubishi” periode kan genoemd worden.
Na de zwarte Ford Taunus 17M P5 trof ons baasje bij dezelfde bevriende garagehouder waar hij zijn tweede Taunus, “de badkuip” had gekocht, een occasie BMW 2000 aan. De auto was al wel derde hands en had flink wat kilometers op de teller maar de motor ronkte als een Zwitserse horloge. Een mooie auto was het, en eentje met een schuifdak, lederen zetels en mooi in de lak, Bordeaux noemt die kleur. Verschillende jaren heeft het hoofdbestuur er mee gereden tot hij eens wou zien hoe snel die spiksplinternieuwe Alfa Romeo Alfetta wel reed die hij op de snelweg in de spiegel zag komen. Toen hij bij 180 km/u gas moest loslaten omdat ze aan de te nemen afrit kwamen, sprong de distributieketting enkel tanden over en ’t was gedaan met het BMW rijden.
De baasjes waren toen al van Turnhout verhuisd naar Vosselaar en vermits het vrouwtje elke dag moest gaan werken in Turnhout diende er snel een ander vervoermiddel te komen. En zo kwam er de eerste spiksplinternieuwe auto in huis.
De keuze viel op een knalrode (GTI rood noemde dat) Volkswagen Golf I GL. Heel mooie auto en ook met schuifdak. De eerste week dat de baasjes met de Golf reden vertrokken ze er tijdens het herfstverlof mee naar Reschen op de Reschenpas in Italië en naar Venetië.
Na vijf jaar had die Golf zijn kilometers gedaan en werd hij ingeruild voor een Golf II, een blauwe die ’t baasje aan heel gunstige voorwaarden kon kopen wegens “overstock”. Het baasje werkte toen bij de autorijschool en er waren dus steeds twee auto’s ter beschikking. Toen het baasje ook op school aan ’t werk ging drong zich een tweede auto op en de leswagen was niet meer beschikbaar…
Maar bij VAB kwam de Range Rover V8, waar het baasje twee jaar buitenlandse depannage mee gedaan had beschikbaar. Die Range Rover had schade aan de lagers van de krukas en werd verkocht voor zo’n belachelijke prijs dat het baasje toehapte en de Range Rover kocht. In Engeland bestelde hij een nieuwe V8 motor “draaiend gedeelte” die dan werd ingebouwd bij baasjes’ broer in de hangar. Vier jaar heeft het hoofdbestuur met die prachtwagen gereden, tot hij het aanbod kreeg om als zelfstandige in bijberoep buitenland depannage te doen voor VAB. De Range Rover met zijn zware V8 benzinemotor was daar economisch niet meer voor geschikt door zijn draaikolk in de benzinetank bij gas geven.
En toen kwam er de eerste Mitsubishi L200 pick up 4x4, maar dat is voor morgen …
Nu er binnenkort een nieuwe Mitsubishi Outlander op de oprit komt te staan, heeft ons baasje eens terug “geblikt” op al dat blik dat hier ooit in de garage en de oprit heeft gestaan. En dat is toch nogal wat. Daar kan al een ganse toonzaal van een garage mee gevuld worden.
Het is zelfs zoveel blik dat ons baasje er een aantal episodes aan gaat weiden.
Vanaf zijn eerste eigen auto, een Ford Taunus 17 M (met vleugeltjes) tot en met zijn vierde auto noemen we het “de Ford periode” en die laten we vandaag aanbod komen.
Alles begon met een Ford Taunus P2 in het jaar 1968. Die kreeg ons baasje van zijn vader toen het baasje als Chinese vrijwilliger bij het leger was. Als milicien met een soldij van 15 bfr/dag kon er niet veel gereden worden maar dat was ook de bedoeling niet. We waren mobiel als ’t moest heette het toen. Opmerkelijk was wel dat er nog een kist met gereedschap in de koffer stond. Die heeft meermaals dienst gedaan onderweg, maar we zijn altijd thuisgekomen met ons “vleugeltje”. Want dat was in die tijd mode, een auto moest achteraan op de koffer “vleugels” hebben.
De tweede in de rij was weer een Ford Taunus 17 M, maar nu een model later. De Taunus P3, in Duitsland noemde ze die “Badewanne” naar de afgeronde vormen van een badkuip. In België sprak men wel eens van een “Banaan”. Onze baasjes zijn met die badkuip op huwelijksreis naar Zwitserland getuft, en ook hun eerste wintersportreis naar Garmisch Partenkirchen maakten ze met deze auto. Het baasje had deze auto gekocht voor een appel en een ei bij een bevriend garagist, Daar stond de Taunus “onder de voet” en die moest dus weg. Toch hebben ze er meer dan drie jaar mee gereden.
Toen de steeds maar meer oprukkende roest een einde maakte aan de carrière van de badkuip kwam er een “chique” Ford. Buiten het “chique” was het ook de grootste ramp dat het baasje ooit kocht. Een Ford Zephyr, Ford van Engelse makelij met een elektrische uitrusting van Lucas. Op zich was de auto niet slecht maar niks van het de elektrische uitrusting deugde voor een frank. Die was dan ook geen lang leven beschoren bij onze baas, en een goede acht maanden later kocht hij weer een heel knappe occasie .
’t Baasje werkte toen bij de VAB Wegenwacht en op een nacht moest hij een Ford Taunus 17 M P5 depanneren langs de Boudewijnsnelweg (nu E313). De motor was in de soep gedraaid met een uitgelopen drijfstanglager en dus enkel te repareren met veel kosten. Maar die auto was pas twee dagen er voor naar de automobielinspectie geweest en was in topconditie, op de motor na. Er stonden o.a. vier spiksplinternieuwe banden onder ! Zo kocht ’t baasje die auto van de eigenaar, die de reparatie niet meer wilde laten uitvoeren, voor de prijs van de banden .
Twee weken later waren er in de motor van de zwarte Taunus nieuwe drijfstanglagers geplaatst en kon de Ford Zephyr naar de sloop, waar hij thuis hoorde. Een goede vier jaar heeft ons hoofdbestuur met die auto gereden, waarna ’t baasjes’ schoonbroer er ook nog drie jaar mee gereden heeft !
Dat was het einde van de Ford periode, morgen de na-Fordjes…
Het gebeurt nog regelmatig dat we nog nieuwtjes van de pups van Belle en Hera in onze mailbox vinden.
Gisteren was het de beurt van Lennaert die zich er over verwondert dat zijn bazinnetje hem opnieuw meenam naar de hondenschool.
Aan de basis lagen zijn kuren op de hondenshow begin deze maand in Hoogstraten waar hij zich moest laten opmerken door zuiver pubergedrag.
We hopen dan ook dat Lennaert zijn vorderingen (?) ook in de volgende weken nog laat weten ….
Belle & co
Hallo Faes roedel,
Deze week waren de baasjes toch wel erg druk met allerlei vergaderingen en contactdagen. Vrouwtje was helemaal veel uithuizig en ik begon me al af te vragen of ze nog wist dat ze ook nog een jonge drent had die behoefte had aan wat aandacht.
Vanavond stond ze alweer in de startblokken en kroop ik al bij voorbaat in de benche toen ze de jas aandeed en de autosleutel pakte maar opeens werd ik geroepen ik ging ik zomaar mee............terug naar school!!! In een bos waar de maan vanavond door de bomen scheen mocht ik instromen in een klasje "gevorderden" bij dogs4ever: www.dogs4ever.nl Nu had ik me een beetje misdragen tijdens de laatste hondenshow en dat schijnt dan de spreekwoordelijke druppel te zijn geweest, en nota bene op advies van ome Faes ga ik voorlopig weer elke donderdagavond naar de gehoorzaamheidslessen. Het viel eigenlijk best wel mee! Ik weet nog niet precies hoe alle oefeningen gaan en ik ging flink te keer tegen wat gevaarlijk uitziende grote donkere honden maar genoot daarna van de aandacht en ging helemaal op in mijn "will to please". In eerste instantie werkte ik mijn programma naast de groep af maar daarna schoof ik steeds dichterbij en vergat de rest van de honden. Toch wel tevreden reed vrouwtje naar huis en kreeg ik de complimentjes dat ik met netjes had gedragen.
Voorlopig dus even geen deftige shows meer maar werken aan mijn discipline!
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
’t Baasje werkte toen bij de VAB Wegenwacht en op een nacht moest hij een Ford Taunus 17 M P5 depanneren langs de Boudewijnsnelweg (nu E313). De motor was in de soep gedraaid met een uitgelopen drijfstanglager en dus enkel te repareren met veel kosten. Maar die auto was pas twee dagen er voor naar de automobielinspectie geweest en was in topconditie, op de motor na. Er stonden o.a. vier spiksplinternieuwe banden onder ! Zo kocht ’t baasje die auto van de eigenaar, die de reparatie niet meer wilde laten uitvoeren, voor de prijs van de banden . 
