Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
12-06-2016
Wandeling met jachtopleidingsvrienden
Vosselaar 12 06 2016
Wandeling met jachtopleidingsvrienden
Karine had de groep uitgenodigd om een wandeling te komen doen in wat we haast haar achtertuin kunnen noemen.
In Arendonk , achter “het paradijs” ( de naam is heel gepast gekozen) vertrok de groep Drenten + één 5 maanden oude labrador langs de dijk van het kanaal Schoten – Dessel. Het kanaal loopt op die plaats op een afstand van enkele honderden meter parallel met de Belgisch – Nederlandse grens.
Na ongeveer een kilometer doken we de dijk af naar een natuurgebied waar de honden terug aan de leiband moesten wegens het broedseizoen dat nog steeds niet ten einde is. Geen probleem voor onze honden die immers de kracht hebben om de baasjes met grote kracht verder te sleuren. Zeker als er weer eens aantrekkelijke geuren in de grasbermen te bespeuren zijn .
Karine en Louis gidsten ons naar een ven waar de honden los mochten en om ter eerste naar het water spurtten. Dat was pure fun voor de Drentjes en Olive de zwarte labrador pup ! Het water spatte meters hoog en het plezier voor de honden onmeetbaar. De baasjes genoten evenzeer, maar dan van het zien van de capriolen van hun honden .
Er was ook een korte rust / foto pauze ingelast aan de voet van de toeristen uitkijktoren. Dat was eigenlijk meer om een groep wandelaars voorsprong te laten nemen. Er waren namelijk dames bij die een sneeuwwitte broek droegen. Drentenkenners weten dat zoiets niet te combineren valt met Drenten die juist hun hart hebben kunnen ophalen in een natuurlijk ven !
Wanneer de groep wandelaars uit het zicht waren konden de leibanden wer om de nek van de baasjes gehangen worden en kon er terug volledig vrij gerend worden.
De terugweg ging terug langs de kanaaldijk maar toen “rommelde” het al een tijdje in de verte. Toen het begon te “druppelen” was dit een teken dat we het niet droog zouden redden. Geen twee minuten nadat de regenjasjes uit de rugzakken waren gehaald, kregen we een hoosbui over ons die de honden natter maakte dan een duik in het ven of het kanaal. En nat waren we…. Door en door nat, en dat ondanks kwalitatieve regenkleding. Bazen en honden konden letterlijk uitgewrongen worden tegen dat ze bij de auto’s kwamen.
Dan ging het naar de gezellige woning van Georges en Karine, waar Georges de soep al had opgewarmd. Mensenlief, wat smaakte die soep de “verzopen” baasjes ! Er werd nog wat nagepraat en unaniem besloten dat we dit initiatief prima vonden , en dus voor herhaling vatbaar. Alleen nemen we dan geen regenkleding meer mee maar wel een duikuitrusting. Die geeft in elk geval meer kans op garantie voor een droge thuiskomst !
Boeketje La Magdeleine.... Toen we vorige zondag klaar stonden om te vertrekken kreeg ik toch nog spijt dat er zoveel rozen en pioenrozen op het punt stonden van open te komen waar niemand iets aan zou hebben moest ik ze laten staan hebben. Dus nog snel even de snoeischaar genomen en een boeketje bijeen geknipt. Cellofaantje met een elastiekje rond de stengels met een beetje water en ze zijn in prima conditie in Vosselaar gearriveerd. Nu 6 dagen later staan ze op hun mooist in volle glorie !
Het was een gok toen ik dat toch wel flink uit de kluiten gewassen boeket nog snel ergens moest tussen kwijt raken op de aanhanger. De aanhanger was net zwaar geladen en het risico bestond er in dat +900 kilometer (we reden langs Rouen rond) het boeket geen goed zou doen.
Maar de vrees was onterecht de toevallige ontstane boeket van rozen allerlei kleuren en twee kleuren pioenrozen had de rit zo goed doorstaan dat we nu al een week geniet hebben van onze Franse bloemenpracht.
Dat er hier in huis momenteel een geur hangt van rozen is dus niet vreemd. De baasjes zijn zich niet plots gaan wassen met rozekeszeep uit grootmoeders tijd…
In april is het baasje er al begonnen, eigenlijk te vroeg want soms vroor het ’s nachts nog en dat is niet goed voor het zaaien van een mooi “pélouske”.
Maar het moest gebeuren en om te voorkomen dat er binnen de kortste tijd weer Drent-diepe kuilen zouden ontstaan, heeft het baasje er voor gezorgd dat een Drent zonder kraan of bulldozer geen centimeter diep de grond in zal geraken.
Het baasje heeft eerst het vroegere, door gravende Drenten geteisterde stukje tuin met de tuinfrees omgewoeld en vlak gelegd. Daar heeft hij grindtegels gelegd over gans het oppervlak van dat deel van de tuin ! Dat zijn van die tegels die op parkings verhinderen dat het grind verplaatst wordt en kuilen gaat liggen.
Het spul is Drent-proof en eens gelegd heeft het baasje de honinggraat gevuld met compost uit “eigen maak”. Zeg maar van de composthoop aan het eind van de tuin. Daarmee verkreeg hi twee vliegen in één slag. Namelijk een groot deel van de composthoop weg en tegelijk prima krachtige ondergrond voor een mooi grasveldje.
Toen wij zondagavond terug keerden vanuit Frankrijk had het warme en natte Bels weer voor een reuze groei van het gras. Het was heel mooi gelijkmatig gegroeid. In gen jaren hadden we zo ’n mooi grasveldje gehad.
Intussen heeft het baasje al tweemaal het jonge gras gekortwiekt en we moeten het eerlijk bekennen… op zo ’n grasveldje moet het heerlijk spelen zijn voor de pupjes die we dit jaar nog verwachten met Hera. De speelplein voor binnen was al volledig in orde, de buitenspeelplaats mét overdekte verwarmde speelplaats onder de open veranda en het knappe grasveldje…daar wil elke pup zich toch op uitleven samen met de overige roedelleden !
We kijken er al naar uit wanneer Hera terug loops komt en we negen weken later weer mooie pups kunnen verwelkomen .
het is niet waar hé... ja toch wel...de baasjes zij Lucy's koebeest troetel vergeten in Frankrijk. Het moest er eens van komen.
Gisterenochtend had Lucy haar troetel mee de tuin ingenomen en het gras was nog kletsnat van de dauw. De baasjes hebben koebeest dan maar te drogen gelegd in de keuken en daar ligt ze nu nog steeds ! Koebeest moet eerst nog wel eens een zoveelste watten orgaan transplantatie ondergaan.
Dat is gewoonlijk het vrouwtje die de chirurgische ingrepen hier ten huize aan de knuffels doet . De reparaties zijn inmiddels niet meer te tellen en het aantal gedoneerde organen evenmin, gelukkig komen de donors uit een pak watten en hoeven er geen andere knuffels hier het leven voor te laten.
Maar het baasje heeft "uit voorraad" een andere knuffel opgezocht. Vannacht slaapt ze (heel toepasselijk met dit warme weer) met de afbeelding van een sneeuwmanhoofd naast zich. Sneeuwman is intussen al aanvaard en ook moeder Hera had er al belangstellig voor.
En wij die dachten dat het een ganse dag gezeur zou zijn omdat onze jongste haar knuffel niet vond ! Neen hoor Miss Lucy heeft geen krimp gegeven, het is nu afwachten of ze binnenkort haar oorspronkelijke knuffel koebeest nog moet hebben. Zij heeft die gekregen net als haar broertjes en zusjes bij ons het nest verlieten. En dat is nu ondertussen toch ook al meer dan vier jaar geleden.
Het was vandaag weer een terugkeerdag. Dat gebeurt wel meer bij ons maar vandaag waren er toch wel wat “speciallekes” mee gemoeid.
Het begon al vanochtend om zeven uur. De vorige dagen was het telkens zo dat wanneer we het gordijn opzij schoven een grijze of nog erger een regenlucht kregen te zien. Vandaag was het dan toch wel een blauwe lucht zeker. Neen vandaag ging het hoofdbestuur niet terug even liggen, zij wilen profiteren van het beetje goede weer dat ze nog kregen.
Vroeger planden we onze reisdagen in functie van de verloven en vooral van e te voorziene drukte. Tegenwoordig zijn dat de drukte, zijn er stakingen ? Zijn er overstromingen ? Is er overal genoeg diesel verkrijgbaar ? En nog van die onvoorspelbare zaken die het reizen er wel avontuurlijker door maken, maar wanneer je met vier honden in de auto reist het zeker niet aangenamer maakt.
Tijdens de heenreis zijn we op zondag gegaan met de gedachte “in het weekeinde zijn die vrahtwagen bestuurders het paletten opstoken wel beu en willen ze dicht tegen hun Marie of Josephien aan kruipen. En die redenering klopte ook vandaag nog. Geen staker gezien vandaag. Diesel verkrijgbaar ? Meer dan een fatsoenlijk verbruikende Mitsubishi verbruikt krijgt. Maar die overstromingen…. Da’s een ander paar mouwen. We waren er al van verwittigd dat de A10 Parijs - Bordeaux afgesloten was tussen Tours en Orléans. Dat is hinderlijk en betekent wat extra kilometers maar daar is het dan ook mee gezegd. Wij reden net na Tours van de A10 naar de A28 naar Le Mans, Alençon , Rouen en zo naar Amiens. Daar gingen we terug de A1 op naar Lille. Deze keer reden we echter via Valenciennes naar Brussel.
Het was een prima rit met enkel even file in Brussel met als oorzaak de supporters van de Rode Duivels die op de Heyzel de laatste oefenmatch speelden tegen Noorwegen. En dat zorgde voor wat strubbelingen op de noord-west zijde van de Brusselse ring.
Met de omweg via Le Mans –Rouen deden we 910 km tegenover normaal 785 km maar we haalden een gemiddelde van 105 km/u en reden acht uur en half over het traject La Magdeleine - Vosselaar. Niet slecht zegt het baasje met de aanhanger achter de auto en vier Drentjes achterin. Hij heeft geluk denken wij maar dat wee zo goed getraind zijn als kilometer vretende snelwegdoggies !
Want morgen gaan we terug noordwaarts. Er wacht ons een drukke hondenweek. Zo hebben we dinsdag een afspraak met onze dierenartsen om een bloedafname bij Heros en Lucy in het kader van het onderzoek aan de Ugent.
Vrijdag hebben we vergadering met de FZG groep, zaterdag clubmatch in Barneveld, Zondag wandelen met de hondjes in Arendonk en maandag ALV in Woudenberg. En dinsdag kunnen we al terugkeren naar La M. tot 25 06 want dan is het weer wandelen in Hulst en omgeving.
Het was vandaag dus weer de dag van al de werkjes die zo laat mogelijk voor het vertrek moeten gebeuren. Het baasje wilde al van vorige week de “composthoop” of hoop rottend gras naar het containerpark afvoeren, maar telkens kwam er iets tussen en intussen lag die hoop er nog altijd. Tot het baasje dan vandaag zegde “wat moet, dat moet dan maar” en in goed drie uren waren er twee volle aanhangers weggevoerd. Volgende keer als we hier zijn gaan de laatste takken ook dezelfde richting uit .
Iets gans anders, hoewel het ook met rot te maken heeft… De kersen aan de boom vooraan in de tuin mogen we als verloren beschouwen door het natte weer. Het zijn van di grote donkere kersen, heel lekkere, wanneer ze niet rotten aan de boom wegens openbarsten door te veel sap of zeg maar water !
In al de jaren dat we nu hier zijn hebben we hooguit 2 maal kersen van die boom kunnen eten. Waarschijnlijk heeft het er mee te maken dat de overloop van de regenwater citerne daar ergens de grond extra vochtig maakt.
De kersen zijn nog lang niet rijp en nu al is er geen enkele gave kers meer aan de boom te vinden , spijtig, heel spijtig. Maar niet getreurd, achteraan in de tuin staan nog twee immens grote kersenbomen. Bij die twee hebben we nog nooit in de top geoogst omdat de bomen te hoog voor onze ladders zijn. De voorlaatste boom draagt op dit moment heel veel kersen die, als het weer nu een beetje zonniger gaat worden, binnen twee weken kunnen geoogst worden.
Echt waar, het heeft vandaag van gans de dag niet geregend. Dat is sinds vorige week niet meer gebeurd in de Charente.
Nu hebben we zelfs de zon al even gezien, heel eventjes maar, maar ze was er écht.
De baasjes hebben van de droge dag gebruik gemaakt om de schade in te halen, want ze hadden toch heel wat plannen die door het rotweer letterlijk in het water zijn gevallen. Maar het is hun gelukt.
De tuin ligt er terug netjes bij en er is een groot deel van het onkruid op de hoop voor de déchetterie ofte containerpark terecht gekomen.
En wij roedel des huizes hebben ons goed vermaakt in de tuin waar we in het kort gemaaide gras kunnen rollen dat het een lieve lust is.
Zondag gaat het terug richting Vosselaar, maar we zullen de grote toer langs Le Mans, Rouen en Amiens moeten maken . De A10 die we normaal nemen richting Parijs blijkt nog steeds afgesloten te zijn tussen Orléans en Parijs. Een omweg van 100 km is dus wel aangewezen willen we niet ergens geblokkeerd geraken…
Na twee jaar hebben we ze terug in de tuin, Mirabellen de Nancy. Toen we het huis kochten was dat veruit het enige fruit dat niet in de boomgaard aanwezig was. Met de superstorm van 28 december 1999 waaide de grootste van de twee notenbomen om en kwam er plaats voor een andere fruitboom. En dat werd onze eerste mirabellenboom. Import vanuit België en die deed het vanaf het tweede jaar geweldig goed. Een achttal jaren gaf dat boompje, want echt groot is hij nooit geworden, een vracht aan heerlijke vruchten. Sommige jaren braken de takken van het gewicht van de vruchten !
Maar plots, en zonder enige teken vooraf was het gedaan met het boompje. Er kwamen geen bladeren aan de takken en geen bloesem en dus ook geen vruchten… Bomen sterven staande zegt men wel eens en dat was hier heel letterlijk te nemen.
Maar twee jaar geleden hebben we twee nieuwe boompjes geplant. Weer import uit België, gekocht bij boomkwekerij Marechal in Turnhout en die blijken het na anderhalf jaar ook al goed te doen. Vorig jaar was er een voorzichtig begin met enkele mirabellen , maar dit jaar gaan we terug kunnen oogsten !
Maar we hebben ook nog een vijgenboom op de koer staan. Die staat netjes beschut tegen koude oostenwind tegen de muur van de hangar aan. Deze boom hebben we een tiental jaren geleden ook zelf geplant en die geeft al vele jaren een weelde aan vruchten af. Zoveel dat we moeten uitdelen aan vrienden en buren want overrijpe vijgen trekken wespen aan, véééél wespen en “frelons asiatique”, dat zijn wespen die zo ’n driemaal het formaat van een gewone wesp hebben. En vermits wij van de roedel naar alles happen wat maar vliegend passeert heeft ons baasje die frelons liever in Azië dan hier in Ferret.
Dus alle vijgen worden hier verwerkt in confituur of weggeschonken aan de schuin overbuurvrouw die gek is op onze vijgen.
Nu we toch bij confituur zijn aangekomen nog even vermelden dat ons baasje geen zoetebek is bij het ontbijt, maar wel bij elk ontbijt hier in Ferret besluit met een stuk verse baguette met confituur.
Bij zijn drie favoriete confituren komen er twee uit onze eigen tuin en eentje van de straatkant. De mirabellen en vijgen uit onze tuin concurreren met elkaar en de derde confituur is bramenconfituur. Daar moeten onze baasjes dan wel schrammen en krassen op handen en armen voor trotseren.
De vruchten worden naar confituur omgetoverd en in potjes gedaan door ons vrouwtje die door de jaren heen een echte reputatie heeft opgebouwd als meester confituur maker. Heel god bekend bij familie, vrienden, buren en andere gourmands.
Nog enkele weken en de keuken geurt dan weer naar lekker fris fruit dat staat te pruttelen in erg grote kookpotten die enkel uit de kast komen om confituur en ….mosselen te koken !
Het was “bijna” droog vandaag. Dat wil nog altijd niet zeggen dat het mooi weer was vandaag. We hebben zelfs wat medelijden gehad met een technieker van de telefoon maatschappij Orange. Die kwam eindelijk, na 2,5 maand na de aanvraag, de vaste telefoonlijn opnieuw kwam aansluiten. En toen …regende het pijpenstelen toen hij op de ladder tegen de telefoonpaal moest opkruipen !
Twee jaar geleden had het baasje, in een Franse coleire het kontrakt opgezegd met Orange omdat we toen twee maanden zonder vaste telefoon zaten en ook de internet verbinding onderbroken was. Vergoeding voor die twee maanden zonder verbinding maar wel betaald was er toen niet. Intussen blijkt de service hier “au milieu du monde sauvage” flink verbeterd te zijn en dus nam ons baasje een nieuwe verbinding. Die is dus vanochtend terug in orde gemaakt.
We hebben dus na 2 jaar enkel bereikbaar geweest te zijn door een stinkend duur GSM gebruik en Skype die extreem traag werkt met veel vertraging omdat alle internet verkeer hier via de satelliet gaat , terug normale telefoon. En we moeten erkennen, met België of Nederland bellen heeft een even goede verbinding als naar de andere kant van het dorp hier bellen !
We zijn daarstraks ook eens samen met baasje en zijn kodakske door de tuin gelopen om een gedacht te hebben van hoe regen en wind hebben huisgehouden in het rozen bestand.
De bloemen hebben duidelijk van de regen geweten maar er is buiten wat afgewaaide rozenblaadjes geen windschade aan de struiken zelf, en daar zijn we blij om. Enkel de witte pioenroos is, ondanks het steundraad die er rond staat totaal uit elkaar geregend/gewaaid.
Hopelijk krijgen we nog enkele mooie dagen zodat we voor zondag nogmaals het gazon kunnen kortwieken. We horen met dit regenweer het gras immers groeien terwijl we erover lopen ! Ook wil het baasje nog eens het gras op de koer te lijf gaan met een sproeimiddel dat daarstraks nog voor 1,5 jaar een vergunning heeft gekregen. Ons baasje maakt dan een Roundje up met dat spul in de sproeier van het moment dat we al vertrekkensklaar in de auto zitten. Want daar is hij wel van overtuigd, het is goed spul tegen onkruid, maar goed voor mens en dier is het zeker niet …
Van een halfuurtje droog weer heeft het baasje geprofiteerd om met zijn Sony “kodakske” de ronde van de tuin te maken. Wat overal opvalt op de koer en in de tuin zijn de rozen in alle kleuren , grootte en vormen.
De meeste rozen stonden hier al in de tuin toen de baasjes in de lente van ’99 het huis hier in La Magdeleine kochten. Meestal zijn de rozen de zorg van ’t vrouwtje, tenzij ze moeten opgebonden worden of geplant of herplant, dan komt het baasje ten tonele.
Waar je nu, tijdens en na de buien, niet naast kan is de geur van “rozekeszeep”. De meeste van de rozen verspreiden de geur uit onze jeugd toen er zowat in alle kleerkasten en schuiven wel een stukje zeep met rozenopdruk te vinden was. Niet dat ze dienden om je mee te wassen, neen…de geur , daar was het om te doen. En zo ook dezer dagen, maar nu zijn het de echte planten en bloemen van wie de geur de koer en tuin beheersen.
Nu door de hevige regens van de laatste dagen zijn er al veel bloemen op hun retour. De wind verspreid dan ook de blaadjes over gans de tuin. Het lijkt dan ook haast de processies uit onze jeugd toen de straat bestrooid werd met wit zand en rozenblaadjes om het sacrament een waardige bestrating te gunnen . Maar dat laatste hebben wij van horen zeggen, want buiten de heel bekende jaarlijkse processies in Brugge, Hoogstraten, Hakendover en dergelijke blijft er van de meeste processies enkel nog de herinnering over.
Wat we nog wel herinneren was de uitspraak van één van baasjes nichtjes (toen 13 jaar). Toen haar vader vertelde dat de pastoor van de parochie nog maagdekes zocht om mee te gaan in de processie, was haar antwoord “als het maagdekes moeten zijn zal mijnheer pastoor hard moeten gaan zoeken”….
En zo gaan we morgen en de volgende dagen weer van het zicht en geur van onze rozen kunnen genieten.
Wat een dag vandaag… de ganse dag heeft het geregend. Het regende zelfs vanochtend al toen de baasjes ons uitlieten, en…. het regent nog altijd.
We zijn vandaag driemaal met het baasje tot achteraan in de tuin geweest toen het even over was. We hebben vandaag dan toch zeker 600 meter gelopen. De tuin is ongeveer 100 meter lang, dan moet je nog eens terug dat maakt per keer 200 meter en dat drie keer…
We weten, het is belachelijk maar op dagen als deze rekenen we haast per meter uit hoeveel we wandelen(?). Van de drie keer dat we achter in de tuin geweest zijn hebben we twee keer moeten lopen om droog terug binnen te komen. IJdele hoop natuurlijk, nat waren we toch.
De hondenhanddoeken hebben dan vandaag hun nut bewezen. Moesten we niet telkens bij het binnenkomen afgedroogd zijn dan stond nu de damp als in een sauna tegen de vensters.
Morgen “zou” het droger worden volgens de krant, maar tegen de avond toch weer kans op regen. Daar kunnen we vrede mee nemen, het is dan toch al beter dan wat we vandaag over ons kregen…
Inderdaad , toch kijk je even anders naar je teefje na zulke berichten als we gisteren te horen kregen. E-mail, Skype, telefoon e.d. zijn dan de gebruikelijke middelen om het goede nieuws te vernemen.
Want het was niet anders dan goede nieuws dat ons bereikte vanuit het “thuisland” en vanuit Nederland. Lennaert, Nova-Hera en Nazca-Hera hadden immers gisteren schitterende resultaten behaald op de clubmatch van de Belgische Drentenvereniging.
De U’tjes (U van uitmuntende) vlogen ons om de oren toen Jeanny en Ann ons de resultaten doormailden. Nu zijn die drie wel door hun baasjes zo hoog geraakt op de ladder van de Drentenkeuringen, het is toch maar “ons kleintje” die ze met de hulp van twee knappe reuen op de wereld heeft gezet. Want ook Cartouche en Bowie delen in de eer van de mooie beoordelingen.
Lennaert is een zoon van Hera x Cartouche en de twee teefjes Nova en Nazca heeft Hera samen met Bowie. Lennaert is dus een halfbroer van de twee teefjes. Lennaert en Nova zijn samen met Jeanny naar Nederland verhuisd op de leeftijd van 8 weken, ,maar ze houden heel close voeling met hun geboorteland want hun overburen zijn allemaal Belgen want enkel de Maas scheidt hen van België. Naca is in België gebleven en woont in Hasselt met Bjorn en Ann. Beide baasjes gaven destijds te kennen dat ze een teefje uit het nest wilden omdat ze fokplannen hadden met hun toekomstig hondje. En de eerste stappen naar het “fokkerzijn” zijn gisteren duidelijk gezet.
Samen met Jeanny en Ann zijn wij uiteraard fier op de drie honden en hun moeder. Hoewel ze niets verandert is tegenover vrijdag kijk je toch iets anders naar dat mooie teefje dat hier samen met moeder Belle, broer Heros en dochter Lucy kuren ligt uit te halen op het gazon.
Het geeft een fijn gevoel van erkenning, zeker omdat zij en haar kinderen zo hoogt scoort op uiterlijk op hondenshows, want dat is nooit een hoofddoel bij ons geweest. Gezondheid, een lage inteelt- en verwantschapscoëfficiënt zijn steeds belangrijker geweest dan het uiterlijk van de hond.
Morgen is er weer een dag en zal Hera en de baasjes wel terug op een normaal niveau bekeken worden, maar vandaag was het een waar supermoedertje van kampioenen in spe.
Spijtig dat we er vandaag niet bij konden zijn in Heurne op de clubmatch van de Belgische Drentenvereniging. Maar je kan namelijk maar op één plaats tegelijk zijn, en zeker als die plaatsen 800 kilometer uit elkaar liggen.
De “pups” van onze Hera hebben het super gedaan en togen met mooie resultaten huiswaarts. Onderstaand bericht hebben we overgenomen van het blog van Jeanny, die met Lennaert en Nova-Hera twee “pups” van Hera in competitie had.
Als een blog zou kunnen glimmen dat moeten de lezers nu een zonnebril opzetten.
De “2de rasspeciale met CAC” of te wel de Belgische clubmatch is zeker speciaal geworden.
Speciaal voor Ann en Nazca een zus van Nova. Samen kwamen ze uit in de “klasse Intermediair”. De keurmeesteres en haar stagiaire namen voor alle honden de tijd. Alle teefjes in hun nog jonge klasse kregen een uitmuntend en toen glommen we al van trots. Maar nu moest er nog een teef worden gekozen die het ging opnemen tegen de andere klassen. Tot onze grote verbazing belandde Nova op de 2e plek en Nazca op de 1e plek. Nou ja!….we keken elkaar aan…en nu? Eerst maar eens afkoelen in een tent. Nazca en Ann stegen boven zichzelf uit want kregen zij in de eerste keuringsronde nog “extra” punten omdat Nazca ook de onderkant aan de keurmeester liet zien, en die was mooi wit zoals het hoorde…werd tijdens de volgende ronde het uiterste van hen gevergd. Toen waren er nog twee lege plaatsen bij de bordjes 1 en 2 en nog vijf honden in de ring. Het was me niet meer geheel duidelijk welke klasse, en wie wat waar, maar het ging duidelijk tussen Nazca en de stoere reu Cooper. Ik probeerde foto’s te maken en de kansen in te schatten.
Cooper werd Clubmatchwinnaar…en Nazca…zo uit het niets de beste teef van allemaal. Ann onderging het allemaal redelijk stoïcijns terwijl ik uit mijn dak ging. Wat een mooie prestatie van de twee nestgenoten. Allebei een U, allebei een plaatsing en dan uiteindelijk de amper 17 maanden oude Nazca beste teef…… Maar er past nog een pareltje bij. Lennaert kwam uit in de “Open klas” reuen. Hij had de concurrentie van 8 potente ervaren reuen. Nu is Lennaert ook wel ervaren maar ook nog altijd een ongeduldige ping pong bal. Ook tijdens deze keuring steeg de spanning. Uiteindelijk werd Lennaert 2e achter Cooper, de latere winnaar.
Hera met haar 2 lovers, Bowie van Jantine uit Barendrecht en Cartouche, de witte reus, hebben iets moois voortgebracht.
Als een blog zou kunnen glimmen en de donkere nacht invalt en je kijkt naar het zuiden, ver weg richting Atlantische oceaan, richting Cognac, dan zie je een gloed in de verte….
Gisteren meldden we het al op het eind van ons dagelijks bericht. Een serieus onweer dreigde en ons baasje moest stoppen met het plaatsen van de nep haag.
Vandaag konden we in de krant Charente Libre lezen wat het onweer heeft aangericht. Gelukkig heeft het gans in het noorden van de Charente maar enkele druppels geregend. Maar de foto’s die we in de krant zagen en de hoeveelheden regen die er zijn gevallen zijn niet min.
Over de hoeveelheid regen , in Cognac hebben ze 27,5 mm regen in 15 minuten gemeten, nooit gezien in Cognac schrijft de krant.
Dat er bij zo ’n onweer ook hagel valt daar is niet aan te ontkomen, en DAT is nu weer wat alle wijnboeren het ergste vrezen. Op grote delen van de wijngaarden is er heel wat schade. Gelukkig zijn de druiventrossen nog maar piepklein, en dat is dan weer een geluk bij een ongeluk.
Wij zijn er gelukkig aan al de miserie ontsnapt hoewel het in de verte toch flink gerommeld heeft…
Een WAT zullen de trouwe lezers zich nu afvragen… Want al zeventien jaar zegt ons baasje dat Ferret, een gehucht van La Magdeleine een oord van rust is. En dat is ook zo, tot…
Ja tot wij een kat op straat hebben gezien of de postbode door de straat hebben zien racen met haar geel Renaultje. Dan moeten we onze grote klep telkens open zetten en dat hebben de baasjes toch niet zo graag.
Ons lawaai zorgt tevens voor een kettingreactie in gang van blaffende honden. Wanneer wij in actie komen zijn het ook die twee keffende ruwharige teckels van de overburen die niet willen achterblijven.
Ook Barney van de schuin overburen denkt dan dat hij op zijn eentje het kan halen van vier Drenten en twee lawaaiteckels. En eerlijk gezegd, soms lukt het hem nog ook.
En om dat allemaal wat rustiger aan te laten verlopen heeft het baasje vandaag voor een deel “kunsthaag” tegen de afsluiting aangebracht. De vorige poging tot een niet doorzichtige afsluiting was duidelijk de mist in gegaan. Het was van die groene doek die rond bvb tennispleinen gespannen wordt. Maar dat is meer met de bedoeling van wind te breken.
Ondertussen is er zo ‘n 7 meter nep haag aangebracht en deze is wel wat ze moet zijn : een haast ondoorzichtig scherm dat niet meer toelaat dat onze katten hatende Drentjes de poezen over straat zien paraderen.
Het overige deel van de afsluiting op de koer zal ook nog aan de beurt komen, maar ’t baasje wilde vandaag al een eerste indruk opdoen van hoe het zou worden. Hij moest trouwens stoppen want er dreigde een serieus onweer. Het onweer heeft maar enkele druppels hier gebracht maar het was wel hevig genoeg om de satelliet internet verbinding te verbreken…
Gisteren namiddag waren we te gast bij vrienden die we enkele maanden geleden hebben leren kennen. Zij kennen ons al veel langr dan wij hen, want het blijken dagelijkse Bas & Belle bloglezers te zijn.
Vlamingen die net als wij ook uitgeweken zijn naar de Charente. Met dit verschil dat wij maar halftime zijn uitgeweken en zij fulltime.
Zij wonen op een 20 kilometer van La Magdeleine en we mochten de honden meebrengen want de grote tuin is volledig afgesloten. Om te testen dat een tuin Drentproof is afgesloten namen we Belle mee. Als er een opening in de afsluiting is waar een kat door kan dan vindt Belle die opening gegarandeert. Ook Lucy mocht mee. Want de ganse roedel meenemen voor een eerste maal was wat hoog gegrepen want…. John en Anne hebben ook nog een hond(je) Broer en zus Heros en Hera hadden thuiswacht.
Dat hondje (?) luistert naar de naam Deon en zijn ras heeft de naam van een stad aan de rand van het Schwarzwald in Duitsland. De naam van die stad ? Rottweil… Yep, Deon hoort bij de Rottweilers !
De eerste minuut was het wel even schrikken voor onze Drentjes Belle en Lucy, want zulke mastodonten van honden van 65 kilo hebben wij niet veel in onze kennissenkring. Maar na enkele minuten was de toon gezet en was het Lucy die met de hulp van de oma Belle achter Deon aanzat. Wij vermoeden dat Belle enkel meeliep om Lucy te beschermen wanneer Deon zich zou omdraaien om die kleine herriemaker even op haar plaats te zetten. Maar dat gebeurde helemaal niet ! Integendeel zelfs, het waren de Drenten die op het eigen terrein van Deon het bewind overnamen… Zoiets hadden John en Anne nog vanzeleven niet meegemaakt. Hun Loebas ging uiteindelijk bij hen onder tafel rust zoeken.
Het ging heel goed tussen Belle , Lucy en Deon maar onze twee hadden wel duidelijk laten weten dat spelen OK was, maar dat onder staarten snuffelen nog niet aan de orde was , daar was het nog wat vroeg voor bij een eerste kennismaking volgens onze dames.
Wanneer de honden toch wel even aan rust toe waren zochten ze alle drie een plaatsje in de schaduw en Belle lag zelfs even nadien te snurken. Tot ons baasje een balletje van Deon wegwierp om te laten apporteren bleven Lucy en Belle liggen met een air van “een balletje, pfff… dat gaat de baas zelf wel terug ophalen” Maar hier liet Deon zien dat hij het balletje wel wilde gaan ophalen en terugbrengen.
Maar toen gebeurde iets heel knap. Het balletje werd niet tot bij het baasje gebracht, maar Deon legde het balletje netjes voor de voorpoten van Lucy. Nu dachten al die baasjes dat zoiets louter toevallig was, maar neen hoor een tweede en een derde maal belande het balletje weer voor de neus van Lucy ! Die grote brave, vervaarlijk uitziende Rottweiler wilde op een goed blaadje komen bij onze jongste ! En bij Rottweilers is dat blijkbaar door zijn speeltjes te komen aanbieden aan zijn uitverkorene.
En dan heb je al zovele jaren Drenten in huis, toch kom je nog regelmatige voor verrassingen te staan zoals deze. We weten nu dat Deon helemaal geen dominante hond is en mogelijk laten we hem ook eens kennismaken met Hera en Heros. Met die laatste zullen we wel wat moeten oppassen want onze reu Heros is nogal heel beschermend naar zijn teefjes toe, maar dominant is Heros ook niet echt. Hij kan dan in elk geval merken dat Lucy niet alleen over hem baas speelt, maar dat ook bij andere, nog grotere reuen, doet.
Zelfs dat is een erkende vogelsoort “speelvogels” in de Charente. En die zie je meestal in de gedaante van Drentsche Patrijshonden. Terloops nog even vermelden dat er ook plaagvogels en zelfs pestvogels hier te vinden zijn. Die vliegen hier echt rond in de vorm van uilen. Die verkiezen het om rond vier uur in de ochtend te zitten krijsen op de nok van het dak. Waarschijnlijk was het madam uil die haar vent, mijnheer Uil goed zijn kot aan het vol geven was want het klonk best boos ! Maar ons baasje heeft het maar al te goed gehoord die huiselijke uilen twist !
Maar terug naar de speelvogels. Wanneer we vorige week nog twijfelden of het nu voorjaarsmoeheid was of lentekriebels bij onze roedel, het baasje is er nu uit.
Sinds we hier in Ferret zijn is het duidelijk dat het lentekriebels zijn. Dat is duidelijk wanneer we aan het ravotten zijn in de tuin. Het zijn duidelijk vaste duo’s die steeds met elkaar spelen. Belle en Lucy spelen en ravotten het meest met elkaar. Die jongste houdt duidelijk die oudste jong. Het gaat gewoonlijk met veel gegrom gepaard, in die mate dat vreemden een verkeerd beeld zouden kunnen vormen van het spelen van Belle en Lucy. Maar het gaat er steeds vrolijk en speels aan toe.
Hera en Heros, broer en zus doen het onderling rustiger aan. Beide zorgen er voor dat ze de ganse dag zo dicht mogelijk bij het baasje liggen. Ook wanneer hij zoals vandaag haast de ganse met de bosmaaier bezig is. En dat is soms wel gevaarlijk want die razend ronddraaiende snijdraad durft nog al eens spullen wegslingeren. En die spullen kan allerhande zijn. We hebben al steentjes, dikke en dunne takken, maar ook oude en verse hondendrollen weten rondvliegen. Dat komt er van als je zoals wij steeds hoog gras onder onze kont willen weten wanneer we ons zetten voor een grote boodschap. Het baasje is zich daar ook van bewust en de ondervinding heeft ‘m geleerd dat je best een bril opzet en je gezicht beschermt tegen rondvliegende worsten… En daar komen Hera en Heros vlakbij liggen.
We moeten ook nog vermelden dat we vandaag een schitterende dag hadden wat het weer betreft. Het was haast de ganse dag hemelsblauw, en pas tegen dat de avond viel verschenen de eerste wolken. Maar dat konden we gisteren al lezen op de laatste pagina van de Charente Libre…
Wat een constante is van alle dagen is, dat is het weer. Het is daarom dat de laatste bladzijde van de krant “Charente Libre” de populairste is en het eerst gelezen is. Ook al weten we op voorhand dat het rotzooi gaat worden met regen en wind (’t baasje voelt dat aan zijn in december gebroken pols met metalen inhoud), toch raadplegen we eerst de zonnetjes en wolken met of zonder inhoud. Niet dat we er over gaan zeuren (als ’t tenminste geen weken duurt) want bij minder goed weer doen we binnenskamers dingen.
Wat ons dan weer bezig houd is dikwijls iets dat binnenin de krant te lezen valt. Vandaag was dat het wereldschokkend nieuws uit de stad Ruffec. Daar meldt de verslaggever van dienst een pensionering in het korps van de gendarmerie. Dat is goed nieuws zegt het baasje, dat moesten alle gendarmen doen, en zeker die met hun verrekijker in hun geparkeerde auto die ook nog eens snelheidsboetes geven !.
Maar ditmaal was het geen gendarme maar het is “Khéops”, de meest sympathieke gendarme van gans het korps. Khéops is namelijk de speurhond van één van die pakkemannen en de enige speurhond in de brigade van Ruffec. Er staat in de krant niet hoeveel pensioen Khéops gaat krijgen, want we zouden er niet van schrikken dat Khéops als officiële medewerker ook een officieel pensioen zou krijgen van “l’etat”
En dan is er nog een andere staatszaak in het land van de Swa Hollande… de Swa, “François” voor de niet intimi, gaat een wet door de Assemblee Nationale drukken , “Loi travail” genoemd die voor zacht gezegd voor wat contestatie zorgt. Die constestatie zorgt dan weer voor stakingen in alle gelederen van de samenleving. Ja horen wij jullie al zeggen met stakingen hebben ze hier al wel leren leven, maar wij zeggen bij ALLE geledingen van de samenleving . Zo ook het transport ! En dat weten de vakbonden ook, zonder transport valt alles stil…
Zo ook de bevoorrading van de benzinestations… en daar zijn wij als Belg in Frankrijk uiteraard nogal gevoelig voor. Zonder “diesel” verzet ook de Mitsubishi geen band.
Dat het leeft bij de fransoos in het algemeen merkten we deze ochtend ook aan de pomp van het warenhuis Super U in Sauzé-Vaussais. Daar waren we nummer acht in één van de even lange vier rijen aanschuivende wagens. Het leek wel terug Suez-crisis voor hen die zich dat nog herinneren en de autoloze zondagen uit de vroege jaren ’70 toen we op de snelweg mochten fietsen ! Benzine hamsteren…dat we dat nog eens mochten meemaken…
Het zal ons niet erg spijten wanneer we door stakende petrolboeren niet terug in België geraken, er zijn tenslotte ergere plaatsen in de wereld dan het platteland van de Charente. En dat is dan iets wat ons eigenlijk maar matig kan beroeren…
Het was een rustig zondagnamiddag ritje vandaag. We vertrokken vrij laat deze middag, het was al 11u30 toen we de poort in Vosselaar uitreden.
De reden was dat het baasje de reserve band van de aanhanger niet kon vinden. En vermits er nogal veel gewicht op de aanhanger zat riskeerde het baasje het niet van zonder reserve band te vertrekken. Het zijn wielen van een VW Golf die passen onder de aanhanger en dus is een reserveband vinden geen probleem. Alleen heeft het baasje twee weken geleden onze VW Golf van 1985 aan petekind Joris geschonken, die gaat er van de zomer met enkele kameraden met 3oldtimers een rondrit door Frankrijk mee maken.
Dus Joris uit zijn bed gebeld met de vraag of we het reserve wiel twee weken mogen lenen. Dat was geen probleem maar met het ophalen was er toch al gauw een uur gepasseerd. (het oorspronkelijke reserve wiel stond hier in La M. in de hangar…) We hebben nu voor de terugweg 2 reservewielen !
Onderweg was het droog tot iets voor Parijs. Madam TomTom gaf aan dat de snelste wijze om langs Parijs te geraken langs de Porte de la Chapelle was en dan tot aan de Porte St Cloud. Die weg kennen we op ons duimpje maar het was als op ijs rijden, zo regende het, en ondanks de vier spiksplinter nieuwe banden onder de Mitsubishi hadden we meermaals last van aquaplanning. Het was dus kwestie van goed afstand houden wat toch wel een echt probleem is met de rijstijl van veel Parijzenaars.
Op een minimumtijd waren we nochtans snel door Parijs omdat er geen opstoppingen waren, en tussen de Porte St Cloud en Boulogne – Billancourt sprongen alle verkeerslichte op groen wanneer ze ons zagen komen ! Super rijden …
Na Parijs hadden we goed 250 kilometer afwisselend regen en regen. De afwisseling lag ‘m in de hoeveelheid water !
Maar we kwamen met droog weer aan . We konden zelfs de TV-Vlaanderenschotel op het dak herstellen. De aansluiting was losgeraakt en dan krijg je bitter weinig “beeld”
Het lossen van de auto en aanhanger gebeurde ook nog met droog weer, maar tijdens het eten trokken ze de hemelsluizen opnieuw open. Morgen voorspellen de verschillende weersvoorspellers unaniem regen…
We zien wel en laten het jullie morgen weten hier de eerste dag was !
En toch waren er fijne nieuwtjes te melden vandaag, maar de drukte voor het vertrek van morgen liet niet toe dat er een behoorlijk verhaal op het blog kon van komen.
Maar geen erg, de vooruitzichten zijn dat we vrij vroeg kunnen vertrekken en dat we morgenavond wel de tijd hebben om onze “pennenvruchten” aan het www kunnen toevertrouwen.
Tot morgenavond, en dan luid de aanhef weer “La Magdeleine 22 05 216”
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
