Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
25-05-2009
Weten waar...
Weten waar
Een hoogbegaafde ingenieur lost jarenlang de moeilijkste technische problemen op.
Na 30 jaar zonder één enkel foutje gaat hij met pensioen.
Na zeven jaar belt zijn vroegere werkgever hem op: een ingewikkelde nucleaire installatie wil maar niet werken.
De ingenieur bezoekt het bedrijf, inspecteert de installatie en zet dan met krijt een kruisje op een onderdeel van de warmte-uitwisselaar.
Het bedrijf vervangt het onderdeel en de installatie werkt.
Op de rekening van de ingenieur staat:
5000 euro: 1 euro voor het kruisje
4999 euro voor het weten waar het kruisje moest komen.
Nog op vraag van 10 jaar geleden dit slot van het verhaal. Zoals we vertelden hadden we besloten hier in het zuid-westen van Frankrijk het verzamelwerk van panne- en ongevalautos te gaan verzorgen voor VAB-Europech.
Voor het carnavalverlof hadden we oorspronkelijk een gastronomischemidweek gepland in de Vogezen. Die konden we nog verplaatsen naar het Paasverlof en zo huurden we in de plaats een vakantiewoning in de buurt van Libourne. Van daaruit togen we op bezoek bij de immo kantoren die we uit de verschillende vakbladen hadden geselecteerd. Wij kenden er geen van allen maar we trokken vanaf maandagmorgen op avontuur !
Het eerste immo kantoor in Ruffec bleek gesloten op maandag, dus togen we naar Civray naar de volgende aangestreepte op ons lijstje. Nooit hebben we zo een rommelkantoor gezien Dossiers op kasten, op en onder bureaus, op vensterbanken en tegen de grond.
Als we kenbaar maakten wat we zochten hadden ze verschillende mogelijkheden, alleen waar lagen die dossiers ! Tijd om iets te bezoeken met ons hadden ze niet maar als we terug reden moesten we maar eens passeren op twee adressen. Eentje moest maar 60.000 Ffr. kosten (omgerekend 360.000 Bfr) Je moest dan wel achteraan in de tuin in een hokje met een hartje in de deur naar het toilet gaan, dat zagen we echt niet zitten zo s nachts in de regen op je blote voeten op toiletbezoek !
Op dinsdag gingen we dus terug naar het kantoor in Ruffec dat op maandag gesloten was en we werden er heel vriendelijk ontvangen door twee dames. Er werkten daar geen heren bleek later. Ook in dit kantoor maakten we duidelijk wat onze wensen en noden waren. Daar zouden ze eens snel iets aan doen zie Als we een kwartiertje tijd hadden zouden ze iemand telefoneren en dan konden we enkele mogelijkheden gaan bezichtigen !
Dat was al iets gans anders dan de dag tevoren. We dronken een koffietje in de Bar Central en inderdaad na twintig minuten kwam er een net jong dametje die zich voorstelde als Patricia naar ons toe en stelde voor om een ritje langs drie mogelijke kandidaat huizen te rijden. Omdat we Bas mee hadden volgden we haar met onze eigen auto naar het eerste huis. Dit was een schuur die een Engelsman aan het verbouwen was naar een woning. In een schuur zijn normaal weinig ramen en het was ons toch wat (aarde)donker.Op naar de tweede mogelijkheid dus
Nieuwe sport voor Drentsche Patrijshonden in Ferret. Graanjumpen vanaf de weg
Nu het graan hoger staat als zij groot zijn maken zij een sprong die iedereen verbaasd als zij hem maken. Vanaf de straat maken zij een sprong die alleen kan nagebootst worden door een ree. Of bootsen zij een ree na, daar zijn we nog niet achter !
Het is werkelijk amusant hoe ze dan verder in het graanveld telkens moeten opspringen om te zien welke richting zij uitgaan. Twee flaporen en een hondenkop komen dan boven het graan uit.
Vooral Hera is hier onze kampioen zij springt en wipt achter alles wat vliegt en springt, vliegen , muggen, vlinders , maar ook de eerste wespen gaat ze na en daar zijn we niet vrolijk over. Dat kan nog problemen geven als ze in augustus ook achter de frolons aangaat. (Frolons zijn een soort wespen die driemaal zo groot zijn als een normale wesp)
Dat deze manier van verplaatsen vermoeiender is dan normaal wandelen merken we wel als we terug thuis komen na de wandeling. Eerst drinken en dan zich neerploffen op de eerste de beste plaats die hen schikt .
Waar heeft m het nu weer over horen we jullie weeral zeggen Wel het zit zo. Vorig jaar deed onze blogvriendin Yessie een oproep tot het sparen van plastic doppen van flesjes. Doppen van Cola, Spa, fruitsap, enz., die spullen. Enkel maar de doppen, en enkel maar de plastic doppen !!!
Yessie zag die oproep ergens en omdat die doppen worden opgekocht en met het geld dat daar mee verkregen wordt kan men blinden geleidehonden opleiden.
Aanvankelijk waren we wel wat argwanend, er zijn al zoveel onmogelijke zaken verzameld voor nobele doelen die dan achteraf een kwakkel bleken zodat we zo onze bedenkingen hadden. Toen t vrouwtje van de kapper kwam met de mededeling dat daar ook zon oproep hing plaatsen wij die melding op hier t blog.
Een reuze succes bleek het van overal kregen we reacties !Zo onder andere van Franca uit Sigogne die beloofde ook hier in de Charente hun dopjes op te sparen. Meer nog, haar echtgenoot Darren die door de week in GB verblijft voor de dagelijkse boterham zou ook daar de dopjes niet meer wegwerpen en ze voor de opleiding van blindengeleidehonden sparen. http://portersonthemove.blogspot.com/
Zo kwamen we gisteren terug uit Sigogne met een zak dopjes die eerst door Fleur waren gepoetst. Dopjes uit Frankrijk en Engeland die nog gaan aangevuld worden door de onzehier in La Magdeleine en de dopjes uit Vosselaar.
Begin juni hebben we ze bij als we terug naar België komen. Kijk al maar uit naar een hondje om op te leiden (en neen, die van ons zijn niet beschikbaar. Dat kunnen we die blinden niet aandoen. Stel je voor dat ze onderweg een poes zien )
Dedju , dedju, waar kan je het nog buiten in de goeien hoek. We hebben het nu over het terras van de B&B au Bellefleur in Sigogne.
Wat kan je daar dan wel ?Wel dat zullen we eens haarfijn uitleggen zie.
Franc, Darren en Fleur nodigen je uit op een borrel (?) Je zegt tweemaal dat je komt omdat de eerste maal de mail ergens in het www heelal is verloren gegaan, en misschien zit er nu wel iemand anders ergens ter wereld op ons te wachten !
De borrels komen op tafel samen met een hele hoop lekkere hapjes en dan achteraf mag je nog aanschuiven voor asperges met gerookte zalm en eitjes en lekkere botersaus.
Dat alles nuttigen op een terras in Sigogne in uitstekend gezelschap met een weertje om U tegen te zeggen en dat tot elf uur s avonds in de maand mei.
En daarbovenop wij zijn mogen meegaan want Franca was niet vergeten van ons Drentjes ook uit te nodigen . Knap jongens, zo nog eens met zn drietjes ravotten in een nieuwe tuin, in alle hoekjes en kantjes gaan snuffelen en dan onder tafel mogen uitrusten !
Zie je nu waarom wij dat au bon coin noemen! ! !
Ze hebben het begrepen, Hera en Heros ! Ze hebben het begrepen dat de baas het maar matig kan appreciëren dat m s nachts uit zijn bed wordt gezet omdat één van de twee zo nodig moet gaan drinken of gaan plassen.
Om zover te komen is het baasje zelf in de aanval gegaan. Wanneer het hémpaste heeft hij die twee op een onmogelijk uur naar buiten gestuurd om hun plas te gaan doen. Daar is m mee begonnen eind vorige week en sindsdien is m nog maar éénmaal moeten opstaan wegens gemor vanuit de benches . Goed hé .
Niemand begreep het waarom ze s nachts het baasje wekte als we in Frakrijk waren en waarom ze dat niet deden in België ?Zelfs ik kon er kop noch staart aan krijgen, op het laatst kwam ikzelf al niet meer uit mijn bench, ik heb het nooit moeten doen waarom dan nu wel. Ik was ook van mening dat ze het wat bont maakten die klein mannen van mij.
Het baasje heeft gisteren een foto gemaakt van het werk van Heros de kantklosser. Een betere omschrijving kunnen we er niet aan geven als je het resultaat ziet van wat m met zijn deken gedaan heeft die hij een week geleden gekregen heeft in vervanging van dat hondenkussen! Zouden we zoiets niet kunnen verpatsen aan een argeloze Amerikaanse of Japanse toerist in Brugge ?
Myriam, onze Waalse vriendin/Drenteneigenaar vraagt zich in een reactie op de 10° verjaardag van onze Charentaise aankoop waar onze voorliefde voor de Charentevandaan is gekomen. Omdat in de loop der jaren menig Frankrijk liefhebber daar achter gevraagd heeft hierbij ons relaas.
Al van in het begin der jaren tachtig begon bij ons het idee te rijpen van in de toekomst iets te kopen in Frankrijk. Door mijn vakantiejob bij VAB-Europech kwam ik doorheen gans het land en kon ik mij een uitstekend idee vormen wat wij wilden en konden betalen.
Wat wij wilden was reeds snel bepaald, een boerderij ergens in een gehucht, niet alleenstaand, met wat grond aan, een schuur en een hangar. Zo een boerderijtje zoals er duizenden in Frankrijk staan.
De streek mocht niet te warm zijn, géén Ardeche of Cevennes ! Niet te toeristisch om niet constant te moeten vrezen dat de zaak eens te meer leeg gestolen was. En vooral het moest er rustig, kalmzijn.
Nog een belangrijke factor de financiële kant van de zaak. Wij hadden geen sponsors met namen alsRothschild, Hearst, Rockefeller, zelfs Lippens kwam niet voor in het lijstje, van Bill Gates was toen nog geen sprake
De Provence viel dus buiten ons budget, was trouwens te ver ook, want we moesten er voor een lang weekend naartoe kunnen rijden. Waar we ook veel interesse voor hadden was de Armagnacstreek, hetDepartement Gers, maar ook 1200 km en dus te ver.
Le Sud-Ouest, lAquitaine, le centre, met het noorden van de Auvergne, het zuiden van Bretagne, kant Vannes, Quiberon zulke gelegenheden sprak ons wel aan.
En toen kwam het plots ! Op kerstdag 98 overleed het diensthoofd van de VAB centrale in Antwerpen. Na de begrafenis op oudjaar, kwam met de directie van Europech het organiseren van verzamelpunten voor pechgevallen in Frankrijk ter sprake.
Vermits ik op de hoogte was van de noden, stelde ik voor dat ikzelf een steunpunt in zuid-west Frankrijk zou organiseren. Dat zagen ze daar in Zwijndrecht wel zitten en dus moesten de handen uit de mouwen gestoken worden en iets concreets gerealiseerd worden
Tijdens het karnavalverlof togen wij dus niet op wintersport maar op huizenjacht naar de regio Poitou-Charente ! Hoe we aan dit huis geraakten is iets voor de volgende maal, à la prochaine zeggen we dan maar
Vrijdagmorgen na O.H.H., het was al goed voormiddag voor het hier naar koffie begon te geuren. De afgelopen dagen was er door ons op weinig beknibbeld, alleen op slaap, daar was een behoorlijk tekort aan geweest.
Tegen de middag vertrok Luc en Davy terug naar België met de vrachtwagen. Nu konden zij zonder haast terug op de manier zoals ze zelf wilden. Fred & Viv bleven gans het weekend, zij zouden samen met ons de aankoop eens goed evalueren kuriuezeneuzenmosterdpotten zou je het ook kunnen noemen. We ontdekten twee lekkende kranen in de badkamer, gingen den boven eens verkennen tot aan het eind, en maakten een schatting van de hoeveelheid hooi dat er in de schuur nog achtergebleven was.
Voor de tuin hadden we de twee overgebleven zeisen aangezet en deden een poging om dat gras wat te kortwieken zonder onze voeten af te snijden. Twee autotechniekers met zeisen dat kan nooit goed gaan en we besloten tegen volgende maal dat we kwamen ons toch maar een bosmaaier aan te schaffen !
In het hoge gras hebben we Bas tijdens dit weekend amper gezien, zo hoog stond het. Wel stonden we versteld van de hoeveelheid fruit er in wording was aan de fruitbomen. Toen we het huis vonden in februari / maart zag de boomgaard er uit alsof alle bomen op sterven na dood waren. Nu waren we eigenaar van 36 vruchten dragende fruitbomen !
Na het inspectiewerk en het herstellen van de lekkende kranen hebben we de omgeving verkend op het culinaire vlak. Dit eerste weekend ontdekten we de kookkunsten van Nicole en de grappenmakerij van haar echtgenoot René, de uitbaters van le poivrier het restaurantje hier vlakbij. René dacht dat wij verdwaald waren toen wij daar een pint gingen drinken, als daar Belgen langs kwamen waren ze verdwaald en al dagen aan het ronddolen, was zijn verklaring.
Ook le moulin de Condac kon ons vanaf toen tot zijn vast cliënteel rekenen. Het is een mooi gerestaureerde watermolen gebouwd over de Charente aan de andere zijde van Ruffec, in de richting Confolens. Ondertussen zijn er in die tien jaren al drie eigenaars geweest. Vorig jaar is de zaak nog eens overgegaan naar andere eigenaars, Polen deze maal en er is ons door vrienden ten stelligste aangeraden van onze centen in een andere gelegenheid te spenderen
Op maandagmorgen stonden wij terug voor de klas in respectievelijk Herentalsen Turnhout en konden we al uitkijken naar de volgende gelegenheid om naar ginder te trekken. De week daarop kwam het Sinksen weekend er al aan
Een getrouwd stel is aan het golf spelen op de meest luxueuze golfcourt van het land, midden in een super exclusieve villawijk. Bij het derde hole gekomen zegt de man tegen zijn vrouw: 'hier moet je goed oppassen waar je slaat, want we staan dicht bij de huizen en een kapotte ruit zal hier wel fortuinen kosten...'. > Alsof het zo was gepland slaat de vrouw inderdaad haar golfbal dwars door de ruit van de mooiste villa in de wijk... > Beduusd belt het koppel aan de deur. Een geheimzinnige stem roept hen binnen. > In de hal aangekomen zien ze de scherven van het raam en zien ze ook nog een grote Chinese vaas aan diggelen, met daarin hun golfbal. > Daarnaast staat een klein, oud ventje dat zegt: 'ik veronderstel dat U verantwoordelijk bent?' Het koppel begint zich direct te verontschuldigen, maar het ventje onderbreekt hen: 'Wat U gedaan heeft was een goede zaak, want ik ben een geest die al duizend jaar opgesloten zat in die Chinese vaas. Door de vaas te breken ben ik bevrijd en vanaf nu ben ik weer een gewoon mens. Ik kan wel nog drie wensen vervullen. Omdat jullie mij hebben bevrijd en met jullie tweeën zijn mogen jullie elk 1 wens doen. > De laatste wens wil ik na 1000 jaar wel voor mijzelf houden, akkoord?' > Het koppel knikt hevig, en de man doet direct zijn wens: > 'Ik zou graag elke maand 1 miljoen euro verdienen!' > De geest knikt en zegt: > 'Het is in orde, kijk morgenavond uw bankrekening maar na. En wat zal het voor U zijn, mevrouw? ' > Waarop de vrouw zegt: > 'ik zou graag een luxevilla hebben in elk land van de wereld!' > Weer knikt de geest en zegt: > 'dat is een makkie, ga morgen maar bij uw notaris langs, daar liggen de eigendomsakten'. > De man en de vrouw vallen in elkanders armen van geluk. Na de eerste emoties vraagt de man aan de geest: > 'En geest , wat gaat u voor uzelf wensen?' > 'Wel', zegt de geest 'gedurende duizend jaar heb ik in die vaas gezeten. Terwijl ik maar naar 1 ding verlangde: een passionele nacht met een vrouw, en nu zijn jullie tot mij gekomen, en ben ik bevrijd door een mooie vrouw en daarom is mijn wens, IK WIL HET NU DOEN met mevrouw hier!'. > Het koppel kijkt naar elkaar, waarop de vrouw zegt: > 'voor een miljoen per maand en een huis in elk land wil ik dat wel doen!'. > Waarna ze zich met de geest in de slaapkamer terugtrekt. > De geest blijkt inderdaad veel zin in sex te hebben en blijkt ook nog veel leuke standjes en fantasietjes te kennen waarmee hij de vrouw de godganse nacht afjakkert. > Als de ochtend aanbreekt stopt de geest ermee, en vraagt aan de uitgeputte vrouw: > 'Hoe oud bent u eigenlijk?' > '37 jaar, maar waarom wilt u dit weten?', vraagt de mevrouw........ > Zegt de geest: > 'Ik ben altijd verbaasd dat er op die leeftijd nog mensen zijn die in geesten en sprookjes geloven...'
Gisterenavond bij het surfen hoorden we ons baasje plots zeggen keknahiersé ! We kennen hem zo al eventjes en als goede verstaanders weten we dat hij kijk nu hier zie wilde zeggen.
Nu ligt deze foto en deze periode hem nog alnauw aan zijn hart want van die periode heeft m weinig of geen fotos niet meer. Het was de periode van de Polaroid cameras en van die fotos bleef na enkele jaren niet veel meer over
De foto van de Wacht op de Weg Renault R4tjebrengt de herinnering weer levendig van toen hij op 2 mei 1970 als wagen 28 de toen nog piepjonge organisatie van wegenwachters van VAB kwam vervoegen.
Als jongste van de groep en in Turnhout wonende werd het baasje ingedeeld bij de sector Limburg. Alles wat ten oosten van Wommelgem lag behoorde trouwens tot Limburg in de ogen van de toenmalige directie, met aan het hoofd Jozef Van Overstraeten en Johan Palings.
Met zn zessen waren ze toen om alles wat lid was van VAB en met de auto reed, mobiel te houden tussen Wommelgem en Maaseik ! Ook Baarle Hertog,Aarschot en Luik waren geen onbekende oorden voor de zebrakes.
De ploeg van toen, Manil, Freddy, Toine, Theo, Louis en ons baasje patrouilleerden hoofdzakelijk over de Boudewijnsnelweg om van daaruit met de semafoon (?) en later met een slecht werkende radio naar de pechgevallen aan huis te worden gestuurd. De eerste vijf wegenwachters, Manil, Freddy , Toine, Theo, en Louis waren allen gewezen TW (Touring Wegenhulp/Secours) mannen. Ons baasje zijn ervaring kwam uit de autobussensector van Bijnens & co te Turnhout, uit de 12 maanden leger rijschool en het gerij van bij het baasje thuis (vracht- en personenautos)
Het was een plezante tijd vertelt het baasje ons, met collegas die voor elkaar door een vuur gingen, met snelwegen waar je met je autootje nog kon keren door de middenberm om in de andere richting iemand te gaan helpen. Ook om met de gendarmen in het benzine station in Kwaadmechelen tot een gat inde zondagmorgen koffie te zitten drinken omdat Vlaanderen nog sliep ! Om kot in de nacht in de bossen van Postel twee homos hun auto uit het slijk te gaan sleuren! Om wenende madammekes een andere band op hun auto te leggen en nooit tegen hun man mochten zeggen waar we die depannage gedaan hadden (?)
t Waren mooie jaren zegt het baasje maar t zal voor eeuwig nostalgie blijven, als jehet materiaal bekijkt waar de Wegenwacht nu mee werkt
Donderdag morgen O.H.Hemelvaartdag4 uur in de morgen Kameraad Fred uit Grobbendonk heeft al gebeld dat hij en Viv om 6 uur vertrekken. Zij komen helpen in La Magdeleine met het installeren van de huisraad. Schoonbroer Luc en zijn schoonzoon Davy zitten al klaar om te vertrekken.Ik ,Simonne en Bas volgen de eerste vier uur , ongeveer tot in Compiégne, met de Mitsubishi.
Het is nog rustig op de snelweg, geen verkeer op dit onmogelijk uur op een feestdag. De gemiddelde snelheid ligt dan ook op90 km/h, de maximum toegelaten snelheid voor de vrachtwagen. Tussen Compiégne en Parijs houden we halt om in de vrachtwagen van chauffeur te wisselen, Lucs rijuren zitten er dan op. Wij hadden afgesproken dat ik dan de Mercedes door Parijs zou rijden en de volgende 4 uren zou volmaken. Luc volgt dan met de Mitsubishi, daar tellen geen rijuren voor !
Rond twee uur komen we aan in La Magdeleine, Fred is ons tussen Chatellerault en Poitiers voorbijgestoken, een Ford Mondeo gaat ook een pak sneller dan een vrachtwagen, en staat ons al op te wachten.
Met vereende krachten beginnen we de vrachtwagen te lossen en kasten en bedden in elkaar te schroeven. Er dient ook geslapen te worden deze nacht, dus schroeven jongens !
De dames poetsen ondertussen en geven richtlijnen waar wat moet komen (?) Bij het boren blijkt er een elektriciteitsdraad geoxydeerd te zijn en die gaat zich zo opwarmen dat de geleiding in de fik gaat. De eerste verrassing is een feit ! Maar het blijft bij deze ene verrassing en om zes uur staan er zes gevulde champagne fluiten op tafel waarvan ik in de verste verte niet kan herinneren dat die mee verhuisd is !
De vrachtwagen en het huis worden afgesloten en we trekken naar een restaurant in de buurt dat we hebben leren kennen bij een vorig bezoek aan de streek. We eten voor het eerst in ons leven geit !Nadien hebben we nog zaken voor de eerste keer gegeten maar geen geit niet meer, niet dat het niet lekker was,maar het staat gewoon nergens op de kaart in de restaurants. Waarschijnlijk heeft de kok in de dagen daarvoor een geit geschept onderweg met de auto en zo hebben wij die dag geit geserveerd gekregen !
Rond middernacht en na weeral 20 uur in het getouw te zijn gewest kruipen we onder de wol voor onze eerste nacht in ons Frans optrekje
'Ik heb een probleem, dokter. Iedere keer als ik naar bed ga,
denk ik dat er iemand onder zit.
Ik ben bang en ik denk dat ik gek word.'.
.
'Kom een jaar lang in behandeling bij mij, zegt de psychiater.
. Kom drie keer per week op therapie,
en dan zullen we er wel in slagen om die angsten te bedwingen.'
'Hoeveel rekent u?'
'50 Euro per bezoek.', antwoordt de psychiater. 'Ik zal erover denken', zegt Hendrik
Zes maanden later treft de psychiater Hendrik toevallig op straat.
'Waarom ben je nooit meer langs gekomen voor behandeling van je angsten?'
vraagt de psychiater.
'Nou, 50 Euro per bezoek, drie maal per week en dat een jaar lang
is een hele hoop geld voor een arme sloeber als ik.
Een barkeeper genas me voor 10 Euro. En ik was zo blij dat ik me zoveel geld bespaard had dat ik een mooi nieuw autootje gekocht heb.' 'Is het echt? En hoe, als ik vragen mag,
heeft die barkeeper je genezen?'
'Hij zei me dat ik de poten onder mijn bed uit moest zagen !
De dag nadien, woensdag hebben we toch maar een uurtje langer geslapen, tot Bas beneden van zijn oren begon te maken dat m buiten wou, ja wat wil je die had de dag voordien 16 uur geslapen !
Tegen de middag aan zijn we dan de vrachtwagen gaan ophalen om de verhuis te doen, want nu konden we vooruit ! Al een hele tijd voor we het huis vonden hadden we al voorzien dat we er ooit eens zouden uittrekken We hadden dan ook al een ganse huisraad bijeen staan voor het geval het er dan toch van zou komen ! Nu was het zover.
Schoonbroer en zijn schoonzoon kwamen helpen met het laden en stouwen van meubels, grasmaaier, tuingerei, extra slaapkamer (voor de gasten), kortom, alles wat je nodig hebt om de eerste tijd behoorlijk door te komen.
Op een bepaald moment dachten we dat de deuren van de vrachtwagen niet meer dicht zouden kunnen, het was dan ook geen dertig tonner, geen Poids Lourd, zoals de Fransen het zeggen. Geen probleem, ook in de Mitsubishi pick up kon in de laadbak nog behoorlijk wat materiaal.
Zo stonden we op woensdagavond met twee autos, een vrachtwagen Mercedes van de MIT* en een 4x4 Mitsubishi klaar om te emigreren
De eerste maal sinds de pups hier zijn hebben ze zich een ganse nacht koest gehouden !
Gewoonlijk begint er wel één van de twee op een voor het baasje onfatsoenlijk uur zich te roeren en te blaffen, maar niet vannacht.
Als t baasje uit t bed gekomen is dan was het voor zichzelf . Nu zijn die pups gisterenavond wel tot na elven buiten aan het spelen geweest omdat het zo n mooi weer was en dat zal de reden wel geweest zijn.
Ikzelf ben recht van buiten naar mijn bench gegaan en heb enkel mijn ogen nog eens open gedaan om die koek in ontvangst te nemen die we normaal krijgen als we naar onze bench gaan om te gaan slapen.
We hebben een extra knuffel gekregen van onze baas omdat we ons zo hebben gedragen. Heros heeft zelfs niet aan zijn deken getrokken die m heeft gekregen sinds hij zijn nieuw kussen heeft gesloopt. Dat deken kan ondertussen ook al worden verkocht aan een lompe toerist in Brugge als Dentelle de Bruges originale . Tussen de gaten hangt nog deken m.a.w.
Het baasje heeft goei vooruitzichten dat die wallen onder zijn ogen van te weinig slaap toch nog eens wegtrekken als we het zo blijven doen, volhouden zo mannen zei m vanmorgen !
Een vrouwelijke journalist wil een melkboer interviewen over de hoofdoorzaak van de gekke koeienziekte.
'Goedemiddag meneer, we zijn hier om informatie te vergaren over de oorzaak van gekke koeien ziekte. Heeft u enig idee wat de oorzaak kan zijn?'
De melkboer staart haar aan en zegt: 'Weet u dat de koe één keer per jaar door de stier wordt gedekt ?' De vrouw krijgt het schaamrood op de kaken en antwoordt: 'Zo,dat is een interessant stukje informatie maar ik begrijp de connectie niet met de gekke koeienziekte.' 'En,' zegt de Boer 'weet u dat we de koe vier keer per dag melken?'
Waarop de vrouw reageert 'Dat is zeer waardevol om te weten, kunt u misschien nu ter zake komen?' 'Mevrouw', zegt de Boer 'Stelt u zich even voor, als ik vier keer per dag met uw tetten speel en ik neuk u maar één keer in het jaar, zou u daar ook niet gek van worden?'
Zolang is het al geleden dat wij bij de notaris Royer in Villefagnan verwacht werden om de koopakte van ons Frans huis konden komen tekenen, en betalen uiteraard !
Daar waren een kleine drie maanden aan vooraf gegaan. Tussen het moment dat wij ons droomhuis in de Charente gevonden hadden en het moment dat alles in kannen en kruiken was gekomen.
Op dinsdag voor O.H.Hemelvaart (vandaag 10 jaar geleden) hadden wij een afspraak te elf uur bij de notaris maar vooraf dienden wij de eigendom te laten verzekeren (Franse wet). Dat was vrij eenvoudig omdat de kleinzoon van de eigenaars makelaar is en wij enkel de verzekering dienden over te nemen. Daarvoor hadden wij afspraak om tien uur in het verzekeringskantoor in Mansle.
Na de verzekering terug naar Villefagnan waar wij de eerste Belgen waren die bij de notaris te biechten kwamen. Omdat wij toen, en nu nog niet , perfect Franstalig waren vroeg de notaris of wij verkozen de akte voorgelezen te krijgen in het Duits !
Nu is die notaristaal zelfs in het Nederlands nog Latijn (?) en wij hebben die mens zijn taak dan maar laten doen in zijn moedertaal. Dan konden de kinderen van de eigenaars die gevolmachtigd waren ook volgen. Wanneer we om twaalf uur klaar waren en de sleutel in ons bezit hadden gekregen maakten we met de dochter van de eigenaars afspraak om twee uur om de nutsvoorzieningen van het huis te tonen. Aan een oude boerderij in Frankrijk zijn nu eenmaal andere eigenaardigheden dan aan een nieuwbouw in Vosselaar !
Patricia, de dame van het immokantoor in Ruffec regelde ondertussen afspraken met de watermaatschappij, met EDF den ellentrik en met France Telecom om de aansluitingen te komen in orde maken.
Tegen dat het vier uur in de namiddag was geweest, waren die allen langsgeweest en met uitzondering van de telefoon stond alles op onze naam. Voor de telefoon dienden we nog naar Angoulême omdat we een telefoon/fax wilden.
Nadien konden wij terug richting Vosselaar dat wij s nachts om twaalf uur verlaten hadden om zeker op tijd te komen Klokslag twaalf uur middernacht, vierentwintig uur later stopten wij terug op onze Vosselaarse stek. Flink moe maar mét een eigendomsakte op zak en zonder flinke slodder frankskes die van eigenaar waren gewisseld. De enige die niet moe was heette Bas en die lag de ganse weg, heen en weer, op de achterbank van de auto te knorren
t Baasje ps: Het was eigenlijk al vorige week 11 mei dat de 10° verjaardag kon gevierd worden maar toen waren we nog in 't Belgikske en was het geen dinsdag voor O.H.Hemelvaart. J.F. Wordt vervolgd...
Rondom het gehucht is het hoofdzakelijk graan dat er dit jaar gezaaid is .Tarwe en Gerst voeren de hoofdtoon, er is buiten groen niet veel meer kleur te ontwaren in de buurt nu ook de colza of raapzaad is uitgebloeid.
Voor ons is het een speeltuin met vier sterren, beter dan Bobbejaan, Plopsa en de Efteling samen. In hoofdzaak kunnen we er achter elkaar aan hangen, elkaar verrassen en bespringen, verstoppertje spelen en het baasje misleiden door er aan een volledig andere zijde uit te komen dan waar we er in gegaan zijn.
Af en toe vinden we daar een dood beest in terug, want de kraaien en andere aas eters kunnen daar niet in (hyenas zitten hier nog niet) en dan kunnen we ons daar nog eens goed inrollen. Ikzelf ben meesterkadavervinder !
Maar er is meer met die velden, met de regelmaat van een klok duiken er aan de anden weer ander plantjes op. Nu zijn het de felrode klaprozen die de wegboorden beginnen kleuren. Het is wel spijtig dat de burgemeester vorige week al de wegboorden gemaaid heeft met zijn grote landbouwtractor, maar dat is maar een week uitstel.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
