Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Op 16 december ging ik naar de vertoning van een tot monoloog bewerkte versie van Shirley Valentijn, het bekende stuk van Willy Russel. Ik moet goed zoeken naar het Dion Theater in Wilrijk. Ja, ik heb het adres, maar door de straat rijdend waar het volgens TomTom zou moeten zitten kom ik niets tegen. Parkeren op een grote parkeerplaats en even te voet op onderzoek uit. Daar staat wel heel degelijk een bord "Dion Theater" dat de betreffende straat in wijst, dus het moet toch wel kloppen. Dan zie ik twee mensen voor me lopen die ineens de straat oversteken en een deur openen. Jawel, dat is het Dion Theater, kan niet missen. Een blinde deur tussen twee verduisterde etalages mist men gemakkelijk in het donker. Aan het loket vraag ik of er kaarten op naam van Caerwyn gereserveerd zijn. Dat niet alleen, ze zijn al opgehaald en betaald, ik mag zo doorlopen. In het theatercafetaria zitten de bekenden al gezellig aan een tafel. Aan de onbekenden wordt ik voorgesteld. Even een drankje vooraf, nog tijd genoeg. Dan, na enige tijd gaat de bel en drommen we het zaaltje in. Krappe bedoening, maar ik kan mn benen net kwijt. Voor ons zit de actrice Fried'l van den Kerkhof. Als de muziek stopt begint ze te vertellen.
Haar leven lang heeft ze zichzelf in dienst gesteld van anderen, haar man, haar dochter, haar omgeving. Maar ze is op een breekpunt aangeland. Ze ziet dat haar leven maar een beperkt nut heeft en de conclusie "wat moet je met zoveel leven als je er maar zo weing van kan gebruiken" doet haar de uitnodiging
accepteren om met een vriendin mee te gaan, op vakantie naar Griekenland. Daar helpt de charmante alleswipper Costas haar een handje om nog wat verder buiten zichzelf te treden. Ze realiseert zich best dat ze beslist Costas' eerste niet is, en ook de laatste niet zal zijn (quad erat demonstrandum) , maar ze leeft er van op, geniet er van, en mag het een keer, iets leuks voor zichzelf hebben ? Aan het eind van de vakantie, op de luchthaven, draait ze om en gaat ze terug naar Costas die de volgende al weer aan het versieren is. Maar ze gaat nu voor hem werken, in zn restaurant. Ze zal blijven, en niet teruggaan naar haar kleurloze bestaan als onderdanige huisvrouw.
Eigenlijk neemt ze geen besluiten. Ze laat zich meevoeren in een stroom van gebeurtenissen. De grappen die ze over haar leven en omgeving maakt zijn beslist grappig, maar niet echt leuk want ze zijn grimmig, cynisch, bedoeld om zichzelf aan het lachen te maken temidden van alle kleurloosheid. Ze vertelt het verhaal van zoveel mensen, en niet alleen dat van ondergeschoffelde huisvrouwen, maar van alle mensen wiens leven tot een langgerekte sleur zonder werkelijke hoogtepunten is verworden, maar waarin we blijven hangen omdat het zo "veilig" is om niets te doen. Aan het einde van deze bewerking neemt deze Shirley wel een eigen beslissing: Ze is iemand anders geworden, iemand die het leven wel durft te leven en niet langer geblokkeerd wordt door kleinburgerlijke, maatschappelijk opgelegde regels..
Voorzichtig vraag ik me toch af wat er van haar geworden zou zijn als we haar nog een paar jaar zouden volgen ......
Het theater was eigenlijk iets te klein, zat helemaal vol. De hele accomodatie had iets van vergane glorie, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door het prachtige spel. Fried'l van den Kerkhof brengt dit stuk erg geloofwaardig, ze brengt Shirley, de verlepte huisvrouw, meesterlijk tot leven. Haar acteerprestatie heeft me het hele stuk veel beter doen begrijpen dan de filmversie die ik ooit zag. Het langdurige applaus na afloop is dan ook volledig terecht.
Daarna nog even het cafetaria in. Het charmante gezelschap is een reden om het eens lekker laat te maken, maar ik heb nog een flink eind rijden voor de boeg.
