|
Het is mooi weer, de zon schijnt, ik heb alles wat mn hartje begeert, (nou ja, bijna alles).
Al twee dagen gebarbequeued, koelkast vol bier, sommige buren die in het verleden nogal eens luidruchtig waren hoor je niet.
De vis in de vijver bietst om voer en krijgt het.
Het konijn hangt weinig geestdriftig in zn hok.
De plantjes krijgen water uit de grote gieter, hebben ze wel nodig met dit weer.
Vandaag even op een terrasje gehangen, lekker een paar Hoegaards wit naar binnen gewerkt.
Vanavond nog even een rondje wezen wandelen.
Ik ben pas nog onderzocht, ik ben zo gezond als en vis, hart goed, bloeddruk okee, longen in onverwacht goede staat.
Mn vrouw is lief, mn kinderen ook.
Ik mag me een gelukkig mens prijzen.
Maar ben ik dat ook?
Als ik hoor dat er zwembaden gesloten worden wegens wangedrag van de bezoekers ben ik niet zo blij.
Pas nog zag ik op televisie hoe motoragenten een opleiding kregen om ambulances door het verkeer heen te loodsen.
"Niets mis mee" zou je zeggen, maar eigenlijk is daar alles mis mee.
Een jaar of 30 geleden was een ambulance nog heilig, als die er aan kwam met de lichten aan ging iedereen domweg aan de kant, stoep op, perken in, van de weg af, dat ding moet er door, levens redden en zo.
Nu kan de ambulancechauffeur "het vingertje" krijgen, en blijkbaar is de alleen de angst voor een bekeuring nog een reden om uit de weg te gaan.
Niet zo lang geleden maakte in een automobilist er nog op opmerkzaam dat een van z'n remlichten het niet deed.
Hij bedankte me niet maar schold me de huid vol.
Wat is er toch aan de hand?
Het zal het grenzeloze egoïsme wel wezen waar onze westerse maatschappij van te lijden heeft.
Iemand heeft geroepen dat we in het "IK" tijdperk leven.
En onder dat zelfde motto zie ik ouders die hun kinderen niet meer opvoeden.
"ze moeten hun eigen weg vinden" wordt er dan gezegt.
En als ze lastig of opstandig zijn noemen we het ADHD en worden die kinderen volgepropt met Ritalin.
Want opvoeden kost veel te veel tijd, dan kom je niet aan je zelf of aan je carriëre toe.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat elke generatie als verdoemd beschouwd werd door de generatie daarvoor, en uiteindelijk viel het best mee, ook "wij" zijn uiteindelijk nette burgers geworden, met verantwoordelijkheidsgevoel en dat soort dingen.
Maar ik neem het zekere voor het onzekere, ik doe wél aan opvoeding, en volgens mijn kinderen doe ik dat niet eens zo slecht.
En in die tussentijd voer ik de vis, geef de plantjes water etc.
En ben ik stiekum lekker toch gelukkig...
|
