|
Het volgende komt uit mijn vakantiedagboek van 2003, Normandië
zondag 24 aug. 03
Zeer bijzondere dag vandaag.
We gingen eerst naar de kazematten in Longue s/m aan het randje van Omaha beach, daarna door naar de amerikaanse begraafplaats midden in Omaha beach.
Jeroen en ik lijken op elkaar wat sommige dingen betreft.
Hier rondlopend realiseerden we ons dat hier vele jonge jongens het leven gelaten hebben om Europa vrij te krijgen.
Dit was het strand waar ze er niet doorkwamen, hier was het kleiduiven schieten voor de Nazi's en bij bosjes werden jonge jongens hier als dolle honden afgeslacht.
Als Jeroen en ik op een klip zitten en naar de branding kijken zien we de lijken drijven, de overlevenden zich achter hun dode strijdmakkers verbergen tegen het vijandelijke mitrailleurvuur, we voelen de wanhoop van de stervenden.
Terwijl de meiden even wat afstand nemen zitten hij en ik tegen elkaar aan, de sfeer van bijna 60 jaar geleden op ons in laten werken.
we lopen terug naar de auto en ik snotter ... Jeroen ook, hij slaat een arm om me heen en we steunen elkaar.
In de auto snuit ik mn neus even flink, de zonebril heeft mn natte ogen hopelijk verdoezeld.
We gaan door naar Colleville, het hart van Omaha Beach, de begraafplaats.
We zien de enorme rijen kruisen, we realiseren ons dat onder elk kruis een jonge jongen ligt, een broer, een vader, een zoon.
Jeroen merkt op dat je puur uit haat zo weer een oorlog zou kunnen beginnen, maar ik kalmeer hem en kanaliseer zijn gedachten.
Ik praat langzaam en met onderbrekingen anders hou ik mn stem niet onder controle.
Hier is geen ruimte voor haat meer, hooguit verbazing dat de mensheid nog steeds in staat is om weer ten strijde te trekken, ondanks al deze graven.
Kun je een oorlog winnen ?
Nee, niemand kan ooit welke oorlog dan ook winnen.
Oorlog kent alleen verliezers ... hier liggen er bijna 10.000.
En dat is alleen maar van deze slag.
Volgens de folder is er een nog veel groter massagraf, daar liggen 250.000 duitsers.
Nee, even geen gezeik over nazi's nu, de meeste van die arme drommels werden evengoed alleen maar gestuurt, terwijl ze kansloos waren, eigenlijk vanaf het begin, maar in het specifieke Normandische geval zeer zeker, hun contra-offensief was een farce, dat ook enorme aantallen zinloze doden gekost heeft.
En vergeet nooit dat de werkelijke nazi's slechts een brullende minderheid waren in het volkomen failliete Duitsland.
Feit blijft dat we hier temidden van de bijna 10.000 doden zitten die gevallen zijn om Europa te bevrijden van de nazi's.
Waren de motieven van de gealliëerde leiders wel zuiver? Of lag er een economische of andere verborgen reden aan ten grondslag ? geen idee, en het intereseert me ook eigenlijk geen reet.
Dood is dood, om welke reden dan ook.
Als Jeroen bij het monument om de vertaling van een insciptie vraagt is hij niet ongeduldig als ook die er met horten en stoten uitkomt, en weer lopen we tegen elkaar aan, elkaar steunend en de tranen wegslikkend.
Overdreven reaktie ?
Wellicht, maar we voelden het beiden zo.
En dan nog, wie heeft het recht om welke reaktie dan ook overdreven te noemen als het gaat om deze situatie, bijna 10.000 doden in twee dagen, alleen al op dit stukje strand, reden genoeg voor mij en voor Jeroen om een traantje bij weg te pinken.
Een klein offer voor zoveel menselijk leed.
Terug in de auto snuit ik maar weer mn neus eens.
We rijden terug richting huis en onderweg kopen we nog een rokje voor Marjolein.
De Gendarme die ons twee euro afhandig maakt voor een parkeerplaatsje is best aardig volgens mij.
Later help ik een winkelier nog om de wegwaaiende negotie in veiligheid te brengen; er is een zeer stevige wind opgestoken.
We gaan terug, eten, en hangen met zn allen nog even rond in de kantine.
Daarna is het weer bedtijd.
Trussies .......
|
