|
Mijn vader werkte al een jaar niet meer in Rotterdam.
Elke dag pendelde hij op en neer naar Zeist, met de trein natuurlijk, want auto's waren voor rijke mensen.
Op een zekere dag was het zover, we zouden gaan verhuizen.
Mijn broer had zo zn bedenkingen, want zijn vriend Corrie van Ruiten zou hij dan niet meer zien, maar ik had helemaal geen vriendjes, alleen het buurmeisje Tineke Immerzeel, maar die speelde toch al meer met mn broer dan met mij, dus ik vond alles best.
Van de verhuizing zelf heb ik vrijwel niets meegekregen, en weet niet eens zeker of ik in de verhuiswagen gezeten heb, of dat we met trein en bus gingen, maar ik weet nog wel dat we daar aankwamen.
Ik weet alleen dat we 's avonds laat zijn aangekomen, ergens een trap op, ergens naar binnen en slapen.
Het was een modern flatgebouw, fonkelnieuw, muren en plafonds zo enorm wit, en overal licht.
We zaten op de eerste verdiep, dat was wel even schrikken, want direct naast de balustrade was het een heel eind omlaag, dus de eerste dagen liep ik zijdelings over de galerij, met mn rug tegen de muur, voetje voor voetje, want ik bleek en flinke hoogtevrees te hebben.
Het was wel een prachtplek waar we woonden.
Voor en achter het flatgebouw bos.
De weg voor de flat was nog niet geasfalteerd, en de flat naast ons was nog in aanbouw.
De enorme zandberg die er lag voor de bouw was een permanente bron van plezier, je kon en kuilen in graven, met de step vanaf racen, en de stukjes teer van diverse afdichtingen die je hier en daar vond kon je kneden als het warm genoeg was.
De lucht van de bouw heeft altijd een speciale betekenis voor me gehouden, want je kon natuurlijk makkelijk die in aanbouw zijnde flats in, dat was pas avontuur !
Van de hoogtevrees was ik al snel bekomen, en ook ik liep over de in aanbouw zijnde galerijen waar nog geen reling was, ook ik ging via de ladder in de liftkoker naar de volgende etage.
De kleuterschool was ook leuk, niet al te ver weg, geen drukke straten, maar rustige bosrijke lanen, en overal zo enorm veel licht !
Als ik het bos een stukje inliep, aan de achterkant, want aan de voorzijde moest ik de weg oversteken en dat mocht niet want ik was pas 5, dan hoorde je vogels fluiten, en het rook er ook zo lekker.
Ik had zelfs een eigen kamertje gekregen!
Het kleinste slaapkamertje was van mij, 's zomers snikheet, maar de deur naar het balkon kon open, dat scheelde flink.
's winters was het enorm koud, maar dat gaf niet, want er lagen genoeg dekens op mn bed.
Als het regende lag ik lekker in m'n bedje te luisteren hoe de regen tegen het enorme raam en de stalen beplating kletterde.
Dat was een heerlijk rustgevend geluid.
Buiten ging het te keer, maar binnen lag ik veilig en warm in m'n bedje.
De belangrijkste gevoelens voor deze periode waren:
Nieuw, veilig, tevreden, rijk, avontuurlijk.
Vergeleken bij dit nieuwe leven waren alle oude herinneringen "the dark ages" bedompt, verloren, vochtig en donker.
|
