|
De avond was warm, de nacht was lang en het bier was weer le, (hik) ehh...lekker.
Zo als gebruikelijk heb ik weer niks "gescoord", al het vrouwelijk schoon was al "samen" of niet geïnteresseerd.
Maakt niet uit, (hik) het bier smaakte prima, en tamelijk beneveld stap ik op m'n fiets richting huis.
Wegwezen, want het is net een beetje gaan regenen.
Helemaal recht fietsen lukt niet best, maar ik kom vooruit en daar gaat het (hik) om.
Daar is het hellinkje, eerst er op, en na het bruggetje er af.
Ik trap me een ongeluk en ben behoorlijk draaierig als ik aan de afdaling begin.
Ho Ho Ho, rustig aan ! niet te hard nu.....(Burrrp)
Onderaan de helling is een kruising, daar hebben fietsers voorrang, maar dat weet niet elke automobilist.
Hallo ! remmen zei ik toch ? waarom rem ik niet af ? (burrrrrp)
Vertwijfelt vraag ik me af waarom ik niet afrem, ik knijp uit alle macht in m'n remmen.
Ben ik nou zo lazarus dat ik......
Fel licht....
Lawaai...
Duisternis......
Ik tol als een razende om m'n as.
Als ik nu m'n ogen open doe kom ik met een klap tot stilstand waarna ik m'n maag mee naar buiten kots, dat weet ik (ervaring), dus hou ik m'n ogen nog even dicht.
Echt kostmisselijk ben ik.
Dit redt ik zo niet, het tollen moet stoppen, en ik kijk tussen m'n wimpers door.
Niks, dus iets verder open....
Nog niks, hallo wat is het donker.
Lig ik nou in m'n bed ? Ik weet het niet zeker, ik lig wel lekker, maar niet in m'n bed.
Het blijft donker, de straatlantaarn is zeker kapot, dat was 'ie vorig jaar ook al, toen was het ook zo lekker donker in de slaapkamer.
Mijn ogen zijn nu wagenwijd open, maar ik zie nog steeds niks, en da's wel erg weinig.
Ik graai naast me naar het koordje van het bedlampje, ik lijk er niet bij te kunnen.
Mens wat voel ik me beroerd ! en waar is dat rottouwtje ?
Ik rijk verder en verlies m'n evenwicht.
Klawammes ! op m'n snuffert naast m'n bed.
Wat een ellende.....
Er klopt iets niet, ik heb geen zeil op de vloer, maar tapijt, en dit is zeil, met een structuurtje erin vertellen mijn vingers me.
Het voelt niet koud aan, zeker vloerverwarming hier.
Ik voel het warme oppervlak overal, aan m'n benen, aan m'n armen, aan m'n billen.
Ik merk dat ik helemaal niets aan heb.
Waar ben ik verdomme ?
Ik herinner me de fiets, het licht en het lawaai.
Ik ben aangereden, ik lig in het ziekenhuis !
Ik onderdruk een kotsneiging en ga rechtop zitten op m'n kont, da's beter, het tollen stopt.
Ziekenhuizen hebben geen vloerverwarming, althans, niet de ziekenhuizen die ik ken.
Ze stoppen je ook niet naakt in bed.
Ik tast om me heen, en voel het bed weer.
Geen beddegoed, een spiegelglad oppervlak dat meegeeft als ik er op druk.
Ik kruip er weer op, het bed is stukken zachter dan de vloer, en ook lekker warm.
Het bed is smal, veel smaller dan een gewoon bed.
Snijtafel in een operatiezaal?
Onwaarschijnlijk, daar brand licht, daar laten ze je niet alleen, en bovendien voel ik nergens pijn.
Ik betast mijn hoofd, geen verband, geen wonden.
Snel controleer ik mijn edele delen, pffff, gelukkig, die zijn er ook nog.
Niet dat ik ze vaak nodig heb, maar als ik ze nodig heb geniet ik er wel van !
Ook mijn beide benen zijn er nog, en ook mijn lijf heeft geen wonden.
Blind, dat is het ! Ik moet blind zijn !
Om de een of andere reden kan ik me dat niet voorstellen.
Maar als het wel zo is ?
Dan hoef ik nooit meer te werken, en ik ben prima verzekerd !
Maar internetten kan ik ook wel schudden, nee, ik mag gewoon niet blind zijn, dan maar liever werken....
Ik vang een geur op.
Licht, niet zoet of zo, maar een vleugje van ammoniak en ether, maar dan anders.
De vlaag is weer weg, en ik merk dat het niet helemaal donker is.
Ik zie weliswaar niets, maar het lijkt of ik het kan zien als ik m'n hand voor m'n ogen hou.
Kan ook illusie zijn, zien wat ik wil zien.
Ik test het nog een paar keer, nee, ik ben er zeker van, ik zie het.
Weer die lucht, hoor ik iets ?
Ik probeer wat initiatief te tonen door "hallo" te zeggen.
Ik hoor iets, beslist, maar het zijn volkomen onbekende geluiden.
"haaaa....llo?" probeer ik nog een keer.
De vreemde lucht blijft hangen dit keer.
Bewoog daar iets ?
Meer geluiden, moeilijk om te definieeren waar ze vandaan komen.
"raaaarrrrrrooooo" klinkt het zacht om me heen.
Het lijkt overal en nergens vandaan te komen.
Ik slik weer een kotsneiging weg, maar er komt er gelijk nog een achteraan en ja hoor.....
Zo uit m'n hoofd 16 biertjes en een satekroket en een "speciaaltje" van de Febo.
Terwijl ik zo'n 50 gulden aan horeca-uitgaven voorgoed teniet doe wordt de lichte geur steeds sterker.
De speekselvloed die steevast achter elke kotspartij aankomt gebruik ik om de bijtende zure smaak uit m'n mond weg te krijgen.
Ik ben weer zo draaierig als de pest, maar de misselijkheid is grotendeels over nu.
Mijn hand gaat naar m'n mond, netjes gekotst, niks blijven hangen.
Zo te voelen niet gespetterd ook.
Over de rand van het bed mischien ?
Ik zoek de rand, maar die is niet waar ik 'm verwacht.
Waar dan ?
Ik tast om me heen, en vind alleen het oppervlak dat ik ook onder me voel.
Ik vind ook m'n kots niet.
Da's raar......
Ik weet zeker dat ik net......maar ook de nare smaak is inmiddels weg uit m'n mond.
"Is daar iemand?" roep ik.
"Riiiirrraaaaarrrriiiirrrrannn" klinkt het heel zacht van overal en nergens.
Andere geluiden kabbelen voorbij, ik heb het gevoel dat ik meer ben gaan zien, ik zag een schim van m'n been toen ik het bewoog.
"is het nou uit met dat gekut?" roep ik in de ruimte, ik begin m'n geduld te verliezen.
"Rrriiirraarruit, Reeerrrarrrut" echoot het om me heen.
Een vlaag van paniek gaat door me heen.
Ik moet mezelf onder controle krijgen, even proberen of ik niet gewoon lig te dromen.
Ik knijp mezelf, met m'n nagels in m'n vel, en dat doet echt zeer.
Ik droom dus niet.
Dan een wat bekender geluid, een doffe plof, ergens ver weg.
Ik hoor voetstappen.
"Raaraa rrrrorrp !" roept een heldere stem.
Dan gaat er licht aan.
Ik bevind me in een grote lage ruimte, vierkant, en op een ovale tafel, ongeveer een halve meter boven de grond.
Vanaf de zijkant komt er iemand naar me toe lopen.
Aan de loop te zien een vrouw, maar het gezicht zit verborgen achter een masker, diepzwart.
"Rrrrrrhaha orrrrr" klinkt het vanachter haar masker als ze vlakbij me is.
Het masker gaat omhoog en ik probeer haar gezicht beter te zien.
"waar ben ik?" vraag ik.
Ze buigt voorover en kijkt me van dichtbij aan.
Afkeuring op haar gezicht, en ze deinst terug.
"Je bent dronken!" zegt ze op een beschuldigende toon.
"Je meent het ! vertel me nu eens iets wat ik nog niet weet? " vraag ik uitdagend.
Haar misprijzende blik probeert gaatjes in me te prikken, maar dat lukt lekker toch niet.
Ze stoot weer een aantal rauwe geluiden uit, en het alom tegenwoordige geroezemoes neemt toe.
Haar masker gaat weer omlaag en ze maakt een aantal gebaren met haar handen en armen.
Daar is de vreemde lucht weer, heel sterk en indringend dit keer.
Ik voel me ineens heel raar, er gaat een tinteling door me heen, en ik voel dat ik een enorme boer moet laten.
Ik laat de boer, en hij klinkt als een dressoir in een vuilnispers.
Dan klaart mijn hoofd ineens op, de misselijkheid is weg, de draaierigheid ook.
Het vizier voor haar ogen schuift weer omhoog.
Ze is niet eens lelijk.
"Kan ik iets krijgen om aan te trekken of kleed jij je ook uit?" vraag ik vriendelijk maar uitdagend.
Een ijskoude blik is mijn deel, "viezerik" zegt ze toonloos en kijk naar me alsof ze iets zoekt.
Terwijl ze naar me kijkt en haar blik over mijn lijf gaat maakt ze nog wat bewegingen in de ruimte.
Steeds als ze nieuwe bewegingen maakt nemen het ondefinieerbare geluid om me heen en het rare luchtje even toe.
Ik moet plassen als een rund realiseer ik me.
"hoe kom je hier ?" vraagt ze scherp.
"vertel jij het me maar" zeg ik vragend, "jij lijkt de weg hier beter te weten dan ik"
"gewoon antwoord geven graag" zegt ze op neutrale toon, "ik vroeg niet naar de weg, ik vroeg hoe je hier gekomen bent"
Haar hand gaat over mijn bovenbeen, zacht en lekker, ze stopt bij een wratje wat me al twee jaar lang mateloos ergert en wat ik maar niet weg krijg.
"geen idee lievert" zeg ik, "ik zou haast denken op de fiets, want dat is het laatste wat ik me herinner"
Ze wijst naar het wratje en grauwt weer iets.
Een handgebaar, de rare lucht, en er prikt iets onder het wratje.
Weg wratje, mooie nieuwe huid, wel een beetje rood.
Ik zie trouwens meer van die rode plekken, op diverse plaatsen op m'n benen, m'n armen en ook op m'n lijf, een paar hele grote zelfs.
"lijkt me sterk" zegt ze, er zijn hier in de laatste 10.000 jaar beslist geen fietsers waargenomen.
"welk jaar leven we?" vraag ik, allerei scenario's schieten me ineens door het hoofd.
"Je moet ook eens stoppen met dat roken" is haar antwoord.
Gegrauw, handgebaren, geroezemoes en weer die lucht.
Er prikkelt iets in mijn borst en keel, ik heb een walgelijke as-smaak in m'n mond.
"gadver...." begin ik.
"niet zeuren, en gewoon niet meer doen" is haar vlakke antwoord.
Het is me opgevallen dat de tafel steeds met me mee beweegt, maar dan onder me door, elke beweging die ik maak, maakt de tafel mee.
Waarom deed dat rotding dat niet toen ik er af viel?
"Is hier ergens een toilet? ik moet nogal nodig...." begin ik.
"laat maar lopen, kan geen kwaad" zegt ze terwijl ze m'n hoofdhuid onderzoekt.
"gadver.." begin ik weer.
"dan niet" is haar korte antwoord.
Af en toe ruik ik het rare luchtje weer, ze doet iets op m'n hoofd.
Ik waag het erop, en laat het lopen, het komt nergens terecht maar lucht wel enorm op.
Het geroezemoes neemt wel weer even flink toe.
Haar aandacht is bij m'n gezicht, "wil je definitief van je baard af ?" vraagt ze.
Voor ik kan antwoorden prikt mijn gezicht, en ik besluit om m'n armen op te tillen en ik wijs onder mijn oksels.
Weer de prikkeling, en steeds vergezeld van het rare luchtje.
"Je kleren zijn vervangen, je kunt weer gaan" zegt ze.
"Hee wacht even" protesteer ik, "ik weet nog niet eens waar ik ben !"
Maar ze loopt de grote ruimte al weer uit.
Achterin de zaal maakt ze weer grauwende geluiden, en handgebaren.
"Het doet niet ter zake" roept ze, je bent het straks toch allemaal weer kwijt."
Het wordt weer donker, bij de eerste vlaag van het luchtje hou ik m'n adem in, stijf in.
De rare lucht is nu zo sterk dat mijn ogen ervan gaan tranen.
Ik probeer van de tafel af te komen door er af te stappen, er af te rollen, maar niets helpt, het ding gaat geruisloos en razendsnel met me mee, als een driedimensionale rupsband.
Dan zak ik weg, ik hou m'n adem nog steeds vast, ik zie sterretjes.....dan niets meer.
Ik heb het koud, ik ben drijfnat en ik zie nog steeds niets.
Klopt, ik lig met m'n gezicht in iets nat en klefs.
Het zit ook in m'n mond.
Gadver, modder.
Ik til mijn hoofd op, het blijft donker, maar ik zie lichtflitsen, blauwe lichtflitsen.
Een meter of vijf verder staan twee politieauto's en een ambulance.
"Hier ligt'ie" Klinkt het ineens keihard boven m'n hoofd, Ik schrik me de vinkentering......
Gelijk schijnen er zoeklichten in m'n gezicht, het doet lelijk zeer aan m'n ogen.
"Kunt u me verstaan?" vraagt de zwarte schaduw voor mijn gezicht.
"Horen wel, zien niet, kunnen die kutlampen niet even weg ?" zeg ik.
"Hij is bij kennis" brult de schaduw, "en haal die maglites eens uit z'n gezicht!" voegt hij er aan toe.
Da's beter, aan z'n kleren te zien is het een politieagent.
Ik zie er nog twee, ze praten met een man naast een auto waar middenin de neus een enorme deuk zit, zo diep dat ik het merk niet eens herkennen kan.
"Welnee, hij was strontlazarus, had je 'm moeten zien fietsen!" roept de man verontwaardigd.
Met veel kabaal (wat maakt alles een rotherie zeg!) komen er twee ziekenbroeders met een brancards aangerend door de struiken waarin ik blijk te liggen.
Dat begint het gebruikelijke verhaal van vingers opsteken, hoe ik heet, of ik alles kan bewegen, of ik pijn heb.
Binnen tien minuten zijn we in het ziekenhuis.
Daar wordt ik een beetje schoongepoetst.
Er worden me wat bloed afgenomen nadat ik daar toestemming voor gegeven heb.
Ik hou m'n hard vast en wacht af.
"Geen drank, geen drugs" meld een assistent even later aan de agent die staat te wachten.
"zelfs geen klein beetje?" vraagt de agent verbaasd.
"Maar dan ook geen druppel, nulkommapoffertje" is het besliste antwoord.
Er staat een arts naast me, hij verteld me dat ik een onmogelijkheid ben.
De neus van de auto is zwaar beschadigd en het chassis is zeker 20 cm naar binnen gedrukt
M'n fiets is totaal vernield, en niet eens meer als fiets te herkennen.
En ik heb geen schrammetje (alleen een paar rode plekken).
"Verder zou ik op willen merken dat u ongewoon gezond bent mijnheer" zegt hij terwijl hij me doordringend aankijkt.
Mijn schone longen zuigen de ziekenhuislucht diep op, en mijn neus registreert en klasificeert alles wat er te ruiken valt.
Schoonmaakmiddelen, toiletreiniger, medicijnen, het parfum van de verpleegster in de kamer tegenover ons, de oksels van de politieman buiten de kamer (bah).
Mijn oren registreren een kapot lager, een piepende deur, typen op een toetsenbord en zelfs een insekt tegen het dubbele glas van het raam, aan de buitenkant.
Mijn ogen zien het ongeloof op het gezicht van de politieman die nu naar me toe komt.
"Als u niet bent wezen stappen mijnheer, waar bent u dan geweest zo diep in de nacht?" wil hij weten.
"Ik hou van fietsen"zeg ik, "en als je er 's nacht zomaar op uit gaat kom je op de meest onverwachte plaatsen".
Hij kijkt om zich heen en grinnikt begrijpend, maar ik betwijfel of hij het echt begrijpt.
|
