Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Het was zo ver. Pa was de deur uit. Geen grote woorden, niets. Ik zorgde zelfs dat ik weg was toen hij definitief de deur uit liep. Nu was de eigenlijke scheiding aan de beurt. Indertijd moest één van de twee partners daarvoor nog schuld bekennen, toegeven dat hij/zij vreemd gegaan was, anders kreeg je geen scheiding van de rechter. Hoewel m'n vader toegezegt had dat hij dat zou doen, is hij daar op teruggekomen. Nu kon mijn moeder wel scheiding aanvragen wegens "kwaadwillige verlating" maar dan bestond het risico dat hij terug kwam, en dat wilde m'n moeder voor geen goud. Zij nam de schuld dus op zich, en zo werdt uiteindelijk de scheiding uitgesproken. Om de week moest ik een dagje naar hem toe. Dan zaten we vrijwel de hele dag op zijn naargeestig kamertje, piepklein, overvol, en het stonk er naar zweet en petroleum. Hij probeerde me te paaien met attenties, maar echt bekoren kon het me niet. Mn broer hoefde hij niet meer te zien, daar had hij geen enkele interesse in. Al snel stopte hij met het betalen van alimentatie, en toen mn moeder opbelde om te vragen waarom was zijn antwoord: "dat weet je best", het zelfde antwoord als hij vroeger gaf nadat hij haar weer eens dagenlang had lopen "doodzwijgen". Daar ging het weer: akte van onvermogen, advocaat, schikking, en na een paar maanden weer het zelfde gezeur. We hadden dat geld hard nodig, anders had hij, zo als mn Oma het zei "er in mogen stikken". Het was geen vetpot. Dat kleine beetje alimentatie alleen voor mij trouwens (?) niet voor mn broer dus. Mijn moeder was weliswaar gaan werken, maar ze was nu leerling-verpleegkundige, en dan verdien je echt niet veel. De reserves waren er ook snel doorheen, en mn broer en ik namen een krantewijk, zo kwamen er een paar extra centen binnen. Zakgeld kon er niet vanaf. Het papiertje om de boter heen werd zorgvuldig schoongekrabt, dunne plakjes kaas, en maar heel weinig hagelslag op brood. Ook kwam het wel eens voor dat we brood met tevredenheid moesten eten, het beleg was dan op, en er was geen geld voor nieuw. Een snufje zout op zo'n boterham was dan wel erg lekker. Snoep was er niet meer bij, limonade ook niet, maar water hadden we zat. Even voor de volledigheid: het was nooit een vetpot geweest bij ons thuis, want terwijl mn vader op liep te scheppen over z'n formidabele salaris leefden we in een ouwe rottroep die steeds schriller begon af te steken bij wat ik bij m'n vriendjes thuis zag. Later bleek dat hij een stuk meer verdiende dan m'n moeder wist, maar hij hield het nodige voor zichzelf achter de hand, zodat hij 's zaterdags zich in de stad liep vol te vreten aan de friet en in zn schuur zakken vol pinda's en chips achter slot en grendel hield. Maar goed, armoe troef dus. Amper te eten, en Oma was hele dagen zoet met sokken stoppen, broeken repareren, en we waren echt blij als we een afdragertje van een ander kregen. Ik fietste elke dag van Zeist-oost, eerst Zeist door, dan over de lange provinciale weg naar het hartje van Utrecht, waar de LOM school stond. Dat scheelde weer een busabonnent. Vreemd genoeg heb ik het me nooit aangetrokken, wel leerde ik waarderen wat we wél hadden. De eerste kerst zonder pa kwam er aan. Hoewel we een stukje vlees bij het eten hadden was de maaltijd niets bijzonders. Na het eten werdt er aangebeld, iemand van de kerk stopte mijn moeder een grote kartonnen doos in haar handen en was weer verdwenen. We maakten de doos nieuwsgierig open. De meest exclusieve heerlijkheden kwamen er uit ! Leverworst, kaas, pindakaas, snoepjes, zelfs marsen en bounty's zater erbij, een fles echte "prik", blikken soep, thee, suiker, koekjes, noem maar op. Trots als mijn moeder was had ze nooit ergens om gevraagd, nooit geklaagd, niets van dat alles, maar gelukkig bleken er mensen met een goed hart te bestaan die hun ogen niet in hun zak hadden. Het was niet van de kerk zelf afkomstig, maar van een aantal kerkleden die onder elkaar met de pet rondgegaan waren. Het is de mooiste kerst van mn leven geweest.
Reacties op bericht (5)
25-09-2005
weet je,
mensen die het niet makkelijk haddden in hun jeugd en daardoor 'anders' waren, (toch dikwijls) uitgroeien tot prachtige mensen !
25-09-2005, 17:37 geschreven door Mare
22-09-2005
mannen
zou het iets typisch mannelijk zijn? Ik denk van niet want ik lees bij huismusje dat daar de stiefmoeder het ergst was. Mijn allerliefste moeder had een vader zoals die van U. Maar...in die tijd werd er niet gescheiden. Tot zijn dood heeft hij iedereen het leven zuur gemaakt. Mij niet hoor, wij woonden in Engeland. Ik heb de mens maar een paar keer gezien in mijn leven, maar als ik de jeugdverhalen van mijn moeder hoorde dan was ik maar enorm blij dat ik zo'n lieve papa had. Jij bent zoals mijn moeder denk ik, je komt gesterkt uit de strijd. Lieve groetjes
22-09-2005, 19:25 geschreven door bojako
De jaren ...
Ja Cearwyn ... zulke dingen uit je jeugdjaren vergeet men niet hé . Je moeder lijkt me een sterke vrouw te zijn en ze zal het niet gemakkelijk gehad hebben indertijd... Groetjes,
22-09-2005, 00:11 geschreven door Klaverke
Raar
Eénzelfde ervaring, welliswaar in een héél andere situatie. Wat mij het meest kwaad maakt is wanneer ik allerlei soorten criminelen onze ervaring als alibi hoor gebruiken voor hun misdaden. Wat een prachtig mens, jouw moeder!Ook van mij een bloemetje, maar dan voor haar.
22-09-2005, 00:04 geschreven door huismusje
19-09-2005
Besef
Als ik dit lees besef ik me wederom hoe goed ik het gehad heb.
Gelukkig heb je het nu goed voor mekaar en kunnen jouw kinderen terugzien op een geweldige jeugd.
