|
27 september 2005
Er is op de zaak een peeceetje gestopt.
Heel vervelend, vooral voor de gebruiker, want er staat e.e.a. aan exotische software op, dus niet even iets anders neerpoten en vrolijk verder.
De diagnose is snel gesteld: de voeding is stuk.
Ik bel de nederlande vestiging van de fabrikant, want een standaard voeding past er niet in, het is zo'n charmant klein ding, alles -niet standaard dus.
Ze geven me het partnummer en de vermoedelijke prijs (24 euro) en verwijzen me door naar een servicepartner, zijzelf leveren geen onderdelen, dat gaat allemaal via de servicepartner.
Mij best, ik bel de servicepartner.
Ik vraag of ze even zo'n voedinkje op willen sturen.
Dat kan niet.
Waarom niet ?
Nou, dat moet er ingezet worden door een technicus, die doet dan gelijk een onderzoekje van het apparaat.
Maar ik heb geen onderzoekje nodig, alleen het voedinkje, het is er al uit, staat voor me op mn bureau, een kind kan de was doen.
Bovendien: wat kost me zo'n technicus ?
Die gaat me vanaf 100 euro kosten, exclusief onderdelen etc.
Da's een hoop geld voor een vier jaar oud peeceetje dat ooit maar 400 euro gekost heeft.
Hoe ik ook soebat, het helpt niks, ze zijn niet bereid om het ding, dat op voorraad is, even in een doosje te stoppen.
Terug naar de fabrikant dan maar, mischien weten ze iets anders.
Dat weten ze, ze geven me de adressen van twee webwinkels waar ik ze wellicht ook kan vinden.
Op de websites vind ik het niet, en bellen levert op dat ze alleen industrie-standaard spul leveren.
En dit is beslist geen industrie-standaard spul, het is in alle richtingen een aantal centimeters kleiner dan de kleinste die ze hebben.
Weer terug naar de fabrikant, ik begin stilletjes aan knap nijdig te worden, ik wil gewoon dat voedinkje hebben, niet meer en niet minder.
Dit keer tref ik een ongeïnteresseerde vlerk die het allemaal een worst zal wezen.
Als hij me afgepoeierd heeft ben ik zo gefrustreerd dat ik keihard met mn vuist op het kapotte voedinkje sla.
En dat was dom.
Het lucht weliswaar een beetje op, maar doet behoorlijk zeer.
Er zit nu ook een deuk in het stalen kastje.
Ik herhaal hier niet wat ik er aan krachttermen bij gebruikte, want er lezen mischien minderjarigen mee.
Ik regel iets anders, ik laat iemand gewoon een goedkope standaard voeding halen, die zet ik er wel met parkers aan vast, of leg m dr los naast.
In die tussentijd gaat mn hand steeds meer zeer doen, dus ik gebruik m even niet meer.
De man die de "boodschappen" gaat doen meldt zich.
Ik geef m het voedinkje, en zeg dat het er zoveel mogelijk op moet lijken, maar de afmetingen zijn niet kritisch.
Tevens zet ik mn eigen peecees stil, er maken twee ventilatoren nogal wat herrie, die kunnen mooi gelijk vervangen worden als hij toch gaat.
M'n linkerhand gebruik ik inmiddels helemaal niet meer, een sjekkie draaien is onmogelijk.
Halverwege de middag komen de boodschappen binnen, de voeding en de ventilatoren.
Helaas blijken er geen stekkertjes aan de ventilatoren te zitten, dus die moet ik van de oude af zien te krijgen en aan de nieuwe zetten.
Maar dat zal me niet glad zitten met maar één hand, want het is inmiddels wel duidelijk dat mn linkerhand even niet meer meedoet.
Ik kap er mee voor vandaag, ik verga inmiddels van de pijn.
Met slechts één hand rij ik naar huis, niet helemaal verantwoord, maar ik heb geen andere serieuze optie.
Ik probeer een dutje te doen op de bank, maar kan de slaap niet vatten van de pijn.
Na het eten valt me op dat heel mn pols dik is, en ik vertrouw het niet, de pijn wordt ook niet minder, alleen maar erger.
Mijn vrouw brengt me naar de huisarsenpost in een nabij gelegen dorp.
De arts sluit niet uit dat er iets echt kapot is, en geeft me een brief voor wat fotoos mee.
Tevens raadt hij me aan om niet naar het ziekenhuis in Roosendaal te gaan, want 's avonds gaat het allemaal niet erg vlot daar, nee, ik kan beter wachten tot morgenochtend, en dan naar de polikliniek in mn eigen dorp.
Klinkt logisch en verstandig nietwaar ?
Thuisgekomen neem ik twee tabletten van 500 mg paracetamol, en als de brand in mn hand iets lijkt te zijn verminderd duik ik mn bed in, geen bier natuurlijk, alcohol en geneesmiddelen gaan niet samen.
28 september 2005
'S morgens maakt mijn zoon nog wat grapjes in mijn eigen stijl: "Gaat lekker zo pa, straks halen ze m dr af, één voordeel, als je die arm eenmaal kwijt bent doettie nooit meer zeer".
Daar kan in natuurlijk ook om lachen.
"Dan doen ze zó!" voegt hij de daad bij het woord, en terwijl hij een flinke ruk aan mn arm geeft maakt mijn pols juist die beweging die zo'n zeer doet.
Ik gil het uit van de pijn en mn zoon springt geschrokken achteruit, "oei, sorry pa, ik was even te enthousiast geloof ik".
Ondanks de pijn zie ik er de humor nog wel van, en tussen het snikken door grinnik ik.
Mijn zoon grinnikt mee, en voelt zich nu dubbel schuldig, maar ik stel hem gerust, het geeft niet.
"Maar je bent wel een eikel! ... wat ben je nu?"
"Een eikel ....." grinnikt mn zoon schuldbewust.
Goed, ook weer gehad.
Een kwartiertje later wandel ik vol goede moed naar de poli, arm in een mitella, op naar de foto's.
Het is maar twintig minuten lopen, dus dat valt wel mee.
Keurig op tijd om vijf over half negen leg ik op de balie het formulier neer, en pruts met één hand het ziekenhuis pasje tevoorschijn.
"Oei, foto's" schrikt de vrouw achter de balie.
Het spijt haar verschrikkelijk, maar het röntgen apparaat is stuk.
Maar ik kan natuurlijk altijd in Roosendaal terecht.
Ja, strak plan, eerst met de trein naar Roosendaal, en dan maar zien hoe ik er kom, want ik weet er behalve de kroegen maar weinig te vinden.
"maar mischien is het over een uurtje alweer gerepareerd, dus als ik geen haast heb ..."
Ik heb geen haast, waarom zou ik haast hebben ? Het blijft heus nog wel eeen uurtje opgezwollen en zeer pijnlijk, dus om nou te zeggen "haast" ....
Als ik onverricht ter zake naar huis wandel gaat het nog even regenen, en gelaten tel ik de wagons van de lange trage goederentrein waar ik voor moet wachten bij de spoorwegovergang
Om tien uur bel ik de poli maar eens, mischien kan ik al terecht.
Maar helaas, zo als het er nu uitziet kan het nog wel tot morgen duren, er moeten mensen van de fabrikant bij komen.
Ik vraag me af wat er mis is met het ding.
Michien wel alleen een lullig mini-voedinkje van 24 euro dat ergens zo op de plank ligt, maar ja, probeer daar maar eens aan te komen.
Telefonisch help ik nog een collega uit de brand, en even later belt mn vrouw.
Ik vertel haar dat ik "Vast" zit met vervoer, dus komt ze tijdens haar lunchpauze naar huis.
Ze pikt me op en levert me af bij het ziekenhuis.
Lange gangen, lang wachten, foto, nog langer wachten en er blijkt niets met de botten mis te zijn.
Inmiddels weer ik hoe ik naar het station moet komen, en na een goeie 25 minuten wandelen ben ik daar ook, net te laat voor de trein, ik moet ruim drie kwartier wachten.
Leve de mobieltjes, want tussentijds help ik nog een collega van een probleem af.
Dan, om drie uur ben ik eindelijk weer thuis, en ga ik een dutje doen op de bank, want als ik slaap voel ik niets.
|
