|
Eerst een woord vooraf.
Het is met gemengde gevoelens dat ik dit deel publiceer.
Het gaat dieper dan mijn schrijfsels tot nu toe.
Ik heb dan ook zo mn twijfels of ik er wel goed aan doe om dit te publiceren, maar uiteindelijk heb ik besloten om het toch maar te doen.
Pfffff, daar gaan we, hopelijk word ik niet verkeerd begrepen.
In de liefde had ik weinig succes.
Wat "vies doen" in de struiken met Marieke, Annelies en Sylvia was weliswaar genoeg om te voeldoen aan de eisen voor "wederzijdse anatomische verkenningen" van een tien-jarige, maar vanaf 15 jaar was het gevoel bij meisjes wel meer dan nieuwsgierigheid.
Maar ik was mager, niet moeders mooiste en tegenover meisjes nogal timide, want als je eens een meisje aansprak konden ze zo vreselijk gemeen uithalen (met woorden).
Ik vond de meisjes dus wel interessant zat hoor, maar ik viel duidelijk niet in de populaire klasse.
Mede daardoor voelde ik me vaak eenzaam, want vrienden zijn leuk, maar je kunt er niet alles mee, en de natuur riep al geruime tijd.
Margrit, Liesbeth, Gerry, allemaal lieve meiden, maar na een paar weken zoenen en friemelen maakten ze het toch wel uit.
Minder lief maar wel bereid om verder te gaan waren M.T. en W. en nog een waarvan ik me de naam niet meer herinner.
Curieus trouwens die tegenstelling lief/gereserveerd, niet lief/gewillig.
Maar hoe dan ook; het was allemaal niet wat ik me er bij voorgesteld had.
Het was steeds weer een tour de force, het had niets met bevrediging te maken, nou ja, een beetje wel natuurlijk, maar dan beperkt tot enige centimeters, de romantiek en het diepere gevoel dat ik zocht waren ver te zoeken.
Het viel me ook op dat de jongens die meisjes als gebruiksvoorwerp leken te zien, het meest succesvol waren.
Mijn gevoelens waren voornamelijk romantisch van aard, maar romantiek scoorde beslist niet.
De gekscherende opmerking die een collega ooit maakte bleek meer waarheid te bevatten dat hij zelf wist: "Je hebt twee soorten vrouwen; de één ga je mee naar bed, de ander is om mee te trouwen".
Zo kwam het, dat ik in de friettent annex café, Thijs tegenkwam.
Zijn vriend was kort daarvoor overleden, verdronken (hij was zeeman).
Thijs had daar erg veel verdriet van.
Ik begreep zijn gevoel en troostte hem een beetje.
Van het een kwam het ander, en aan het eind van die middag zijn we in zijn bed beland.
We hebben elkaar getroost, een handje geholpen, nog wel iets meer dan een handje, en een aantal heerlijke uren gehad samen.
Ik heb er geen spijt van, ik schaam me er ook niet voor.
Ik heb er van genoten, van zijn aandacht én van de sex.
Hij was geen macho, ik ook niet, er was niets "prestatiegericht", het was wat we beiden graag wilden doen, voor onszelf en voor elkaar.
Heel anders dan de meiden die me ooit eerder "toestonden" en me ook verrekte duidelijk lieten voelen dat het een "gunst" hunnerzijds was.
Die ervaring met Thijs heeft mijn kijk op sex en aanverwante zaken aardig veranderd.
Ik besloot om nooit meer "genadebrood" te eten, mijn eigen waardigheid is me meer waard.
En vanaf dat moment werd mijn instelling: graag of heel niet.
En die instelling heb ik nog steeds.
Dat heeft me lange periodes van onthouding opgeleverd, en geloof het of niet, dat doet het nog, maar ik voel me er goed bij.
Hmm, ik zou haast zeggen, gelukkig maar, want het is des te fijner als het eens wél gebeurt.
Het heeft me nog iets opgelevert.
Ik weet nu dat elk mens iets moois heeft, dat elk mens opwindend kan zijn, ongeacht de uiterlijke kenmerken, maar op basis van wederzijdse interesse en sympathie.
Elk mens kan mooi en opwindend zijn, je moet er alleen wel voor openstaan, het wíllen zien.
Hmm, okay, allemaal behalve Beatrix, die heeft al genoeg, die huurt maar wat (zelfs ik heb mn grenzen).
|
