|
Zo, het is weer zover.
Mijn dochter komt naar beneden met de Silkepil.
Niet dat er nu al weer struiken op haar benen zichtbaar zijn, maar de vorige keer hebben we alleen haar onderbenen gedaan, en rond haar knieen en op haar bovenbenen zit ook nog een en ander.
Dit keer halen we het "gelpack" er bij.
Het lag al een week in de diepvries, dus dat zal inmiddels wel koud genoeg zijn.
Eerst neem ik haar onderbenen nog even onderhanden, snelle haartjes pikken we zo gelijk mee, en op deze manier wordt het niet zo'n klus.
Ze geeft geen krimp.
Bijhouden, en niet wachten tot het struiken zijn, dat lijkt dus de juiste methode.
Na de onderbenen de broek uit, en dan de knieen en de bovenbenen.
Opzij van de bovenbenen zit aardig wat, en ik voel de huid trekken elke keer als er een wat steviger haar uitgaat.
Dat doet zeer, dus het ijskoude gelpack wordt gebruikt voor verdoving vooraf, en verkoeling achteraf.
Zo, helemaal schoon.
Maar nog niet opbergen dat ding, nu ben ik aan de beurt.
Mijn rug dus.
Daar groeien op sommige plekken van die rare dikke haren, en die kunnen soms enorm kriebelen, dus weg met die troep.
Terwijl ze bezig is realiseer ik me dat ik kaalgeplukt wordt door m'n dochter.
Ik heb inmiddels wat meer vertrouwen in het ding, en in m'n dochter, en dit keer neemt ze m'n neus mee, het stukje tussen m'n wenkbrouwen en de randen van m'n oren.
Vooral aan m'n oren voel ik het goed, maar wie mooi wil zijn.....
Maar goed, wat de vorige keer al vermoedt werd is waarheid geworden; ze kwam gelijk naar mij toe.
Ik vind het helemaal niet erg, integendeel zelfs.
Met mijn zoon heb ik al een aantal vader-zoon dingen, nu heb ik ook een echt vader-dochter ding.
Zouden er veel vaders zijn die hun dochters epileren?
Zo in de gauwigheid,kan ik me geen cultuur verzinnen waarin dat normaal is.
Wel iets dat er op lijkt.
Apen om precies te zijn.
Goed, die epileren niet, die vlooien elkaar, daar staan primaten bekend om.
Volgens zoölogen is dat belangrijk voor het saamhorigheidsgevoel binnen de groep.
Wij mensen hebben ooit een keer een fout gemaakt, we zijn gaan denken, en ineens dacht er iemand dat het ongepast was om te vlooien, dus zijn we daar mee opgehouden.
Een eigenwijze puber of een stijf gereformeerde ouderling voegde daar aan toe dat het "stom" is, of zelfs onzedig om als jonge man of vrouw te knuffelen met je ouders, dus ook dat was al snel afgeschaft.
Nou, wij doen het dus lekker wel.
Vanmiddag waren we op bezoek bij vrienden, en de moeder van mijn vriend viel het ineens op dat onze kinderen gewoon op schoot komen zitten als de stoelen op zijn.
En dan te bedenken dat ik ooit een nogal negatieve mening had over kinderen.
Kinderen waren eng, eigenwijs, zetten je voor schut, heb je geen vat op, maken herrie, doen nooit wat je zegt en meer van die dingen.
Die mening heb ik volgehouden tot ik de eerste dochter van m'n zus in mn armen geduwd kreeg, toen net een paar weken oud.
Op dat moment realiseerde ik me dat een baby eigenlijk heel erg mooi is.
Op dat moment begon ik ook te begrijpen wat ik een oude zatlap ooit hoorde zeggen toen hij in een kinderwagen keek, tranen stonden in z'n ogen toen hij zei: "Mooi he? het kan nog alle kanten op".
Waarbij hij indirect z'n eigen mislukking onderkende.
Maar ik begreep het allemaal pas ten volle toen m'n zoon geboren werd, de oudste dus.
Na 12 uur in het ziekenhuis, spuiten, weën opwekkers, drukmeters en dope kwam daar dat jochie ineens tevoorschijn.
De spanning was weggevallen, en ik heb enige minuten onbedaarlijk zitten janken.
Mijn jochie.
De uitdrukking "hulpeloos als een pasgeboren baby" zong als een waarschuwing door mijn hoofd.
Vanaf dat moment zou alles anders zijn, ik was verantwoordelijk voor dit nieuwe leven.
We zijn inmiddels 15 jaar verder, en m'n dochter is er ook bijgekomen.
De verantwoording is me niet naar de keel gevlogen, zo als ik vroeger dacht dat gebeuren zou, het is allemaal heel natuurlijk gegaan.
Met mijn vader wilde ik nooit knuffelen, het had altijd iets viezigs.
Niet dat hij vieze dingen deed of zo, ik vond het gewoon vies om hem aan te raken, door hem aangeraakt te worden, dus ik kroop nooit bij hem op schoot.
Mijn moeder was vaak druk met het huishouden, denk ik, want ik heb ook geen herinneringen aan knuffelen met haar.
Toch moet het in de genen zitten, want m'n broer is ook een knuffelaar.
Als we elkaar een poosje niet gezien hebben (en dat komt door de afstand nogal eens voor) omhelzen we elkaar, en blijven we veel langer zo staan dan je van twee grote kerels van 50+ verwachten zou.
Hmm, ik moet 'm nodig weer eens opzoeken.........
|
