Trots en schaamte
Toen was er weer iets om trots op te zijn: Jantje moest in dienst.
Nu leerde hij marcheren en kreeg hij een uniform, dus nu zou het wel een echte vent worden.
Het werd toch niet helemaal wat hij zich er bij voorgesteld had, Jantje was na vier maandjes al weer terug, afgekeurd, op S5 nog wel!
Jan had aan die vier maanden wel een rijbewijs overgehouden, dus een beetje reden voor trots was er wel.
Jan was naar de kapper gegaan, en er kwamen geen rare luchtjes meer met hem mee van de WC af.
Wel vroeg Jan, na een knallende ruzie met de voorman (hoe kan een kind zijn vader te schande maken) overplaatsing aan, naar een andere afdeling, en ging daar samen met een turk en een marrokaan werken.
Daar is nog iets heel raars gebeurd.
Ondanks alle waarschuwingen en adviezen die hij Jantje gaf heeft hij de marrokaan geholpen met het inrichten van z'n woning en zat er een keer een heel weekend omdat het huis nog niet helemaal af was en die marrokaan z'n vrouw en kinderen over zouden komen.
Stel je voor zeg, zijn zoon, in het huis van zo'n vieze marrokaan.
En een luie donder was die marrokaan ook ! nooit zag je die eens hard lopen, alles langzaam aan.
Ja, en je lacht je een ongeluk, want dan liep die luie donder nog te zweten als een postpaard ook !
Volgens Jan had 'ie last van z'n rug, maar dat geloofde natuurlijk niemand.
Verandering
Zijn Jantje besloot na acht jaar drukkerij om weg te gaan.
Hij heeft nog geprobeert om hem tegen te houden, maar Jantje wilde weg, helemaal het prachtige vak uit.
"Niks voor mij, ik ga hier dood" had Jan als kommentaar gegeven.
Jantje ging ook, en nu zag hij Jantje vrijwel niet meer.
Af en toe belde hij Jantje eens op, maar erg spraakzaam was Jantje nooit.
Zijn pensionhouders lieten zich uitkopen want het pand moest worden gesloopt.
De gemeente was verplicht om een flatje voor hem te regelen.
Dat was wel fijn, daar kon hij veel meer z'n eigen gang gaan.
Hij had nu ook alleen nog maar vrije tijd, want hij was met pensioen.
Natuurlijk had z'n Jantje hem met de verhuizing geholpen.
Weinig kontakt
Daarna heeft hij Jantje een heel lange tijd niet meer gezien.
Pas een paar jaar later kwam hij Jan weer tegen, in V&D.
Jan bleek vlak bij heb in de buurt te wonen.
Hij bleek inmiddels getrouwd te zijn, had een huis gekocht, en deed iets met computers.
Hij had een prachtige glimmende auto, geen duitse, maar ja je kunt niet alles hebben.
Ook was Jan's vrouw zwanger, hij zou dus een kleinzoon krijgen.
Dolgelukkig was hij toen zijn eerste echte kleinkind geboren was.
Okee, die bastaard Wim had er ook al een paar, maar dat was niet interessant.
Alleen wilde Jan nooit bij hem op bezoek komen, alleen maar vanwege die opblaaspop die hij een keer vergeten was op te bergen ?
Of zou het toch gekomen zijn omdat de keuken niet zo fris rook, ja, daar was een jaar geleden brand geweest, en hij had de troep nooit opgeruimd, en een gasstel in woonkamer staan, maar dat gaf toch niets ?
Het was trouwens best handig, nu hoefde hij z'n lege flessen en vuilniszakken niet helemaal naar beneden te brengen, in die keuken had niemand er last van.
Waar hij erg van schrok was de reaktie van Jan toen deze ineens vertelde dat hij niets meer met hem te maken wilde hebben.
Hij had zich alleen maar verkiesbaar laten stellen voor de CP, in de gemeenteraad.
En de ijzersterke rotsmoes, dat hij dacht dat hij voor een enquete tekende toen hij z'n handtekening zette wilde Jan niet geloven.
Jan noemde hem zelfs een "vuile rotfacist" en ineens haalde Jan zijn opmerkingen van stal over joden, gereformeerden, roomsen en die vieze gastarbeiders.
Jan zei dat hij het toen al had kunnen weten, en dat zijn vrijwillige melding bij de arbeitseinsatz ook al fout was.
En dat terwijl hij zijn zoon al die keren alleen maar had willen waarschuwen tegen de kwade krachten die keer op keer proberen om nette burgers onderuit te halen.
Jantje nam de telefoon niet meer op, en een jaar verstreek.
Nieuwe omgeving
Hij was ooit al eens getroffen door iets raars, een lichte hersenbloeding zeiden de doktoren en hij was de controle over zijn rechterhand kwijt.
Pure lulkoek natuurlijk, dat zou hij toch wel geweten hebben ? nee, ze zaten er allemaal naast, en dus had hij ook niet meegedaan aan het revalidatieprogramma.
Maar nu had hij er blijkbaar toch echt eentje gehad, en mede omdat het rode kruis en de GGD er achter waren gekomen dat z'n woning niet helemaal opgeruimd was, werd hij in een verpleeghuis opgenomen.
Daar had hij het niet slecht.
Tegen de mensen hier kon hij prachtige verzonnen verhalen ophangen, niet over duitsland natuurlijk, hij keek wel uit, maar wel over indië waar hij als marinier gezeten had.
Niks van waar natuurlijk, maar ze geloofden hem allemaal, en vonden hem een heel aardige man.
Trouwens, hij kon z'n verhaal mooi staven, want hij had ooit oorkonde's moeten drukken voor het korps mariniers, en hij had een paar blanco exemplaren achterover gedrukt en voor zichzelf ingevuld.
Intussen had een sociaalwerker kontakt met zijn zoon, en die hebben samen geregeld dat zijn flatje ontruimd werd.
Ook had de sociaalwerker een gesprek tussen hem en Jan geregeld.
Jan vloog hem niet snikkend in de armen, integendeel, hij had gehoord van de indië verhalen, en hoe hij die verhalen ook ontkende, Jan bleef erbij dat hij de leugenaar was, en niet die anderen.
Hij bleef het gewoon ontkennen, uiteindelijk moest zijn jongen hem toch geloven ? Ze waren toch vader en zoon ?
Maar Jan geloofde hem niet, en beende uiteindelijk kwaad de kamer uit.
Jan verhuisde, een heel eind weg, en liet geen adres achter.
Hij heeft zijn zoon en kleinzoon nooit meer gezien.
Het einde
Een klein jaar later overleed hij.
Op de begrafenis waren wat nieuwsgierigen uit het verpleeghuis.
Zijn zus was er ook, hij was haar dan wel vergeten, maar zij hem niet.
Ook zijn ex-vrouw was er, obligaat, want ze waren nou eenmaal ooit ruim twaalf jaar getrouwd geweest.
Zij had best een beetje met hem te doen.
"Eigenlijk was het een stakker" besloot ze.
Zijn zoon, zijn eigen Jantje is niet op de begrafenis verschenen.
Toen de dominee daar een scherpe opmerking over maakte kwam zijn zus tussenbeide en merkte alleen maar op dat mijnheer de dominee niet wist waar hij het over had.
Heer dominee had 'm niet gekend zo als zij 'm gekend hadden, en zij begreep heel goed waarom Jantje er niet was.
Jantje heeft naderhand zelfs geweigerd om het antieke zilveren zakhorloge aan te pakken van de notaris.
Niemand heeft om hem gehuild.
Niemand heeft om hem gerouwd.
Hoe leeg kan een leven zijn ?
"Mijn vader?"
"Het enige wat ik van hem heb geleerd is hoe het niet moet"
|
