Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Dit stukje is ook weer van m'n website afkomstig. Zoetermeer, zomer 1998 of 1999
Bij ons in de buurt
Het is zondagmorgen, even
voor 12 als ik me de tijd goed herinner.
Ik sta met veel animo een
vogelhuisje te timmeren, en de randjes van het dakje moeten schuin
afgeschaafd worden.
Ik besteed weinig aandacht
aan de sirenes die ik hoor, tot mijn vrouw opmerkt dat ze erg dichtbij
zijn.
Plotseling stoppen de
sirenes, en hoor ik portieren slaan.
Nu ben ik enigzins
verontrust, en ik loop naar de straat.
Er ligt een man van nog
geen 40 op de stoep van zijn buurman.
Politie is er bij, en een
agent vraagt me een beademingsmondstuk uit het dashboardkastje van zijn
auto te halen, en wel vlug.
Ik sprint naar de
aangewezen wagen toe, en vind het ding, ook al heb ik er nog nooit van
m'n leven een gezien.
Teruggekomen open ik het
doosje met trillende handen, en leg het naast de agent neer.
De flink overstuur zijnde
vrouw van de getroffen man wordt uit de weg gehaald.
Een ziekenbroeder zegt dat
de man's hoofd achterover moet, en aangezien er verder niemand
voorhanden is kniel ik, steek mijn handen onder zijn nek, en til hem op
tot de aangegeven hoogte.
"Verder de stoep op" zegt
de ziekenbroeder, en samen met de agenten verplaatsen we hem een
meter.
Er ligt er binnen nog een,
beiden een hartaanval.
De agenten zijn al een
poosje bezig, en een wordt duidelijk moe.
Hij roept vertwijfelt of
er iemand kan reanimeren.
Niemand reageert.
Ik hou de man nog steeds
vast, terwijl één agent en een broeder hartmassage en zuurstof
toedienen.
Een ander meent dat de man
ademt, en even wordt de beademing stopgezet.
Iemand schijnt met een fel
lampje in zijn ogen.
De pupillen geven geen
enkele reaktie.
Meer materieel rukt aan,
en weer lijkt de man even te ademen.
Het zijn een paar
ongeregelde ademstoten, en zijn mond beweegt.
Ik ben hoopvol, maar de
ziekenbroeder kijkt niet blij, "dat is ????" merkt hij teleurgesteld
op, en meteen worden de pogingen hervat.
Er zijn nu meer ambulances
gekomen, en iemand neemt het omhooghouden van me over.
Mijn knieën zijn een
beetje ontveld, en hier en daar hangt er een los velletje aan mij
handen.
Mijn polsen doen lelijk
zeer, die zijn niet erg sterk, en de man is niet echt mager.
Net als de andere
omstanders trek ik me terug achter de rood-witte politielinten die
inmiddels opgehangen zijn.
Een heli wordt opgeroepen,
en inmiddels is ook de brandweer gearriveerd.
Er zou sprake zijn van een
gaslek, maar dat wordt al snel weersproken.
Hartaanval, wel
twee.
Naar verluid leefden de
twee (buur)mannen in onmin met elkaar, over een stel herrie makende
vogeltjes, en kwam de één verhaal halen bij de ander.
Beiden waren hartpatient,
en blijkbaar hebben ze zich vandaag net iets te veel opgewonden.
De man die ik vastgehouden
heb ik een stuk jonger dan ik.
Hij is getrouwd, en heeft
kinderen, jonge kinderen.
Ik zie zijn vrouw wel eens
bij de school waar mijn kinderen op zitten.
De opgeroepen
traumahelicopter circelt rond, op zoekt naar een landingsplaats.
Een omstander merkt op dat
ze altijd ruzie hadden, en dat ze elkaar aangevlogen zijn.
Dat is niet zo.
de één lag buiten en de
ander binnen, helemaal in de woonkamer.
Pissig merk ik op dat dat
niet zo is, en dat het op dit moment ook niet echt veel uitmaakt, er
liggen hier twee mensen dood te gaan.
Ménsen weet je
wel......mijn haren gaan overeind staan en mijn onderlip trilt.
Een portable defibrillator
wordt gebruikt om de man buiten weer op gang te krijgen, en na enige
tijd wordt hij in één van de ambulances afgevoerd.
Terwijl hij naar de
ambulance gebracht wordt krijgt hij nog steeds hartmassage.
Één twee drie vier vijf,
pause, één twee drie vier vijf, pause.
Ik denk niet dat dat een
goed teken is, als hij stabiel was geweest had dat niet
gehoeven.
Even later worden er
busjes de straat ingereden, en meer lint opgehangen.
De brancard wordt terug
gelegd in de ambulance.
Iemand is met dekzeilen in
de weer.
De man binnen heeft het
dus zeker niet gehaald.
Iemand van het rode kruis
hoort dat ik er even bij geholpen heb, en zegt dat ik hulp kan
krijgen.
Ik heb geen hulp nodig,
bewaar die maar voor hun familie.
Ook de helicopter vertrekt
weer, de piloot en zijn twee begeleiders rennen in hun rode overalls
weg, een scanner verteld dat ze naar de binnenhaven in Scheveningen
moeten.
Mijn vrouw roept de
kinderen, ze moeten eten.
Ik schaaf nog even
lusteloos iets van een stukje triplex af, maar ga dan naar boven, naar
zolder, waar mijn computer geduldig en gevoelloos mijn verhaal
aanhoord.
De vogeltjes fluiten, de
zon schijnt, en kinderen lachen alweer in de straat.
"Koffie" roept mijn vrouw,
en ik ga naar beneden.
Ik ruik aan mijn
handen.
Ik herken de lichaamsgeur
van de man die zojuist afgevoerd is.
Voor ik mijn handen was
ruik ik nog een paar keer goed aan mijn handen, wellicht ben ik de
laatste die dat ruiken kan.
Ik ga even buiten zitten,
maar pak dan mijn koffie op, en ga weer naar boven.
Ik ben nog niet
klaar.
Niet met de man op de
stoep, niet met zijn opponent, niet met zijn of hun kinderen, niet met
zijn of hun nabestaanden.
Er prikt iets in mijn ogen
en even moet ik stoppen met typen.
Wat een verdomde
klotereden om dood te gaan.
Een paar
rotvogeltjes.
Was dat het nou waard
?
Één, waarschijnlijk twee
doden, en zeer zeker twee gezinnen waar van het ene op het andere
moment de bordjes drastisch verhangen zijn, nooit meer iets
hetzelfde zal wezen.
Kan ik mezelf dwingen om
het te vergeten ? Ik kan het me in elk geval veroorloven.
Zij kunnen dat niet, en
moeten er de rest van hun leven mee verder.
Ik heb geen hulp nodig,
maar ja, ik heb dan ook goede buren.
Naschrift: Beiden waren
inderdaad overleden.
De aanleiding was geen
ruzie, maar gewoon iemand die een hartaanval krijgt, en iemand die te
hulp schiet, en er zelf ook een krijgt, ondanks de ruzie die er wel
degelijk tussen hen was, maar niet de aanleiding van hartaanvallen
was.
Het blijft
hoe dan ook oneerlijk.
Ik heb geen hulp gezocht,
er zijn af en toe momenten dat ik dat betreur.
Reacties op bericht (7)
24-02-2006
even stil
en even denken, hoe hulpeloos en onmachtig men kan zijn als iemand in levengevaar is. Zelfs een cursus EHBO zal niet veel veranderen, het gevoel dat het leven wegglipt is altijd en blijft een enge ervaring. groetjes
24-02-2006, 14:09 geschreven door mare
22-02-2006
!!
Dit verhaal greep mij wel aan, en ik kan me voorstellen, wat het met jou deed! Zulke belevenissen zullen wel steeds opnieuw opduiken, je hele leven lang. Een bepaald geluid, beeld of wat dan ook, roept ze opeens tevoorschijn en ze verdwijnen nooit meer uit je systeem. Een mens zou de aangeboden hulp of nazorg steeds moeten aanvaarden, maar we willen altijd "niet kleinzielig" zijn, en achteraf breekt ons die stoere houding meestal op. Toch moet het je troosten, dat je tenminste daadwerkelijk geholpen hebt, ook al "hielp het dan niet voldoende"
22-02-2006, 19:46 geschreven door Michelly
Aangrijpend
Maar ook erg goed geschreven, want ik stond er gewoon bij!
Nog een kleine opmerking, nooit of te nimmer bij een epilepsieaanval houtje tussen de tanden steken, beter niks dan ofwel je vingeren kwijt of gebroken tanden (Ben ambulancier geweest) Ik hoop dat dit totaal verkeert gebaar ooit eens stopt. Epilepsieaanval patient gewoon veilig leggen en met rust laten, na aanval patient kalmeren en terug tot zichzelf komen. Ambulance is slechts nodig bij langdurigeaanval of steeds terugkerende aanvallen.
Sorry voor dit lesje maar het kan ooit levensbelangrijk zijn. Dus Myette vat het niet als een terechtwijzing op maar als goede raad van iemand die het vele malen heeft ondervonden (Zoon) en uit hoofde van mijn vroegere werk.
22-02-2006, 13:58 geschreven door Rudi Scheers
Toeval of ....
Hallo C. best een sterk verhaal en wat een toeval, moet zeker nog eens binnenwippen hier. Groetjes
22-02-2006, 12:57 geschreven door poco_loco
20-02-2006
Hulp
Verleden jaar kreeg een van onze golfvrienden een epileptische aanval... had er juist iets over gelezen en wist dat je een houtje tussen de tanden moet duwen... heb ook de hele tijd bij die man gezeten met zijn hoofd op m'n knieën... een van de andere leden... een verpleegster nota bene stond er zo maar wat bij te lummelen... hij is sindsdien niet meer naar de club gekomen... ik denk beschaamd... het was natuurlijk niet zo dramatisch als jouw geval maar ik moest er daarna toch nog vaak aan denken... in zo'n gevallen handel je instinctmatig maar het laat wel sporen na... groetjes Myette
20-02-2006, 15:17 geschreven door Myette
Hulp
Zelf heb ik zoiets nog niet meegemaakt, maar ben wel in
situaties verzeild geraakt waar mij hulp/nazorg werd aangeboden.
Ik ben echter het type dat door de jaren heen altijd gevonden heeft
dat ze het wel alleen afkan. Dat is echt niet altijd zo,
maar daar kom je pas later achter.
Als ik dit dan weer lees, komen die 'gevoelens' weer naar boven.
Dikke knuffel van mij!
20-02-2006, 01:52 geschreven door Chia
Lezen, beleven en herbeleven.
Waarom is het toch dat zo vaak ik hier iets lees, er een herinnering door mijn gedachten schiet. Ik zal wel niet de enige zijn, maar het is toch frappant. Wederom kan ik mij jouw ontreddering, machteloosheid en enge gevoel bij dit alles levendig voorstellen. Ik vind je dapper. Velen zouden enkel toekijken, jij handelde. Chapeau!
20-02-2006, 00:19 geschreven door huismusje/troubadoerke