Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Jeroen, mijn 15-jarige zoon is vanmorgen vroeg (24 april 2006) op weg gegaan naar Berlijn.
Met school, niet alleen dus.
Hij is slim en verantwoordelijk zat, loopt niet in zeven sloten tegelijk.
Sinds een paar maanden is hij bezig de baard in z'n keel te krijgen.
De leraren die meegaan maken een verantwoordelijke indruk.
De bus waarin hij zojuist wegreed is geen oud wrak en de chauffeur ziet er niet uit als een beginneling.
Hij heeft geen tassen, maar een rugzak, als het moet kan hij alles op een redelijk gemakkelijke manier meesjouwen.
Telefoon bij zich, geld, bankpas, spreekt weliswaar maar weinig duits, maar kan zich redelijk verstaanbaar maken in het engels.
Het is zevenhonderd-en-nog-wat kilometer, ik kan er -als ik me kwaad maak- binnen acht uur zijn.
Over vijf dagen issie weer terug.
Helemaal niks om me zorgen over te maken dus.
Waarom heb ik opgezocht waar precies het gastgezin zich bevind op de kaart?
Waarom heb ik een route uitgezet met de routeplanner?
Waarom heb ik snel kontakt gemaakt via internet met iemand in Berlijn?
Vertrouw ik de begeleiders niet?
Vertrouw ik hem niet?
Het zit me gewoon niet lekker, en ik weet niet waarom.
Met scouting het halve land door, met scouting in een legertruck door België (zwaar verboden!).
Dat maakte me niets uit, ik had er lol om, de leiding was mischien af
en toe een beetje makkelijk, maar ik had alle vertrouwen in zowel de
leiding als in de groep als geheel.
Maar dit zit me niet lekker.
Is het de afstand?
Is het de onbekendheid met de bestemming of de begeleiders?
Ben ik dan toch gewoon een bange schijtert ?
Waar is mijn branie, mijn bravoure?
Ik heb trek in een lekker ontbijtje, maar voel me misselijk.
Ik voel me onbehagelijk, onzeker en machteloos.
Mijn gedachten zijn niet helder, mijn hoofd is volgepropt met watten.
Ik voel me beroerd.
Litanie tegen angst
(Frank Herbert: Kronieken van Duin)
Angst is de moordenaar van het verstand.
Angst is een halve dood, die volledige vernietiging brengt.
Ik zal mijn angst onder ogen zien.
Ik zal mijn angst over en door me heen laten vloeien.
En als hij voorbij is, draai ik me om, om zijn pad te zien.
Waar de angst is gegaan, is niets meer.
Alleen ik zelf blijf.
Reacties op bericht (6)
04-05-2006
Angst
Dat is het lot van ouders... duizend angsten doormaken... duizend doden sterven... troost je je bent helemaal "normaal"... intussen is zoonlief allang terug van weggeweest... en gezond en wel... wat een opluchting... tot de volgende maal... stilaan wordt je het wel gewend hoor... beetje geduld hebben he... kus van Myette
04-05-2006, 22:13 geschreven door Myette
25-04-2006
penopauze????
onbekende gevoelens ....zijn steeds "vreemde gevoelens" maar blijven steeds "menselijk" dag fijn "mens" ! Is het dan zo beangstigend je kwetsbaar te voelen als vader? bereid je maar vòòr wanneer je dochter zal beginnen uitvliegen.... liefs nobodyke
25-04-2006, 22:43 geschreven door nobodyke
;-)))
En daar ben je dan terug, eindelijk!! En ver weg is altijd méér weg, voor mij tenminste. Als ik mijn kinderen 14 dagen niet zie ofschoon ze op 25 km wonen, is dat vervelend maar daar kan ik mee leven maar als ze op verlof zijn in het zuiden van Frankrijk en ik hoor 3 dagen niets, ga ik door een muur! Ver weg is méér wég en dat kan heel erg beangstigend werken. Dus je voelt je gàns normaal!!!
25-04-2006, 20:00 geschreven door Michelly
24-04-2006
Branie, bravour?
Dat bezit je niet als vader.Je kan zijn beste vriend zijn, maar als puntje bij paaltje komt ben je enkel een ongeruste en overbeschermende vader.En daar is niets aan te doen, er is ook niets mis mee, integendeel.En ik maak mij nu net de bedenken dat de intuitie van een vader ook niet licht moet worden genomen.Loslaten, het is zo verdomde moeilijk, want hij of zij gaat altijd te jong zijn, maar het lukt je wel.En die Penopauze spartel je ook wel door.Knuffel
24-04-2006, 20:43 geschreven door huismusje/troubadoerke
Angst
Hé schat, lang niet 'gelezen' !
Die angst komt me bekend voor Caerwyn.
Het ene moment denk je: "Laat hem toch, hij is àl 15!"
en op
het andere moment: ".... hij is pàs 15!"
Bij jou is het eerste moment van loslaten aangekomen, jongen.
O ja, vergeet niet dat je ook nog in de Penopauze zit ;)
M.a.w.: je bent even uit balans !
In de Meno- of Penopauze lijken dingen veel ingrijpender.
Kus !
24-04-2006, 11:47 geschreven door Chia
..
dag lieveke, blij je terug te zien, heb je gemist. Troost je; ik voelde net hetzelfde als mijn jongens op die leeftijd op reis gingen. Zelfs nu ze volwassen zijn heb ik problemen, ze gingen naar Nepal klimmen en kwamen met allerlei documentatie af. "Leg weg" zei ik, "ik moet het niet weten" laat me maar foto's zien als je gezond en wel terug bent. Kusje,
