Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Als het eind december is, slaag ik voor mijn rijexamen, en heb een echt, heus rijbewijs, militair weliswaar, maar toch.
Daar kreeg je in die tijd ook een rijvaardigheidsbewijs bij, en op vertoon daarvan kun je een burgerrijbewijs krijgen.
Begin januari was ik overgeplaatst naar Amersfoort, de Bernhard kazerne
aan de Barchman Wuytierslaan (of zo iets) ofwel het OCC,
OpleidingsCentrum Cavelerie.
Hier zal men mij de komende drie a vier maanden klaarstomen voor verkenner.
Gelijk begint het gelazer al.
We hebben daar geen korporaals, maar, eeeh wachtmeesters of zo iets,
weet ik veel, net zo iets, maar als je ze korporaal noemt worden ze
vreselijk kwaad.
Allereerst vertellen ze dat BoZ de hemel was, zachtgekookte eitjes en
homo's, en dat wij, de slappe hap die we zijn, hier wel even tot echte
soldaten omgeturnd zullen worden.
Dit was het echte leger.
Verder waren we een stelletje ratten, we moesten onze smoelen houden,
en wie dacht het kader te naaien naaide zichzelf, want het kader naait
altijd harder en langer.
En als dat niet hielp liep je het risico om organiek (?) in elkaar
getimmerd te worden, wat ze hielden niet van ongehoorzaamheid.
Nou, die zat, de meesten waren diep onder de indruk.
Ik niet in de laatste plaats.
We hadden wat bivakken, weinig en erg slecht eten.
Nee, echt erg slecht, je pakte een soort bord en liep dan langs een paar loketten.
Bij de eerste kreeg je een schep witte smurrie, de aardappelen, bij de
tweede een schep doorgaans groene smurrie, je groenten, en bij het
derde loket kreeg je een schep vuil water (jus) en een hard,
donkerbruin ding, Je vlees.
De eerste dag de beste heb ik een neiging tot kotsen maar juist kunnen onderdrukken, en ben na een enkele hap afgehaakt.
Na een paar weken lukte het me om er drie door m'n keel te krijgen
voordat ik kotsneigingen kreeg, om daarna de rest in de container te
mikken.
Overigens was ik daar niet uniek in.
Ik had permanent honger, ik viel flink af (kon dat nog?) en dat maakte mijn humeur er niet beter op.
eigenlijk weet ik niet veel meer van die tijd, alleen het
alomtegenwoordige hongergevoel staat me nog bij, afgezien van de climax
natuurlijk, want dat ging echt helemaal fout.
Einde oefening
Op maadagochtend (ik heb iets met maandagochtenden) besloot ik dat het mooi geweest was.
Ik hield er mee op.
Wat had ik misdaan om deze behandeling te verdienen? Waarom drong het
woord dwangarbeid zich telkens weer aan mij op? Het nieuws op de radio
was niet voor mij bedoeld, dat was voor die mensen op die andere
planeet.
Hier was geen recht, geen grondwet meer van toepassing.
Tijdens één van de nachtelijke patrouilles heb ik een knul gezien die door zijn kader was toegetakeld.
Hij praatte niet, te bang.
Niemand praatte, iedereen was bang.
Ik zei eerder al: je doet het goed, of helemaal niet.
En ik was aangeland bij "helemaal niet".
Toen de ????? die ochtend de deur opentrapte en op z'n fluitje ging
staan blazen verwachtte hij, zo als anders normaal was, dat iedereen
ogenblikkelijk uit z'n bed stapte, en er naast ging staan.
Dat lukte heel aardig............
op één na.............
moi.
Hij beende door de kamer, in de (foute) veronderstelling dat ik nog sliep, en blies op z'n fluitje, vlak bij m'n oor.
Ik boos, ik wilde niet gestoord worden, en zei dat hem, en voegde
daarbij dat 'ie op moest houden met dat fluitje, omdat ik het anders
door z'n strot zou stampen.
Die zat.
Hevig geschrokken week de man achteruit, en liep met een rood hoofd de kamer af.
De anderen kwamen naar me toe en herinnerden mij er aan dat deze
jongens nergens voor terugdeinsden, en ik vertelde het dat dat me geen
reet interesseerde, mijn eindpunt was bereikt, mijn standpunt
ingenomen, mijn maat was vol.
Daar kwamen de schutters, vijf man sterk, allemaal goed getrainde vechtjassen.
Er werd weinig gezegd, maar iedereen moest van de kamer af.
Er hing een loodzware dreiging in de lucht, en sommigen van m'n kamergenoten wierpen wanhopig een laatste blik op mij.
Vergeefs.
Een van de mannetjesputters posteerde zich voor de deur, zodat deze niet open kon, en de anderen kwamen dreigend op me af.....
Als om zichzelf een reden te geven begonnen ze verbaal: "Zo lange, en
nou je nest uit of we trappe je zo hard in mekaar dat je moeder je niet
meer herkent, en je zou willen dat je nooit geboren was".
Dat was boude taal.
Mijn reaktie: "prima, laat de eerste van jullie helden maar komen, maar
bedenk wel: de eerste die me aan druft te raken is dood, dee bubbel o
dee, ik kan niet tegen jullie op, maar er gaat hier vandaag iemand dood
als jullie niet oprotten" Dat was nog veel boudere taal, zeker voor
zo'n mager scharminkel als ik.
Blijkbaar hadden ze dit niet verwacht, en ze trokken zich tactisch terug bij de deur.
Na enig overleg kwam er een naar me toe, ging op de rand van het bed zitten en vroeg waar ik dacht mee bezig te zijn.
Ik legde hem uit dat het mooi geweest was, en dat verder niet meer op mijn medewerking gerekend hoefde te worden.
Dit vond hij een eigenaardig denkbeeld, vooral om dat ik scheen te denken dat er een alternatief was.
Hij raadde me aan om hier eens met een dokter over van gedachte te wisselen.
Dat leek mij een alleszins redelijk voorstel, en ik kwam m'n bed uit.
De sluwe vechtjassen verdwenen.
Ik zat net een formuliertje voor de dokter in te vullen toen de rest
van de kamer binnenkwam, bevreesd voor wat zij zouden aantreffen.
He? leef jij nog, en: nergens bloed? Ze keken anders naar me dan voorheen.
Toen kwam de dagorder, volle bepakking: we gingen op bivak.
Ik niet dus, ik vond dat ik naar de dokter ging, en kleedde me zo als gebruikelijk.
Weer goede raadgevingen van de mede kamerbewoners, "don't push your
luck" was de teneur, maar nu stoppen zou een overgave betekenen, en ik
was nog niet eens goed begonnen.
Op de appél plaats aangekomen stond een van de figuren van eerder die
ochtend mij smeulend aan te kijken, zijn bek viel open, en hij
schreewde, voortdurend naar mij kijkend: "alle verzoekjes zijn
ingetrokken, we gaan op bivak!".
Het hele protocol aan mijn laars lappend riep ik terug of dat ook voor mij gold.
"Natuurlijk geld dat ook voor jou, en nou je bek houwe !"
"Maar het verzoekje ging duidelijk over vandaag, en..........."
"Bek houwe!"
"Wie wijst die verzoekjes af?"
"De luitenant, en nou je bek houwe!"
"Waar is de luitenant?"
"BEK HOUWE !!!!!!!!"
"Laat maar ik zie hem al."
en terwijl de man met overslaande stem probeerde mij in het gelid te
houden kuierde ik datzelfde gelid uit, en in de richting van de
luitenant die juist naar buiten kwam, duidelijk geërgerd door dit
misbaar.
"Luitenant, ik hoor dat u mijn verzoekje voor de dokter heeft........."
"Drukkers hebben we genoeg, woensdag ben je de eerste."
"Dan heeft u de strekking waarschijnlijk niet helemaal begrepen, het ging duidelijk over vandaag, en niet over......."
"Terug in het gelid, woensdag zei ik toch? wegwezen!"
"Nee."
"Wat nee?"
"Ik heb een alleszins redelijk verzoek inged......"
"Weiger jij een dienstbevel?"
"Blijkbaar."
"Ga jij maar eens mee naar de majoor !"
En daar aangekomen leg ik mijn zaak voor.
"Wat verwacht je van die dokter?"
"Een onderzoek, en daarna afkeuring."
"Denk je dat dat lukt?"
"Weet ik wel zeker."
"Probeer maar (gnignigni)."
En ik op naar de dokter.
Dokter, een medicus ?
Daar aangekomen word ik aangekeken of ik de pest heb, en mag ik vóór.
Doc leest een brief, kijkt op en zegt dat als ik hard loop, ik nog net mee kan naar het bivak.
Ik stem toe, onder een voorwaarde.
Hij wil weten welke (hahaha, fout!).
Ik verklaar dat ik chauffer ben en alle verantwoordelijkheid voor zowel
materieel als mensen bij hem leg, ik onthef mijzelf van iedere
verantwoordelijkheid voor zijn beslissing.
Hij wil weten wat ik bedoel.
Ik vertel hem dat ik geen zin meer heb, en dat ik ontsnappen zal aan
het leger, vandaag nog, en als dat moet door mezelf volgas de
vernieling in te rijden tegen de eerste de beste stevig genoeg
uitziende muur, inclusief de mensen aan boord van de jeep, dat ik dat
zal doen.
Hij gelooft me niet.
Ik draag hem op om schriftelijk de verantwoordelijkheid van mij over te nemen.
Hij is onzeker, en stuurt me de gang op.
Na een kwartiertje wordt ik weer binnengeroepen, en hij vraagt wat dat was met die sportleraar.
Ik vertel hem dat hij dat niet hoeft te weten, en dat hij alleen maar een briefje hoeft te schrijven over verantwoordelijkheden.
Hij pakt de telefoon, en regelt dat ik de dag daarop terecht kan op het Geertebolwerk in Utrecht.
Bij de psychiatrische afdeling, het plekje dat het leger heeft voor "mijn soort".
John Lennon
Goed, een paar militairen afbluffen kan, een besluiteloze medicus inpakken kan blijkbaar ook, maar een psychiater?
Ik zal m'n verhaal goed voor elkaar moeten hebben!
De volgende dag zit ik in de wachtkamer in Utrecht.
Nerveus, want ik heb helemaal geen verhaal, ik heb eigenlijk helemaal niets dan mijn grote bek.
Dan ben ik aan de beurt, ik ga naar binnen, zie, en weet dat ik gewonnen heb.
De psychiater is het evenbeeld van John Lennon, inclusief zeer lang haar en een klein rond zonnebrilletje.
Hij leest de brief aandachtig, en zegt dan dat als ik afgekeurd wil worden, ik bij hem aan het juiste adres ben.
Dat is zijn functie, afkeuren.
Het leger vind van niet, maar hij voelt van wel.
Protocolair verteld hij me de nadelen die er aan S5 kleven, ik ga akkoord en hij laat me tekenen.
Een vooringevuld formulier gaat in een envelop, die krijg ik, en hij
zegt: "Ziezo, code 9998, jij bent er van af" en hij besluit met "Het ga
je goed".
Loopbriefje
Eenmaal terug in de kazerne overhandig ik het formulier aan de majoor.
Die kijkt er naar, duidelijk ontstemd, en zegt: "het is je blijkbaar
gelukt, ga je rotzooi maar inpakken, en inleveren bij de fourier,
daarna meld je je bij de admeur (administrateur).
Ik doe dat, en krijg een briefje van die admeur waarop diverse
gezaghebbenden binnen de kazerne verklaren dat zij van mening zijn dat
ik volkomen gezond van lichaam en geest ben.
Ik laat alle dignitarissen tekenen, en de dag is al weer haast om als
ik het briefje terugbreng en te horen krijg dat ik "op kan rotten".
Laatste nacht
Geheel op eigen houtje en waarschijnlijk zwaar tegen de regels in
besluit ik die om de nacht nog in de kazerne door te brengen, om m'n
maatjes nog dag te kunnen zeggen.
Als ze aan het einde van de volgende dag nat en verkleumd terugkomen zijn ze stomverbaasd.
Ze namen allemaal aan dat ik de rest van m'n dienstijd (nog 12 maanden)
in de bajes zou verblijven, wegens insubordinatie, recalcitrant gedrag,
en dreiging met geweld, om daarna, aldus kleingekregen, alsnog mijn
verplichtingen jegens het vaderland na te komen.
Ik lach minzaam, groet ze, en ga.
Buiten kom ik de oude sergeant Jansen (van pantser herkenning) nog
tegen, hij merkt op dat ik erg snel omgekleed ben na dat bivak.
Ik leg de situatie uit, en hij is in de war: "Wat jammer, je was nog
wel zo goed in pantserherkenning........." Hoofdschuddend loopt hij weg.
De smaak van overwinning
Ik sta buiten de poort.
Het is half februari en het vriest behoorlijk.
Ik voel de kou niet, ik voel een euforisch vuur.
Ik voel me vrij.
Ik ben vrij.
"Everything that doesn't kill me makes me stronger. "
Reacties op bericht (4)
30-06-2006
jaja
Grappig, ik herken veel uit mijn eigen geschiedenis, hoewel ik het iets subtieler heb aangepakt. Maar ook ik kwam bij (nah ja, de opvolger van) John Lennon terecht in Utrecht. De mijne had wat psych-onderzoeken nodig om tot dezelfde conclusie te komen, alleen werd mij 'buitengewoon dienstplichtig' aangeboden. Wat ik dankbaar aanvaarde... :-) Ik zal het ook nog wel eens opschrijven...
30-06-2006, 22:48 geschreven door Ron
29-06-2006
!!!
Had je dan echt geen schrik dat ze je zouden opsluiten in een psychiatrische inrichting en zouden platspuiten! Bij het leger is toch alles mogelijk!
29-06-2006, 20:20 geschreven door Michelly
Oef
En zeggen dat wanneer ik mannen aan de toog over hun legerdienst hoorde vertellen, het net leek of het één groot feest was geweest.Vraag mij nu af waar die dan gekazineerd zijn geweest.Zeker niet in NLMaar ja, aan de toog.....daar worden de meest neipende problemen allemaak in een zucht opgelost......tot ze bij moeder de vrouw komen.Jouw relaas in één zucht gelezen, blij dat je ontsnapt bent.Groetjes.....
29-06-2006, 01:47 geschreven door huismusje/troubadoerke
28-06-2006
Plantrekker
Je bent een uitgekookte plantrekker Caerwyn... liefs van Myette
