Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Na de militaire dienst werd het rustig.
Het leven ging zo zn gangetje.
De belangrijkste ups en downs waren mn werk en de kroeg, ups als ik
eens goed kon lachen met mn kroegmaten, downs als mn voorman me weer zo
op stang joeg dat ik alles fout begon te doen van pure zenuwen.
In de winkel van het bedrijf werkte Pamela, aardige meid, ik had haar mee uit gevraagd.
Onze "corrector" Chris, zou ook mee gaan, en tevens een vriendin van Pamela.
Tijdens het uitje bleek al snel dat Pam en Chris "samen" waren, zodat de vriendin -Marion- en ik ook min of meer samen waren.
Daar had ik niets op tegen, het was niet alleen een beeldchoon meisje,
maar ook duidelijk van goede komaf, beschaafd, en een hele
gezellige babbel.
Aan het eind van de avond spraken we af elkaar snel nog een keer te zien.
Binnen de korste keren hedden we echt verkering en kwam ze regelmatig
bij ons thuis, ik haalde haar thuis op en bracht haar ook weer
weg.
Ze had het naar haar zin bij ons, de manier waarop we met elkaar omgingen beviel haar blijkbaar wel.
We gingen ook vaak op bezoek bij mijn broer en zijn hoogzwangere vrouw, enorm gezellig.
Maar mijn moeder waarschuwde me: "Er is iets met dat kind, ik weet niet wat, maar er is iets mee".
Mijn moeder werkte in de B verpleging (psychiatrie) dus mijn broer en ik reageerden met "Moe weer hoor, ziet weer een patient".
Het ging heel goed tussen Marion en mij, we waren erg verliefd op elkaar, ook al deden we niets anders dan kussen in de auto.
Als ik haar 's avonds naar huis bracht kroop ze tegen me aan, streelde
mijn hand en klemde zich aan mijn arm vast alsof ze me nooit meer los
wilde laten.
En ik wilde ook niet dat ze me los zou laten.
Haar ouders, dat was andere koek.
Aan de telefoon deden ze koud en hooghartig tegen me, vooral haar moeder.
Een keer maar was ik bij ze in huis.
Groot huis, op stand, en zeer duur ingericht.
Maar er was geen wamte in dat huis, het was allemaal te steriel, te onpersoonlijk.
Die ouders moesten mij niet, hadden iets beters voor hun dochter in
gedachten, niet die werkende jongere met dat lange haar en die smalle
beurs.
Voor Marion maakte het niet uit, we waren verliefd, zo vreselijk verliefd.
Van Pamela hoorde ik dat Marion's ouders geklaagd hadden bij Pamela's
ouders, wie was die schooier eigenlijk waar hun dochter mee omging ?
Van Pamela hoorde ik ook hoe Marion was opgegroeid.
Haar vader had een zeer hoge baan bij een zeer hoog en internationaal bedrijf, en was vaak maandenlang in het buitenland.
Het gezin ging dan mee.
Marion was voor een groot deel grootgebracht op hotelkamers, met
gouvernantes natuurlijk, want moe was veel te druk met het aflopen van
dure party's van de andere dure mensen.
Marion was ook heel gevoelig, dat zag ik aan haar gezicht als ze naar
de zwangere buik van mn schoonzus keek, dat zag ik aan haar als ze
genoot van de gestoorde gezelligheid in ons huis of bij mn broer thuis.
Schoonzus was uitgerekend en mn eerste nichtje kwam ter wereld.
Een paar dagen later was Marion ook weer bij ons.
Ze durfde het kind eerst niet vast te houden, maar toen ze uiteindelijk toch deed liep er een traan over haar wang.
Op zondagochtend belde ik naar Marion, om te vragen of we die dag samen iets gingen doen.
Haar moeder aan de telefoon: Nee Marion is er niet.
(stilte ....... )
Waar is ze dan, komt ze zo thuis ?
Nee, die komt voorlopig niet thuis.
Oh, eehh ..... (in de war) kan ik haar ergens bereiken dan?
Nee ! (geirtitteert) Ze is gisteren opgenomen in Zon en Schild
(psychiatrische inrichting) , gesloten afdeling en daar blijft ze
voorlopig.
Oh, maar .... wat heeft ze dan ?
(nog geiritterder) Ze heeft een depressie en mag beslist geen bezoek hebben.
Op welke afdeling is ze ?
(zeer kortaf) maakt niet uit, ze mag geen bezoek.
<klik>
Ik zoek het telefonnummer van die inrichting en bel, verneem welke
afdeling en natuurlijk mag ze bezoek hebben, hoe meer hoe beter !
Ik spring in de auto en scheur zo snel mogelijk naar Amersfoort, naar de inrichting.
Het personeel is vriendelijk, en ze brengen me bij haar.
Ze ligt roerloos op bed, kijkt star voor zich uit, reageert niet als de
verpleegster zegt: Hallo Marion, kijk eens wie er is ?
De verpleegster gaat weer.
Ik pak haar hand, maar ze reageert er niet op.
Zo zit ik een half uurtje, probeer lieve dingen tegen haar te zeggen, maar wat ik ook zeg, geen enkele reactie.
Ik zoek de verpleging op, wil weten hoe of wat.
Ze weten het niet, ze houden haar ter observatie, te vroeg om conclusies te trekken.
Zo gaat het een aantal dagen.
Het begint aan me te vreten, elke dag na het avondeten zoek ik haar op, maar er veranderd weinig.
Dan op een dag is ze op, ze kijkt om zich heen en reageert flauwtjes op de dingen om haar heen.
Als ik met haar praat staat ze ineens op, loopt naar een hoek van de
kamer en begint hardop te praten, ze voert een nauwelijks verstaanbaar
gesprek.
Ik zoek de verpleging weer op, Wat is dit? schizofrenie?
We weten het nog niet zeker mijnheer ....
Dagen worden weken.
Elke dag ben ik bij haar, praat met haar, probeer haar aan het lachen
te maken (soms lukt dat) en hou soms alleen haar hand vast.
Op een zondagochtend tref ik bij toeval ook haar ouders aan.
Ze willen haar mee nemen, pannekoeken eten, en ik mag zowaar mee.
Moeder kijkt stuurs, maar vader gedraagt zich neutraal.
Als we terug zijn, en haar ouders zijn weg zoek ik de verpleging weer op.
Wat is er nou eigenlijk, weten jullie al iets?
Het is inderdaad schizofrenie, ze weten niet waar het het vandaan komt,
maar ze blijkt al jaren last te hebben van zware depressies.
Dan wil er een weten wie ik eigenlijk ben.
Ik ben haar verkering.
Vreemd, volgens haar ouders heeft ze geen verkering.
Nou, wel dus, al reageert amper op me.
Maar ze reageert op niemand, zelfs niet op haar ouders.
Herkent ze me eigenlijk wel?
Waarschijnlijk niet.
Wordt dit ooit nog beter ?
(stilte .... )
Dan, voorzichtig en terughoudend: Dat verwachten we niet.
Daar schrik ik van, en dat zien ze.
Ze zetten me op een stoel en er komt er een bij me zitten.
Ze zal er weer bovenop komen, dan weer een keer terugvallen, er weer
bovenop komen, weer terugvallen, uiteindelijk zal ze meer IN de
inrichting zitten dan er buiten.
Een week later neemt iemand me weer apart.
Vertelt me dat de kans erg klein is dat ze ooit nog degene wordt die ik kende.
Thuis bevestigt mijn moeder dat, ook zij is zeer bekend met dit beeld.
Op mn kamer huil ik de ogen uit mn kop.
Ik realiseer me dat ik verliefd ben op een herinnering, op iets dat er niet meer is en nooit meer zijn zal.
Ik voel me ellendig, diep ellendig en overweeg "the easy way out".
Ondanks dat ik al jaren niet meer in een kerk geweest ben bid ik.
Ik vraag om wijsheid en kracht.
Dan weet ik wat ik doen moet, komt er rust over me.
Ik aanvaard het gebeurde en trek de onvermijdelijk conclusie.
Ik moet mezelf beschermen, zoek haar niet meer op, dit is niet meer het meisje waar ik verliefd op werd, dit is een ander.
Maar ik ben je nooit vergeten, lieve Marion .......
Reacties op bericht (5)
25-08-2006
Oh Caerwyn
wat intriest is dit! Ik zit hier met een dikke keel en weet niet hoe reageren. Maar ondanks de afloop, maakt het de liefde die jullie hadden, niet minder mooi. Ze wordt er alleen maar mooier en tragischer door.
25-08-2006, 17:30 geschreven door Michelly
20-08-2006
...
Met ontroering, en een beetje ontzet dit trieste verhaal gelezen.Soms lijkt het alsof iemand alles mee heeft om gelukkig te zijn, en zie.Al wat ik nu kan denken is dat ik hoop dat Marion toch nog genezen is, dat ze toch nog gelukkig is mogen worden.En om de rest van de zondag niet met nare gedachten te moeten doorbrengen, volgende sugestie/wens.Als je morgen de dresscode van bojako in acht neemt, stel ik voor dat je je ballenknijper onder draagt.Kwestie van chia ook wat te laten meegenieten met een uitgebeidde fotoreportage.
20-08-2006, 16:30 geschreven door huismusje/troubadoerke
Herinneringen
Ach Caerwyntje ik weet gewoon niet wat zeggen... alleen dat je verhaal me erg heeft ontroerd... verloren liefdes... wie kent ze niet... maar op die manier iemand kwijtraken is wel heel heel pijnlijk... liefs van Myette
20-08-2006, 08:39 geschreven door Myette
19-08-2006
The easy way out?
Your life was so short,
lovely rose,
yesterday fresh, today withered!
19-08-2006, 21:17 geschreven door Chia
...
how very, very sad sweet Caerwyn.....but: it's better to have loved and lost than never to have loved at all...
