Dat gewone leven begon met een ongewone zondag, waarop ik een toneelrepetitie en –voorstelling in de stad had, ter gelegenheid van de cultuurmarkt.
Het ging om dezelfde voorstelling, het multicultureel project “Kleur’n droom”, dat we in mei samen met 4 belgen en 5 allochtonen hadden gemaakt.
Voorbije woensdag hadden we al een repetitie van 3 uur gehad, maar toen ontbrak er alweer eentje, wegens diarrhoea, dus moest er zondag weer helemaal opnieuw begonnen worden.
De voorstelling stelde naar mijn gevoel dan ook niet veel voor en ik heb vriendelijk bedankt voor nog eens een extra optreden op een multicultureel festival in Hasselt, over 2 maanden. Als het na maanden werken geen meerwaarde krijgt, hoeft het voor mij niet meer, dit ondanks het enthousiasme van de niet-belgen , alle goede wil en de vriendschappelijke omgang.
Voor mij was dit geen kwestie van verschillen op maatschappelijk gebied, maar vooral in culturele achtergrond en het grote verschil zat ‘m in het begrijpen waar het bij theater om gaat.
Vergelijk het maar met een tennismatch : er zijn spelregels en er is de ervaring en het spelniveau. Als je spelers tegenover mekaar zet, die niet min of meer aan elkaar gewaagd zijn, krijg je ook geen interessante match.
Het was niet gemakkelijk om “neen” te zeggen op die vraag om het later nog eens te spelen, omdat ik toch wat het gevoel had, dat ik de anderen in de steek liet, maar langs de andere kant was er aanvankelijk gevraagd om enkel die voorstellingen voor de LBC-proclamaties te doen, die van gisteren was  dus al een extraatje.

Toen wij ons ding gedaan hadden en nog een knappe musicalgroep aan het werk hadden gehoord, liep ik met Magda naar de Groenplaats, omdat daar zowat het centrum van de cultuurmarkt was om daar nog wat rond te kijken.  
De hitte van die laatste augustusdag lag als een klamme warme deken over de stad, je kon er over de koppen lopen en het glas witte wijn dat ik onverstandig had gedronken brak me aan alle kanten uit,  dus was het enige waar ik nog naar verlangde : naar huis en in een ligstoel tussen het koele groen de rest van de dag liggen uitpuffen!

Herman was al van 10 uur ’s morgens met de fiets op tocht en zou pas om 9 uur ’s avonds terug thuiskomen.
Tegen die tijd was ik al terug wat bij mijn positieven.

Vandaag is een gewone huishouddag : seffens nog even gaan winkelen, daarna koken, een tweede verwarmingsinstallateur ontvangen die een offerte moet maken voor een nieuwe chauffageketel, want de oude viel vorige week in panne.

Herman werkt nog steeds aan de vernieuwde opbouw van het hangtoilet in de badkamer, zodra dat in orde is moeten we de beschadigde , maar nu droge muur van de slaapkamer herstellen. Rond de vijver moet nog een en ander gebeuren voor de winter, de personenwagen moet binnen voor aanpassing van sleutel en slot en herstelling van de carrosserie en dan zouden we nog graag enkele dagen met de motorhome gaan zwerven…

Het gewone leven, jawel!

.... was er de Breugelcruise met de hele familie.                                      

                     
                       
Een betere dag dan voorbije zaterdag hadden we echt niet kunnen treffen ! Vijf uren voeren we met de Jan Plezier IV over de  zonovergoten Schelde en een stukje van de Rupel, kregen een lekker buffet, zongen, babbelden en deden we -onder de humoristische leiding van Greetje - een grappige quiz : "Ken uw familie", met bekende en minder bekende weetjes over de familieleden. Tot slot moest er aan land nog een afsluitend potje gedronken worden.
Ik heb een grote zucht van verlichting geslaakt na afloop van de vier jubileumfeestdagen, omdat het heel wat werk en kopbrekens meebracht, maar ieder aspect van de hele organisatie is zo prachtig verlopen, dat het allemaal de moeite waard is geweest.
Moeke en Voke gaan hier nog heel dikwijls op terugkomen.
En nu terug naar het gewone leven!

Maandag 25 augustus.

Zussen en broers zijn deze voormiddag feesttentjes gaan opstellen in Moeke en Voke’s tuin, tafels dekken en versieringen aanbrengen, de tap gaan installeren in de garage, allemaal voor de receptie waarop alle bewoners van de straat zijn uitgenodigd. Omdat onze ouders dit jaar niet alleen 60 jaar getrouwd zijn en allebei 85 worden, maar ook omdat zij 50 jaar op dit adres wonen.

Herman en ik moeten pas tegen het begin van de receptie komen om mee te helpen bedienen, want vandaag verjaart ook onze kleine prins, die we in al dat andere feestgedruis niet mogen vergeten. Dus trekken wij eerst nog even naar daar om te feliciteren.

Twee jaar is hij nu; vorig jaar was hij er zich nog niet van bewust, maar nu is het  duidelijk dat hij heel goed snapt wie vandaag de pakjes mag openen !  

Papie laat zich toch nog even verleiden tot mee trampoline-springen, maar we hebben beloofd om in Edegem te gaan helpen, dus moeten we -vroeger dan we willen- afscheid nemen.

Voor het ouderlijk huis staat een tentje : de “kinderbar”, waar drankjes, ijsjes en andere snoepjes voor de kinderen uit de buurt voorzien zijn. Er staat een oven en een koeling van de buurman-hobbytraiteur, die de borrelhapjes voor de volwassenen gereedmaakt. In de openstaande garage bedienen de schoonbroers “den tap” en wij, zussen, gaan rond met al het lekkers, vast en vloeibaar. Het is hindernislopen, want de tuin is niet groot en staat-en zit- vol buren, die gezellig met mekaar babbelen en lachen, het kost ons de grootste moeite om tussen al dat volk te laveren zonder iemand te “dopen” of een plateau om te stoten. Maar iedereen is vrolijk en onze jubilarissen staan daar midden al die drukte te blinken van contentement!

Het ziet ernaar uit dat al die buren blij zijn dat er zo’n gelegenheid is, waarop iedereen op die manier eens kan bijeen komen. Ik moet erkennen dat de verstandhouding in deze straat (48 huizen) wel uitzonderlijk goed is. Er zijn nog slechts weinig koppels over van de oorspronkelijke bewoners, maar samen met de vele jonge gezinnen die er na 50 jaar opnieuw wonen, is het een zeer aangename buurtschap, waarin vanalles wordt georganiseerd door enkele initiatiefnemers,  zoals het straatfeest van vorige zaterdag, dat het slot betekent van de speelstraatmaanden (vakantietijd waarin elke namiddag een deel van de straat voor alle verkeer wordt afgesloten, zodat de kinderen daar ongestoord kunnen spelen).

De mensen bleven tot zeer laat “plakken” en de Achouffe van ’t vat viel bijzonder goed in de smaak.

Als de laatste gasten vertrokken waren, werden tenten, tafels glazen enz…opgeruimd en konden we in de bar/garage onder ons en met kok Peter en zijn vrouw nog blijven nakaarten en lachen. Het was ongelooflijk plezant geweest!

Moeke en Voke waren alweer supercontent en wij navenant!

Eigenlijk hebben deze dagen ons dichter bijeen gebracht en ik besef opnieuw wat een toffe familie ik heb.

Zondag.

We rijden in Dries zijn auto samen naar Edegem : goed op tijd, want de mannen moeten hun nette kleren uit onze auto halen die noodgedwongen daar gebleven was. Dries moet ook nog met Els en Inge repeteren voor het lied “Anders anders” van Herman van Veen,  waarvoor Els een bewerking heeft gemaakt voor 2 gitaren, 1 viool en 1 zangstem (de hare).  Ik hoor hun repetitie met kippenvel aan : de zanglessen hebben mijn petekind duidelijk gevormd en ik sta er ook van te kijken  hoe goed en ongelooflijk vingervlug onze Dries op die gitaar is.

De kerk loopt al vlug behoorlijk vol. Als ik Dario een kusje ga geven, is het eerste wat hij zegt: ‘Mamie pipi doen – sleutel auto wc vallen !’ Frauke en Wout staan erbij te grinniken  : ‘Hij zal uw blog gelezen hebben, zeker?’ plaagt Frauke.

Het wordt een heel persoonlijke misviering,  ook Jade speelt een mooi stukje op dwarsfluit en ik zie Moeke en Voke stralen tijdens de preek, die helemaal op hun maat gemaakt is. Pastoor Heuten kent hen dan ook al heel lang en verwerkte heel veel dingen die wij hem verteld hadden in zijn homilie.

Na afloop rijden we naar hotel De Basiliek voor de receptie. Ongeveer 150 genodigden zijn er, veelal mensen die ik jaren niet meer gezien heb. Uiteraard zijn er ook nogal wat hoogbejaarden bij, zodat ik heel wat medische info te verwerken krijg. Gauw wijzer geworden,  vraag ik niet meer te snel hoe het ermee gaat en hou het veilig bij een verrast “Maar dàt is lang geleden!”. Toch is’t plezant om zo van de ene naar de andere te kunnen lopen en oude vertrouwde gezichten terug te zien. De diashow, die ik samenstelde uit de fotoalbums van Moeke en Voke, krijgt veel belangstelling. De hele namiddag worden de 900 beelden uit hun persoonlijke geschiedenis herhaald. De receptie is goed en overvloedig en mijn ouders zijn overgelukkig met de aanwezigheid van niet alleen lieve vrienden en familieleden, maar ook van nogal wat hoogwaardigheidsbekleders.

En toen kwam het moment van ons Feestlied. We wisten dat Moeke en Voke er op zaten te wachten, er in feite op rekenden dat we “iets zouden doen”(eventjes terzijde gelaten dat we al maanden vanalles “aan het doen” waren) Onze eigenste singer songwriter Inge had een leuk lied gecomponeerd dat door kinderen, klein- en achterkleinkinderen werd gezongen en begeleid met gitaren en accordeon. Aan het slot gaf ieder een witte roos aan Moeke en Voke.

We kregen een dankbaar publiek, dat achteraf vast met een “oorwurm” heeft gezeten, want het refrein van ons lied blijft dagenlang “plakken”.

Voke heeft aansluitend gespeecht : een overzicht van 60 jaar lief en leed…het treffende was, dat het beeldscherm met de diashow vlak naast hem te bekijken was en zeer merkwaardig : de foto’s vulden zijn woorden perfect aan op het moment dat hij het over die personen of voorvallen had ! Zelf was hij zich daar totaal niet van bewust, hij kon ook niet zien wat er vertoond werd, maar als je dit met opzet zo had geregisseerd,  had het nooit mooier kunnen uitkomen.

Naar het einde van de receptie toe, kwam de Fanfare (ons vader is er voorzitter van)  nog een muzikale hulde brengen. Herman en ik dansten met Dario en Maura op de arm mee op de muziek.

Als de laatste gasten vertrokken waren brachten enkele van de kinderen de gelukkige jubilarissen met hun cadeaus en bloemen naar huis. Het feest had voor hen niet beter kunnen zijn. Op mijn vraag of ze niet te moe waren, antwoordden ze dat je niet echt moe wordt, als alles zo perfect en prachtig verloopt.

En morgen(maandag) is er nog een feestdag!

HIP HIP HOERA
VOOR DARIO !!!

Dit moet er vandaag nog even bij :

De feestelingen hadden gisteren  al een heerlijke dag. Tegen de middag waren de meeste regenbuien gepasseerd en konden mijn zussen eindelijk verder met het versieren van de bloemenboog aan de oprit van het ouderlijk huis.

Zelf stonden wij ruim een uur te vroeg bij het gemeentehuis in Edegem en zo ook onze drie zonen. Ik dacht dat ik het allemaal zo goed op een rijtje had, maar was al maanden in de overtuiging dat we er om drie uur in de namiddag moesten zijn ipv van om vier. Herman en ik liepen om tien voor drie de trouwzaal binnen, vanwaar heel wat geroezemoes kwam. Het verbaasde ons dat we zoveel “vreemd volk” zagen op een ontvangst die we uitsluitend voor de familie dachten. Toen de schepen ons zag, zei ze voorzichtig dat we wel héél vroeg daar waren…stond ik daar met rode kaken, natuurlijk!

We belden direct onze zonen op, maar die waren ook bijna ter plaatse. ’t Ergste was het wel voor Wout en Frauke, die een babysitter hadden besteld die later zelf nog een afspraak had, maar dat raakte gelukkig opgelost. Uit de cafés in de buurt kwam zo’n rookwalm gewaaid, dat we ervan af zagen om alvast wat te gaan drinken, dus ging ieder nog wat boodschappen en was ons gezin deze keer zéér goed op tijd voor de plechtigheid.

Die was hartelijk en ontspannen, met een prettige toespraak van de burgemeester en natuurlijk ook een van Voke en een kleine receptie achteraf.

Schoonbroer Marc bracht de jubilarissen nadien met de versierde auto naar huis terug, terwijl de achterblijvers in het gemeentehuis nog het feestlied konden inoefenen. De schepenen bleven geamuseerd zitten luisteren en de man die alle vieringen van deze dagen filmt, heeft ook een stukje repetitie in beeld gebracht.

En toen kwam het chinese straatfeest, met huldiging van de jubilarissen. Ook de buurtbewoners hadden een prachtige versiering voor het huis gemaakt, met een reuzegrote diamant, waarin ’s avonds lichtjes blikkerden. De wijnen die bij het eten verkocht werden hadden een speciaal etiket, waarop ook de jubileumviering vermeld stond en naast het lekkere eten, waren er enkele attracties door kinderen en buren.

Rond halftien wou ik nog wat uit de auto gaan halen voor mijn zus, ik had Hermans sleutel in de hand, toen ik voorbij het huis liep, waar de nichtjes net naar het toilet waren geweest. Om voke niet te vaak naar een sleutel te hoeven vragen, nam ik die van Inge over, liep naar binnen, leg de autosleutel even op de wc-stortbak,  met een puntje op de doorspoelknop helaas…

Want op het moment dat ik op de knop druk, schuift die sleutel als van een glijbaan door het geultje van de knop : Plons! In het toilet!!! Oh neee!... ik grabbel nog in het water, maar : te laat! De pot ziet er onberispelijk schoon en sleutelvrij uit. Miljaarde…. Ik wring mijn arm zover ik kan geraken in de buis, maar niks…

Terwijl ik terug naar buiten loop om het ongeluk te gaan melden, proest ik het ondanks alles uit, het is ook zo’n stom, belachelijk voorval. Als ik het aan tafel vertel, brult iedereen van het lachen, maar hoe geraken wij nu aan onze spullen : Herman en Dries hun goed kostuum ligt erin, de misboekjes voor morgen en ik heb geen reservesleutel bij…

PJan komt direct mee helpen, we maken een putje open, op weg naar de beerput in de hoop om daar nog iets te vinden, spoelen nog enkele keren door en vangen het spoelwater op, maar niets : onze afstandsbediening-sleutel ligt waarschijnlijk op de bodem van de beerput. Dat wordt niks meer voor vandaag.

Om tien uur brengt Dries ons dan maar naar de Rooseveltplaats, (er waren aanbiedingen volop om ons helemaal naar huis te rijden, maar iedereen wou natuurlijk ook terug naar de feesten en wij vonden dat teveel gevraagd om de anderen die hele afstand tweemaal te laten doen) waar we de bus naar huis nemen, nog 40 minuten stappen en kort voor middernacht aankomen.

Of we die sleutel kùnnen laten bijmaken is maar de kwestie. De reservesleutel heeft geen afstandbediening en kan ook het alarm niet inschakelen, dus zullen we wel in de portemonnee moeten tasten, vrees ik, maar er zijn erger dingen en we hebben er alleszins een komische anekdote bij.

Indien we die weggespoelde sleutel ooit terugvinden,  valt te betwijfelen of de afstandsbediening dan nog zal werken. Ik zal hem in ieder geval een stevige dettol-kuur laten ondergaan.

Ondertussen zag ik meer dan genoeg sterretjes, maar geen vallende.
De laatste loodjes voor de grootse jubileumfeesten ter gelegenheid van de 60^ste huwelijksverjaardag van mijn ouders zijn nu ongeveer allemaal gelegd : afspraken voor de familiedag, samenstelling van de mis, afspraak met pastoor om hem tips voor zijn preek te geven, doorgeven van aantal genodigden bij de verschillende evenementen, afstemmen met zussen omtrent ieders respectieve taken, drukken van de misboekjes, nog heel wat getelefoneer en rondrijden voor allerlei, maar het komt klaar!
                                    

Bovenstaande afbeelding(bij aanklikken vergroot ze) werd  voor de uitnodigingen door Wout samengesteld.

En morgen beginnen dus de festiviteiten met een ontvangst en huldiging in het gemeentehuis.  
Nadien zouden we met zijn allen nog even het gelegenheidslied repeteren. Wààr dat onhoorbaar voor mijn ouders moet gebeuren is me nog een raadsel…. Aan Moeke kunnen we gewoon vragen om haar hoorapparaat even uit te schakelen, maar ons Voke hoort nog altijd als een jachthond en eerlijk gezegd zie je dat ook wel een beetje aan zijn oortjes.
We zullen ze thuis even moeten wandelen sturen. Tegen de avond is het dan  straatfeest,  waarop ze door de buurt gevierd worden, wij gaan daar mee Wok-eten, want het feest staat in het teken van Peking.
Die dag hebben wij niet moeten organiseren, dus blijft het nog even gewoon meegenieten. Ons werk volgt pas de volgende dagen, maar daarover later meer.

Hét Hoogtepunt van de afgelopen week was voor ons toch de babysittijd  bij onze kleintjes.
We zijn in hun eigen thuis gaan oppassen en bleven daar ook overnachten. Het was heerlijk om zo enkele dagen helemaal met hen bezig te zijn en Herman en ik hebben het gevoel dat we hen weer heel wat beter hebben leren kennen.
We zijn allebei absoluut kierewiet, stapelzot, helemaal overlopend van liefde voor die twee prachtige, pure kindjes.
Ik moet me hier geweld aandoen om geen lofzang te gaan afsteken over hoe slim, hoe grappig, hoe buitengewoon prachtig ze zijn….
Mondje dicht, Paz, gek mens; elke grootmoeder heeft immers de allerbijzonderste kleinkinderen…Maar toch…maar toch….die van ons zijn toch wel héél speciaal !

Een nieuwe definitie van geluk : met vier volwassenen en twee baby’s rond de tafel, zonder bijgedachten, eindeloos blij “Handjes draaien” zingen.

Weet ge, wat ik vanavond – allez, vannacht eigenlijk- zou willen doen?

Herman had waarschijnlijk iets anders in gedachten dan ik, want hij reageert niet even enthousiast als ik had gehoopt… Zijn perceptie van romantiek is toch enigszins anders dan de mijne.

Twee strandbedden achter in de tuin zetten en vandaar onder een dekentje naar de vallende sterren kijken, scoort op zijn romantiekschaal heel wat minder dan a roll in the hay.

Als compromis stelt hij een wandeling voor “omdat er toch te veel wolken zijn om sterren te kijken”. Bij elk zuinig sterretje dat ik zie en dat mijn hoop doet toenemen op een ware sterrenregen -  seffens zoetje! als het nog wat donkerder wordt!-  wuift hij de kansen daartoe heel nuchter weg.

Ik geef niet op en installeer me dan maar alleen in de tuin. Liggend, turend, hopend. Ik heb zo’n mooi wensje klaar…

Vóór middernacht moet je kijken, zei Sabine Hagedoren, want nadien komt er teveel bewolking.

De hemel boven mij heeft het patroon van een vuile wafel met teveel slagroom. Er is teveel licht! Waarom is het net nù volle maan? Ik meen ergens achter dat beige licht in het westen vagelijk schichtjes van meteoren te zien, maar dat kan ook door het lange turen zijn, of inbeelding…

Voor ik helemaal versteven ben, druip ik maar af om mijn ventje gelijk te gaan geven.

Ik spaar mijn wens voor deze nacht, al verminderen de kansen op vallende sterren wel, misschien lukt het tóch,  nu er grotere opklaringen zijn.

Kleinzoon kijkt me met grote ogen aan.

Zijn gezichtje verraadt geen enkele emotie en hij kijkt me zonder knipperen aan.

“Goedemorgen Dario!”

Dario staart, blikt recht in mijn ogen, maar zegt niets, verroert geen vin. Achter die droomogen weet ik de verwarring rondrazen, daarbinnen draaien en klikken de radertjes ongetwijfeld om een verklaring te vinden.

Hoe komt Mamie in onze keuken? Ik heb haar niet horen bellen, noch weten aan komen rijden en ze staat hier dan ook nog eens in  pyama !

Frauke spoort hem zachtjes aan om me goedemorgen te wensen, ze had hem toch verteld dat Papie en ik in huis sliepen? Ik krijg een bedachtzaam kusje en een vraag naar Papie. “Wacht even, ik zal Papie eens gaan wakker maken.”

Even later kom ik terug naar beneden, met Papie achter me aan… Die Papie is óók al in pyama! Daar is ons kleine ventje toch sterk van onder de indruk, het duurt enkele seconden voor hij terug op zijn gemak is, maar wanneer hij alles heeft kunnen verwerken, is er geen vuiltje meer aan de lucht...
Behalve dat onweer dan, want met lawaai heeft hij het niet ! We proberen samen te lachen met al die “boemboem-donder”, maar echt van harte gaat het niet. Toch verloopt onze babysit-dag als gesmeerd. Het zijn zulke rustige, gemakkelijke kindjes. Zelfs als Frauke naar haar werk vertrekt, zegt ons klein baasje vrolijk “Dag Mama!” en komt geen enkel moment meer op haar afwezigheid terug.

Ook ons rubensengeltje Maura is altijd goed gezind. Ik doe een spelletje fietsen-in-de-lucht met haar mollige beentjes, zing er een liedje over slanke billen bij en Maura schatert van het lachen.

De dag vliegt voorbij en voor we het allevier goed beseffen, staat Mama er al terug. Omdat Wout vanavond thuiskomt van Berlijn en morgen een vrije dag heeft, hoeven we niet te blijven oppassen.

Ik ga me omkleden en wat opmaken om naar zus Greetje te vertrekken, die ons uitnodigde voor het avondeten. Als ik terug de trap afkom zegt Dario : “Mooi Mamie!”
Nog geen twee jaar en hij weet al hoe hij vrouwen om zijn vingers windt!

Donderdag 31 juli

We krijgen een aantal stenen voor rond onze vijver mee. Als we die aan het inladen zijn, merkt Mario op dat de vangrail op ons dak aan de rechterzijde losgerukt en verbogen is. We halen het geplooide stuk eraf : weer wat om te repareren… Het is waarschijnlijk gisteren gebeurd, vlak voor we bij hun huis kwamen, we voelden dat een zware tak langs ons hoge dak trok. Ook de waterpomp lekt en de vloer is nat, maar Herman zegt dat hij het kan repareren. Pfffft…

De laatste 3 km op de autostrade : File! Welkom thuis…we komen aan om 12u30

En zoals steeds is het alsof ons huis boos is omdat we weg zijn gegaan : er is vanalles kapot…zekering gesprongen, pomp kapot, antwoordapparaat uitgevallen(door gesprongen plon) aiaiai…als ons vader hoort dat alle bevestigingen voor hun feest verdwenen zijn... ! Het gras staat wild en hoog(maar dat is natuurlijk normaal). Dries beweert dat de oven niet meer werkt, maar ik ontdek algauw dat het aan de programmering ligt. Home sweet home…

Het is de heetste dag van het jaar, maar ik laat me niet kisten : de motorhome wordt uitgeladen, vermits de wasmachine het nog wel doet, mag die op volle toeren draaien, Herman begint aan de nodige reparaties en als ook het gazon terug een frisgeschoren oppervlak toont, begin ik  wat op mijn plooi te geraken. Voor alles is een oplossing zegt mijn ventje altijd…Daar moest ik eens wat meer aan denken.

Woensdag 30 juli

Om halftien vertrekken we uit het mooie Luzern.

Op weg naar Bazel zien we een tiental ooievaars op een vers omgeploegd veld zitten. Wat zien die Zwitserse huizen er allemaal fris, verzorgd en mooi uit! Het is toch een groot verschil met een doorsnee Vlaams dorp met lintbebouwing van kleine sombere huizen. Hier is ook alles helder en bebloemd!

Na de middag parkeren we in Kaysersberg, Alsace, een mooi oud stadje,we eten een warm broodje met geitenkaas. Mooi weer is fijn, maar het is vandaag van het goede teveel, mijn hals prikt van de hitte.We proberen onze koelkast aan te krijgen : werkt die weer niet! Ik ben het beu! Dat ze ons nu maar meteen een nieuwe geven!

Twee minuten ben ik knorrig … dan begint het te gieten en het koelt mij gelukkig ook wat af. Ik bedenk plots dat onze algemene elektriciteitsschakelaar in de woonkabine nog niet opstaat en dan werkt de ontsteking van de koelkast natuurlijk ook niet. Na de slingerende wegen van een “ballon” stoppen we even en ik test…YESSS!!! De koelkast werkt wel.

Om kwart voor negen komen we in de Ardennen bij nicht Eefje en Mario aan. We gaan ze even groeten en gaan dan op zoek naar een restaurant. Op tien kilometer van hun huis vinden we de Don Diego-ranch. Ik krijg gegrillde lamskoteletten met dragonsaus, Herman, die angusbeef had besteld krijgt in de plaats bizon op de steengrill, voor dezelfde prijs, want de angus was op. Het is zeer lekker en botermals vlees. We krijgen elk ook een reusachtige portie voor ons geld (40 € salade, frieten, sausen en drank inbegrepen). Nadien rijden we terug naar Eefje en krijgen de dias van de werkzaamheden aan hun huis te zien en een rondleiding. Het is verrassend groot voor een -op het eerste zicht- klein ardeens huisje. Ze hebben nog zeer veel restauratiewerk, maar het ziet er veelbelovend uit. Vannacht slapen we in de motorhome voor hun huis.

Dinsdag 29 juli

Tot 9 uur heerlijk geslapen, eindelijk eens zonder pijn. Vroeg in de ochtend hoorden we wel onweer en kletterende regen, maar als we aan het ontbijt zitten is het al terug mooi weer. Detty babbelt net als wij honderduit en we blijven lang aan tafel, daarna gaan we via trappen tot beneden bij het meer en langs een wandelpad tot in de oude stad. Detty kent het hier natuurlijk op haar duimpje en weet over alles details te vertellen.

Voor de recente promenade langs het meer wilden veel van de oude villa-eigenaars geen grond afstaan. De stad Luzern heeft dan grond aangevoerd aan de boorden van het meer en daarop een promenade aangelegd. Er staan hier nog vele bel époquehuizen langs het meer en veel oudere hotels uit die tijd werden in volle glorie gerestaureerd. Detty weet over elk van de vele hotels wel details te vertellen. Zij logeerde zelf in de meeste ervan, gezien zij en haar man een beroemde hotelschool in Luzern hadden. Voor research en opvolging van stagiairs gingen zij dan ook vaak in die hotels verblijven. Natuurlijk wandelen we over dé blikvanger van de stad  : de 12^de

eeuwse Kapellbrücke, die in 1993 door brand bijna volledig
verwoest werd, maar heel gauw terug in de oude staat heropgebouwd. We gaan de Jezuïetenkerk binnen, een prachtige barokkerk, zéér licht, met veel wit, goud en roze marmer, kristallen luchters… Meestal vind ik barok te overladen suikertaartachtig, maar in deze kerk is het alleen maar heel mooi en harmonieus. De preekstoel is in hetzelfde roze marmer als de altaren en ook het grote orgel boven op het oksaal , alhoewel ik vermoed dat het eerder roze marmer-schildertechniek op hout is, want een marmeren orgel zag ik nog nooit.

We drinken gezellig koffie op een terras bij het water en wandelen dan door de kleine gezellige straten. Terug naar het appartement nemen we de bus, die vlak voor het gebouw stopt. We zullen thuis een slaatje eten, vanmiddag een wandeling maken in de natuur en rond 6 uur terug thuis warm komen eten. Detty wil absoluut niet dat wij haar op een diner in de stad tracteren.

De wandeling door de natuur start vlak achter Detty’s appartement : ze heeft echt het beste van alles : vooraan zicht op stad, bergen en meer, achteraan nog een groter terras met weiden, woud, een groene helling en behalve een kloosterboerderij en een  kuuroord verderop niets dan natuur!
                                
Het is zeer warm als we naar boven wandelen. We kopen er venkel, courgettes, ajuin en eieren van de boerderij. Er is geen mens te bekennen, je gaat de schuur/winkel binnen, kiest je groenten, weegt ze af en steekt het nodige geld in een soort van spaarpot die daar staat. Niemand komt kijken of controleren of het allemaal wel klopt. Boven op de alpenweide zien we een twaalftal grote roofvogels (sperwers?) zweven. Langsheen het kuuroord en door het woud komen we terugnaar het appartement waar we eens te meer zeer lekker eten. Het worden weer lange gezellige uren aan tafel. Ik vertel/speel enkele fragmenten uit Shirley Valentijn en Detty schijnt ervan te genieten, nadien gaan we nog even naar de pc en ik weet dat zij me hier voortaan kan vinden, want ik mocht me tussen haar “favorieten” plaatsen.

We willen morgen al tamelijk vroeg vertrekken. Ik hoop dat het lukt, want we kregen hier wel een zeer groot en comfortabel bed, waarin het makkelijk langslapen wordt.

Hopelijk geraakt Detty nu gauw ook eens tot bij ons, want het deed me deugd om haar nog eens te zien en ik wil haar dezelfde gastvrijheid betonen, hoewel…’t zal moeilijk zijn om te evenaren want ze heeft ons als koningen ontvangen.

Maandag 28 juli

Tijdens en na het ontbijt nemen we afscheid van veel bekenden. Met de Engelse Gillian spreken we af dat we haar in het najaar eindelijk eens zullen bezoeken in haar historische “Bailiff’s cottage” nabij Londen. Ik krijg van zowat iedereen nog complimenten voor de presentatie van gisteren, men rekent er gewoonweg op dat ik het volgend jaar terug doe. ‘k Heb nu wel een heel positief gevoel over deze Europeade, ook al was ik gisteren in niet te beste conditie, ik weet nu dat ik het kan, mét improvisatie, grote plankenkoorts en al. Bretoense vriend Jean G. leerde me gisteren hoe ik door Reiki mijn pijn kan minderen. Ik stond er zeer sceptisch tegenover, maar als ik het in bed probeer omdat het weer zó erg is, helpt het wonder boven wonder en kan ik eindelijk beter slapen!

Om 10u15 laten we Martigny achter ons. De GPS zegt dat we zonder tolwegen te nemen 206 km gedurende 4 uur zullen moeten rijden. Ik bel met Detty om ons vermoedelijk uur van aankomst te melden, het valt me op hoezeer haar stem op die van haar zus Suzy lijkt.

We rijden door dit prachtig landschap een hele tijd langsheen de groenwitte rivier Dranse, onze zonnige weg omzoomd door volgeladen oranje abrikozenbomen en wijngaarden. In het Lötschental – we zijn dan al ferm gestegen- waarschuwt onze GPS-madam: ”Neem de veerboot!”. Wij schieten in de lach : we zijn hier in een smal, hooggelegen dal, geen water is er te zien, alleen iets wat op de toegang tot een stationnetje lijkt, waar alle aankomende autos naartoe rijden. Het gaat niet anders : we moeten de TREIN op om in Kandersteg te geraken!

                                

Voor 20 ZW Fr mogen we erop, het is een lange trein en omdat wij er als een van de eersten oprijden, moeten we nog een poosje wachten vooraleer we kunnen vertrekken. Als we op de platte, ratelende trein met gebogen golfplaten overdekt de stikdonkere tunnel binnendenderen zien we voortdurend gensters vliegen en soms “tokt” er iets tegen onze alkoof. Het is een beetje griezelig : ons stuur draait mee met de zwakke bochten die de trein maakt, wij staan blijkbaar net boven een scharnierpunt tussen twee wagons.

Na slechts negen minuten door de inktzwarte tunnel hebben we uren omweg uitgespaard om aan de andere kant van deze bergen te geraken. Het is hier zeer mooi, we zien meerdere “horns” en een schitterend witte Jungfrau.

Bij de Thunersee, nabij Interlaken piknikken we met onze laatste abrikozen uit Martigny, een vleespasteitje, broodje met leverworst en een appel : alles restjes van onze lunchpakketten.

Op een parking slaan we vers bergwater in en rijden dan langsheen het turkooizen water van de Brienzersee. We moeten nog heel wat tunnels door, waarvoor we telkens onze raampjes moeten sluiten, want ze stinken geweldig en doen alle goeie lucht die we hier inademen snel vergeten.

Om 4 uur in de namiddag komen we in Luzern aan. Detty woont hier in een modern appartement met een adembenemend uitzicht over het Vierwoudstedenmeer. Na vier jaar hebben we heel wat af te babbelen en zij bereidt ons een zeer lekker etentje. Ik geef haar het boeket dat ik gisteren kreeg voor mijn presentatie. Detty staat erop dat we in haar woning blijven overnachten ipv in de motorhome, we krijgen haar eigen grote slaapkamer en een aparte badkamer met toilet. Tot 11 uur blijven we in het donker op het terras zitten praten. De talloze lichtjes van stad en bergen worden weerspiegeld in het meer. Ik zou hier wel eeuwig kunnen zitten bewonderen… we zien van op het terras de Pilatus, Jungfrau, Titlis en andere toppen waarvan ik de namen niet ken. Als we om 11 uur naar bed gaan zijn we wel erg moe. Vandaag was het Suzy’s verjaardag, ik denk zo dikwijls aan haar, maar dit was me ontgaan. Ze zou nu 72 geworden zijn. Wat een toeval dat we juist op deze dag bij haar enige zus belanden.

Zondag 27 juli

Nauwelijks geslapen door zeer been. Er was ook een bruiloft in het hotel, waardoor er veel lawaai was. Ik moest het raam sluiten, maar dan werd het weer te warm. Dus ben ik opgestaan in slechte vorm : keelpijn, koortsblaas op mijn lip, afgezakte en gezwollen oogleden, zeer been… Herman is naar de speciale misviering met de prelaat in het centrum van de stad, ik repeteer en probeer nog wat te rusten.

Tegen de middag rijden we met de mobilhome naar CERM voor het eten. Ik kleed me om voor we om half twee in het amfitheater zijn.

Wat een prachtig kader is dit toch : een tweeduizend jaar oud openluchttheater met rondom dat magnifieke berglandschap...
Het is wél eens te meer bloedheet en er is hier niks van schaduw. De mensen zitten er al een uur op voorhand.
                            

Ondanks mijn slechte vorm start ik foutloos. Vandaag waren er nog zeer veel wijzigingen en moest ik zelfs nog nieuwe franse tekst bijmaken, één minuut voor de kindergroepen optraden, maar ook de andere improvisaties liepen perfect. Plots stonden er Hongaren op de podia, terwijl ik – zoals op het program stond- Zweden had aangekondigd. Ook de Basken waren niet verwacht. Ik heb de ontbrekende stukjes nog goed kunnen inlassen en veranderen of oplossen nadien, maar was wel totaal uitgeput toen het spel ruim drie uur later afgelopen was. Heb wel gevoeld dat het publiek volledig stil werd telkens ik begon te spreken… Het is toch een bijzonder gevoel om voor duizenden te spreken en eventjes te kunnen boeien.
Later word  ik langs alle kanten gefeliciteerd. Blijkbaar doet  mijn stem het goed en men was tevreden over de bindteksten. Iedereen denkt dat ik het volgend jaar terug doe, maar ik wil er toch serieus over nadenken. ’t Is een hele stresstoestand – ik weet het echt nog niet.

Halfweg het programma begonnen er wat wolken te komen, al maar goed, want meerdere mensen zijn door de hitte bevangen en moesten verzorgd worden. Als we na afloop naar het hotel gaan, begint het te regenen en ’t wordt zelfs een fikse bui. Geluk dat wij gehad hebben!

Tegen achten rijden we weer naar het CERM voor een diner, aangeboden door de stad en overhandiging van cadeaus aan de plaatselijke medewerkers.
Tof! : Wij zitten aan een “gezellige” tafel met acht mensen die ons na aan het hart liggen. Het eten was lekker en nadien nemen we afscheid van velen.

Jean-Maurice, financiëel medewerker en grote fan van “ma belle voix avec beaucoup de chaleur et d’émotion” zegt dat we ten allen tijde mogen komen. Met de Zweedse Marianne heb ik ook meermaals fijne contacten gehad. Alles bijeen is de hele zenuwentoestand toch positief uitgevallen. Eindelijk rust nu! Dat is nóg beter.

Hopelijk heb ik vannacht minder pijn en kan ik wat uitslapen voor we naar Detty in Luzern vertrekken. Er moet nog heel wat naar de mobilhome verhuizen : onze kamer is momenteel een puinhoop.

Zaterdag 26 juli

Opgestaan met keelpijn en ook die knie heeft me vannacht weer parten gespeeld. Wat er precies mis is, weet ik niet, het doet al wekenlang pijn als ik rust, doktersonderzoek en bloedtest geven geen uitsluitsel, het zal wel weggaan zoals het gekomen is, hoop ik
Ik ontbijt pas om 9u30,  heb dan op kamer tekst voor finale doorgenomen, ben naar Fondation Giannada gefietst, om de nog ontbrekende versies van “tot weerziens” te noteren: enkel het Armeens heb ik nog niet.

Ik vind Adam daar, hij trakteert op lekkere koffie. Daarna rijd ik naar het CERM, eet op mijn eentje tussen enkele duizenden, maar geen bekenden.

Herman heeft een schattig pluche Sint-Bernardshondje gekregen – het museum van de St-Bernard en de kennel liggen tegenwoordig ook in Martigny ipv  boven op de berg in het hospice St-Bernard. We bezochten dit museum in het najaar reeds, nu zou er helemaal geen tijd voor geweest zijn. Voor de 2 andere kleinkinderen wil ik ook eentje kopen, de knuffels zijn echter alleen in het museum te koop, dus erg duur, maar voor de rest geven we niet veel uit, zodus…

De grote is voor onze stoere jongen, voor Jade vond ik een kleinere versie, maar met een puppy in de muil : een magneetje zorgt ervoor dat de grote hond het kleintje oppakt als hij er dichtbij komt. Dat vond ik erg toepasselijk en leuk voor een grote zus. Voor Maura wordt het een “klassieke Barry”, maar wel geschikt voor kindjes jonger dan 2 jaar, ttz : het tonnetje kan niet afgetrokken worden en uiteraard zijn het allemaal wasbare knuffels.

Ik rijd nog langs een Migros-supermarkt en koop enkele flessen Fendant voor de schatten die mijn Suzyfiets gisteren vonden en breng alles voorlopig naar het hotel. Dan terug naar het stadscentrum voor de stoet; we hebben hier al wat kilometers afgelegd! De tribune staat te trillen in de zonnehitte, er is geen spoor van schaduw! Geen spoor van toeschouwers ook…iedereen zoekt zich natuurlijk een plekje in de schaduw. Tegen dat de stoet aanvangt, verschijnen er plots wolken, het dondert en bliksemt en rechts van ons wordt alles donker : het regent duidelijk in de bergen.

Omdat er geen felle zon meer is, ga ik toch naar de tribune die nu stilaan volloopt. Het wordt een fijne stoet, die door de Zwitserse groepen wordt aangevoerd met als grote blikvanger : houten karretjes waarin kindjes in klederdracht, die worden voortgetrokken door spannen Sint-Bernardshonden. Af en toe krijgen we een drupje regen, maar die verdampt al voor we er nat van kunnen worden.

Na afloop is’t picknick in CERM. We zitten aan tafel met fotograaf Koen V, die hier met zijn vrouw en 3 kindjes is, echt een mooie, warme familie…Als we willen vertrekken zien we enkele tafels verder Adam, Tineke en een Zwitserse vriendin zitten.
We drinken samen koffie en blijven nog wat op het openlucht volksbal. Weer stap ik mijn fiets op om de wijn voor de regieploeg op te halen en naar hun slaapplaats in de voetbalkantine te brengen. Ze zetten hem in de koelkast voor hun slotfeestje morgenavond. Hun “hoofdkwartier” is een ware chaos : computers, draden, dozen, slaapzakken, bagage, knutselmateriaal, etenswaren in en rond de open keuken… allemaal van de 25 personen die daar verblijven en het ongelooflijk druk hebben.

Als Adam en Tineke Anouk naar de trein brengen, gaan wij ook naar ons hotel. We blijven wat drinken op het terras en het wordt nog heel gezellig met de enkelen die daar nog zitten. Om 10 uur gaan we naar onze kamer en doe ik nog wat aan mijn verslag. Hopelijk is mijn stem morgen OK.

Vrijdag 25 juli

Zeer slecht geslapen door mijn zere knie.
Aan het ontbijt krijg ik nog steeds felicitaties voor gisteren.

Vandaag heb ik het wat rustiger en ik beloof aan Chris en Lieve dat ik hun lunchpakket zal gaan afhalen in het CERM en respectievelijk naar het forum, waar Chris vandaag presenteert en naar Lieve’s hotelkamer zal brengen, waar zij zich voorbereidt op de presentatie van de zangavond.

Helaas staat de achterband van mijn fiets plat. Ik vind een fietsenwinkel die de band wil vervangen, want het ventieltje is verwrongen, maar als ik terug in ons hotel kom,  is Herman er toch nog in geslaagd om de band op te pompen.

Ik wandel naar de Place du Manoir met Chris haar lunchpakket, het is daar bloedheet, dan weer naar het hotel met eten voor Lieve en zelf ga ik mijn pakje verorberen in onze hotelkamer. Herman komt er ook net aan…: “Dit gaat ge niet geloven : er was iemand van het keukenpersoneel het cijferslot van onze fiets aan’t openprutsen terwijl er nog 2 anderen bijstonden”. Toen Herman ernaartoe ging en vroeg wat dit te betekenen had, werd die gast eerst brutaal en wanneer Herman zei dat hij de directeur zou inlichten, begon de kerel plots anders te piepen : dat het niet was wat het leek; dat hij enkel de fiets op een andere plaats wou zetten, omdat dit het muurtje was waar zij altijd hun pauze namen.

Toen wij een half uur later beneden kwamen stond de fiets 10 meter verder aan een hek vastgelegd, als om te zeggen : zie je wel, ik heb hem open gekregen en verder terug vastgemaakt!

Overal in de straten van de stad zijn nu groepjes aan het dansen en musiceren, ’t is echt feestelijk! We gaan naar de kerk in het centrum, waar een concert met 3 koren doorgaat : gemengd koor van Utiel, Spanje , meisjeskoor Symbol uit Roemenië en l’Aquila uit GranSasso, Italië. Het is een schitterend concert, we zitten meermaals met tranen in de ogen te luisteren.

Na afloop slaan we buiten voor de kerk nog een praatje met de Roemeense meisjes. Eentje volgt Nederlands aan de universiteit van Boekarest. Ze spreekt prachtig en accentloos Vlaams/Nederlands, enkel haar woordenschat schiet soms nog wat tekort.

Na het avondeten gaan we naar de koor-en muziekavond in het CERM. Het is een vrolijke en gevarieerde avond.

Na het concert wil ik met de fiets naar het hotel terugrijden, Herman zal met de pendelbus terugkeren. De fiets die ik met 2 sloten had beveiligd, maar niet aan een paal of hek had vastgelegd, is verdwenen! Mijn Suzy-fiets is gestolen, mijn souvenir aan mijn lieve gestorven schoonzus…Ik houd alleen nog het wielsleuteltje in mijn hand. De pendelbus is nog niet vertrokken en ik verwittig Herman en Stef van de regie. Die doet direct een oproep aan de hele ploeg om te gaan zoeken. Het is een zeer groot terrein, maar op het eerste gezicht : geen fiets te bekennen. In tranen, vooral om de emotionele waarde die deze fiets voor mij heeft, stap ik met Herman tevoet naar ons hotel. Hij zegt : misschien zien we hem onderweg wel ergens. Alle fietsen die we tegenkomen worden goed bekeken, maar niks natuurlijk…

Als we bijna bij het hotel zijn, krijgt Herman telefoon van de regie dat er een fiets gevonden is. We rijden met de motorhome terug naar het CERM, die mannen nemen me mee, alle zalen door, en ja hoor! Mijn fiets staat daar tegen een grote poort. Iemand moet hem hebben opgepakt en binnengezet, toen ze de grote vuilniscontainers kwamen ophalen waarachter ik hem had gestald. Blij dat ik ben! Ik beloof de mannen een tractatie.

Donderdag 24 juli

D-day! Spannend…..

Ik heb wel tot half negen kunnen slapen. Rustig ontbeten en dan in tuin nog eens alles luidop doorgenomen.

Herman is al lang naar de opening van het forum op de Place du Manoir. Ik wandel tot daar, het is slechts een kwartier van ons hotel af. Ook vandaag is het stralend weer. Er heerst een feestelijke sfeer in Martigny. Er is een gezellige markt met houtsnijwerk en abrikozen alom. Ik vind eerst Adam, later ook Herman bij het forum. Ook Chris en Lieve, die daar presenteert, zijn er. Ik blijf even kijken en luisteren en rijd dan per fiets (waarmee Herman tot daar was gereden) naar het amfitheater, om te zien of er niet vroeger kan gesoundcheckt worden, dan vlak voor de voorstelling. Maar nergens is een regisseur te bekennen. Dan maar naar CERM gefietst om mijn lunchpakket op te halen.

Onderweg krioelt het overal van zangers en dansers. Er zit hier meer dan 1000 man in het CERM te eten, maar de eerste die ik zie is natuurlijk : Adam ! (of één van zijn zeslingbroers J) Ik ga bij hem zitten eten en nadien wandelen we samen naar het station om Tineke af te halen, die bij haar vriendin in Lausanne logeerde. Na een korte maar hartelijke begroeting gaan we elk naar ons hotel.

Natuurlijk heb ik een koortsblaas, wat had je gedacht! Uit de Marlin de meegebrachte zalf gehaald, maar het is al enkele uren aan ’t prikken, verdwijnen zal ze dus niet meer.

Herman komt naar het hotel en vertelt dat we vóór de opening uitgenodigd zijn op een ontmoeting met de president van Zwitserland en walking dinner. Het is een hele eer, maar ik ben bang om op mijn witte presentatiepakje te morsen. Daarom gaan we per motorhome tot daar, ik trek voor soundcheck en dinner iets anders aan en kleed me nadien nog even om in de Marlin. ’t Is toch wel handig, zo’n motorhome!-----------------------------------------------------------

         
0u20 – Het was een succes! Heel mooie openingsavond, altijd wel met enkele zaken die onverwacht moesten veranderd worden, maar desondanks liep het vlot. Natuurlijk had ik enkele kleine versprekingen, maar uit de positieve commentaar die achteraf uit alle hoeken kwam, bleek dat men mij de schoonheidsfoutjes meer dan vergeven heeft.

Internationaal voorzitter Bruno Peeters komt na afloop op mij af:”Wat een revelatie! Wij hebben een overeenkomst voor volgend jaar, neem ik aan?” Vele mensen komen gemeend positieve commentaar leveren en iemand van de Zwitserse organisatie feliciteert met mijn “warme stem, goed tempo, goede teksten”, ik hoor er hem nadien nog met zijn partner over doorgaan. Die pluim over de gemaakte teksten kan mijn ventje alvast mee op zijn hoed steken!

Een van de meest gewaardeerde complimenten kreeg ik dezelfde avond nog per telefoon, van een zeer geëmotioneerde Vera V., die tot 8 jaar geleden op schitterende wijze de Europeades presenteerde. Zij is altijd mijn lichtend voorbeeld geweest, want zoals zij het deed, kon niemand het. Ik was dan ook heel dankbaar voor haar lovende woorden, die ik voor mezelf bewaar. Zij vond ook de dodenhulde aangrijpend mooi, dat hoorde ik van nog vele anderen. Het werd in dat volle stadion muisstil na mijn kort verzoek en tijdens de dodenwake stond ook iedereen recht. De wijding van dat moment was pakkend.

Hoe bang ik ook was voor het geheel van deze openingsavond, ergens kon ik ondanks alle spanning nog genieten van het gebeuren, van het enthousiasme en de vreugde die er van zoiets groots uitgaat. Het was echt niet moeilijk om daar breeduit te staan glimlachen.

Mijn ventje heeft mij onophoudelijk aangemoedigd en gesteund. Hij zegt dat hij zeer fier op me is, wat wil een mens nog meer?

Eén venijnige jaloerse prik heb ik mogen incasseren, maar daar was ik op voorbereid en die kon mij na alle pluspunten echt geen sikkepit meer deren.

Woensdag 23 juli

Herman is al om 7 uur opgestaan, want vandaag komen alle groepen aan en worden ingeschreven in het CERM. Ik val na een zeer onrustige nacht (o.a. wegens te warm) toch in slaap en ontwaak tegen half negen.

Douchen, rustig ontbijten en met de fiets naar CERM (Centre d’expositions), waar het internationaal comité klaarzit om elke groep van zijn infopakket, maaltijdbons enz.. te voorzien.

Ik werk met Roland op zijn laptop verder aan de tekstwijzigingen voor de slotvoorstelling op zondag. We eten ter plaatse een broodje en krijgen verse abrikozen, die groeien hier volop.

Ik tracht zoveel mogelijk versies van “Tot weerziens” te verzamelen in alle talen en spreek daarvoor de vertegenwoordigers van de verschillende groepen aan, noteer de exacte schrijfwijze, daarna de fonetische en herhaal het woord tot ze het correct vinden klinken.

Het is de bedoeling dat op het einde van de slotvoorstelling ik samen met de 2 andere presentatrices (die het forum en de muziekavond presenteren) afwisselend een afscheidsgroet uitspreek.

Na uren in die warme, benauwde zaal te hebben doorgebracht, ben ik blij dat ik per fiets naar de Place du Manoir kan rijden om een boodschap af te leveren voor een stadsambtenaar. Mads Olesen is echter juist vertrokken, ik rijd er wat rond en kijk tevergeefs naar hem uit. Tenslotte vind ik hem in een officieel gebouw vlakbij en kan de boodschap eindelijk overmaken.

Onze Nederlandse vriend Adam was ondertussen per trein aangekomen, enthousiast als steeds! Veel tijd om te babbelen heb ik echter niet, want ik moet de nieuwste tekstversie nog controleren. Ik weet dat hij het begrijpt, maar ik ben alleszins erg blij dat ik hem al gezien heb. Als ik om half zes terug naar buiten kom, heb ik koppijn van alle drukte, warmte, het schelle gekwetter, hoe gezellig ook, maar ik móet even een rustig plekje opzoeken. Waar kan dat beter dan op het kerkhof? Ik zet me op een bankje onder een boom ”Im Friedhof”, mijnen hof (hihi). Lekker vredig en koel.

Seffens met mijn eetbonneke naar het CERM voor de warme maaltijd, het zal weer in het lawaai van honderden zijn, allemaal aan lange tafels…. Maar goed : ik kan er weer even tegen! ‘k Hoop maar dat Herman tijd vindt om te komen eten.

In ’ t laat nogmaals tekst doorgenomen met Herman, die om half elf op de kamer kwam. Er zitten toch nog fouten in, maar heb ze er nu hopelijk alle uitgehaald.

Nog wat gelezen en naar bed.

Dinsdag 22 juli

Wakker om 8 uur en meteen de douche in : héérlijk water à volonté !

’t Is weer eens wat anders dan in de Marlin. We hebben hier een lekker ontbijtbuffet en zitten bij Rüdiger en Dagmar aan tafel. Hij is burgemeester van Frankenberg in Duitsland geweest en voor ons een vertrouwde Europeadekennis.  Ze zitten daar te glimmen en te glunderen, vertellen dat ze van allebei hun kinderen gisteren telefoon kregen, dat die gaan trouwen. Broer en zus wisten niet van elkaars plannen !

Herman trekt met het comité naar het CERM (centre d’expos) en ik blijf in de tuin om te schrijven en tekst nogmaals te lezen. Er moet helaas nog een naam bij het In Memoriam gevoegd worden : de zoon van een van de comitéleden is zaterdag bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Andreas Zellmann was 22 jaar en werd op het zebrapad voor zijn huis doodgereden. De dader pleegde vluchtmisdrijf, maar werd later wel gegrepen.

Ik zit nu te schrijven en wat te breien bij de mooie hotelvijver, daarna wandel ik de stad in om dikkere breinaalden te kopen, maar de winkel heeft net middagsluiting. Om 11 uur samen met Roland de openingstekst alweer moeten bijwerken; het is nog een vol uur dat we ermee bezig zijn.

Het is mijn laatste rustige dag en ik heb de hele namiddag met Gerda in de tuin bij de vijver zitten babbelen.

Daarna de stad in, papieren naar CERM gebracht, naar Detty in Luzern gebeld : we gaan haar volgende maandag bezoeken.

Herman en ik gaan in Bistro du Rhone eten. Het is lekker, maar een rare toestand met de Visa-kaart : ik moet zowel pinnen als een ticket ondertekenen. Het wordt een hele discussie met de uitbater. Hij zegt dat àls ze me dubbel aanrekenen, hij mijn reis en verblijf terugbetaalt… Een mens zou bijna wensen dat het inderdaad dubbel wordt aangerekend!

We zijn ook nog even het amfitheater gaan bekijken-mijn toekomstig werkterrein verkennen-, waar ze de technische installatie aan het regelen waren, daarna terug naar Hotel du Parc. Herman hoort van Gillian (Engels comitélid) dat ze nog naar de bistro van Pierrot gaat, hij wil er zelf nog met de Marlin naartoe rijden voor een koffie. Een Waalse groep is al aangekomen en zit daar in de kelder te eten. Het is bloedheet en benauwd, ik kan er niet snel genoeg wegkomen. We bestellen onze koffie boven in ’t café, maar daar ziet het blauw van de rook, we gaan hem dan maar op het terras opdrinken. De Walen en Gillian blijven gezellig verder smelten in de kelder en wij gaan er als alles op en betaald is ook gauw vandoor.

Maandag 21 juli

Op om 9 uur!
Vannacht heeft het nog eens flink gegoten, maar nu is het stralend Zwitsers weer : hete zon en witte wolken in een knalblauwe lucht. Terwijl ik me ga wassen, hoor ik Herman met een gemeente-arbeider praten.
Ze willen de berm wieden, waar wij met onze bumper bovensteken.
We rijden dan maar weg en parkeren achter de “Grande salle”, waar we in 1981 logeerden tijdens de Europeade. 

Vandaar vertrekken we met een piknik op tocht naar Mex (zeg Mè ). Vanaf Evionnaz, dat op 470m hoogte ligt, stijgen we tot op 1185 meter, het is een hele klim.
De grote weg konden we ook volgen, maar dat was saai, dus steken we alle haarspeldbochten af door het bos. Dit is trouwens ook de aangeduide wandeling.

Bij het begin van onze tocht zien twee dames ons op de wandelkaart kijken en ze vragen wat we zoeken. Ze willen ons met de bus naar Mex sturen! We krijgen veel raadgevingen hoe we moeten lopen en ze verzekeren ons dat het een zware tocht is.
Iedereen is hier wel bijzonder behulpzaam; de oudste van de 2 dames wil zelfs met ons tot La Rasse stappen, waar zij de postbus naar boven neemt, maar we lopen haar toch wat te snel.

Iedereen die we tegenkomen, van klein tot groot,  zegt “Bonjour” .

Mex is een piepklein dorpje, met straatjes die slechts een gangetje breed zijn; je zit zó bij je overbuur binnen…Moet gezellig zijn bij harde winters! Hoe hebben mensen het ooit in hun hoofd gehaald om zo ver, zo hoog te gaan wonen…

De eerste die we op de parking van ons hotel tegenkomen is regisseur Roland, hij vertelt ons dat de camionette met alle materialen (o.a.alle onthaalbrochures voor de groepen) aan de Zwitserse grens is tegengehouden, omdat de drankenleverancier foute douanedocumenten heeft meegegeven voor het meegenomen bier!

We laden de nodige spullen uit Marlin naar onze kamer in Hotel du Parc. Er is helaas geen koelkast, we moeten dus al ons overschot van charcuterie, fruit, melk enz…opeten of laten bederven. We halen dan maar een brood en piknikken nog een keer in onze kamer.

Daarna overlopen Herman en ik nogmaals de teksten en het programma en maken de nodige aanpassingen. Het blijkt dat er toch nog programmawijzigingen tussenzitten, waarvoor de tekst nog niet was aangepast.