Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Het was erg leuk, mijn zoon en ik hebben onze verjaardag op de camping gevierd.
We hebben met 25 mensen gebarbecued, het was echt knoert gezellig, alleen moest moeders zo nodig op haar achterhoofd vallen. Ik zou even achteruit met mijn stoel omdat er een foto gemaakt werd, er was een kuil in het grasveld en natuurlijk moet moeders daar haar stoeltje in zetten, ze gingmet de beentjes omhoog achterover en kwam behoorlijk hard op haar achterhoofd terecht.( Hoe krijg ik het voor elkaar)
Was even duizelig had mazzel dat het daar bij bleef, van de schrik had diegene die de foto wou maken moeders niet met haar beentjes in de lucht gefotografeerd, gelukkig maar.
Heb mooie cadeaus gehad, mijn jongste broer stond ook als verrassing op de zelfde camping, helemaal leuk. Er was even een misverstand, dat echt mij weer overkomt.
We gingen inchecken, ik zeg;
ik laat nog even de hond buiten de camping plassen.
Mijn vriend heeft dat niet gehoord, hij komt naar buiten ziet mij niet, denkt,
ze is vast naar haar zoon op zoek,
dus stapt in de camper en rijden maar. Ik zie hem instappen geef een gil dat ik er aan kom, jammer ik kon met mijn hondje achter de camper aanlopen( rennen) Op de kruising geen camper meer. Er was een mijnheer,
Mijnheer heeft u een camper gezien,
ik wist niet waar onze standplaats was, en na een jaar weet ik al helmaal niet waar mijn zoon gestaan had.
Ja mevrouw rechts af
Rechts af dan maar en ja hoor daar stond de campermet een vriend die heel verbaast was toen hij mij zag.
(GOD hoorde mij brommen)niet alleen God, ik maakte toch wel even bekent dat ik er niets van snapte, maar oké een misverstand zit in een klein hoekje??of op een grote camping?
Foto's gemaakt in de vakantie voormalig Joegoslavië
De Joodse bruiloft
We gingen naar een nieuwe standplaats voor de camper, vlak bij de standplaats stond een schattig Kerkje.
Het was open, binnen was het piep klein, mijn kloppend hart voor de fotografie sloeg op hol.
Mijn vreugde kon niet op toen er de andere dag een bruiloft werd ingezegend. Ik voelde me net een paparazzi maar het mocht, ik hoefde me niet te verschuilen in de bosjes om mooie fotos te kunnen maken, helemaal geweldig.
De kronen op hun hoofd de indrukwekkende hoge hakken van de dames het bruidje wat zo lief was om even haar zilveren schoentjes te laten zien door haar bruidsjurk wat op te tillen ... het rondje om de kerk de snoepjes die gestrooid werden het bruidsmeisje wat moe was en gewoon op de grond ging zitten, het speelde zich allemaal voor de kerk buiten af
Dat is het fijne van fotos maken, je geniet er ieder keer weer van als je ze ziet, waarschijnlijk maak ik dit geen tweede keer mee.
Gisteren diep uit mijn hart het gedichtje: wij Samen , Rocky en ik. Vandaag zo iets treurig. Ik was eerst met de buurvrouw en de honden door het Mariëndal gelopen. Thuis gekomen even achter de pc, bedacht me opeens dat ik nog een boodschap moest doen, ik zou visite krijgen Christien mijn vriendin.
Als ik bij haar ben heeft zo ook altijd lekkere hapjes, nu had ik garnaaltjes in gedachte, die moest ik dus nog halen. Eerst dacht ik, ik ga even gauw zonder Rocky dat gaat wat sneller, meteen daarop dacht ik; ik kan hem beter even nee nemen, als Christien er is duurt het een tijd voor ik Rocky weer kan uitlaten, dus boodschappentas en Rocky mee.
Als ik zonder Rocky ga, neem ik altijd de zij ingang van het winkelcentrum, als Rocky mee is neem ik de hoofd ingang omdat ik hem daar dan binnen aan het begin van het winkelcentrum vast leg aan een stellage van de groenteman, Rocky mag niet mee het winkelcentrum in. Oké de boodschappen zijn gedaan, ik pak de tassen en ga aan de wandel naar de zij ingang van het winkelcentrum.
Ik loop al een tijdje richting huis, zie ik een kennis, die vraagt;
waar is je hond?
Die is thuis ik had een beetje haast
Maar ik zie je net lopen met Rocky?
Oh help ik heb hem vergeten, hij ligt nog voor in het winkelcentrum
Treurig hé dat is dat warrige hoofd van mij, gisteren wij samen,
vandaag Rocky alleen in het winkelcentrum.
Ik heb hem vandaag maar wat extra verwend, voelde me best een beetje schuldig.
Foto's gemaakt in de vakantie voormalig Joegoslavië
Deze kerk moet de grootste kerk ter wereld worden, ze zijn al 30 jaar bezig aan deze kerk te bouwen, en er zou nog wel eens dertig jaar voor nodig zijn om hem gereed te maken. In geen een kerk mochten we fotograveren, maar omdat deze nog in aanbouw is mocht het wel. Er was zelfs een klein winkeltje in, waar je allemaal dingen kon kopen wat met die kerk te maken had. Het geld hebben ze heel hard nodig om verder te bouwen.
Het is tijd voor mij om te gaan nu geen tranen meer, kijk naar de hemel en geloof eens zien we elkaar weer. Tijd voor mij jou te verlaten, Geen verdriet meer en geen pijn. Kijk naar de regenboog en weet ik zal er altijd zijn. Het zal niet eeuwig duren, eens komt er een moment. Dat ik je weer zal vasthouden, dat je weer bij me bent. Tijd voor ons om afscheid te nemen. Droog je tranen nou, kijk s avonds naar de sterren, en weet dat ik van je hou. Denk aan mij en wens mij altijd heel dicht bij. Praat met mij, verdring de pijn ik zal er altijd voor je zijn!
Dit gedicht kreeg ik toegestuurd door mijn Schoonzus, dit werd voorgelezen bij de crematie door de mevrouw die ons begeleiden in het crematorium Bedankt Ria ik ben blij dat je dit opgestuurd hebt, ik had het niet helemaal mee gekregen, het is mooi. Eliza
Vandaag was het definitief het einde van een tijd perk met onze zus.
Uitgezwaaid door haar medebewoners reden we achter de auto waar ze in lag naar het crematorium.
Daar was ook een kleine zaal waar ze weer dicht bij ons stond. Er was muziekkoffie met cake, maar alles was gisteren al gezegd en dat was goed.
Toen de plaat Droomland werd gedraaid brak ik, het is 7 jaar geleden dat mijn man overleed ik zat weer terug in de tijd dit werd ook op zijn crematie gedraaid .
Je was een kind maar ook een vrouw. Die toch ook kon laten voelen wat je wou. En nog beter wat je NIET wou, dan had je de kreet : "neee" en werkte ook echt niet mee. Je werd ziek daar kon jij niets aan doen Niet met je geweldige knuffel en dikke zoen. Lieve Hil met je sterke hart en je ijzere wil. Je hart staat nu stil. Je hebt nu geen pijn meer. Het is goed. Dag lieve zus
Eliza
Dit was het laatste wat ik tegen haar gezegt heb,het is goed afgerond nu.
Gisteren heb ik het indrukwekkendstemoment van mijn leven meegemaakt .
Mijn zus was verstandelijk gehandicapt in haar vertrouwde omgeving het tehuis, hebben wij afscheid genomen met al het personeelenmedebewoners ( cliënten .)
Het was ontroerend lief rommelig ongekunsteld onvoorspelbaar echt en warm. Er gebeurde van alles, er was een scenario waar licht de hand aangehouden werd maar waar ruimte was voor het onverwachte. In de huis kamer op het grote televisie scherm waren allemaal fotos van mijn zuste zien ook video filmpjes, we mochten er iets bij zeggen als we het leuk vonden of verdrietig dus er werd gelachen en gehuild. Mijn zus lag in haar slaapkamer opgebaard, alle bewoners van hun huiskamer gingen samen de kist halen allemaal hadden ze een roos gekregen die ze op de kist legde. Die werd midden in de kleine huiskamer gezet zo intiem. Marco Borsato zong: Afscheid nemen bestaat niet.De een huilde heel hard de ander klapte in haar handen de derde boog toen ze de roos op de kist lag, het was zo onroerend, door verschillede bewoners ( cliënten) werd er nog wat gezegd op hun maniermaar zo echt! Het voelde warm. Veel verzorgers van mijn zus en haar medebewoners waren er. Van de dag opvang van de andere kamers, iedereen diemet Hilleke gewerkt had , door enkele van hun werd verteld hoe Hilleke was.
Er was een pastorale medewerker die met ons allemaal ging bidden, hij betrok de bewoners er ook bij , hij had uit een sprookjes boek een verhaal gehaald van een grote oude beer die ziek werd en dood ging, alle bewoners van het bos gingen naar zijn hol om afscheid te nemen, op dit moment stroomde bij mij de tranen over mijn wangen door de eenvoud waarmee alles zo duidelijk uitgelegd werd.
Achter mij hoorde ik iemand zeggen:
Hilleke is nu naar de hemel, waarop een ander zei ;
Ja met de auto zo puur, zo echt,zo ontroerend.
We kregen koffie met soesjes omdat ? Hilleke ze zo lekker vond, werd er in koor geroepen.
Na afloop kregen we advocaat met slagroom omdat? Hilleke dat graag lusten.
Die kregen we in kleine plastiek glaasjes waar een voetje onder zat. In die voetjes was ook advocaat gelopen dat kreeg je er met het lepeltje niet uit, een bewoner verzamelde alle glaasje en zat in een hoekje met zijn vingers de glaasjes leeg te halen. Het was niet storend, alles kon .
Zo beleefde ik het meest bijzonderste moment uit mijn leven.
Weemoed is een foto van voor 20 jaar. Familie, nog samen, nog gezond. Is toen. Met een lijst van nu errond. Het nu houdt het verleden bij elkaar.
En omgekeerd. Want nu is maar even. Is opschrikken en vragen: waar waren we gebleven? Bij jou. In Die Dagen.
Alles is ver. En de liefste dingen nog verder. Maar door het verleden wordt het bij elkaar gehouden, als schapen door een herder
Geschreven door: 'Herman De Coninck'
Dit gedicht kreeg ik toegestuurd van een dierbare vriend. hoe mooi. Op verschillende manieren word ik getroost door vele vrienden. Als twee armen om heen waar ik even in kan weg schuilen.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
