Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Ik had u al verteld dat Chris mijn zoon, Sven en Indra mijn kleinkinderen, en ik, met de kerst in een restaurant waren gaan eten waar ook een gedeelte helemaal voor kinderen in gericht was, ik vond daar nog fotos van die ik u ook wil laten zien
Prachtige clown Papa doet jasje uit
Het was op Texel en het was er voor kinderen ideaal, mijn kinderhart kon ik ook ophalen door al die clowns die ik zag.
Er zijn leuke dingen in je leven waar je graag naar toe gaat, er zijn minder leuke dingen die je toch ook meemaakt omdat het bij het leven hoort.
Zo vind ik een uitnodiging voor een bruiloft heel fijn, vooral als het zon ouderwetse bruiloft is, met muziek en wat toneelstukjes over de bruid en bruidegom, een polonaise, lekker eten en drinken (matig) Daar houd ik van, niet zon bruiloft met een deftige receptie met hangtafel ( zodat je niet op je gemak kunt zitten) want, daar is het niet voor bedoeld. Even feliciteren cadeau geven, een drankje en een bitterbal en dan eigenlijk met goed fatsoen weer wegwezen, dat vind ik echt naar.
Zo moest ik maandag naar een crematie, dat zijn dan de dingen van het leven die je niet graag doet, toch bewijs je een laatste eer aan een dierbaar persoon die het zelf niet ziet, maar de nabestaande erg blij mee zijn als je de moeite neemt. Ik weet wel, een kaart kan ook, maar als die personen me dierbaar zijn en me zo hebben gesteund toen, mijn man overleed, dan bewijs je die laatste eer aan de overledenen maar, ook aan de mensen die verder moeten zonder hun geliefde vader
Het was wel een hele onderneming, dan mis je het autootje waar je vroeger dan samen instapte en er zo naar toe kon gaan. Nu was ik om half 9 bij Joop om Rocky te brengen 10 over 9 met de bus naar het station.
De trein ging om 3 minuten over half 10, ik zou naar Heerhugowaard, daar overstappen naar Hoorn, van Hoorn naar Purmerend, daar naar mijn schoonzus die met haar man en haar moeder (mijn schoonmoeder) ook naar de crematie gingen. Ome Wim en Tante Lien waren eigenlijk niet echt familie, maar zijn wel altijd als familie beschouwd.
Mijn schoonvader en schoonmoeder hebben ome Wim en tante Lien (dat word je al gauw genoemd in Amsterdam, Ome of tante of opa en opoe, al waren ze dat niet van je) leren kennen toen ze kwamen wonen op een woning 3 hoog. Waar ome Wim en tante Lien ook woonde maar die (ik weet het niet zeker) op drie hoog achter.
Ze zijn 30 jaar buren geweest, hebben lief en leed gedeeld, tijdens de oorlog en daarna. Mijn schoonouders zijn toen verhuisd, maar ze zijn elkaar nooit uit het oog verloren, mijn man en zijn 2 zussen hadden er gewoon een tante en oom bij en toen ik later verkering kreeg met mijn man, wist ik ook niet beter of ome Wim en tante Lien waren familie. Nu is mijn schoonmoeder 87 jaar en alleen van de vier nog over en dat betreurd ze uitermate, het was ook een broos mensje wat naar de kist schuifelde om afscheid te nemen en dat moment deed mij de das om.
Het is al bijna vier jaar geleden dat Simon mijn man overleed, maar toch alles kwam weer terug toen ik moedertje zo zag schuifelen, want toen haar zoon overleed zei ze de woorden je lichaam is niet meer bij ons maar je ziel is nu bij je vader.
Toen braken de tranen, die ik best ingehouden had toch weer door. Ik zat bewust helemaal achteraan, zodat ik nu na de plechtigheid niet langs de kist hoefde, maar gewoon de zaal uit kon lopen en even op het toilet bij kon komen, want het was toch heftiger als dat ik dacht.
Daarna het condoleren, ging het weer goed en ik had graag nog wat met de kinderen van ome Wim en tante Lien (die was al eerder overleden) gepraat, maar Piet de man van mijn schoonzus had ons wel gebracht, maar die ging gelijk de auto halen en bleef er inzitten tot wij kwamen, dus het kopje koffie werd snel opgedronken, even gedag zeggen en dan weer naar huis.
Nu, voordat ik werkelijk thuis was, was het kwart over 8 savonds, het was me het dagje wel. De reis met de auto doe je in anderhalf uur, naar Amsterdam, Almere, maar met de trein kost het je zeker 2 en een half uur en niet door het traject, maar omdat de wachttijden tussen de treinen die ik moest hebben elke keer 20 minuten was. Dat maakte de rit zo lang en als je dan eindelijk in Den Helder bent is de bus net weg en moet je een uur wachten op de volgende bus. Toen had ik het niet meer, ik denk, ik neem een taxi als ik maar thuiskom, mooi niet, er stonden geen taxis meer bij het station
.
Het huilen stond me toen ook weer nader als het lachen, ik had er een hele dagreis opzitten en ik kon nog 1 uur wachten. Een hoeraatje voor de mobiel, ik wist dat mijn zoon naar voetballen was, dus die kon ik niet bellen, maar Iris waar Rocky, smiddags was, (hij zou bij haar blijven tot ik thuis was,) heb ik gebeld en de situatie uitgelegd, ze zei onmiddellijk je word wel even gehaald en binnen 10 minuten stond haar man met de auto voor het station, ik was echt blij dat ik kon instappen en naar huis kon gaan. Misschien denkt u wel, is dat nu alles, maar voor mij was het echt heel vermoeiend, toen ook nog thuis de kachel brandde, een lichtje aan was en Rocky mij tegemoet vloog, toen dacht ik waar heb ik dat aan verdiend, dat ik zulke goede vrienden heb, want Iris had dat thuis geregeld.
Kwart over 8 lag ik in bed, heb even tv gekeken om negen uur was ik zo gaar als boter en heb geslapen tot de andere dag 8 uur, heerlijk.
Ik was blij dat ik gegaan ben, maar toch ook weer heel erg blij dat ik weer thuis was. Het zijn de dingen die gewoon in je leven voorkomen, dat hoort er ook bij, maar als je nog met zn tweeën bent, is alles makkelijker, ook om samen je emoties te delen, alleen is toch maar alleen.
Zondag morgen 1 Maart,ik sliep nog lekker om half 9, toen Rocky van het voeteneind van mijn bed sprong.
Dat merkte ik gelijk ik werd er wakker van, ik wou me nog even lekker omdraaien,maar dat ging niet door.
Rocky bleef trippelen naar de tuindeur kwam dan weer terug naar de slaapkamer en stond met een scheef koppie naar me te kijken, zeggen kan hij niets maar duidelijk maken des te meer.
Als hij zo doet dan heeft hij toch hoge nood, anders kan hij wel tot half 11 op het voeteneind blijven liggen.
Dus ik moest er uit,badjas aan en Rocky even in de tuin laten
Ik doe de tuin deur open en raak gelijk in vervoering,het is stralend weer en als ik dan zo de sloot het weiland- en mijn tuin zie dan denk ik wat ben ik een bevoorrecht mens
Pak mijn camera en ga toch dit alles voor de zoveelste keer vast leggen, ik zie het toch iedere keer weer anders. Het rijtje kabouters, kabouters op de wip, grote schelpen
Overal lijkt er veel onkruid in mijn tuin die langzaam uit zijn winterslaap komt, maar al die groene kleine blaadjes zijn de blaadjes van de gele dotter die straks als een geel zonnetjes het voorjaar tapijt word.
Ik vind het zeker moeilijk om nu onkruid te wieden,ik weet niet wat plantje is of echt onkruid, tenminste wat ik als onkruid zie, ik denk alleen het gras.
Dus laat ik alles eerst flink groeien dan kan ik in ene het verschil zien en het er dan voorzichtig tussen uithalen.
Ik ben de Mevrouw die voor mij deze tuin heeft onderhouden, nog steeds dankbaar dat ze zoveel bolletjes in de tuin heeft geplant,ze komen nu weer allemaal lief te voorschijn, daar hoef je zelf helemaal niets aan te doen,als je het er maar niet uitschoffelt.
Rocky wil even in de tuin de deur mag dan niet dicht, dus nu zit ik een beetje bibberend achter mijn p c in mijn badjas want aankleden! nog even geen tijd, eerst mijn indrukken van deze ochtend opschrijven.
Als ik dan ook zo rond kijk in mijn tuin dan is het best wel rommelig, maar dat ben ik, ik heb verleden jaar getracht een beetje nette tuin aan te leggen ,een buurman had me daar bij geholpen , later echt tranen om dat ik alles veel te kaal vond, nu komt alles gewoon weer uit de grond en het word zeker niet weer zon nette tuin, dat is niets voor mij.
Overals zijn er wel hoekjes waar wat te zien valt, het halve lichaam in de vorm van een boomstam, heb ik uit het bos op mijn schouders meegesleept omdat het zon uitgesproken vorm had.( Toch maar even de deur dicht het is nog te koud, jammer want alleen van de geluiden uit de sloot en van de vogeltjes word ik al vrolijk) .
Er hangen nestkastjes aan de muur,maar een moet er 1 gerenoveerd worden de bodem is er onderuit dus dat moet veranderd dat is achterstallig onderhoud, nou ja zo lang er geen huur betaald word !Lekker zitje op de plaats, ik hoop dat het boompje weer zijn takken krijgt ben een beetje benauwd daar over, maar verleden jaar werd het ook weer een paraplu van schaduw dus dat zal dit jaar ook wel weer zo zijn.
U ziet wat een paar ogenblikken buiten in mijn tuin doet met mij, dan denk ik niet aan alle ellende op de wereld. Dan ben ik super gelukkig in mijn eigen wereld, of dat nu egoïstisch of niet ,
Na de verjaardag van mijn vriendin die toen 60 jaar werd, brachten Ron en Astrit mij weer naar huis. Ik zat zo met Ron te babbelen dat hij de verkeerde afslag nam niet naar Den Helder, maar de afsluit dijk. Daar kan je niet zomaar keren dus we moesten zowat de hele afsluitdijk (Een dijk die Friesland met Noord Holland verbind) over, voor we konden keren.
Het had erg hard gevroren, ik heb wat fotos gemaakt, het was een grauwe dag maar toch wou heel voorzichtig het zonnetje achter de wolken vandaan komen, er zijn aan het eind en begin grote sluizen, we moesten 'over' de weg weer terug keren
Ik heb gisteravond het sprookje Assepoester op de tv gezien. Het was een moderne versie ervan.
Geen tekenfilm maar, wel in de middeleeuwse tijd.
Assepoester is mijn favoriete sprookje, als klein kind had ik een sprookjesboek met hele mooie plaatjes, ik denk dat toen al mijn liefde voor kleinere beestjes is ontstaan, want Assepoester werd omringd door hele lieve muisjes, veel schattige vogeltjes en andere dieren.
Deze film was enig, de boze stiefmoeder en haar twee akelige zussen waren nu ook van de partij, hoewel de jongste zus wel veel met Assepoester op had.
De prins was een verwende jongen die, als hij uitgehuwelijkt werd de benen nam, zo vlucht hij weer een keer weg voor de soldaten van zijn vader, de koning. Hij wou bij een boerderij een paard lenen om aan de soldaten te ontsnappen, 'toevallig' het paard van Assepoester.Zij raapte net appels van de grond, ze herkende de prins niet, toen de man het paard wou meenemen werd hij bekogeld met appels die behoorlijk hard aankwamen.
Zo leerde Assepoester en de prins elkaar kennen, steeds kwamen ze elkaar tegen en iedere keer als de prins vroeg hoe ze heette, vluchtte Assepoester weg want ze wou niet dat de prins erachter kwam dat ze als dienstmeid door haar stiefmoeder en twee zussen werd behandeld.
Op een dag waren de prins en Assepoester in het bos aan het wandelen toen ze overvallen werden door zigeuners, de prins vocht voor wat hij waard was, maar de zigeuners waren met velen, Assepoester sprongwel bij een zigeuner op zijn rug, maar werd er afgegooid en viel lelijk op de grond.
De hoofdman van de zigeuners vond het wel stoer van Assepoester en zei:jij mag alles meenemen wat je kunt dragen en gewoon naar huis gaan. De prins lag ook voor pampus op de grond en hij zou er niet zo goed van afkomen, Assepoester vroeg voor alle zekerheid mag ik alles meenemen wat ik kan dragen? jazei de rovershoofdman. En wat denkt u? Ze gaat naar de prins en presteert het om hem op haar schouders te hijsen, en loopt heel moeizaam een paar passen met de prins op haar schouders weg. De rovershoofdman en de andere rovers wisten eerst niet hoe ze moesten kijken, maar zagen toch in dat ze er niets tegen konden doen, want woord is woord, de hoofdman moest lachen en gaf hun een paard zodat ze daar mee naar huis konden rijden
Oh, hun eerste kus, zo liefelijk, ik zat gewoon mee te zwijmelen, maar het duurde echt nog een tijdje voordat ze lang en gelukkig verder leefden.
Echt ik heb genoten het was heel erg knap gemaakt met veel humor maar ook best wel verdriet, want als die ene zus weer zo onuitstaanbaar was dan werd ik helemaal kwaad en dacht ik, ' geef dat mens een optater', maar zo ging dat niet in het sprookje. Maar zoals de meeste sprookjes eindigde het met zij leefden nog lang en gelukkig.
Gelukkig maar, want ik kan er redelijk de pest in krijgen, als er in een film waarvan ik ook vind dat ze elkaar moeten krijgen, dat niet gebeurd, dan is mijn avond verpest.
Erg hé, maar ik leef altijd ontzettent mee met een film, ik zit er als het ware in. Dus mijn avond was gisteren helemaal goed, deels doordat het zo heel anders werd gebracht echt van deze tijd, en! omdat ze elkaar kregen. Ik slaagde een hele diepe zucht toen de film uit was, ik heb super genoten.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
