Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
De Zwanen blijven voor mij een gewild object om te fotograferen. In het water zijn het net slagschepen, als u ziet hoe vlug ze door het water zwemmen, alleen op het land zijn ze erg lomp, komen ze bijna niet vooruit staan ze voordurend op hun eigen poten
Bietjes, gekookte bietjes, ik vind dat een zalige groente. Klein beetje rauw ui er doorheen( wist u dat je een halve rauwe ui lang kan bewaren in een leeg doosje waar een slaatje in heeft gezeten ,zeker een week in de koelkast, handig als je maar een beetje ui nodig hebt.) beetje azijn- peper en zout heerlijk,even warmen eten bij een aardappeltje en een lekkere bal gehakt. Maar om dat bietje gereed te maken om te eten dat vind ik minder hoor, ik koop ze altijd al gekookt, maar dan zit er nog een dun schilletjes omheen die eraf moet. Dus ik pak de bietjes en kan het schilletjes er gewoon bijna afwrijven, maar dan heb ik voor de eerste keer vuurrode handen.
Dan maar even de handen wassen want je kan dan niets aanpakken, ondertussen heb ik ook al een rode streep van mijn keukenkastje afgehaald, want ik wou het kontje van de biet opeten maar het is super glad dus dat glipte uit mijn handen langs mijn truitje die gelukkig deze keer zwart is, dus niet zon ramp. Maar ook langs mijn witte aanrecht deurtje.
Dan raspen, ik kan echt niet met keukenhandschoenen werken, ik heb er dan geen grip op, daar mee klaar weer de handen rood, dus wassen maar. Dan moet het in een pannetje, ik schaaf de bietjes op een schaafje waar ook meteen al een bakje onder zit, maar dat kan niet op het vuur, dus overhevelen, maar er gaatweer wat naast dus opruimen en weer rode handen.
( Aangezien ik nog geen sportiefe foto's van mij zelf heb zijn dit foto's van de keuken waar ik vrijwilligers werk doe)
Sporttest
Ja, gisteren hebben Helen en ik (Helen is een buurvrouw) een sporttest gedaan, nou dat was me wat.
We moesten om kwart over tien in een gymnastiekzaal zijn, ongeveer een kwartier van ons huis. Natuurlijk gingen we op de fiets, want we zouden onze kilootjes weer eens een keer aanpakken. En ik vind fietsen zalig
(maar niet heus), het waaide behoorlijk, maar stoer stond ik met de fiets bij Helen voor de deur. Oké, wij al fietsend naar het gymnastiekgebouw. Helen zei al gauw fiets niet zo hard, ik dacht dat jij niet fietsen kon?
Ik had een versnelling, zij niet, ik dacht, als ik nu maar hard fiets, mag ik er ook weer gauw af. We hadden van te voren gevraagd hoe lang het ongeveer kon duren, want ik doe vrijdagmorgen om 11 uur altijd een half uurtje vrijwilligerswerk, volgens de meneer die er over ging was dat geen probleem, dat haalde ik makkelijk
Goed, we kwamen er aan, er waren al behoorlijk veel mensen maar het was een beetje op afspraak, maar net als bij de dokter kun je daar niet van op aan, er bleek later ook nog een testfiets kappot dus u begrijpt het al, ik kwam behoorlijk in tijdnood.
Van drie mensen die ik het vriendelijk gevraagd had mocht ik voor bij de testen, ik weet nu dat ik nog maar '1 meter 54 (ben met schoenen aan) dus weer ietsjes gekrompen, dat maakte ik weer goed met de breedte, want mijn gewicht was nu met kleding en schoenen 83 kilo dus! ik groei in de breedte.
We moesten gemakkelijke kleding aan en gympen, maar met die gympen mocht je dan niet op straat gelopen hebben, dus braaf schoenen aan en gympen mee.
Daar schoenen uit en gympen aan, ik doe dus de eerste test en die viel bij mij letterlijk om, ik moest op een been 30 seconde blijven staan, dat lukte me echt niet, we konden punten krijgen van 0 tot 5, deze test werd een 3, ik had ook niet voor ooievaar gestudeerd. De volgende test was op een stoel rechtop gaan zitten, armen gekruist voor de borst, dan in 30 seconde zo vaak mogelijk rechtop gaan staan en weer zitten, dat was een 5, maar het viel me vies tegen, dan duurt zelfs 30 seconden lang, ik kwam tot 30 keer dat was wel Oké, op naar de volgende test, zitten op een stoel dan met gestrekte armen een gewichtje naar de borst brengen en weer terug ook weer dertig seconde, ging ook goed, ik kreeg een 5 daarvoor, toen kwam mijn favorieten test. Ja u raad het al; de fietstest. Allemaal metertjes erop een metertje voor de snelheid, hartslag en nog een, maar die ben ik al weer vergeten, dat vond ik echt zwaar, mijn hartslag ging niet van 70 naar ongeveer 100, het bleef hangen op 75, de fiets werd stakker gezet, dus er moest zwaarder gefietst worden en ja hoor, ik perste het er gewoon uit met een hoop geblaas en gesteun (mijn buik zat lelijk in de weg). Voordat we testen gingen doen, werd de bloeddruk gemeten, onderdruk was goed, bovendruk iets te hoog, maar,
dat was oorzaak, overgewicht (nou daar stond ik van te kijken hoor, hoe is het mogelijk) na de testen werd het weer gedaan en dat was toch in orde. Ik was al behoorlijk laat, dus het eindgesprek over het resultaat moest ik maar om 2 uur komen doen, (pfff, weer n keer heen en weer op de fiets) ik trek mijn jas aan, ren zo naar mijn fiets, kom 5 over 11 behoorlijk warm de keuken in, om het eten in te pakken, kijk ik goed en ja hoor, ik loop nog op mijn gympen, in de haast nooit meer aan mijn schoenen gedacht. Dus toch mazzel dat ik nog terug moest om 2 uur, maar hopende dat ze er nog zouden staan. Ja hoor, maatje 37 is niet zon gangbare maat, ze stonden er nog, waar ik ze uitgetrokken had. Het gesprek liep goed, maar het eerste wat onderaan op het papier werd gezet? wat denk u? juist OVERGEWICHT.
Hoe bestaat het, ik moest toch meer gaan bewegen en de gym? Ik kon daar met een gerust hart op gaan, ik was goedgekeurd. Op 17 Maart gaat het gebeuren, van half 3 tot half 4, gym. Hopelijk gaan Helen en ik het erg leuk vinden, maar dat is afwachten, hé, als het zo ver is dan krijgt u een verslag van de eerste gymles.
Ik had u al verteld dat Chris mijn zoon, Sven en Indra mijn kleinkinderen, en ik, met de kerst in een restaurant waren gaan eten waar ook een gedeelte helemaal voor kinderen in gericht was, ik vond daar nog fotos van die ik u ook wil laten zien
Prachtige clown Papa doet jasje uit
Het was op Texel en het was er voor kinderen ideaal, mijn kinderhart kon ik ook ophalen door al die clowns die ik zag.
Er zijn leuke dingen in je leven waar je graag naar toe gaat, er zijn minder leuke dingen die je toch ook meemaakt omdat het bij het leven hoort.
Zo vind ik een uitnodiging voor een bruiloft heel fijn, vooral als het zon ouderwetse bruiloft is, met muziek en wat toneelstukjes over de bruid en bruidegom, een polonaise, lekker eten en drinken (matig) Daar houd ik van, niet zon bruiloft met een deftige receptie met hangtafel ( zodat je niet op je gemak kunt zitten) want, daar is het niet voor bedoeld. Even feliciteren cadeau geven, een drankje en een bitterbal en dan eigenlijk met goed fatsoen weer wegwezen, dat vind ik echt naar.
Zo moest ik maandag naar een crematie, dat zijn dan de dingen van het leven die je niet graag doet, toch bewijs je een laatste eer aan een dierbaar persoon die het zelf niet ziet, maar de nabestaande erg blij mee zijn als je de moeite neemt. Ik weet wel, een kaart kan ook, maar als die personen me dierbaar zijn en me zo hebben gesteund toen, mijn man overleed, dan bewijs je die laatste eer aan de overledenen maar, ook aan de mensen die verder moeten zonder hun geliefde vader
Het was wel een hele onderneming, dan mis je het autootje waar je vroeger dan samen instapte en er zo naar toe kon gaan. Nu was ik om half 9 bij Joop om Rocky te brengen 10 over 9 met de bus naar het station.
De trein ging om 3 minuten over half 10, ik zou naar Heerhugowaard, daar overstappen naar Hoorn, van Hoorn naar Purmerend, daar naar mijn schoonzus die met haar man en haar moeder (mijn schoonmoeder) ook naar de crematie gingen. Ome Wim en Tante Lien waren eigenlijk niet echt familie, maar zijn wel altijd als familie beschouwd.
Mijn schoonvader en schoonmoeder hebben ome Wim en tante Lien (dat word je al gauw genoemd in Amsterdam, Ome of tante of opa en opoe, al waren ze dat niet van je) leren kennen toen ze kwamen wonen op een woning 3 hoog. Waar ome Wim en tante Lien ook woonde maar die (ik weet het niet zeker) op drie hoog achter.
Ze zijn 30 jaar buren geweest, hebben lief en leed gedeeld, tijdens de oorlog en daarna. Mijn schoonouders zijn toen verhuisd, maar ze zijn elkaar nooit uit het oog verloren, mijn man en zijn 2 zussen hadden er gewoon een tante en oom bij en toen ik later verkering kreeg met mijn man, wist ik ook niet beter of ome Wim en tante Lien waren familie. Nu is mijn schoonmoeder 87 jaar en alleen van de vier nog over en dat betreurd ze uitermate, het was ook een broos mensje wat naar de kist schuifelde om afscheid te nemen en dat moment deed mij de das om.
Het is al bijna vier jaar geleden dat Simon mijn man overleed, maar toch alles kwam weer terug toen ik moedertje zo zag schuifelen, want toen haar zoon overleed zei ze de woorden je lichaam is niet meer bij ons maar je ziel is nu bij je vader.
Toen braken de tranen, die ik best ingehouden had toch weer door. Ik zat bewust helemaal achteraan, zodat ik nu na de plechtigheid niet langs de kist hoefde, maar gewoon de zaal uit kon lopen en even op het toilet bij kon komen, want het was toch heftiger als dat ik dacht.
Daarna het condoleren, ging het weer goed en ik had graag nog wat met de kinderen van ome Wim en tante Lien (die was al eerder overleden) gepraat, maar Piet de man van mijn schoonzus had ons wel gebracht, maar die ging gelijk de auto halen en bleef er inzitten tot wij kwamen, dus het kopje koffie werd snel opgedronken, even gedag zeggen en dan weer naar huis.
Nu, voordat ik werkelijk thuis was, was het kwart over 8 savonds, het was me het dagje wel. De reis met de auto doe je in anderhalf uur, naar Amsterdam, Almere, maar met de trein kost het je zeker 2 en een half uur en niet door het traject, maar omdat de wachttijden tussen de treinen die ik moest hebben elke keer 20 minuten was. Dat maakte de rit zo lang en als je dan eindelijk in Den Helder bent is de bus net weg en moet je een uur wachten op de volgende bus. Toen had ik het niet meer, ik denk, ik neem een taxi als ik maar thuiskom, mooi niet, er stonden geen taxis meer bij het station
.
Het huilen stond me toen ook weer nader als het lachen, ik had er een hele dagreis opzitten en ik kon nog 1 uur wachten. Een hoeraatje voor de mobiel, ik wist dat mijn zoon naar voetballen was, dus die kon ik niet bellen, maar Iris waar Rocky, smiddags was, (hij zou bij haar blijven tot ik thuis was,) heb ik gebeld en de situatie uitgelegd, ze zei onmiddellijk je word wel even gehaald en binnen 10 minuten stond haar man met de auto voor het station, ik was echt blij dat ik kon instappen en naar huis kon gaan. Misschien denkt u wel, is dat nu alles, maar voor mij was het echt heel vermoeiend, toen ook nog thuis de kachel brandde, een lichtje aan was en Rocky mij tegemoet vloog, toen dacht ik waar heb ik dat aan verdiend, dat ik zulke goede vrienden heb, want Iris had dat thuis geregeld.
Kwart over 8 lag ik in bed, heb even tv gekeken om negen uur was ik zo gaar als boter en heb geslapen tot de andere dag 8 uur, heerlijk.
Ik was blij dat ik gegaan ben, maar toch ook weer heel erg blij dat ik weer thuis was. Het zijn de dingen die gewoon in je leven voorkomen, dat hoort er ook bij, maar als je nog met zn tweeën bent, is alles makkelijker, ook om samen je emoties te delen, alleen is toch maar alleen.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
