Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
De donkere dagen voor Kerst, algemeen bekent, dat zijn de herfst dagen donker veel regen, savonds gauw donker.Mensen die er gevoelig voor zijn, worden dan ook wat somber. Ik kan het met mij zelf ook even niet zo erg goed vinden, ben gewoon stierlijk vervelend. Ergens maar goed dat er nu niemand in mijn buurt is waar ik het op kan afreageren. Rocky vind alles goed, ik knuffel hem nu bijna de hele dag, dat voelt warm aan. Ik loop al een tijd rond met plannen om weer te verhuizen, naar de stad in een Seniorenwoning, ik kom daar geregeld op visite bij iemand en dan vind ik dat geborgen van zon algemene ingang, het nette van de gangen, de lift, gerustellend. De stad waar je dan midden in staat, het station 5 minuten van de woning, de bus, als ik mensen wil zien ga ik op een bankje zitten en kijken dan maar.
Lijkt leuk natuurlijk, maar dat doe je toch echt niet in de winter.
De huur word voor mij dan 150- duurder. Dan kom ik zeker tussen mensen van 50+ terecht, wel netjes wel rustig, maar ben ik dat zelf wel?
Dan denk ik aan de kleinkinderen, die kunnen hier alle kanten op, als ze iets groter zijn kunnen ze alleen naar mij toekomen, dat gaat niet als ik in de stad woon. Maar ik kan ze nooit verplichten om veel naar oma te gaan, en oma kan ook niet naar hun, dus? Ik heb het wel met mijn zoon besproken, die zei Mam, voor de kinderen moet je het niet laten, je bent zo met de bus bij de school als het zo zou uitkomen, ze vinden de stad geweldig dus dan komen ze waarschijnlijk gauwer bij jou als hier. Ik voel me zo stom zo tweeslachtig, het zonnetje schijnt nu en als ik dan naar buiten kijk zie ik de koeien lopen, het slootje, even verder het Marieéndal. Dat zie ik nu al 4 jaar, ik had verwacht wat meer met gezellige buren om te gaan, maar helaas dat is gewoon niet zo, terwijl ik er toch wel mijn best voor doe.
Maar ieder leeft zijn eigen leven, en dat moet ik dus ook. Hélpppp wat ben ik een zeurkous. Rocky is weer getrimd en hij ziet er uit om op te eten
Nou, heerlijk even tegen u aangezeurd, nu naar het vrijwilligerswerk in de keuken.
Wij, Rocky en ik mochten weer een paar dagen logeren bij lieve mensen in Schellinkhout.
Het was als vanouds weer heel fijn, ik voel me er helemaal thuis.
Het was alleen behoorlijk slecht weer, veel regen, maar! het niet alleen zijn, het gezellig samen eten, muziek luisteren, na het warme eten even een uiltje knappen( een klein slaapje doen, er werd om 12 uur ongeveer warm gegeten,) dat maakt het allemaal zo gezellig, ik moest vanmorgen even slikken, ik ben weer alleen in mijn eigen huis. Maar die paar fijne dagen daar heb ik van genoten, heb een wandeling in het dorp gemaakt en de mooie herfst kleuren van bomen en heggen op de foto gezet.
De reis naar Schelinkhout, werd met de bus gemaakt, natuurlijk had ik weer te veel meegenomen. Ik had een rugzak op mijn rug, Rocky in een tas nog een grote tas met hondenmand en allerlei anderen dingen, zo ging moeder op stap. Moet u zich voorstellen zon klein dik propje met een rugzak en een hondje in een tas, het ging ook niet zo makkelijk.
Ik kwam de bus in met Rocky in de tas, grote tas en rugzak, moest geld uit mijn jaszak halen, dus hondje op de grond ik geld uit tellen en dan de bus in.
Hondje weer opgepakt, zet hem op een stoel in de tas, wil gaan zitten vergeet de rugzak, dat ging dus niet, opstaan rugzak afdoen, kijk niet goed, schuif zo Rocky met tas en al van de stoel. Ik Rocky weer opgepakt, hij spartelde nu wel wat tegen in die tas (eerst niet). Hé hé eindelijk zat ik, Rocky ook weer op de stoel, er zaten drie meisjes aan de andere kant van de bus wel behoorlijk te lachen, en ze keken steeds mijn kant op.
Het waren buitenlandse meisje die hadden waarschijnlijk nog nooit een hondje in een tas in de bus gezien. Ik zat op mijn gemak en haalde mijn brood te voorschijn die ik thuis al had klaargemaakt, ik ga lekker zitten eten, weer gelach aan de andere kant, ze hadden er duidelijk plezier in. Maar het mooiste komt nog, ik heb een nieuw mobiele telefoon, en voor de lol had ik de beltoon het geluid van een haan gegeven, dus ik zit genoeglijk te eten hondje naast mij in de tas, gaat in ene mijn mobieltje rinkelen, heel hard door de bus; kúkelekúúúúúú! nou had ik het toch ook niet meer, de meisjes rolde zowat van hun stoel van het lachen en ik zat er toch een beetje opgefokt bij. Maar al met al kwam ik wel op de plaats van bestemming, voor ik de bus uit was had dat ook wat voeten in de aarde, de buschauffeur vroeg of ik wat kon opschieten ze waren wat verlaat, dus ik pak alles bij elkaar stap de bus uit, de bus reed naar het station(gelukkig) ik kwam tot de ontdekking dat de hondenriem nog op de stoel van de bus lag.
Verdorie kon ik Rocky ook niet uit de tas halen, dus ik zo vlug als mijn beentjes mij konden dragen, de bus achterna met hondje van 8 kilo aan mijn ene arm, en in de andere de grote tas, én natuurlijk mijn rugzak op mijn rug.
Kom bij de bus zou hij net weg rijden helppppppp ik ga gewoon voor de bus staan de buschauffeur doet de deur open, Mevrouw we hebben haast we zijn verlaat jáááááá dat wist ik al, door dat opjagen ligt de hondenriem nog op de stoel, ik kijk wel even voor u, ja ik zie hem Rocky was inmiddels de bus in gesprongen die dacht daar gaan we weer, ik wou de riem even omdoen in de bus, Mevrouw zou u dat buiten de bus willen doen ik ben al laat. Potverdorie of ik er wat aan kon doen dat er een jonge man op de bus zat die alles nog moest leren!Nou ik kon alleen maar Rocky uit de bus tillen en weg was de bus. Niet erg klant vriendelijk, ze hebben me vast versleten voor een of ander mens die niet helemaal bijhaar positieve was (geef ze eens ongelijk.) Later werd ik opgehaald door de familie waar ik ging logeren, en heb er hele fijne dagen gehad, heerlijk smiddags aan tafel schuiven en lekker warm eten. Ik heb wel een mooi bloemstuk gemaakt voor ze, met bloemen en bladeren uit hun eigen tuin, ik heb haren geknipt, een middag toen het even droog was, wat vuil uit de tuin en bladeren op geruimd, ik vind wel dat ik nu ook wat terug heb gegaan en dat geeft een goed gevoel.
Er was op het ijselmeer een behoorlijke wind, er werd gesurft met een soort halve maan, een groot doek waar twee touwen aan zaten daar bolde de wind in en dan gingen de mensen die er onder hingen op het water loei hard, een prachtig gezicht, ik heb er wat fotos van. Schellinkhout is een fijn dorp met aardig mensen, ik hoop dat wij in het voorjaar als er weer jonge lammetjes zijn, nog een paar dagen mogen komen logeren
Daar komt ze weer met een verhaaltje over haar kleinkinderen, ja ik kan er niets aan doen maar als ik ze te logeren heb, dan ben ik weer helemaal vol van ze.
Als ze 14 dagen bij hun moeder zijn, dan zie ik ze niet, en als ze dan het weekend bij pappa zijn dan zie ik ze eigenlijk ook niet. Maar als ik dan kan oppassen graag, dan kan ik weer van ze genieten, tenminste als ze niet de bokkenpruik ophebben. Dat is deze keer niet het geval. Alleen Indra krijgt een aardige grote mond.
Ze wil aldoor het laatste woord hebben en alles wat je zegt of vraagt, word beantwoord met;dat weet ik al , dat heb ik toch gezegd. Nieuw is het woord DU er word wel een paar keer per dag gezegd,ja du dat houd in zoiets als weet je dat nou nog niet of zo iets alshet zal wel. Als Sven wat tegen haar zegt, geeft ze als antwoord: Sven ik ben heus wel omgevoed( opgevoed) Gisteravond hoorde ik : oma doet u de deur dicht ik zit op de optocht (tocht)
Komt Indra met haar kleur plaat,oma hoe vind u hem, heel erg mooi, alleen dat ene stukje heb je vergeten rent ze weg en zegt oma dat ga ik oplossen. Heerlijk toch, gisteren heeft ze mij ook geholpen met mijn tonijn salade, ze moest haar handje heel goed wassen en dan mocht ze lekker met haar handjes alles door elkaar kneden wat oma in de kom deed, eerst de gekookte aardappels die we nog uit het schilletje moesten halen, dan kun je er beter salade van maken de aardappels plakken dan niet zo als ze in de schil worden gekookt. Daarna de mayonaise, de augurkjes die ze heel fijn gesneden had, ik stond er dicht op dus kon ik het goed in de gaten houden, alleen je moet alle geduld van de wereld hebben, het gaat natuurlijk véél langzamer, maar dat mag de pret niet drukken. Daarna het heel fijn gesneden rauwe stukje ui, de zilveruitjes, de tonijn uit het blikje halen eerst het vocht er uit laten lopen, dat ook allemaal in de kom, haar handjes onder het koude water, en dan maar kneden.
Oh oma kijk nou het zag er best blubberig uit, het glipte tussen haar vinger door ze zat helemaal te genieten. Nu even met de vork Indra, even alles goed door elkaar roeren, het wasbest zwaar voor haar, maar iedere keer als ik vroeg,zal oma het doen, werd er gezegd: dat kan ik wel oma.
Broeren zus samen tv kijken(alleen Indra, Sven had zijn spelletje)
De lege doos van een gekochte salade lang geleden, die toen niet meer goed was, de salade weg gegooid, maar de mooie zwarte doos en deksel bewaard, daar doe ik iedere keer nu mijn eigen gemaakte salade in. De doos wou Indra ook vullen, ze was wel moe van al dat kneden, wou toch ook de doos vullen, glad strijken met wat mayonaise, wat ook een handigheid is, als je te hard strijkt dan haal je alles weer uit het midden naar de kanten, dus daar had ik het meeste geduld bij nodig, ze wou het zo graag zelf doen uiteindelijk had ze ook het zware werk gedaan, de salade versieren dat is pas echt leuk. Kleine gesnipperde stukjes ei, zilveruitjes nog wat stukjes tonijn, dan als troef wat rode puntjes ketchup. Een nachtje lekker in de koel kast en smullen maar, natuurlijk is er wel degelijk geproefd, er moet nog een beetje zout bij oma, ik vind dat er nog wat augurkjes bij moeten en daar ging weer een grote hap naar binnen.
U merkt wel dat we zeker een uur of drie bezig zijn geweest, maar het was een feest voor alle twee.
Sven was met zijn vader mee vis eten in het keldertje. Die werd om half 8 gebracht, die had zijn Nintendo spelletje mee, er kon nog net dag oma af hij gaat zitten en ziet of hoort bijna niets alleen zijn spelletje. Eerder was het altijd, Oma ga je mee een spelletje doen nu niet hoor, ja kinderen worden groot.
Ik heb hem vanmorgen wel kunnen lijmen om een mooie kleurplaat te kleuren, Indra had ook een prachtige kleurplaat gekleurd, ik zei, Sven kan jij ook zo mooi kleuren? Nou dat liet hij niet op zich zitten.
Chris belde net op .Mam hoe gaat het?ik hoorde aan zijn stem dat hij nog niet helemaal in het land der levende was, was het heftig gisteren?dat kan je wel stellen mam, ik draai me nog een keer om. 2 uur uiterste tijd, de kindjes zijn bij jou.
Ik vind het bar gezellig dat ze nog even blijven.
"Oma mag ik de eitjes pellen"?
Kleurplaat Indra (keurig gedaan voor een 5 jarige toch?)
Kleurplaat Sven (heel precies de kleinste vakjes gekleurd)
Indra uit de bad kamer,"oma ik heb een rokje aan", het ene handje wuivende net als een 'hoela danseres', het ander handje hield het rokje vast.
Nu ben ik 63 jaar, en nog kan ik zo ontactisch uit de hoek komen, dat ik mij er toch wel voor schaam, ik zeg altijd alles meteen, zonder na te denken of dat niet kwetsend is voor diegenen tegen wie ik het zeg.
Het ergste is dat ik zeker niet de mensen wil kwetsen.
Als een lieve buurman mijn stofzuigerslang komt maken en ik zeg, "jo, je moet die haren uit je neus wegknippen," dan kan ik meteen wel mijn tong af bijten zo stom. Ik zie ze en zeg dat dan plompverloren. Dat de buurman dan niet kwaad word zegt wel wat over hem . Als mijn vriendin dan zegt ja Els maar als je jouw langer kent dan weet je dat je zo bent, nou dat vind ik dan een echte vriendin hoor.
Stel dat ik iemand tegenkom die mij een tijd niet gezien heeft, en die zegt ben je nou nog niet al die kilos afgevallen? je brult er constant over? Ik denk niet dat ik dat leuk vind, hoewel het wel de waarheid is. Dus altijd de waarheid zeggen is soms pijnlijk. Lieve vrienden en kennissen, hierbij mijn oprechte excuus, ik kan helaas niet beloven dat ik het nooit meer zal doen, ik ga wel proberen er op te letten. Mijn moeder zei vroeger al kind al tel je maar eerst tot 5 voor je wat zegt, misschien komt het er dan niet zo direct uit.
Eenmooi spreekwoord is "'ZINT VOOR JE BEGINT ('denk na voor je wat zegt.')
Versjoemel dat woord bedenk ik zelf, ik kan wel het woord sjoemelen, dat betekend niet zo nauw nemen.
Ik geloof dat ik daar een handje in krijg, het is te merken als ik door mijn huis loop.
Hé, staan daar geen 5 paar schoenen in de slaapkamer? Waarom liggen er teveel boekjes op het nachtkastje? een boek is toch voldoende? De afwas wel afwassen en dan in de gootsteen laten drogen, deed ik vroeger nooit, het werd meteen afgedroogd. Scheelt wel wat vlekjes af en toe in mijn theedoeken, want ik heb niet gezien, dat de hele kluit vorkjes en lepels (die ik dan tegelijk afwas ), niet helemaal schoon waren, dat er per ongeluk nog wat op dat ene mes zat. (Pak ook de hele kluit weer tegelijk op om af te drogen)
De theedoeken? waarom doe ik ze niet als vroeger elke dag in de wasmachine? elke dag een schone theedoek en handdoekje? Nu denk ik na drie dagen go jé de theedoek moet ook vervangen worden, ik moet een ander handdoekje ophangen. Ik zit nu ook weer in mijn oude heerlijke slobbervest en jogging broek, niets straks, gewoon heerlijk sjoemelig. Ik zit op mijn gemakkie nu mijn verhaal op te schrijven, de tuindeur staat open, het zonnetje piept lekker warm de kamer in, de was is klaar, die doe ik zo naar buiten, ik ben aardappels aan het koken ga weer een lekkere tonijn salade maken, vanavond komen de kleinkinderen een nachtje logeren. Pappa Chris heeft een feestje vanavond, hij kan dan weer heerlijk balroom dansen, het feestje is in de dansschool, dat gun ik hem van harte hoor, hoewel ik zelf ook wel mee gewild had.
Het leven is af en toe sjoemelig bij mij, maar de krulspelden zitten al weer in het haar en als Chris de kinderen komt brengen, dan heb ik mijn wenkbrauwen een streepje gegeven, mijn haar voor de zoveelste keer weer in de plooi gemaakt, en mijn mooiere broek en truitje aangedaan. Dus ik zie wel dat sjoemelige, maar dat moet dan maar even omdat ik dat zalig vind .
Hier zit ik dan en schrijf allemaal kleine 'gedoetjes'die ik mee maak, ik schrijf expres kleine gedoetjes.
Gister avond wou ik op de t.v inspecteur Morse zien, die zou om 23.33 beginnen. Ik dacht weet je wat! ik ga een uurtje voorslapen, als ik een uurtje geslapen heb, kan ik misschien wakker blijven en Inspecteur Morse helemaal volgen. Als het zo laat begint en ik ben de avond er voor ook niet zo vroeg gaan slapen, kan het voorkomen dat mijn oogjes dan dicht vallen onder inspecteur Morse. Dus ik even lekker een uurtje geslapen, wat wonderlijk meteen lukte, werd wakker en ging er echt voor zitten. Helemaal kunnen uitkijken reuze spannend.
Het was inmiddels al 10 voor 2. Maar ik had nog geen slaapik sep. en kom in een film terecht die ik nooit zelf zou uitzoeken om te gaan kijken. Het is me te heftig en ik denk vaak het is ver van mijn bed, ik kan zo gauw niets doen. Deze film ging over kindsoldaten in Cuba, wauw wat was dat heftig, en misschien is het in de film nog heftiger gemaakt, maar ik raakte steeds meer in die film. Jongen kinderen in een oorlog tussen; guerrillas, dus tussen hun eigen vaders ooms- en alle volwassen mannen van het volk, en het leger .
Het leger haalde alle jongens weg bij hun moeders, om ze te laten vechten, tegen hun eigen mensen. En aan de andere kant de vaders -broers - ooms - neven die weer strijden tegen deze praktijken. Hoofd persoon is een jongen van 11 jaar, die midden in de strijd zit, hij heeft de opdracht gekregen voor zijn moeder, broertjes en zusjes te zorgen, word ook voor de eerste keer verliefd op een buurmeisje, zo mooi gemaakt tussen alle narigheid die ontluikende liefde, die tegenstrijdigheid zo goed weergegeven.
Maar het leger haalde ook jonge meisjes uit het dorp, hij vraagt aan zijn Oma waarvoor die meisjes opgepakt worden, moeders die wanhopig tegen de soldaten schreeuwen om hun kinderen, schreeuwde je te hard, dan kreeg je de kogel, wat allemaal gezien word door die jongen. Hij word heen en weer geslingerd tussen de plicht om voor zijn moeder te zorgen ,en zijn haat om ook tegen het leger te willen vechten, net als zijn vriendjes die weggevoerd werden. Uiteindelijk kiest hij met een paar vrienden om zicht toch aan te sluiten bij de guerrillas, in het gebergte, hij wil ook deel nemen door haat vervult. Word daar in een gevecht met het leger, samen met zijn vriendjes opgepakt en ziet zo voor zijn ogen zijn vriendjes een nekschot krijgen, dan komen toch de guerrila's hem redden, uiteindelijk word hij naar Amerika gestuurd om daar de oorlog af te wachten. U merkt vast wel wat een indruk deze film op mij gemaakt heeft. Overal op de wereldmoeten kinderen vechten voor hun leven, en dan heb ik het over brandnetels en nepnagels en honden poep, dat bedoelde ik met kleine gedoetjes''. Het gaat natuurlijk nergens over als je dan ziet hoe het in de wereld er aan toe gaat.
Maar dit is mijn wereld, ik leef hier en ik kan mij staande houden, met al mijn kleine gedoetjes. Dat is wat ik kan hendelen, hoe dom ik het nu eigenlijk wel vind.
Die bijzondere dag dacht ik slim te wezen, heel vroeg de vlinderstruik en de andere struik snoeien in de hoop, dat de mensen die de wilgen bomen geknot hadden,en de takken nog langs de sloot hadden liggen, ze wel mee zouden willen nemen. Ik had ze op de hoop takken gelegd heel netjes hoor, maar de volgende morgen ga ik Rocky uitlaten en jammer maar alle takken waren weg alleen niet de vlinderstruik en dat andere bosje, de buur vrouw 2 huizen naast mij, was ook aan het snoeien en er lag een hele dikke tak van haar bomen naast dat bosje van mij.
Ik voelde me meteen schuldig,want zo gaat het nu eenmaal, als de een wat neer gooit kan de ander dat ook.
De vlinderstruik takken en dat andere bosje lagen lekker in de brandnetels, dus ik trek wel dikke rubber handschoenen aan om de takken dan maar weer te verplaatsen onder de wilgenboom bij de sloot, maar ik vergeet dat ik op pantoffels loop met bloten voetjes er in, dus ik begin te rapen zie geen brandnetels ik heb mijn armen vol dus ja hoor au au kietel kietel de brandnetels hadden even aan mijn bloten voetjes gekloven, erg branderig hoor. Ik heb natuurlijk korte armpjes,( het zou gek zijn als ik lange armen had bij zon klein lijfje), ik moest dus een paar keer heen en weer lopen met de takken om ze bij de boom te leggen, ik omzeil drie keer een reuze hoop hondenpoep maar de vierde keer voelde ik mij gewoon uitglijden, ja zeker over die grote hoop hondenpoep, ik stond er midden in mijn armen vol takken en mijn pantoffeltjes onder de poep.
Dus MORAAL, leg geen vuil uit je tuin voor een ander neer, want je word er duidelijk voor gestraft.
Dat was de wandeling na al mijn herinneringen uit het witte doosje en de kaarten van Simon. Dat heeft Rocky en mij goedgedaan Zo prachtig al die kleuren. Eliza
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
