| Samenspraak   Eens had ik samenspraak Met de God van mijn leven Toen ik door de vijand werd omgeven Hoe moet je daarmee leven! Ik stikte van innerlijk verdriet De tranen bleven vloeien De vijand bleef loeien Ik zag dat mijn gezin werd vermoord Door mensen die de liefde moesten voorleven Hij was mijn Enige troost in leven en in sterven En als dat werkelijk zo is Dan doet Hij je ook een gezegend aardrijk beërven!
 Maar de innerlijke nerven Van het geestelijk leven Werden uiteen gescheurd! Niemand begreep dit ernstig gebeuren Maar door de samenspraak Zei God, volg mij na! En ik zal je niet begeven en verlaten ook al zullen ze je om Mij haten! Want anders blijft er niets meer over En zo ga je in de hete oven! Een oven van het zware gericht Ondanks dit alles leef je nog en je sticht Je sticht in en uit het Woord Want dat Woord is het enige liefdeskoord En daarin zie je dus de grote moord De Deugd hing weer in het midden Je tranen blijven stromen Omdat ze zoveel liefde wilde verwijderen Je ziet ze allemaal ijveren voor eigen eer en ik! In zon geval is ik en eer in mijn leven er niet meer De schijnheiligheid viert tot op de dag van vandaag zijn feest! Maar niemand leeft nog met die ene Geest! Die Geest die warmte wilde geven! Nu gaan ze kil en koud door het leven! Hoewel men nu gaat beven Omdat er straks geen muntstukken meer zijn om van te leven! Want die harde god mocht gaan regeren En zo zie je mensen bezig om de afgrond nog af te
weren
 Zij zien in alles geen heil meer Europa daar is men bang voor aan het worden Ja, want ook daar is alles aan het verworden! Zonder God en eeuwig heil Is de mens immer geldgeil! Zo ontstaan die vreselijke moorden In het groot en in het klein Ja, dat heb je als de mens als God wil zijn!  25-02-2013 om 21:52 geschreven door Liesbeth
 |