Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
01-09-2022
Waarom de waanzin het verstand versloeg
Bart Peeters maakt ons wakker (eigenlijk enkel Geert, want ik hoor geen steek) met een 'brood voor morgenvroeg' en het is vreemd, de twee anderen zijn ook nog niet zo lang uit de veren, ik zou zelfs zeggen : ze hebben zich overslapen, maar voor gepensioneerde vakantiegangers is zoiets zeggen natuurlijk absurd.
We plannen vandaag de Pic de Nore, 1211m hoog, te beklimmen met de fiets. Nu Geert en Michel gevonden hebben dat dit een col 1ste categorie is en ook op het programma van de Tour de France stond, is hun adrenalinepeil fel gestegen en hopen ze ook deze veer op hun hoed te kunnen steken. Johan past voor de col, hij gaat een kleiner toertje doen en we zien elkaar vanmiddag in Mas Cabardès, of vanavond in ons logement.
Eerst fietsen we nog in een gezamelijke duik richting Mazamet onder de heerlijke platanen die het zuiden van Frankrijk zo typeren. Geert smijt zich als een blauwgestreepte bergbuizerd naar beneden, gevolgd door Michel die een windjak heeft aangetrokken en op een fladderende vleermuis lijkt. Johan slaat af, wij duiken nog verder naar beneden.
De klim begint in Mazamet en is 17 km lang. Dat betekent doseren, bijwijlen op de tanden bijten, en niet te ver vooruit kijken, elke kilometer telt. Maar het gaat goed, ze zijn doorwinterd in het beklimmen van (nog hogere) bergen en ik heb ondersteuning. Ik zie ze komen als we ongeveer halverwege zijn. Ondertussen heb ik bijna al mijn boterhammen opgegeten (waarom toch niet eentje meer smeren, Hilde?) en bedel ik nog wat fruitsnoepjes bij de mannen.
Hoger dan ! De zwaarste stukken zijn achter de rug, ik zie de rood-witte toren vaag in de verte tussen nevel en mist en een schuchter zonnetje. Welke natuurkrachten hier hebben huisgehouden, dat weet ik niet, maar het lijkt hier op een bomenkerkhof. Afgekraakt, verdord, neergehaald, scheefgezakt ….de helft van de sparren staat hier niet meer recht en de andere helft -groen, florissant- staat er onverschillig tussen.
Vanop de top is het prachtig uitkijken op de valleien rondom en de bergen in de verte. We zouden zelfs de Bucharach en de Canigou kunnen zien, vertelt de oriëntatietafel. We zijn hier quasi alleen (een mobilhome en een motokoppel niet meegerekend), eten gretig onze picknick op en smeren onze benen in met een dikke laag zonnecrème. Hoogtezon, weetjewel!
De afdaling is fantastisch. We zweven over het asfalt, we snijden onze sporen in de flanken van de berg, we vliegen, dartelen, zingen en jodelen de diepte in. Er is geen verkeer, er zijn geen katten die overlopen, geen mensen met onverhoedse bewegingen. Enkel wij en onze dierbare fiets, die snerpt en zoemt en fluit van plezier.
Kastanjebomen zijn barstensvol gevuld met hun stekelige vruchten, Vijgenbomen, we kunnen er niet afblijven en plukken een zakje vol zoete, rijpe vijgen.
En dan komt de les. Als je veel kilometers afdaalt betekent dat dat je ook weer veel kilometers moet klimmen. Dat moeten we toch weten, maar zijn we domweg vergeten. Het wordt dus terug zweten en zwoegen, wringen en wroeten, hoe lang nog, wanneer komt hier een eind aan. Geert heeft zich even aan de kant gezet en lost een vloek of drie. 'Min batteri es ep'. Michel heeft zich in de strijd gegooid alsof het over een sprintje op ‘vals plat’ gaat en rijdt zich te pletter op de col die eigenlijk geen col is, omdat hij geen naam heeft. Maar oef, onze benen halen het. Johan stuurt een bericht dat hij thuis is, hij heeft dezelfde col gedaan en springt van de fiets in het zwembad(je) om te bekomen. Ja, onze benen zijn moe, we zijn leeg en we zijn blij dat we vanavond kunnen gaan eten in een restaurant in het naburig dorpje. ‘Loup entier’ staat er op het menu. Een hele wolf, daar kunnen we met vieren van eten, oppert Michel. Het smaakt ons allemaal, al merken we toch weer op dat Fransen echt geen frieten kunnen maken. Het zij zo, morgen is Johan de chef kok. We kijken er naar uit!!
We worden gewekt door een mens van goede wil met De Mens, die vertelt dat we samen onderweg zijn. Het is woensdag vandaag en joepie, Johan komt onze kant uit. We hebben hem proberen overhalen om zijn vliegtuigticket in te ruilen voor een ticket met extra stop in Mazamet (wat geenszins bestaat), maar hij heeft koelbloedig gereageerd en is er niet in gelopen. En dus rijden we vandaag gezamelijk naar Carcassonne, waar hij al op ons staat te wachten, kloek en gebruind. Geert en Michel hebben de voormiddag al gevuld met het bakken van 10 pannenkoeken en het koken van patatjes. Ze zijn voorzienig, die mannen.
En wat gaan we doen deze namiddag ? U mag raden. Juist, ja, fietsen natuurlijk. Johan is onmiddellijk akkoord, het maken van zijn bed kan later. Hij heeft er zin in, de fiets is in orde gezet door 2 fietsenmakers en dat kan niet verkeerd lopen. Ja, dat dachten we maar. Hij trapt groot en hij kan niet klein. Beetje stampen en wrikkelen en het tandwiel hapt terug toe. Houden zo. De zon laat het afweten, ze toont zich heel af en toe met waterige oogjes. We fietsen bijna continu onder de bomen en flirten met de grens van de Aude en de Tarn. De Montagne Noir ziet zwart van de loof- en sparrenbossen. En, ja, de droogte heeft hier ook zijn sporen nagelaten, de bladeren zijn hier en daar al aan het vallen. Ook de varens zien er ros en droog uit, het maakt het landschap mooi divers in een kleurenspel van felgroen via geel en roestbruin naar donkere sparrensprokkel.
We zoeken de weg naar St. Pierre, maar vinden enkel een kerk met een doodlopende straat. Chaos bij de mannen die op en af de fiets springen, rondlopen, smartphone consulteren…. Mooi hoe u dat op de foto’s kan zien! We moeten terug en rijden een andere weg weeral verkeerdelijk in. Poezenvergadering temidden de straat, ze gaan maar amper uit de weg, zij waren hier toch eerst zeker en niet die vreemdsoortige grote krekels met hun glimmende benen en hun zwetende oksels.
Tussendoortje : Michel heeft zich een nieuwe koersbroek aangeschaft, we prijzen ons gelukkig want ze was niet zo zedig meer wegens uitermate dun geworden op het zitvlak. Maar wat zien we bij Johan ? Wat is die roze schimmige schijn die uit de achterkant van die broek komt ? Moet dat zo zijn of….? Tip voor Cathy : koop die coureur een nieuwe broek.
Het wordt stilaan tijd om terug huiswaarts te keren, onze benen worden moe, onze hartslag gaat omhoog. We hebben heel wat hoogtemeters gevreten (800 hoor ik de statisticus onder ons later zeggen). In de verte zien we de Pic du Nore liggen, de hoogste top van de Montagne Noir. Die wordt op de planning van morgen gezet. Vandaag was 46 km genoeg.
Noot : we zijn op vadrouille met 3 mannen en 1 vrouw, maar zijn flagrant gekant tegen een rollenbestendigend patroon. Hoe ik dat weet ? De mannen die verantwoordelijk zijn voor de afwas deze avond krijgen de vaatwas niet in gang. Ik, die andere verplichtingen heb, belangrijke uiteraard, moet au secours komen om de kunst van de techniek te tonen. Waarop 2 van de 3 mannen heel hard roepen dat hun tussenkomst niet gevraagd werd. Ik moet er eens om lachen. Die mannen toch. Als even later de waterkoker niet lijkt te werken, zoeken ze het zelf maar even uit. Ik blijf zitten waar ik zit.
Quand le soleil dit bonjour aux montagnes…. We worden om 8u 30 gewekt met dit oude liedje uit onze jeugd. Michel berekent dat ze 92 geworden is, maar daar moet u vooral geen geloof aan hechten. Vanaf nu spelen we de quiz over beroemde mensen. Eerste vraag : leven ze nog? Tweede vraag : hoe oud zijn ze geworden?
Het is welletjes geweest met al dat geslaap, de zonnige dag begint in al zijn glorie. Vandaag plannen we een fietstocht om in te rijden (geen kilometergeschrok), een bezoek aan de slager van het nabijgelegen dorpje Cuxac Cabardès, en verder niks meer. Picknick mee en op tijd terug want om 16 uur komt er onweer met hagelstenen, als oliebollen zo groot.
We dalen al vlug ettelijke hoogtemeters, dat gaat geweldig goed vooruit. Ons eerste doel is le lac de Saint-Denis, een klein stuwmeer, omarmd door loof en bos én door een niet verharde weg. Die pakken we wel eventjes en sluiten dan terug aan op de gewone Départemental. Niet dus ! De weg is quasi berijdbaar maar leidt ons terug naar het beginpunt, hij maakt gewoon de tour du lac dus. Daar moeten we eens over nadenken, terwijl we onze picknick opeten op een bank langs het meer. Er zijn nogal wat wandelaars en ook wat fietsers, maar die ambiëren enkel le tour du lac. We doen bravo voor een klein meisje op de fiets, zo gemakkelijk rijden is het niet. Van de weeromstuit valt het kind omver. Ach toch, traantjes, papa die komt troosten, het is niet erg. We krijgen een plannetje van wandelaars, kunnen een zijwegje nemen volgens hen (très joli là bas, ombrageux et chouette). Het zijwegje is een smal wandelpad, en ondanks onze pogingen met heffen en sleuren lukt het niet. Terug dus naar de laatste splitsing en daar de andere kant op.
Het fietsen is aangenaam, de natuur is prachtig en lijkt eindeloos, de zon werpt grillige figuren door de bomen op het wegdek. Maar opgelet, we weten toch dat het gaat onweren om 16 uur, moeten we ons stilaan niet gaan haasten ? Toch maar de kortste weg nemen, langs le Lac de Laprade, we gaan ons niet laten verrassen door de oliebollen werpende snoodaard. Met het gevolg dat we om 14u30 al terug aan ons vakantiehuis staan, 43 km in de benen. En het onweer, het kwam niet. We keuvelen dan maar wat op het terras. Met een hapje en een drankje. Het is toch vakantie zeker !
De tuin van het kasteel is bezaaid met ontelbare wilde cyclamens. Het is prachtig, in zacht rose en lila en paars en het lijkt wel lente. De chirurg bromt ons een bonne voyage toe en we beginnen vol frisse moed aan het tweede stuk van de autorit.
Vandaag geen ronde van Spanje, de aankomsttijd op de gps geeft 15u45. Leuk is dat, misschien kunnen we vanavond nog een ritje doen ? Het loopt enigszins anders. We naderen Toulouse en we worden van de autostrade geleid naar de gewone RN. We moeten richting Albi, Castres en dan Mazamet. Vandaar nog even zuidwaarts. Gps commandeert maar is niet up to date en weet niet dat er een wegversperring is. Rechtsomkeer, gps proberen negeren (wil ons doen keren en nog eens keren en nog eens), google maps dan maar. Die vindt vooral de D wegen in al hun facetten geweldig, en stuurt ons gezwind langs de kleinste baantjes van Frankrijk. Allemaal mooi, maar ook meedogenloos traag en dat begint onze chauffeur op de zenuwen te werken. U mag raden wie aan het stuur zit, maar die mens is blind voor verkeersborden die drempels aangeven en, ondanks een ultieme ‘pas op’, een boenk en een klop en een luide vloek. We zijn in snelheid over de drempel gehotst. Ik verwacht een gebroken fietsrek en wrakken in de berm. Maar het valt mee, de fietsen staan wat gedraaid en in een valse hoek op het rek, maar er is niks kapot. Wat hebben we weer geluk.
Het is een hele poos later als we arriveren op onze bestemming, maar die is heel mooi. Monique en Pierre overstelpen ons met een uitgebreide rondleiding, een flesje wijn, confituur, een paté de poulet. We mogen appels rapen zo veel we willen (wat we ook onmiddellijk doen) en een ritje met de quad een van de volgende dagen kan ook, indien gewenst. Het huis ligt heel rustig langs een aardeweg, het is groot en comfortabel, we installeren ons met veel goesting. Michel boven aan de ene kant, wij beneden aan de andere kant in de master bedroom, we moeten al bellen naar mekaar, als we mekaar willen horen ’s nachts. De kast van Michel heeft al een bewoner, dat ontdekt hij even later als hij gesis uit de kast hoort komen. Aaah, hij voelt zich bedreigd en geeft een flinke klop op het slangebeest. Kast kapot (de eigenaar heeft alles eigenhandig opgebouwd met hout uit het bos, wat gaat die man verdrietig zijn !!!) en het beest blijkt een mot. Een reuzemot weliswaar. Dat verhaal horen we pas de volgende morgen, wij horen en zien niets meer, de lakens zijn verdeeld deze keer, gevecht blijf uit.
En zo ontdek ik dat er op een ordinaire 'aire' soms prachtige roosjes te vinden zijn, die ik stante pede wil fotograferen.
Ons verblijf in Velles ligt niet ver van de autostrade naar Limoges en Toulouse, maar is toch heerlijk rustig gelegen. De dame des huizes is groot en heeft een zware stem en heeft al ettelijke lichamen opengesneden. Dat denken we toch, want de boekenkast zit vol met annalen uit de chirurgie. Zij woont in een kasteel, wij verblijven in het koetshuis-conciërgewoning. Aangenaam vertoeven. We smullen van de spaghetti die chef kok Michel thuis reeds gemaakt heeft en vlijen ons nog even neer op het terras. De avond is fluweelzacht en muisstil. De kippen zijn op stok en wij ook algauw. Het wordt een nachtelijk gevecht om een te smal laken. Hoe het in de kamer naast ons gesteld is, we weten het niet.
de hort op
