de winter neigt zich traag ten einde


of beter nog: hier ligt geen oor
hier klinkt het zingen van een koor
wanneer je over weiden loopt
je hoofd te luisteren legt


met ook je vingers diep in d’ aarde
en woelend voelen, ruiken
de geur van leven die je daar omringt
in melodie van lente die reeds zingt


de winter neigt zich traag ten einde



sunset 14-01-2020

Liever alleen
zegt ze
met een rechte rug
en een zekerheid in haar ogen
die elk moment
kon omslaan
In het tegendeel.

Ze houdt zich sterk
door niet te missen
wat ze mist
Door niet te verlangen
wat ze verlangt
Door niet te dromen
waarvan ze droomt

Stef Bos

Zij

Wij doen ondeelbaar, hart aan hart,
maar slapen ieder onze nacht.
Haar lichaam ademt in mij voort
en binnen word ik weggedacht.

Woont daar iemand die bestaat
als zij zich sluit? Alles is
zo denkbaar in dit hoofd, ik
raak er niet in en niet uit.

Ik ken haar enkel in mijn armen,
zij houdt mij eeuwig op de tast.
Zij slaapt en wie is zij
die morgen weer in alles past?

Bernard Dewulf

Gedicht van Herman de Coninck (vrij naar Edna St.Vincent Milay)




Als ik te lang gezeten had bij jou,
te weerloos en te dicht tegen je aan,
wist ik dat ik vlug weg moest daarvandaan,
want van te grote warmte krijg je gauwer kou.


En als ik langer dan een mens verdragen kon
gekeken had naar jou, zo mooi en stralend klaar
dan ging ik duizelen en werd ik raar
zoals van te lang kijken naar de zon.


Dus zit ik nu weer op mijn oude kamer
waar alles donker is en koud en klein,
rondtastend naar mijn dingen, bedachtzamer


omdat ze me vervreemd geworden zijn.
Ik zoek mijn weg, hou halt, en luister
tot ik weer gewoon word aan het duister.


Herman de Coninck

VERBODEN LAKENS



De tuin is al ingedommeld.
Zonder haar voetstappen
voelt hij zich verlaten.


De beukenhagen klagen.
Het is de geur van haar haren.
Die ze missen. Vooral na de regen.


En de golf van haar snelle heupen.
Het aura van laat gevaar
dat blijft haperen


tussen
de vermetele lakens van een minnaar.
Zij geurt naar rozen op een zachte zomeravond.


Uvi

Link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd





 

.

HERFST

Herfst is geen verval,
herfst is toedekken
is wachten...
De lente en zomertooi verdwijnt,
humus voor nieuw leven.
En nooit heb ik de herfst
die me vroeger triest stemde
zo prachtig gevonden als dit jaar.

© Janina

Uit Herfst - Janina

Muzee

Liefste
alsof ik niet meer
dan een hand ben

en mijn verlangen
een plooi in je huid
waarin mijn gemis verdwaalt

zoals zand in de wind
gaat liggen
voor de zee

mijn eindeloze bruid.

Uvi



Link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd

.

De anatomie van weemoed

Opwaaiend gras
acht noten Bach
en appels aan de bomen

het blozen van haar wangen
pimpelmezen in de hagen
en zon over het gele koren

een oude ansichtkaart
met blauwe woorden
en onze koffers in de gang.

Uvi

link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd

Ik heb gezwegen
zoals appelbloesem in de vrieskou
en het jonge gras dat ik heb plat gelegen

zonder maar één woord te spreken

uit angst
dat het niet zo mooi was
als de avond

die ons begreep

maar ik hoopte
dat je wel zou lezen
in mijn ogen

wat ik nog niet gebroken had.

Uvi

link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd

uit: "Witsand"





En ik loop door de jaren
langs een eindeloos strand
En ik probeer te verklaren
Hoe ik hier ben beland
Hoe sterk is het toeval
Hoe sterk is het lot
Ben ik wie ik zijn wou
Is het dit wat ik zocht


En ik praat met de zee
En ik praat met de doden
En ik mis soms een god
Om in te geloven
Zoals ik toen ik klein was
Vlak voor het slapen
Wist dat er iemand
Over mij waakte
Nu sta ik hier ’s nachts
Ik kijk naar de sterren


En weet niet goed meer
Wat ik moet zeggen
Ik voel me soms moe
Ik voel me soms leeg
Hoe langer ik leef
Hoe minder ik weet





Stef Bos

A thing of beauty

Maar wie zal zeggen wie jij bent.
En wie is het die jou herkent.
Als zelfs de liefde niet te vatten is.


In woorden.


Hoe de tijd jou telkens weer vervelt.
Verminkt.
Met nieuwe kleren.


En slechts de kleermaker wordt verwend.


Tot God verheven.  Met roem en handgeklap.
En geld.
Maar jij versmacht wordt.


En vergeten.



Uvi

link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd

Het woord



Hoe wij elkander vinden
In het zacht omhulsel taal.
Hoe wij draden binden
Van het hakkelend verhaal.
Hoe wij leven zonder vinden.
Hoe wij zoeken met omhaal
Van woorden, op de tenen
Van de taal. Houden wij


Elkander, o elkander
Houden wij elkander
Toch maar even vast.



Lieve van Hoestenberghe

je hebt me alleen gelaten
maar ik heb het je al vergeven

want ik weet dat je nog ergens bent
vannacht nog, toen ik door de stad
dwaalde, zag ik je silhouet in het glas
van een badkamer

en gisteren hoorde ik je in het bos lachen
zie je, ik weet dat je er nog bent

laatst reed je me voorbij met vier
andere mensen in een oude auto
en ofschoon jij de enige was die
niet omkeek, wist ik toch dat jij
de enige was die mij herkende de enige
die zonder mij niet kan leven

en ik heb geglimlacht

ik was zeker dat je me niet verlaten zou
morgen misschien zul je terugkomen
of anders overmorgen of wie weet wel nooit

maar je kunt me niet verlaten

Hans Lodeizen (1924-1950)
Uit: Verzamelde Gedichten (Van Oorschot, Amsterdam, 1996)

.

Als ik weg ben...

Als jij weg bent
dan vind ik je wel

tussen de regels
van achteloos wit

jij bent wat er niet geschreven staat
zo lees ik je

onverhoeds

in een plas water
waarin de zon schijnt

of als het regent
en de bomen wenen

of wanneer ze zich in de armen leggen
van de wind

dan hoor ik je
zingen

duizendmaal zoals de zee.



PS.
Zoek mij niet. Als ik weg ben.
Laat mij verdwijnen.
Achter het gordijn. Van een herinnering.

Maar nu en dan
zal ik mij hullen. In een geur.
Vluchtig. Als een ogenblik.

Zet dan het venster open. En denk aan morgen.

Uvi
link naar: "Dagboek van de onvoltooid verleden tijd."

Tussen de lakens



in het donker, tussen de lakens
verdwijnt de tijd
weet hij haar huid, billen en buik
meisjeszacht

in het donker, tussen de lakens
de jaren kwijt
vatten haar lippen zijn staande
oude jongensdroom

in het donker, tussen de lakens
vergeten zij
weten de witte haren, oude leden
van geen belang

in het donker, tussen de lakens
de tijd ten spijt
komen ze samen als vanouds
in tederheid



Tonny Hollanders

Breek niet, mijn hart, er rijzen schone dagen
Voor ieder, die het ganse leven leeft,
Voor ieder, die volhardend strijdt en streeft –
Heb lief, mijn hart, dan kunt gij alles dragen !



H.C.Muller


Uit: Troost der liefde

Geef mij een woord
Een helend woord
Een woord dat maakt
Dat ik weer verder kan

Geef mij een zin
Die mij zin in
Het leven geeft

Geef mij een woord
Zeg iets
Iets liefs
Geef mij een woord



Guillaume Van der Stighele

Je bent gekomen om te blijven

je liet voetsporen na in de tijd

je adem werd ruimte

stilte en woorden tussenin.



Je kwam en je ging

je liet me de mooiste herinering

de tweespraak

van een nooit eindigend begin.




Claire vanden Abbeele