De herfst blaast op de horen

De Herfst blaast op de horen
en ’t wierookt in het hout;
de vruchten gloren.
De stilten weven gobelijnen
van gouddraad over ’t woud,
met reeën, die verbaasd verschijnen
uit varens en frambozenhout,
en sierlijk weer verdwijnen -
De schoonheid droomt van boom tot boom,
doch alle schoonheid zal verdwijnen,
want alle schoonheid is slechts droom,
maar Gij zijt d’ Eeuwigheid!
Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt
en zegen ook zijn vruchten.
Een ganzendriehoek in de luchten;
nu komt de wintertijd.
Ik hoor U door mijn hart en door de rieten zuchten.
Ik ben bereid.

Uit: 'De herfst blaast op de horen'

Felix Timmermans

Tot waar je weer bij me bent

jij, mijn liefste misverstand

ik lees je
verkeerd en telkens weer
ontkleed ik je zinnen

ontleed ik je voor de zoveelste keer

van ochtend tot avond
van winter naar zomer
en luister naar het zingen

van de weemoed op je lippen

ik vertaal je
ik laat je
ik verlaat je

tot waar je weer bij me bent


Uvi


Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Kunst


Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid

Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen

Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel

De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt

Die klaarheid, af en toe

Martin Bril

Kort


Niet langer dan
een ademtocht
lang is dat niet,
kijk maar,
ik deed het weer
zo lang al hou ik van je
en dan niet zo maar even,
nee
de hele tijd als nu,
en nu,
en verder nog,
denk ik,
mijn hele leven.

Bart Moeyaert

Winterochtend

Ik hou van ochtendlijk vrijen,
voor alles weer moet
nog even mogen. En nadien buik aan rug
nog wat tegen elkaar aanliggen in de klaarte
van net-klaargekomen-zijn.

Buiten ligt alles helder vastgevroren
een klare vriesochtend is altijd klaarder
dan een klare zomerochtend, ongeveer zoals
helderheid in een zwart-wit film
helderder is dan kleuren.
Alles is zichtbaar. De naakte feiten
hebben kou.

Maar wij niet. Na de liefde buiten komen
is zoiets als van de sauna
in ijskoud water springen; je voelt het
nauwelijks. Je voelt het net genoeg
om je ijzersterk te weten.



Herman de Coninck

Bandeloos verlaten



Alles is te veel
maar niets te weinig

hoe kunnen we hier blijven
terwijl we verder gaan

afstand en tijd ondermijnen
en het gemis ontmijnen

want alleen in woorden
kunnen wij bestaan

waar verlangen eindeloos kan stromen
maar nooit voorbijgaat.


Uvi

Dagboek van een roerloze reiziger

Laten wij al afscheid nemen,
nu het niet moet,
nu het nog vrolijk kan.
Wij zijn niet donker in ons drinken
deze wijn deugt niet
om wonden mee te wassen,
het zijn geen zorgen
die onze gezangen hebben ingezet.
Houden wij het weerzien warm
en bezoeken wij elkaar
alleen in de herinnering.
Laat ons met honger nog
van tafel gaan, verlaten
vol verlangen. Wij zullen
elkander niet vervelen met ons verval
en sterven stil, zonder tijding,
zonder deining, wetend:
wij zijn in wezen
nooit kapotgegaan.

Dimitri Verhulst

De lenige liefde

Middenin de vlakte van juli
kwam ik je tegen. Ik woon hier, zei je.
Ik keek naar de bloemen. Ja, dat zie ik,
zei ik, en waar leerde je de kunst
om niet lang te duren? Ook hier, zei je.

Je was lenig; en je woorden waren zo
doorschijnend, ik kon je er helemaal
door zien.
En daar lag ik al in het gras
en wat hield ik in mijn hand?
Een oortje, waarin ik het lange woord
'lieveling' uitgoot, zonder morsen

Herman de Coninck

Zonder jou

Maar de bomen
houden je vast. Met elk blad.
In hun schaduw

zit ik te dromen.

In elke vlek
gevallen licht
lig jij

op mij te wachten

tot het donker wordt
en de maan
je op de gevels schildert

zonder mij.

Uvi

Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Vertrouwd en o zo vreemd


Ik filter vandaag
om jou terug te vinden
in gisteren

Brugge en Oostende

de zee, het strand en de sneeuw
en hoe we naar elkaar keken
toen we nog veel later

in mekaar zagen

de veerkracht van de verte
waar het verlangen zou ondergaan
achter een horizon van heimwee

en gemis dat tussen ons lag als we niet samen waren

maar wat overbleef
in de zeef
was oud en vreemd geworden en leek

op wie ik in de spiegel zag en zij was geworden wie ze was.


Uvi

Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Foto: Eigen werk van Paul Hermans - commons.wikimedia.org

je hebt je schaduw verlaten
de vraagtekens omgord

en door smaragden mossen ingebed

het messcherpe ritme
tot wortel gedoofd

onstoffelijk stil is je val
weldra blad
in de humus der wereld

Velimir Lobsang

Velimir Lobsang was het pseudoniem van Johan Vermariën, bibliotheekmeester in het Middelheimmuseum te Antwerpen.
Geboren in 1962 en overleden op 18 november 2017 op de leeftijd van 55 jaar.

'Velimir’ is de voornaam van de Russische futurist ‘Chlebnikov’
en ‘Lobsang’ is een Tibetaanse naam die zoiets betekent als ‘positieve, heilzame studie’, aldus Johan Vermariën.

Ondanks de passie voor zijn werk en kunst vocht hij tegen zijn psychische demonen.
Hij koos en verkreeg euthanasie voor ondragelijk psychisch lijden.
Op de natuurbegraafplaats Isaekshoef te Rekem staat een maasgrindblok met een gedicht van Velimir Lobsang.

Link naar Natuurbegraafplaats Rekem - Wikipedia

Ik besta je na,
in vezels en verzamelingen.
In ademtocht en droom
voel ik dat je nader bent dan ooit.
Ik besta je na
nu ik je heb verstrooid
in duizenden fragmenten.

Ik besta je na,
je angsten neem ik over,
je lach, je pijn is nog aanwezig
in vergeelde foto’s.
Ik besta je na
in alles wat ik ben of zeg
omdat jij niet meer bent, niet meer bestaat.

Ik besta je na
je woorden ongezegd
zal ik verwoorden,
in jouw naam, gedachten
achter ogen die ik raadde.
Ik besta je na,
in iedere verwoording zoals ik jou beraam,
ben jij ten voeten uit jezelf en ik jouw nabestaande.


Ina Schroders-Zeeders

'Voor Hilde'



In de dagen van mijn diepste verslagenheid,
toen het mij 's avonds onverschillig liet
of ik 's morgens nog wakker zou worden,
liep zij met mij naar het bos.
Ouder dan vier was zij toen niet
en haar handje in mijn hand,
liet mijn leven niet los.



André Demedts - Uit: Voor Hilde

.

Sonnet 16

Ik heb je lief. Men kan het niet, nooit helpen.
Jij bent de aarde en wat daarbij is.
Ik leef niet meer. Ik leef van je gemis.
Ik ben een wond. Ik ben niet meer te stelpen.

Jij bent hier niet, ik ben hier niet, waar leef ik,
waar leef jij? Wij weten niet wat er gebeurt.
Wij hebben ons beste leven verbeurd.
Alles is geweest. En wat nu, wat geef ik?

Ik schrijf mijn woorden met lichaam en handen,
spreek met een stem die aan mij kapotgaat.
Ik ben die liefde en ik ben die haat

en jij bent die ik ben. Liefste, wij branden
verschrikkelijk in onze arme staat.
Er is haast niets meer dat ons leven laat.

Hans Andreus

Sonnetten van de kleine waanzin

Een soort van blijven



Als een ansichtkaart
zo las ik je
je was de weg verloren


in de woorden van een dichter


verder dan ik dacht
lagen je dromen
uitgewoond achter een deur


en niemand die je nog kon horen


hoe stil je was
hoe luid je ook riep
het waren je ogen


die mij schreven dat het een soort van blijven was.

Uvi

Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Laat


Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.

Stap trager dan je hartslag vraagt.

Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen.

En verdwijn met mate.

Neem niet je tijd.
En laat de tijd je nemen -
Laat.


Leonard Nolens

.

Liggen in de zon

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato
de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht
ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo
ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht.

Ik lig languit lig in mijn huid te zingen
lig zacht te zingen antwoord op het licht
lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen
te zingen van het licht dat om en op mij ligt.

Ik lig hier duidelijk zeer zuidelijk lig zonder
te weten hoe of wat ik lig alleen maar stil
ik weet alleen het licht van wonder boven wonder
ik weet alleen maar alles wat ik weten wil

Hans Andreus
uit: Muziek voor kijkdieren,
De Windroos 1951

Vanuit jouw stilte

waaien woorden aan.

Zachter nog

dan fluisteringen.

Zij doen mij

liefdesliedjes zingen

Ik kan ze woord

voor woord verstaan.

Toon Hermans

Berceuse


Zie mij aan met zachte ogen.
Bewaar voor later het doffe staren,
de kalme taxatie, de gêne
die wegkijkt en afglijdt.
Kom, leg je oog op mijn oog.

 
Open de zwarte poort en laat mij
dwalen in het donker, een rondgang
langs de ramen en muren van je hart.
Dan zal ik zachtjes voor je zingen,
een liedje van de wind en het wezen
van de dingen.

 
En ik zal je aanzien met zachte ogen.
Dwaal af in mijn zwarte domein.
Je zult daar veilig zijn.

 

Alexis de Roode


Bron: Geef mij een wonder