Foto: Shutterstock - PickOne

Waar ik naar verlang vandaag



Waar ik naar verlang vandaag
een frisse zomerjurk te dragen
met blote schouders, een uitgesneden
hals en rug en vooral goed
los om de heupen

Waarmee ik dan de tuin in loop
de zon schijnt warm, maar de wind
houdt het draaglijk en brengt
de jurk in beweging en dan

ben jij er natuurlijk ook die
de jurk al even mooi vindt en samen
trekken we hem uit en hangen hem
aan een tak

en liggen te kijken in het gras naar
zo’n frisse zomerjurk in een boom, daar
verlang ik het meest naar vandaag.



Jo Govaerts

Enkel dit


Van alle dingen enkel dit:
het hoge ruisen van de zwanen
op weg naar oevers die nooit dichter kwamen.
Het kind dat nog verborgen zit.

De hoge klaarte van de morgen.
Verwachting leunend aan een raam.
Verwonderd zoeken naar een naam
voor wat nog zal geboren worden.

De avond die de vensters sluit.
De kleine weemoed van de glazen
waarin stil zichtbaar wie we waren.
Gedachten drijven in en uit.


Johanna Kruit

RED MIJ

Het helpt, als ik dat zeg.
Dan ben ik nog wel hier,
maar tegelijk al weg.
Eenvoudig
door een kier daarboven
naar een plek waar
moeilijk te geloven
niet bestaat.
Per droom word ik vanzelf
mijn eigen held, als ik dat wil.
Is het echt niet naar mijn zin,
te erg, te droef, of allebei,
maak ik het stil hier bovenin
en zeg een paar keer:
red mij.

Red mij.

Bart Moeyaert

BEKENTENIS

Ik mag je.
Nee, ik mag je niet.
Ik moet je. Dat bedoel ik.
Ik heb je lief.
Nee, dat heb ik niet.
Ik word je lief. Dat voel ik.

Ik ga met jou.
Nee, ga ik niet.
Ik sta je bij. Beloof ik.

Ben stapel op je.
Hou je vast.
Ik. Hou. Van. Je.

Geloof ik.


Bart Moeyaert

XIV



Nu de grote dingen verdwijnen
worden de kleine dingen groot:
wat zonlicht op de gordijnen,
een appel, een snee vers brood.

Met hoeveel overbodigs
maken we ons leven stuk:
er is zo weinig nodig
voor wat eenvoudig geluk.


Zó zou ik oud willen wezen,
klein bij de grote dood:
Homerus om in te lezen,
een appel, een snee vers brood.

Garmt Stuiveling (1907–1985)

Aas 

Hoe tijd afstand wordt
niet in dagen
maar in onuitgesproken woorden
hoe huid onbewoonbaar wordt
voor handen die zich verschuilen
in verdwijnen
omdat ze anders huilen
als hyena’s
voor kadavers
roofdieren van sleur
lust tot op het bot afgekloven
lasten van plezier.
°°°

PS.
2017.
Herinneringen groeien altijd op vroeger.
Mos dat niet zonder gisteren kan.
Het bedekt je. Als een versleten dak.
Waaronder je bewaart
wat je lief was.
Omdat je het aandacht gaf. Ooit.
Toen je liefde nog lenig was. En tijd om te vergeten.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

WANDELING

Onze gesprekken werden langzaam
onze vragen beantwoordden we met kijken
naar de langzame wereld om ons heen

de dorpen en landerijen in de diepte
de vogels bijna verdwijnend in de hemel

we gingen zitten kijken naar deze prachtige
onverschilligheid van de wereld
naar de overbodigheid van onze vragen

Rutger Kopland

Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.

En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies dat zelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.



Rutger Kopland

Petit matin

Kijk, Mignonne,
de ochtend wacht
al ongeduldig op de dauw

hij staat reeds voor het open raam

kom toch, mijn vroege lieveling,
ik heb de rozen
één na één naar jou genoemd

opdat je naam
nog na zou geuren
als jij ooit mijn tuin verlaat

en dan de tijd niet langer verdergaat

zie, hoe ik je beeld bewaar
tussen de struiken
van de schemering

luister, mijn late lieveling,
laten we ons haasten
want vroeger dan wij zelf vermoeden

valt straks de avond.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

één na één
doe ik alle geluiden
rondom mij uit en
leg de wereld
naast me neer

luisterend
hoe de ruimte
stilte zuigt en hoe
langzaam licht
zich spreidt

vouw ik me
open
en word heel even
een deeltje
eeuwigheid



Hélène Claeys

Alleen voor rozen blijf je niet

Nog even balanceer ik
op de schemering.
Berg mijn uren op
als vers gestreken witte was.

De avond wordt op slot gedaan
en luiken lonken naar de maan.
Rozen klimmen tegen muren
met de allure van een rozentuin.

Zij die mij achterliet
vangt het maanlicht in haar handen.
Alleen voor rozen blijf je niet.

Uvi

Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Ssssssssssst

Er is de ruisende stilte
tussen eeuwenoude bomen
verscheurd in nevels

Er is de kille stilte
aan een tafel die met messen
wordt gesneden

De gedragen stilte
van een minuut op een plein
de gedachten die bij slachtoffers zijn

Er is de opgelegde stilte
in een studiezaal, die voortdurend
onder spanning staat

De gezwollen stilte
voor een overdonderend applaus
waarin de laatste noot nog trilt

De tikkende stilte
in het huis waar je weer alleen bent
na een pijnlijk vertrek

En er is de volbrachte stilte
van ons op dit bankje
terwijl de verte het overneemt

en alles is gezegd

Maud Vanhauwaert

Ontastbaar dichtbij

Hoe graveer ik in papier
het tasten naar haar golvend haar
dat silhouet van jonge abrikozen
verdronken in mijn vingers.

Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen
terwijl haar zacht gezonken geur
al slaapt in 't gele glooien van een herfst
verloren rimpels in de huid van hoge bomen.

Ze is er niet. Ik zie haar wel.
Ik luister diep en hoor ze praten.
Zonder ogen. Zonder oren.

Zij danst roerloos door mijn leven.
In de stilte van de dagen.
Ik wil haar verder dragen dan de horizon.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

De tuinman schrijft rozen op haar raam.
Zij leest ze niet.
Hij legt de herfst te slapen in een winterbed.
En zal voor haar de lente wakker maken.

Zij ziet hem niet.
Hoe hij voor haar de bomen groeien laat.
Hoe hij de tijd snoeit tot groene dagen.
En het gras voorzichtig voor haar voeten legt.

Zij voelt het niet.
Enkel de woorden van een blauwe rijmelaar
lijken haar poëzie.
Terwijl de tuinman naarstig zijn gedichten spit.

Voor haar.



Uvi


Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Ik kom van ver
van waar jij mooi was tussen je haren
als een eiland tussen het riet.
En je mond viel traag, traag
over mijn gezicht als avond
over de landen, als stilte
over dit gedicht.

Hoe zijn mijn handen wit
sindsdien, als om te leggen in een schrijn:

in de droom dat wij nog samenzijn.


Herman de Coninck

September strooit het mooiste licht van het jaar
over de ochtend.
De wolken zijn gezwollen. Als de uiers van koeien
die op melken staan.

De zon is barmhartig. Alsof ze al een seizoen
ouder werd. Niet meer dat hitsige van de zomer.
Maar met een warmte vol mededogen.
Ze schuift trager door het huis. De tafel baadt ingetogen.

In het licht. De wind speelt vrolijk met de bomen.

Uvi


Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

.

Slaapliedje voor Laura in Gigaro


Een miljoen vissen houden zich stil
en daardoor slaapt de zee.
Moge ook jij een paar duizend gedachten
niet hebben, en daaronder slapen.

(Ik heb ze voor jou gehad. En soorten verdriet.
Ze waren de moeite niet.)
En moge je ontwaken door vogelgekwetter
God is vrij vertaald in het Hebreeuws,

maar dit is naar de letter.

Herman de Coninck